Οι φετινές κινητοποιήσεις
Με αφορμή τις κινητοποιήσεις που ξέσπασαν φέτος σε πολλές σχολές, ξαναμπήκαν με ένταση στους συλλόγους μια σειρά ζητήματα σε ό, τι αφορά στη συσπείρωση, τον συντονισμό, τις μορφές πάλης και άλλα. Οι δυνάμεις της Φοιτητικής Πορείας κατέθεσαν τη δική τους συμβολή, παλεύοντας ιδιαίτερα στο έδαφος των Γενικών Συνελεύσεων ενάντια στα λεγόμενα «πλαίσια» που διασπούν και τεμαχίζουν τους αγώνες. Μέσα από αντιπαραθέσεις στα αμφιθέατρα, με ανοιχτές συζητήσεις, με πλατιά διακίνηση της ανακοίνωσής της, σε κουβέντες στόμα με στόμα, τα μέλη και οι φίλοι της Φοιτητικής Πορείας, ιδιαίτερα στις συνελεύσεις των συλλόγων, παλεύουν δραστήρια κόντρα στη διασπαστική πολιτική των δύο κύριων δυνάμεων που παρεμβαίνουν σ’ αυτούς, των ΕΑΑΚ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ) και του ΜΑΣ (ΚΝΕ).
Συσπείρωση πάνω στα κοινά αγωνιστικά αιτήματα
κόντρα στη διάσπαση και τον τεμαχισμό
Η πάλη αυτή αφορά στη συσπείρωση των φοιτητών πάνω στα συγκεκριμένα αγωνιστικά αιτήματα που στη φάση αυτή συσπειρώνουν τους φοιτητές, κόντρα στη λογική των πολυσέλιδων «πλαισίων» που κατατίθενται στις συνελεύσεις, στα οποία όχι μόνο πακετάρονται η πολιτική ανάλυση, τα αιτήματα και οι μορφές πάλης, χωρίς δηλαδή να δίνεται η δυνατότητα στους φοιτητές που π.χ. δεν έχουν πειστεί για τη μία ή την άλλη μορφή πάλης να μην μπορούν να ψηφίσουν τα αγωνιστικά αιτήματα ή να πρέπει να συμφωνήσουν στο σύνολό της με την πολιτική ανάλυση της μιας ή της άλλης δύναμης. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι τέτοια και τόση η μυωπική πολιτική των δυνάμεων αυτών (αλλά και όσων στις συνθήκες αυτές δε διαφοροποιούνται ανοιχτά, αλλά επιλέγουν αντ’ αυτού να συνταχθούν πίσω από αυτή τη σεχταριστική πολιτική και να γίνουν ουρά εκείνων που την πρεσβεύουν) που έχουν φτάσει στο σημείο να ψηφίζουν τα ίδια ακριβώς αιτήματα και τις ίδιες ακριβώς μορφές πάλης, ακόμη και τις ίδιες μέρες κατάληψη σε δύο και περισσότερα πλαίσια! Και όλα αυτά στο όνομα κάποιων υποτιθέμενων «σχεδιασμών».
Η αντίληψη αυτή, βέβαια, τόσο κάτω από την πίεση του κόσμου που μαζικά μπαίνει στις συνελεύσεις και ιδιαίτερα στον βαθμό που ολόκληροι σύλλογοι στο όνομα της πλαισιολαγνείας κινδυνεύουν να υιοθετήσουν αντιδραστικές θέσεις (όπως στη σχολή Μηχανολόγων (πρώην ΣΤΕΦ) του ΠΑΔΑ (Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής που μια ολόκληρη συνέλευση ψήφισε την κατάργηση των παρατάξεων και την απαγόρευση της αφισοκόλλησης, επειδή αυτά συνόδευαν το μόνο πλαίσιο που καλούσε σε «ανοιχτή σχολή»), όσο και κάτω από την πίεση της Φοιτητικής Πορείας σε συγκεκριμένες σχολές, έχει δεχτεί πλήγματα και όσο περισσότεροι φοιτητές θα μπαίνουν στα αμφιθέατρα η σεχταριστική αυτή λογική θα χρεοκοπεί συνεχώς.
Η πάλη της Φοιτητικής Πορείας μέσα στις γενικές συνελεύσεις
Παλεύουμε για τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση των φοιτητών πάνω στα άμεσα αιτήματα που μπορούν αντικειμενικά να τους συσπειρώσουν. Στη φάση αυτή τα αιτήματα αυτά είναι «Όχι στο όριο ν+2 και τις διαγραφές φοιτητών» και «Όχι στην εξίσωση των πτυχίων των δημόσιων πανεπιστημίων και των ιδιωτικών κολεγίων» και «Κάτω τα χέρια από το άσυλο, άμεση επαναφορά του». Η κατεύθυνση αυτή δεν αφορά την αναγκαία πολιτική ανάλυση που ούτως ή άλλως κάνουμε πάνω σε κάθε αίτημα και πρόβλημα, αναδεικνύοντας με συγκεκριμένα επιχειρήματα ποιες είναι οι στοχεύσεις του κάθε μέτρου και γιατί πρέπει να μην περάσει ή να παρθεί πίσω, αλλά αφορά βασικά τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τη μέγιστη δυνατή κινητοποίηση των φοιτητών. Και αυτή δεν μπορεί να γίνει στη βάση καμιάς πολιτικής ανάλυσης ή ενός κατεβατού αιτημάτων μέσα στο οποίο χάνεται το κύριο από το δευτερεύον, το άμεσο από το μακροπρόθεσμο. Αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την ΕΝΟΤΗΤΑ πάνω στους ΚΟΙΝΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΠΑΛΗΣ. Στο επίπεδο των άμεσων διεκδικήσεων λοιπόν, δε χωρά καμία ιδεολογική ή πολιτική προϋπόθεση. Αν κάποιος θέλει να αγωνιστεί ενάντια στις διαγραφές ή ενάντια στην εξίσωση των πτυχίων, μας κάνει. Το να βάλουμε στους άλλους όρους και προϋποθέσεις και στην πραγματικότητα να εκβιάσουμε τη συμφωνία με τη δική μας γραμμή, αυτό συνιστά σεχταρισμό και έλλειψη πίστης στη δύναμη του ενιαίου φοιτητικού αγώνα. Το να έχουμε εμπιστοσύνη στις μάζες και να διδασκόμαστε από αυτές, πρακτικά σήμερα σημαίνει να δοκιμάζουμε τη γραμμή μας και τα πιστεύω μας μέσα στις μάζες και όχι έξω από αυτές, μέσα στους συλλογικούς αγώνες και όχι στους κατά φαντασία «αγώνες» των πεφωτισμένων πρωτοποριών είτε αυτές λέγονται ΜΑΣ είτε ΕΑΑΚ. Αυτές οι αντιλήψεις ταιριάζουν στην αναρχία και όχι στην αριστερά.
Κανένας αγώνας ΠΟΤΕ και ΠΟΥΘΕΝΑ δεν έγινε στη βάση κάποιου «πλαισίου». Ποιο άραγε είναι το «πλαίσιο» στις μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις στην Χιλή ή το Εκουαδόρ; Ποια «πλαίσια» ψηφίζουν οι αγρότες στα μπλόκα; Ποιο ήταν το «πλαίσιο» του ηρωικού αγώνα της Χαλυβουργίας, του σημαντικότερου ίσως αγώνα της εργατικής τάξης στη χώρα μας τα χρόνια των μνημονίων; Ή μήπως τα αιτήματα ενάντια στις απολύσεις και για αύξηση των μισθών δεν «πολιτικοποίησαν» αρκετά τους εργάτες; Όταν οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων αγωνίζονταν για να μην απολυθούν έκαναν «απολίτικο» και «συντεχνιακό» αγώνα αφού δεν είχαν τα «συνολικά πλαίσια» των ΕΑΑΚ ή του ΜΑΣ; Οι αγώνες γίνονται πάντα πάνω ένα συγκεκριμένο αίτημα που αντικειμενικά συσπειρώνει και μπορεί να κινητοποιήσει τις μέγιστες δυνατές δυνάμεις.
Οι αγώνες, τα «πλαίσια» και η πολιτικοποίηση
Οφείλουμε σε αυτό το σημείο να τονίσουμε δύο ζητήματα σε ό, τι αφορά την επιχειρηματολογία των άλλων δυνάμεων απέναντι στην πάλη που δίνουμε ενάντια στα «πλαίσια». Το πρώτο που έχουμε ακούσει πάμπολες φορές είναι ότι εφόσον δεν ψηφίζονται πλαίσια, τότε μπορεί η ΔΑΠ ή η ΠΑΣΠ να συμφωνήσει με ένα ή όλα τα αγωνιστικά αιτήματα για να κρύψουν τις αντιδραστικές τους θέσεις και απλά να ψηφίσουν για «ανοιχτή σχολή». Η αντίληψη αυτή βέβαια είναι τόσο δογματική που δεν μπορεί να δει ότι η βάση των εκατοντάδων και χιλιάδων φοιτητών που επηρεάζουν οι ΔΑΠ-ΠΑΣΠ δεν είναι τα «παιδιά των αφεντικών» και πολύ περισσότερο οι φοιτητές που ψηφίζουν «ανοιχτή σχολή» δεν είναι όλοι «ανοιχτοσχολάκηδες και μακρύ χέρι της κυβέρνησης». Αντίθετα, οι φοιτητές αυτοί μπορούν και πρέπει καταρχήν να πειστούν για τα αγωνιστικά αιτήματα, ακόμη και αν σε μία δοσμένη φάση διαφωνούν με μία μορφή πάλης όπως είναι η κατάληψη. Η υπερψήφιση των αγωνιστικών αιτημάτων από μία πλατιά πλειοψηφία μέσα στις συνελεύσεις είναι μια διαδικασία που από μόνη της δημιουργεί άλλη δυναμική και εξασφαλίζει μία καταρχήν προοδευτική τοποθέτηση των συλλόγων απέναντι στις δρομολογούμενες αντιεκπαιδευτικές αλλαγές, ενώ από την άλλη αποτυπώνει τη μαζική πρόθεση των φοιτητών να αγωνιστούν. Στη βάση αυτή, μπορεί και ο κόσμος που επηρεάζουν οι ΔΑΠ-ΠΑΣΠ να πειστεί, ιδιαίτερα όταν οι δυνάμεις αυτές αναγκαστούν να υπερψηφίσουν αγωνιστικά αιτήματα χωρίς να προτείνουν καμία πρόταση για την αγωνιστική υλοποίηση των αιτημάτων αυτών.
Σε ό, τι αφορά στο ζήτημα της ζητούμενης «πολιτικοποίησης», έχουμε ουκ ολίγες φορές ακούσει το επιχείρημα ότι τα πλαίσια «πολιτικοποιούν» ενώ η ψήφιση αιτημάτων αποπολιτικοποιεί τις συνελεύσεις και τους συλλόγους. Πρόκειται, βέβαια, για ένα πολύ φτωχό επιχείρημα, καθώς είναι φανερό ότι κανένας φοιτητής δεν πολιτικοποιείται επειδή διάβασε ή πολύ περισσότερο επειδή ψήφισε το ένα ή το άλλο πλαίσιο, τον έναν ή τον άλλον «σχεδιασμό». Αν ήταν έτσι, μάλλον θα έπρεπε στις συνελεύσεις απλώς να διαβάζουμε και να ψηφίζουμε, αφού εν τέλει τα «πλαίσια» είναι εκείνα που υποτίθεται πως «πολιτικοποιούν». Την περίοδο των κινητοποιήσεων εκατοντάδες φοιτητές που μπήκαν στα αμφιθέατρα και κατέβηκαν στις διαδηλώσεις, πολιτικοποιήθηκαν ταχύτατα. Αυτό έγινε όχι επειδή πείστηκαν από τα πλαίσια της ΕΑΑΚ ή του ΜΑΣ, αλλά επειδή ο ίδιος ο αγώνας και η συμμετοχή πλατιών μαζών σε αυτόν είναι το μεγαλύτερο σχολείο πολιτικοποίησης. Ο κόσμος, λοιπόν, πολιτικοποιείται επειδή παλεύει και αγωνίζεται και ο ρόλος της πραγματικής αριστεράς είναι πως θα μπορέσει με τους καλύτερους δυνατούς όρους να παρέμβει σε αυτή τη διαδικασία, να βαθύνει το περιεχόμενο των αγώνων, να τους μπολιάσει με την προοπτική της νίκης, να ξέρει πότε θα χρειαστεί να κάνει τακτικές υποχωρήσεις, πότε θα προχωρήσει σε πιο οξυμένες μορφές πάλης κλπ. Κανείς δεν μπαίνει αγωνιστής ή αριστερός μέσα στο κίνημα, παρά μόνο ατσαλώνεται μέσα στους ίδιους τους αγώνες, μέσα στην ίδια τη μαζική πάλη.
Τι ψηφίζουμε στις Γενικές Συνελεύσεις;
Στη βάση αυτή αποδοκιμάζουμε την ψήφιση πλαισίων στις Γενικές Συνελεύσεις. Με τα πλαίσια μπαίνουν σε μία ψηφοφορία πακέτο η πολιτική ανάλυση, τα αιτήματα και οι μορφές πάλης. Π.χ. κάποιος μπορεί να θέλει να ψηφίσει το αίτημα για το ν+2, αλλά ενδεχομένως να διαφωνεί με μία μορφή πάλης όπως η κατάληψη. Πρακτικά, στην περίπτωση αυτή δεν υπάρχει η δυνατότητα να ψηφιστεί μαζικά το αίτημα που αντικειμενικά αυτή τη στιγμή συσπειρώνει το φοιτητικό κίνημα. Αντίστοιχα αυτό γίνεται όταν κάποιος διαφωνεί με την πολιτική ανάλυση ή με το τάδε ή δείνα αίτημα που μπαίνει σε ένα κατεβατό. Επομένως προτείνουμε στις ΓΣ την ξεχωριστή ψήφιση της πολιτικής ανάλυσης, των αιτημάτων και των μορφών πάλης. Έτσι μπορεί να εξασφαλιστεί η καταρχήν αναγκαία συσπείρωση των συλλόγων πάνω στα φλέγοντα αιτήματα και να παρθούν αγωνιστικές αποφάσεις που θα δείχνουν την αντίθεση των φοιτητών στα σχέδια υπουργείου, κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ, ανεξάρτητα αν αυτή θα συνοδεύεται πάντα από μαχητικές ή λιγότερο μαχητικές μορφές αγώνα. Στη φάση αυτή δεν περισσεύει κανείς και καμία αριστερή εντός και εκτός εισαγωγικών λογική δεν μπορεί να προτάσσει τη συμφωνία με το σύνολο μιας γραμμής για να μπορέσει κάποιος να κατέβει στον δρόμο και να αγωνιστεί για αυτό που καταλαβαίνει ότι είναι δίκαιο, γι’ αυτό που τον θίγει άμεσα. Μέσα στο πεδίο της πάλης και των μαζικών αγώνων χτίζονται οι συνειδήσεις, μέσα στην ανάπτυξη του κινήματος χτυπιούνται οι γραμμές και ξεχωρίζει το σωστό από το λάθος.
