Η απόπειρα στρατιωτικοφασιστικού πραξικοπήματος στην Τουρκία, η αποτυχία του και ό,τι επακολουθεί τώρα από την κυβέρνηση Ερντογάν στο εσωτερικό της χώρας με την κήρυξή της σε “κατάσταση έκτακτης ανάγκης”, αλλά και στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, αναδεικνύει το διχασμό των κυρίαρχων δυνάμεων της Τουρκίας, τη βαθιά πολιτική κρίση και αστάθεια του καθεστώτος, το ρόλο του λαϊκού παράγοντα και τους μεγάλους κινδύνους με τους οποίους βρίσκεται αντιμέτωπος ο τουρκικός λαός από την όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στις ντόπιες κλίκες της άρχουσας τάξης και την άμεση ανάμειξη, διείσδυση και επέμβαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσίας. Σε μια ανάστατη περιοχή που εκτείνεται από την Ουκρανία, Κριμαία,
Μαύρη Θάλασσα, Αιγαίο, Κύπρο, ως την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, που φλέγεται από πολέμους (Συρία, Ιράκ) και αποτελεί πεδίο άγριου ανταγωνισμού για τον έλεγχό της από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με την ολοένα και αυξανόμενη παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων, νατοϊκών και ρωσικών.
Η κρίση που ξέσπασε στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, λίγες ώρες μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία πως οι επίδοξοι πραξικοπηματίες είχαν τη στήριξη των ΗΠΑ και πως αν επικρατούσαν θα είχαν την ένθερμη υποστήριξη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, όπως ακριβώς συνέβη και με την αιματηρή επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας του Σίσι στην Αίγυπτο, όταν ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση Μόρσι, τον Ιούλη του 2013, πέρασε από λεπίδι χιλιάδες και χιλιάδες μέλη και στελέχη του μουσουλμανικού κόμματος και κυβερνά από τότε την Αίγυπτο με φασιστική πυγμή και την αμέριστη στήριξη των ΗΠΑ. Εξάλλου δεν ήταν η πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός υποκίνησε και στήριξε αιματηρά στρατιωτικά πραξικοπήματα και φασιστικά καθεστώτα στην Τουρκία. Έχοντας θέσει τη χώρα κάτω από οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό έλεγχο, με την ένταξή της στο ΝΑΤΟ και τις νευραλγικές νατοϊκές και αμερικάνικες στρατιωτικές βάσεις στο έδαφός της και καθώς ο τουρκικός στρατός έχει αναδειχτεί στην πιο ισχυρή και συμπαγή πολιτική δύναμη με μεγάλη οικονομική εξουσία, όχι μια αλλά πέντε φορές από το 1960 επέβαλε διαφόρων μορφών στρατιωτικά πραξικοπήματα και δικτατορικά καθεστώτα για να καταπνίξει στο αίμα τον αγώνα του τουρκικού λαού και να διαδραματίσει η Τουρκία ρόλο στρατιωτικοπολιτικού ορμητηρίου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Η πιο αιματηρή στρατιωτική δικτατορία ήταν αυτή του στρατηγού Εβρέν το 1980, που διήρκεσε όλη τη δεκαετία του '80 και αποτέλεσε ένα από τα πιο δολοφονικά αμερικανόδουλα φασιστικά καθεστώτα. Τότε οι ΗΠΑ μόλις είχαν χάσει το Ιράν του Σάχη και ο σοβιετικός σοσιαλιμπεριαλισμός είχε εισβάλει στο Αφγανιστάν, με αποτέλεσμα η Τουρκία να αναδειχτεί στην πιο κρίσιμη χώρα, που την προσέδεσαν σφιχτά στο άρμα τους με την αμερικανοστήριχτη δικτατορία του Εβρέν, αναθέτοντάς της ρόλο τοπικού χωροφύλακα για την προώθηση των συμφερόντων τους σε όλη την περιοχή.
Τότε χτυπήθηκαν με τον πιο βάρβαρο τρόπο οι αγωνιστές και οι οργανώσεις της Αριστεράς που τέθηκαν εκτός νόμου, και διαλύθηκαν τα εργατικά συνδικάτα. Στις επίσημες καταγραφές αναφέρονται περίπου 650.000 συλλήψεις, 230.000 προσαγωγές σε δίκη, 300 θάνατοι στη φυλακή, 171 θάνατοι από βασανιστήρια, 517 καταδίκες σε θάνατο, 50 εκτελέσεις. Και αυτές είναι οι επίσημες καταγραφές γιατί οι πραγματικοί αριθμοί δεν έγιναν και ούτε πρόκειται να γίνουν ποτέ γνωστοί για όσα υπόστηκαν οι προοδευτικές, αριστερές, επαναστατικές δυνάμεις, ο λαός της Τουρκίας εκείνη την περίοδο.
Αναλογιζόμενοι αυτά τα δεινά που έζησε στο πετσί του ο τουρκικός λαός τότε από το στρατιωτικοφασιστικό καθεστώς Εβρέν, αυτά που πέρασε και συνεχίζει να περνά ο λαός της Αιγύπτου με τις εκτελέσεις και φυλακίσεις, το όργιο φασιστικής βίας, τη διάλυση και κήρυξη εκτός νόμου κάθε πολιτικού κόμματος, οργάνωσης και συλλογικότητας, βλέποντας ακόμη τον τρόπο που έδρασαν τώρα οι πραξικοπηματίες στην Τουρκία με τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, τις δολοφονικές επιθέσεις και την αιματοχυσία, μπορούμε να υποθέσουμε τι θα συνέβαινε στην Τουρκία και το λαό της εάν επικρατούσε το πραξικόπημα.
Για πρώτη φορά στην Τουρκία, και όχι μόνο, κινητοποιήθηκε κόσμος και αντέδρασε την ώρα που διαδραματιζόταν το πραξικόπημα για να φράξει το δρόμο στους φασίστες και αυτή η κινητοποίηση έπαιξε σημαντικό ρόλο και έγειρε την πλάστιγγα στο τέλος της νύχτας σε βάρος των πραξικοπηματιών. Αυτή η κινητοποίηση και ο σημαντικός ρόλος του λαϊκού παράγοντα καθόλου δεν μειώνεται επειδή το κάλεσμα για την κάθοδο στους δρόμους το απηύθυνε ο Ερντογάν για να αξιοποιήσει προς όφελός του την πάλη του λαού και να διασώσει την αντιλαϊκή εξουσία του. Και εάν δεν υπήρχε τέτοιο κάλεσμα ή και ανεξάρτητα από αυτό το κάλεσμα χρέος των προοδευτικών, αριστερών, επαναστατών ήταν να καλέσουν το λαό να αντισταθεί στους επίδοξους πραξικοπηματίες για να μην περάσει το πραξικόπημα, συνδέοντας αυτό τον αντιφασιστικό αγώνα με τους γενικότερους στόχους πάλης ενάντια στην άρχουσα τάξη, τους πολιτικούς εκπροσώπους της και την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και χωρίς να εξωραΐζεται η αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης Ερντογάν.
Τώρα, αξιοποιώντας η κυβέρνηση Ερντογάν την απόπειρα πραξικοπήματος με εκδικητική μανία σαρώνει όλο τον κρατικό μηχανισμό, προγράφει, εκκαθαρίζει και καρατομεί, απειλώντας με θανατική ποινή τους πολιτικούς αντιπάλους της από τα έκτακτα στρατοδικεία που στήνει με την κήρυξη της χώρας σε “κατάσταση έκτακτης ανάγκης”, την επιβολή δηλαδή στρατιωτικού νόμου.
Επιδίδεται σε ένα κυνήγι μαγισσών και χτίζει ένα αντιδραστικό καθεστώς που θα εξασφαλίσει τη διαιώνιση της αντιλαϊκής εξουσίας της πάνω στο λαό. Τώρα με πρόσχημα την πάταξη των πραξικοπηματιών, θα δυναμώσει την πολιτική καταπίεση και τρομοκρατία σε βάρος του τούρκικου και κούρδικου λαού, θα θωρακίσει τον κρατικό μηχανισμό ως μέσο ωμής καταπίεσης και καταστολής κάθε λαϊκής κινητοποίησης που θα αμφισβητεί και θα αντιμάχεται την κυβερνητική πολιτική.
Έτσι η κυβέρνηση Ερντογάν εμφανίζεται τώρα παντοδύναμη προχωρώντας στην εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων της, διαθέτοντας μάλιστα πιστοποιητικά «δημοκρατικής νομιμότητας», αλλά αυτή η παντοδυναμία της προκύπτει από το βαθύ διχασμό της άρχουσας τάξης, τη μεγάλη εξασθένιση και αποδιοργάνωση του τουρκικού κράτους και των πιο νευραλγικών τομέων του κρατικού μηχανισμού, των μυστικών υπηρεσιών, του στρατού, της αστυνομίας και από την άποψη αυτή μάλλον κοντά ποδάρια έχει μια τέτοια παντοδυναμία. Γρήγορα η κυβέρνηση Ερντογάν θα βρεθεί αντιμέτωπη με μεγάλα προβλήματα και διλήμματα και θα αναπαραχθούν τα ίδια αδιέξοδα αν δεν συμμορφωθεί με τις προσταγές των ιμπεριαλιστών. Ήδη οι τελευταίοι, Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι, προσπαθούν να προστατεύσουν τα εσωτερικά τους ερείσματα στην Τουρκία και πιέζουν τον Ερντογάν να σταματήσει τις διώξεις για να διασώσουν τις δυνάμεις τους και να προετοιμαστούν για τον επόμενο γύρο. Δεν διστάζουν μάλιστα να απειλήσουν τον Ερντογάν με έξωση από το ΝΑΤΟ και οριστικό αποκλεισμό από την ΕΕ και αρνούνται οι Αμερικανοί να εκδώσουν τον Γκιουλέν που κατηγορείται από τον Ερντογάν ως εγκέφαλος του πραξικοπήματος. Εμφανίζονται με το προσωπείο του «ειρηνοποιού» και του «ανθρωπιστή» και με απύθμενη υποκρισία επιδίδονται σε μια εκστρατεία καταδίκης της επαναφοράς της θανατικής ποινής που άφησε σαν ενδεχόμενο ο Ερντογάν. Πρόκειται για απύθμενη υποκρισία όλη αυτή η παγκόσμια προπαγανδιστική εκστρατεία τους ενάντια στη θανατική ποινή, γιατί την ίδια στιγμή που ξεσηκώνουν αυτόν το θόρυβο δεν είπαν λέξη για την καταδίκη σε θάνατο του πρωθυπουργού Μόρσι το 2015 από τα στρατιωτικά δικαστήρια των Αιγύπτιων στρατοκρατών λακέδων τους και πέρασαν στο «ντούκου» και δεκάδες άλλες θανατικές καταδίκες. Γιατί πριν λίγα χρόνια οι λακέδες τους στη Βαγδάτη έστησαν κρεμάλα για τον Σαντάμ Χουσεΐν και τα Μέσα Ενημέρωσής τους και οι προπαγανδιστές του ιμπεριαλισμού αναμετέδιδαν πανηγυρικά την “είδηση” και την “εικόνα” από το ικρίωμα του απαγχονισμένου, για να στείλουν το μήνυμα παγκοσμίως πώς τελειώνει όποιος αντιστέκεται στα σχέδιά τους.
Από κει και πέρα βέβαια αυτοί που με τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς και το στρατό κατοχής τους έχουν δολοφονήσει εκατοντάδες χιλιάδες άμαχο πληθυσμό τα τελευταία μόνο χρόνια, πάει πολύ να παριστάνουν τους ανθρωπιστές, τους δημοκράτες και τους πολέμιους της θανατικής ποινής, χωρίς να ξεχνάμε βέβαια πως στις περισσότερες πολιτείες των ΗΠΑ ισχύει και εφαρμζεται.
Την πάλη ενάντια στο αντιδραστικό καθεστώς Ερντογάν, τις διώξεις, την καταστολή και την τρομοκρατία του, την πάλη συνολικά ενάντια στην άρχουσα τάξη της Τουρκίας, τον ιμπεριαλισμό, το φασισμό και τα πραξικοπήματα, θα τη σηκώσει στους ώμους του ο τούρκικος λαός και οι κομμουνιστές που μάχονται ανειρήνευτα πολλές δεκαετίες για την κατάκτηση της Λευτεριάς, της Δημοκρατίας, της Εθνικής Ανεξαρτησίας και του Σοσιαλισμού.
Χωρίς αμφιβολία και τη σημερινή περίοδο η γεωστρατηγική θέση και ο ρόλος της Τουρκίας για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ είναι ιδιαίτερα κρίσιμος, στην προοπτική μιας διαρκώς οξυνόμενης αντιπαράθεσης με τη Ρωσία και συνέχισης των πολέμων στη Μέση Ανατολή, οπότε η γενική αστάθεια στην περιοχή, η όξυνση των εσωτερικών αντιθέσεων στην Τουρκία και η αναπαραγωγή της απόπειρας επιβολής ενός αμερικανόδουλου στρατιωτικού πραξικοπήματος, που θα προωθεί πειθήνια τις προσταγές και τα κελεύσματα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή, φαντάζει πολύ λογική από την πλευρά τους.
Η κυβέρνηση Ερντογάν, χωρίς να αμφισβητεί το ρόλο, τη θέση και την πρόσδεση της Τουρκίας στο αμερικανονατοϊκό άρμα, αναζητεί και διεκδικεί ευρύτερο περιφερειακό ρόλο και βάρος, ασκώντας μια πολιτική που σε ορισμένες περιπτώσεις δεν συμπλέει ή βρίσκεται σε αντίθεση με τα σχέδια και την πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή. Το μεγάλο πρόβλημα στις σχέσεις ΗΠΑ -Τουρκίας την τελευταία δεκαπενταετία είναι το κουρδικό ζήτημα, που οδήγησε την Τουρκία να αρνηθεί τη διέλευση των αμερικανικών δυνάμεων από το έδαφός της και την εισβολή τους στο Ιράκ το 2003, διαβλέποντας ως εφιάλτη την προοπτική συνένωσης των κουρδικών πληθυσμών Ιράκ – Συρίας – Ιράν – Τουρκίας και διεκδίκησης ενός ενιαίου αυτόνομου ή ανεξάρτητου κουρδικού κράτους που θα έθετε ζήτημα τεμαχισμού του τουρκικού κράτους.
Οι ΗΠΑ αξιοποιούν το κουρδικό χαρτί για να αποκτήσουν ένα σίγουρο έρεισμα σε αυτές τις χώρες προκειμένου να προωθήσουν τα σχέδιά τους στην περιοχή και ταυτόχρονα να πιέσουν τον Ερντογάν, να κοντύνουν τις φιλοδοξίες της κυβέρνησής του και να τη «συμμορφώσουν προς τας υποδείξεις».
Σε κάθε περίπτωση η κρίση στο εσωτερικό της Τουρκίας και κατ' επέκταση στην περιοχή θα οξυνθεί και οι διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ προς τον Ερντογάν πως βρίσκεται στο πλευρό του, καθώς και ο πανικός που της προκάλεσε το τουρκικό ελικόπτερο με τους οκτώ στρατιωτικούς στην Αλεξανδρούπολη, δείχνουν την προσαρμοστικότητά της στις πιέσεις της Τουρκίας και τον εξευμενισμό που επιχειρεί της τούρκικης κυβέρνησης.
Υποτίθεται πως αρμόδιος για να κρίνει τη χορήγηση πολιτικού ασύλου είναι τα δικαστήρια με βάση τους ελληνικούς και διεθνείς νόμους και αυτό ψελλίζει η κυβέρνηση, αλλά την ίδια στιγμή με έμμεσο ή άμεσο τρόπο δηλώνει πως θα παραδώσει τους οκτώ στην Τουρκία δίνοντας το δικαίωμα στον Τούρκο πρέσβη στην Ελλάδα να παρεμβαίνει με προκλητικό τρόπο και να αξιώνει τις πιο παράλογες απαιτήσεις. Έτσι κι αλλιώς οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν παραδώσει Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές στο τουρκικό καθεστώς, πολύ περισσότερο τώρα που έχει το «ισχυρό επιχείρημα», όπως λένε, της «παραβίασης της δημοκρατικής νομιμότητας» από αυτούς που ζητούν πολιτικό άσυλο.
Οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Μόνο ο κοινός αντιφασιστικός, αντιιμπεριαλιστικός αγώνας τους, η κοινή πάλη τους ενάντια στην πολιτική των κυρίαρχων τάξεων των δυο χωρών, ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την υποτέλεια και τον εθνικισμό μπορεί να οδηγήσουν σε μια ελπιδοφόρα προοπτική μακριά από πολέμους και φασισμούς.
