Οργισμένοι από τις «αποκαλύψεις», εκστασιασμένοι με τον αιχμηρό πέλεκυ της αστικής «δικαιοσύνης» και μεθυσμένοι από τις αναθυμιάσεις των θυσιαστηρίων της, οι θιασώτες του καπιταλιστικού συστήματος «ανακαλύπτουν» τις βασικές αρχές λειτουργίας του. Σε ένα σύστημα που αποθεώνει το ατομικό συμφέρον, σε ένα σύστημα που γεννιέται, οργανώνεται και σπαράσσεται στη βάση του ατομικού κέρδους, σε ένα σύστημα όπου από τα κράτη μέχρι τις επιχειρήσεις προβλέπονται κονδύλια των προϋπολογισμών τους για να πληρωθούν «αυτοί που θα τους κάνουν τη δουλειά», σε ένα σύστημα που και οι πέτρες γνωρίζουν ότι λειτουργεί έτσι, ώ του θαύματος... ανακαλύφθηκε ο χρηματισμός! Οι απολογητές του ελληνικού καπιταλισμού «γνωρίζονται» με τις ...μίζες!
Μετά τις πολλές αλλά σίγουρα επιλεκτικές αποκαλύψεις του Κάντα, για τον οποίο υψηλόβαθμο στέλεχος του υπουργείου Άμυνας βεβαιώνει ότι έπαιρνε ψίχουλα μπροστά σε αυτά που έπαιρναν άλλοι, ακολούθησε ο Τομπούλογλου και θα δούμε τι έπεται ... οι άμεμπτοι του MEGA, του ΣΚΑΪ και των άλλων σερβιτόρων της κυβερνητικής πολιτικής, χρειάζεται να επιστρατεύουν όλες τις υποκριτικές τους ικανότητες για την παρουσίαση τέτοιων θεμάτων.
Εκφράσεις απόγνωσης και θλίψης για το κατάντημα των δημοσίων λειτουργών και των αιρετών, λόγια σκληρά και σχόλια ειρωνικά για όσους χρηματίζονται εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος, αλλά και ελπίδα και τόνοι αισιοδοξίας (!) ότι το σύστημα θα απαλλαγεί από αυτό το σαράκι.
Όμως οι μίζες δε ξεκινάνε από τον Κάντα ή τον Τομπούλογλου για να τελειώσουν με αυτούς. Όταν η Siemens που συνάπτει συμβάσεις με όλα τα κράτη του κόσμου προβλέπει στον προϋπολογισμό της ειδικό κονδύλι για χρηματισμό κρατικών υπαλλήλων, όταν αυτό το κάνουν αποδεδειγμένα οι κολοσσιαίες εταιρίες της πολεμικής βιομηχανίας, όταν το ίδιο συμβαίνει με τα κατασκευαστικά λόμπι και κάθε άλλο κλάδο του μεγάλου κεφαλαίου, ο καθένας καταλαβαίνει, ότι ο κάθε Κάντας είναι απλά ένα αναγκαίο και κυρίως αναλώσιμο εξάρτημα αυτού του συστήματος.
Υποκρίνεται όποιος παρακάμπτοντας αυτές τις αλήθειες περιμένει κάποιον Κάντα ή Τομπούλογλου, για να ανακαλύψει έκπληκτος το μυθικό κόσμο της μίζας.
Το μεγάλο σκάνδαλο
είναι οι ίδιες οι συμβάσεις.
Κάθε μίζα αφορά μια σύμβαση, που κατά κανόνα θα είναι ασύμφορη, ανήθικη, σκανδαλώδης για τα συμφέροντα του ελληνικού δημοσίου και του ελληνικού λαού στο όνομα του οποίου υπογράφεται. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί πρόβλημα, ούτε εκπλήσσει τους «δημοσιογραφικούς» αστέρες που εξοργίζονται επιλεκτικά με την οικονομία της μίζας. Πού βρίσκεται όμως το μεγαλύτερο σκάνδαλο, στις μίζες π.χ. των εξοπλιστικών προγραμμάτων ή στις ίδιες τις συμβάσεις; Στα κάμποσα εκατομμύρια ευρώ του Κάντα ή στις συμβάσεις των δεκάδων δις ευρώ που υπογράφηκαν, προκειμένου να οδηγηθούν τα χρήματα του ελληνικού λαού στα θησαυροφυλάκια των πολεμικών βιομηχανιών; Μόνο για τα υποβρύχια που γέρνουν, για τα οποία διώκεται ο Κάντας και ο Τσοχατζόπουλος, το ελληνικό δημόσιο 13 χρόνια μετά έχει χρεωθεί με 2,5 δις ευρώ χωρίς στην ουσία να έχει παραλάβει ακόμη τίποτα. Γιατί δεν εξοργίζεται με αυτό ο «έντιμος» Πρετεντέρης αλλά ψάχνει μόνο τις μίζες αυτών των συμφωνιών; Γιατί δεν απαιτεί να επιστραφούν τώρα τα χρήματα από την Thyssenkrupp o «τίμιος» και «αδέκαστος» Καψής; Ούτε ακροθιγώς δεν αναφέρουν κάτι που μπορεί να βλάψει το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο στην υπηρεσία του οποίου εργάζονται όλοι αυτοί οι κυνηγοί της διαφθοράς; Αντίστοιχα θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος για την υπόθεση Τομπούλογλου, ότι το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται σε μια σύμβαση που δίνει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε διαφημιστική εταιρία, όταν τα νοσοκομεία καταρρέουν κάτω από το βάρος της υποχρηματοδότησής τους .
Αναρίθμητες είναι οι περιπτώσεις που θα μπορούσαν να αναφερθούν. Σκανδαλώδεις είναι όλες σχεδόν οι συμβάσεις που αφορούν τα μεγάλα κατασκευαστικά έργα στην Ελλάδα, καθώς και η νέα συμφωνία που παραχωρεί στους εργολάβους τους αυτοκινητόδρομους. Σκανδαλώδεις είναι και οι συμφωνίες ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, άθλιες όσον αφορά το συμφέρον του λαού και του τόπου. Το πιθανότερο είναι ότι όλες συνοδεύονται από μίζες, τις οποίες θα ανακαλύπτουν έκπληκτοι οι μελλοντικοί «Πρετεντέρηδες», χωρίς όμως και πάλι να λένε κουβέντα για την ταμπακιέρα. Όλοι αυτοί θα κυνηγάνε πάντα την τελευταία τρύπα του ζουρνά και θα αφήνουν στο απυρόβλητο το μεγάλο κεφάλαιο. Άλλωστε για τους κεφαλαιοκράτες δεν υπάρχει παρανομία. Οι νόμοι, οι διατάξεις και τα παράθυρά τους, είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους. Η μεγάλη κλοπή είναι νόμιμη! Μόνο που ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό! Για αυτό συχνά χρειάζεται ένας επαγγελματίας απατεώνας να πάρει την ευθύνη μιας ανήθικης συμφωνίας, πάντα όμως με το αζημίωτο.
Αν υπάρχει μια ιδιαιτερότητα για την Ελλάδα αυτή βέβαια δεν είναι η νοοτροπία του λαού της, όπως υποτιμητικά και υβριστικά αρέσκονται να επαναλαμβάνουν οι απολογητές αυτού του σάπιου συστήματος, αλλά ο εξαρτημένος χαρακτήρας της ελληνικής οικονομίας. Οι ξένοι δυνάστες, σε συνεργασία με την ντόπια μεγαλοαστική τάξη επιβάλλουν εξευτελιστικές συμβάσεις και συμφωνίες στο ελληνικό κράτος, οι οποίες στις νέες συνθήκες νεοαποικιακού ελέγχου που διαμορφώνονται θα είναι ακόμη πιο επώδυνες και ληστρικές για τον ελληνικό λαό. Σε αυτές τις νέες συνθήκες, το βάρος των αποικιακών συμβάσεων, θα χρειαστεί να το σηκώσουν νέοι ακόμη πιο αδίστακτοι μιζαδόροι. Ενδεχομένως η διαχείριση αυτού του συστήματος να χρειαστεί να οδηγηθούν στην πυρά μερικοί από αυτούς, ποτέ όμως δε θα αγγίξει τους πραγματικούς δυνάστες και τις συμφωνίες τους.
