Συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια που ο σ. Ισαάκ Ιορδανίδης δεν είναι μαζί μας. Άφησε την τελευταία του πνοή την Κυριακή 19.4.2015.
Η πνοή, ωστόσο, που πρόσφερε, με όλες τις δυνάμεις του, για την υπεράσπιση των μαρξιστικών-λενινιστικών αρχών και για την αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος της Ελλάδας εξακολουθεί και θα εξακολουθήσει να δίνει ώθηση, να συνοδεύει και να διδάσκει όλους τους αγωνιστές που είναι στρατευμένοι και θα στρατευθούν στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος.
Ο σ. Ισαάκ Ιορδανίδης, με την αγωνιστική πράξη του, με το ιδεολογικό και πολιτικό έργο του, υπηρέτησε, μέχρι τα στερνά του, με τον πιο τιμητικό και δημιουργικό τρόπο τα κομμουνιστικά ιδανικά. Από πολύ νέος, ενταγμένος τις γραμμές της ΕΠΟΝ και του ΚΚΕ, στάθηκε ένας δραστήριος και μαχητικός κομμουνιστής αγωνιστής στα χρόνια της γερμανοφασιστικής κατοχής, της ξενοκρατίας, του εμφυλιακού και μετεμφυλιακού κράτους και της χούντας. Μετά την πραξικοπηματική «6η Ολομέλεια» του ΚΚΕ, με οξυδέρκεια και σθένος, όντας εξόριστος, αντιτάχθηκε στην επιβολή της «νέας γραμμής» στο ΚΚΕ. Υπήρξε πρωτεργάτης του αγώνα ενάντια στο ρεβιζιονιστικό εκφυλισμό του ΚΚΕ, που ξεκίνησε, ήδη, από το 1956 στο στρατόπεδο εξόριστων του Αη Στράτη. Είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάληψη της ιστορικής πρωτοβουλίας της δημόσιας αντιπαράθεσης με το ρεβιζιονισμό στη δεκαετία του 1960 και στη θεμελίωση του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας. Παρέμεινε μια ακούραστη, πρωτοπόρα και μαχητική προσωπικότητα του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος που, ως το τέλος του, πορεύονταν σαν εμβληματική μορφή μέσα στις γραμμές του κόμματος του, του Μ-Λ ΚΚΕ, μη λείποντας από καμία αγωνιστική κινητοποίηση και δίνοντας την ιδεολογικοπολιτική και διαπαιδαγωγική συμβολή του με την καθημερινή στάση και συνέπεια του, τα κείμενα, τις τοποθετήσεις του, τη μεταφορά της μεγάλης κομμουνιστικής και αγωνιστικής εμπειρίας του, τη γενναιόδωρη πολύπλευρη βοήθεια στους νεότερους συντρόφους του.
Αφοσιωμένος και ακλόνητος κομμουνιστής πέρασε μια σκληρή, ηρωική, μια επική ζωή από εκείνες που συνθέτουν, με ένα ξεχωριστό τρόπο, το μεγαλείο της συλλογικής εποποιίας του κομμουνιστικού κινήματος της Ελλάδας. Από τα 87 χρόνια της ζωής του, τα 73 χρόνια τα διήνυσε μέσα στους αγώνες του κομμουνιστικού κινήματος. 19 απ’ αυτά τα χρόνια τα πέρασε κρατούμενος στη Μακρόνησο και στις εξορίες του μετεμφυλιακού κράτους και της χούντας.
*
Ο σ. Ισαάκ Ιορδανίδης γεννήθηκε στο Γκρόσνυ της Ομόσπονδης Δημοκρατίας της Ρωσίας στις 13 Οκτωβρίου 1928.Τον Σεπτέμβριο του 1939, με την οικογένεια του, ήλθε στην Ελλάδα, όπου έμεινε για λίγο στον Πειραιά και στην συνέχεια μεταβαίνουν στον Βόλο, όπου τους βρίσκει ο πόλεμος και ξεκινά η γερμανική κατοχή. Από εκεί θα πάνε στα Γιαννιτσά, στην περιοχή όπου για πρώτη φορά έφηβος, το 1942, σε ηλικία 14 ετών συνδέεται με το αριστερό κίνημα της αντίστασης και οργανώνεται στην ΕΠΟΝ. Σύντομα, θα αναδειχθεί σε ένα πολύ ενεργητικό μέλος και τοπικό στέλεχος της ΕΠΟΝ που η δράση του και οι ικανότητες του θα αναγνωρισθούν και, παρά το πολύ νεαρό της ηλικίας του, πριν το τέλος του πολέμου θα γίνει μέλος του ΚΚΕ. Η μαχητικότητα και η τόλμη που τον διακρίνει στην αντιστασιακή πάλη θα τον κάνει στόχο των ταγματασφαλιτών και των συνεργατών των Γερμανών που θα τον κυνηγήσουν. Σ’ αυτές τις συνθήκες φεύγει από τα Γιαννιτσά και το κόμμα του δίνει σύνδεση με την οργάνωση του ΚΚΕ στον Πειραιά, όπου και κατεβαίνει το 1945.Θα εγκατασταθεί, με την οικογένεια του, σε μια προσφυγική παράγκα στη Δραπετσώνα και από τότε αυτή θα γίνει η αγαπημένη συνοικία του, όπου θα μείνει όλη τη ζωή του.
Θα προσπαθήσει να επιβιώσει κάνοντας διαφορές χειρωνακτικές δουλειές. Θα εργαστεί στο εργοστάσιο λιπασμάτων της Δραπετσώνας από όπου θα απολυθεί το 1946, στη βιοτεχνία Κανέτη και αλλού. Ταυτόχρονα αναπτύσσει πλούσια κομματική δραστηριότητα, αναδείχνεται σε τοπικό στέλεχος του ΚΚΕ στη Δραπετσώνα και του Πειραιά και διατελεί γραμματέας της ΚΟΒ Εργατών του εργοστασίου λιπασμάτων που, τότε, αποτελούνταν από εκατοντάδες εργάτες.
Έχει ξεκινήσει ο εμφύλιος πόλεμος και ο σ. Ισαάκ αρχίζει να καταδιώκεται από την «Επιτροπή Δημόσιας Ασφάλειας», να συλλαμβάνεται και να κρατείται από την αστυνομία για «την κομμουνιστικήν δράσιν του». Η «Επιτροπή Δημόσιας Ασφάλειας» του νομού Αττικής «συνελθούσα στις 11.9.1947 αποφασίζει την «εκτόπισιν επί 12 μήνας εις Ικαρίαν του Ιορδανίδου Ισαάκ του Χρήστου». ». Στις 22.5.1948 με απόφαση του υπουργού Δημοσίας Τάξεως Κ. Ρέντη «διατάσσεται η επ’ αόριστον εκτόπισις τούτου εις Ικαρίαν».
Από την εξορία του στην Ικαρία ο σ. Ισαάκ μεταφέρεται το 1949 στην Μακρόνησο. Το 1949 γίνεται «αναδιάρθρωση» του στρατοπέδου της Μακρονήσου και δημιουργούνται δίπλα στα προϋπάρχοντα Ειδικά Τάγματα Οπλιτών (ΕΤΟ) και τα «Ειδικά Σχολεία Αναμόρφωσης Ιδιωτών» (ΕΣΑΙ) που προορίζονταν για πολιτικούς εξόριστους και άλλους συλλαμβανόμενους πολίτες. Σ’ ένα από αυτά τα ΕΣΑΙ οδηγείται σαν πολιτικός εξόριστος ο σ. Ισαάκ για να υποβληθεί στην «κατάλληλη αναμόρφωση». Στο κολαστήριο της Μακρονήσου θα υποστεί τους ξυλοδαρμούς στις χαράδρες, τις βαρβαρότητες, τα βασανιστήρια των αλφαμιτών και τον εξοντωτικό ψυχολογικό πόλεμο στον οποίο υποβάλλονταν οι κομμουνιστές και οι αγωνιστές για να βάλουν την υπογραφή σε δήλωση αποκήρυξης του κομμουνισμού. Θα περάσει από το «σύρμα» (χώρος απομόνωσης περιφραγμένος με σύρμα), όπου έβαζαν όσους δεν υπέκυπταν και τους υπέβαλαν σε μεγαλύτερες θηριωδίες. Ο σ. Ισαάκ θα βγει από τις φρικιαστικές δοκιμασίες της Μακρονήσου αλύγιστος.
Μετά την κατάργηση της Μακρονήσου ως στρατοπέδου για πολίτες το 1950, θα μεταφερθεί στο στρατόπεδο εξορίας του Αη Στράτη. Αυτή θα είναι μια σημαντική περίοδος από τις πολύχρονες εξορίες του όχι μόνο γιατί στον ‘Αη Στράτη θα περάσει τα περισσότερα χρόνια εξορίας του αλλά και γιατί εκεί θα ξεσπάσει η μεγάλη αντιπαράθεση των επαναστατικών δυνάμεων του ΚΚΕ με τη ρεβιζιονιστική «νέα γραμμή» που θέλησε να περάσει στο ΚΚΕ η ηγεσία Κολιγιάννη-Παρτσαλίδη μετά την «6η ολομέλεια της ΚΕ». Σ’ αυτή την αντιπαράθεση ο σ. Ισαάκ θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Όντας μέλος της Μορφωτικής Επιτροπής του στρατοπέδου μπόρεσε και με κείμενα που έγραψε από τη θέση αυτή -που δυστυχώς δεν έχουν διασωθεί- και διακινούνταν εσωτερικά στις κομματικές δυνάμεις του στρατοπέδου να δώσει μαζί με άλλους σταθερούς κομμουνιστές μεγάλες ιδεολογικές μάχες ενάντια στις θεωρίες και τα συνθήματα του ρεβιζιονισμού.
Μέσα στην παρατεταμένη και σκληρή αντιρεβιζιονιστική πάλη που έγινε στον ‘Αη Στρατη τέθηκαν οι επαναστατικές ιδεολογικοπολιτικές βάσεις πάνω στις οποίες στηρίχθηκε, λίγα χρόνια αργότερα, το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα. Ο σ. Ισαάκ θα συλληφθεί σε ηλικία 19 χρόνων και θα βγει από την εξορία μετά την διάλυση των στρατοπέδων το 1962, σε ηλικία 34 χρόνων, έχοντας συμπληρώσει 15 χρόνια συνεχούς κράτησης σε Ικαρία-Μακρόνησο-Αη Στράτη.
*
Με την έξοδο του από τις εξορίες ο σ. Ισαάκ θα επιστρέψει στη Δραπετσώνα όπου θα ενταχθεί στην οργάνωση της ΕΔΑ. Η πολιτική δράση του σ’ αυτή την περίοδο επεκτείνεται στο μαζικό κίνημα με μια δραστήρια παρέμβαση του στην πάλη για το στεγαστικό πρόβλημα της Δραπετσώνας.
Εντάσσεται στην ΕΔΑ σαν απλό μέλος γιατί η ηγεσία της ΕΔΑ τον αντιμετωπίζει με δυσμένεια για την αντιρεβιζιονιστική δράση που ανέπτυξε στην εξορία του Αη Στράτη. Αν και, ουσιαστικά, τελεί υπό «επιτήρηση» και δέχεται από την κομματική καθοδήγηση πιέσεις και «συστάσεις» θα συνεχίσει στις εσωτερικές συζητήσεις της οργάνωσης της ΕΔΑ να ασκεί την κριτική του στις ρεβιζιονιστικές θέσεις και την οπορτουνιστική πολιτική της ηγεσίας της. Την ίδια περίοδο σε άλλες οργανώσεις της ΕΔΑ, στην Αθήνα, σύντροφοι με τους οποίους αντιπάλεψε μαζί τη «νέα» ρεβιζιονιστική γραμμή στον ‘Αη Στράτη, όπως ο στενός σύντροφος του Γιάννης Χοντζέας, διεξάγουν και αυτοί ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση στην «ανανεωτική στροφή» της ΕΔΑ.
Ο σ. Ισαάκ βλέποντας μαζί με αυτούς τους συντρόφους ότι η πολιτική της ΕΔΑ οδηγεί σε εγκατάλειψη των αρχών του κινήματος της Αριστεράς και σε μια καταστροφική αποδυνάμωση της αγωνιστικής πορείας του αποφασίζουν να προχωρήσουν σε μια πιο αποφασιστική και ολοκληρωμένη ρήξη με αυτήν.
Πρώτο βήμα αυτής της προσπάθειας υπήρξε η δημιουργία των «ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ» στις αρχές 1963 που εκδίδει έργα του Μάο Τσετούνγκ, κείμενα αντιρεβιζιονιστικής πολεμικής του ΚΚ Κίνας κ.α. Το πρώτο βιβλίο που κυκλοφορούν οι «ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ», το 1963, είναι η «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΚΙΝΕΖΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ» του Υπουργείου Ανώτατης Εκπαίδευσης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, σε μετάφραση από τα Ρώσικα Ισαάκ Ιορδανίδη.
Η προσπάθεια θα συνεχισθεί με την σύσκεψη μιας ομάδας κομμουνιστών, κύρια πρώην εξορίστων του ‘Αη Στράτη, τον Ιούνη του 1964. Η σύσκεψη δημιουργεί τον πρώτο οργανωμένο πολιτικό πυρήνα των μαρξιστών-λενινιστών της Ελλάδας και γραμματέας αυτού του πυρήνα εκλέγεται ο σ. Ισαάκ Ιορδανίδης. Η δράση του θα ξετυλιχθεί δημόσια με την έκδοση του περιοδικού «Αναγέννηση» τον Οκτώβρη του 1964. Εκδότης της «Αναγέννησης» ήταν ο Ισαάκ Ιορδανίδης και υπεύθυνος συντάκτης ο Γιάννης Χοντζέας.
Στο πρώτο τεύχος του περιοδικού «Αναγέννηση» ο σ. Ισαάκ Ιορδανίδης θα γράψει τα βασικά κείμενα «Μια μεγάλη πολεμική στους κόλπους του διεθνούς προοδευτικού κινήματος» και «Για μια πραγματική αναγέννηση του κινήματος και της Ελλάδας» που αποτέλεσαν μαζί με άλλα κείμενα ιδεολογικοπολιτική πλατφόρμα των μαρξιστών-λενινιστών.
Ο σ. Ισαάκ θα γράψει αρκετά ακόμα σημαντικά κείμενα στην «Αναγέννηση», τα κυριότερα των οποίων δημοσιεύτηκαν ξανά σε βιβλίο που κυκλοφόρησε από τις «ΜΟΡΦΩΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ» με την συμπλήρωση 40 χρόνων από την έκδοση της «Αναγέννησης», υπό τον τίτλο «Ισαάκ Ιορδανίδη- άρθρα από το περιοδικό «Αναγέννηση» 1964-1967».
Λίγες μέρες μετά την έκδοση του πρώτου τεύχους της «Αναγέννησης» η ΕΔΑ Πειραιά θα διαγράψει τον Ισαάκ Ιορδανίδη.
Οι άμεσες συκοφαντικές αντιδράσεις και επιθέσεις της ρεβιζιονιστικής ηγεσίας της ΕΔΑ κατά της πολιτικής κίνησης της «Αναγέννησης» έδειξαν την απήχησή της και δεν μπόρεσαν να ανακόψουν την ανάπτυξη της. Σύντομα γύρω από αυτόν τον πρώτο μαρξιστικό-λενινιστικό πυρήνα θα συσπειρωθούν αξιόλογες δυνάμεις, ιδιαίτερα της νεολαίας, οι οποίες δημιουργούν το 1966 την σπουδαστική παράταξη της ΠΠΣΠ, βγάζουν το περιοδικό «Σπουδαστικός Κόσμος». Θα συγκροτηθούν, επίσης, οι πρώτες συνεπείς προοδευτικές εργατικές συνδικαλιστικές παρατάξεις. Οι δυνάμεις αυτές θα έχουν αγωνιστική συμμετοχή στις πανδημοκρατικές, εργατικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις καθώς και στο φιλειρηνικό κίνημα,, στις Μαραθώνειες πορείες.
Η πορεία ανάπτυξης των μαρξιστικών-λενινιστικών και συνεπών αριστερών δυνάμεων θα εκφραστεί με την έκδοση «εβδομαδιαίας εφημερίδας στην υπηρεσία της Συνεπούς Αριστεράς», με την έκδοση του «ΛΑΪΚΟΥ ΔΡΟΜΟΥ». Εκδότης του «ΛΑΪΚΟΥ ΔΡΟΜΟΥ» είναι ο Ισαάκ Ιορδανίδης και υπεύθυνος συντάκτης ο Γιάννης Χοντζέας. Το πρώτο φύλλο του «ΛΑΪΚΟΥ ΔΡΟΜΟΥ» θα κυκλοφορήσει στις 28 Ιανουαρίου 1967 με κύριο άρθρο στην πρώτη σελίδα του το «ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ;» γραμμένο από τον σ. Ισαάκ.
Αρχές Απρίλη του 1967 οι μαρξιστικές-λενινιστικές δυνάμεις, καθώς η νόμιμη δράση του ΚΚΕ και των κομμουνιστικών οργανώσεων ήταν απαγορευμένη και παράνομη, προχωρούν στην δημιουργία της δικής τους νόμιμης πολιτικής οργάνωσης, της «Συνεπούς Πολιτικής Αριστερής Κίνησης» (ΣΠΑΚ). Η ιδρυτική σύσκεψη εγκρίνει τις «προγραμματικές και καταστατικές κατευθύνσεις» της και την «Διακήρυξη» και εκλέγει Κεντρικό Συμβούλιο που αποτελεί το καθοδηγητικό όργανο της. Γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της εκλέγεται ο σ. Ισαάκ Ιορδανίδης, ο οποίος ήταν και συντάκτης των «προγραμματικών και καταστατικών κατευθύνσεών» της. Λίγες μέρες μετά θα γίνει το στρατιωτικοφασιστικό πραξικόπημα του 1967.
*
Ο σ. Ισαάκ θα συλληφθεί αμέσως, την πρώτη μέρα του πραξικοπήματος, στις 21 Απριλίου, στη Νίκαια. Θα μεταφερθεί στο στάδιο Καραϊσκάκη μαζί με άλλους συλληφθέντες και από εκεί θα σταλεί, αρχικά, εξορία στη Γυάρο. Στη συνέχεια θα μεταφερθεί διαδοχικά στο Λακί και στο Παρθένι της Λέρου και, τέλος, στα Κύθηρα. Στους νέους τόπους εξορίας τους θα πρωτοστατήσει στους αγώνες που έδωσαν οι κρατούμενοι μαρξιστές-λενινιστές για να διατηρηθεί ακμαίο το αγωνιστικό φρόνημα των κρατούμενων κομμουνιστών που υπονομεύονταν από την ηττοπαθή πρακτική των ρεβιζιονιστών ηγετών. Το τέλος του 1971 με τη διάλυση των στρατοπέδων εξορίας ο σ. Ισαάκ απολύεται. Με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου περνά στην παρανομία και με απόφαση της ΟΜΛΕ στο τέλος του 1973 βγαίνει παράνομα στο εξωτερικό. Εκεί συνδέεται με τους μαρξιστές- λενινιστές που έχουν αναπτύξει πλούσια αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική δράση μέσω του Αντιφασιστικού Μετώπου Ελλήνων Εξωτερικού (ΑΜΕΕ). Επιστρέφει στην Ελλάδα με την πτώση της χούντας.
*
Θα πρέπει να σημειωθεί από τον καιρό της δημόσιας εμφάνισης των μαρξιστών-λενινιστών ο σ. Ισαάκ δίνει έμφαση σε δύο ακόμα ζητήματα:
Το πρώτο είναι η σύνδεση των μαρξιστών-λενινιστών που δρουν στην Ελλάδα με τις μαρξιστικές-λενινιστικές οργανώσεις (ΜΛΟ) των πολιτικών προσφύγων από την Ελλάδα στις ανατολικές χώρες. Ο στόχος είναι να γίνουν ενιαία οργάνωση και για το σκοπό αυτό και ο ίδιος θα ταξιδέψει στις ανατολικές χώρες. Η ενοποίηση θα ολοκληρωθεί τον Οκτώβρη του 1974, όταν η ΟΜΛΕ και η ΜΛΟ των πολιτικών προσφύγων θα ενοποιηθούν στα πλαίσια της ΟΜΛΕ.
Το δεύτερο είναι η οικοδόμηση των διεθνιστικών σχέσεων των μαρξιστών-λενινιστών της Ελλάδας. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας ο σ. Ισαάκ, λίγο πριν τη δικτατορία, θα επισκεφτεί την Κίνα στη διάρκεια της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης και θα έχει επαφή με το ΚΚΚίνας. Πριν την πτώση της δικτατορίας το 1974, θα ηγηθεί κλιμακίου της ΟΜΛΕ και της ΜΛΟ των πολιτικών προσφύγων, το οποίο πήγε και είχε συναντήσεις στην Κίνα με το ΚΚΚίνας. Τον Δεκέμβριο του 1977 θα είναι επικεφαλής, επίσης, της αντιπροσωπείας της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ που επισκέφθηκε την Κίνα. Θα έχει συζητήσεις με τον αντιπρόεδρο της ΚΕ του ΚΚΚίνας Λι Χσιεν-Νιεν, στις οποίες ο σ. Ισαάκ Ιορδανίδης έκφρασε έντονες διαφωνίες του Μ-Λ ΚΚΕ για προσανατολισμούς και θέσεις του ΚΚΚίνας, οι οποίες είχαν σαν κατάληξη, και με τις εξελίξεις που ακολούθησαν, την διακοπή των σχέσεων με το ΚΚΚίνας.
*
Στην μεταπολίτευση ανασυγκροτούνται οι δυνάμεις της ΟΜΛΕ και το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα μπαίνει στην φάση της μεγαλύτερης ανάπτυξης του. Ανασυσταίνεται η ΠΠΣΠ, ιδρύεται η ΠΕΣΠ στον εργατικό χώρο, η ΠΜΣΠ στον μαθητικό χώρο, γίνεται μια πλούσια δουλειά σε συνοικιακούς συλλόγους. Στις 7 Σεπτέμβρη του 1974 ξαναβγαίνει ο εβδομαδιαίος «ΛΑΪΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ» με «υπεύθυνο συμφώνως τω νόμω», όπως έγραφε η ταυτότητα του, τον Ισαάκ Χ.Ιορδανίδη. Στο πρώτο αυτό φύλλο δημοσιεύεται ενυπόγραφο άρθρο του σ. Ισαάκ με το τίτλο «Σχετικά με το σύνθημα για την “ενότητα δράσης” των δυνάμεων της Αριστεράς», ενώ από το δεύτερο φύλλο του «ΛΑΪΚΟΥ ΔΡΟΜΟΥ» αρχίζει να δημοσιεύεται, σε συνέχειες, το κείμενο του «Χρήσιμα διδάγματα-Εφτά χρόνια φασιστικής δικτατορίας και ασίγαστης λαϊκής αντίστασης». Το Νοέμβριο του 1974 δημοσιεύτηκε στο «ΛΑΪΚΟ ΔΡΟΜΟ» ένα σημαντικό κείμενο του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος: «Οι θέσεις της ΚΕ της ΟΜΛΕ για τα 56 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ». Έχει γραφτεί από το σ. Ισαάκ τους τελευταίους μήνες πριν πέσει η δικτατορία, ενώ ήταν στο εξωτερικό.
Στα χρόνια της εσωτερικής κρίσης και των διασπάσεων των μαρξιστικών-λενινιστικών δυνάμεων που ακολούθησαν ο σ. Ισαάκ συγκέντρωσε τις προσπάθειες του στην κατεύθυνση να διαφυλαχτεί η γραμμή του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος και οι καταχτήσεις του, στην κατεύθυνση να αντιμετωπισθούν και να ξεπερασθούν οι αιτίες που προκάλεσαν αυτήν την άσχημη κατάσταση. Θα παραμείνει στην πρώτη γραμμή αυτών των προσπαθειών ενεργώντας σαν ένα κορυφαίο στέλεχος του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος, συγγράφοντας κείμενα θέσεων, ιδεολογικοπολιτικής κριτικής και αναλύσεων, δίνοντας προσανατολισμούς, βγάζοντας συμπεράσματα και δίνοντας πάντα παρών σε όλους τους αγώνες αριστερού και εργατολαϊκού κινήματος.
Ο σ. Ισαάκ εκλέγεται Γραμματέας της Κ.Ε. του Μ-Λ ΚΚΕ και είναι ο συντάκτης των υλικών του ιδρυτικού συνεδρίου του Μ-Λ ΚΚΕ το 1976 και της 1ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Μ-Λ ΚΚΕ. Έχει γράψει πλήθος κείμενα για το διεθνές και εσωτερικό κίνημα. Στο μεταπολιτευτικό συγγραφικό έργο του συμπεριλαμβάνονται συστηματικές κριτικές στη ρεβιζιονιστική γραμμή του ΚΚΕ στις διαφορές φάσεις της, όπως η σφαιρική κριτική που έκανε το 1978 στις ρεβιζιονιστικές θεωρίες και την πολιτική του 10ου συνέδριου του ΚΚΕ και η κριτική που έκανε το 2000 στη γραμμή του 16ου συνεδρίου του ΚΚΕ. Μετά το 1980 η ιδεολογικοπολιτική συμβολή του επικεντρώνεται στην εξαγωγή συμπερασμάτων και διδαγμάτων από τις εμπειρίες του κομμουνιστικού κινήματος και ειδικότερα του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος με σκοπό να αποτελέσουν αυτά βάση για την υπερνίκηση της κρίσης του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος, και την αποκατάσταση της ενότητας του, που θα αποτελέσει τη βάση για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος. Στα 20 χρόνια από την έκδοση της «Αναγέννησης» εκπονεί ένα μεγάλο κείμενο με τίτλο «Θέσεις για το ιδρυτικό συνέδριο του ενιαίου κόμματος των μαρξιστών-λενινιστών», όπου συνοψίζει τέτοιες εμπειρίες καθώς και θέσεις και ανάλυση για το στρατηγικό σκοπό, την πολιτική και την ταχτική των μαρξιστών-λενινιστών. Αργότερα θα δημοσιεύσει κι άλλα κείμενα πάνω στον ίδιο άξονα όπως το «Να διαφυλάξουμε και να αναπτύξουμε την επαναστατική κληρονομιά του επαναστατικού ΚΚΕ»(1998) με αφορμή τα 80 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, «Το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα της Ελλάδας» (2000) κ.α. Ο επίλογός του θα είναι η σημαντική ομιλία του στις εκδηλώσεις που συνδιοργάνωσαν το Μ-Λ ΚΚΕ και το ΚΚΕ(μ-λ) για τα 50 χρόνια από την έκδοση της «Αναγέννησης».
*
Το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα συνεχίζει τον αγώνα στο δρόμο και για το στόχο που έθεσαν οι θεμελιωτές και πρωτεργάτες του, όπως ο σ. Ισαάκ Ιορδανίδης. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι μας λείπει πολύ η αδιάλειπτη φυσική παρουσία του στη δράση του κόμματος και στους αγώνες του. Μας λείπει η επιβλητική και ευθυτενής μορφή του με τη κοφτερή ματιά και το λαμπερό πρόσωπο, που εξέπεμπαν αγωνιστικότητα και αποφασιστικότητα. Με το δυνατό και καθαρό μυαλό, το τεράστιο ψυχικό σθένος, την κομμουνιστική σεμνότητα και το υψηλό ηθικό ανάστημα με τα οποία κέρδισε την υψηλή εκτίμηση, το κύρος και το σεβασμό όχι μόνο των συντρόφων του αλλά και των αντιπάλων του.
Ο Στάλιν περιέγραφε τους κομμουνιστές σαν «ανθρώπους φτιαγμένους από ξεχωριστό υλικό». Σαν «παιδιά της εργατικής τάξης, παιδιά της ανέχειας και του αγώνα, παιδιά απίστευτων στερήσεων και ηρωικών προσπαθειών». Έτσι ήταν «η πάστα» του Ισαάκ. Υπήρξε για τους νεότερους η ζωντανή προσωποποίηση του μπολσεβίκου κομμουνιστή. Σήκωσε ασήκωτο βάρος και πέρασε μέσα από συμπληγάδες με θαυμαστή αντοχή και ατσάλινη θέληση και σπάνια επιμονή για να υψωθεί ξανά όρθια η κόκκινη κομμουνιστική σημαία, που πέταξε στη λάσπη ο ρεβιζιονισμός. Μας κληρονόμησε ένα σπουδαίο έργο, ένα εξαιρετικό υπόδειγμα κομμουνιστικής πράξης και αγωνιστικής στάσης ζωής. Eίναι για πάντα στη μνήμη και στη καρδιά μας και θα μας παροτρύνει για να φέρουμε σε πέρας αυτό στο οποίο αφιέρωσε όλη τη ζωή του και έδωσε όλες, κυριολεκτικά όλες τις πνευματικές, ψυχικές και σωματικές δυνάμεις του: «για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, για τη δημιουργία ενός πραγματικά μαρξιστικού-λενινιστικού ΚΚΕ».
