Η καταστροφή στα Δυτικά της Αθήνας (Μάνδρα, Νέα Πέραμος), με τους 19 νεκρούς, τους 17 τραυματίες και 3 αγνοούμενους, φέρνει στην επιφάνεια όλα τα υλικά δόμησης των φτωχών συνοικιών στα δυτικά του Λεκανοπεδίου, αλλά και τις ευθύνες των αστικών κυβερνήσεων από την αρχή του νεοελληνικού κράτους.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο όρος θεομηνία (θεός + μήνις = θυμός), τα ακραία καιρικά φαινόμενα έρχονται να κρύψουν και όχι να δώσουν στο εγονός τις πραγματικές, ρεαλιστικές, διαστάσεις του. Αν βρέξει καταρρακτωδώς, αν φυσάει δαιμονισμένα, αν γίνονται σεισμοί και εκρήξεις ηφαιστείων, θαλασσοταραχές κλπ δεν είναι παραξενιά του... Δία και του Ποσειδώνα. Η πρόβλεψη των επιστημών έχει προχωρήσει πάρα πολύ για να ρίχνουμε την κατεβασιά των ποταμών στο υπερπέραν και στις θεομηνίες. Η ανθρώπινη κοινωνία και η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων -για να θυμόμαστε το μαρξισμό- έχει κάνει γιγαντιαία βήματα στο δρόμο της μελέτης, της ερμηνείας, της πρόβλεψης και τελικά της αντιμετώπισης των «δυστροπιών» της φύσης. Ως εκ τούτου μόνο όσοι μιλούν από άγνοια και πολιτική σκοπιμότητα τα ρίχνουν στα... θεία.
Τραγική ειρωνεία. Στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας - δύο βήματα από τη Μάντρα και τη Νέα Πέραμο - παρκάρουν υπερσύγχρονα στρατιωτικά αεροπλάνα για τα οποία ξοδεύτηκαν δεκάδες εκατομμύρια και τα οποία -υποτίθεται- υπερασπίζουν τα εθνικά σύνορα.
Έχουμε λοιπόν νεκρούς, τραυματίες και μεγάλες υλικές καταστροφές από μια βροχή στα δυτικά της Αθήνας.
Είναι αδιάφορο το γεγονός; Διόλου. Θα πρέπει να παρακολουθήσουμε τα κροκοδείλια δάκρυα του Α. Τσίπρα και των κυβερνητικών στελεχών ή τους φαρισαϊσμούς της ΝΔ και των υπολοίπων αντιπολιτευτικών κομμάτων; Καθόλου.
Όσο κι αν ακούγεται εκ πρώτης όψεως παραδόξως, οι θάνατοι στη Μάντρα και τη Νέα Πέραμο είναι πολιτικοί. Πρόκειται για δολοφονίες φτωχών και υπέργηρων ανθρώπων που ζουν εγκαταλελειμμένοι από την πολιτεία στο έλεος της πρώτης βροχής, του καύσωνα, των πλημμύρων.
Ας δούμε το ζήτημα πιο εξονυχιστικά. Δυτικά του Λεκανοπεδίου βρίσκεται η Ελευσίνα (250.000 κάτοικοι), τα Μέγαρα (24.000), η Μάντρα (13.000), η Μαγούλα (5.000), οι Ερυθρές (3.500). Ενώ περίπου 170.000 είναι όλη η νομαρχία Δυτικής Αθήνας σκορπισμένοι σε διάφορα χωριά και αγροικίες.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο στα μέρη όπου ζούσαν αγρότες και κτηνοτρόφοι εγκαταστάθηκαν σταδιακά βιοτεχνίες και βιομηχανίες, ενώ προς τα δυτικά «σπώχθηκε» όλο το μεταναστευτικό ρεύμα σε μια εμφανή και ταξική φωτογραφία. Αν κάποιος επισκεφτεί τη βόρεια Αττική (Αγ. Στέφανο, Εκάλη, Κηφισιά, Κρυονέρι) και αργότερα μετακινηθεί στα δυτικά (Ελευσίνα, Μάντρα, Μαγούλα) θα καταλάβει τους δύο κόσμους που βρίσκονται στο Λεκανοπέδιο. Η δυτική Αττική είναι εγκατασπαρμένη από μάντρες αυτοκινήτων, τη χωματερή στη Φυλή, το μολυσμένο Ασπρόπυργο, τα διυλιστήρια, τα παραγκόσπιτα των αλλοδαπών, «κρανίου τόπος». Δίπλα στα εκτροφεία των πουλερικών παίζουν τα παιδιά των φτωχών και όταν μεσημεριάσει και λήγουν οι πρωινές βάρδιες των βιοτεχνιών και των εργοστασίων ένα πολύχρωμο λεφούσι από ντόπιους εργάτες και μετανάστες βαδίζει στους «λερούς και ακάθαρτους δρόμους» (Καρυωτάκης).
Μέσα σ’ αυτό το τοπίο κανείς δεν φρόντισε για έργα υποδομής, για δρόμους, στραγγιστικά έργα, περιφρούρηση των χειμάρρων, γεφύρια, σπίτια που να μη γίνονται νεκροφόρες στην πρώτη βροχή.
Σε μεγάλο βαθμό η ταξική πολεοδομία και δόμηση στη δυτική Αττική αντανακλά την πόλη των Αθηνών. Το «διχασμένο κορμί» της Αθήνας έχει τα βόρεια-ανατολικά και προνομιούχα προάστια και τα νότια-δυτικά (Αιγάλεω, Ρέντη). ότι είναι δυτικά του Κηφισού και της οδού Κωνσταντινουπόλεως κρυώνει το χειμώνα, ζεσταίνεται το καλοκαίρι και πεθαίνει καθημερινά.
Αντί λοιπόν να κλαίμε ανέξοδα για τους άτυχους νεκρούς στη δυτική Αττική οφείλουμε να φωτίσουμε το ταχτικό έγκλημα για το οποίο ευθύνονται τωρινές και χθεσινές κυβερνήσεις, να πεισμώσουμε ακόμα περισσότερο και να βάλουμε τα χέρια «επί των τύπων των ήλων».
Αλλιώς θα επαναλαμβάνουμε το «όπου φτωχός και η μοίρα του». Όποιος έχει αντίρρηση στα παραπάνω ας ρίξει μια ματιά στο βιογραφικό των νεκρών. Γιατί εκεί θα δει με μεγάλα γράμματα να γράφει «φτωχός και ηλικιωμένος». Και αν αυτό συμβαίνει μια φορά είναι τυχαίο. Όταν όμως σε κάθε βροχή, πλημμύρα, καύσωνα πεθαίνουν άνθρωποι της τάξης μας τότε δεν είναι «τυχαίο», αλλά έγκλημα εκ προμελέτης, χρονικό μιας δολοφονίας με τον στρατηγό καιρό σαν φερετζέ.
Να απαιτήσουμε με τους φτωχούς, εργαζόμενους της δυτικής Αττικής έργα υποδομής, δρόμους, σχολεία, νοσοκομεία. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο οι κάτοικοι, εργαζόμενοι, ντόπιοι και αλλοδαποί, δεν θα’ ναι «ξέφραγο αμπέλι» και «φτερό στον άνεμο», στο έλεος του καιρού ή καλύτερα στο έλεος μιας ασύδοτης και ταξικής πολιτικής.
Αν θέλει να ζήσει καλύτερα ο κόσμος της δυτικής Αττικής πρέπει να ενωθεί σαν ένας άνθρωπος ενάντια σε μια πολιτική που τον φτωχοποιεί και τον περιθωριοποιεί.
Να ξεκόψει οριστικά με ό,τι τον περιφρονεί, τον υποβαθμίζει και τον πεθαίνει. Δηλαδή να συγκρουστεί με την αστική πολιτική και όλους τους εκφραστές της.
Αναγκαία υπενθύμιση: Τον Νοέμβρη 1973 στο Πολυτεχνείο της εξέγερσης βρίσκονταν αγρότες από την Πάχη Μεγάρων που διαμαρτύρονταν -ενωμένοι με τους φοιτητές- γιατί ο Λάτσης τους πήρε τα χωράφια για να κάνει διυλιστήρια. 44 χρόνια μετά οι αναρχοπράκτορες κάνουν «κατάληψη» στο ΕΜΠ και η δυτική Αττική πνίγεται. Φαίνεται πως η ιστορία μας υπενθυμίζει ότι ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς.
