1) Η "κοινωνική συμμαχία" που εκφράζεται πολιτικά απο τις ηγεσίες των τριτοβάθμιων οργάνων δεν προέκυψε τώρα.Αν υπάρχει κάτι νέο είναι ο κυνισμός και η προκλητικότητα με την οποία εισάγεται απο αυτές τις ηγεσίες το ιδεολόγημα της κοινωνικής συμμαχίας, στο σ.κ. και την κοινωνία. Και οφείλουμε να αναγνωρισουμε, ότι αυτός ο κυνισμός και η προκλητικότητα πατάει πάνω στους πολύ αρνητικούς συσχετισμούς που έχουν διμορφωθεί στα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. (είναι και αυτό ένα κρίσιμο συμπέρασμα για όσες οργανώσεις έβλεπαν τα θετικά στο "πάνω ο ΣΥΡΙΖΑ"). Αυτοί οι πολύ αρνητικοί συχετισμοί, συνιστούν την πραγματική βάση της έφρασης αυτής της πολιτικής απο τις ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΟΛΜΕ κλπ. ΚΑΙ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ.
2) Δεν υπάρχει λοιπόν καμία "τομή", όπως παρουσιάζεται απο κάποιους, στην πραγματική πολιτική των ηγεσιών αυτών των οργάνων. Αυτός ήταν και είναι ο ρόλος τους και αν κάτι έχει αλλάξει είναι η δυνατότητα να παίξουν αυτό το ρόλο με άλλο τρόπο, λόγω της κατάστασης που επικρατεί στους χώρους δουλειάς. Αυτό όμως που αποτελεί πραγματική τομή, και απο αυτή την άποψη χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, είναι η για πρώτη φορά εισαγωγή τις αντίληψης-θέσης, ενάντια σε μια απεργία λόγω της αντίθεσης μας με την πολιτική που εκπροσωπούν οι ηγεσίες αυτών των οργάνων. Και είναι τομή, γιατί στο βαθμό που οι Παρεμβάσεις θα χρεωθούν μια τέτοια στάση, τότε θα έχουν κάνει ένα μη αναστρέψιμο βήμα σε ότι αφορά τη φυσιογνωμία τους, ΜΑ ΚΥΡΙΩΣ ΣΕ ΟΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ. Το ερώτημα είναι σαφές και τέθηκε και στο συνέδριο στην Καβαλα. Αν κάποιος καλέσει σήμερα τους συναδέλφους να μην απεργήσουν με το επιχείρημα της "κοινωνικής συμμαχίας", τότε δεν υπονομεύει και καθε επόμενο απεργιακό βήμα; Η απάντηση με τα σημερινά αρνητικά δεδομένα δεν μπορεί παρά να είναι ξεκάθαρα θετική. Γιατί πολύ απλά η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δεν θα πάρουν την "υπογραφή" τους (δεν θα αλλάξουν την πολιτική τους) απο αυτή, παρά όταν κ όποτε αλλάξουν οι συσχετισμοί. Όποιος λοιπόν εισάγει ως επιχείρημα για την εναντίωση του στην απεργία την υπογραφή της κοινωνικής συμμαχίας απο ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, τότε εισάγει ένα μακράς διάρκειας απεργοσπαστικό επιχείρημα, με το οποίο θα πρέπει να αναμετρηθεί στην επόμενη απεργία. Γιατί πως θα δικαιολογήσει την αλλάγη στάσης του, όταν ο συνάδελφος (δικαίως) θα απαντά: "Αφού οι ίδιες ηγεσίες παραμένουν στο ίδιο αντιδραστικό πλαίσιο, γιατί αυτή τη φορά να απεργήσουμε;" Εκτός και αν αυτή η θέση ενάντια στην απεργία της 30 Μάη, αποτελεί μια νέα πάγια θέση του ΝΑΡ, ή όποιων άλλων δυνάμεων την εκφράζουν, ενάντια σε κάθε απεργία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Σε κάθε περίπτωση το συμπέρασμα παραμένει. Μια θέση που υπονομεύει και αυτό αλλά και κάθε επόμενο απεργιακό βήμα, θα είναι μεγάλο λάθος να την χρεωθούν οι Παρεμβάσεις και μάλιστα σε αυτές τις ιδαίτερα δύκολες για το σ.κ. και το απεργιακό δικαίωμα συνθήκες. Για αυτό το λόγο θα είναι λάθος, κάθε απόπειρα για τοποθέτηση, αφίσσα κλπ, των Παρεμβάσεων που δεν θα παίρνει σαφή θέση καλέσματος στην απεργία.
3) Έχουμε όλοι επίγνωση των συνθηκών που επικρατούν στα σχολεία και τους χώρους εργασίας και των επιχειρημάτων που ακούγονται πάντα κατά της συμμετοχής σε μια απεργία. Κάποιοι συναγωνιστές προσπαθούν- μετατρέποντας τη βούληση τους σε πραγματικότητα- να δημιουργήσουν μια πλαστή εικόνα ύπαρξης ενός ρεύματος στους χώρους εργασίας που αρνείται να συμμετάσχει στην απεργία "απο τα αριστερά" (μάλιστα ακούστηκε ότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα το καταλαβαίνουν πιο καλά απο μας) επιδή διαφωνεί με τις ηγεσίες των ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ. Ακόμη και αν ήταν έτσι, η θέση η δικιά μας θα έπρεπε να καλεί αυτό ρεύμα να συμμετάσχει προβάλοντας το δικό μας πλαίσιο και προοπτική. (Δεν επεκτείνομαι-έγραψαν για αυτό ο Κάτσικας, ο Πέτρος και άλλοι συναγωνιστές). Όμως είναι λάθος να φτιάχνουμε μόνοι μας αυταπάτες. Σε αυτές τις συνθήκες τα ελατήρια του κόσμου για την μη συμμετοχή του στην απεργία είναι απο καθαρά συντηρητική σκοπιά. Όποιο και αν είναι το περιτύλιγμα, ακόμη και το πιο "αριστερό" φραστικά (αυτού που δεν απεργεί επειδή είναι ενάντια στους ξεπουλημενους) στο υπόβαθρο υπάρχει, η απογοήτευση, η αποστράτευση, η έλλειψη πίστης στους αγώνες μας και "το τίποτα άλλο δεν μπορεί να γίνει", που τόσο μαεστρικά φύτεψε και ο ΣΥΡΙΖΑ στις συνειδήσεις του κόσμου. Με αυτό το ρεύμα είμαστε αντιμέτωποι σήμερα και η θέση και τα επιχειρήματα μας μπροστά στις 30/5, πρέπει να αναμετρηθούν με αυτό και όχι να το... τρέφουν.
4) Για το επίδικο. Πίσω απο αυτή την θέση για την απεργία υπαρχεί (και εκφράστηκε έτσι και στην Καβάλα) η γνωστή αντίληψη για την "έξοδο" απο ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΟΛΜΕ, για την δημιουργία ενός άλλουν κέντρου αγώνα-συντονισμού που θα αντικαταστήσει την ΟΛΜΕ, ή οπως αλλιώς και αν λέγεται, μια αντίληψη που στην πραγματικότητα ανακαλύπτει τεχνάσματα για την υπέρβαση αυτών των αρνητικών συσχετισμών. Είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε με ειλικρίνεια απέναντι στην πραγματικοτητα. Οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δεν είναι αυτές που "επιβάλουν" τους αρνητικούς συσχετισμούς. Αυτές οι ηγεσίες είναι τέκνα αυτών των συσχετισμών. Χωρίς να κρεμόμαστε απο τη στιγμή (θα υπάρχουν πάντα ξεσπάσματα και αγώνες που θα υπερβαίνουν τη βούληση των ηγεσιών) οφείλουμε να συσειδητοποιήσουμε ότι όταν θα αλλάξουν οι συσχετισμοί στις συνειδήσεις των εργαζομένων θα αλλάξουν και στις ηγεσίες αυτών των οργάνων. Οι συσχετισμοί όμως, όπως και η ζωή απέδειξε, δεν θα αλλάξουν επειδή θα πάμε σε άλλη πλατεία, ή επειδή θα δημιουργήσουμε άλλο κέντρο ή παράκεντρο "που θα αντικαταστήσει την ΟΛΜΕ". Αν θα υπάρξει πραγματική δυνατότητα ένας συντονισμός σωματείων να αντικαταστήσει την ΟΛΜΕ, τότε θα έχουν διαμορφωθεί τέτοιοι συσχετισμοί που θα αποτυπώνονται και στην ΟΛΜΕ, οπότε δεν θα κρίνεται και αναγκαίο. Εν ολίγης οι πολιτικές των ηγεσιών του σ.κ. είναι στενά-διαλεκτκά δεμένες με την κατάσταση στη βάση του κινήματος (με τις όποιες πρόσκαιρες διαφοροποιήσεις). Αυτό που σημαίνει στις παρούσες συνθήκες η πρόταση για δημιουργία άλλου κέντρου, έιναι η σύμπραξη αριστερών δυνάμεων μέσω κάποιων ή όποιων σωματείων ελέγχουν. Αυτό βέβαια στην πραγματικότητα, δεν είναι άλλο απο μια προσπάθεια δημιουργίας "υποκατάστατου" του κινήματος, όπως αυτή που χρόνια τώρα παρουσιάζει το ΠΑΜΕ και που μόνο αρνητικά αποτελέσματα έχει. Οι κινητοποιήσεις που αντικειμενικά μπορούν να πραγματοποιήσουν τέτοιες προσπάθειες, δεν ανησυχούν τους "πάνω" και πολύ περισσότερο δεν απασχολούν τους "κάτω". Απασχολούν συγκεκριμένα μέλη και φίλους αριστερών οργανώσεων αποπροσανατολίζοντας τους απο το επίδικο. Η αλλαγή των συσχετισμών προϋποθέτει την εμπλοκή και τη συμμετοχή του κόσμου και τη μάχη για μια σωστή πολιτική κατεύθυνση του κινήματος. Για αυτό είναι ανάγκη (αυτό μπορεί και πρέπει να γίνει τώρα) να υπερασπιστούμε το όπλο της απεργίας και καθαρά να καλέσουμε την Τετάρτη σε αυτήν. Γαι αυτό είναι ανάγκη με το λόγο μας να υπερασπιστούμε ως κατάκτηση την δυνατότητα της ενιαίας έκφρασης των εργαζομένων μέσα απο ένα πρωτοβάθμιο, ένα δευτεροβάθμιο και ένα τριτοβάθμιο όργανο. Κόντρα στις εύκολες λύσεις που κηρύσσουν την αναχώρηση όπως κάνει το ΠΑΜΕ. Πρέπει να υπερασπιστούμε ως δικούς μας θεσμούς (και όχι ως πολιτικές ηγεσίες) την ύπαρξη της ΟΛΜΕ, της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ. και όχι με τον λόγο μας να υπονομεύουμε την δυνατότητα για ενιαία πάλη των εργαζομένων που παρέχουν αυτές. Καλούμε στην απεργία των συνομοσπονδιών μας κόντρα στην αυταπάτη της κοινωνικής συμμαχίας.
Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος.
Χρειάζεται υπομονή και αντοχή. Καλή δύναμη!
Πετράκης Βασίλης, μέλος των Παρεμβάσεων Δ.Ε Νότιας Αθήνας
