Η 9η Μάη, ημέρα της αντιφασιστικής νίκης των λαών, είναι ημέρα τιμής για τους νεκρούς του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, τους αγωνιστές που πολέμησαν με σθένος ενάντια στο φασιστικό μέτωπο που είχε εξαπλωθεί στην Ευρώπη, τους μαχητές που θυσιάστηκαν για τη λευτερία των λαών. Η 9η Μάη αποτελεί την ημέρα κατά την οποία η Γερμανία συνθηκολόγησε άνευ όρων και παραδόθηκε στον σοβιετικό στρατό σηματοδοτώντας ταυτόχρονα τη λήξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, του πιο φονικού πολέμου της παγκόσμιας ιστορίας. Είναι η μέρα όπου τα αντιφασιστικά - εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα της Ευρώπης, με πρωτοστάτη τα κομμουνιστικά κόμματα, νίκησαν τον φασισμό.
Η νίκη δεν θα είχε επιτευχθεί αν ο σοβιετικός στρατός δεν μαχόταν ακατάπαυστα για 1.418 μέρες και νύχτες, με πάνω από 20.000.000 σοβιετικούς νεκρούς, προκαλώντας ανεπανόρθωτη ζημιά στον χιτλερικό στρατό. Επισφράγισμα της επιτυχίας αυτής υπήρξε η ιστορική μάχη για την κατάληψη του Βερολίνου με επικεφαλής στρατηγούς τους Zούκωφ, Kόνιεφ και Pοκοσόφσκι. Tην αυγή της 16ης Aπρίλη άρχισε η Σοβιετική επίθεση και στις 30 Aπρίλη οι Σοβιετικοί στρατιώτες έμπαιναν στο κτήριο του Pάιχσταγκ. Στις 21.50 ο ηρωικός κόκκινος στρατός ύψωνε την κόκκινη σημαία πάνω στο γερμανικό κοινοβούλιο στέλνοντας το μήνυμα της ελευθερίας, της ειρήνης, την εθνικής ανεξαρτησίας στους λαούς της Ευρώπης. Η γερμανική φρουρά παραδόθηκε στις 2 του Μάη και ο πόλεμος στην Ευρώπη τερματίστηκε στις 8 προς 9 του Mάη, όταν στην πόλη Pεμς οι πληρεξούσιοι της Aνωτάτης γερμανικής Διοίκησης, υπέγραψαν το έγγραφο της άνευ όρων παράδοσης παρουσία αντιπροσώπου της EΣΣΔ, της Mεγάλης Bρετανίας, των HΠA και της Γαλλίας.
Την ίδια μέρα ο Στάλιν έβγαλε διάγγελμα προς το Σοβιετικό λαό δηλώνοντας τα εξής:
«έφτασε η μεγάλη μέρα της νίκης ενάντια στη Γερμανία. Η φασιστική Γερμανία, γονατισμένη από τον κόκκινο στρατό και τα στρατεύματα των συμμάχων μας, αναγνώρισε πως είναι ηττημένη και δέχτηκε να συνθηκολογήσει δίχως όρους... Τώρα μπορούμε να δηλώσουμε με πεποίθηση πως έφτασε η ιστορική μέρα της τελικής συντριβής της Γερμανίας, μέρα της μεγάλης νίκης του λαού μας ενάντια στο Γερμανικό ιμπεριαλισμό... Από δω και πέρα θα κυματίζει η μεγάλη σημαία της ελευθερίας των λαών και της ειρήνης ανάμεσα στους λαούς.»
Η λήξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου στις 9 του Μάη σηματοδότησε το τέλος του χιτλερισμού - φασισμού στην Ευρώπη, ωστόσο ο εκφασισμός επανέρχεται. Ακόμη και σήμερα, σε καιρό «δημοκρατίας», ο λαός της Ελλάδας αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης δοκιμάζεται από μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού. Τα λαϊκά στρώματα της Ευρώπης οδηγούνται στην πείνα, ανεργία, φτώχεια και εξαθλίωση με την αντιλαϊκή πολιτική να επιβάλλεται, ενώ οι ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις σηκώνουν ξανά κεφάλι σε όλη την Ευρώπη.
Βάναυσα προσβάλλεται και η ιστορική μνήμη, καθώς οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές επιδιώκουν να σβήσουν από τη μνήμη των λαών τη μέρα της αντιφασιστικής νίκης. Η 9η Μάη επιχειρείται να καθιερωθεί ως «ημέρα της Ευρώπης». Στις 9 Μαΐου 1950 ο Γάλλος υπουργός εξωτερικών Ρόμπερ Σουμάν έδωσε στη δημοσιότητα μία δήλωση με την οποία καλούσε τη Γαλλία, τη Γερμανία και άλλες χώρες να ενώσουν την παραγωγή τους στον άνθρακα και στον χάλυβα ως το πρώτο συγκεκριμένο θεμέλιο μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας. Η διακήρυξη Σουμάν είναι η αρχή της δημιουργίας της σημερινής ευρωπαϊκής ένωσης. Έτσι, κάθε χρόνο την 9η Μάη πραγματοποιούνται εκδηλώσεις στις χώρες της Ευρώπης για την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των πολιτών για τις δράσεις και τις πολιτικές της Ε.Ε., δράσεις που αναδεικνύουν την προσφορά της Ε.Ε. στην προώθηση βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων, στη φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων και στον εκφασισμό των κοινωνιών. Τέτοιες δράσεις αποτελούν οι αναστηλώσεις των χιτλερικών συμβόλων και η απαγόρευση των κομμουνιστικών συμβόλων στα κράτη της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, οι διώξεις κομμουνιστών, η ποινικοποίηση των κινητοποιήσεων - απεργιών, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό μέσα από διεθνείς θεσπίσεις, όπως είναι ο ορισμός της 23ης Αυγούστου ως «ευρωπαϊκής ημέρας μνήμης για τα θύματα του Ναζισμού και του Σταλινισμού» και το «Αντικομουνιστικό μνημόνιο» του 2006 «για την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων», ο χαρακτηρισμός της εκδίωξης των Γερμανικών στρατευμάτων και η απελευθέρωση των χωρών την ανατολικής Ευρώπης από το σοβιετικό στρατό ως κατοχή κ.ά..
Όλες αυτές τις αντιλαϊκές - αντικομμουνιστές ταχτικές της Ε.Ε. συμπληρώνουν οι αντικομουνιστικές δηλώσεις πλήθους ελλήνων πολιτικών, όπως είναι η δήλωση του Μπαλτάκου αλλά και του υπουργού υγείας Άδωνη Γεωργιάδη.
Ειδικότερα, ο Μπαλτάκος σε δήλωση του αναφέρει:
«Αντικομμουνιστής ασφαλώς και είμαι. Δεν συζητείται αυτό. Από μικρό παιδί. Έτσι γεννήθηκα, έτσι μεγάλωσα και έτσι θα πεθάνω.»
Ενώ ο Γεωργιάδης τονίζει ότι «σιχαίνεται τους κομμουνιστές» (ούτε καν τον κομμουνισμό), προσωποποιώντας τα γνωστά αισθήματά του.
Αυτές οι δηλώσεις δεν αναδεικνύουν τίποτα παραπάνω παρά το φόβο των εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος. Μέσα στην εποχή της ιμπεριαλιστής κρίσης, το τοπίο ξεκαθαρίζει. Διαφαίνεται καθαρότερα ο σκοπός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που δεν είναι άλλος από το να υπερασπιστεί κάθε μία τα συμφέροντα της, κατασπαράζοντας τα λαϊκά δικαιώματα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η λαϊκή συνείδηση ωριμάζει, τα λαϊκά αντανακλαστικά οξύνονται, γίνεται βίωμα στα λαϊκά στρώματα ότι μόνο μέσα από την ταξική πάλη θα επιτευχθεί η κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους. Στην παρακώλυση της λαϊκής συνειδητοποίησης και την δημιουργία κλίματος τρομοκρατίας για το «ολοκληρωτικό» καθεστώς του κομμουνισμού στοχεύουν οι «τρομοκράτες των λαϊκών συνειδήσεων» μέσω των δηλώσεων τους, αλλά μάταια.
Η 9η Μάη άνοιξε το δρόμο για μία κοινωνία δικαιοσύνης, για την πραγμάτωση της οποίας αγωνίστηκαν και αγωνίζονται πλήθος κομμουνιστών ανά τον κόσμο.
Η αντικομμουνιστική προπαγάνδα δεν θα περάσει. Όσο κυβέρνηση - ΕΕ επιμένουν στην αντιλαϊκή τους πολιτική, τόσο ενισχύονται οι «φυσικές» αντιστάσεις των λαϊκών στρωμάτων και ωριμάζει το αίτημα της αναγκαιότητας για μια άλλη κοινωνία.
Αθηνά Λ.
