Με τη συμμετοχή 250.000 διαδηλωτών πραγματοποιήθηκε μια μαζικότατη πορεία στο Μιλάνο, με ηχηρό αντιρατσιστικό, αντιφασιστικό μήνυμα, ενάντια στην αντιμεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης. Απορρίπτοντας την ξενοφοβία και καταδικάζοντας τις φασιστικές πρακτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες, οι χιλιάδες διαδηλωτές ανέδειξαν τις αντιστάσεις που αναπτύσσονται μέσα στον ιταλικό λαό και διατράνωσαν ότι βρίσκονται απέναντι στο ρατσιστικό δηλητήριο που φτύνει ο Σαλβίνι, ισχυριζόμενος ότι αντιπροσωπεύει τη συντριπτική πλειοψηφία των Ιταλών.
Η κυβερνητική αλλαγή στην Ιταλία σημαδεύτηκε κυρίως από τη σαφή μετατόπιση προς μια ακροδεξιά κατεύθυνση στη διαχείριση του Προσφυγικού – Μεταναστευτικού, με τον Σαλβίνι και όλο το δυναμικό της Λέγκας -με τις καθαρά ρατσιστικές θέσεις- να ξεσαλώνουν, επαναφέροντας στο προσκήνιο όλη τη χυδαία ξενοφοβική και εθνικιστική ρητορική των φασιστών, φτιασιδωμένη με μπόλικη πατριδοκαπηλεία. «Πρώτα οι Ιταλοί», διακηρύσσει ο Σαλβίνι, για να προωθήσει την εφαρμογή μιας σκληρής αντιμεταναστευτικής ατζέντας. Και βέβαια το κίνημα των 5 Αστέρων, που αυτοπροβλήθηκε δήθεν ως κίνημα πολιτών από τα κάτω, δεν είχε κανένα πρόβλημα να σφιχταγκαλιαστεί με τους ακροδεξιούς και να συνταχθεί στη γραμμή τους.
Ολόκληρες περιοχές της Ιταλία, κυρίως στο Νότο ζουν στον αποκλεισμό και την εξαθλίωση πολύ πριν τον προσφυγικό ξεριζωμό, αλλά τώρα το εξιλαστήριο θύμα για τη μαζική φτωχοποίηση του ιταλικού λαού είναι οι μετανάστες. Και να θυμίσουμε ότι για χρόνια η Λέγκα του Βορρά ανέπτυσσε την ίδια ρητορική, μόνο που στη θέση των μεταναστών ήταν «οι τεμπέληδες» του Νότου. Από την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, η συμμαχία Σαλβίνι – Κόντε έθεσε ως βασικό της διακύβευμα την αναχαίτιση των προσφύγων και των μεταναστών από την Ιταλία. Πρωτοστάτησαν στη συγκρότηση μηχανισμών αποτροπής και επαναπροώθησης πίσω στα κολαστήρια της Λιβύης, αναβαθμίζοντας τις λιβυκές δολοφονικές συμμορίες δουλεμπόρων, με τη συμβολή Γερμανίας, Γαλλίας και των υπόλοιπων κρατών-μελών, σε σημαντικό εταίρο στη διαχείριση του Μεταναστευτικού. Με κραυγαλέα και απάνθρωπη αδιαφορία, παρά τους χιλιάδες πνιγμούς στη Μεσόγειο, πρόκριναν την ποινικοποίηση των επιχειρήσεων διάσωσης, απαγορεύοντας παράλληλα για μέρες τον ελλιμενισμό στην Ιταλία. Έκλεισαν λιμάνια και έκαναν μπαλάκι καταταλαιπωρημένους, βασανισμένους και ξεριζωμένους ανθρώπους ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ, δήθεν για τη δίκαιη κατανομή, εξαντλώντας την κυβερνητική πυγμή πάνω τους.
Η εμετική ρητορική Σαλβίνι συνοδεύτηκε από κατασταλτικά μέτρα σε βάρος προσφύγων και μεταναστών, με πιο προκλητικό τον νόμο που καταργεί άδειες παραμονής και χορήγηση εγγράφων σε αιτούντες άσυλο, ακόμα και σε ευάλωτες ομάδες, καθιστώντας τους παράνομους, στερώντας τους ταυτόχρονα την πρόσβαση σε στέγη και σε παροχές υγείας. Μέχρι στιγμής οι δήμαρχοι της Νάπολης, της Φλωρεντίας, της Πάρμας, του Παλέρμου και του Μιλάνου έχουν εναντιωθεί στις ακραίες διωκτικές πρακτικές Σαλβίνι και στο ρατσιστικό νόμο, αψηφώντας τις διατάξεις του και αρνούμενοι να τον εφαρμόσουν.
Με τις ευλογίες της Λέγκας οι φασιστικές συμμορίες απέκτησαν το ελεύθερο να δρουν ανεξέλεγκτα, τα ρατσιστικά κρούσματα πληθαίνουν, φτάνοντας στις δολοφονίες μεταναστών. Το ογκώδες δυναμικό συλλαλητήριο στο Μιλάνο και το αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό του περιεχόμενο, η πλατιά έκφραση αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, καταδεικνύει την ανάγκη αντιπαράθεσης του συνόλου του δημοκρατικού κόσμου τόσο με στις ακροδεξιές δυνάμεις και τις μαύρες συμμαχίες που αναπτύσσονται σε όλη την Ευρώπη, όσο και με τη συνολική πολιτική του αντιδραστικού ευρωπαϊκού οικοδομήματος, που έστρωσε τον δρόμο σ’ αυτές τις δυνάμεις.
Στην Ευρώπη, εδώ σχεδόν και μια δεκαετία, υλοποιούνται πρωτόγνωρα για τα μεταπολεμικά δεδομένα αντιλαϊκά μέτρα, εξαθλιώνοντας τεράστια τμήματα των λαϊκών στρωμάτων και κατεδαφίζοντας συλλήβδην τις εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις. Συγχρόνως. οι ισχυρές χώρες της ΕΕ εμπλέκονται σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις για την καθυπόταξη και το ρήμαγμα χωρών που οδήγησαν στο ξεριζωμό εκατομμυρίων ανθρώπων. Πόσες και πόσες φορές, όταν χτίζονταν τα ευρωπαϊκά τείχη και θωρακίζονταν οι μηχανισμοί απόκρουσης και απέλασης, οι προτάσεις των ακροδεξιών που φάνταζαν αδιανόητες, υιοθετήθηκαν και υλοποιήθηκαν από τον σκληρό πυρήνα της ΕΕ, καθαγιασμένες με μπόλικες ανθρωποκεντρικές ψευτοδιακηρύξεις και κυνική υποκρισία για να αποτελούν σήμερα μέρος μιας κανονικότητας; Και πόση είναι η απόσταση από τον φασισμό, όταν η ΕΕ νομιμοποιεί και θεσμοθετεί στρατόπεδα συγκέντρωσης, εξαναγκάζοντας χιλιάδες ανθρώπους να ζουν σε πανάθλια γκέτο, στερώντας τους κάθε αξιοπρέπεια;
Με το πλαστό δίλημμα ότι οι δήθεν μετριοπαθείς συνασπισμοί μπορούν να αποτελέσουν ανάχωμα στην άνοδο των εθνικιστών, αποκρύβοντας περίτεχνα ότι οι συγκρούσεις στο εσωτερικό της ΕΕ, όπως άλλωστε και οι λεονταρισμοί της ιταλικής κυβέρνησης, δεν αφορούν φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις, αλλά ένα σκληρό παζάρι για τις κατευθύνσεις της ΕΕ, πάντα με αντιλαϊκό πρόσημο, πάντα με αιματηρές θυσίες για τους ευρωπαϊκούς λαούς. Απέναντι στον Σαλβίνι στέκεται ο Μακρόν.
Η κυρίαρχη προπαγάνδα στην ΕΕ πριμοδοτεί ως φόβητρο την άνοδο της ακροδεξιάς ενόψει των ευρωεκλογών, μαυρίζει το τοπίο και σπέρνει αυταπάτες, καλώντας το λαό, να στηρίξει στις κάλπες τις ήδη διαμορφωμένες ισορροπίες ως το αντίπαλο δέος, μακριά από διαδηλώσεις και συλλαλητήρια. Έχει ιδιαίτερη βαρύτητα να βγαίνει ο λαϊκός παράγοντας στο προσκήνιο διαδηλώνοντας την αντίθεσή του. Καταδικάζοντας την αντιμεταναστευτική ρατσιστική και φασιστική γραμμή των δυνάμεων της Ακροδεξιάς και καταγγέλλοντας την πολιτική του ιερατείου των Βρυξελλών που τους στρώνει το δρόμο.
