1. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, εκφράζοντας τη συσσωρευμένη αγανάκτηση ενάντια στην κυβερνητική πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας και της υποτέλειας, αποδοκίμασε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για δεύτερη φορά μέσα σε σαράντα μέρες, τώρα στις βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιούλη, οδηγώντας την σε νέα εκλογική και πολιτική ήττα, βάζοντας τέλος στην κυβερνητική θητεία της.
Μια νέα πολιτική κατάσταση διαμορφώνεται στην πολιτική ζωή της χώρας, ύστερα από την εκλογική νίκη και την πολιτική κυριαρχία της ΝΔ, προδιαγράφοντας όξυνση της πολιτικής αντίδρασης, ένταση του αυταρχισμού και της καταστολής, χτύπημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού, ενίσχυση της πολιτικής της λιτότητας, νέα επίθεση στην Παιδεία, την Υγεία, την Πρόνοια.
Η ΝΔ, στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν, πρόβαλε ως ο αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών και το ευνοούμενο κόμμα της ελληνικής ολιγαρχίας, των Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το φούσκωμα των εκλογικών ποσοστών της ΝΔ και η εξασφάλιση της αυτοδυναμίας της, προκλητικά και μεθοδικά, πριμοδοτήθηκε από τα κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα και τα MME, μα πάνω απ’ όλα πριμοδοτήθηκε και ενισχύθηκε από τα αντιλαϊκά πεπραγμένα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Την τελευταία πενταετία, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε στην κυρίαρχη πολιτική δύναμη, το στυλοβάτη του αστικού πολιτικού συστήματος για την αποτελεσματική ενίσχυση των αντιλαϊκών μνημονίων και το ξεπέρασμα της κρίσης. Νομιμοποίησε στο δημοκρατικό και αριστερό κόσμο το μνημονιακό μονόδρομο και προώθησε τα πιο βάρβαρα μέτρα με το μανδύα της Αριστεράς, αναλαμβάνοντας το ρόλο του αναχώματος και του πυροσβέστη των λαϊκών αγώνων. Αμαύρωσε, έτσι, τις ιδέες και τους αγώνες της Αριστεράς, σκορπίζοντας σύγχυση και απογοήτευση μέσα στον προοδευτικό και αριστερό κόσμο.
Η ουσιαστική ταύτιση της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, σε όλα τα σημαντικά ζητήματα που αφορούν τη ζωή του λαού και τις τύχες της χώρας με την πολιτική της ΝΔ, εγκλώβισε το λαό στα κάλπικα διλήμματα ενός νέου δικομματισμού, που εδραιώνεται και ενισχύεται, και δημιούργησε συνθήκες συντηρητικής κοινωνικής μετατόπισης. Άνοιξε, έτσι, διάπλατα ο δρόμος για την επάνοδο της Δεξιάς και το σχηματισμό μιας αντιδραστικής κυβέρνησης της ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη.
Το έδαφος, τώρα, είναι στρωμένο για μεγαλύτερη σκλήρυνση της αντιλαϊκής πολιτικής, για νέα κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.
2. Το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της 7ης Ιούλη είναι δυσμενές για τα λαϊκά συμφέροντα και το λαϊκό, αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα. Όχι μόνο γιατί σημειώνεται μετά από μια περίοδο εφαρμογής μιας αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης Τσίπρα, που τη διαδέχεται μια αντιδραστική κυβέρνηση Μητσοτάκη που διακηρύσσει ανοιχτά κλιμάκωσή της. Αλλά γιατί διευκολύνει τη ΝΔ να μιλά, τώρα, για «έγκριση» της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της, για «καθαρή εντολή», και της επιτρέπει να προχωρήσει σε νέα σκληρότερα μέτρα, σαρώνοντας εργατικά δικαιώματα και εντείνοντας το κλίμα τρομοκρατίας για την «εμπέδωση του κλίματος ασφάλειας».
Η ΝΔ εμφανίζεται «δικαιωμένη» για τη μνημονιακή της πολιτική και την τυφλή προσήλωση στον ευρωμονόδρομο, ως ο κύριος εγγυητής για την εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων, αποτελώντας διαχρονικά το βασικό πολιτικό εκφραστή των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.
Τα προπαγανδιστικά επιτελεία της μεγαλοαστικής τάξης ξεκίνησαν, ήδη, να αξιοποιούν το εκλογικό αποτέλεσμα, προσπαθώντας να προσδώσουν ένα «σύγχρονο», «κεντροδεξιό» προφίλ στον Κυρ. Μητσοτάκη και στη ΝΔ, επιδιώκοντας να εδραιώσουν στη συνείδηση των λαϊκών μαζών τα αντιδραστικά τους ιδεολογήματα, με σκοπό να υποσκάψουν και να παραλύσουν τις λαϊκές αντιδράσεις μπροστά στα νέα αντεργατικά μέτρα που έρχονται.
Είναι μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια εξωραϊσμού και συγκάλυψης του πραγματικά βαθιά αντιλαϊκού και ξενόδουλου χαρακτήρα αυτού του κόμματος.
Στη μαύρη ατζέντα του Μητσοτάκη υπάρχει η συνέχιση της μακράς εξουθενωτικής λιτότητας, στα πλαίσια των μνημονιακών, αντεργατικών επιλογών της EE και του ΔΝΤ.
O Μητσοτάκης έχει αμείλικτα αντιλαϊκό πολιτικό παρελθόν. Και απ’ αυτό δεν πρόκειται να παρεκκλίνει ούτε κεραία. Ταυτίστηκε και ευθυγραμμίστηκε, όλα τα προηγούμενα χρόνια, με τα βάρβαρα μνημόνια και τις πλέον νεοφιλελεύθερες πολιτικές και υπήρξε πειθήνιος διεκπεραιωτής της ιμπεριαλιστικής πολιτικής.
Παρά την επανασυσπείρωση των δυνάμεων της Δεξιάς, η «κυβερνητική σταθερότητα» που σχεδιάζουν και διακηρύσσουν μόνο αβέβαιη μπορεί να είναι. Καμιά «τάξη» και καμιά πολιτική σταθερότητα δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω στη φτώχεια, την εξαθλίωση του λαού και την υποδούλωση της χώρας. Στο έδαφος αυτό, μόνο όξυνση των λαϊκών αντιδράσεων και της ταξικής πάλης μπορεί να σημειωθεί.
Κάτω από τη βαριά σκιά του εκλογικού αποτελέσματος, πρέπει να υπογραμμιστεί πως η αντιλαϊκή πολιτική δεν αντιμετωπίζεται μέσα από τις κάλπες που στήνουν όποτε θέλουν οι κυρίαρχες δυνάμεις, αλλά μέσα από τους μαζικούς, εξωκοινοβουλευτικούς αγώνες που μπορούν να αναπτύξουν οι λαϊκές μάζες. Και τέτοιοι αγώνες, παρά την κάμψη και υποχώρηση που σημειώνεται τα τελευταία χρόνια, αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν.
Θετικό στοιχείο των εκλογών ήταν η μεγάλη μείωση της εκλογικής δύναμης της φασιστικής Χρυσής Αυγής και το πέταγμά της από τη Βουλή, αν και οι ψηφοφόροι που αποδεσμεύτηκαν από αυτήν κατευθύνθηκαν στο άλλο ακροδεξιό, εθνικιστικό και ρατσιστικό μόρφωμα του Βελόπουλου, που κατάφερε να μπει στη Βουλή.
Το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ μεταμορφώνεται συνεχώς για να ξεφύγει από την κατάσταση βαθιάς κρίσης. Το βαρύ αντιλαϊκό του όμως παρελθόν και η προσήλωσή του στο μνημονιακό μονόδρομο, μαζί με τις μυλόπετρες του νέου δικομματισμού που το συνθλίβουν, το καθηλώνουν σε ρόλο κομπάρσου, παρά την εκλογική του ενίσχυση.
Μια σειρά πολιτικές δυνάμεις, όπως οι ΑΝΕΛ, το Ποτάμι, η Ένωση Κεντρώων, αφού υπηρέτησαν από διαφορετικές θέσεις τις κυρίαρχες δυνάμεις, διαμελίστηκαν, σκόρπισαν και εξαφανίστηκαν από το πολιτικό σκηνικό, ενώ άλλες δυνάμεις, όπως το ΜεΡΑ 25, που αναπαράχθηκαν από παρόμοια υλικά και μπήκαν με θορυβώδη τρόπο στη Βουλή, τον ίδιο ρόλο πρόκειται να διαδραματίσουν.
3. Η ηγεσία του ΚΚΕ πλήρωσε για δεύτερη φορά, μέσα σε σαράντα μέρες, το αντίτιμο της γενικής πολιτικής του και όλων εκείνων των θεωριών που καλλιέργησε, εδώ και χρόνια, μέσα στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα. Πολιτική και θεωρίες που έκαναν ευάλωτο τον κόσμο της Αριστεράς στις πιέσεις και τους εκβιασμούς της σοσιαλδημοκρατίας.
Με αποτέλεσμα, όχι μόνο να αδυνατεί να αποσπάσει δυνάμεις, δημοκρατικό και προοδευτικό κόσμο από την επιρροή του σοσιαλδημοκρατικού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αντίθετα να καθιστά ευάλωτο το δικό του κόσμο και να παραδίδει την ηγεμονία των λαϊκών μαζών στο ΣΥΡΙΖΑ.
Αντί να βάλει στο επίκεντρο της άμεσης πάλης, όπως θα έκανε ένα πραγματικά κομμουνιστικό κόμμα, το στόχο της απόκρουσης των βάρβαρων μέτρων των μνημονίων και να ξεσκεπάσει τον κάλπικο χαρακτήρα όλων όσων εμφανίζονταν με αντιμνημονιακό μανδύα, η ηγεσία του ΚΚΕ διακήρυττε πως είναι ψεύτικο το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο και πως αυτή αγωνίζεται για «να περάσει ο πλούτος στα χέρια των εργατών». Έτσι, παραχωρούσε όλο το έδαφος βασικά στον ΣΥΡΙΖΑ να δημαγωγεί ασύστολα και να εξαπατά το λαό.
Όταν οι πάντες αντιλαμβάνονταν πως η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από ένα καθεστώς απροκάλυπτης ξενοκρατίας, η ηγεσία του ΚΚΕ αντί να πρωτοστατήσει στον αγώνα για την απόκρουση των μνημονίων της υποδούλωσης και να τον εντάξει στο γενικότερο αγώνα για το σπάσιμο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και υποτέλειας, τον περιφρόνησε από «ταξικές» θέσεις και άνοιξε συστηματικό μέτωπο αντιπαράθεσης με όσους πάλευαν ενάντια στα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας.
Και αυτή η κατεύθυνση ήρθε και δέθηκε με τη σεχταριστική και διασπαστική της πολιτική μέσα στο μαζικό κίνημα, με τις κούφιες «αντεπιθέσεις» της και τις «εντυπωσιακές ενέργειες» της στιγμής.
Πέρα βέβαια απ’ όλα αυτά, η ηγεσία του ΚΚΕ εξακολουθεί να κουβαλά όλο το ρεβιζιονιστικό φορτίο και τη γραμμή που ευθύνεται για τη μεγάλη ζημιά που προκλήθηκε στο διεθνές και το δικό μας κομμουνιστικό κίνημα, ύστερα από το αντεπαναστατικό 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ και την περιβόητη 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ, το Φλεβάρη και Μάρτη αντίστοιχα του 1956. Την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ και τις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης, τη διάλυση των περισσότερων κομμουνιστικών κομμάτων στο διεθνές επίπεδο, και στο εθνικό επίπεδο τη μετατροπή του ΚΚΕ, από κόμμα επαναστατικό, καθοδηγητή των ηρωικών αγώνων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, σε κόμμα των κοινοβουλευτικών στην πραγματικότητα αυταπατών, όπως είναι πια σήμερα, παρά την υπερ-επαναστατική του λογοκοπία.
Τη ρεφορμιστική πολιτική των «μεταβατικών» προγραμμάτων και την κρίση που σοβεί στις γραμμές τους πλήρωσαν, για δεύτερη φορά μετά τις ευρωεκλογές, τόσο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο και ΛΑΕ, που έχασαν η πρώτη 23.000 ψήφους και η δεύτερη 140.000 ψήφους από τις εκλογές του Σεπτέμβρη 2015.
Το πραγματικό πρόβλημα που αναδεικνύεται μετά τις εκλογές, με ακόμα πιο έντονο και επιτακτικό τρόπο, είναι αν θα υπάρξει μια ανεξάρτητη, απέναντι στην κυρίαρχη τάξη, ισχυρή και αξιόπιστη κομμουνιστική Αριστερά, σταθερός και ασυμβίβαστος υπηρέτης του λαού και των συμφερόντων του. Όχι μια κατ’ όνομα Αριστερά, προσαρμοσμένη στις πιέσεις, τις ανάγκες και τα συμφέροντα των κυρίαρχων αστικών δυνάμεων, αλλά μια πραγματική κομμουνιστική Αριστερά, ένα πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα, που χωρίς την ύπαρξη, την οικοδόμηση και τη δράση τους, η εργατική τάξη και οι πλατιές λαϊκές μάζες θα παραμένουν αφοπλισμένες και αδύναμες και ο αγώνας τους θα μετατρέπεται σε διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια μιας νεόκοπης σοσιαλδημοκρατίας, για να πλασάρεται στο κυρίαρχο αστικό πολιτικό σκηνικό. Η κυριαρχία της συμβιβαστικής πολιτικής στο χώρο της κομμουνιστικής Αριστεράς πρέπει να ανατραπεί και αυτό είναι το μεγάλο καθήκον, στο οποίο οφείλουν να συστρατευθούν όλες οι πραγματικά αριστερές δυνάμεις, όλοι οι κομμουνιστές.
4. Το Μ-Λ ΚΚΕ έδωσε μέσα σε δυο μήνες μια τριπλή εκλογική μάχη. Πρώτα δώσαμε τη διπλή εκλογική μάχη για το ευρωκοινοβούλιο και την τοπική αυτοδιοίκηση στις 26 Μάη, και στη συνέχεια τη μάχη των εθνικών εκλογών της 7ης Ιούλη. Όταν παίρναμε την απόφαση για συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές, είχαμε συνείδηση των μεγάλων οικονομικών και πολιτικών δυσκολιών που θα δημιουργούσαν τα εκβιαστικά διλήμματα και η πόλωση ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, και επίγνωση ότι αυτή η εκλογική μάχη θα δοθεί σε δυσμενέστερες συνθήκες με την ξεχωριστή, ύστερα από 7 χρόνια, εκλογική κάθοδο του Μ-Λ ΚΚΕ και του ΚΚΕ (μ-λ), με βάση την απόφαση των συντρόφων να διακόψουν την εκλογική συνεργασία των δυο οργανώσεων.
Όμως, το κύριο και βασικό ζήτημα για το Μ-Λ ΚΚΕ ήταν να δηλώσει παρών στις κρίσιμες πολιτικές εξελίξεις, να μη λυγίσει μπροστά στις δυσκολίες, ύστερα από τη σκληρή πολιτική πανελλαδική μάχη των ευρωεκλογών και των δημοτικών εκλογών, να απευθυνθεί και να χαιρετήσει τους χιλιάδες εργαζόμενους που το στήριξαν, στέλνοντας μήνυμα συνέχισης και προοπτικής της δράσης του, θέτοντας παρακαταθήκες για τους αυριανούς αγώνες που έρχονται.
Το εκλογικό αποτέλεσμα των 12.270 ψήφων του Μ-Λ ΚΚΕ στις ευρωεκλογές ήταν ένα καλό αποτέλεσμα που δημιούργησε προσδοκίες για περισσότερες από τις 2.800 ψήφους που συγκεντρώθηκαν τελικά στις εθνικές εκλογές. Σε κάθε περίπτωση, θεωρούμε πως, σε συνθήκες εκβιαστικών διλημμάτων από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και μεγάλης πίεσης από τις θεωρίες του «μικρότερου κακού» και της «χαμένης ψήφου», καταγράφεται η δυνατότητα ευρύτερης απήχησης της γραμμής του Μ-Λ ΚΚΕ.
Αυτός ο κόσμος αποτελεί μια βάση, ένα έρεισμα μέσα στο λαϊκό, αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα, που πρέπει να αξιοποιηθεί με τον καλύτερο τρόπο, να μετασχηματιστεί από εκλογική στήριξη σε ενεργητική πολιτική παρέμβαση, να συσπειρωθεί ουσιαστικά, να διευρυνθεί και να δυναμώσει.
Το Μ-Λ ΚΚΕ έδωσε μια σκληρή πολιτική μάχη, προβάλλοντας χωρίς περιστροφές το σύνολο της ιδεολογικοπολιτικής του γραμμής πάνω στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός και η χώρα και θέτοντας στο επίκεντρο της πάλης του αρχικά στις ευρωεκλογές το σύνθημα: «Εμπρός λαέ έξω από την ΕΕ», «Για μια Ελλάδα Ειρηνική, Δημοκρατική, Ανεξάρτητη, Σοσιαλιστική» και στη συνέχεια στις βουλευτικές εκλογές το σύνθημα: «Ούτε ΣΥΡΙΖΑ- ούτε Δεξιά για μια πραγματική Αριστερά».
Στο διάστημα αυτό, χάρις στο αγωνιστικό πνεύμα όλων των συντρόφων του κόμματος και της νεολαίας, των συναγωνιστών και φίλων, αντιμετωπίστηκαν οι δυσβάστακτες οικονομικές απαιτήσεις της τριπλής εκλογικής μάχης, των πολλών δεκάδων χιλιάδων ευρώ για παράβολα και εκτύπωση ψηφοδελτίων, αφού είναι γνωστό πως το Μ-Λ ΚΚΕ στηρίζεται αποκλειστικά στις δυνάμεις του, είναι αντίθετο και αρνείται την κρατική χρηματοδότηση.
Πάνω από δύο μήνες, οι σύντροφοι και συναγωνιστές του Μ-Λ ΚΚΕ κινητοποιήθηκαν με αυταπάρνηση, μεταφέροντας το αγωνιστικό μήνυμα του κόμματος σε χιλιάδες εργαζόμενους, το μήνυμα της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την πολιτική της εξάρτησης, της φτώχειας και ανεργίας του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, την πάλη για την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, το στόχο για την ανασυγκρότηση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος ενάντια στο συμβιβασμό και τη συνθηκολόγηση, για μια πραγματική Αριστερά.Ποτέ, σε όλα τα προηγούμενα χρόνια, δεν αναπτύχθηκε μια τόσο πλατιά, σε έκταση και διάρκεια, κινητοποίηση των δυνάμεών μας από τη μια άκρη της χώρας μέχρι την άλλη, μέσα από δεκάδες συγκεντρώσεις, εξορμήσεις, αφισοκολλήσεις, μοίρασμα υλικού, συσκέψεις και συζητήσεις, παρουσία σε ραδιοτηλεοπτικά μέσα και στο διαδίκτυο. Ιδιαίτερα, πρέπει να επισημανθεί η αποφασιστική συμβολή των νέων συντρόφων στην προεκλογική δουλειά και τα καθήκοντα δημόσιας εκπροσώπησης και προβολής των απόψεων του κόμματος. Στη διάρκεια αυτού του προεκλογικού αγώνα, διαδόθηκαν πλατιά οι ιδεολογικοπολιτικές θέσεις του κόμματος, δυνάμωσαν και αναζωογονήθηκαν οι δεσμοί μας με εργαζόμενους, αγωνιστές του λαϊκού και αριστερού κινήματος, δημιουργήσαμε σχέσεις με νέους αγωνιστές. Αποτυπώνονται δυνατότητες που υπάρχουν και νέες που διαμορφώνονται, τις οποίες πρέπει να αξιοποιήσουμε. Όλα αυτά πιστεύουμε πως αποτελούν τα βασικά στοιχεία της προσπάθειάς μας, που αφήνουν μια πλούσια αγωνιστική παρακαταθήκη για την επόμενη περίοδο, για την ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική ενίσχυση του Μ-Λ ΚΚΕ και την πορεία του κομμουνιστικού μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος.
Προφανώς, το βασικότερο πολιτικό πρόβλημα που αντιμετώπισε το Μ-Λ ΚΚΕ στις ευρωεκλογές και πολλαπλασιαστικά στις εθνικές εκλογές, ήταν η πίεση και ο εκβιασμός της «χαμένης ψήφου». Φυσικά πίσω από τις θεωρίες του «μικρότερου κακού», της «χαμένης» ή της «χρήσιμης» ψήφου, υπάρχει η πολύχρονη διαβρωτική επίδραση των ρεβιζιονιστικών αντιλήψεων, η καλλιέργεια κοινοβουλευτικών αυταπατών πως μπορούν να αντιμετωπιστούν μέσα από τις κάλπες τα προβλήματα των εργαζομένων, που σε συνθήκες δραματικής επιβίωσης για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού έχουν δυναμώσει κατακόρυφα.
Αν και βρέθηκε στο επίκεντρο της προεκλογικής μάχης που δώσαμε η καταπολέμηση και ο περιορισμός όλων αυτών των αντιλήψεων, αποδείχθηκε ιδιαίτερα δύσκολο να αντικρουστούν αποτελεσματικά στις διαμορφωμένες πολιτικές συνθήκες και στο σύντομο διάστημα της προεκλογικής περιόδου. Το ζήτημα αυτό συνδέεται με ένα σταθερό, πολύχρονο ιδεολογικοπολιτικό αγώνα αντιπαράθεσης απέναντι στην ψευτοαριστερή, σοσιαλδημοκρατική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και ενάντια στη ρεβιζιονιστική γραμμή του ΚΚΕ, που θα φέρει στο προσκήνιο τον ανεξάρτητο ρόλο και τη δράση του κομμουνιστικού μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος και την ξεχωριστή ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία του.
Από εκεί και πέρα, σε συνθήκες πόλωσης και εκβιαστικών διλημμάτων, όπως εκφράστηκαν στα πλαίσια της Αριστεράς, πέρα από τα εφόδια του γενικού πολιτικού προσανατολισμού και της αντιπαράθεσης με τα αντίπαλα ιδεολογικά ρεύματα, πρωταρχική σημασία έχει η παρουσία και δράση οργανωμένων δυνάμεων, η ύπαρξη σταθερών οργανωτικών και πολιτικών ερεισμάτων μέσα στους εργαζόμενους, που εξασφαλίζει την άμεση επαφή και στήριξη του κόσμου, κάτι που δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τη γενική προπαγανδιστική δουλειά. Τα πολιτικά και οργανωτικά ερείσματα είναι συγκριτικά περιορισμένα, οι δεσμοί με ευρύτερους κύκλους αγωνιστών και εργαζομένων είναι αδύναμοι. Όπου στοιχειωδώς έχει αντιμετωπιστεί αυτό το κρίσιμο ζήτημα, το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν θετικό.
Σε κάθε περίπτωση, το όποιο αριθμητικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να επισκιάσει τη συνολική πολιτική δράση που ανέπτυξε όλο αυτό το διάστημα το Μ-Λ ΚΚΕ.
Η μάχη των εκλογών, ένα συγκεκριμένο επεισόδιο της πολιτικής πάλης, τελείωσε και ξανοίγεται μπροστά μας ο αγώνας σε όλα τα πολιτικά, κοινωνικά και ταξικά μέτωπα. Οι αγωνιστές, οι αριστεροί που μας στήριξαν, αλλά και όσοι όλα αυτά τα χρόνια συγκρατήθηκαν στις όχθες του μαρξιστικού-λενινιστικού ρεύματος, υποδήλωσαν με την ψήφο τους πως το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα είναι εδώ, κόντρα στις πιέσεις και τις σειρήνες των αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων. Αξιοποιώντας όλες τις υποδείξεις, καταγράφοντας τις δυνατότητες, τις αντοχές αλλά και τις παραλείψεις μας, εργαζόμαστε για την επόμενη μέρα με τη βεβαιότητα πως ο αγώνας μας εκφράζει ανάγκες της ταξικής πάλης, τις γνήσιες αγωνιστικές απαιτήσεις ενός ολόκληρου κόσμου και τη διάθεσή του να στρατευτεί και να παλέψει για μια πραγματική κομμουνιστική Αριστερά.
Αυτό το μήνυμα πρέπει να μετουσιωθεί σε πράξη.
