Απόφαση της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ
Η ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ συνήλθε μέσα στον Οκτώβρη και συζήτησε και πήρε αποφάσεις πάνω στην πολιτική κατάσταση -εσωτερική, περιφερειακή και διεθνή- καθορίζοντας τους πολιτικούς στόχους και τα καθήκοντα της επόμενης περιόδου. Ταυτόχρονα, έθεσε στο επίκεντρο της κομματικής δουλειάς τα οργανωτικά ζητήματα.
Εκτίμησε ότι δεν είναι δυνατόν, ακόμη, να προγραμματίσουμε ένα πανελλαδικό κομματικό σώμα αντίστοιχο με αυτό που σχεδιάζαμε να γίνει τον περασμένο Μάη, που ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας. Όμως η ΚΕ, με τις αποφάσεις της, επεσήμανε ότι όλη μας η δράση το επόμενο διάστημα -παίρνοντας τις αναγκαίες προφυλάξεις για την προστασία της υγείας συντρόφων και συναγωνιστών- πρέπει να συνδέεται και να επαναφέρει στο προσκήνιο τα οργανωτικά ζητήματα, την ενίσχυση της κομματικής λειτουργίας και των δεσμών μας με τον ευρύτερο περίγυρο που εκ των πραγμάτων δοκιμάζονται λόγω της πανδημίας.
Α. Η διεθνής κατάσταση
1. Αυτό που χαρακτηρίζει τη διεθνή κατάσταση είναι το ξέσπασμα μιας νέας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, μετά την εμφάνιση της πανδημίας, και οι βαριές συνέπειές της πάνω στους λαούς, η επιτάχυνση των ανακατατάξεων ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που οδηγεί σε όξυνση των ανταγωνισμών και της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας για την αναδιανομή των παγκόσμιων αγορών και των ζωνών επιρροής, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται σε εξέλιξη μια διαδικασία διαίρεσης και ρήξης στο εσωτερικό μεγάλων ιμπεριαλιστικών κρατών και συνασπισμών, όπως αυτές που συντελούνται στις ΗΠΑ και την ΕΕ, προκαλώντας κρίση και αστάθεια στο παγκόσμιο καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Μπροστά στις προεδρικές εκλογές, οι ΗΠΑ βρίσκονται διχασμένες όσο ποτέ -τόσο στην κορυφή όσο και στη βάση της κοινωνίας- και είναι αμφίβολο αν οι εκλογές θα αντιμετωπίσουν ή θα περιπλέξουν και θα οξύνουν ακόμη περισσότερο τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις. Η κυβέρνηση Τραμπ προωθεί στο εσωτερικό τον εκφασισμό του αμερικανικού κράτους, διεγείρει τον εθνικισμό, το ρατσισμό και την ξενοφοβία, καλύπτοντας και συγκαλύπτοντας ρατσιστικά εγκλήματα, όπως η στυγερή δολοφονία του Τζόρτζ Φλόιντ που πυροδότησε πρωτοφανή λαϊκή εξέγερση στις ΗΠΑ πριν λίγους μήνες.
Στα τέσσερα περίπου χρόνια διακυβέρνησης Τραμπ, οι ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή προχώρησαν στην παραβίαση, τη μονομερή αποχώρηση και κατάργηση κρίσιμων συνθηκών και συμφωνιών που ρύθμιζαν τις σχέσεις τους με άλλα κράτη, όπως η συμφωνία για την κλιματική αλλαγή, η συμφωνία τους με τις χώρες του Ειρηνικού στην Ασία, η συμφωνία Ευρώπης – ΗΠΑ, η συμφωνία για τα πυρηνικά μέσου βεληνεκούς (ΙΝF) με τη Ρωσία. Παραβιάζοντας κάθε έννοια διεθνούς νομιμότητας -και αχρηστεύοντας τον ΟΗΕ- προχώρησαν στην καταπάτηση της συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, εκβιάζουν τώρα με νέες κυρώσεις την Τεχεράνη, ενορχηστρώνουν αντιιρανικές συμφωνίες «εξομάλυνσης» των σχέσεων του Ισραήλ με αραβικές χώρες, μετέφεραν την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό κλίμα γενικευμένης ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή και τον Περσικό Κόλπο.
Ταυτόχρονα, με την πολιτική τους προκαλούν ρήγμα στο δυτικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, επιτίθενται στη Γερμανία και καλούν σε διάλυση της ΕΕ, ενώ εξυμνούν τη Μ. Βρετανία για την απόφαση εξόδου της. Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, Γερμανοί και Γάλλοι, δεν μπορούν να δράσουν σαν παγκόσμιες δυνάμεις έξω και ανεξάρτητα από το πλαίσιο μιας ενοποιημένης ΕΕ. Μια τέτοια ενοποίηση, όμως, δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Αντίθετα, μετά την αποχώρηση της Βρετανίας, το οικοδόμημα της ΕΕ βρίσκεται αντιμέτωπο με την πιο βαθιά κρίση της ιστορίας του, οξύνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στη Γερμανία και τη Γαλλία, διασπάται και εξασθενεί η ιμπεριαλιστική του δύναμη.
Η προοπτική απώλειας της ηγεμονικής του θέσης στην παγκόσμια σκηνή κάνει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό πιο επικίνδυνο, αλλοπρόσαλλο και τυχοδιωκτικό, πηγή πολέμου και επίθεσης. Με τη «Νέα στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας» -που διακήρυξαν πριν δύο χρόνια- οι ΗΠΑ αναγόρευσαν απροσχημάτιστα την Κίνα και τη Ρωσία σε βασικούς εχθρούς τους, απειλώντας ότι «θα εστιάσουμε στην προετοιμασία για πόλεμο και συγκεκριμένα για πόλεμο μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων».
Όλες οι περιφερειακές κρίσεις και συγκρούσεις, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, πρέπει να κριθούν κάτω από το πρίσμα μιας τέτοιας απειλής από τις πιο φιλοπόλεμες, τρομοκρατικές και επιθετικές δυνάμεις των ΗΠΑ, όπως οι ίδιες διακηρύσσουν. Αν δεν κατανοηθεί αυτό το γεγονός, δεν μπορεί να εκτιμηθεί και να ερμηνευθεί σε πoιο πλαίσιο εντάσσονται όλες οι επιμέρους κινήσεις και επεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, είτε αυτές αφορούν την περιοχή της Ασίας – Ειρηνικού, είτε την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, την Α. Μεσόγειο, τη Β. Αφρική.
Από την πρώτη στιγμή της προεδρίας του, ο Τραμπ προτάσσει το σύνθημα «πρώτα η Αμερική» και κηρύσσει -φανερά και απροσχημάτιστα- τον οικονομικό και εμπορικό πόλεμο στην Κίνα, βάζοντας τον τελευταίο χρόνο δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια δασμούς στα εισαγόμενα από αυτήν προϊόντα. Δεν δίστασε να αξιοποιήσει την πανδημία του κορονοϊού στην Κίνα για να εξαπολύσει μια παγκόσμια αντικινέζικη εκστρατεία με σκοπό να επιφέρει πλήγμα στην οικονομία της, γεγονός που τελικά γύρισε μπούμερανγκ, βουλιάζοντας την οικονομία των δυτικών καπιταλιστικών κρατών σε μια νέα παγκόσμια οικονομική κρίση που προσέλαβε πρωτοφανείς διαστάσεις. Όλο και πιο καθαρά, όπως φάνηκε από την πρόσφατη επίσκεψη Πομπέο στο Τόκιο, επιχειρούν οι ΗΠΑ να συγκροτήσουν ένα αντικινέζικο μέτωπο με την Ιαπωνία, την Ινδία, την Αυστραλία, για να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία τους και να μην επιτρέψουν στην Κίνα να αποκτήσει ηγεμονική θέση στην Ασία. Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ ασκούν συντριπτικές πιέσεις στους συμμάχους τους στην Ευρώπη να απορρίψουν την προμήθεια του κινέζικου δικτύου τηλεπικοινωνιών πέμπτης γενιάς (5G). Πρόκειται για μια παγκόσμια αντιπαράθεση ανάμεσα στις δυο χώρες για την τεχνολογική κυριαρχία στους νευραλγικούς τομείς των δικτύων και της τεχνητής νοημοσύνης, που θα προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις το επόμενο διάστημα.
2. Η Κίνα προχωρεί με ραγδαίους ρυθμούς στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τώρα και τέσσερις δεκαετίες, με μια ταχύτητα, διάρκεια και κλίμακα ανόδου τέτοιας έκτασης που δεν έχει γνωρίσει ποτέ η ιστορία των καπιταλιστικών κρατών. Έχοντας εξασφαλίσει μια τεράστια συσσώρευση κεφαλαίων, με τις συνθήκες στυγνής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που έχει επιβάλει στην εργατική τάξη και το λαό, ο κινέζικος καπιταλισμός -ασκώντας ιμπεριαλιστική πολιτική- διεισδύει οικονομικά και επεκτείνει τη δράση του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, με το κολοσσιαίο σχέδιο «Μια ζώνη – ένας δρόμος» και αποτελεί τη μόνη κρατική δύναμη που μπορεί να ανταγωνιστεί σε παγκόσμια κλίμακα τις ΗΠΑ στο οικονομικό και τεχνολογικό επίπεδο, ενισχύοντας διαρκώς την οικονομική – πολιτική του επιρροή και τη στρατιωτική του δύναμη.
Ο ρώσικος ιμπεριαλισμός προχώρησε, τα τελευταία χρόνια, σε δυναμικές κινήσεις που δημιούργησαν νέα δεδομένα στη διεθνή σκηνή. Η πρώτη ήταν η προσάρτηση της Κριμαίας και η ενσωμάτωσή της στη Ρωσία -ύστερα από το φασιστικό πραξικόπημα του Μεϊντάν στην Ουκρανία- και η δεύτερη κίνησή του ήταν η στρατιωτική επέμβαση στον πόλεμο της Συρίας, τον Οκτώβρη του 2015, που σηματοδότησε την επάνοδό του στην κεντρική αρένα του διεθνούς ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και τον ανέδειξε σήμερα, στον βασικό ιμπεριαλιστικό παράγοντα για τον έλεγχο της κατάστασης στη Συρία, διαδραματίζοντας ταυτόχρονα σημαντικό ρόλο σε όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής, του Καυκάσου, της Ανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής.
Με ένταση εκδηλώνεται ο αμερικανορωσικός ανταγωνισμός κατά μήκος όλων των δυτικών περιοχών της Ρωσίας, από τις Βαλτικές χώρες και την Πολωνία έως την Λευκορωσία, Ουκρανία, Βαλκάνια και τον Καύκασο, όπου εγκαθίστανται αμερικανονατοϊκές στρατιωτικές δυνάμεις και πραγματοποιούνται τεράστιας κλίμακας πολεμικές ασκήσεις, προκαλώντας αντίστοιχες στρατιωτικές κινήσεις από την πλευρά της Ρωσίας και διαμορφώνοντας ένα ψυχροπολεμικό κλίμα που σκοτεινιάζει τη διεθνή ατμόσφαιρα.
Σοβαρή εστία έντασης και αντιπαράθεσης παραμένει η Κορεατική χερσόνησος, σαν αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επιβουλών και προκλήσεων των ΗΠΑ και των υποτακτικών τους της Νότιας Κορέας κατά της Λ.Δ. Κορέας, ενώ διευρύνεται η μεταφορά και επικεντρώνονται μεγάλες αεροναυτικές αμερικανικές δυνάμεις στον Ειρηνικό και στις θάλασσες της Νότιας Κίνας, σ’ έναν κλιμακούμενο ανταγωνισμό των ΗΠΑ με την Κίνα για την κυριαρχία στην Ασία και τον Ειρηνικό.
3. Αναζητώντας διέξοδο από την οικονομική κρίση και τα lockdown στην κλιμάκωση των επιθέσεων εναντίον των λαών, οι κυρίαρχες κλίκες του μονοπωλιακού κεφαλαίου και οι κυβερνήσεις τους συνεχίζουν να επιβάλλουν σαρωτικά αντεργατικά μέτρα, προωθώντας ριζικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις με την τηλεργασία, με συμβάσεις «εργασίας μικρής διάρκειας» και «μερικής ανεργίας», με «συμβόλαια μηδενικών ωρών εργασίας», κατεδαφίζοντας όλες τις μεταπολεμικές εργατικές κατακτήσεις και επιφέροντας ραγδαία επιδείνωση των όρων διαβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων.
Με πρόσχημα την πανδημία, θωρακίζουν την αντιδραστική πολιτική κυριαρχία τους με τον ακρωτηριασμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων και τα κατασταλτικά μέτρα για την κατάπνιξη των εργατικών και λαϊκών αγώνων και με τα σιδερόφρακτα τείχη που υψώνουν για τη βίαιη αναχαίτιση των προσφύγων. Οι λαοί, παρά τα μεγάλα εμπόδια που υψώνονται μπροστά τους, αντιστέκονται στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, στα αντεργατικά και αντιδημοκρατικά μέτρα των εκμεταλλευτριών τάξεων.
Με ιδιαίτερη οξύτητα εκφράστηκε η ιμπεριαλιστική ανάμειξη και επέμβαση των ΗΠΑ στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, τόσο στη Βολιβία, όπου οι ντόπιοι λακέδες τους ανέτρεψαν πραξικοπηματικά πριν ένα χρόνο τον Μοράλες, όσο και στη Βενεζουέλα, όπου τον τελευταίο χρόνο -στηρίζοντας απροκάλυπτα το ντόπιο φερέφωνό τους- υποκίνησαν μια αντιδραστική επιχείρηση ανατροπής της κυβέρνησης και απείλησαν με στρατιωτική επέμβαση. Όμως συνάντησαν τη γενναία αντίσταση των λαών που ξεσηκώθηκαν σε μεγάλους, παρατεταμένους αγώνες ενάντια στη νεοαποικιακή κυριαρχία των ΗΠΑ και για εσωτερικές προοδευτικές κοινωνικές αλλαγές.
Σημαντικοί αγώνες αναπτύχθηκαν, επίσης, και σε πολλές άλλες χώρες στη Λατινική Αμερική, την Ασία και την Ευρώπη, ιδιαίτερα στη Γαλλία, όπου πάνω από ένα χρόνο ο γαλλικός λαός αντιτάχθηκε σθεναρά και ανυποχώρητα για την ανατροπή των αντιδραστικών-αντεργατικών μέτρων, κόντρα στις τρομοκρατικές κατασταλτικές επιθέσεις της κυβέρνησης Μακρόν.
Σίγουρα, από γενική άποψη, οι αγώνες της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων εθνών και λαών συναντούν μεγάλα προβλήματα και δυσκολίες, εξελίσσονται κάτω από δυσμενείς προϋποθέσεις και βρίσκονται σε αναντιστοιχία με το μέγεθος της επίθεσης των αντιδραστικών δυνάμεων, λόγω της υποχώρησης του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος και του αρνητικού συσχετισμού που έχει διαμορφωθεί. Όμως, στα είκοσι χρόνια κατακτητικών πολέμων στη Μέση Ανατολή, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός όχι μόνο δεν βγήκε νικητής, αλλά αντίθετα, όπως δείχνει η εξέλιξη του πολέμου στο Αφγανιστάν, τη Συρία, το Ιράκ και τη Λιβύη, τα ερείσματα και οι δυνάμεις του στην περιοχή δέχθηκαν μεγάλα πλήγματα, από τη μακρόχρονη και γενναία αντίσταση των λαών αυτών των χωρών. Αυτό επιβεβαιώνει άλλωστε η υπογραφή «ειρήνης», πριν λίγους μήνες, ανάμεσα στους Ταλιμπάν και τις ΗΠΑ, που σηματοδοτεί την ήττα και το διώξιμο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού από το Αφγανιστάν, ύστερα από είκοσι χρόνια κατακτητικού πολέμου.
Όταν κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, οι στρατιωτικές επιθέσεις και οι πολεμικές απειλές, πρέπει να θέσουμε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της αντιπολεμικής – αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Να ξεσκεπάσουμε την ιμπεριαλιστική υποκρισία και να καταδείξουμε τους πραγματικούς σκοπούς των πολέμων τους. Να σταθούμε στο πλευρό των λαών και των χωρών που γίνονται θύματα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.
Β. Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο και η όξυνση της κρίσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις
4. Δυναμώνει η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα, την ΕΕ, για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής και την επαναχάραξη των συνόρων στη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική, με την εμπλοκή των περιφερειακών χωρών, Τουρκίας, Ισραήλ, Ιράν. Η Συρία και το Ιράκ έχουν μετατραπεί σε πολεμικά πεδία όπου οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι περιφερειακοί ηγεμονισμοί συμπλέκονται, ανταγωνίζονται και επεμβαίνουν, καταστρέφοντας και λεηλατώντας τις δύο χώρες και τους λαούς τους.
Η δολοφονική επίθεση των ΗΠΑ -στις αρχές του χρόνου- ενάντια σε ηγετικό στέλεχος του ιρανικού στρατού και οι πολεμικές απειλές του Τραμπ απέναντι στο Ιράν, η στρατιωτική επίθεση που εξαπέλυσε η Τουρκία στη Συρία -πέρυσι τον Οκτώβρη- και οι πολεμικές επιχειρήσεις που κλιμακώνονται τώρα ανάμεσα στις τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις από τη μια και τις συριακές και ρωσικές δυνάμεις από την άλλη, το κλιμακούμενο πολεμικό μέτωπο στη Β. Αφρική με επίκεντρο τη Λιβύη, το νέο σχέδιο των Αμερικανών ιμπεριαλιστών για την Παλαιστίνη που επικυρώνει την ισραηλινή κατοχή και τους εποικισμούς, το νέο πολεμικό μέτωπο που άνοιξε στον Καύκασο ανάμεσα στο Αζερμπαϊτζάν και την Αρμενία, με την άμεση ανάμειξη της Τουρκίας, απειλούν να μετατρέψουν όλη αυτή την περιοχή σε ένα θέατρο πολιτικο-στρατιωτικών συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων.
Από την επομένη της Διάσκεψης του Βερολίνου, την περασμένη Άνοιξη, που πάρθηκαν αποφάσεις για «εκεχειρία» στη σπαρασσόμενη Λιβύη -από αυτούς που λίγα χρόνια πριν τη βομβάρδισαν, την κατέστρεψαν και τη διαμέλισαν-, οι συγκρούσεις ανάμεσα στις αντιμαχόμενες φατρίες συνεχίζονται αμείωτα, παρά τις διαπραγματεύσεις και τα παζάρια που διεξάγονται το τελευταίο διάστημα με τις άμεσες παρεμβάσεις των ξένων δυνάμεων -Ρωσίας, Γαλλίας, ΗΠΑ- που θέλουν να ενισχύσουν τις θέσεις, την επιρροή και τα συμφέροντά τους στην κατεστραμμένη χώρα. Η κυβέρνηση της Τουρκίας επεμβαίνει στρατιωτικά στη Λιβύη για να στηρίξει τα ντόπια ερείσματά της, με βασικό σκοπό οποιαδήποτε «λύση» επιτευχθεί να αφήνει άθικτο το τουρκολιβυκό Μνημόνιο που την καθιστά βασική δύναμη στις θαλάσσιες ζώνες της Ανατολικής Μεσογείου.
5. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επηρεάζονται καθοριστικά από τα συμφέροντα και τις παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και τον ανταγωνισμό τους για τον έλεγχο πάνω στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, που προσλαμβάνει τώρα οξύτατη μορφή λόγω της διαμάχης που ξέσπασε για την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου, τους αγωγούς μεταφοράς φυσικού αερίου και τον καθορισμό των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών των χωρών της περιοχής.\
Η Τουρκία, όπως έμπρακτα αμφισβήτησε τη Συνθήκη της Λοζάνης που ρυθμίζει τα σύνορα της περιοχής, με την εξαπόλυση τυχοδιωκτικών επιθέσεων και την απόσπαση εδαφών από τη Συρία και το Ιράκ, όπως καταπάτησε -και συνεχίζει να καταπατά τώρα και ένα χρόνο- την κυπριακή ΑΟΖ πραγματοποιώντας γεωτρήσεις με την παρουσία τουρκικών πολεμικών πλοίων, έτσι αυτό το καλοκαίρι, σε μια επίδειξη δύναμης και δημιουργίας νέων τετελεσμένων -ενεργοποιώντας το τουρκολιβυκό Μνημόνιο- έστειλε το ερευνητικό σκάφος Ορούτς Ρέις, υποστηριζόμενο από μεγάλο αριθμό πολεμικών πλοίων, να πραγματοποιήσει επί ένα μήνα σεισμικές έρευνες στη θαλάσσια περιοχή νότια του Καστελόριζου, με σκοπό να επιβάλει τις επεκτατικές βλέψεις της πάνω στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Οι προκλήσεις, οι επιθετικές ενέργειες και οι πολεμικές κινήσεις της Άγκυρας διαδέχονται η μια την άλλη, ανοίγοντας ταυτόχρονα πολλά μέτωπα. Χαρακτηριστική είναι η τελευταία προκλητική της κίνηση στην Κύπρο με το «άνοιγμα» του παραλιακού μετώπου στα Βαρώσια, αλλά και η έξοδος ξανά του Ορούτς Ρέις πάνω στην ελληνική υφαλοκρηπίδα ύστερα από μια σύντομη ανάπαυλα. Με αυτές τις κινήσεις, η άρχουσα τάξη της Τουρκίας είναι έτοιμη να προβάλει τις διεκδικήσεις της από θέση ισχύος απέναντι στην Κύπρο και την Ελλάδα, είτε οδηγηθούν τα πράγματα κάτω από την πίεση του διεθνούς ιμπεριαλιστικού παράγοντα σε «διερευνητικές συνομιλίες» και παζάρια για μοίρασμα και «συνεκμετάλλευση» του υποθαλάσσιου πλούτου, είτε επανέλθει η ένταση και οδηγηθούμε σε στρατιωτικές περιπέτειες.
Ανεξάρτητα αν προσωρινά παρατηρούνται κινήσεις εκτόνωσης και γίνεται λόγος για έναρξη διερευνητικών συνομιλιών, όλες οι εξελίξεις -σε μία ευρύτερη περιοχή που ξεσπούν με σφοδρότητα οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών και συνωστίζονται οι πολεμικές αρμάδες τους στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική- ωθούν σε κλιμάκωση της έντασης και δημιουργούν ένα εύφλεκτο έδαφος που απειλεί να πυροδοτήσει επικίνδυνες τυχοδιωκτικές περιπέτειες και πολεμικές συγκρούσεις στην περιοχή μας.
Η ελληνική ολιγαρχία και οι κυβερνήσεις της, διαχρονικά, από την κρίση στα Ίμια το 1996, το «ευχαριστώ στους Αμερικάνους» και την παραδοχή των «γκρίζων ζωνών», την αποφυγή επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια και το casus belli της Τουρκίας το 1995, τη συμφωνία της Μαδρίτης το 1997 και την αναγνώριση των τουρκικών «ζωτικών συμφερόντων στο Αιγαίο», τη Σύνοδο Κορυφής στο Ελσίνκι το 1999 και την ανάληψη της υποχρέωσης να διευθετηθούν οι «συνοριακές και άλλες συναφείς διαφορές», έχουν επιλέξει το ρόλο του πειθήνιου διεκπεραιωτή των αμερικανονατοϊκών συμφερόντων εμπλέκοντας την Ελλάδα στους επιθετικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, μετατρέποντας τη χώρα σε μια απέραντη στρατιωτική βάση-ορμητήριο, όπως φάνηκε για άλλη μια φορά κατά την πρόσφατη επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Πομπέο, στη χώρα μας.
Η ελληνική κυβέρνηση εναποθέτει τη «διευθέτηση» της ελληνοτουρκικής κρίσης στην «υψηλή εποπτεία» των αμερικανονατοϊκών συμμάχων της, παραδίδοντας -σαν γνήσιος λακές- την ασφάλεια της χώρας στους ξένους προστάτες της μεγαλοαστικής τάξης και δυνάστες του λαού. Πέρα από τις ικεσίες για προστασία από τις ΗΠΑ, η κυβέρνηση Μητσοτάκη προστρέχει για τον ίδιο σκοπό και στη Γαλλία, πληρώνοντας βαρύ τίμημα υποτέλειας σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς και χαλκεύοντας νέα πολιτικο-στρατιωτικά δεσμά. Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι υπερατλαντικοί προστάτες τηρούν στάση «ίσων αποστάσεων», αν δεν ενθαρρύνουν τον τουρκικό επεκτατισμό. Και δεν διακινδυνεύουν τις σχέσεις τους με την «κρίσιμης» γεωπολιτικής σημασίας Τουρκία. Όταν η τουρκική ολιγαρχία διεκδικεί ελληνικά νησιά και αμφισβητεί έμπρακτα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η Γερμανία -που στη σημερινή φάση διαδραματίζει βασικό ρόλο- μιλούν για «αμφισβητούμενες» ή «διαφιλονικούμενες» περιοχές.
Η κυβερνητική πολιτική, επισωρεύοντας δεινά στον ελληνικό λαό με τα αντιλαϊκά της μέτρα, εγκυμονεί εξίσου σοβαρούς κινδύνους για τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Ο περίφημος επώδυνος συμβιβασμός προετοιμάζεται μεθοδικά.
Το Δικαστήριο της Χάγης προβάλλεται σαν η μόνη «ρεαλιστική» στρατηγική της χώρας από όλες τις δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος. Είναι έτοιμοι να συρθούν σε μια «διαπραγμάτευση» εφ’ όλης της ύλης με την Τουρκία. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής της καταφυγής στην ιμπεριαλιστική «προστασία», της πολιτικής του κατευνασμού και της συνεχούς υποχωρητικότητας απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό.
Ταυτόχρονα, οι ντόπιες κυβερνήσεις, με τη στήριξη των ξένων υπερατλαντικών προστατών τους, για να εξισορροπήσουν τους εκβιασμούς της Άγκυρας και να διεκδικήσουν ουσιαστικότερο ρόλο και μερίδιο στην περιοχή, προσχώρησαν στην αμερικανόπνευστη «στρατηγική συμμαχία» με το σιωνιστικό Ισραήλ και το φασιστικό καθεστώς της Αιγύπτου και στη σύναψη συμφωνίας για την κατασκευή του αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου EastMed, εμπλέκοντας με τυχοδιωκτικό τρόπο τη χώρα μας στη φιλοπόλεμη πολιτική των ΗΠΑ και του ισραηλινού σιωνισμού και θέτοντας σε μεγάλους κινδύνους το λαό μας. Παράλληλα, η κυβέρνηση προχώρησε το τελευταίο διάστημα σε συμφωνίες με την Ιταλία και την Αίγυπτο για τον καθορισμό των ΑΟΖ, που τις εμφάνισε ως απάντηση-ακύρωση της τουρκολιβυκής συμφωνίας. Στην πραγματικότητα, με αυτές τις συμφωνίες αποδέχθηκε μειωμένη επήρεια για μεγάλα ελληνικά νησιά, όπως η Κρήτη και η Ρόδος, εγκατέλειψε τον κανόνα της μέσης γραμμής, και απέφυγε να οριοθετήσει ανατολικά του 28ου μεσημβρινού -που περιλαμβάνει τη μισή Ρόδο και το Καστελόριζο-, στέλνοντας μήνυμα εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Άγκυρα, η οποία το αξιοποίησε δεόντως.
6. Η πολιτική ειρήνης και φιλίας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία είναι η μόνη που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των δυο λαών, αλλά είναι αδύνατο να επιτευχθεί κάτω από τον έλεγχο και την κηδεμονία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ούτε μπορεί να έχει σχέση με τα παζάρια και την «τακτοποίηση» των διαφορών ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις της Τουρκίας και της Ελλάδας. Το βέβαιο είναι πως δεν υπάρχει ειρήνη, ασφάλεια και σταθερότητα κάτω από την ιμπεριαλιστική ομπρέλα. Υπάρχει μόνο καταπάτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, διαρκής απειλή πολέμου και καταστροφή.
Οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν. Δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν από την ένταση και τον ανταγωνισμό των κυρίαρχων τάξεων, από τον αντιδραστικό εθνικισμό και σοβινισμό που δηλητηριάζει τις σχέσεις των λαών. Η ελληνοτουρκική φιλία, όμως, δεν οικοδομείται με τον κατευνασμό και την υποχωρητικότητα απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό και, πολύ περισσότερο, με την πειθήνια υπακοή στα ιμπεριαλιστικά προστάγματα.
Καταδικάζουμε κάθε παραβίαση και αλλαγή των συνόρων των δύο χωρών, υπερασπίζοντας την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας σε περίπτωση επίθεσης από την πλευρά της Τουρκίας και καταγγέλλοντας κάθε τυχοδιωκτική επίθεση που μπορεί να εκδηλωθεί από την πλευρά της Ελλάδας σε βάρος της κυριαρχίας της Τουρκίας.
Μόνο ο κοινός αγώνας των λαών Ελλάδας και Τουρκίας ενάντια στους κοινούς εχθρούς τους, τον ιμπεριαλισμό και τις ντόπιες κυρίαρχες τάξεις, ενάντια στην πολιτική της υποτέλειας και της υποταγής, ενάντια στη σοβινιστική και εθνικιστική υστερία των κυρίαρχων τάξεων της Τουρκίας και της Ελλάδας είναι σε θέση να οδηγήσει σε μία φιλειρηνική επίλυση των προβλημάτων και να συμβάλει στον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία και την απαλλαγή τους από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά.
Γ. Η εσωτερική κατάσταση
7. Με το δεύτερο κύμα της πανδημίας να εξελίσσεται και την οικονομική κρίση να θεριεύει, διαγράφονται εξαιρετικά δυσοίωνες προοπτικές. Στην εξουθενωμένη από τα μνημόνια Ελλάδα, καταγράφηκε η μεγαλύτερη -μεταπολεμικά- ύφεση στο δεύτερο τρίμηνο του 2020. Με δεδομένη την κατάρρευση του τουρισμού, αλλά και το βούλιαγμα και άλλων τομέων της οικονομικής ζωής της χώρας, αναπτύσσεται μια ακόμη πιο αρνητική δυναμική για την επόμενη χρονική περίοδο. Η ανασφάλεια γενικεύεται, το λαϊκό εισόδημα συρρικνώνεται, η ανεργία γιγαντώνεται, τα λουκέτα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων πολλαπλασιάζονται, η φτώχεια και η εξαθλίωση εξαπλώνονται. Αυτή είναι η αμείλικτη πραγματικότητα, και σε αυτήν η κυβέρνηση ΝΔ απαντάει με μια ακόμη πιο σκληρή αντιλαϊκή πολιτική.
Οι κάλπικες διακηρύξεις της για την επιτυχή, δήθεν, αντιμετώπιση του πρώτου κύματος της πανδημίας συνθλίβονται από τη μόνη αλήθεια της εγκατάλειψης του ΕΣΥ και της εγκληματικής της αδιαφορίας να εξασφαλίσει στοιχειωδώς ασφαλείς υγειονομικές συνθήκες για το λαό. Όχι μόνο δεν αντιμετώπισε τις τραγικές ελλείψεις και ανεπάρκειες του Δημόσιου Συστήματος Υγείας, αλλά συνέχισε την πολιτική της αποδόμησης του Δημόσιου Συστήματος Υγείας, της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών υγείας και της περικοπής των κοινωνικών δαπανών. Η πολιτική της απέναντι στην πανδημία συνοψίζεται στη διασπορά φόβου και ανασφάλειας, την εντεινόμενη καταστολή και τη μετακύλιση κάθε ευθύνης στο λαό.
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιταχύνει τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις. Με απανωτές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου κατά την περίοδο της καραντίνας, με μια σειρά νομοσχέδια τώρα, δημιουργεί συνθήκες άγριας οικονομικής εκμετάλλευσης των εργαζομένων, επιχειρεί να ξεθεμελιώσει όσα εργασιακά δικαιώματα και συνδικαλιστικές κατακτήσεις έχουν απομείνει από τα δέκα χρόνια μνημονιακής επέλασης, προετοιμάζει πυρετωδώς την αρπαγή της λαϊκής κατοικίας και περιουσίας από τις τράπεζες και τα funds μέσα από το νέο πτωχευτικό κώδικα, συνεχίζει το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και υποδομών, περνάει σε επίθεση ενάντια στην Παιδεία με νέα αντιεκπαιδευτικά μέτρα, εφαρμόζει μια σκληρή αντιπροσφυγική πολιτική.
Την ίδια στιγμή, προσφέρει πλούσιες κρατικές παροχές, κίνητρα και κερδοσκοπική ασυδοσία στο μεγάλο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Όλες οι εξαγγελίες της, όλα τα μέτρα της πιστοποιούν την κραυγαλέα στήριξη της οικονομικής ολιγαρχίας και την παράδοση της χώρας στους εταίρους και προστάτες της.
Όσο για τα αναμενόμενα δάνεια και τις επιχορηγήσεις του περιβόητου Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ, το μόνο βέβαιο είναι πως θα συνοδεύονται από δρακόντειους όρους και δεσμεύσεις, κατά τα γνωστά μνημονιακά πρότυπα. Δηλαδή, απαρέγκλιτη εφαρμογή μιας πολιτικής σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις και νέα έφοδο στα εργατολαϊκά στρώματα. Με τα γνωστά αποτελέσματα. Νέα εκτίναξη του δυσθεώρητου χρέους και ενίσχυση όλων των παραγόντων που οδήγησαν στη βαθύτερη εξάρτηση, τη νεοαποικιακή υποδούλωση και τη λεηλασία του λαού και της χώρας, τα τελευταία δέκα χρόνια. Η μνημονιακή ασφυκτική επιτήρηση και υποδούλωση διαιωνίζεται και ενισχύεται.
Η κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής της ΝΔ οξύνει τις κοινωνικές ανισότητες και τις ταξικές αντιθέσεις και δημιουργεί την αντικειμενική βάση για την ανάπτυξη μαζικών λαϊκών αγώνων. Γι’ αυτό η πολιτική σιδηράς πυγμής απέναντι στον «εσωτερικό εχθρό» αποκτά όλο και πιο σκληρή έκφραση. Κατακτημένα δημοκρατικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες, που θεωρούνταν δεκαετίες αυτονόητα και αναφαίρετα, καρατομούνται εν ψυχρώ, με μια επιταχυνόμενη διαδικασία.
Με τη διαρκή επίκληση του δόγματος «νόμος, τάξη και ασφάλεια», με συνεχείς συκοφαντικές επιθέσεις ενάντια στις απεργίες των εργαζομένων, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, τις νεολαιίστικες ανάγκες και κινητοποιήσεις, με την αµαύρωση της Αριστεράς και της κοµµουνιστικής ιδεολογίας και τη κατασυκοφάντηση της ιστορίας του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, με αναφορές ακροδεξιού τύπου για το προσφυγικό ζήτημα, η κυβέρνηση της ΝΔ ενισχύει διαρκώς το αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο, περιστέλλει και καταπατά στοιχειώδη δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες, εξοπλίζει και επιστρατεύει τα σώματα καταστολής.
Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, περιορισμοί και απαγορεύσεις για τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις, «ηλεκτρονικό μητρώο» για το φακέλωμα της συνδικαλιστικής δράσης των εργαζομένων, αντιαπεργιακά μέτρα είναι ο μέχρι τώρα αντιδραστικός κυβερνητικός απολογισμός. Παράλληλα, προχωρεί στην οικοδόμηση ενός σκληρού αστυνομικού κράτους. Τα κρούσματα αστυνομικής βαρβαρότητας πληθαίνουν, το κέντρο της Αθήνας ΜΑΤοκρατείται, «ευέλικτα» αστυνομικά σώματα καταστολής αλωνίζουν την πόλη, οι καταδρομικές έφοδοι και η ανοικτή αστυνομοκρατία είναι στην ημερήσια διάταξη.
Παράλληλα, η κυβέρνηση ΝΔ, μετά το κάψιμο της Μόριας και τη δημιουργία του νέου στρατοπέδου συγκέντρωσης Καρά Τεπέ, επιστρατεύει άγρια καταστολή ενάντια στους πρόσφυγες και τους κατοίκους των νησιών και προσφεύγει στη στρατοκρατική θωράκιση στις «πύλες εισόδου», όπως είδαμε στις αρχές του χρόνου με την «ασύμμετρη απειλή» και τους φράκτες στον Έβρο, μετατρέποντας την Ελλάδα σε σιδερόφρακτο φρούριο της ΕΕ. Με αποτέλεσμα, δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες να εγκλωβίζονται στις δυο πλευρές των συνόρων και να γίνονται τα θύματα μιας απάνθρωπης πολιτικής των κυβερνήσεων.
Η παλιά συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, την οποία δουλικά υπηρετεί και η κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και η νέα πρόταση της ΕΕ για το «Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για τη μετανάστευση και το Άσυλο», διαιωνίζουν το καθεστώς βαρβαρότητας σε βάρος προσφύγων και μεταναστών, ενταφιάζουν τα δικαιώματά τους, πολλαπλασιάζουν την καταστολή και τους μηχανισμούς απόκρουσης και αποκλεισμού τους, νομιμοποιούν το μαζικό και αναγκαστικό τους εγκλωβισμό σε χώρες που δεν θέλουν να παραμείνουν.
Στην εξωτερική πολιτική, η κυβέρνηση ΝΔ ενισχύει τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, με την Ελλάδα να αποτελεί εξάρτημα της πολεμικής μηχανής των ΗΠΑ, της Γαλλίας, του ΝΑΤΟ, που βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συγκρούσεων. Με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ πριν και της κυβέρνησης της ΝΔ τώρα, με την υπογραφή της λεγόμενης «Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας Ελλάδας - ΗΠΑ», οι αμερικάνικες βάσεις και οι “διευκολύνσεις” αυξάνονται και ενισχύονται, όπως διαπιστώθηκε και κατά την πρόσφατη επίσκεψη Πομπέο. Η ΝΔ είναι το κόμμα που σταθερά πλειοδοτούσε και πλειοδοτεί σε δουλοφροσύνη απέναντι σε ΗΠΑ και ΕΕ. Υποταγή στους ξένους δυνάστες, ενδοτισμός στον τουρκικό επεκτατισμό, φτώχεια και καταστολή στο λαό. Αυτή είναι η πολιτική της ελληνικής ολιγαρχίας και όλων των κυβερνήσεών της διαχρονικά.
8. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας, νομιμοποίησε και δικαίωσε την πολιτική των μνημονίων, απαξίωσε και υπονόμευσε το συνδικαλιστικό κίνημα, τα εργατικά δικαιώματα και ελευθερίες, εξωράισε και συμφιλίωσε πλατιά λαϊκά στρώματα με την ιδεολογία και τις αξίες του συντηρητικού χώρου, απογείωσε την πολιτική της υποτέλειας σε ΗΠΑ και ΕΕ, όπως διαπιστώθηκε ξανά με την επίσκεψη Πομπέο στη χώρα μας, την «ιστορική» συμφωνία με τη Β. Μακεδονία και τον συναγωνισμό αμερικανοδουλείας στον οποίο επιδόθηκε από κοινού με τη ΝΔ.
Τώρα, από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε όλα τα ζητήματα που απασχολούν το λαό και τον τόπο, στην εσωτερική και την εξωτερική πολιτική, ουσιαστικά συναινεί, συμπλέει και στηρίζει την πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ, επιδεικνύοντας στάση «υπεύθυνης πολιτικής δύναμης». Στην υγειονομική και οικονομική κρίση, στην ελληνοτουρκική κρίση και την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας, στην ασφυκτική πρόσδεση και την υποταγή της χώρας στις ΗΠΑ και την ΕΕ οι διαφοροποιήσεις είναι μικρές και υποκριτικές. Η περιβόητη «ισχυρή αντιπολίτευσή» του δεν είναι ούτε ισχυρή ούτε αντιπολίτευση.
Μαζί με το κόμμα της Δεξιάς αποτελούν σήμερα τους κύριους στυλοβάτες επιβολής των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών και της ντόπιας ολιγαρχίας και βρίσκονται και οι δυο απέναντι από το λαό, στο ίδιο αντιλαϊκό χαράκωμα. Καμιά παραπλανητική κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ, καμιά δημαγωγική όξυνση της αντιπολιτευτικής του τακτικής δεν μπορεί να συγκαλύψει αυτή την αλήθεια.
Η ουσιαστική ταύτιση της πολιτικής του με αυτή της ΝΔ, τον έχει οδηγήσει σε συρρίκνωση της εκλογικής του επιρροής και δεν ευνοεί την ανάκαμψή του. Οι συνεχείς τριγμοί στις γραμμές του, οι εσωτερικές διαφωνίες και αντιθέσεις, οι αποστασιοποιήσεις, οι αποχωρήσεις και τα εντεινόμενα εκφυλιστικά φαινόμενα, είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ιδεολογικής και πολιτικής χρεοκοπίας της πολιτικής του. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, ο Α. Τσίπρας και η ηγετική του ομάδα επιχειρεί -με το μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα «σύγχρονο αρχηγικό σοσιαλδημοκρατικό» κόμμα- να απαντήσει στα αδιέξοδα και να προσεταιριστεί και εγκλωβίσει τον ενδιάμεσο κεντρώο πολιτικό χώρο. Και αναζητεί, εναγωνίως, αντιπολιτευτική γραμμή που θα τον παγιώσει στη θέση της αξιόπιστης εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης και θα δημιουργήσει συνθήκες επανόδου του στην κυβερνητική εξουσία.
9. Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, στα πλαίσια των θεωριών τους που διαστρεβλώνουν το λενινισμό, έχουν, εδώ και χρόνια, αναγορεύσει την Ελλάδα σε “ιμπεριαλισμό”, ενώ αρνούνται, απορρίπτουν και δυσφημούν τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, με το σαθρό και ανιστόρητο επιχείρημα ότι θέτει την εργατική τάξη κάτω από “ξένη σημαία”! Αυτό διαπιστώθηκε για άλλη μια φορά κατά την πρόσφατη επίσκεψη του αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Πομπέο στη χώρα μας, που την υποβάθμισαν πλήρως. Στην πραγματικότητα, ήταν απόντες από τις αντιαμερικανικές κινητοποιήσεις που έγιναν, υποσκάπτοντας και αφοπλίζοντας το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και δείχνοντας πού οδηγεί η εγκατάλειψη των αντιιμπεριαλιστικών αιτημάτων του λαού μας.
Απορρίπτουν τη γενική γραμμή της Γ΄ Διεθνούς, την πολιτική των αντιφασιστικών μετώπων, τη γραμμή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και γίνονται οπαδοί των τροτσκιστικών θεωριών. Συγκαλύπτοντας, από τις θέσεις ενός κούφιου αντικαπιταλισμού, τη βαθιά και ολόπλευρη εξάρτηση της Ελλάδας, εξωραΐζουν στην πράξη την υπάρχουσα αντιλαϊκή εξουσία και συμβάλλουν όχι στην ανατροπή αλλά στην εδραίωσή της. Μια τέτοια οπορτουνιστική πολιτική προσαρμογής στην κυρίαρχη αστική πολιτική αποτέλεσε η θέση τους περί «ασύμμετρης απειλής» για το προσφυγικό, αναπαράγοντας ατόφια τη θέση της κυβέρνησης Μητσοτάκη και η καλλιέργεια ενός κλίματος «εθνικής ομοψυχίας» και στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής σε ό,τι αφορά την πανδημία και την ελληνοτουρκική κρίση.
Όλη η αντικαπιταλιστική λογοκοπία της ηγεσίας του KKE έρχεται να συγκαλύψει τη χρεοκοπία της ρεβιζιονιστικής του γραμμής. Παρότι τώρα η πολιτική του εμφανίζεται με μια μορφή «επαναστατικής αδιαλλαξίας», με κούφιες «αντεπιθέσεις» και εφετζίδικες ενέργειες της στιγμής, το περιεχόμενο και η ουσία της παραμένουν αναλλοίωτα. Έχει τα ίδια με πριν αποτελέσματα και αναπαράγει τα ίδια και χειρότερα αδιέξοδα στις γραμμές του.
Η γραμμή του ΚΚΕ αδυνατεί να εκφράσει τις πραγματικές ανάγκες των λαϊκών μαζών και να δώσει ώθηση στους μαζικούς αγώνες. Αντί να συγκεντρώνει, απομακρύνει λαϊκές δυνάμεις. Αντί να υποβοηθά, να ενοποιεί και να ανυψώνει, κατακερματίζει τους αγώνες των λαϊκών μαζών και ματαιώνει την προοπτική τους.
10. Η καταδίκη και φυλάκιση των φασιστών της ΧΑ, των δολοφόνων του Παύλου Φύσσα και σειράς εγκληματικών επιθέσεων σε βάρος προσφύγων και μεταναστών, είναι το αποτέλεσμα του ασίγαστου αντιφασιστικού αγώνα του λαού μας όλα αυτά τα χρόνια για την πολιτική απομόνωση και την αχρήστευση των σχεδίων τους και ήρθε ύστερα από το πέταγμα των ναζιστών από τη Βουλή στις περσινές βουλευτικές εκλογές.
Καμιά καταδίκη της ΧΑ δεν μπορεί να ξεπλύνει τις ευθύνες των αστικών κομμάτων για την εμφάνιση, το φούντωμα και την εγκληματική δράση της. Αποτελεί πρόκληση και προσβολή απέναντι στα δημοκρατικά αισθήματα του λαού μας η προσπάθεια της ΝΔ να καρπωθεί και να καπηλευτεί την καταδικαστική απόφαση. Ήταν η βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική των μνημονίων που επέβαλαν ΝΔ – ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ – ΣΥΡΙΖΑ η οποία έστρωσε το έδαφος, επώασε το αυγό του φιδιού και θέριεψε το νεοναζιστικό τέρας, προσφέροντας ανοχή και στήριξη στην εγκληματική και τρομοκρατική δράση της ΧΑ τα προηγούμενα χρόνια.
Οι δίαυλοι επικοινωνίας και οι δεσμοί της ΧΑ με δυνάμεις και μηχανισμούς του αστικού κράτους ήταν γνωστοί όλα αυτά τα χρόνια, καθώς και ότι αξιοποιήθηκε σαν δύναμη κρούσης για την τρομοκράτηση του λαού και το χτύπημα του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος. Ακόμη και σήμερα δραστηριοποιούνται παραδίπλα της διάφορες φασιστικές, πατριδοκάπηλες, ακροδεξιές οργανώσεις και κινήσεις με ανάλογες διασυνδέσεις και σχέσεις με υπηρεσίες και μηχανισμούς της αντίδρασης, ορισμένες δημιουργημένες από πρώην στελέχη της.
Αυτό που έχει σημασία είναι η συνέχιση του αγώνα για το ξεσκέπασμα της προπαγάνδας των φασιστών, η καταδίκη του αντιδραστικού εθνικισμού, του αντικομμουνισμού και της μισαλλόδοξης, ρατσιστικής αντιμεταναστευτικής υστερίας. Αυτός ο αγώνας πρέπει να συνδέεται με την αποφασιστική καταδίκη του ιμπεριαλισμού, της ντόπιας ολιγαρχίας και των κυβερνήσεών τους που με την πολιτική τους θρέφουν το φασισμό.
11. Μπροστά στο νέο γύρο αντιλαϊκής – αντεργατικής επίθεσης από την κυβέρνηση της ΝΔ, με άλλοθι την πανδημία, ο λαός δεν έχει άλλη λύση παρά να αντιπαρατάξει τον ενισχυμένο, ενωτικό, παρατεταμένο μαζικό αγώνα του για να μπορέσει να βγει από το τούνελ της φτώχειας και της ανεργίας, ενάντια στη διάλυση και την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων δομών, για πραγματικά δημόσια δωρεάν υγεία και παιδεία. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα ενάντια στον ορυμαγδό των αντεργατικών μέτρων -και παρά τον άθλιο, διαλυτικό ρόλο της ηγεσίας της ΓΣΕΕ- έδειξαν τη διάθεση των εργαζομένων να αντιπαλέψουν την αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ.
Το Μ-Λ ΚΚΕ αντιμετώπισε τη νέα πολιτική πραγματικότητα και την απότομη αλλαγή των συνθηκών με άμεσο, σταθερό και αποφασιστικό τρόπο. Το κόμμα κινήθηκε σταθερά στην κατεύθυνση πως κεντρικός στόχος πρέπει να είναι η εναντίωση στην κυβερνητική πολιτική των σκληρών αντιλαϊκών-αντεργατικών μέτρων, των αστυνομικών απαγορεύσεων, της «ατομικής ευθύνης», που προκρίθηκαν για να διασωθεί η πολιτική διάλυσης του ΕΣΥ.
Τα μέλη του Μ-Λ ΚΚΕ και της Πορείας ανταποκρίθηκαν με αγωνιστικό πνεύμα στη δύσκολη κατάσταση. Συμμετείχαμε δραστήρια στις κινητοποιήσεις όλης της προηγούμενης περιόδου στο κέντρο και την επαρχία, ιδιαίτερα στις κινητοποιήσεις των υγειονομικών και των εκπαιδευτικών, ενώ πραγματοποιήθηκαν πανελλαδικές κομματικές εξορμήσεις ενάντια στα σκληρά αντιλαϊκά κυβερνητικά μέτρα, για την ενίσχυση του ΕΣΥ, κόντρα στην πολιτική του εκφοβισμού και σε κάθε προσπάθεια φίμωσης.
Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι παραμείναμε στέρεοι και μάχιμοι, μπροστά στην απότομη αλλαγή της πολιτικής κατάστασης, σε συνθήκες αστυνομικών απαγορεύσεων και, παρά τις μικρές μας δυνάμεις, με αντοχή και σταθερότητα, δείξαμε ότι το Μ-Λ ΚΚΕ είναι μια μάχιμη κομμουνιστική δύναμη με ιδεολογικοπολιτικά εφόδια και εξοπλισμό που του επιτρέπουν να προχωρά μπροστά, ξεπερνώντας εμπόδια και δυσκολίες. Έτσι και τώρα, αναπτύσσουμε την πάλη μας στις συνθήκες της νέας «κανονικότητας», παλεύοντας να μπει φραγμός στη νέα αντιλαϊκή επίθεση της ΝΔ, στο νέο χουντονόμο για τις διαδηλώσεις, συμμετέχοντας δραστήρια σε μια σειρά αντικυβερνητικές, αντιφασιστικές και αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις που έγιναν το τελευταίο δίμηνο, πρωτοστατώντας στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία και τους συλλόγους, στα κοινωνικά μέτωπα πάλης, παλεύοντας να περάσει στο κίνημα η κατεύθυνση πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος αγωνιστικής απάντησης από την παλλαϊκή ενότητα και πάλη.
12. Άμεσα θα πρέπει να ξεκαθαριστεί η υπόθεση της ΛΑ-ΑΑΣ. Να πάψει να βρίσκεται στην αφάνεια και την απαξία και οι δυο οργανώσεις, που πρωτοστάτησαν στη δημιουργία της, να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Εδώ και τρεις μήνες, έχουμε καλέσει τους σ. του ΚΚΕ (μ-λ) να απαντήσουν για ποιο λόγο αρνούνται να συζητήσουμε για την τύχη της ΛΑ-ΑΑΣ και αυτοί σιωπούν και υπεκφεύγουν. Αναμφισβήτητα, η όξυνση των ελληνοτουρκικών ζητημάτων τους τελευταίους μήνες, η ανάπτυξη της πολιτικής συνεργασίας του ΚΚΕ (μ-λ) με τον «αντικαπιταλιστικό» χώρο, η αντίληψή του για τα συνδικάτα, βασικά ζητήματα στα οποία έχει μετατοπίσει τις θέσεις του από τις θέσεις της ΛΑ-ΑΑΣ, επιδείνωσε τη δύσκολη κατάσταση που είχε διαμορφωθεί τα τελευταία δύο χρόνια τόσο ανάμεσα στις δυο οργανώσεις όσο και στο εσωτερικό της ΛΑ-ΑΑΣ. Χωρίς να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στις σοβαρές πολιτικές διαφωνίες που υπάρχουν και στα προβλήματα που δημιουργούν στη δράση, θεωρούμε πως δεν πρέπει αυτά να οδηγήσουν στη διάλυση της ΛΑ-ΑΑΣ, αλλά πως πρέπει να καταβάλουμε προσπάθειες να τα επιλύσουμε. Όσο κι αν οι διαφωνίες περιορίζουν το πλαίσιο δράσης της, εάν υπάρχει πολιτική βούληση, μπορεί να υπάρξει ευρύ πεδίο ανάπτυξης του λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού αγώνα της ΛΑ-ΑΑΣ στη βάση των αποφάσεων της τελευταίας Συνδιάσκεψής της, το 2018. Από την πλευρά μας θα επιμείνουμε και θα επιδιώξουμε το συντομότερο να ξεκαθαριστεί η θέση του ΚΚΕ (μ-λ) και να αποσαφηνιστεί η τύχη της ΛΑ-ΑΑΣ.
Δ . Για τα οργανωτικά ζητήματα
13. Η έμφαση με την οποία τέθηκαν τα οργανωτικά ζητήματα, τα τελευταία χρόνια, έχει φέρει θετικά αποτελέσματα στη ζωή του κόμματος, παρά τα προβλήματα που δημιούργησε τους τελευταίους μήνες η πανδημία.
Τα οργανωτικά ζητήματα και ιδιαίτερα αυτό που πρέπει περισσότερο να απασχολήσει την οργάνωσή μας, και πιο αποφασιστικά να έρθει στο επίκεντρο της κομματικής μας ζωής, παρά τα προβλήματα της πανδημίας, είναι το κρίσιμο ζήτημα της σύνδεσης με τον κόσμο γύρω μας, η ενίσχυση των πολιτικών και οργανωτικών δεσμών, η οργανωτική ανάπτυξη και η κομματική στρατολόγηση. Όμως, πρέπει πιο αποφασιστικά να σκύψουμε πάνω στις αδυναμίες που εντοπίζουμε στο κεφάλαιο αυτό. Να μην τις κουκουλώσουμε, να μην τις προσπεράσουμε, ούτε να τις αγνοήσουμε.
Το Μ-Λ ΚΚΕ διαθέτει έναν ιδεολογικό και πολιτικό προσανατολισμό που δοκιμάστηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια και επιβεβαιώθηκε στην πράξη και στην πορεία των μεγάλων πολιτικών γεγονότων, μια γραμμή προσγειωμένη στο έδαφος της ταξικής πάλης και αυτό αποτελεί τη δύναμη της οργάνωσής μας που πρέπει εσωτερικά, βαθύτερα, να αφομοιωθεί και να αξιοποιηθεί.
Η απήχηση αυτής της γραμμής, το πραγματικό της εύρος, βρίσκεται πιο μακριά από την όποια καταγραφή του Μ-Λ ΚΚΕ και πολύ πιο μακριά από τις οργανωμένες δυνάμεις. Αντίστοιχα, διευρυμένο είναι το κύρος του κόμματός μας στη βάση μιας πολύχρονης στάσης σταθερότητας, συνέπειας, σοβαρότητας και προσγείωσης, χαρακτηριστικά που ούτε εύκολα μπορούν να κατακτηθούν, ούτε από τη μια μέρα στην άλλη.
Με αυτό τον ιδεολογικοπολιτικό προσανατολισμό και τα εργαλεία που διαθέτουμε, μπορούμε να βάλουμε στόχο και να κάνουμε ένα στέρεο οργανωτικό βήμα μπροστά. Να δουλέψουμε στην κατεύθυνση της ενίσχυσης των οργανωτικών δεσμών. Να δουλέψουμε συστηματικά και επίμονα με συγκεκριμένες στοχεύσεις και ιεραρχήσεις, άλλοτε γοργά και αποφασιστικά, άλλοτε υπομονετικά και σταθερά, ποτέ όμως
άτολμα και αναβλητικά.
Ξεκινώντας από τις πραγματικές συνθήκες που υπάρχουν γύρω μας, χωρίς υποτίμηση ανθρώπων, χωρίς δισταγμούς και εύκολες απογοητεύσεις, χωρίς να εκβιάζουμε αποτελέσματα, αλλά κυρίως χωρίς να αφήνουμε αναξιοποίητες δυνατότητες που υπάρχουν, κάθε μέλος του κόμματος και της νεολαίας πρέπει να κάνει την υπόθεση της κομματικής οικοδόμησης δική του υπόθεση.
Κάθε κομματική οργάνωση και πυρήνας, κάθε γραφείο και κάθε υπεύθυνος πρέπει αναλυτικά και διεξοδικά να στραφεί στη συζήτηση αυτή με συγκεκριμένα καθήκοντα και στοχεύσεις, να αξιοποιήσει τη μορφή των συστηματικών οργανωμένων συζητήσεων με τον εξωκομματικό περίγυρο, να καταγράψει τον περίγυρο και συστηματικά να ελέγχει τη δουλειά αυτή.
Ε. Η δουλειά στη νεολαία
14. Η δουλειά στη νεολαία αποτελεί έναν από τους πιο κρίσιμους τομείς της οργανωτικής μας πολιτικής, καθώς αφορά τη συνέχεια και το μέλλον του κόμματος. Αναμφίβολα, τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικά θετικά και ενθαρρυντικά βήματα σε ό,τι αφορά στη στρατολόγηση νέων συντρόφων και συναγωνιστών στην Οργάνωση Νεολαίας. Νέοι σύντροφοι ανέλαβαν κεντρικά κομματικά καθήκοντα,
ενώ συνολικά η νεολαία έχει αναβαθμίσει το ρόλο της στο σύνολο της κομματικής δουλειάς. Ωστόσο, η ανάπτυξή μας στη νέα γενιά παραμένει ακόμη αδύναμη και θα απαιτηθούν επίμονες προσπάθειες για να ξεπεράσουμε αδυναμίες και ελλείψεις που παρατηρούνται.
Σε ό,τι αφορά στη δουλειά μας στην εργαζόμενη νεολαία, είναι σίγουρα θετικό ότι -στο σύνολό τους- οι σύντροφοι της νεολαίας που μπήκαν πρόσφατα ή μπαίνουν τώρα στον εργασιακό στίβο ανήκουν σε μαζικούς χώρους, είναι μέλη των σωματείων τους, ενώ ιδιαίτερα θετική είναι η παρουσία των νέων εργαζόμενων συντρόφων στις απεργιακές κινητοποιήσεις, κόντρα στο κλίμα της εργοδοτικής τρομοκρατίας και του φόβου της απόλυσης. Επίσης, πρέπει να αξιολογηθεί θετικά η σύνδεση των νέων συντρόφων με την ΕΡΓ.Α.Σ, η οποία φυσικά και πρέπει να διανύσει αρκετά ακόμη βήματα για το ατσάλωμά τους και το «χώνεμα» της πολιτικοσυνδικαλιστικής μας γραμμής. Η βασική αδυναμία στον τομέα αυτό είναι το χαμηλό επίπεδο σύνδεσης με περίγυρο στους χώρους δουλειάς, κάτι που πρέπει άμεσα να απασχολήσει τους πυρήνες της νεολαίας, καθώς και το Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΡΓ.Α.Σ.
Η δουλειά μας στη φοιτητική και μαθητική νεολαία, παρά τα θετικά βήματα που έχουν γίνει, μπορεί και πρέπει να βελτιωθεί. Κρίκος στη σύνδεσή μας με συναγωνιστές μαθητές αποτελεί η εφημερίδα της «Μαθητικής Πορείας», που πρέπει να συστηματοποιηθεί η έκδοσή της. Βασικό μας μέλημα στο φοιτητικό τομέα πρέπει να είναι η σύνδεσή μας με νέους φίλους και συναγωνιστές που υπάρχουν στον περίγυρο της οργάνωσης, με στόχο την ενίσχυση και το δυνάμωμα της αυτοτελούς δράσης και παρουσίας πλατιών πολιτικοσυνδικαλιστικών σχημάτων της Φοιτητικής Πορείας, τόσο στις σχολές που ήδη έχουν παρουσία, όσο και σε νέες σχολές που υπάρχουν δυνατότητες παρέμβασης.
Βασικά εργαλεία για την οργανωτική ανάπτυξη της νεολαίας αποτελούν εκτός από το περιοδικό της Πορείας, η ετήσια κατασκήνωση και οι πολιτιστικοί της χώροι, που τώρα μπροστά στην πανδημία πρέπει να στηριχθούν από το σύνολο της οργάνωσης.
Αξιοποιώντας περισσότερο τα εργαλεία αυτά, ενισχύοντάς τα με την εμπλοκή φίλων και συναγωνιστών, μπορούμε να κάνουμε τα αναγκαία και απαραίτητα εκείνα βήματα για το χτίσιμο μιας ισχυρής και μαχητικής οργάνωσης νεολαίας, διατηρώντας ταυτόχρονα πλατιά κριτήρια, αλλά και συστηματοποιώντας την προσπάθεια σωστής κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης των νέων συντρόφων.
ΣΤ. Για το «Λαϊκό Δρόμο»
15. Ξεπεράσαμε τις σοβαρές δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε τους προηγούμενους μήνες και εξασφαλίσαμε την αδιάλειπτη έκδοση του «Λαϊκού Δρόμου» παρά τις έκτακτες συνθήκες της πανδημίας, τις σοβαρές οικονομικές δυσκολίες και την κάμψη της κυκλοφορίας. Παρά τα προβλήματα, υπάρχει βελτίωση τόσο στο περιεχόμενο και στην ποιότητα των κειμένων, όσο και στο συντακτικό δυναμικό και στο τεχνικό «στήσιμο» από δικές μας δυνάμεις. Πρέπει να επιμείνουμε στο ποιοτικό ανέβασμα και τον εμπλουτισμό της αρθρογραφίας της εφημερίδας, με κείμενα πολιτικού και ιδεολογικού περιεχομένου, και ταυτόχρονα να ενισχύσουμε τη σύνταξη, το μηχανισμό έκδοσης και διακίνησής της. Για τη βελτίωση της σύνταξης οφείλουμε να πάρουμε μέτρα ενίσχυσης της συντακτικής επιτροπής, να διευρύνουμε το δίκτυο τακτικών αρθρογράφων στο κέντρο και την επαρχία, να ενεργοποιηθούν τα μέλη του κόμματος για ανταποκρίσεις και κείμενα με θέματα από τους τομείς που δρουν και παρακολουθούν, να επιμείνουμε στην καλύτερη οργάνωση της αρθρογραφίας (εξασφάλιση ιδεολογικών κειμένων, περισσότερα και μικρότερα κείμενα, έγκαιρη προετοιμασία και παράδοση κειμένων κλπ).
Πρέπει να αποτελέσει, ξανά και ξανά, θέμα συζήτησης για τις οργανώσεις μας και σημείο προσοχής για κάθε μέλος χωριστά η συστηματική παρακολούθηση, η μελέτη της εφημερίδας και η πλατύτερη διακίνησή της. Σε όλη μας τη δραστηριότητα, στις ατομικές επαφές, στο σωματείο ή στο σύλλογο, στις κινητοποιήσεις ή στη δουλειά, στη γειτονιά, είναι αναπόσπαστο κομμάτι η διάδοση και διακίνησή της. Σχετικά με τη διανομή και τη διάδοση της εφημερίδας οι κομματικές οργανώσεις οφείλουν να την αποτυπώσουν με συγκεκριμένα στοιχεία, να την προωθήσουν και να την παρακολουθήσουν.
Ζ. Για την οικονομική δουλειά
16. Τα οικονομικά μας επηρεάζονται από τις αυξανόμενες δυσκολίες -που συνεχίζει να δημιουργεί η οικονομική κρίση- και τη μεγάλη απώλεια εσόδων από τον αναγκαστικό περιορισμό των εκδηλώσεων στους πολιτιστικούς χώρους. Η αντιμετώπιση αυτών των δυσκολιών επιβάλλει μια πιο οργανωμένη και ελεγχόμενη διαχείριση των οικονομικών μας, τόσο στο σκέλος των εσόδων όσο και των δαπανών. Η κανονική καταβολή των συνδρομών χωρίς καθυστερήσεις, η ευρύτερη πολιτική δουλειά και η προσπάθεια να έχουμε οικονομικές ενισχύσεις από τις επιρροές, τους φίλους, τον εργασιακό και κοινωνικό μας περίγυρο, η συμβολή όλων των κομματικών οργανώσεων στην αύξηση των πωλήσεων όλων των εντύπων και των εκδόσεών μας, η εξοικονόμηση πόρων με πιο προσεκτική διαχείριση των εξόδων μας σε συνδυασμό με τη βελτίωση της οργάνωσης, το συστηματικό έλεγχο και την παρακολούθηση της πορείας των οικονομικών από τους οικονομικούς υπεύθυνους, είναι μέτρα στα οποία πρέπει να επιμείνουμε.
Οκτώβρης 2020
ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ
