Το Σάββατο 2 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε στο ΣΗΜΑ η εκδήλωση που οργανώθηκε από την ΠΟΡΕΙΑ, με αφορμή την επέτειο των 70 χρόνων από την ίδρυση της Λ.Δ.Κίνας.
Ακολουθούν οι ομιλίες της εκδήλωσης, που έγιναν από τις Μυρτώ Σουλιώτη και Φανή Μανδελενάκη, που αναφέρθηκαν στην περίοδο μέχρι την νίκη της κινέζικης επανάστασης και από τον Δημήτρη Κοντοφάκα που αναφέρθηκε στα επιτεύγματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά και της ρεβιζιονιστικής ανατροπής, που μετέτρεψαν την Κίνα του Μάο Τσετούνγκ σε καπιταλιστικό κάτεργο.
Ομιλία της σ. Μυρτώς Σουλιώτη
Η ιστορία της Κίνας, αυτής της τεράστιας σε έκταση, πολυπληθούς και πλούσιας πολιτιστικά χώρας, μετρά χιλιάδες χρόνια. Σκοπός της σημερινής εκδήλωσης, με αφορμή τα 70 χρόνια από τη νίκη της Κινέζικης Επανάστασης και την ίδρυση της ΛΔ της Κίνας, δεν είναι φυσικά η παρουσίαση αυτής της μακραίωνης ιστορίας αλλά η εκτίμηση των σπουδαιότερων σταθμών του 19ου και 20ου αιώνα, δύο αιώνων σημαντικών πολιτικών εξελίξεων με πρωταγωνιστή βέβαια τον κινέζικο λαό. Έναν λαό που για εκατοντάδες χρόνια βρισκόταν υπό φεουδαρχική εξουσία.
Στην αυγή λοιπόν, του 18ου αιώνα ανοίγει για την Κίνα το μεγάλο κεφάλαιο της ιμπεριαλιστικής επιδρομής και υποδούλωσης, είτε με τη μορφή των άμεσων πολεμικών επιχειρήσεων είτε με τη μορφή της επέμβασης στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα της χώρας, με την ακραία οικονομική καταλήστευση του πλούτου της και του λαού. Ένα κεφάλαιο που χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια διαμελισμού και μοιράσματος των κινέζικων εδαφών από τις ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και από τις αλλεπάλληλες προδοσίες των αυτοκρατόρων της δυναστείας των Μαντσού και αργότερα της κομπραδόρικης αστικής τάξης σε βάρος του κινέζικου λαού.
Αρχικός σταθμός αποτελεί ο Α’ πόλεμος του οπίου. Το 1781 γίνεται η πρώτη μεγάλη εξαγωγή οπίου στην Κίνα από τη βρετανική εταιρεία της Ινδίας. Το εμπόριο του οπίου, που ακολουθεί αλματώδη εξέλιξη, δημιουργεί μεγάλα οικονομικά προβλήματα καθότι για την
πληρωμή του, το ασήμι της Κίνας αρχίζει να ρέει προς το εξωτερικό. Τα προβλήματα αυτά για άλλη μια φορά πέφτουν στις πλάτες του λαού, ο οποίος οργανώνει αγροτικές εξεγέρσεις εναντίον της δυναστείας. Οι δυνάστες Μαντσού, με σκοπό την αυτοσυντήρησή τους, απαγορεύουν με διάταγμα το εμπόριο του οπίου, γεγονός που αποτελεί αφορμή για την επέλαση των βρετανικών στρατευμάτων και την έναρξη του πολέμου το 1839. Ο πόλεμος αυτός λήγει το 1842 με την ήττα των Κινέζων, που επιταχύνθηκε από την ανικανότητα και τις ταλαντεύσεις της αυτοκρατορικής κυβέρνησης, και την υπογραφή των ταπεινωτικών συνθηκών του Νιανκίν με τους Βρετανούς και της Ουαγκσιά με τους
Αμερικάνους. Μερικά από τα βασικότερα άρθρα είναι η παραχώρηση περιοχών (πχ Χονγκ Κονγκ στους Βρετανούς) και λιμανιών, η αρχή του περισσότερο ευνοούμενου έθνους, που ουσιαστικά δίνει τη δυνατότητα σε κάθε ξένη δύναμη να απολαμβάνει τα ληστρικά προνόμια που έχουν εξασφαλιστεί προηγουμένως από κάποιον άλλο ιμπεριαλιστή καθώς και η υποχρέωση της Κίνας να μην επιβάλλει δασμό εισαγωγής στα ξένα προϊόντα μεγαλύτερο από 5%. Έτσι, αρχίζει η οικονομική αφαίμαξη της Κίνας ενώ οι διοικητικές παραχωρήσεις στους ξένους πάνω σε κινέζικο έδαφος χρησιμεύουν σαν αφετηρίες για παραπέρα επέκταση και επιδρομή.
Η εκμετάλλευση και καταστροφή της κινέζικης οικονομίας τα επόμενα χρόνια, που συμπληρώνεται από το εμπόριο των λεγόμενων “κούληδων”, Κινέζων δηλ. πολιτών που αρπάζονται από Βρετανούς και Αμερικάνους για να χρησιμοποιηθούν ως σκλάβοι, προκαλεί βαθιά κρίση στη φεουδαρχική κινέζικη κοινωνία. Σ’ αυτό το σημείο, ξεσπά το 1850 ο πρώτος μεγάλος δημοκρατικός αγώνας του κινέζικου λαού στη σύγχρονη περίοδο, η εξέγερση των Ταϊπίγκ. Ηγέτης της είναι ο φτωχός δάσκαλος Χουγκ Χσίου Τσουάν ενώ οι δυνάμεις του επαναστατικού αυτού κινήματος αποτελούνται από τις καταπιεζόμενες μάζες του κινέζικου λαού και τις εθνικές μειονότητες που βασανίζονται από βάρβαρες διακρίσεις.
Με πρόγραμμα που περιλαμβάνει διατάξεις εναντίον του φεουδαρχισμού, με μεταρρυθμίσεις όμως που, παρά το αγροτικό τους ιδανικό για μια εξισωτική ουτοπία, ουσιαστικά στρώνουν το δρόμο για τον καπιταλισμό, το κίνημα αυτό, πλευροκοπημένο από τις ξένες δυνάμεις (Άγγλους, Γάλλους Αμερικάνους), τους δυνάστες Μαντσού και τις φεουδαρχικές δυνάμεις, ηττάται και σβήνει το 1865. Ωστόσο, αποτελεί έναν αγροτικό επαναστατικό πόλεμο, τον πιο αιματηρό του 19ου αιώνα όσον αφορά σε απώλειες από την παράταξη των καταπιεζόμενων, ο οποίος κατάφερε πλήγμα κατά του κινέζικου φεουδαρχισμού. Ένα κίνημα-παρακαταθήκη για τον κινέζικο Κόκκινο Στρατό που θα συσταθεί μερικές δεκαετίες αργότερα.
Ακολουθεί μια τριακονταετία ξένων επιδρομών και μηχανορραφιών για απόσπαση κινέζικων εδαφών (Βρετανία, Τσαρική Ρωσία, ΗΠΑ, Ιαπωνία), η οποία καταλήγει το 1894- 95 στον Α’ Σινοϊαπωνικό πόλεμο, το χειρότερο στρατιωτικό πλήγμα για την Κίνα μέχρι τότε, η οποία για ακόμη μία φορά γνωρίζει την ήττα.
Η αυλαία του 19ου αιώνα πέφτει με τη λαϊκή εξέγερση των Μπόξερς, μιας μυστικής αγροτικής οργάνωσης που στρέφεται κατά των Μαντσού. Οι Μπόξερς δεν έχουν προχωρημένο κοινωνικό πρόγραμμα ή μορφές οργάνωσης, είναι λιγότερο αναπτυγμένοι μάλιστα από τους Ταϊπίγκ. Παρ’ όλα αυτά, πρόκειται για μια ηρωική, αυθόρμητη προσπάθεια του απλού λαού της Κίνας να υπερασπιστεί την εθνική της ύπαρξη κατά των “πολιτισμένων” ληστών που θέλουν να την κατατεμαχίσουν. Βέβαια, απομονωμένοι από τις άλλες επαναστατικές ομάδες της Κίνας και μην κατανοώντας το συσχετισμό των δυνάμεων τόσο εσωτερικά όσο και διεθνώς, οι Μπόξερς συντρίβονται από τους ιμπεριαλιστές και τους κολαούζους τους, τους αντιδραστικούς άρχοντες της Κίνας.
Στον αιώνα που ακολουθεί, οι πολιτικοοικονομικές εξελίξεις στην Κίνα είναι ραγδαίες. Ο 20ος αιώνας λοιπόν, χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη της εργατικής τάξης που ακολούθησε την αντίστοιχη ανάπτυξη της βιομηχανίας και των σιδηροδρόμων είτε υπό ξένη είτε υπό κινέζικη διοίκηση και ιδιοκτησία. Παράλληλα, στην κινέζικη αστική τάξη μπορεί να διακρίνει κανείς δύο κομμάτια. Το ένα το αποτελούν οι κομπραδόροι, που σαν ομάδα αντιπροσωπεύουν ένα συνδυασμό του ξένου χρηματιστικού κεφαλαίου με το ντόπιο κεφάλαιο των γαιοκτημόνων, των τοκογλύφων και μέρους των εμπόρων. Τόσο στον πολιτικό όσο και στον οικονομικό τομέα, γίνονται οι πιο αποτελεσματικοί πράκτορες του ιμπεριαλισμού. Το άλλο κομμάτι, η εθνική αστική τάξη, που αναπτύχθηκε παραπέρα με την ανάπτυξη της ελαφριάς βιομηχανίας, αποτελεί το τμήμα εκείνο της καπιταλιστικής τάξης, που, αντίθετα από τους κομπραδόρους, ενδιαφέρεται για μια ισχυρή, ανεξάρτητη και οικονομικά αναπτυγμένη Κίνα. Σπουδαίος αντιπρόσωπος αυτής της εθνικής αστικής τάξης είναι ο Σουν Γιατ Σεν, ένας αστός δημοκράτης επαναστάτης, ο οποίος εμπνευσμένος από το παράδειγμα της ρωσικής επανάστασης του 1905, ιδρύει την επαναστατική ένωση Τουνγκ Μενγκ Χούι. Το πρόγραμμά της, πρόγραμμα αστικοδημοκρατικής επανάστασης, ενώ έχει ως στόχο την απολυταρχία των Μαντσού, αγνοεί τον δεσμό του ξένου ιμπεριαλισμού με ολόκληρη τη φεουδαρχική αντίδραση της Κίνας. Παρ’ όλα αυτά, με την οργάνωση λαϊκών εξεγέρσεων, ωθεί τα πολιτικά πράγματα προς τα εμπρός, ώστε το 1911 να ανατραπεί η μοναρχία.
Τελευταίος σταθμός πριν την ίδρυση του ΚΚΚίνας, είναι το κίνημα της 4ης Μάη του 1919, ένα από τα οξύτερα σημεία της κινέζικης επανάστασης, απότοκο της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης. Έγινε ύστερα και ήταν ένα από τα αποτελέσματα της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσία, που άλλαξε τον κόσμο με το να αντικαταστήσει πάνω στο 1/6 της γης την κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και του τσαρισμού με την εξουσία της εργατικής τάξης. Πρόκειται για ένα αντιιμπεριαλιστικό κίνημα (“Κάτω ο ιμπεριαλισμός είναι το βασικό σύνθημα που εισάγουν οι Κινέζοι Μαρξιστές”), για μια αφετηρία για τη νέα δημοκρατική επανάσταση, που ξεσπά όμως γύρω από ένα ειδικό θέμα, τη Συνθήκη των Βερσαλλιών με αποτέλεσμα σιγά σιγά να αρχίσει να υποχωρεί.
Μετά τις 4 του Μάη, ο αριθμός των Κινέζων Μαρξιστών αυξάνεται κατακόρυφα. Την 1η Ιουλίου 1921 ιδρύεται το ΚΚΚίνας, το κόμμα της εργατικής τάξης, η οποία αναδεικνύεται σε ηγέτιδα δύναμη, καθοδηγεί την αγροτιά, βασικό σύμμαχο και πλατιά βάση της Κίνας, σε οργανωμένους επαναστατικούς αγώνες. Το ΚΚ είναι αυτό που προβαίνει στην πρόταση της ενιαιομετωπικής δράσης ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τους στρατοκράτες, βασισμένο στις λενινιστικές αρχές για την επανάσταση στις εξαρτημένες χώρες. Η δράση αυτή προτείνεται να γίνει στη βάση ενός κοινού προγράμματος με το Κουόμιταγκ, επικεφαλής του οποίου είναι τώρα ο Σουτ Γιαν Σεν.
Ομιλία της σ. Φανής Μανδελενάκη
Η κινέζικη επανάσταση υπήρξε ένας γιγαντιαίος αγώνας που καθοδήγησε το ΚΚ Κίνας, μετά την ίδρυσή του το 1921. Ένας αγώνας 25 χρόνων ένοπλης πάλης, η οποία ξεκίνησε από το 1924 με τον πρώτο εμφύλιο επαναστατικό πόλεμο (1924-1927) και συνεχίστηκε με τον δεύτερο εμφύλιο επαναστατικό πόλεμο (1927-1936), με τον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο εναντίον των Γιαπωνέζων κατακτητών (1936-1945) και με τον τρίτο εμφύλιο επαναστατικό πόλεμο (1946-1949)
Ανάμεσα στο 1930 και το 1934 οι εθνικιστές του Τσάγκ Κάϊ Σεκ εξαπέλυσαν 5 στρατιωτικές αντικομμουνιστικές εκστρατείες εξόντωσης ώστε να ηττηθεί το κομμουνιστικό κίνημα στην Κίνα.
Είναι χαρακτηριστικό πως στην πέμπτη εκστρατεία εξόντωσης ο εθνικιστικός στρατός έριξε στη μάχη περίπου 900.000 υπερεξοπλισμένους στρατιώτες, ενώ ο Κόκκινος Στρατός αποτελούνταν από περίπου 180.000 στρατιώτες, χωρίς να έχει καν ο καθένας από ένα όπλο.
Ενώσω μαίνονταν η πέμπτη εκστρατεία, το Γενάρη του 1934 συγκαλείται το Δεύτερο Πανκινεζικό Συνέδριο των Σοβιέτ, όπου εκλέγεται η Κεντρική Επιτροπή, με γραμματέα τον Μάο. Από αυτή βγαίνουν συμπεράσματα για τα επιτεύγματα της επανάστασης και ξεκινάνε οι προετοιμασίες για την Μεγάλη Πορεία.
Η Μεγάλη Πορεία
Τον Οκτώβρη του 1934, ξεκινά η Μεγάλη Πορεία προς τα Βορειοδυτικά της χώρας. Ήταν μια εκστρατεία που κράτησε ένα χρόνο και κάλυψε μια απόσταση 12.500 χιλιομέτρων. Τέτοιος ήταν ο άθλος αυτός που στις μέρες μας διδάσκεται στις ανά τον κόσμο στρατιωτικές ακαδημίες.
Η Μεγάλη Πορεία δεν είναι μεγάλη για τα πολλά χιλιόμετρα που διένυσε ο Κόκκινος Στρατός, γιατί εκστρατείες τέτοιες ή και μεγαλύτερης απόστασης έχουν υπάρξει ξανά στην ιστορία.
Η μεγάλη διαφορά είναι ότι ο Κόκκινος Στρατός το πέτυχε αυτό κυνηγημένος και διωκόμενος από έναν αριθμητικά και υλικά μεγαλύτερο στρατό.
Η εκστρατεία ήταν ένας άθλος τόσο στρατιωτικός όσο και ανθρώπινου σθένους και πίστης στα ιδανικά του Κομμουνιστικού Κινήματος. Η μεγάλη αντοχή, η μαχητικότητα και η αυτοθυσία των Κινέζων κομμουνιστών και των επαναστατημένων μαζών της Κίνας, τα κατορθώματα του Κόκκινου Στρατού, όπως η “μεγάλη πορεία των 25.000 λι” που πραγματοποίησε από τον Οκτώβρη 1934 ως τον Οκτώβρη του 1935, διασχίζοντας “18 οροσειρές και 24 ποτάμια” έχουν καταγραφεί ανεξίτηλα στις επαναστατικές σελίδες της ιστορίας.
Κανείς δεν θα μπορούσε να περιγράψει την Μεγάλη Πορεία καλύτερα από τον πρωτεργάτη της. Το Δεκέμβρη του 1935 στην εισήγησή του στην σύσκεψη των αγωνιστών του Κόμματος, ο Μάο λέει:
«Κι αφού μιλούμε για τη Μεγάλη Πορεία, θα ρωτήσουμε ποια είναι η σημασία της. Και θ’ απαντήσουμε: η Μεγάλη Πορεία ήταν μια εκστρατεία τέτοια, που ποτέ δε γνώρισε όμοιά της η ιστορία. Ήταν ταυτόχρονα κήρυκας, υποκινητής και σπορέας. Μήπως καταχώρησε ποτέ η ιστορία, από τότε που άρχισε ο κόσμος, από τους πρώτους αυτοκράτορες ως τους νεώτερους χρόνους, εκστρατεία παρόμοια με την Μεγάλη Πορεία μας; Επί δώδεκα μήνες, ημέρα με την ημέρα, καταδιωκόμενοι και βομβαρδιζόμενοι από δεκάδες αεροπλάνα, διασπώντας τις περικυκλώσεις που μας έκαναν δεκάδες χιλιάδες άνδρες, εκμηδενίζοντας τις πλευρικές επιθέσεις τού εχθρού, διαφεύγοντας ως την καταδίωξή τους, υπερπηδώντας δυσχερή και αναρίθμητα εμπόδια, εξακολουθήσαμε την προέλασή μας και μετρήσαμε με τα πόδια μας πάνω από είκοσι χιλιάδες λι και διασχίσαμε έντεκα επαρχίες. Πέστε μου πότε ξανάγινε παρόμοια εκστρατεία; Όχι, ποτέ. Η Μεγάλη Πορεία ήταν ένας κήρυκας που ανάγγειλε σ’ όλον τον κόσμο πως ο κόκκινος στρατός ήταν στρατός ηρώων και ανδρείων και πως οι ιμπεριαλιστές και ο εγκάθετός τους, ο Τσιάνγκ Κάι Σεκ μ’ όλη του την κλίκα δεν αξίζουν τίποτα. Η εκστρατεία μας κατέδειξε σ’ όλον τον κόσμο την αποτυχία όλων των προσπαθειών των ιμπεριαλιστών και τού Τσιάνγκ Κάι Σεκ για να μας κυκλώσει και για να μας φράξει το δρόμο. Η Μεγάλη Πορεία στάθηκε ένα είδος προπαγανδιστής, που διηγήθηκε στα διακόσια περίπου εκατομμύρια κατοίκων των έντεκα επαρχιών, πως μόνο ο δρόμος που ακολουθεί ο κόκκινος στρατός είναι ο δρόμος της απελευθέρωσης. Δίχως αυτή την εκστρατεία, πώς θα μπορούσαν να μάθουν τόσο γρήγορα οι πλατιές μάζες πως υπάρχει στον κόσμο μια τόσο ανώτερη αλήθεια, σαν κι αυτή που ενσαρκώνει ο κόκκινος στρατός; Η Μεγάλη Πορεία ήταν ένας σπορέας που έριξε στις έντεκα επαρχίες τους σπόρους που θα φυτρώσουν, θα κάνουν φύλλα, λουλούδια και καρπούς και που αργότερα θα φέρουν τις καλές σοδειές. Με λίγα λόγια, η Μεγάλη Πορεία τελείωσε με τη νίκη μας και την ήττα τού εχθρού. Ποιος οδήγησε αυτή την εκστρατεία στη νικηφόρα της έκβαση; Το κομμουνιστικό κόμμα. Δίχως αυτό παρόμοια εκστρατεία θα ήταν αδιανόητη. Το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα, οι ηγετικοί του μηχανισμοί, τα στελέχη του, οι αγωνιστές του της βάσης, δεν φοβούνται καμιά δυσκολία ούτε και καμιά στέρηση. Εκείνος που αμφιβάλλει για την ικανότητα μας να καθοδηγήσουμε τον επαναστατικό πόλεμο, αυτός πέφτει στα βαλτονέρια τού οππορτουνισμού. Με το τέλος της Μεγάλης Πορείας δημιουργήθηκε μια καινούργια κατάσταση. {…}».
Αντιγιαπωνέζικος εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος
Το Κομμουνιστικό Κόμμα ταυτόχρονα με την επίθεση που δεχόταν από την κομπραδόρικη μεγαλοαστική τάξη της Κίνας έπρεπε να αντιμετωπίσει και την εισβολή της Ιαπωνίας.
Το 1931 η Ιαπωνία με την ανοχή των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της εποχής, εισέβαλε και κατέλαβε τα Βορειανατολικά εδάφη της Κίνας, την περιοχή της Μαντζουρίας. Το τμήμα αυτό περιελάμβανε τις περισσότερο αναπτυγμένες βιομηχανικά επαρχίες της Κίνας, με πληθυσμό 40 εκατομμυρίων.
Ο Τσάγκ Κάϊ Σεκ ποτέ δεν έστειλε τον τακτικό στρατό εναντίων των Ιαπώνων κατακτητών. Μέχρι το 1945 όπου και εκδιώχτηκε η Ιαπωνία από τα Κινέζικα εδάφη η βασική αντίσταση στην περιοχή έγινε από τις αντάρτικες λαϊκές δυνάμεις την ηγεσία των οποίων είχε το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας.
Εκείνη την περίοδο το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα έπρεπε να απαντήσεις στο θεμελιώδες ερώτημα, για το πώς θα συνεχιστεί η διεξαγωγή της επανάστασης. Και έπρεπε να απαντήσει χωρίς να έχει τη γνώση από προηγούμενο ιστορικό παράδειγμα που αντιμετώπισε συνθήκες κοινωνικοοικονομικές παρόμοιες με αυτές της Κίνας. Και αυτό γιατί έπρεπε να διεξαχθεί ενώ βρίσκονταν εδάφη της υπό Ιαπωνική κατοχή και η κύρια μάζα του Κινέζικου λαού δεν ήταν εργάτες, αλλά αγρότες.
Ο Μάο Τσετούνγκ και οι Κινέζοι κομμουνιστές εφάρμοσαν τη μαρξιστική θεωρία, κάνοντας συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Πρόταξαν την απόκρουση του ξένου εισβολέα και κατακτητή με τον ενιαίο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, και στη συνέχεια μετά τη συντριβή των ιαπώνων κατακτητών προχώρησαν σε επαναστατικό πόλεμο ενάντια στην ντόπια μεγαλοαστική τάξη των εθνικιστών του Τσάγκ Κάϊ Σεκ.
Έτσι, ο Μάο και το Κομμουνιστικό Κόμμα βλέπουν ότι η απάντηση είναι η δημιουργία ενός πλατιού ενιαίου εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου. Στο ίδιο κείμενο του 1935 ο Μάο λέει:
«Σύντροφοι, πού βρίσκεται επιτέλους η αλήθεια; Στο ενιαίο μέτωπο ή στη σεχταριστική αναδίπλωση; Από ποια μεριά βρίσκεται επιτέλους ο μαρξισμός-λενινισμός; Θα απαντήσω αποφασιστικά: από τη μεριά τού ενιαίου μετώπου κι εναντίον της σεχταριστικής αναδίπλωσης… Ο μαρξισμός-λενινισμός παλεύει εναντίον των παιδικών ασθενειών στις επαναστατικές γραμμές. Κι αυτή η τακτική, όπου γαντζώνονται επίμονα οι οπαδοί της σεχταριστικής αναδίπλωσης, είναι μια ολόκληρη συλλογή από παιδικές ασθένειες. Ο δρόμος της επανάστασης, όπως κι ο δρόμος της εξέλιξης όλων των φαινομένων τού κόσμου, είναι ελικοειδής και όχι ευθύγραμμος. Το μέτωπο της επανάστασης και της αντεπανάστασης μπορεί να υποστεί μεταβολές, σαν όλα τα φαινόμενα τού κόσμου. Δυο κύρια γεγονότα χρησίμευσαν για αφετηρίες στο Κόμμα για να επεξεργαστεί την καινούργια τακτική του, την τακτική τού πλατιού ενιαίου μετώπου: από τη μια μεριά, το γεγονός πως ο ιαπωνικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να κάνει όλη την Κίνα αποικία· από την άλλη, το γεγονός πως υπάρχουν ακόμα αδύνατα σημεία στο στρατόπεδο της κινέζικης επανάστασης. Να οργανώσουμε τις τεράστιες λαϊκές μάζες, να κινητοποιήσουμε τις αμέτρητες δυνάμεις τού επαναστατικού στρατού, είναι τα σημερινά καθήκοντα που μας επιβάλλει η επανάσταση στην επίθεσή της εναντίον της αντεπανάστασης. Μόνο μια τέτοια δύναμη μπορεί να συντρίψει τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό και τους Κινέζους προδότες: αυτή είναι φανερή αλήθεια. Γι’ αυτό, μόνο η τακτική τού ενιαίου μετώπου είναι μαρξιστική-λενινιστική τακτική: Η σεχταριστική τακτική αναδίπλωσης είναι πολιτική απομόνωσης».
Από δω και πέρα και κάτω από συνεπή στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας, που προτάσσει το εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο, οι Ιάπωνες ηττώνται το 1945, παρά τις προσπάθειες που καταβάλουν τόσο οι Αγγλοαμερικάνοι όσο και η προδοτική κυβέρνηση του Τσάγκ Κάϊ Σεκ, που πότε προσπαθεί να συνάψει συμφωνίες με τους Γερμανο-Ιάπωνες φασίστες και πότε με τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές.
Μετά την ήττα των Ιαπώνων από την Κίνα, το Κινέζικο Κόμμα προτάσσει πια το ζήτημα της ολοκλήρωσης της δημοκρατικής επανάστασης κάτω από την ηγεσία της εργατική τάξης, ώστε η Κίνα να γίνει μια λαϊκή, δημοκρατική και ανεξάρτητη χώρα, συντρίβοντας με τον επαναστατικό πόλεμο τους αντιδραστικούς εθνικιστές του Τσάγκ Κάϊ Σέκ.
Για τρεις δεκαετίες η εργατική τάξη, η πολυπληθής αγροτιά και οι λαϊκές μάζες της Κίνας διεξήγαγαν ένοπλο πεισματικό αγώνα για την ανατροπή της κυριαρχίας των τσιφλικάδων, της μεταπρατικής μεγαλοαστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού.
Ομιλία του σ. Δημήτρη Κοντοφάκα
Σύντροφοι και φίλοι
Την 1η Οκτωβρίου 1949 ανακηρύχθηκε η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και η επιτυχία της κινέζικης επανάστασης αποτέλεσε κοσμοϊστορικό γεγονός, έπειτα από την επανάσταση του Οκτώβρη. O Λαϊκός απελευθερωτικός στρατός (κόκκινος στρατός) κάτω από την καθοδήγηση του Mάο Tσετούνγκ σύντριψε τον ισχυρό στρατό του Kουομιτάνγκ απελευθερώνοντας τον κινεζικό λαό από το ζυγό του Ιμπεριαλισμού. Περίπου 30 χρόνια από τη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού στο 1/6 της παγκόσμιας γης, τώρα το πολυπληθέστερο κράτος του κόσμου, η Κίνα των 700εκ ανθρώπων βρίσκεται κάτω από την κόκκινη σημαία. Η κινεζική επανάσταση ήταν συνέχεια, επέκταση και νέα τομή μετά την Οκτωβριανή επανάσταση. Απέδειξε σε όλο τον κόσμο ότι οι αντιδραστικοί και ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητοι και ότι ο λαός και μόνον αυτός είναι ο μεγάλος δημιουργός της ιστορίας. Έδωσε νέα ώθηση στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και τους επαναστάτες σε όλον τον κόσμο και φώτισε με το δικό της τρόπο νέους επαναστατικούς δρόμους για τους λαούς. Η νίκη των κομμουνιστών διέλυσε τη δύναμη των αντιδραστικών Κινέζων αστών εθνικιστών και του ενωμένου ιμπεριαλιστικού μπλοκ, που με επικεφαλής τις ΗΠΑ βρίσκονταν πίσω από τον Τσανγκ Και Σεκ που βρήκε καταφύγιο στην Ταιβάν (Φορμόζα). Η ανατροπή της διπλής κυριαρχίας των ιμπεριαλιστών και των αστών εθνικιστών του Τσανγκ άνοιξε το δρόμο στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Επρόκειτο για μια αντιφεουδαρχική και αντιιμπεριαλιστική επανάσταση, δηλαδή για έναν τύπο επανάστασης που ονομάστηκε Νέα Δημοκρατία. Ήταν το καθεστώς της δημοκρατικής δικτατορίας του λαού και της ενότητας εργατών, αγροτών, διανοούμενων, μικροαστών κι ενός τμήματος της εθνικής αστικής τάξης κάτω από την καθοδήγηση του ΚΚΚίνας.
H κινεζική Λαϊκή Δημοκρατία κάτω από την ηγεσία του K.K. Κίνας με επικεφαλής τον Πρόεδρο Μάο πέτυχε σε σύντομο χρονικό διάστημα τεράστιες επιτυχίες.
Η σοσιαλιστική επανάσταση και η σοσιαλιστική οικοδόμηση γνώρισαν για τρεις περίπου δεκαετίες ανεξάλειπτης ιστορικής σημασίας επιτεύγματα.
Μέχρι το 1957 η οικονομία και η κοινωνία της Κίνας βρίσκονται σε καθεστώς γοργού μετασχηματισμού. Η μικρή ιδιοκτησία στη γη που είχε ήδη αποδοθεί στους αγρότες βαδίζει πλέον σε συνεργατικούς συνεταιρισμούς και ιδρύονται οι πρώτες κομμούνες που είναι κολεκτίβες οικονομικού, κοινωνικού και διοικητικού χαρακτήρα. Οι μικρές βιοτεχνίες και οι ατομικές επιχειρήσεις συσπειρώνονται σε σοσιαλιστικές συνεργατικές μονάδες. Τα βασικά μέσα παραγωγής βρίσκονται ήδη στο σχεδιασμό και τον έλεγχο του σοσιαλιστικού κράτους. Οι μεγάλες και μεσαίες ιδιωτικές επιχειρήσεις πέρασαν ύστερα από αποζημιώσεις στην κεντρική διοίκηση και έγιναν κοινωνική περιουσία και άλλες κατασχέθηκαν από την κυβέρνηση. Απ’ το 1957 η Κίνα περνάει από το νεοδημοκρατικό στο σοσιαλιστικό στάδιο. Το 1952, θυμίζουμε πως είχε σθεναρά βοηθήσει τη Β.Κορέα στον άνισο πόλεμο που έδωσε με το ιμπεριαλιστικό μπλοκ.
Ωστόσο τα προβλήματα παραμένουν. Ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της οικονομίας είναι το πρώτο αναγκαίο βήμα της επανάστασης. Αλλά από μόνο του έχει περιορισμένη σημασία και υπάρχει πάντα ο κίνδυνος της αστικής παλινόρθωσης και της επαναφοράς των αστών που γεννιούνται σε τρία πεδία. Πρώτον, μέσα από τη μικρή εμπορευματική παραγωγή και ιδιοκτησία που δημιουργεί μαζικά συνθήκες καπιταλισμού. Δεύτερον, από τα παλιά και νέα αστικά στοιχεία που τρυπώνουν μέσα στο κόμμα και τις σοσιαλιστικές δομές και καμώνονται τους κόκκινους ενώ θέλουν να φορέσουν την «βασιλική πορφύρα». Τρίτον, από όλο το παλιό εποικοδόμημα, δηλαδή τους παλιούς θεσμούς, το σχολείο, τη θρησκεία, την τέχνη, τις επιστήμες και τις δομές τους, που αναπαράγουν μαζικά, επικίνδυνα και αποτελεσματικά τις παλιές αστικές αξίες, τον εγωισμό, τη δεισιδαιμονία, τη μοιρολατρία και τον αστικό ατομικισμό κόντρα στο συλλογικό πνεύμα. Οι κινέζοι κομμουνιστές και ο Μάο Τσε Τουνγκ είχαν πλέον την πολύτιμη εμπειρία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, τις νίκες αλλά και τα λάθη και τις παραλείψεις του και με οδηγό την εφαρμογή του μαρξισμού-λενινισμού στις συγκεκριμένες συνθήκες της χώρας σχεδιάζουν βήμα-βήμα τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας τους.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 έχουμε την αντεπαναστατική στροφή στο παγκόσμιο σοσιαλιστικό σύστημα. Το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ (1956) εγκαινιάζει την καπιταλιστική παλινόρθωση στην πρώτη σοσιαλιστική χώρα με βαριές συνέπειες σ’ όλο το κομμουνιστικό κίνημα. Η ΕΣΣΔ του Χρουστσόφ αποσύρει την τεχνική βοήθεια από την Κίνα και την Αλβανία και διασπά την ενιαία επαναστατική δράση των κομμουνιστικών κομμάτων εφαρμόζοντας την πολιτική της συνύπαρξης με τις ΗΠΑ, δηλαδή την υποταγή στον ιμπεριαλισμό. Σε αυτό το αντεπαναστατικό ρεύμα αντιτάχθηκε ευθύς εξ αρχής το ΚΚΚίνας με επικεφαλής το Μάο Τσετούνγκ και όσο προχωρούσε ο ρεβιζιονιστικός εκφυλισμός του ΚΚΣΕ, αναπτύχθηκε βαθμιαία ο διεθνής αντιρεβιζιονιστικός αγώνας που προσέλαβε στις αρχές του 1963 τη μορφή γενικευμένης δημόσιας πολεμικής.
Έτσι τον Ιούλιο 1963 (14/07) δημοσιεύεται η γνωστή επιστολή του ΚΚΚίνας προς το ΚΚΣΕ, που περιέχει όλα τα σημεία των αντιθέσεων και της πολεμικής των κομμουνιστών προς την Χρουτσωφική προδοσία.
Συνεχίζεται η πάλη των τάξεων στο σοσιαλισμό ή σταμάτησε όπως διακήρυσσαν οι ρεβιζιονιστές; Υπάρχει ειρηνικό πέρασμα για τον σοσιαλισμό ή η επανάσταση, όπως δίδασκε ο λενινισμός και απέδειξε η ιστορία; Θα υπάρχει ειρηνική συνύπαρξη χρουτσωφικού τύπου με τον ιμπεριαλισμό ή αντιιμπεριαλιστική πάλη; Ο σοσιαλισμός στηρίζεται στο παλλαϊκό κράτος και το κόμμα όλου του λαού ή στη δικτατορία του προλεταριάτου και στην εργατική πρωτοπορία; Θα μετασχηματιστεί το εποικοδόμημα ή όχι; Όλα τα παραπάνω αποτελούσαν τα θεμέλια της σύγκρουσης ανάμεσα στην επανάσταση και την αντεπανάσταση. Ο χρουστσωφικός ψευδοκομμουνισμός έβλεπε την άνευ όρων ανάπτυξη με το δόγμα «άσπρη, μαύρη γάτα, αρκεί να τρώει ποντίκια» που λάνσαρε και στην Κίνα το δίδυμο Λιου Σαο Σι – Τενγκ Χσιαο Πινγκ, αντίθετα ο Μάο και οι σύντροφοί του προπαγάνδιζαν τον σοσιαλιστικό δρόμο, τη δύναμη των μαζών, την προτεραιότητα της πολιτικής πάνω στην οικονομία, τον πρωτοπόρο ρόλο του κόμματος και όχι της τεχνικής-τεχνολογίας, την επίλυση των αντιθέσεων με ανοιχτό κοινωνικό τρόπο.
Η δεξιά στην Κίνα που παραμόνευε στο κόμμα και την κοινωνία παίρνει κεφάλι με αρχηγό τον Λιου Σαο Σι και τον Τενγκ Χσιάο Πινγκ. Το ερώτημα πλέον είναι: Να υπάρξει πάση θυσία οικονομική ανάπτυξη, παραβιάζοντας και καταπατώντας τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, όπως υποστήριζε η δεξιά, οι γραφειοκράτες και οι τεχνοκράτες ή να κυβερνά η πολιτική με στόχο τον αδιάκοπο επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, όπως υποστήριζε ο Μάο Τσε Τουνγκ και η αριστερά; Σε τελευταία ανάλυση το ζήτημα που έμπαινε ήταν: καπιταλιστική παλινόρθωση ή συνέχιση της σοσιαλιστικής επανάστασης;
Η θέση που ανέπτυξε ο Μάο αντλώντας διδάγματα από την κυριαρχία του ρεβιζιονισμού στη Σοβιετική Ένωση είναι ότι ή θα παραμείνει κυρίαρχη η εργατική τάξη, εφαρμόζοντας τη δικτατορία του προλεταριάτου, οδηγώντας μέσα από τον αδιάκοπο επαναστατικό μετασχηματισμό την κοινωνία μπροστά, προς τον κομμουνισμό, ή η αστική τάξη κάτω από οποιαδήποτε μορφή θα ανατρέψει την εργατική τάξη και θα κυριαρχήσει αυτή, οδηγώντας τη σοσιαλιστική κοινωνία πίσω στον καπιταλισμό.
Πρόκειται για την καθοδηγητική θεωρία του Μάο της συνέχισης της επανάστασης στις συνθήκες της δικτατορίας του προλεταριάτου, που αποτελεί τη σημαντικότερη συνεισφορά στον επαναστατικό μαρξισμό, τη σημερινή περίοδο. Η θεωρία αυτή συγκρούστηκε με τις θεωρίες των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, που υποστήριζαν πως στη σοβιετική κοινωνία δεν υπάρχουν ταξικές ανταγωνιστικές αντιθέσεις, ότι η νίκη και η επικράτηση του σοσιαλισμού είναι οριστική και αμετάκλητη και πως η σοβιετική κοινωνία βαδίζει ολοταχώς προς τον κομμουνισμό. Στο 22ο Συνέδριο μάλιστα του ΚΚΣΕ, το 1961, υπήρχε στο πρόγραμμά του η πρόβλεψη πως “σε 20 χρόνια στη Σοβιετική Ένωση θα έχουμε κομμουνισμό”.
Τώρα, που ολοκληρώθηκε ο κύκλος της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στη Σ. Ένωση και στην Κίνα, μπορεί να δει ο καθένας σε ποια θεωρία βρίσκεται η αλήθεια, πού περιέχονται θεμελιώδη, ιστορικά επιβεβαιωμένα συμπεράσματα, ικανά να ερμηνεύσουν τις οξύτατες ταξικές συγκρούσεις και την καπιταλιστική παλινόρθωση που συντελέστηκε σ’ αυτές τις χώρες. Να επιβεβαιώσουν την αλήθεια πως στις συνθήκες του σοσιαλισμού διεξάγεται ένας ανελέητος ταξικός αγώνας, “ένας αγώνας ανάμεσα στο προλεταριάτο, επικεφαλής του εργαζόμενου λαού, από τη μια πλευρά, και της αστικής τάξης από την άλλη”, όπως υπογράμμιζε ο Μάο.
Με βάση αυτή την καθοδηγητική θεωρία του Μάο, προχώρησε το ΚΚ Κίνας για τη στερέωση της δικτατορίας του προλεταριάτου και την αποτροπή της παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση που ξέσπασε στην Κίνα τον 1966 δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η πρακτική έκφραση αυτής της θεωρίας για την πολιτική συντριβή της αστικής τάξης.
Το ξέσπασμα της ΜΠΠΕ, αποτέλεσε τον πιο ξεχωριστό, θυελλώδη και παρατεταμένο αγώνα που πρόσφερε νέα στοιχεία στο κομμουνιστικό κίνημα για την ενίσχυση των θέσεων της προλεταριακής ιδεολογίας και του σοσιαλιστικού συστήματος, ενάντια στις δυνάμεις που προετοίμαζαν το έδαφος μιας ανοιχτής επίθεσης για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Κίνα.
Πρόσφερε νέα στοιχεία γιατί μέσα στις συνθήκες του σοσιαλισμού έκφραζε και υλοποιούσε την κατεύθυνση πως οι αγώνες για τη στερέωση του σοσιαλισμού πρέπει να διεξάγονται όχι μόνο υπέρ των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού, αλλά και με την άμεση, πλατιά και ορμητική συμμετοχή του στη μαζική κριτική και πάλη εναντίον των καπιταλιστικών δυνάμεων και για τη σοσιαλιστική αναμόρφωση και διαπαιδαγώγηση ολόκληρης της κοινωνίας μέσω της ταξικής πάλης.
Με την ισχυρή δύναμη των εκατομμυρίων ερυθροφρουρών, τη καθοδήγηση του Κομ. Κόμματος και την πρωτοβουλία των μαζών, ξεδιπλώθηκε ένας πολιτικός αγώνας που παρόμοιό του δε γνώρισε η ανθρωπότητα. Τα θρυλικά ταζεμπάο (αυτοσχέδιες εφημερίδες τοίχου), τα έντυπα, ο ζωντανός λόγος, οι συσκέψεις, οι διαδηλώσεις, ακόμα και οι συγκρούσεις στο δρόμο έβαλαν στη σφαίρα της κριτικής το σύνολο των κοινωνικών ζητημάτων. Οι δύο δρόμοι, ο καπιταλιστικός ή ο σοσιαλιστικός, η οικονομία, τα ήθη και έθιμα, η λογοτεχνία, οι τέχνες, η γνώση και η εκπαίδευση, όλα μπήκαν στο αμόνι της κριτικής των μαζών στη προσπάθεια να δημιουργηθεί ένας νέος τύπος ανθρώπου και μία άλλη σοσιαλιστική κοσμοαντίληψη.
Πολλές φορές, ο Μάο υπογράμμισε πως τέτοιες επαναστάσεις θα πρέπει να ξαναγίνουν, μέχρι την οριστική συντριβή της αστικής τάξης. Για να τονίσει την αποφασιστική σημασία που έχει για την υπόθεση του σοσιαλισμού η γενική γραμμή της συνέχισης της ταξικής πάλης, ήδη από το 1963, προειδοποιούσε: “Εάν οι τάξεις, οι ταξικές αντιθέσεις, η ταξική πάλη και η δικτατορία του προλεταριάτου ξεχαστούν, τότε πολύ σύντομα, ίσως σε λίγα χρόνια μόνο ή σε μια δεκαετία ή το πολύ σε μερικές δεκαετίες, θα γίνει αναπόφευκτα αντεπαναστατική παλινόρθωση σε εθνική κλίμακα, το μαρξιστικό – λενινιστικό κόμμα θα γίνει, χωρίς αμφιβολία, ένα ρεβιζιονιστικό κόμμα, ένα φασιστικό κόμμα, κι ολόκληρη η Κίνα θα αλλάξει χρώμα”.
Η ΜΠΠΕ μπόρεσε να αποκρούσει και να αναχαιτίσει το ρεβιζιονισμό για κάποια χρόνια. Δεν μπόρεσε να αποτρέψει τελικά την αναρρίχηση των ρεβιζιονιστών στην Κίνα και ένα μεγάλο ζήτημα που πρέπει να μελετηθεί σε βάθος είναι πώς μπόρεσε μετά τον θάνατο του Μάο να σφετεριστεί την καθοδήγηση του ΚΚΚίνας η αντεπαναστατική κλίκα του Τενγκ Χσιάο Πινγκ, που ανέτρεψε όλες τις μεγάλες κατακτήσεις του κινέζικου λαού και παλινόρθωσε τον καπιταλισμό, προξενώντας τεράστια ζημιά όχι μόνο στην υπόθεση του κινέζικου λαού αλλά και σε όλο το διεθνές επαναστατικό κίνημα.
Η σημερινή Κίνα, κάτω από την εξουσία της αστικής τάξης, δεν έχει καμιά σχέση με την επαναστατική Κίνα του Μάο.
Με τις συνθήκες καπιταλιστικού κάτεργου που έχει επιβάλει στην εργατική τάξη και το λαό της, η κυρίαρχη αστική τάξη ασκώντας ιμπεριαλιστική πολιτική, διεισδύει οικονομικά και επεκτείνει τη δράση του κινέζικου καπιταλισμού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου ενισχύοντας διαρκώς την οικονομική – πολιτική του επιρροή και τη στρατιωτική του δύναμη. Και όλα αυτά μάλιστα στο όνομα ενός κάλπικου «σοσιαλισμού» και μιας αχαλίνωτης ρεβιζιονιστικής προπαγάνδας, όπως έδειξαν, λίγες μέρες πριν, οι εορτασμοί του καθεστώτος και η προσπάθεια του να καπηλευτεί την ιστορική επέτειο των 70 χρόνων από τη νίκη της μεγάλης κινέζικης επανάστασης και την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας Κίνας.
Η επέτειος όμως αυτή δεν τους ανήκει, ανήκει στον κινέζικο λαό, στους επαναστάτες κομμουνιστές και στους αγωνιζόμενους λαούς σε όλο τον κόσμο.
Σύντροφοι και φίλοι
Αν η νέα αστική τάξη πήρε την εξουσία στη Σ. Ένωση και την Κίνα, αυτό ούτε αναπόφευκτο ήταν, ούτε και νομοτελειακό. Στη μακρόχρονη πορεία της ιστορίας, οι επαναστάσεις σε όλες τις χώρες δέχθηκαν αποτυχίες και πισωγυρίσματα, γνώρισαν μεγάλες νίκες αλλά και οδυνηρές ήττες. Όμως αυτή είναι η διαλεκτική πορεία οικοδόμησης του νέου κοινωνικού σοσιαλιστικού συστήματος, όπως και κάθε νέου κοινωνικού συστήματος που γνώρισε παλιότερα η ανθρωπότητα.
Ο Λένιν έλεγε: “Αν μελετήσουμε την ουσία του ζητήματος, θα δούμε πως δεν συνέβηκε ποτέ στην ιστορία ένας νέος τρόπος παραγωγής να επιβληθεί με το πρώτο, χωρίς μια μακρόχρονη περίοδο αποτυχιών, λαθών, υποχωρήσεων”.
Έτσι και τώρα η μεγάλη οπισθοδρόμηση του επαναστατικού αγώνα, όσο κι αν είναι οδυνηρή για την εργατική τάξη και όλους τους επαναστάτες, όσο κι αν η αστική τάξη θριαμβολογεί πως ξόρκισε για πάντα το φάντασμα του σοσιαλισμού και πανηγυρίζει το “θάνατο του κομμουνισμού”, όχι μόνο δεν μπορεί να αλλάξει τη ροή της παγκόσμιας ιστορίας προς το σοσιαλισμό, αλλά αντίθετα μέσα από την ήττα των επαναστάσεων αντλούνται τα μεγάλα διδάγματα για τη νέα επαναστατική έφοδο.
Όλα τα βασικά κοινωνικά προβλήματα, που απορρέουν από τη φύση του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, και τα οποία διαμόρφωσαν τις αντικειμενικές συνθήκες για την ωρίμανση και το ξέσπασμα των σοσιαλιστικών και αντιιμπεριαλιστικών επαναστάσεων τον προηγούμενο αιώνα, εξακολουθούν να παραμένουν και σήμερα άλυτα και οξύτερα, θέτοντας ξανά την προοπτική των νέων επαναστάσεων
Οι αγώνες των λαών προχωρούν κατά κύματα. Νέες επαναστάσεις θα τραντάξουν τα θεμέλια του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος και ο νέος αιώνας που διανύουμε θα προσφέρει στο πέρασμά του συγκλονιστικές επαναστατικές ανακατατάξεις και ανατροπές.
