Eνάντια στα αντεργατικά μέτρα
την αστυνομοκρατία και την καταστολή
Από τις αρχές του Απρίλη, έχουν πυκνώσει στη Γαλλία κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν από τον χώρο της μαθητικής και φοιτητικής νεολαίας, εξαπλώθηκαν στα συνδικάτα πολλών κλάδων εργαζομένων και συνδέθηκαν με συγκεντρώσεις και συζητήσεις που πραγματοποιούνται σε κεντρικές πλατείες.
Το τελευταίο διάστημα οι συγκεντρώσεις μοιάζουν να επεκτείνονται σε όλη τη χώρα. Αν και αρχικά συνδέθηκαν με την εναντίωση στην αντεργατική μεταρρύθμιση «Ελ Κομρί», πλέον, πολλοί τις εμφανίζουν ως μορφή καταδίκης κι άλλων πλευρών της πολιτικής της κυβέρνησης Ολάντ - Βαλς, ακόμα και ενάντια «γενικά στο σύστημα».
Τα κινήματα που ξεδιπλώνονται στη Γαλλία, τόσο της νεολαίας όσο και των εργατικών και ευρύτερα λαϊκών δυνάμεων, αν και η κυρίαρχη προπαγάνδα προσπαθεί να τα εμφανίσει σαν εφήμερα και περιθωριακά, έχουν και διάρκεια και αναμφισβήτητη δυναμική.
Αντανακλούν την όξυνση της ταξικής πάλης, στο έδαφος μιας παρατεινόμενης κρίσης που κυρίαρχη η ιμπεριαλιστική αστική τάξη προσπαθεί να ξεπεράσει με πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς στο εξωτερικό και κλιμάκωση των αντεργατικών μέτρων της αστυνομοκρατίας, της καταστολής και του εκφοβισμού στο εσωτερικό.
Ο ξεσηκωμός της νεολαίας ακολούθησε τις μεγάλες κινητοποιήσεις των αγροτών και συνέχεια των κινημάτων αυτών είναι οι τωρινές μαζικές διαμαρτυρίες και ολονυχτίες. Τις λαϊκές εκδηλώσεις αντίστασης στα αντεργατικά – αντιλαϊκά μέτρα, τροφοδοτούν, εξάλλου, οι διαγραφόμενες ζοφερές προοπτικές για πλατιά κοινωνικά στρώματα και για τα πολιτικά δικαιώματα, από την προωθούμενη ευρωαμερικανική συμφωνία για το διεθνές εμπόριο. Είναι χαρακτηριστικό ότι κάτω από την πίεση των λαϊκών αντιδράσεων και των σχετικών «αποκαλύψεων» ο Ολάντ αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί και να ζητήσει καλύτερη μοιρασιά για τη Γαλλία.
Στην ιστοσελίδα που έχει δημιουργηθεί, οι «Νουί Ντεμπού»- όπως αποκαλούνται οι συγκεντρώσεις των πλατειών - καλούν το επόμενο διάστημα σε «μία μεγάλη διεθνή δράση το Σαββατοκύριακο της 15ης του Μάη, για μαζικές καταλήψεις των δημόσιων πλατειών». Όμως, σε αναντιστοιχία με τους δυναμικούς ακτιβισμούς, τα αιτήματα τουλάχιστον προβληματίζουν.
Έτσι, καθορίζοντας «ως πρώτο του στόχο τη δημιουργία ενός χώρου σύγκλισης των αγώνων», το «κίνημα» των «Νουί Ντεμπού» καλεί σε ενίσχυση των δεσμών «των πολυάριθμων κινημάτων, που στις τέσσερις γωνιές του κόσμου αντιστέκονται και αντιμάχονται τον κοινωνικό αποκλεισμό, τη χρηματοπιστωτική δικτατορία, την καταστροφή του περιβάλλοντος, τους πολέμους και το μιλιταρισμό, την υποβάθμιση των συνθηκών της ζωής μας».
Σε τέτοια βέβαια φρασεολογία μπορούν να χωρέσουν πολλά. Ακόμα και οι προβληματισμοί μερίδων του κεφαλαίου και οι επιδιώξεις πολιτικών δυνάμεων που, προτάσσοντας την ανάγκη να «προστατευτεί το περιβάλλον» ή «να αντιμετωπιστεί ο κοινωνικός αποκλεισμός», αναζητούν τρόπους να εκτοπίσουν ανταγωνιστές, και να διευρύνουν τη δράση τους σε νέα πεδία.
Αξίζει να σημειωθεί, πάντως, ότι οι «Νουί Ντεμπού» εμφανίστηκαν σε μια χρονική περίοδο που στο αστικό πολιτικό σύστημα της Γαλλίας εκδηλώνονται διαδικασίες αναμόρφωσης. Όλο και πιο συχνά διαφοροποιούνται φωνές μέσα στο Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) των Ολάντ - Βαλς. Η ίδια η ισχυροποίηση του ακροδεξιού Front National («Εθνικού Μετώπου») απηχεί τον προβληματισμό σημαντικών μερίδων του γαλλικού κεφαλαίου για τις δυσκολίες ανάκαμψης της κερδοφορίας του αλλά και τις μεγάλες απώλειες θέσεων που έχει, έναντι ανταγωνιστών του, όπως π.χ. από τη Γερμανία.
Ήδη, οι «Νουί Ντεμπού» προβάλλονται ως οι «αγανακτισμένοι της Γαλλίας», παραλληλίζονται με το ελληνικό «κίνημα της πλατείας», συνδέονται δηλαδή απευθείας με σχεδιασμένες παρεμβάσεις που αποδείχθηκαν μέρος της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, προς όφελος της σταθερότητας που χρειάζεται το σύστημα. Στη μεν Ελλάδα, οι «πλατείες» έδωσαν πολύτιμη ώθηση στον ΣΥΡΙΖΑ, με τη γνωστή εξέλιξη και κατάληξη, στη δε Ισπανία, από τους «αγανακτισμένους» ξεπήδησαν οι «Ποδέμος». Καθόλου τυχαία, στις πλατείες των «Νουί Ντεμπού» βρέθηκε πριν από μερικές μέρες και ο πρώην υπουργός Οικονομικών της πρώτης συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, Γ. Βαρουφάκης, ο οποίος, μεταφέροντας την «αλληλεγγύη της Αθήνας», περιέγραψε ως εξής το αποτέλεσμα αντίστοιχων κινημάτων σε Ισπανία και Ελλάδα: «Ήταν ένας σεισμός. Αλλάξαμε την πολιτική στην Ελλάδα, αλλά επίσης και στην Ευρώπη...».
Ενδεικτικές για τις απόψεις που διακινούνται μέσω των «Νουί Ντεμπού» είναι οι απόψεις του Φρεντερίκ Λορντόν, τον οποίο αρκετοί θεωρούν μια από τις ηγετικές φυσιογνωμίες του «κινήματος».
Σε παλιότερες συνεντεύξεις του έχει επισημάνει ότι «η νομισματική ολοκλήρωση με τη Γερμανία είναι προβληματική για τη Γαλλία», εκφράζοντας προβληματισμό για κάθε «ευρωπαϊκή πολιτική ολοκλήρωση» επειδή «αναπόφευκτα θα γινόταν με τους "ιερούς" όρους της Γερμανίας, που είναι αντιδημοκρατικοί για όλες τις άλλες χώρες».
Μεταξύ άλλων, χαρακτήριζε τη σημερινή «Ευρώπη» (ΕΕ) «πληκτική» και συνέχιζε: «Το να προσδιορίζεται κάτι ως πληκτικό αποτελεί τουλάχιστον το πρώτο βήμα για να διαμορφωθούν άλλα (αντίστοιχα σχήματα)».
Προφανώς για τους λαούς, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι πρόβλημα επειδή είναι «πληκτική», αλλά επειδή είναι ένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός που αποτελεί βάση σχεδιασμού νέων, πιο άγριων αντιλαϊκών επιθέσεων.
Εάν τα καθήκοντα και οι στόχοι ενός κινήματος περιορίζονται ενάντια στον «πληκτικό» χαρακτήρα άγριων ιμπεριαλιστικών κέντρων, όπως είναι η Ε.Ε , τότε είναι καταδικασμένα «από χέρι» να αποτύχουν και τελικά να προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στο σύστημα.
Για τους λαούς, οι δυνάστες τους θα είναι πάντα το ίδιο θανάσιμα επικίνδυνοι αντίπαλοι, που πρέπει να αντιπαλέψουν μέχρι την οριστική τους ανατροπή.
