Συμπληρώνονται φέτος 13 χρόνια από τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα. Η δολοφονία του Αλέξη πυροδότησε μία νεολαιίστικη και λαϊκή έκρηξη, καθώς στο πρόσωπο του νεαρού μαθητή, η νέα γενιά και ο λαός είδαν την πιο ακραία έκφραση μιας αντιλαϊκής πολιτικής, που εκτός από το τσάκισμα εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, εκτός από τη συσσώρευση διαρκών οικονομικών σκανδάλων, εκτός από τη στέρηση της προοπτικής για τη νεολαία, έφτασε στο σημείο ακόμη και να δολοφονεί 15χρονα παιδιά.
13 χρόνια μετά, η ίδια πολιτική που όπλισε το χέρι του αστυνομικού που δολοφόνησε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, συνεχίζεται και εντείνεται ολοένα και περισσότερο. Η δεξιά κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα και άλλοθι την πανδημία, καταστρατηγεί εδώ και δύο χρόνια δημοκρατικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες. 13 χρόνια μετά, ο λαός και η νεολαία βρίσκονται αντιμέτωποι με την όξυνση της κρατικής τρομοκρατίας και του αυταρχισμού. Με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, μεταπολιτευτικό δημοκρατικό κεκτημένο των λαϊκών αγώνων. Με τον χουντονόμο για τις διαδηλώσεις και τις συνεχείς απαγορεύσεις συναθροίσεων και πορειών, με πρόφαση την πανδημία. Με τα διαρκή αστυνομικά χτυπήματα των διαδηλώσεων και συγκεντρώσεων. Με μία “βιομηχανία” συλλήψεων και δικαστικών διώξεων αγωνιστών, όπως οι πρόσφατες εκείνων που συνελήφθησαν στις 17 Νοέμβρη και τις 6 Δεκέμβρη του 2020. Με βιντεοσκόπηση και φακέλωμα αγωνιστών στις πορείες. Με νέες δολοφονίες, όπως εκείνη του 18χρονου Ρομά Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα. Με την επιχείρηση ποινικοποίησης της απεργίας και κρατικού ελέγχου των σωματείων των εργαζομένων. Με την προσπάθεια εισόδου της πανεπιστημιακής αστυνομίας στις σχολές. Με τον εκφασισμό βασικών κρατικών μηχανισμών.
Σήμερα, είναι ανάγκη να δυναμώσει ο αγώνας για δημοκρατικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες, ενάντια στην πολιτική της καταστολής και της τρομοκρατίας. Ενάντια στην εγκληματική κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας, που φορτώνει με χαράτσια τους συνταξιούχους, που προωθεί τον κοινωνικό αυτοματισμό και τον διχασμό του λαού ανάμεσα σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους. Που μετατρέπει το εμβόλιο από μέσο που σώζει ζωές και από όπλο απέναντι στην πανδημία σε εργαλείο αναστολών και οικονομικής εξόντωσης. Που στο όνομα της “υγείας του λαού” επιβάλλει πρόστιμα, εντείνει τους αστυνομικούς ελέγχους, αποκλείει φοιτητές από την εκπαιδευτική διαδικασία μέσω της ελεγχόμενης εισόδου, εξωθεί χιλιάδες εργαζόμενους στην ανεργία και την οικονομική αφαίμαξη είτε μέσω των αναστολών εργασίας είτε μέσω της υποχρέωσης διαρκών διαγνωστικών ελέγχων σε ιδιωτικά κέντρα.
Την ίδια στιγμή αφήνει εγκληματικά διαλυμένο το δημόσιο σύστημα υγείας, μετατρέποντάς το σε σύστημα υγείας μιας νόσου, στέλνοντας στην αναστολή 7.000 υγειονομικούς, κόβοντας το 80% των τακτικών χειρουργείων, μειώνοντας κατά 572 εκατομμύρια πέρυσι και κατά 221 εκατομμύρια φέτος τις κρατικές δαπάνες για την υγεία, αφήνοντας ανθρώπους να διασωληνώνονται και να πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ, βαφτίζοντας “πολυτέλεια” την ανάγκη ενίσχυσης του ΕΣΥ. Ταυτόχρονα, ο λαός και η νεολαία συνεχίζουν να στοιβάζονται στα ΜΜΜ, στα σχολεία και τις σχολές, στους χώρους δουλειάς, χωρίς δωρεάν και επαναλαμβανόμενους διαγνωστικούς ελέγχους με ευθύνη του κράτους, χωρίς ουσιαστικά μέτρα υγειονομικής προστασίας, παρά μόνο με ελέγχους, πρόστιμα και καλλιέργεια κλίματος φόβου και τρομοϋστερίας.
Με αυτή την πολιτική, η κυβέρνηση Μητσοτάκη οδηγεί διαρκώς σε νέες εκατόμβες τον ελληνικό λαό. Τα γεγονότα βοούν. Δεν είναι μια πολιτική που στοχεύει στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Είναι μια πολιτική που στοχεύει στην επιβολή και εδραίωση ενός αντιδραστικού καθεστώτος. Η περιστολή βασικών ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων αποτελεί το όχημα για το συντριπτικό χτύπημα των κατακτήσεων σε εργασία, υγεία, παιδεία, πρόνοια, σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής.
13 χρόνια μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο αγώνας ενάντια στην πολιτική της τρομοκρατίας συνεχίζεται. Η συσπείρωση στα μαθητικά συμβούλια, τους φοιτητικούς συλλόγους και τα σωματεία κόντρα σε θολούς και ακαθόριστους “συντονισμούς” και σεχταριστικές “πρωτοβουλίες”, ο μαζικός ενωτικός και οργανωμένος αγώνας ενάντια στην τυφλή και μηδενιστική βία, η ανυποχώρητη πάλη σε αντιπαράθεση με λογικές τύπου “μετά θα λογαριαστούμε” είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να βάλει φραγμό σε αυτή την πολιτική. Ο μόνος δρόμος που μπορεί να δώσει ελπίδα στα όνειρα και τις προσδοκίες της γενιάς μας. Όλοι στον αγώνα!
Όλοι στις διαδηλώσεις της 6ης Δεκεμβρίου!
Αθήνα, 12.00, στα Προπύλαια
Θεσσαλονίκη, 12:00, Άγαλμα Βενιζέλου
