Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το κλείσιμο των πανεπιστημίων και την επιβολή της τηλεκπαίδευσης των ταξικών φραγμών από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση συνεχίζει να αξιοποιεί την πανδημία για να επιβάλει πληθώρα νόμων που χτυπούν το δικαίωμα στην εργασία, την υγεία, τη δημόσια-δωρεάν εκπαίδευση, ενώ εντείνει το καθεστώς αστυνομοκρατίας και απαγορεύσεων για να τρομοκρατήσει το λαό και τη νεολαία, με σκοπό τον περιορισμό των κοινωνικών αντιδράσεων.
Το σοκαριστικό “πονάω”, που από την πλατεία της Νέας Σμύρνης έφτασε σε κάθε γωνιά της χώρας, -παρά το μπαράζ παραπληροφόρησης από τα εντεταλμένα κυβερνητικά μέσα ενημέρωσης, τα πογκρόμ προσαγωγών και συλλήψεων που ακολούθησαν τη μεγαλειώδη διαδήλωση καταδίκης της κυβερνητικής βίας και καταστολής στη Νέα Σμύρνη- και η δεύτερη κατά σειρά καταπάτηση του ασύλου και διάλυση της κατάληψης στο ΑΠΘ από κουκουλοφόρους της ΕΛ.ΑΣ δείχνουν το πραγματικό πρόσωπο της κυβέρνησης, η οποία καθόλου δεν λαμβάνει μέτρα στη βάση κάποιας υγειονομικής πολιτικής, αλλά γκρεμίζει μεθοδευμένα κοινωνικές κατακτήσεις, βάζοντας στο στόχαστρο το οργανωμένο εργατολαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα.
Όμως οι πολιτικές “μηδενικής ανοχής” έχουν τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που ήλπιζε η κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη. Παρότι σφίγγει ο κλοιός της καταστολής, οι λαϊκές αντιδράσεις μαζικοποιούνται, όπως φαίνεται κι από τις δημοκρατικές διαδηλώσεις που ξεσπούν σε κάθε γειτονιά της Αθηνάς και άλλων πόλεων, συσπειρώνοντας πολλές χιλιάδες διαδηλωτών, ενώ η συγκέντρωση συνδικάτων, φοιτητικών συλλόγων και πολιτικών οργανώσεων ύστερα από κάλεσμα των υγειονομικών στις 17/3 δείχνει το δρόμο του ενωτικού παλλαϊκού αγώνα ενάντια στις αντιδραστικές πολιτικές της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το φοιτητικό κίνημα πανελλαδικά έχει συμπληρώσει πάνω από δύο μήνες ασίγαστης πάλης, με μαζικές κινητοποιήσεις στην Αθήνα, τα Ιωάννινα, την Ξάνθη, το Ηράκλειο, την Πάτρα, το Ναύπλιο και άλλες πόλεις της χώρας, ενώ οι αλλεπάλληλες πορείες χιλιάδων φοιτητών στη Θεσσαλονίκη στέλνουν ελπιδοφόρο μήνυμα συνέχισης του αγώνα για την ανατροπή του Νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη.
Τροχοπέδη στην ανάπτυξη του αγώνα μπαίνουν οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ-ΠΚΣ, που στο όνομα του φοιτητικού κινήματος κηρύττουν την αναστολή των μαζικών κινητοποιήσεων και γενικών συνελεύσεων. Οι δυνάμεις της ΚΝΕ-ΠΚΣ για δέκα ολόκληρους μήνες συνέβαλαν στην εμπέδωση του κυβερνητικού κλίματος “εθνικής ομοψυχίας” μέσω του συνθήματος “μένουμε δυνατοί”, υπονοώντας πως η πανδημία επιτάσσει να “μείνουμε σπίτι”. Εξωράισαν το αντιεκπαιδευτικό και ταξικό μέτρο της τηλεκπαίδευσης με αιτήματα για διανομή υλικοτεχνικού εξοπλισμού στους φοιτητές. Τώρα η Πανσπουδαστική βιάστηκε να κλείσει τον κύκλο αγωνιστικών κινητοποιήσεων ενάντια στο Νόμο, δίνοντας τα ρέστα της στην κινητοποίηση της μιας ριξιάς στις 10 του Μάρτη, η οποία εξαγγέλθηκε τρεις εβδομάδες πριν, με κύριο αίτημα όχι την ανατροπή του Νόμου, το αίτημα δηλαδή που έβγαλε τους φοιτητές στο δρόμο, αλλά το κατά τα άλλα σωστό αίτημα “ να ανοίξουν οι σχολές”.
Αντίστοιχα ορισμένα τμήματα των ΕΑΑΚ συντάχθηκαν για μια μεγάλη περίοδο με το σύνθημα “μετά θα λογαριαστούμε”, που υπέτασσε τη νεολαία στη φενάκη της “ατομικής ευθύνης”, την ίδια στιγμή που σχεδιαζόταν το πέταγμα δεκάδων χιλιάδων φοιτητών εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και η αντικατάστασή τους από αστυνομικούς στα πανεπιστήμια. Όταν εν τέλει η ΕΑΑΚ κάλεσε σε κινητοποιήσεις, δεν έπαψε στιγμή να τις υπονομεύει με αποπροσανατολιστικά συνθήματα και τυχοδιωκτικές ενέργειες ψευτοσυγκρούσεων με τις δυνάμεις των ΜΑΤ, που άνοιξαν το δρόμο για την προβοκατόρικη δράση της αναρχίας.
Επιστέγασμα της συμπόρευσης ΕΑΑΚ-ΚΝΕ, που γίνεται στη βάση καπελώματος του φοιτητικού κινήματος, αποτελούν τα διάφορα “συντονιστικά φοιτητικών συλλόγων”, τα οποία δεν είναι τίποτα περισσότερο από παραγοντομαζέματα αυτών των δυνάμεων για την οργάνωση της συμπόρευσής τους στις σχολές, ενάντια στη λογική των γενικών συνελεύσεων τις οποίες είτε δεν καλούν καθόλου, είτε καλούν σποραδικά, με όρους εσωστρέφειας και διαλυτισμού, που αποκλείουν τη συγκέντρωση απαρτίας. Τόσο η ΕΑΑΚ όσο και η ΠΚΣ, κάτω από μια ηττοπαθή, ρεφορμιστική γραμμή που εκφράζεται με το σύνθημα “ο νόμος δεν θα εφαρμοστεί”, προσπαθούν να αντικαταστήσουν το μαζικό φοιτητικό κίνημα από συμβολικές δράσεις στις πρυτανείες των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων με σκοπό την απόσπαση δηλώσεων συμπαράστασης των πρυτανικών αρχών προς τα αιτήματα των φοιτητών, οδηγώντας εκ των πραγμάτων στη διάσπαση και απομαζικοποίηση του φοιτητικού κινήματος και στην καλλιέργεια ενός κλίματος αναβολής του φοιτητικού αγώνα για “όταν” έρθει η στιγμή εφαρμογής του νόμου. Φυσικά το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη έχει ήδη δημοσιοποιήσει προθέσεις για εγκατάσταση της πανεπιστημιακής αστυνομίας στα μέσα του Απρίλη, αλλά ακόμα κι αυτή τη στιγμή ΠΚΣ και ΕΑΑΚ αρνούνται να καλέσουν ενιαίες φοιτητικές κινητοποιήσεις στο κέντρο της πρωτεύουσας, η οποία συγκεντρώνει τα περισσότερα πανεπιστήμια και τους περισσότερους φοιτητές πανελλαδικά.
Το κενό που αφήνει στην οργάνωση του φοιτητικού κινήματος η δεξιά, γραφειοκρατική στάση των ΠΚΣ-ΕΑΑΚ, έρχεται να καλύψει ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος, ο οποίος θυμήθηκε το κίνημα και το δρόμο κατόπιν εορτής, μετά από μήνες απραξίας, κατά τους οποίους η μόνη δύναμη που αναμετρήθηκε ουσιαστικά με τις χουντικού τύπου απαγορεύσεις της κυβέρνησης ήταν η αριστερά, και κυρίως ένα μέρος των εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων, που ανταποκρίθηκε στις κινητοποιήσεις που κάλεσαν τα σωματεία των υγειονομικών, ενώ διαδήλωσε τόσο στην Πρωτομαγιά, όσο και στις 17 και 26 Νοέμβρη, όταν πραγματοποιήθηκε και η πρώτη πανελλαδική απεργία εν μέσω lockdown. Ο α/α χώρος κερδίζει σε επιρροή ανάμεσα σε ένα κομμάτι φοιτητών ακριβώς επειδή παίζει το ρόλο αντίβαρου στην αποκλιμάκωση των αγώνων στην οποία συντείνει η στάση των ΕΑΑΚ-ΠΚΣ, υπονομεύει όμως κι αυτός την οργανωμένη και μαζική έκφραση του φοιτητικού κινήματος από άλλη μπάντα. Ο α/α χώρος θέτει υπό αμφισβήτηση τα συλλογικά όργανα των φοιτητικών συλλόγων, παίρνει αποφάσεις στο όνομα των φοιτητών χωρίς απαρτία στις γενικές συνελεύσεις, προχωράει με έναν εμμονικό τρόπο σε αυθαίρετες καταλήψεις δίχως αποφάσεις συλλόγων και μαζική συμμετοχή από φοιτητές, δημιουργεί συντονιστικά που λειτουργούν υποτίθεται “από τα κάτω” ενώ δεν χωρούν οποιαδήποτε άλλη άποψη και έχουν ως βάση οργανωτικής δομής τη αναρχική αμορφία, σύμφωνα με την οποία τις αποφάσεις τις παίρνουν οι “πρόθυμοι”, όσοι έχουν ελεύθερο χρόνο για ατέρμονες συνεδριάσεις, ανεξαρτήτως ιδιότητας ή σχολής, οι οποίοι αναλαμβάνουν εργολαβικά να διεξάγουν τον αγώνα για όσους απουσιάζουν. Το ταβάνι μαζικότητας της αναρχίας καθορίζεται από όσους αποθεώνουν τις καταλήψεις και τις δράσεις εφήμερου ενθουσιασμού, κι αν από τη μια κινητοποιείται αυτό το κομμάτι φοιτητών, η πολιτική κατεύθυνση που προωθεί μπαίνει ανάχωμα στην περαιτέρω μαζικοποίηση του αγώνα. Με την τυχοδιωκτική και προβοκατόρικη δράση του στις διαδηλώσεις ο α/α χώρος δίνει προφάσεις για την εξαπόλυση της κατασταλτικής βίας και την τρομοκράτηση ενός κόσμου που θέλει να αγωνιστεί, ενώ λοιδορεί τους λαϊκούς αγώνες με πρακτικές όπως ο ξυλοδαρμός του αστυνομικού στη Νέα Σμύρνη ή η ηρωοποίηση του Δ. Κουφοντίνα, που τροφοδοτούν την αντιδραστική θεωρία των “δύο άκρων” και περιθωριοποιούν τους αγώνες του λαού και της νεολαίας. Ακόμα κι αν ως ένα βαθμό ο αντιεξουσιαστικός χώρος καταφέρνει προσωρινά να συσπειρώσει ένα κομμάτι φοιτητών, η αμφισβήτηση του οργανωμένου φοιτητικού κινήματος και των διαδικασιών του αποτελεί μια πολύτιμη υπηρεσία στη δεξιά και όσους θέλουν να αποδιοργανώσουν τους φοιτητικούς συλλόγους, έρχεται να κάνει πράξη την ρητορική περί “μειοψηφιών” που δρουν έξω από τους φοιτητές και παρά τη βούλησή τους, ενώ η αποθέωση του “ατόμου” κόντρα στις “κακές” παρατάξεις, που υιοθετείται από ορισμένες πρωτοβουλίες αυτού χώρου, επικοινωνεί απευθείας με τις αντιλήψεις της κυβέρνησης, της ΕΕ και των ΗΠΑ που προσπαθούν με κάθε τρόπο να διαλύσουν τις πολιτικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια και να καλλιεργήσουν ένα κλίμα απέχθειας προς κάθε τι οργανωμένο, πολιτικό και ριζοσπαστικό.
Ως Φοιτητική Πορεία εμμένουμε στην εκτίμησή μας πως το φοιτητικό κίνημα διατηρεί σημαντικά αποθέματα μαχητικότητας, ώστε να μαζικοποιηθεί ακόμα περισσότερο ο αγώνας ενάντια στα αντιεκπαιδευτικά και αντιδημοκρατικά μέτρα. Κάθε μέρα συνέχισης της αντιδραστικής πολιτικής που θυσιάζει τη ζωή, τη μόρφωση και τα δικαιώματα του λαού στο βωμό των ιμπεριαλιστικών και ολιγαρχικών συμφερόντων, οι αγώνες του λαού και της νεολαίας αποκτούν νέους συμμάχους, οι φοιτητές κι οι εργαζόμενοι σπρώχνονται στον αγώνα με ακόμα μεγαλύτερη ορμή.
Σε αυτό τον αγώνα θα συνεχίσουμε να συνεισφέρουμε όλες μας τις δυνάμεις, με στόχο τη μαζικοποίηση των γενικών συνελεύσεων, τη λήψη αγωνιστικών αποφάσεων που θα βγάλουν στο δρόμο ακόμα μεγαλύτερα ποτάμια διαδηλωτών, έως την ανατροπή του αντιεκπαιδευτικού Νόμου, ενάντια στην καταστολή και την τρομοκρατία, για την υπεράσπιση της καθολικής, δημόσιας και δωρεάν παιδείας!
