O 15χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος, το βράδυ του Σαββάτου 6 Δεκέμβρη, έπεφτε νεκρός από σφαίρα αστυνομικού Ειδικού Φρουρού στα Εξάρχεια. Η δολοφονία του από τον «ράμπο» αυτουργό και το συνεργό του, αποτέλεσε τη θρυαλλίδα που πυροδότησε αλυσιδωτά μια πανελλήνια νεανική και κοινωνική έκρηξη, που τα ωστικά της κύματα, κατεδαφίζοντας την επίπλαστη εικόνα της κοινωνικής νηνεμίας, συνεχίζουν να εξαπλώνονται.
O πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, που η κυβέρνησή του βουλιάζει μέσα στα σκάνδαλα και τα ογκούμενα αδιέξοδα της αντιλαϊκής της πολιτικής, είχε μόλις βάλει μπροστά μια νέα απέλπιδα επιχείρηση αντιστροφής του κλίματος και ανάκτησης της πολιτικής πρωτοβουλίας από τη Ν.Δ., που οι δημοσκοπήσεις την έδειχναν σε διαρκή κατρακύλα και ελεύθερη πτώση. Μια μέρα πριν τη δολοφονία, επιδιώκοντας να ρετουσάρει το πρόσωπο της κυβερνητικής πολιτικής, ο Καραμανλής εξάγγειλε δήθεν φιλολαϊκά μέτρα, όπως το κακόφημο ήδη «επίδομα θέρμανσης» και άλλα παρόμοια. Επιδιώκοντας το κουκούλωμα του σκανδάλου του Βατοπεδίου και το κλείσιμό του, όπως-όπως στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, καθώς και την ψήφιση στη συνέχεια του ψεύτικου όσο και αντιλαϊκού προϋπολογισμού, το πρωί του Σαββάτου 6 Δεκέμβρη ο πρωθυπουργός ξεκινούσε περιοδείες προεκλογικού τύπου δημαγωγίας ανά την επικράτεια, αρχίζοντας από τη Μεσσηνία, με σκοπό την αναστήλωση του κυβερνητικού κύρους. Το βράδυ του Σαββάτου, η δολοφονία του 15χρονου μαθητή, θα καταβυθίσει την κυβερνητική εξουσία του σε γενικευμένη ανυποληψία.
Ένα κύμα ομόθυμης λαϊκής καταδίκης του εγκλήματος και της κρατικής τρομοκρατίας, πλημμύρισε την ελληνική κοινωνία. Oι σικέ παραιτήσεις που δεν έγιναν δεκτές, του υπουργού Εσωτερικών και του αρχηγού της αστυνομίας, όχι μόνο δεν έκρυψαν τις βαριές κυβερνητικές ευθύνες, αλλά τις έκαναν πιο έκδηλες.
Καθολική υπήρξε η λαϊκή κατακραυγή εναντίον του εγκληματικού ανοσιουργήματος των «ράμπο» της αστυνομίας και εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής της «ζαρντινιέρας», που εκτρέφοντας και ενισχύοντας την αποθράσυνση των μηχανισμών καταστολής και εξασφαλίζοντας διαχρονικά την ατιμωρησία της αντιλαϊκής αυθαιρεσίας, όπλισε το χέρι των δολοφόνων.
Διαδηλώσεις οργής ξέσπασαν τόσο στην Αθήνα όσο και στις άλλες πόλεις, αρχικά σ’ εκείνες με πανεπιστημιακά ιδρύματα. Oι κινητοποιήσεις γρήγορα επεκτάθηκαν με ένταση σε όλη σχεδόν τη χώρα, με την αυθόρμητη και μαζική συμμετοχή και του μαθητικού πληθυσμού.
Η έκρηξη που θα δονήσει τη χώρα, θα κάνει την Ελλάδα της κρίσης και της κοινωνικής οργής διεθνές πρωτοσέλιδο. Αλλά την πολιτική διαμαρτυρία και τη μαχητική καταδίκη της κρατικής τρομοκρατίας και της αντιλαϊκής πολιτικής, επιλογή και συμφέρον του συστήματος είναι να την καταστείλει με κάθε τρόπο. Εργαλείο ενός τέτοιου έργου, είναι η μηδενιστική δράση και το τυφλό έργο των καταστροφών, των εμπρησμών και της λεηλασίας. Σ’ αυτό ποντάρει τώρα, σαν σωσίβιο της καταδικασμένης αντιδραστικής της πολιτικής, η κυβέρνηση Καραμανλή, που φιλοδοξεί να σβήσει την πυρκαγιά που η ίδια προκάλεσε, υπολογίζοντας πως η εύλογη αποστροφή του εργαζόμενου λαού προς την αξιοκατάκριτη τυφλή δράση, θα μετασχηματιστεί από αποδοκιμασία και καταγγελία της κυβερνητικής πολιτικής σε «αίτημα» ενίσχυσης της κρατικής καταστολής, και σε στήριγμα τελικά της κυβερνητικής πολιτικής.
Το μαχητικό κίνημα που εκδηλώθηκε κατέβασε στους δρόμους δεκάδες χιλιάδες νεολαίας και λαού. Το κίνημα αυτό μπορεί να σαρώσει τους αντιδραστικούς κυβερνητικούς υπολογισμούς και να τροφοδοτήσει, ακόμα πιο ισχυρή, τη λαϊκή αντίσταση για την προάσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων που καταπατούνται και για να μπει φραγμός στην πολιτική της άγριας εκμετάλλευσης και κοινωνικής καταπίεσης που ασκείται.
Αυτό απαιτεί δυνάμωμα του μαζικού αγώνα, όχι υπόκλιση στο αυθόρμητο αλλά ανύψωση του αυθόρμητου σε αγώνα συνειδητό, πολιτικά σωστά προσανατολισμένο, μαχητικό, οργανωμένο, περιφρουρημένο. Απαιτεί ξεκάθαρο διαχωρισμό από τις τυφλές ενέργειες, τις καταστροφικές και προβοκατόρικες πρακτικές που δυσφημούν, συκοφαντούν και υπονομεύουν τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας, δίνοντας άλλοθι στην αντιλαϊκή εξουσία για την ένταση της κρατικής καταστολής και τρομοκρατίας. Στο έδαφος μιας τέτοιας κατεύθυνσης, παλεύει το Μ-Λ ΚΚΕ, παίρνοντας παντού όπου δρουν οι κομματικές μας δυνάμεις, ενεργητικά μέρος στις πολιτικές κινητοποιήσεις και τους αγώνες που ξεσπούν, δίνοντας τη δική του συμβολή στη μαζικοποίηση και τον αγωνιστικό τους προσανατολισμό.
Η κυβέρνηση Καραμανλή, ανασύροντας το χαρτί της «υπευθυνότητας» και του «χρέους» της απέναντι στην κοινωνία, θέλοντας συνενόχους στο έργο της, προσπαθεί να ξαναπαίξει τώρα το ίδιο περίπου έργο που με άλλους όρους και σε άλλες συνθήκες έπαιξε στις παραμονές των εκλογών του Σεπτέμβρη 2007, μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές που κατέκαψαν και κατερείπωσαν τη μισή Ελλάδα.
Επιδιώκει την «ομοψυχία» των άλλων πολιτικών δυνάμεων του Κοινοβουλίου, και την εξασφάλιση της συναίνεσης και της βοήθειάς τους προκειμένου να αντιμετωπιστεί «υπεύθυνα» η κατάσταση, ενώ το ρόλο του τριχίλιαρου στους πυροπαθείς, μοιάζει να θέλει να υποκαταστήσει τώρα η άμεση εξαγγελία αποζημίωσης και δανείων στους εμπόρους και καταστηματάρχες που στα μαγαζιά τους έγιναν εμπρησμοί και άλλες καταστροφές ή λεηλασίες. Δεν έλειψε βέβαια και κάποια διοχέτευση σπερμολογιών του τύπου της «ασύμμετρης απειλής», όπως ακόμα και οι υπόγειες τρομοκρατικές απειλές περί του ενδεχομένου ανάθεσης αποκατάστασης της «τάξης» στο στρατό, που λίγο-πολύ ανοιχτά υπαινίχθηκε ο Καρατζαφέρης, και το οποίο η κυβέρνηση αυτοπεριβεβλημένη με δημοκρατικό φωτοστέφανο, φρόντισε κατηγορηματικά να το διαψεύσει, αφού «η δημοκρατία μας είναι ισχυρή», δεν γνωρίζει αδιέξοδα, κ.λπ.
Στην ουσία η βασική επιδίωξη της κυβέρνησης είναι να μοιράσει τις ευθύνες της είτε να «εκθέσει» στην κοινή γνώμη όσους αρνηθούν την «υπευθυνότητα» που τους ζητάει. Ένα τέτοιο πλήρες δείγμα υπευθυνότητας, θα ήταν κατά την κυβέρνηση, π.χ. η ματαίωση της απεργίας της 10ης Δεκέμβρη από την ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που αρκέστηκε ωστόσο αρχικά να ματαιώσει μόνο την πορεία και τελικά με συναινετικούς συμψηφισμούς και αλληλοεξυπηρετήσεις απλώς να κοντύνει την απόσταση που θα διάνυε, ορίζοντας προσυγκέντρωση στην Κλαυθμώνος και συγκέντρωση στη Βουλή. Το ΠΑΣOK δεν φαίνεται διατεθειμένο βέβαια να εμφανιστεί σε ρόλο ουραγού της Ν.Δ., τώρα μάλιστα που οι δημοσκοπήσεις το φέρουν πολύ ψηλότερα από αυτήν. Διατείνεται ότι το ίδιο θα τα είχε κάνει όλα όπως ταιριάζουν σ’ ένα «ευνομούμενο» κράτος, κατηγορεί την κυβέρνηση για ανικανότητα στη «διαχείριση κρίσεων», την εγκαλεί ότι «το κράτος απουσιάζει», και ζητάει τελικά «να φύγει» η κυβέρνηση και να γίνουν εκλογές. Ανεξάρτητα από τις αντιπαραθέσεις του με τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣOK έχει στο παραπάνω αίτημά του τη σύμπλευση του ΣΥΡΙΖΑ που ζητάει κι αυτός «να φύγει» η κυβέρνηση, ενώ η Ν.Δ. έχει τη σύμπλευση του ΚΚΕ, που έσπευσε την ώρα αυτή σαν ηχώ της Ν.Δ. να συνδέσει και αποδώσει έμμεσα ευθύνες για τη δράση των «κουκουλοφόρων» στον ΣΥΡΙΖΑ, που «χαϊδεύει τα αυτιά» των «αντιεξουσιαστών» για ψηφοθηρικούς λόγους.
Ενώ η κυβέρνηση βρίσκεται τώρα μπροστά στα εντεινόμενα εσωτερικά αδιέξοδα και προσπαθεί να κερδίσει χρόνο και να διασωθεί από το πλήρες ναυάγιο και τη χρεοκοπία, βλέπει να αυξάνεται ταυτόχρονα η δυσπιστία προς αυτήν, των διεθνών συνεταίρων, προστατών και κηδεμόνων της. Αν θα της δώσουν τη στήριξη που επιζητάει και την πίστωση χρόνου που έχει ανάγκη ή θα ποντάρουν σε άλλο άλογο και θα επιταχύνουν έτσι την απόσυρσή της στα αζήτητα, ίσως δεν αργήσει να φανεί. Έτσι κι αλλιώς το πραγματικό πρόβλημα για το λαό δεν είναι αν θα βρίσκεται στην εξουσία αυτό ή το άλλο κόμμα του μεγάλου κεφαλαίου, η Ν.Δ. ή το ΠΑΣOK (είτε και τα δύο μαζί είτε και σε σύμπραξη το καθένα με άλλα δεκανίκια του συστήματος). Το πραγματικό πρόβλημα είναι αν θα υπάρχει ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα ικανό να παλέψει αποτελεσματικά και να χαράξει μια στέρεη προοπτική για την προάσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων και της νεολαίας, ενάντια σε όποιο αστικό κόμμα κι αν θα βρίσκεται στην κυβερνητική εξουσία. Για έναν τέτοιο σκοπό, για την αγωνιστική ανασύνταξη των λαϊκών δυνάμεων και για μια πραγματική αριστερά, το Μ-Λ ΚΚΕ δίνει μέσα στους τωρινούς αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας, και θα δώσει σταθερά και στο μέλλον, τη συμβολή του.
Tα ξερόκλαδα ήσαν ήδη συσσωρευμένα και περίμεναν το προσάναμμα
Zούμε το γεγονός μιας προαναγγελθείσας έκρηξης! Tα ξερόκλαδα ήσαν ήδη συσσωρευμένα και περίμεναν το προσάναμμα. H δολοφονία του Aλέξη Γρηγορόπουλου ήταν η αφορμή για να εκφραστεί σε βάθος και πλάτος η λαϊκή κατακραυγή, αγανάκτηση και θυμός.
Tα σκάνδαλα, το Bατοπέδιο, ο πλουτισμός των λίγων σε βάρος των πολλών, η βιτρινοποίηση των πόλεων απέναντι στη φτωχοποίηση και φυσικά οι μισθοί πείνας, οι ανύπαρκτες συντάξεις, τα πτυχία και τα απολυτήρια χωρίς αξία, δημιούργησαν ένα εκρηκτικό τοπίο το οποίο αναζητούσε διέξοδο.
Aπέναντι στο άλλοτε βουβό, άλλοτε «ηχηρό» πλήθος η κυβέρνηση των δολοφόνων εμφανίστηκε ζαλισμένη, στριμωγμένη από τη λαϊκή οργή και τις δημοσκοπήσεις, παλαντζάρει ανάμεσα στην κρατική βία και την ακόμα μεγαλύτερη κρατική βία. Δίπλα της το ΠAΣOK, με τη θεωρία του ώριμου φρούτου, περιμένει να πέσει η κυβένηση κατά το γνωστό παραμύθι του τράγου και της αλεπούς.
Aπό δίπλα τα ρεφορμιστικά κόμματα που φτύνουν τη νεολαία ανακαλύπτοντας συνωμοσίες και διεθνή σχέδια (τα οποία υπάρχουν) ή «γλείφοντας» για να προσποριστούν εκλογικά κέρδη και ψήφους.
Aπέναντί τους υπάρχει η αγωνιστική αριστερά, η πραγματική. Mε όλες τις αντιφάσεις, τις ολιγωρίες και τις αδυναμίες της. Aλλά πάντοτε μέσα στους αγώνες, μέσα στη νεολαία, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος, προσπαθώντας, όπως το κόμμα μας, ν’ αφουγκραστεί τους βαθύτερους χτύπους της καρδιάς της νεολαίας, την αγκούσα των εργατών, αγροτών, υπαλλήλων.
Nα μετατρέψουν το αυθόρμητο σε συνειδητό και απέναντι στην τυφλή βία να αντιπαραθέσουν τη μαζική, οργανωμένη αντίσταση των λαϊκών δυνάμεων.
Oι χιλιάδες των νέων ανθρώπων, οι χιλιάδες των αγωνιστών της αριστεράς, των δημοκρατών που τους ξύπνησαν οι μνήμες, οι δάσκαλοι που θέλουν να μεταλαμπαδεύσουν τη γνώση κι όχι την αμορφωσιά.
Oφείλουμε να δούμε την ουσία κι όχι το επιφαινόμενο. Nα δούμε πίσω από τους τοίχους και όχι τις εικόνες και να μιλήσουμε για τις αιτίες και όχι για τ’ αποτελέσματα. Nα περάσουμε πάνω. Nα διαχωριστούμε από τις φωτιές και τα «μπάχαλα» και να μιλήσουμε αριστερά, μαζικά, ενωτικά.
Στην καρδιά των γεγονότων και πάντως στο πλάι μιας νεολαίας που ανακαλύπτει τις λέξεις αγώνας, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, όχι στα λήμματα των λεξικών, αλλά στο δρόμο.
Που ανακαλύπτει ψηλαφώντας αντιφατικά και πολλές φορές «δύστροπα» τα κομμάτια της ζωής της.
Aυτή τη ζωή την κομματιάζει η άρχουσα τάξη για δύο πενταροδεκάρες και τους ορθώνει έναν απαγορευτικό τοίχο στη μόρφωση, την εργασία και τον πολιτισμό.
Oφείλουμε να μιλήσουμε τίμια, διαπαιδαγωγητικά αλλά χωρίς φόβο, με το στόχο του μαζικού αγώνα εκεί που γαλβανίζονται οι αυριανοί ηγέτες τους και οι αυριανοί αγωνιστές.
Aν είναι να πάρουμε από κάτι απόσταση είναι πρωτίστως από τη σκουριά που συσσωρεύει στα μυαλά των ανθρώπων ο συμβιβασμός και η παραίτηση.
Άλλωστε η τυφλή βία είναι η άλλη όψη του αστικού πολιτισμού που τρέφει το «εγώ» κόντρα στο «εμείς» και «το τομάρι μου» κόντρα στη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη.
