Τέσσερα χρόνια πέρασαν από την προσφυγή της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τέσσερα χρόνια μνημονίων, περικοπών, απολύσεων, κατάργησης κοινωνικών παροχών, καταστρατήγησης δικαιωμάτων, καταστολής, εκφοβισμού και ανελέητης προπαγάνδας που προσπαθεί σε κάθε ευκαιρία και με επιμονή να μας πείσει ότι για την κατάσταση αυτή είμαστε όλοι υπεύθυνοι.
Στο όνομα της επίτευξης των οικονομικών στόχων που θέτει η Τρόικα, του δήθεν «νοικοκυρέματος» των δημοσιονομικών και της ανταγωνιστικότητας της χώρας, κατακτήσεις δεκαετιών καταργούνται με «πράξεις νομοθετικού περιεχομένου», εγκύκλιοι και νομοσχέδια επαναπροσδιορίζουν τις εργασιακές σχέσεις σε όλους τους κλάδους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, εξαπολύοντας μια πολυμέτωπη επίθεση στα δικαιώματα και το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και η κοινωνική πραγματικότητα αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς, πλησιάζοντας όλο και περισσότερο στα μεσαιωνικά πρότυπα που ονειρεύονται οι εγχώριοι κρατούντες και οι Ευρωπαίοι εταίροι τους.
Τώρα, τέσσερα χρόνια μετά και ένεκα της προεκλογικής περίοδου, κυβέρνηση και μέσα ενημέρωσης διατυμπάνισαν με εξάρσεις χαράς και περηφάνιας ότι βλέπουμε επιτέλους φως στην άκρη του τούνελ. Η Ελλάδα πετυχαίνει πρωτογενές πλεόνασμα, βγαίνει στις αγορές, προετοιμάζεται για την ανάπτυξη... Πόσο πραγματικά είναι όλα αυτά και πόσο αφορούν ή επηρεάζουν τον λαό; Σε μια χώρα όπου, παρά τη σκληρή λιτότητα, το χρέος παραμένει σε δυσθεώρητα ύψη και αυξάνει αντί να μειώνεται, μια χώρα εξαρτημένη οικονομικά και πολιτικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με την επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία να αγγίζει το 30%, με βασικούς μισθούς πείνας και τη δημόσια περιουσία να ξεπουλιέται σε τιμές ευκαιρίας, τι είδους ανάπτυξη μπορεί να υπάρξει και για ποιους;
Τέσσερα χρόνια μετά, την πραγματικότητα τη ζούμε και την αναγνωρίζουμε, και τη «Νέα Ελλάδα» της «ανάπτυξης» μάλλον τη φοβόμαστε περισσότερο από την παλιά. Το ζητούμενο είναι πώς θα την αλλάξουμε. Δεν υπάρχει, δυστυχώς ή ευτυχώς, καμιά μαγική, εύκολη λύση, όπως δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν. Ο μόνος τρόπος είναι η συλλογικότητα και οι αγώνες μας. Οι αγώνες, μικρότεροι ή μεγαλύτεροι, στο περιβάλλον που ζούμε και κινούμαστε, στις σχολές, στους χώρους εργασίας, στα σωματεία, στις γειτονιές, αγώνες για να μη περάσουν οι πολιτικές που απαξιώνουν τις ζωές μας, σε όλες τις εκφάνσεις τους, για να διεκδικήσουμε μια κοινωνία πιο δίκαιη, να δυναμώσουμε τις γραμμές μας, και...
