Ανεξάρτητα από το πότε θα οριστούν οι βουλευτικές εκλογές το πολιτικό τοπίο διαβρώνεται και επηρεάζεται από την εκλογολογία και την αντιπαράθεση των αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων γύρω από αυτήν.
Ήδη ο αστικός συρφετός ακροβολίζεται, έβγαλε όλα τα όπλα του και ετοιμάζεται για τον τελικό της 26ης Μάη. Το κεντρικό πολιτικό σύστημα “κεντροποιείται” γύρω από τα δύο ισχυρότερα αστικά κόμματα, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ με τις δημοσκοπήσεις να δίνουν προβάδισμα στη δεύτερη.
Οι ΑΝΕΛ θέλοντας να διασωθούν εκλογικά, ήδη εγκατέλειψαν το κυβερνητικό σκάφος και τα νεοπαγή κόμματα του λεγόμενου πολιτικού κέντρου, δηλαδή τα φιλοευρωπαϊκά, η Ένωση Κεντρώων και το Ποτάμι φυλλορροούν από βουλευτές και λεηλατήθηκαν άγρια από τους δύο βασικούς αστικούς μονομάχους.
Είναι αλήθεια ότι κανένα από τα παραπάνω κόμματα δεν διατύπωσε με σαφήνεια και πληρότητα ένα ιδεολογικοπολιτικό στίγμα και σ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης πορεύτηκαν χωρίς ταυτότητα σαν πολιτικοί λαθρεπιβάτες. Κάτι που δεν συμβαίνει με τους φασίστες της ΧΑ, το ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ που κουβαλάει τις πολιτικές αποσκευές του Α. Παπανδρέου και το ρεβιζιονιστικό ΚΚΕ για το οποίο ο αστικός κόσμος του επιφυλάσσει την αντιμετώπιση “άστο να λέει”. Είναι σχεδόν προφανές ότι οι επικείμενες εκλογές θα διεξαχθούν κάτω από το συντριπτικό δίλημμα που θα θέσουν τα δύο κυρίαρχα αστικά κόμματα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.
Ήδη το κυβερνητικό κόμμα λάνσαρε το σύνθημα του αντιφασιστικού και αντινεοφιλελεύθερου μετώπου απέναντι στην επελαύνουσα Δεξιά, ενώ ο Μητσοτάκης και η Φ. Γεννηματά του ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ προσπαθούν ν’ αποδομήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ με την κατηγορία του ανίκανου και του λαϊκιστή.
Το έδαφος λοιπόν ως τις εκλογές θάναι τραχύ και ναρκοθετημένο.
Σε κάθε περίπτωση ο πολιτικός χρόνος είναι δυσμενής για την πραγματική αριστερά και τους κομμουνιστές. Αίφνης όλα τα βασικά αστικά κόμματα (και εδώ συμπεριλαμβάνουμε και τους φασίστες κάθε απόχρωσης) είναι προσανατολισμένα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι αναγκαστικά με την προβιά των “μένουμε Ευρώπη”, όπως παρουσιάστηκαν στη χώρα με τη ΝΔ να βρίσκεται πίσω τους. Αλλά όλο το τόξο (με το ΚΚΕ να λέει διάφορα περίεργα τα οποία θ’ αναλύσουμε) ορκίζεται και θυσιάζει στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση και τη λυκοφιλία του άξονα Βερολίνο – Παρίσι. Ένα δεύτερο ιδεολογικοπολιτικό όπλο είναι αυτό της παραμονής στο ΝΑΤΟ και τον πολεμικό συνασπισμό μ’ επικεφαλής τις ΗΠΑ. Ξεχνούν να μας πουν ότι ο στρατιωτικός βραχίονας της Δύσης κομμάτιασε τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, εγκατέστησε τη βάση του στο Κόσοβο για να σφίξει το λουρί στη Ρωσία, βρίσκεται στο Ιράκ, τη Λιβύη και το Αφγανιστάν, πισωπάτησε στη Συρία, αλλά σε κάθε περίπτωση θέλει τη χώρα μας γεμάτη βάσεις, όπως υποσχέθηκε ο εθνικιστής Καμμένος.
Ένα άλλο βασικό “επιχείρημα” στη φαρέτρα των αστικών κομμάτων είναι η θεωρία της “χαμένης ψήφου”. Σύμφωνα με το πολιτικό κουτόχορτο που πλασάρουν είναι πως κάθε ψήφος που δίνεται σε κόμματα που ενδεχομένως θα μείνουν εκτός βουλής είναι χαμένη και πως κερδισμένη είναι η ψήφος που εκλέγει βουλευτές.
Η θεωρία της χαμένης ψήφου έχει αρκετή δημοφιλία, προσπαθεί να εξισώσει προς τα κάτω τις λαϊκές συνειδήσεις και να συμμαζέψει την πολιτική διαμαρτυρία γύρω από το αστικό κοινοβούλιο. Πρόκειται για εκλογική αυταπάτη, για εκλογικό κρετινισμό (για να μιλήσουμε με κομμουνιστική ορολογία) για λεγκαλισμό (κοινοβουλευτική νομιμότητα).
Στην ουσία χαμένη ψήφος είναι αυτή που οδηγεί σε αφοπλισμό και υπονόμευση των λαϊκών αγώνων. Χαμένη ψήφος υπάρχει· είναι από μόνη της αυτή που δίνεται στην ομάδα των αντιλαϊκών κομμάτων και σε κάθε δεκανίκι τους.
Όταν ο εργάτης και κάθε εργαζόμενος ρίχνει στην κάλπη το ίδιο ψηφοδέλτιο με τους εργοδότες και τους μεγαλοκαπιταλιστές τότε υπάρχει πρόβλημα. Πρέπει να ψηφίζουμε όπως αγωνιζόμαστε!
Και μόνο το γεγονός της χρηματοδότησης ΟΛΩΝ των αστικο-ρεβιζιονιστικών κομμάτων (και του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου) από τον κρατικό κορβανά είναι καταδικαστέο και αποτροπιαστικό.
Μόνο η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ χρωστούν κοντά στο μισό δισεκατομμύριο! Η οικονομική εξόρμηση του Μ-Λ ΚΚΕ έχει ως προμετωπίδα “Στηριζόμαστε στις δυνάμεις μας – ούτε ένα ευρώ από το κράτος”. Θα μπορούσε να το πει κάποιο από τα κόμματα της σημερινής Βουλής;
Ο κατάλογος των αστικών ιδεολογημάτων είναι μακρύς. Πολυχρησιμοποιημένο αλλά όπως φαίνεται αποτελεσματικό είναι αυτό του ρεαλισμού. Σύμφωνα με τον ρεαλισμό της συμφοράς , ό,τι έγινε, έγινε.
Η ανεργία και η φτώχεια είναι δεδομένη. Αυτά που λέτε και αυτά για τα οποία αγωνίζονται οι πραγματικοί κομμουνιστές είναι ανέφικτα, δεν γίνονται.
Πρόκειται για ένα αντιδραστικό επιχείρημα. Σαν να λέμε πως ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος αλλά η ειρήνη ανεδαφική. Πως η υποταγή είναι δεδομένη, αλλά η αντίσταση παράλογη. Πως η ακινησία είναι αιώνια, αλλά η κίνηση ανύπαρκτη. Πως οι βιτρίνες νάχουν κρέας αλλά οι φτωχοί να πεινούν.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν το μέγεθος της αστικής ανοησίας που όμως εμβολιάζει το κοινωνικό σώμα και παραλύει τις αντιδράσεις του κόσμου. Στην πραγματικότητα ο αγώνας είναι ρεαλιστικός δρόμος. Δεν υπάρχει κοινωνική κατάκτηση που να μην προέκυψε ως αποτέλεσμα μαζικής δράσης. Από την καθολική ψήφο, το οκτάωρο, την απαγόρευση της παιδικής εργασίας ως το δικαίωμα στην υγεία, παιδεία, πρόνοια όλα, μα όλα προήλθαν, όχι από την καλή προαίρεση των εκάστοτε ισχυρών, αλλά από το ρεαλισμό των αγώνων.
Ναι, εμείς είμαστε οι ρεαλιστές!
Η κυρίαρχη πολιτική σκέψη προσπαθεί ν’ αποθαρρύνει τους εργαζόμενους από την “ενασχόληση με τα κοινά”. Πολλές φορές ακούμε συμπολίτες μας να λένε “δεν ασχολούμαι με την πολιτική”, “αυτά είναι για τους ειδικούς”, “εγώ κοιτάω τον εαυτό μου”.
Ο αναχωρητισμός και η τυφλότητα σ’ όλο το μεγαλείο τους. Διότι ακόμα και αν δεν ασχολείσαι με την πολιτική , ασχολείται αυτή μαζί σου. Με τους νόμους, τους φόρους, το μισθό, τη σύνταξη κ.λ.π. Η απολιτική, η αποστράτευση, η ιδιώτευση, ο κοντόθωρος εγωισμός αφήνει ανοιχτή την πόρτα στην αστική πολιτική και ανοίγει το δρόμο στο νεοφασισμό που λανσάρει το σύνθημα “όλοι ίδιοι είναι, θα καθαρίσουμε εμείς”.
Η απολιτική διαπερνά τους μικροαστούς, εκφράζεται με πολλές μορφές, αποδυναμώνει τους λαϊκούς αγώνες και τα συνδικάτα και αφήνει απροστάτευτα τα λαϊκά συμφέροντα.
Πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν αντίπαλη πρόταση.
Οφείλουμε λοιπόν να μεταφέρουμε τις διαχωριστικές γραμμές και να θέσουμε τα σύνορα των αντίπαλων στρατοπέδων.
Η κύρια αντίθεση στην ελληνική κοινωνία είναι ανάμεσα στο λαό και τον ιμπεριαλισμό με τα ντόπια στηρίγματά του. Από τη μια πλευρά βρίσκεται η μεγάλη πλειονότητα του εργαζόμενου λαού και από την άλλη οι “ξένοι προστάτες” και τα ντόπια στηρίγματά τους.
Έννοιες όπως εθνική ανεξαρτησία και αντιιμπεριαλισμός δεν λέγονται από σχολαστικότητα και ακαδημαϊσμό, αλλά αποτελούν τη βάση των πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών. Το αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο είναι αυτό που κλονίζει την κυριαρχία ξένων και ντόπιων εκμεταλλευτών και ανοίγει το δρόμο για την εθνική ανεξαρτησία, το σοσιαλισμό και την εξουσία των εργαζομένων.
Το αντιφασιστικό μέτωπο του Τσίπρα με ολίγον αντινεοφιλελευθερισμό δεν έρχεται μόνο για να σκεπάσει τις αμαρτίες του ΣΥΡΙΖΑ. Από θεωρητική άποψη αφήνει έξω τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και την εξάρτηση και δεν έχει καμία σχέση με την αριστερά από ιστορική και πολιτική άποψη.
