Το Ποτάμι, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Δημοκρατική Αριστερά, Δημοκρατική Συμμαχία, Ένωση Κεντρώων, Πλεύση Ελευθερίας. Αυτά και σωρεία άλλων κομμάτων και κομματιδίων δημιουργήθηκαν τον επίσημο καιρό των μνημονίων, όταν κλασικά αστικά κόμματα συρρικνώνονταν ή καταβαραθρώνονταν και κυριαρχούσαν η ρευστότητα και ευρείες ανακατατάξεις.
Βραχύβια, προσωποπαγή, συσπειρωμένα κυρίως γύρω από μια μικρή ομάδα προσωπικοτήτων, τα νεόκοπα αυτά μορφώματα χαρακτηρίζονταν από ανύπαρκτες ή σκιώδεις διαδικασίες που περιορίζονταν είτε στα «ιδρυτικά συνέδρια» είτε σε «έκτακτες συνδιασκέψεις», προκειμένου να αποφασίσουν τη συμμετοχή τους σε κάποιο κυβερνητικό συνασπισμό ή να επικυρώσουν τη στήριξη στην εφαρμογή των μνημονίων. Ενίοτε δε και για να... διαλυθούν!
Δεκανίκια του αστικού πολιτικού συστήματος και αρωγοί των μνημονίων
Ποιος ξεχνά τον «πολύ» Πάνο Καμμένο όταν έφευγε από τη ΝΔ με εθνικιστικές τυμπανοκρουσίες και που με το γνωστό «κουτσαβάκικο» στυλ κατακεραύνωνε μνημόνια και κυβέρνηση Σαμαρά, για να γίνει και ο ίδιος μνημονιακός, προκειμένου να μη χάσει την υπουργική θέση; Ή τον Φώτη Κουβέλη που αποχωρούσε από τον ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζοντας τη διαφωνία του με την τότε γραμμή, δημιουργώντας τη «ρεαλιστική» ΔΗΜΑΡ, μπαίνοντας σε συγκυβερνήσεις με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ψηφίζοντας μνημόνια και συνηγορώντας στην πλήρη υποταγή της χώρας στους δανειστές, για να ξαναγυρίσει και πάλι στον μνημονιακό πλέον ΣΥΡΙΖΑ, ως υπουργός, λίγα χρόνια μετά;
Ποιος ξεχνά τον Σταύρο Θεοδωράκη και το μεταμοντέρνο «Ποτάμι» που «ξεπερνούσε» υποτίθεται το «παλιό», πλασάροντας ένα νεοφιλελεύθερο ατομικιστικό lifestyle, στηρίζοντας απόλυτα μνημονιακές πολιτικές, για να καταλήξει τελικά να φυλορροήσει σχεδόν σύσσωμο προς τα «παλιά» κόμματα ΝΔ, ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ;
Ποιος ξεχνά την περιβόητη πρόεδρο της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία, αφού τα «έσπασε» με τον ΣΥΡΙΖΑ για το... χρέος και τα μνημόνια, δημιούργησε την Πλεύση Ελευθερίας, για να... αποθεώνει τον εαυτό της και να καταδεικνύει στον «απλό κόσμο», το πώς θα γίνει η Ε.Ε. πιο «δίκαιη», πιο νομοταγής και πιο «ανθρώπινη»...
Ποιος ξεχνά ακόμα και το γραφικό Βασίλη Λεβέντη που ωρυόταν στα διάφορα τοπικά κανάλια της Αττικής για τα «λαμόγια», το «παπανδρέικο» και το «μητσοτακέικο», μοιράζοντας «κατάρες»; Τον ίδιο Βασίλη Λεβέντη, που σε μια φάση απονομιμοποίησης του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος, ένα κομμάτι κόσμου επέλεξε να ψηφίσει «τρολάροντας» και που φάνηκε εν τέλει τόσο χρήσιμος στο να περάσουν από το κοινοβουλιο τόσα αντιλαϊκά μέτρα, συμμετέχοντας και αυτός στο πολιτικό «κομπρεμί».
Η ημερομηνία λήξης περιλαμβάνεται στη συσκευασία...
Όλη αυτή η πληθώρα κομμάτων, δημιουργήθηκαν ακριβώς έχοντας ημερομηνία λήξης. Και οι ιθύνοντες το γνώριζαν. Όπως γνώριζαν ότι αν ήθελαν να πλασαριστούν σε κυβερνητικά αξιώματα, κατέχοντας θέσεις στο αστικό πολιτικό σύστημα, έπρεπε να παρουσιάσουν «κουκιά» (το αστικό πολιτικό «παιχνίδι» ποτέ δεν βλέπει ψήφους πολιτών, παρά προστάζει για «κουκιά» που πλασάρουν στην εξουσία), τουλάχιστον ένα μόρφωμα για τα μάτια του κόσμου και κυρίως έναν τρόπο για να μην «χαθούν» ψήφοι από το αστικό πολιτικό μπλοκ εξουσίας. Ένα κανονικό «μάντρωμα» δηλαδή του κόσμου...
Κι αφού πλατιές μάζες γύρισαν την πλάτη στα κλασικά κόμματα εξουσίας, είτε απέχοντας από τις εκλογές, είτε στέλνοντας στα τάρταρα το ΠΑΣΟΚ και «χαρίζοντας» στη Δεξιά του Σαμαρά τα χαμηλότερα εκλογικά της αποτέλεσμα, έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος συγκράτησης αυτού του κόσμου. Έτσι «το πήγαν» ...παραδοσιακά: «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».
Στελέχη από τους κόλπους του δικομματισμού, προφασιζόμενα κάλπικες, όπως τελικά αποδείχθηκε, πολιτικές και ιδεολογικές «διαφωνίες» ύψωσαν μπαϊράκι και «έστησαν» τους δικούς τους κομματικούς μηχανισμούς. Όσοι κατάφεραν να μπουν στη Βουλή, όχι μόνο «ξέχασαν» διαφωνίες και παλιές έριδες, αλλά στήριξαν, στο σύνολό τους, αυτά ακριβώς τα οποία δήλωναν προπαγανδιστικά ότι «πολεμούσαν».
Διότι η «αντιμνημονιακή ψήφος» που ευαγγελίζονταν οι ΑΝΕΛ, Λεβέντης και τόσοι άλλοι ή η «στροφή στο ρεαλισμό» των Κουβέληδων μετατράπηκαν έντεχνα σε βασικό στήριγμα των μνημονιακών πολιτικών, με άμεση ψήφιση νομοσχεδίων και συναίνεση σε σειρά αντεργατικών και αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, συμβάλλοντας τελικά στην καταβαράθρωση των λαϊκών στρωμάτων.
Ο στόχος όμως επετεύχθη. Η ψήφος εκείνου του κομματιού της κοινωνίας που τραβήχτηκε από τις «σειρήνες» δεν αποσπάστηκε από το αστικό πολιτικό μπλοκ. Ίσα ίσα κατευθύνθηκε σε πολιτικές εκ διαμέτρου αντίθετες από αυτές που ευαγγελίζονταν τα συγκεκριμένα κόμματα.
Στο ίδιο «παιχνίδι» και η ακροδεξιά
Ακόμα και ο ακροδεξιός βόρβορος ειδώθηκε από μεγάλο κομμάτι του πολιτικού συστήματος ως κανονικότατη συστημική εφεδρεία, με «προβιά» φυσικά «αντισυστημική». Έτσι η εξάλειψη του ΛΑΟΣ έφερε τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο, με αστούς δημοσιολόγους και πολιτικά πρόσωπα να κάνουν λόγο για... «σοβαρή Χρυσή Αυγή» (sic), διαβλέποντας στο πρόσωπο των φασιστών ενδεχόμενο στήριγμα. Η ίδια πάντως έδειξε εξαρχής το πραγματικό της πρόσωπο, παρέχοντας στήριξη σε εφοπλιστές και τραπεζίτες, αντιτασσόμενη σε οποιαδήποτε εργατική διεκδίκηση.
Όμως ο βάλτος της ακροδεξιάς επεφύλασσε σειρά άλλων κομματιδίων. Μπαλτάκοι, Φαήλοι, Τζήμεροι και σωρός άλλων, οι περισσότεροι από τους οποίους είτε ξεπήδησαν από τη ΝΔ είτε κατέληξαν σε αυτήν σήμερα, δημιούργησαν τα δικά τους καθ’ όλα συστημικά «αντισυστημικά» κομματίδια...
Μία «μόδα» που συνεχίζεται μέχρι σήμερα
Όπως φαίνεται πάντως, η «μόδα» των κομμάτων και των κομματιδίων με ημερομηνία λήξης και συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες δεν έχει περάσει. Από το νεόκοπο ΜέΡΑ25 του «γκουρού» των οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη που επαναφέρει το αφήγημα της «καλής» ΕΕ μέχρι κόμματα όπως το ΚΙΔΗΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου και άλλα τόσα που δημιουργούνται ή εξακολουθούν να «συντηρούνται» στα... χαρτιά, φαίνεται πως το αστικό πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να έχει ανάγκη από πρόθυμους υπηρέτες και στηρίγματα. Στόχος πάντα η υφαρπαγή της ψήφου του λαού πάση θυσία.
Ουσιαστικά, πολιτικές εφεδρείες και στηρίγματα που παίρνουν το χαρακτήρα σκιωδών προσωποπαγών μορφωμάτων θα εξακολουθούν να υπάρχουν και να αναπαράγονται. Όσο η εξαθλίωση του εργαζόμενου λαού συνεχίζει να υφίσταται, όσο το σύστημα «διψά» για νέα κέρδη, δεν πατάει όμως γερά στα πόδια του, όσο ο φόβος μιας νέας κρίσης συνεχίζει να πλανάται, οι πολιτικοί αγύρτες και τσαρλατάνοι θα είναι πάντα χρήσιμοι για την αστική τάξη και το πολιτικό της «παιχνίδι».
Γιώργος Β.
Αναδημοσίευση από το νέο τεύχος του περιοδικού Πορεία που κυκλοφορεί.
