Ο θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου μέρα μεσημέρι στο κέντρο των Αθηνών, κάτω από τις φρικιαστικές συνθήκες που είδαμε στους τηλεοπτικούς δέκτες, δεν μπορεί παρά να γεννά αποτροπιασμό σ’ όσους θέλουν να στέκονται στο έδαφος του ανθρώπινου πολιτισμού.
Ταυτόχρονα όμως δημιουργεί μια σειρά σκέψεων και προβληματισμών για το σήμερα και το αύριο των κοινωνικών σχέσεων και την πολιτική διαχείρισή τους. Σκέψεις και ιδέες οι οποίες πρέπει να «εμβολιάσουν» την κοινωνία και ιδιαίτερα τη νεολαία, αν δεν θέλουμε να μεταβληθούμε σε μία ζούγκλα στην οποία επικρατεί το homo hominis lupus (ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος).
Είναι φανερό, από κάθε άποψη, ότι βαδίζουμε σ’ ένα εκβαρβαρισμό ηθών. Ένας πληγωμένος άνθρωπος, ματωμένος και αβοήθητος δέρνεται, προπηλακίζεται και εν τέλει δολοφονείται με την ανοχή ή και τη συνδρομή περαστικών. Πρόκειται για μία έκφραση εκφασισμού της κοινωνίας που τροφοδοτείται από πολλές πλευρές. Πρωτίστως από τη βαθειά οικονομική κρίση που φτωχοποίησε ραγδαία ευρύτατα κοινωνικά στρώματα, τρέφει τη μισαλλοδοξία και βρίσκει διέξοδο στο «τσαλάκωμα του διπλανού». Αντί να αναζητηθεί η πολιτική – κοινωνική λύση στο σύστημα που γεννά τη φτώχια και γιγαντώνει την αλλοτρίωση, οπλίζει τα χέρια για τον συνάνθρωπο και μάλιστα για τον κοινωνικά ανίσχυρο.
Την ώρα που τα κυρίαρχα ΜΜΕ προβάλλουν και εκστασιάζονται μπροστά στη χλιδή των δισεκατομμυριούχων, διοργανώνουν «γκάλοπ» για την αυτοδικία και το θάνατο των αδυνάμων. Ακριβώς όπως έκανε ο ΣΚΑΪ του εκατομμυριούχου Αλαφούζου και κάτι τηλεπαρουσιαστές των σκουπιδοεκπομπών.
Το λιντσάρισμα του οροθετικού Ζακ Κωστόπουλου είναι έκφραση του ρατσισμού που γιγαντώνει στο έδαφος της πολύπλευρης κρίσης. Με την ανοχή σε φασιστικές αντικοινωνικές και οπισθοδρομικές απόψεις, ανεξάρτητα από το πώς εμφανίζονται.
Αυτοί που «κόβονται» για το δικαίωμα στην ιδιοκτησία δεν έπραξαν το ίδιο όταν κυβέρνηση και αντιπολίτευση επιτέθηκαν με λύσσα ενάντια στο μισθό, τη σύνταξη, τις συλλογικές συμβάσεις. Όταν εξόρισαν χιλιάδες νέους και έριξαν στην πυρά κατακτήσεις δεκάδων χρόνων.
Ελάχιστη σημασία έχουν τα κίνητρα ενός ανθρώπου όπως ο Ζακ Κωστόπουλος που ακροβατούσε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Οι εικόνες του «πλήθους» που ποδοπατούσε έναν αιμόφυρτο τραυματία παραπέμπουν ευθέως στον μεσαίωνα και διαγράφουν ένα ζοφερό μέλλον αν δεν συναντήσουν ένα ισχυρό κοινωνικό τείχος. Απέναντι στη Χρυσή Αυγή που μαχαιρώνει τον Π. Φύσσα και τους μετανάστες, απέναντι στο σύστημα που τρέφει το φασισμό, την εξάρτηση, την εκμετάλλευση, την περιθωριοποίηση.
Χρειαζόμαστε ένα κίνημα που θεωρεί τους ανθρώπους μη αναλώσιμους.
Που αγωνίζεται για να εξασφαλιστεί ζωή, εργασία, κατοικία για όλους και μ’ αξιοπρέπεια.
Που αντιλαμβάνεται τις βαθειές αιτίες της κρίσης και δεν μιλάει για τα επιφαινόμενα.
Που στα βήματα της προόδου και της ισότητας αναγνωρίζει το διαφορετικό.
Που αγωνίζεται ενάντια σ’ όλες τις εκφάνσεις του φασισμού.
Έτσι που ο θάνατος ενός ανθρώπου να γίνει αφετηρία προόδου.
