Όταν περικυκλώνεις ένα στράτευμα, άφησέ του ελεύθερη μια διέξοδο.
(Σουν Τσου, 544-496 π.Χ.)
Αυτό δεν σημαίνει ότι έχεις πρόθεση να επιτρέψεις στον εχθρό να διαφύγει. Ο σκοπός είναι να τον κάνεις να πιστέψει ότι υπάρχει κάποια οδός σωτηρίας έξω από τη μάχη, ώστε να μην αμυνθεί με όλες του τις δυνάμεις, να μην πολεμήσει με την αποφασιστικότητα που του δίνει η συνείδηση τής πραγματικής του κατάστασης.
Την τέχνη του πολέμου τη γνωρίζουν καλά ο ξένος ιμπεριαλισμός και οι εγχώριοι υπηρέτες του. Ξένες και ντόπιες ακρίδες, μ' όλες τις διαφορές και τις κόντρες μεταξύ τους, έχουν μάθει να συνεργάζονται αγαστά στον στίβο τής ταξικής μάχης, αν πρόκειται να έχουν μερίδιο κέρδους από τη σύμπραξή τους. Για την πιο αποδοτική λεηλασία των λαϊκών στρωμάτων, έχουν μάθει, φυσικά, να μετέρχονται κάθε είδους τεχνάσματα, να αναποδογυρίζουν την αλήθεια, να λένε τα χονδροειδέστερα ψεύδη με την πιο μεγάλη φυσικότητα. Εννοείται, δεν επρόκειτο ποτέ να πουν στους εργαζόμενους της χώρας «θα σας ξεζουμίσουμε μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο!».
Περίτεχνα ενεργώντας, αφού συστηματοποίησαν την επίθεσή τους, αφού με μεθοδικό τρόπο εφόρμησαν ιδεολογικά στις εκμεταλλευόμενες τάξεις και προπαγάνδισαν εξαντλητικά τις θέσεις τους, αφού προστάτεψαν και έδεσαν τις κοινωνικές τους επιδιώξεις με τα αντικοινωνικά τους νομοθετήματα, φρόντισαν να αφήσουν, και πάντα αφήνουν, μια χαραμάδα ελπίδας στον χειμαζόμενο λαό.
Τμήμα λοιπόν από το «πρωτογενές πλεόνασμα» επιστρέφει στις πιο αδύναμες κοινωνικά ομάδες. Μπράβο! Η κυβέρνηση μάλιστα δεσμεύεται ότι όσο θα ενισχύεται η οικονομία μας, η αναδιανομή τού πλεονάσματος θα γενικεύεται. Ξανά-μπράβο! Είναι σημαντικό να έχουμε να ελπίζουμε σε κάτι!
Αυτοί που δώρισαν στις τράπεζες περισσότερα από 200 δις ευρώ στα τελευταία μνημονιακά έτη, λεηλατώντας μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών, αλληλέγγοι χορηγούν τώρα -παρεμπιπτόντως, προεκλογικά- λίγα 50ευρα σε οικονομικά στραγγισμένες πληθυσμιακές ομάδες, αλλά και ...σε ένστολους.
Λίγες ημέρες πριν το Πάσχα ξεκίνησε να εφαρμόζεται στην Αθήνα ο θεσμός της «Κοινωνικής κατοικίας». Συγχαρητήρια! Κι αυτός ο θεσμός, ενδεχομένως, θα γενικευτεί. Σε διαμερίσματα του Δήμου θα φιλοξενούνται, έναντι συμβολικού αντιτίμου, καταρχάς δεκαεπτά οικογένειες, οι οποίες, σύμφωνα με τον τύπο, «αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να βρεθούν στον δρόμο».
Λαμπρά! Δεν μας είπαν, όμως, «από πού» προήλθε ο κίνδυνος. Από τον ουρανό;
Να όμως που οι υπεύθυνοι για τη φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, οι υπεύθυνοι για το ξεσπίτωμα χιλιάδων Ελλήνων, οι υπεύθυνοι για την άρση της απαγόρευσης πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας, θα βγουν κι από πάνω, παραχωρώντας κατοικία σε δεκαεπτά οικογένειες από τις συνολικά χιλιάδες, και αφού προηγουμένως τους την στέρησαν.
Σεβόμενο τις Άγιες ημέρες και τον εξοντωτικό πρόγραμμα των εργαζομένων, το υπουργείο Εργασίας εξέδωσε Εγκύκλιο με την οποία απαγορεύει, υπό την απειλή μάλιστα αυτοφώρου, την εργασία πριν τη μια το μεσημέρι την πάνσεπτη Μεγάλη Παρασκευή. Εύγε, και Ευλόγησον!
Αυτοί που κατήργησαν την Κυριακάτικη αργία (που κρατούσε από το 1909), αυτοί που γιγάντωσαν την αδήλωτη/ ελαστική/ μερική/ εκ περιτροπής «απασχόληση», αυτοί που κατήργησαν το 8ωρο, που απελευθέρωσαν τα σπαστά ωράρια, και, μαζί, τις απολύσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα (το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία στο δημόσιο είχε κατακτηθεί το 1911), δήθεν προστατεύουν τώρα από την εξάντληση τους εργαζόμενους, όσο και την ιερότητα της Μεγάλης Παρασκευής.
η επίθεση δεν είναι απλά έφοδος εναντίον τειχισμένων πόλεων
ή προσβολή ενός στρατεύματος σε παράταξη μάχης· πρέπει να περιλαμβάνει
και την τέχνη τής προσβολής τής πνευματικής ισορροπίας τού εχθρού.
(Λη Τσίνγκ, 571-649 μ.Χ.)
Όχι μόνο τα μνημόνια, τα πολυνομοσχέδια και τα μεγάλα πακέτα αντιλαϊκών μέτρων, αλλά και τα μικρότερα ακόμη μεταρρυθμιστικά άρθρα, πάντοτε συνοδεύονται. Καμία αντεργατική, αντικοινωνική νομοθετική επίθεση, από την πιο εκτεταμένη και ενορχηστρωμένη, μέχρι την πιο βραχεία και αποσπασματική, δεν έρχεται μόνη.
Μόνιμη πρόδρομος, συνοδός και ακόλουθος των αντιλαϊκών χτυπημάτων που δέχονται -με ιδιαίτερη ένταση την τελευταία τετραετία- τα ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, είναι η ιδεολογική εφόρμηση και η αμφισβήτηση, από την πλευρά του επιτιθέμενου, κάθε ταξικής αλήθειας που είχαμε κατακτήσει μέχρι σήμερα. Τι είναι κοινωνικά ωφέλιμο; Τι είναι αναγκαίο; Τι είναι επιζήμιο; Τι πρέπει να αποτελεί στόχο για μια κοινωνία; Τι θα πρέπει να λογίζεται προτεραιότητα;
Λοιπόν, πριν λίγες ημέρες η χώρα μας επανήλθε στις αγορές, δια τυμπανοκρουσιών και πανηγυρισμών. Ως άλλοι εκπρόσωποι τύπου της κυβέρνησης, τα παπαγαλίζοντα μέσα ενημέρωσης εξηγούσαν πως οι μόχθοι του ελληνικού λαού έπιασαν τόπο και πως πρέπει να κάνουμε νέες θυσίες, για να μην πάνε χαμένες οι προηγούμενες θυσίες. Όλοι οι περισπούδαστοι αστοί οικονομολόγοι και λοιποί τεχνοκράτες ειδήμονες τώρα αλληλοσυγχαίρονται, όπως κάνουν αναμεταξύ τους η κυβέρνηση, το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ΕΚΤ, επειδή πλέον η διαλυμένη σε επίπεδο παραγωγής και οικονομίας Ελλάδα θα μπορεί να δανείζεται με το (ληστρικό) επιτόκιο της τάξεως του 5%.
Αν όλοι οι μεγαλοσχήμονες ταυτόχρονα υποστηρίζουν ότι κάτι τέτοιο συνιστά «επιτυχία», ...ε δεν μπορεί, κάτι θα ξέρουν.
Βέβαια, αν υπήρχε κάποιος κακοπροαίρετος ανάμεσά μας, θα παρατητούσε ότι το λεγόμενο «κατόρθωμα» της χώρας μας βασικά ισοδυναμεί με την επιστροφή της στο κλασικό καθεστώς οικονομικής λεηλασίας, εξάρτησης και ελέγχου, το οποίο εξάλλου την οδήγησε στο χείλος της χρεωκοπίας. Καλά, και ήταν ανάγκη να περάσουμε τέσσερα σκληρά μνημονιακά έτη για να φτάσουμε εδώ;
Αξίζει ένα μικρό σχόλιο και η (απόπειρα για) θεωρητική νομιμοποίηση της «επιβεβλημένης από τα πράγματα απόφασης της συγκυβέρνησης» για την επίταση των μέτρων καταστολής και της αστυνομοκρατίας, και για τον πολλαπλασιασμό των απαγορεύσεων συναθροίσεων-πορειών, καταρχάς στο κέντρο της Αθήνας. Ήδη, τους τέσσερις πρώτους μήνες του 2014, η Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής έχει προλάβει και έχει απαγορεύσει τέσσερις φορές συναθροίσεις και πορείες, γεγονός που συντελεί στην κυριολεκτική εκτόξευση του σχετικού δείκτη απαγορεύσεων στα τελευταία μνημονιακά έτη.
Ενδεικτικά και μόνο, αν θυμηθούμε τις ακριβείς διατυπώσεις τής τελευταίας απαγόρευσης (την ημέρα άφιξης της καγκελαρίου Μέρκελ στη χώρα μας), θα δούμε ότι αυτή αποφασίστηκε προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο «κίνδυνος διαταραχής της δημόσιας ασφάλειας και της κοινωνικοοικονομικής ζωής».
Φυσικά, για να υπογράφει την απαγόρευση ο ίδιος ο Διευθυντής της Αστυνομίας, και το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, ...ε δεν μπορεί, κάτι θα ξέρουν.
Βέβαια, αν υπήρχε κάποιος κακοπροαίρετος ανάμεσά μας, θα παρατητούσε ότι μεγαλύτερος κίνδυνος διαταραχής της δημόσιας ασφάλειας από τις στρατοκρατούμενες πόλεις και τις συνεχιζόμενες απαγορεύσεις, οι οποίες φέρουν άρωμα επταετίας, δεν υπάρχει. Επιπλέον, μεγαλύτερος κίνδυνος διαταραχής της κοινωνικοοικονομικής ζωής από τα μνημόνια και τα πολυνομοσχέδια που φέρνει για δώρο η εκπρόσωπος του γερμανικού ιμπεριαλισμού, μαζί με τις σχετικές υποδείξεις της για τη σύνταξη των εθνικών μας προϋπολογισμών, επίσης δεν υπάρχει.
Οι δεξιοί είναι πολύ καλοί δάσκαλοι με το αρνητικό τους παράδειγμα.
(Μάο Τσε Τουνγκ, 1893-1976)
Μαχητικά ενάντια στις επιλογές των -άλλοτε εναλλασσομένων στους κυβερνητικούς θώκους, σήμερα συναλλασσομένων στη συγκυβέρνηση ξεπουλήματος της χώρας- ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, στέκονται υποτίθεται σήμερα διάφορα κομμάτια της κοινοβουλευτικής και μη «αριστεράς». Προσπερνώντας δίχως σχολιασμό τα διάφορα καραμπινάτα δεκανίκια του συστήματος (τα ιντερνετικά Ποτάμια, τους εθνικόφρονες Ανεξάρτητους Έλληνες, την πρόθυμη ΔΗΜΑΡ, κ.λπ.), εκτιμούμε ότι και οι αυτοαποκαλούμενες αριστερές δυνάμεις συγκροτούν με το αρνητικό έως επιζήμιο παράδειγμά τους, άριστο δάσκαλο. Μα, σε ποιο κατόρθωμά τους να πρωτοαναφερθεί κανείς; Ποιο να πρωτοδιαλέξει; Ας επιχειρήσουμε να σταχυολογήσουμε κάτι αποκλειστικά από τα πεπραγμένα τους των τελευταίων μηνών.
Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, βάζοντας, με τον τρόπο του, για πολλοστή φορά, ταφόπλακα στις αγωνιστικές διαθέσεις του ελληνικού λαού, δήλωνε κατά την ψήφιση του πρόσφατου πολυνομοσχεδίου, στα τέλη Μάρτη, ότι «τα μέτρα δεν θα έχουν πολύ χρόνο ζωής», καθότι «ο ελληνικός λαός θα δώσει απάντηση στην κάλπη».
Την ίδια ώρα που στις μεγάλες πόλεις της χώρας οι εργαζόμενοι κατέβαλλαν προσπάθειες να βγουν στους δρόμους για να δώσουν μια αγωνιστική απάντηση στα νομοθετικά εγκλήματα τρόικας και συγκυβέρνησης, ο Τσίπρας έδινε το σύνθημα της αντίστασης μέσω ...εκλογών, και μάλιστα στις 25 Μάη.
Βασικά, όλα τα ανοιχτά προβλήματα, σε όλα τα επίπεδα, σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα, για τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν τη λύση τους στην σωστή επιλογή την ώρα της κάλπης. Καλό είναι να μας βρίσκεται και κανένας μαζικός αγώνας, που και που, το ζήτημα όμως είναι ο λαός να κάνει τη σωστή επιλογή πίσω από το παραβάν! Για τον ΣΥΡΙΖΑ η κρίσιμη ώρα τού ...λαϊκού αγώνα είναι προσδιορισμένη από τώρα: είναι η ώρα της κάλπης.
Όπως κατά λέξιν διαβάζουμε από το ίδιο το site του ΚΚΕ, «Ο Θανάσης Παφίλης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ και υποψήφιος Περιφερειάρχης Αττικής, επικοινώνησε με τον υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων Μ. Χρυσοχοΐδη, ζητώντας την κατάργηση των διοδίων, για τη διευκόλυνση της μετακίνησης των λαϊκών οικογενειών κατά τις ημέρες των εορτών του Πάσχα».
Μα θα πρόκειται για νέα κομμουνιστική μέθοδο σίγουρα: Λαϊκή κατάκτηση, μέσω τηλεφωνήματος! (επίσης, μέσα στην παράγραφο, υπάρχει και νέος προσδιορισμός της έννοιας «κατάργηση»: θα πει «αναστολή εφαρμογής για δύο εβδομάδες»).
Την ίδια ημέρα (17 Απριλίου) ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, αφού μοίρασε ρόλους με τον Παφίλη, ζήτησε ο ίδιος να ληφθεί μια σειρά μέτρων «για την προστασία και την ανακούφιση των ανέργων και των λαϊκών οικογενειών, τις ημέρες των εορτών»: «Να δοθεί έκτακτη ενίσχυση 1000 ευρώ για να πάρουν μια ανάσα οι άνεργοι, μπροστά στις γιορτές. Επίδομα ανεργίας σε όλους τους ανέργους χωρίς προϋποθέσεις. Καμιά διακοπή ρεύματος, νερού, τηλεφώνου. Πλήρης - δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Δωρεάν μετακινήσεις στις συγκοινωνίες. Αναγνώριση ως συντάξιμου χρόνου το διάστημα που είναι στην ανεργία.»
Ξέχασε να ζητήσει να επιστραφούν και οι πινακίδες. Ο Κουτσούμπας προσπαθεί αφενός «να βγει απ' τα αριστερά» στον Σαμαρά, ο οποίος μοιράζει μικρότερα ποσά, κι αυτά υπό προϋποθέσεις. Αφετέρου, το ΚΚΕ από καιρό μάς έχει συνηθίσει σε (αστικού) τύπου παραχολογίες, που κάνουν εξάλλου το σοσιαλιστικό πρόγραμμά του να φαίνεται πιο ευχάριστο. Στο κάτω-κάτω της γραφής, αν δεν μπορούμε να έχουμε σοσιαλισμό 365 ημέρες τον χρόνο, ας απολαύσουμε κάποιες από τις παροχές του έστω για τις ημέρες του Πάσχα!
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καλώς ή κακώς, δεν είναι μόνη πλέον στον τομέα των «ανατροπών». Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσφατα έφτιαξε συνδικαλιστικό μέτωπο με το εντυπωσιακό όνομα «ΜΕΤΑ», ήτοι Μαχητική Εργατοϋπαλληλική Ταξική Ανατροπή (αν κρίνουμε από την επιλογή του επαναστατικού τίτλου, βασικά πρόκειται για «άνοιγμα» στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία, ως γνωστόν, είναι η Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή). Εν πάση περιπτώσει, όπως καταλαβαίνει κανείς, στην αριστερή ονοματοδοσία, οι Ανατροπές δίνουν και παίρνουν.
Όμως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανταποδίδει την προσέγγιση που της κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, και στην προεκλογική της αφίσα το πρώτο που ζητά, είναι: «Κάτω η κυβέρνηση», στρώνοντας το δρόμο για την έλευση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην εξουσία.
Ενδιαφέρον είναι ότι στη μακροσκελή ανακοίνωσή της για τις ευρωεκλογές, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αφιερώνει ούτε μισό σχόλιο για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Η ...πλησιέστερη αναφορά, έχει να κάνει με την καπιταλιστική κρίση που ξεκίνησε από τις τράπεζες των ΗΠΑ το 2008. Ο όρος «ιμπεριαλισμός» υφίσταται ενδεικτικά στην ανακοίνωση, κυρίως εκεί που γίνεται αναφορά σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (ευτυχώς, ακόμη δεν έχουμε ακούσει τη φράση «καπιταλιστική επέμβαση»!). Ο «αντικαπιταλισμός» ωστόσο, ως όρος και έννοια, έχει την τιμητική της στο κείμενο.
Αν οι πολιτικές πλατφόρμες των δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά, ήταν παιχνίδι, μπορεί και να είχαν κάποια πλάκα. Το κακό όμως γι' αυτές, και, κυρίως, για όλους τους υπολοίπους, είναι ότι δεν αποτελούν καθόλου παιχνίδι.
Από το «Κάτω η κυβέρνηση» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέχρι το «Υπομονή μέχρι να γίνουμε κυβέρνηση» του ΣΥΡΙΖΑ, και μ' όλο τον αντικαπιταλισμό τους, οι δυνάμεις αυτής της αριστεράς καλλιεργούν στον λαό αυταπάτες για τη δυνατότητα ουσιαστικής και ριζικής κοινωνικής αλλαγής (προς το καλύτερο) μέσω εκλογών. Κάτι τέτοιο, αν θυμόμαστε καλά... ναι... απλά δεν έχει συμβεί ποτέ στην πορεία της ανθρώπινης ιστορίας.
Αν το ΚΚΕ βάζει, λίγο πολύ, όλες τις καπιταλιστικές και μισοκαπιταλιστικές χώρες τής υφηλίου μέσα στο επινοημένο του κατασκεύασμα, μιας ενιαίας παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, και βαφτίζει την Ελλάδα «ιμπεριαλιστική», άλλοτε «μικροϊμπεριαλιστική» (ορθόν, όσο και η φράση «ολίγον έγκυος»), οδηγεί (με εγκληματική αμέλεια) στην αθώωση τού ιμπεριαλισμού. Το ίδιο ακριβώς πράττει από άλλον (εξίσου επικίνδυνο) δρόμο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όλοι οι λεγόμενοι αντικαπιταλιστές, όταν, καταγγέλλουν τον καπιταλισμό γενικά, την ώρα που όλοι βλέπουν να επιτίθενται με βόμβες και θάνατο οι ιμπεριαλιστές.
«Μείωση και ηρεμία στην ομιλία και αύξηση στις προετοιμασίες, είναι σημάδια ότι ο στρατός μπροστά μας είναι έτοιμος να προχωρήσει. Βίαιη γλώσσα και προώθηση προς τα εμπρός, σαν να πρόκειται να επιτεθεί, είναι σημάδια ότι θα υποχωρήσει.» Αυτά έγραφε ο Σουν Τσου από την άλλη πλευρά του πλανήτη, την Κίνα, πριν από 2.500 χιλιάδες χρόνια. Κι όμως. Πόσο μοιάζουν να έχουν γραφτεί για ορισμένα κομμάτια της «αριστεράς» των καιρών μας!
Εκείνοι που φωνασκούν, που ανεβοκατεβάζουν ολημερίς επαναστατικά προγράμματα και κατεδαφίζουν τουλάχιστον πέντε καπιταλισμούς το 24ωρο, είναι ακριβώς οι πιο φοβισμένοι, ξεκρέμαστοι και διάτρητοι, καταρχάς ιδεολογικά, στον χώρο της αριστεράς. Φοβερίζουν με τις διακηρύξεις τους, για όσα δεν μπορούν επιτύχουν με τις πράξεις τους. Επειδή δεν μπορούν να κινητοποιήσουν τον κόσμο, τηλεφωνούν στον Χρυσοχοΐδη. Είμαστε βέβαιοι μάλιστα ότι ο Παφίλης θα μίλησε με ...αυστηρό τόνο. Επειδή δεν θέλουν ή δεν κατανοούν την ανάγκη των μαζικών αγώνων, τους προδίδουν ακριβώς την ώρα που πάνε να αναπτυχθούν. Παίζουν με επαναστατικο-φανή σοφίσματα, τα οποία όμως στοιχίζουν ακριβά, μέσα και έξω από τη χώρα.
Η αριστερά στην οποία εμείς προσβλέπουμε, και της οποίας θέλουμε να αποτελούμε τμήμα, πρέπει να μειώσει τις υπερφίαλες δηλώσεις της, πρέπει να αυξήσει τις υπομονετικές και επίμονες προσπάθειές της, σταθερά στον δρόμο του μαζικού αγώνα.
