Την Τετάρτη 20/11 η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Φοιτητών Παντείου διακόπηκε απότομα όταν άτομα του αντιεξουσιαστικού/αναρχικού χώρου προπηλάκισαν μέλη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ τη στιγμή που οι δεύτεροι έκαναν τοποθέτηση, φτάνοντας μέχρι και στον ξυλοδαρμό ενός εξ αυτών. Το απαράδεκτο αυτό επεισόδιο οδήγησε στην επικράτηση ενός κλίματος πανικού και στη μαζική αποχώρηση φοιτητών από το χώρο της συνέλευσης. Ως Φοιτητική Πορεία καλέσαμε τον κόσμο να μείνει στη συνέλευση και να μην ενδώσει στο διαλυτικό κλίμα που επιβλήθηκε, ένα κλίμα που εν τέλει εξυπηρετεί τη ΔΑΠ, την κυβέρνηση και όσους δε θέλουν οι φοιτητές να συζητάνε, να παίρνουν αποφάσεις και να αγωνίζονται συλλογικά και συντονισμένα. Στη συνέχεια κατατέθηκε και υπερψηφίστηκε ψήφισμα της Φοιτητικής Πορείας για την καταδίκη της προβοκατόρικης αυτής επίθεσης που αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της ΔΑΠ και της κυβερνητικής προπαγάνδας περί «ασύλου βίας και ανομίας» και ενισχύει τις συκοφαντίες για «μειοψηφίες που απαγορεύουν κάθε αντίθετη γνώμη διά ροπάλου». Αυτό φάνηκε και από το κύμα λάσπης που δέχτηκε τις επόμενες μέρες το πανεπιστημιακό άσυλο και οι φοιτητικές συνελεύσεις τόσο από κυβερνητικούς εκπροσώπους και τα ΜΜΕ, όσο και από μια σειρά από ιστοσελίδες και σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Από τη μεριά μας θεωρούμε αυτονόητο το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης του κάθε φοιτητή, ακόμα κι αν λέει πράματα με τα οποία δε συμφωνούμε. Για μας η ουσιαστική καταδίκη της ΔΑΠ και των συμφερόντων που υπηρετεί δε γίνεται με βρισιές και ξυλοδαρμούς, αλλά όταν η ίδια η ΔΑΠ ξεγυμνώνεται στα μάτια των φοιτητών μέσω της πειθούς και της αντιπαράθεσης και αναδεικνύεται γι’ αυτό που πραγματικά είναι, υπηρέτης των αντιεκπαιδευτικών πολιτικών Ε.Ε.-κυβέρνησης, εχθρός της δημόσιας-δωρεάν παιδείας. Αυτό φάνηκε και από μια σειρά συνελεύσεων στις οποίες η ΠΑΣΠ, η ΔΑΠ και το Bloco (ΣΥΡΙΖΑ) έχουν απομονωθεί από την πλειοψηφία των φοιτητών. Καμιά επίκληση σε «δικαιολογημένη βία των καταπιεσμένων» και άλλες αερολογίες δε μπορεί να νομιμοποιήσει στα μάτια των φοιτητών αυτές τις αντικοινωνικές δράσεις που αποτελούν καρικατούρες επαναστατικής βίας ενώ δεν είναι παρά τραμπουκισμοί γηπεδικού επιπέδου. Οι «καταπιεσμένοι» δε χρειάζονται «αντιπροσωπεία κομάντος» και ούτε θεωρούν το κάθε λογής νταβαντούρι κομμάτι του αγώνα τους. Ας σκεφτούμε μια στιγμή γιατί μετά τις μολότοφ και τα κυνηγητά στη μαθητική διαδήλωση της Δευτέρας 4/11 οι μαθητές δεν ξαναβγήκαν στο δρόμο, ας σκεφτούμε γιατί τα ΜΜΕ δείχνουν όλη μέρα σκηνές από επεισόδια και ούτε μισό πλάνο από τις μαζικές φοιτητικές διαδηλώσεις, ας σκεφτούμε τέλος, γιατί μετά τα γεγονότα στις 20/11 η συνέλευση διαλύθηκε, ακριβώς όπως θα το ήθελε η ΔΑΠ και η κυβέρνηση. Το κίνημα δεν έχει ανάγκη από τρομοκρατική επιβολή λογοκρισίας, στον αντίποδα θεωρεί τέτοιες πρακτικές ξένες και τις καταδικάζει, προωθεί και συγκροτείται στο τρίπτυχο ενότητα-οργάνωση-μαζικός αγώνας.
Ο μεγάλος κερδισμένος αυτής της υπόθεσης δεν είναι άλλος από τη ΔΑΠ. Η ΔΑΠ που όλη αυτήν την περίοδο γράφει στις αφίσες της «μην τους δώσεις ασυλία», «το πάρτι ανομίας τέλειωσε» και «βουλιάξτε τους κόκκινους και μαύρους φελλούς», η ΔΑΠ που έσπευσε να συγχαρεί τα ΜΑΤ για την καταπάτηση του ασύλου, τον ξυλοδαρμό και τις συλλήψεις φοιτητών στην ΑΣΟΕΕ λίγες μέρες πριν από την επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η ΔΑΠ που δεν πατάει το πόδι της στις Γενικές Συνελεύσεις τόσα χρόνια αλλά και όλον αυτό τον καιρό που οι φοιτητές αγωνίζονται ενάντια στις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές της κυβέρνησης, τώρα βρίσκει πάτημα για να εμφανιστεί ως μια πολιτική δύναμη «θυματοποιημένη» και «φιμωμένη».
Έκπληξη μας προξένησε η στάση των ΕΑΑΚ και της ΑΡΕΝ που όχι μόνο δεν έβγαλαν κιχ για το επεισόδιο, όχι μόνο αρνήθηκαν να υπερψηφίσουν το ψήφισμα καταδίκης των προβοκατόρικων αυτών ενεργειών, αλλά το ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΑΝ κιόλας σε πλήρη σύμπνοια με τον αντιεξουσιαστικό χώρο! Όπως είναι προφανές για την επιλογή τους αυτή οι εκπρόσωποι των ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ απομονώθηκαν ακόμα και από όσους τους υποστηρίζουν, αφού το ψήφισμά πέρασε με 165 ψήφους υπέρ και μόλις 39 κατά (ας σημειωθεί πως τη στιγμή της ψηφοφορίας τόσο η ΔΑΠ όσο και η ΠΑΣΠ είχαν αποχωρήσει από τη συνέλευση). Αυτή η στάση φυσικά δεν έπεσε από τον ουρανό. Μέρες τώρα τα ΕΑΑΚ προετοίμαζαν το δρόμο για την ανάδειξη τέτοιων επεισοδίων, τόσο μέσω των εβδομαδιαίων ραντεβού επικοινωνιακής σύγκρουσης που στήνανε με τις άδειες κλούβες των ΜΑΤ σε κάθε διαδήλωση (χωρίς φυσικά να υπάρχει καμιά απόφαση συλλόγου για ανάλογη μορφή δράσης), όσο και με τα αποπροσανατολιστικά συνθήματα που φωνάζουν όλον αυτό τον καιρό περί «αιωνίων φοιτητών» που «όποτε γουστάρουνε θα πάρουνε πτυχίο», για τις «συγκρούσεις-διαδηλώσεις», για τα «μπλοκ ανοιχτοσχολάκηδων και φυτών», λες και όποιος δεν έχει πειστεί για τις καταλήψεις ανήκει σε κάποιο αντιδραστικό στρατόπεδο και είναι εχθρός των φοιτητών! Όλα τα παραπάνω είναι ακριβώς τα επιχειρήματα που αξιοποιεί η κυβερνητική προπαγάνδα εναντίον του φοιτητικού κινήματος. Ταυτόχρονα είναι και όλα αυτά που φαίνονται ελκυστικά σε όσους δίνουν προτεραιότητα στις βίαιες εκτονώσεις και όχι στην πολιτική κατεύθυνση του φοιτητικού κινήματος. Η ιστορία όμως έχει αποδείξει πως δεν υπάρχει τίποτα πιο αυταρχικό από την ελευθερία του ενός να επιβάλλεται στους πολλούς, τίποτα πιο αφοπλιστικό για τους αγώνες των φοιτητών από τη βία που στοχεύει στα ΜΑΤ και τις τζαμαρίες, αφήνοντας στο απυρόβλητο την ουσία, δηλαδή τις πολιτικές που πλήττουν τα συμφέροντά μας. Εν τέλει δεν υπάρχει χειρότερου τύπου υπονόμευση για το φοιτητικό κίνημα από τις πρακτικές εκείνες που του αποστερούν το πιο ισχυρό του όπλο, την υποστήριξη του φοιτητικού αγώνα από τον εργαζόμενο λαό.
