Η τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει δεχτεί στα τελευταία μνημονιακά χρόνια, και εξακολουθεί να δέχεται, μια επίθεση χωρίς προηγούμενο. Αναδεικνύεται σε ζήτημα μεγάλης σημασίας ο συντονισμός και η οργάνωση του φοιτητικού κινήματος, προκειμένου, ακριβώς, να ανασχεθεί η επίθεση αυτή. Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από τις μαζικές συνελεύσεις των σχολών, τις κοινές αποφάσεις και τον συντονισμό τους, την εγρήγορση των φοιτητών, τη συσπείρωση γύρω από συγκεκριμένα κομβικά ζητήματα. Άρα, βασική προϋπόθεση είναι η ύπαρξη μιας στέρεας βάσης πάνω στην οποία θα πατήσει το φοιτητικό κίνημα, μιας συμφωνίας με οδούς ενότητας και αγώνα συγκεκριμένα αιτήματα και διεκδικήσεις, εκφράζοντας έτσι το μεγαλύτερο και πλατύτερο κομμάτι των φοιτητών.
Όμως, όλη αυτή η λογική υπονομεύεται από την πρακτική πολλών φοιτητικών παρατάξεων οι οποίες καταθέτουν πολυσέλιδα πλαίσια προς ψήφιση στις Γενικές Συνελεύσεις, κείμενα που περιέχουν ολόκληρη την πολιτική τους γραμμή, γεγονός που οδηγεί στη διάσπαση και περιχαράκωση των φοιτητών, υπό μια λογική καταμέτρησης της επιρροής τους και «επιβεβαίωσης» της πολιτικής τους τοποθέτησης.
Είναι πολλές οι περιπτώσεις που σε Γ.Σ. κατέβηκαν τρία και τέσσερα παραταξιακά πλαίσια που συμφωνούσαν μεν σε δυο-τρεις βασικούς άξονες, περιλάμβαναν όμως ένα πλήθος άλλων αιτημάτων και θέσεων, πολλές φορές άσχετων με το βασικό ζητούμενο, πράγμα που οδηγούσε σε διαίρεση του σώματος των φοιτητών και δεν επέτρεπε τη συσπείρωση των δυνάμεων που κινούνταν σε μια αγωνιστική κατεύθυνση. Σαν επακόλουθο, περιοριζόταν δραματικά το ενδεχόμενο λήψης αγωνιστικών αποφάσεων από τους Φοιτητικούς Συλλόγους.
Επιπλέον, δεν είναι λίγες οι φορές που παρατάξεις ουσιαστικά υπέσκαπταν και τελικώς αναιρούσαν τη δυνατότητα της συνέλευσης να λάβει μια απόφαση με μεγάλη πλειοψηφία και να δώσει έτσι ένα καθαρό και ηχηρό αγωνιστικό μήνυμα. Καταργούνταν, έτσι, η ενότητα των φοιτητών γύρω από συγκεκριμένες διεκδικήσεις, ενώ πρακτικά ζητούνταν η αναγκαστική συμφωνία με το σύνολο των αιτημάτων των πολυσέλιδων πλαισίων, χωρίς καν να έχει προηγηθεί διάλογος πάνω σε αυτά.
Ακόμα χειρότερο είναι το γεγονός ότι πολλές φορές οι παρατάξεις δεν προτίθενται να αποδεχτούν τη συμφωνία τους πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα και αρνούνται οποιαδήποτε συνεργασία σε μια λογική επίδειξης της ιδιαίτερης πολιτικής τους γραμμής.
Η φοιτητική παράταξη Πορεία, κόντρα στη λογική της πολυδιάσπασης του Φοιτητικού Κινήματος, καλεί τους φοιτητές σε συσπείρωση και πλατύ ενωτικό αγώνα.
Η ζητούμενη αναγέννηση του ενδιαφέροντος για τις εκπαιδευτικές και πολιτικές εξελίξεις, η ενεργοποίηση των πολιτικών αντανακλαστικών του σώματος, η επιδιωκόμενη κινητοποίηση των φοιτητών, θα επιτευχθεί μόνο με την συνεπή και πλήρη παρουσίαση των προβλημάτων με ταυτόχρονη προσπάθεια συνένωσης της φοιτητικής θέλησης σε βασικούς άξονες διεκδίκησης.
