Αν είχε κάποιος την ατυχία να βρίσκεται τα τελευταία 5 χρόνια σε κώμα και ξυπνούσε ξαφνικά στη μετεκλογική μνημονιακή Ελλάδα του 2015 σίγουρα θα δυσκολευόταν πολύ να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί στη χώρα αυτά τα χρόνια. Και αν αναλαμβάναμε να του εξηγήσουμε, θα δυσκολευόμασταν, ίσως, ακόμη περισσότερο.
Η πληροφόρηση του για τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων θα ήταν άκρως απαραίτητη, ειδάλλως, αν αυτός τύχαινε να κυκλοφορήσει στους δρόμους ή να ανοίξει την τηλεόραση, το ραδιόφωνο ή κάποια εφημερίδα, θα κινδύνευε να υποστεί σοβαρή ψυχολογική σύγχυση. Η πυκνότητα των πολιτικών εξελίξεων και οι αλλεπάλληλες μεταλλάξεις και ανατροπές των πολιτικών δεδομένων που έχουμε δει να συμβαίνουν στη χώρα από τότε που ξεκίνησε η μνημονιακή περιπέτεια είναι αναμφίβολα εντυπωσιακές και έχουν αλλάξει άρδην ό,τι θεωρούσαμε λίγο-πολύ, καλώς ή κακώς ως δεδομένο στη ζωή μας, αλλά και στην πολιτική πραγματικότητα.
Ποιος θα μπορούσε εύκολα να συνειδητοποιήσει, με όποιον τρόπο και να του το εξηγήσει κανείς, τη δραματική υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, την εκτίναξη της ανεργίας, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, τη διάλυση της υγείας και της εκπαίδευσης, τη φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, την απροκάλυπτη εθνική υποτέλεια;
Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι, μέσα σε 5 χρόνια, το ΠΑΣΟΚ του παραδοσιακού δικομματισμού θα απειλούνταν με εξαφάνιση, ότι οι νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής θα εκπροσωπούνταν στο κοινοβούλιο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε γίνει κυβέρνηση και μάλιστα θα συγκυβερνούσε με το δεξιό μόρφωμα των ΑΝΕΛ, ότι οι παραδοσιακοί εχθροί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα συνεργάζονταν αρμονικά και ότι ο αυτοαποκαλούμενος «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ δεν θα καταργούσε τα μνημόνια, αλλά θα τα υπέγραφε στο όνομα της διάσωσης της χώρας;
Και αν ο εν λόγω ασθενής εξέφραζε τη δυσαρέσκειά του για την ατυχία του που τον εμπόδισε να συμμετάσχει στο πρώτο μετά από χρόνια δημοψήφισμα, θα μπορούσαμε να τον καθησυχάσουμε, διαβεβαιώνοντάς τον ότι αυτό δεν είχε και μεγάλη σημασία, αφού το αποτέλεσμά του, το τρανταχτό «όχι» του λαού, υπάχθηκε στο δόγμα «σου επιτρέπουμε να έχεις δική σου γνώμη αρκεί να είναι ίδια με τη δική μας», μετατράπηκε σε «ναι» και χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για τη νομιμοποίηση των έργων της κυβερνητικής εξουσίας.
Αν πάλι εξέφραζε την απορία του για το πλήθος των ανθρώπων που θα έβλεπε να φτάνουν -ή να προσπαθούν να φτάσουν, συχνά με ολέθρια για τους ίδιους αποτελέσματα- στη χώρα μας ως πρόσφυγες, θα έπρεπε να του εξηγήσουμε ότι έρχονται διωγμένοι από έναν πόλεμο που δημιούργησαν οι διεθνείς ανταγωνισμοί για επικράτηση και επιρροή στην περιοχή, έναν πόλεμο που δημιούργησαν οι ίδιες δυνάμεις που τώρα αρνούνται να φιλοξενήσουν τα θύματά του στις χώρες τους και προετοιμάζουν γι’ αυτούς στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αυτό θα ήταν, ίσως, πιο εύκολο να το συνειδητοποιήσει κανείς, αφού έχει επανειλημμένα συμβεί στο παρελθόν, με τις ίδιες πάντα, τραγικές συνέπειες.
Ακόμα όμως και αν καταφέρναμε να τον ενημερώσουμε για την πρόσφατη επικαιρότητα και, έστω και με δυσκολία να εξηγήσουμε πως στο πολιτικό λεξιλόγιο των κρατούντων «όχι» σημαίνει πλέον «ναι», «αριστερά» σημαίνει «δεξιά» και «καταργώ» σημαίνει «εφαρμόζω», οι εξελίξεις, που συνεχίζουν να τρέχουν, δεν θα του άφηναν, δυστυχώς, όπως δεν αφήνουν και σε μας, πολύ χρόνο για να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα της ζωής του και της πολιτικής πραγματικότητας, ούτε θα του επέτρεπαν να επαναπαυθεί με το σκεπτικό ότι «τουλάχιστον τα χειρότερα πέρασαν».
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με νωπή τη «λαϊκή εντολή», απροκάλυπτα πλέον και χωρίς κανέναν ενδοιασμό συνεχίζει τη μνημονιακή, εξαθλιωτική και υποτελή πολιτική των προκατόχων της, με τις δηλώσεις του παρελθόντος και τη χρήση του όρου «αριστερά» να αποτελούν γραφικό κατάλοιπο. Οι σχεδιαζόμενες μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό, τη φορολογία και την εκπαίδευση δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας για την πρόθεση της κυβέρνησης να μείνει πιστή στις μνημονιακές υποχρεώσεις, αφαιμάζοντας ακόμα περισσότερο τον ήδη εξοντωμένο λαό, επειδή απλά «δεν γίνεται αλλιώς», επειδή «δεν υπάρχει άλλος δρόμος».
Και όμως υπάρχει άλλος δρόμος. Όχι για να γυρίσουμε 5 χρόνια πίσω, στην προμνημονιακή πραγματικότητα, αλλά για να ανατραπούν εξολοκλήρου οι πολιτικές που μας υποδουλώνουν και μας εξαθλιώνουν. Γιατί οι τόσο πυκνές και εντυπωσιακές μεταλλάξεις και ανατροπές του πολιτικού σκηνικού φανέρωσαν πλέον ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Μέση λύση δεν υπάρχει. «Καλή» ευρωπαϊκή ένωση και «ανθρώπινοι» δανειστές δεν υφίστανται. «Ευνοϊκή» διαπραγμάτευση δεν μπορεί να γίνει. Το πολιτικό κατεστημένο είναι αυτό που είναι, όσο και αν αλλάζει τίτλους και περιβλήματα, και η μόνη επιλογή είναι αν θα συμβιβαστούμε και θα υποταχθούμε σε αυτό ή θα αντισταθούμε και θα αγωνιστούμε για την ανατροπή του.
