Από τον περασμένο Φλεβάρη η Κεραμέως λιβανίζει μονότονα ότι «η ηγεσία του ΥΠΑΙΘ παλεύει να πραγματοποιήσει νέους διορισμούς μονίμων εκπαιδευτικών» για τη νέα σχολική χρονιά. Και βρήκε τον κατάλληλο χρόνο, στο κλείσιμο μιας θυελλώδους σχολικής χρονιάς, από τα προβλήματα που σωρεύει η αντιεκπαιδευτική πολιτική. Η χρονική συγκυρία συμπίπτει με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου που εγκαινίασε μισο-επίσημα η κυβέρνηση δια στόματος Μητσοτάκη. Έρχεται σε μια περίοδο που η φτώχεια και η καλπάζουσα ακρίβεια, εξαιτίας της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής, γιγαντώνει τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση. Την ίδια ώρα ο κόσμος της εκπαίδευσης βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπος με τις συνέπειες όλης της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής που επέβαλε η κυβέρνηση εδώ και τρία χρόνια.
Σε αυτή τη συγκυρία, η Κεραμέως ανακοινώνει λίγο παραπάνω από 8.500 διορισμούς μονίμων δασκάλων και καθηγητών. Η κίνηση αυτή δεν έχει σαν στόχο να «βάλει τέλος στο καθεστώς των αναπληρωτών», όπως διατείνεται η ηγεσία του ΥΠΑΙΘ. Αντίθετα θέλει να εξωραΐσει και να χρυσώσει το χάπι της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής και από την άλλη να αξιοποιηθεί ως προεκλογικό δόλωμα για χιλιάδες εκπαιδευτικούς που βρίσκονται εδώ και χρόνια σε καθεστώς εργασιακής περιπλάνησης.
Τι αποκρύπτει σκόπιμα η ηγεσία του ΥΠΑΙΘ και η κυβέρνηση για την εκπαίδευση; Ότι εδώ και 12 χρόνια τα σχολεία αποψιλώθηκαν από μόνιμους εκπαιδευτικούς. Πως σχεδόν ένας στους τρεις εκπαιδευτικούς μετακινείται σε δύο έως και πέντε σχολεία για να καλύψει το πολύπαθο ωράριό του. Ότι μόνο την τελευταία χρονιά προσλήφθηκαν στη Δημόσια Εκπαίδευση σχεδόν 49.000 αναπληρωτές εκπαιδευτικοί, για να καλύψουν τα τεράστια κενά που δημιούργησε το καθεστώς της αδιοριστίας. Ένα καθεστώς που δεν το δημιούργησαν οι εκπαιδευτικοί, αλλά η πολιτική των μνημονίων που επέβαλαν όλες οι κυβερνήσεις ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ εδώ και πάνω από μια δεκαετία.
Μέσα σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες οι 8.500 διορισμοί που εξαγγέλθηκαν δεν είναι τίποτα περισσότερο από σταγόνα στον ωκεανό της αδιοριστίας και της ελαστικής εργασίας που δημιούργησε η πολιτική των μνημονίων, της λιτότητας και των περικοπών. Άλλωστε ο ίδιος ο ΟΟΣΑ συγχαίρει τις ελληνικές κυβερνήσεις για το καθεστώς αυτό που έχουν δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια. Να τι γράφει σε πρόσφατη έκθεσή του «Για ένα λαμπρό μέλλον της εκπαίδευσης στην Ελλάδα». Σημειώνει λοιπόν πως «η επίλυση του προβλήματος των λιγότερων οργανικών θέσεων ήταν ευφυής(!) και από διοικητική και από οικονομική άποψη. Η εναλλακτική λύση ήταν η χρήση αναπληρωτών εκπαιδευτικών, με τη συμφωνία και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. (…) Δεν μισθοδοτούνται κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, κι έτσι -από μια μακροοικονομική άποψη- δεν αποτελούν μια επιπλέον μακροχρόνια επιβάρυνση του εθνικού προϋπολογισμού» (οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Ενόψει μάλιστα και των εκλογικών διλημμάτων που αναμένεται να τεθούν, δεν πρέπει να υπάρχει καμία ψευδαίσθηση. Το αίτημα για μαζικούς διορισμούς μονίμων εκπαιδευτικών παραμένει ζωντανό, επίκαιρο και ζητά την εκπλήρωσή του. Η ανυποχώρητη πάλη του εκπαιδευτικού κινήματος είναι αυτή που μπορεί να βάλει τέλος στην αδιοριστία και στις ελαστικές μορφές εργασίας στους εκπαιδευτικούς.
***
Στο ίδιο μήκος κύματος ο Μητσοτάκης ανακοίνωσε πως από την επόμενη χρονιά στα μισά Νηπιαγωγεία και Δημοτικά σχολεία που λειτουργούν ήδη ως ολοήμερα το ωράριό τους θα διευρυνθεί ως τις 5:30μμ. Σε ένα ρεσιτάλ δημαγωγίας η Κεραμέως ανακοίνωνε, από το βήμα του συνεδρίου για το δημογραφικό, πως στα διευρυμένα ολοήμερα «θα ενισχύεται η δημιουργική κατεύθυνση, με έμφαση στα εικαστικά, τη μουσική, τις τέχνες γενικότερα, ενώ παράλληλα θα ολοκληρώνεται και η μελέτη των μαθημάτων των παιδιών», για να συμπληρώσει πως «με αυτό τον τρόπο, θα μένει πιο πολύς χρόνος για παιχνίδι και διάδραση με την οικογένεια».
Είναι τουλάχιστον πρόκληση να υπόσχεται η ηγεσία του ΥΠΑΙΘ «έμφαση στα εικαστικά» την ίδια ώρα που με συνοπτικές διαδικασίες κατήργησε από τα Γυμνάσια και Λύκεια τα καλλιτεχνικά μαθήματα και τους κλάδους των κοινωνικών επιστημών στο όνομα της πολιτικής των περικοπών! Αποκρύπτει την ωμή πραγματικότητα πως τα ολοήμερα σχολεία που λειτουργούν εδώ και περίπου δυο δεκαετίες, έχουν μετατραπεί στην πράξη σε δομές «φύλαξης» παιδιών, απαξιωμένα και υποβαθμισμένα στην πράξη.
Με περίσσιο θράσος μιλάει η Κεραμέως για «πιο πολύ χρόνο για παιχνίδι και διάδραση με την οικογένεια», όταν οι γονείς ιδιαίτερα των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων εργάζονται σε συνθήκες εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα, δίχως ωράρια και χωρίς κοινωνική πρόνοια. Όταν ακόμα και το στοιχειώδες δικαίωμα του γονιού να παίρνει ολιγόωρη άδεια ώστε να ενημερώνεται από τους δασκάλους, και αυτό καταστρατηγείται από τους εργοδότες.
Έχουμε λοιπόν και λέμε. Πρώτα η κυβέρνηση με την πολιτική της διαμόρφωσε το καθεστώς ενός νέου εργασιακού μεσαίωνα, ξεριζώνοντας το 8ωρο, την καρδιά των κατακτήσεων της εργατικής τάξης. Άνοιξε έτσι το δρόμο στην εργοδοσία να επιβάλει ανεμπόδιστα τη 10ωρη ή και 11ωρη εργασία, έτσι που οι εργαζόμενοι γονείς να ξεχνούν πως έχουν παιδιά. Και έρχεται τώρα να κλείσει πονηρά το μάτι στους εργαζόμενους γονείς των λαϊκών στρωμάτων, εφησυχάζοντάς τους πως το Δημόσιο Σχολείο μπορεί να φυλάει τα παιδιά τους ως αργά το απόγευμα.
Αυτή η πολιτική δεν έχει το παραμικρό ψήγμα κοινωνικής πρόνοιας ή παιδαγωγικής και εκπαιδευτικής στήριξης των παιδιών. Οι στόχοι τους είναι πολύ βαθύτεροι. Θέλουν να εμπεδώσουν τα λαϊκά στρώματα πως το μέλλον τους είναι η δουλεία δίχως ωράριο και δικαιώματα, χωρίς πρόνοια και πραγματική στήριξη των λαϊκών οικογενειών (γονικές άδειες, οικονομική ενίσχυση κλπ). Με διαστροφικό τρόπο μάλιστα επιχειρούν να παρουσιάσουν αυτή την εργασιακή βαρβαρότητα ως «ανάγκη της κοινωνίας»!
Εδώ συναντιούνται οι αγώνες του εκπαιδευτικού κινήματος αλλά και ευρύτερα του εργατικού κινήματος για την υπεράσπιση του Δημόσιου Δωρεάν Σχολείου και την ανατροπή της αντιλαϊκής – αντεργατικής πολιτικής.
