Πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στις 7 Μάρτη στην Πυξίδα, εκδήλωση-συζήτηση μπροστά στη μέρα της γυναίκας. Οι σ.Δήμητρα Σαμαρά και Αριάδνη Αλεξίου μίλησαν για την ιστορία του γυναικείου κινήματος και αγώνες τους οποίους έδωσε, ενώ καταπιάστηκαν και με τα σύγχρονα προβλήματα των γυναικών. Ανέδειξαν τον ταξικό χαρακτήρα του γυναικείου ζητήματος και κριτίκαραν λαθεμένες απόψεις γύρω από αυτό. Στη συνέχεια αναπτύχθηκε πλούσια συζήτηση γύρω από όλα αυτά τα προβλήματα.
Η ομιλία της σ.Δήμητρας Σαμαρά:
8η Mαρτη: Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας
Φίλες και φίλοι, συναγωνίστριες και συναγωνιστές
Αυριο – 8 του μαρτη- έχει την τιμητική του αυτο που οι κινεζοι αποκαλουν «το άλλο μισό τ’ ουρανού», οι γυναίκες!
Η ιστορική γνώση ειναι επικινδυνη για τους ισχυρους και τους κρατουντες ειναι επικινδυνη επειδη διαπαιδαγωγει και αποτελει παραδειγμα για τους νεοτερους. Για αυτο τωρα τελευταια επιδιωκουν να την ξαναγραψουν! Η να την αποσιωπησουν, να την θαψουν! Ή να την μετατρεψουν σε μουσειο! Ή να την αφυδατωσουν, να την ξεδοντιασουν, να της αλλαξουν το νοημα να την στρεψουν σε δρομους ακινδυνους για αυτους! Ετσι εγινε και με την 8η του μαρτη – της άλλαξαν το νόημα, τη σημασία – την μετέτρεψαν σε γιορτή – κατι σαν του αγ. Βαλεντινου και την γιορταζουν με δωρα και σοκολατενιες καρδουλες! Το ίδιο έκαναν και για την πρωτομαγιά –. Το κατάφεραν? Κατάφεραν πολλά, όχι όλα.
Σήμερα είμαστε εδώ, λιγοι ειναι αληθεια αυτο αλλα πεισμωμενοι και αποφασισμενοι να διατηρήσουμε τη μνήμη κόντρα στη λήθη και στο ξαναγραψιμο της ιστοριας – γιατι λαος χωρις μνημη ειναι χειρησιμος και χειραγωγησιμος κι ευκολα μπορει να νικηθει -
Ειμαστε εδω αποδίδοντας το πραγματικό νόημα της σημερινής μέρας.
Στα 1910 συνέρχεται η διεθνής συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών γυναικών στην Κοπεγχαγη. Η Κλάρα Τσετκιν, γερμανίδα κομμουνίστρια προτεινει και η συνδιασκεψη αποφασιζει και οριζεται η 8η Μαρτη κάθε χρόνου ως Διεθνής Μέρα της Γυναίκας.
Η ημερομηνία δεν επιλέχτηκε τυχαία: στις 8 Μαρτη του 1857 στην Ν. Υόρκη των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής χιλιάδες εργάτριες υφάντριες και κλωστουφαντουργινες οργάνωσαν μεγάλη απεργία και διαδήλωση απαιτώντας καλύτερες συνθήκες και λιγότερες ώρες δουλειάς (τότε δούλευαν 14 ώρες) και ίση αμοιβή με τους άνδρες συναδέλφους τους. Η αστυνομία έδωσε αιματηρό τέλος στην διαδήλωση, πολλές γυναίκες συνελήφθηκαν και μερικές δολοφονήθηκαν.
Για το προοδευτικό, αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα η 8η του Μαρτη είναι μέρα απότισης τιμής στις αμερικανίδες εργάτριες και μέρα διεκδικήσεων και αγώνα / μερα αναστοχασμου / κριτικης αυτοκριτικής και ανασύνταξης.
Η μέρα αυτή γιορτάστηκε για πρώτη φορά το 1911 σε πολλές χώρες του κόσμου, ιδιαιτέρως στις ΗΠΑ και τη Γερμανία.
Στα 1913: Οι γυναίκες της Τσαρικής Ρωσίας ξεσηκώνονται με την κραυγή «Κάτω η πείνα – Κάτω ο πόλεμος».
Τον επόμενο ακριβώς χρόνο – στα 1914 / ξεσηκωνονται οι γυναικες στις λαικες συνοικιες στο παρισι και διαδηλωνουν για την για την ροζα λουξεμπουργκ που βρισκονταν στις γερμανικες φυλακες γιατι μιλουσε εναντια στον πολεμο που ερχονταν.....
Στα 1936: οι Ισπανιδες γυναίκες διαδηλώνουν στη Μαδρίτη κατά του φασισμού.
Γιορτάστηκε ακόμα από τις κρατούμενες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Ραβενσμπουργκ το 1945!
Στην Σοβιετική Ένωση, μετά από εισήγηση της Αλεξάνδρας Κολοντάι, η 8 του Μαρτη καθιερώθηκε ως επίσημη αργία.
συντρόφισσες και σύντροφοι,
ο 2ος πολεμος τελειωνει και τελειωνει αφηνοντας πισω του 50 εκατομμυρια νεκρους – απο τα 50 εκ. τα 20 ηταν σοβιετικοι ! - τεραστια η συμβολη του σοβιετικου λαου / και με το τερας του φασισμου νικημενο και τις γυναικες που πρωτοστατησαν στην αντιφασιστικη παλη αποφασισμενες να υπερασπισουν την ειρηνη την δημοκρατια τη ζωη την δικη τους και των παιδιων τους....
Ετσι στα 1945 τον Δεκεμβρη στο παρισι γινεται το ιδρυτικο συνεδριο της Παγκοσμιας Ομοσπονδία Δημοκρατικων Γυναικών.
850 γυναικες αντιπροσωποι απο 40 χωρες δινουν ορκο :«Δίνουμε τον ιερό όρκο ν’ αγωνιζόμαστε αδιάκοπα για την εξασφάλιση μιας διαρκούς και παγκόσμιας ειρήνης». Από τις ηγετικές θέσεις της ΠΔΟΓ πέρασαν μεγάλες, ιστορικές προσωπικότητες του γυναικείου αλλά και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος όπως ήταν: η Ντολορες Ιμπαρουρι – η θρυλικη Πασιοναρια- Γ.Γ του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ισπανίας / η Ευγενία Κοτόν της Γαλλικής Αντίστασης/ η Βαλεντίνα Τερέσκοβα της Σοβιετικης Ενωσης η πρώτη γυναίκα κοσμοναύτης, η Βιλμα Εσπίν ηγετικη μορφη του ανταρτικου και της κουβανεζικης επαναστασης συντροφισσα του Ραουλ Καστο, η Χέρτα Κουουσίνεν ηγέτιδα του κομμουνιστικού κινήματος της Φινλανδίας, και απο το ελληνικικο κομμουνιστικο κομμα η Αύρα Παρτσαλίδου ...
Συναγωνιστριες και συναγωνιστες και φιλοι,
Σήμερα σε συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που λαϊκά και δημοκρατικά δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων σαρώνονται, με ιδιαίτερη ένταση και οξύτητα συμπαρασύρονται στην κόλαση και τα πιο αδύναμα κομμάτια του πληθυσμού, οι μετανάστες, τα παιδιά και οι γυναίκες. Σήμερα όμως γίνεται επιτακτικά αναγκαία η κοινωνική απελευθέρωση. Και η γυναικεία απελευθέρωση που είναι κομμάτι της. Έχουμε χρέος να την κάνουμε και εφικτή! Σ αυτόν το δρόμο που δεν είναι λεωφόρος αλλά μονοπάτι κακοτράχαλο χρειάζονται δυνάμεις, χρειάζονται όλες οι δυνάμεις που έχουν οι φτωχοί για ν’ αλλάξουν τον κόσμο τους αλλάζοντας τον κόσμο!
Ο μισός πληθυσμός δεν μπορεί να μείνει έξω από τούτο τον αγώνα. Αυτές τις δυνάμεις – οι γυναικες δηλαδη που απόδειξαν στην ιστορία πως μπορούν να παλεύουν και να νικούν για το δίκιο τους εμεις δεν τις χαρίζουμε στον αντίπαλο! Ο ουρανός θα είναι μουντός χωρίς το άλλο του μισό! Έχουμε χρέος αυτό το δυναμικό να το ελξουμε, να το εμπνεύσουμε, να το κάνουμε να μας εμπιστευτεί και να πυκνώσει τις γραμμές μας για να παλέψουμε από κοινού, μαζί με τους άνδρες για έναν κόσμο καλύτερο.
Απο το 1857 / 1910 μεχρι σημερα περασε πανω απο εναμισος αιωνας!
Σ’ όλα αυτά τα χρόνια η πορεία του γυναικείου κινήματος δεν ήταν ευθεία, ούτε ανοδική, ούτε αδιατάρακτη. Νομίζουμε ότι θα βοηθούσε μια ματιά προς τα πίσω. Το κρίνουμε απαραίτητο για την εξαγωγή συμπερασμάτων. Για να μετρήσουμε σωστά και λάθη με σκοπό να τα ελαχιστοποιήσουμε ή και να τα μηδενίσουμε / θα κάνουμε άλλα λαθη αλλά οχι τα ιδια (για να θυμηθουμε τον Μπρεχτ)! Πολλές αγωνίστριες νέες αλλά και μεγαλύτερες σε ηλικία μας λένε: «δεν με νοιάζει τι έγινε τον προηγούμενο αιώνα τώρα τι κάνουμε που όλα μας τα παίρνουν». Κατανοούμε την αγωνία και τον τρόμο και τον πανικό. Τίποτα το ανθρώπινο δεν μας είναι ξένο – δεν το δικαιολογούμε, όμως. Απαντάμε ότι η ιστορική πείρα του κινήματος πρέπει να αξιοποιηθεί ακριβώς για να αντιπαλέψουμε το σήμερα!
Φιλοι και συντροφοι,
Η υποταγή της γυναίκας, ο περιορισμός της σε δεύτερο ρόλο, ο σφαγιασμός των δικαιωμάτων της είναι χαρακτηριστικό όλων των εκμεταλλευτικών κοινωνικών συστημάτων. Συνεπικουρουμενων απο τα θρησκευτικα δογματα! Η δε γυνη να φοβηται τον ανδρα λενε οι χριστιανοι – η γυναικα εχει μόνο μια μορφη – αυτη της παναγιας της μανας του χριστου / δειγμα ιστορικης οπισθοδρομησης! Στο ελληνικο δωδεκαθεο υπηρχαν εξι θεες! Ο Β.Ι.Λένιν έγραφε το 1921 ότι η γυναίκα συνθλίβεται από την πιο ταπεινή και την πιο αγροίκα, την πιο βαριά, αποβλακωτική για τον άνθρωπο εργασία στην κουζίνα και γενικά στο απομονωμένο οικιακό νοικοκυριό. Οι ρίζες της απομόνωσης έρχονται από πολύ μακριά, από την περίοδο που ο ανδρας κυνηγούσε για να φερει φαι στο σπιτι και η γυναικα γεννουσε! Στις δουλοκτητικές κοινωνίες, η γυναίκα όπως και οι δούλοι θεωρούνται res (πράγμα) και στη δουλοπαροικία, βοηθούσης της εκκλησίας, καταδικάζονται σε «κοινωνικό διωγμό». Στον Μεσαιωνα η γυναικα ταυτιζεται με την κολαση /την μιαροτητα την αισχροτητα – αυτο ισχυει για ολες τις γυναικες εκτος απο τις γυναικες της ανωτερης ταξης!
Με την γαλλικη επανασταση βελτιωνεται νομικα η θεση της γυναικας. Μόνο που η ισονομια βρισκεται στα χαρτια κι οχι στην πραξη! Και οταν παλινορθωνεται η απολυταρχια μετα την αστικη επανασταση τα πραγματα για τις γυναικες γινονται ασχημα παλι. Έτσι στα τέλη του 19ου αιώνα, στην αυτοκρατορική Γερμανία των Κάιζερ, απλώνονται μικροαστικές αντιλήψεις των 3Κ (Kirhe, Kache, Kinden δηλαδή εκκλησία, κουζίνα, παιδιά) πάνω στα οποία πάτησαν αργότερα οι φασίστες του Χίτλερ.
Συντροφισσες και συντροφοι
Η ιστορία του γυναικείου κινήματος στην Δύση μπορεί να χωριστεί σε 3 φάσεις, 3 κύματα. Η πρώτη φάση ξεκινά στα μισά του 19ου αι. και φτάνει μέχρι στα 1920 περίπου. Είναι η περίοδος της βιομηχανικής ανάπτυξης η περίοδος που η γυναίκα φεύγει απ το χωριό και μπαίνει στην μανιφακτουρα, στο εργοστάσιο.
Η αστική τάξη αποχτά την εξουσία συντρίβοντας τα δεσμά της φεουδαρχίας. Καθιερώνεται η έννοια του πολίτη κι αναδείχνονται τα δικαιώματα της γυναίκας. Το γ.κ. αυτής της εποχής είναι γνωστό σαν το κίνημα της «σουφραζέτας» με κύριο αίτημα το δικαίωμα της ψήφου των γυναικών – από κει πήραν και το όνομα τους από την αγγλική λέξη “suffrage” που σημαίνει ψηφοφορία. Ηταν ενα μικροαστικο κινημα που εσβησε με την εναρξη του πρωτου παγκοσμιου πολεμου. Η πρωτη βιομηχανικη επανασταση δημιουργει νεες συνθηκες. Οι γυναικες μπαινουν μαζικα στην παραγωγη. Τοτε ομως εγινε και κατι αλλο πολυ σημαντικο – η εργατικη ταξη οι εργατες και οι εργατριες αποχτησαν τα θεωρητικα τους οπλα! Ο Μαρξ κι ο Ενγκελς θεμελιωνουν θεωρητικα την γενικη ισοτητα κι ο Γερμανος μαρξιστης μεμπελ με το βιβλιο του “η γυναικα και ο σοσιαλισμος” την γυναικεια χειραφετηση! Τα πραγματα αλλαζουν! Στη Μ. Βρετανία, τα κοριτσια των ευπορων οικογενειων μπορουν να πηγαινουν σχολειο, οι γυναικες μπορουν να γινονται δασκαλες( “ανοιγει το επαγγελμα του εκπαιδευτικου για τι γυναικες) και οι ώρες εργασίας των γυναικών περιορίζονται σε δέκα (από το 1847). Στη Γαλλία τα λύκεια θηλέων ανοίγουν το 1880 και η νομοθεσία για τη γυναικεία εργασία αλλάζει το 1892. Ομως οι Γαλλιδες ακομη δεν εχουν δικαιωμα ουτε να ψηφισουν ουτε να ψηφιστουν κι αυτο ισχυει μεχρι το 1944 που αποχτουν το δικαιωμα ψηφου! Στην «προηγμένη» Ελβετία το δικαίωμα ψήφου δίνεται το 1951, ενώ στην «καθυστερημένη» Ρωσία αμέσως με τη νίκη της αστικο-δημοκρατικής επανάστασης τον Φλεβάρη του 1917.
Την ίδια εποχή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στις ΗΠΑ αναπτύσσεται το κίνημα ενάντια στην δουλεία των μαύρων αλλά και η οργάνωση του προλεταριάτου. Κάτω από αυτές τις συνθήκες το γυναίκειο κίνημα των ΗΠΑ προβάλλει αιτήματα για το δικαίωμα των γυναικών στην εκπαίδευση, το δικαίωμα των παντρεμένων γυναικών στην ιδιοκτησία και το διαζύγιο και το δικαίωμα στην ψήφο. Το 1868 η αμερικανική κυβέρνηση δίνει δικαίωμα ψήφου στους μαύρους αλλά όχι στις γυναίκες, το οποίο καταχτούν στα 1920!
Το αστικό ελληνικό κράτος επέτρεψε τις γυναίκες να ψηφίσουν το 1952 ενώ η Κυβέρνηση του Βουνού το 1944.
Όμως, το πρώτο μεγάλο βήμα του γυναικείου κινήματος, έχει χρωμα κοκκινο και εμβληματικές μορφές τη Γερμανίδα Κλάρα Τσέτκιν και τις Ρωσίδες Ν. Κρούπτσκαγια και Α. Κολοντάι. Οι σοσιαλιστές είχαν πλήρη επίγνωση του γυναικείου ζητήματος και το αντιμετώπισαν ως υποσύνολο στο δρόμο για τον σοσιαλισμό. Στο πρωτο σοβιετικο συνταγμα κατοχυρωθηκε η πληρης πολιτικη ισονομια των γυναικων!
Η οκτωβριανη επανασταση φιλοι και συντροφοι, επηρεασε ολο τον κοσμο καί τις γυναικες προς οφελος των λαων συμπεριλαμβανομενων και των γυνακων – οι αστοι φοβηθηκαν μη τα χασουν ολα και νομοθετουσαν αναλογα!
Μοναδικη εξαιρεση αποτελεί ναζιστική Γερμανία που ξανακλείνει τη γυναίκα στο σπίτι και την αντιμετωπίζει ως «παιδοποιητικη μηχανη»! Οι φασίστες του χιτλερικού καθεστώτος αποτελούν το φρικιαστικότερο παράδειγμα απόρριψης, μισαλλοδοξίας και διωγμών! Και όποιος εξισώνει τη σοσιαλιστική Σοβ. Ένωση με τον χιτλεροφασισμό ή είναι επικίνδυνος, ή ανιστόρητος ή απόλυτα ανόητος.
Η δεύτερη περίοδος του γυναικείου κινήματος ξεκινά την δεκαετία του 1960. Στο διάστημα από το 1920 μέχρι το 1960 έχουν συμβεί 2 πόλεμοι και
1. Το εργατικό κίνημα παρουσιάζει τεράστια άνοδο,
2. Η γυναίκα βγαίνει μαζικά στην παραγωγή
3. οι σοσιαλιστικες ιδεες διαδιδονται ευρυτατα και γοητευουν
4. Την δημιουργία των σοσιαλιστικών κρατών στην Ευρώπη και στην Κίνα στην Κουβα.
Οι κατακτήσεις της Σοβιετικής Ένωσης του Στάλιν για το γυναικείο ζήτημα (αμοιβή, μητρότητα, συντάξεις, προστασία) δίνουν μια τεράστια ώθηση στις αγωνίστριες γυναίκες σε όλο τον κόσμο. Στις Ενωμενες Πολιτειες μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο στις ΗΠΑ ανθιζει το αμερικανικο ονειρο! υπήρξε μια εκρηκτική άνοδος στην οικονομία και στην μεσαία τάξη τους. Στα χρόνια του πολέμου οι γυναίκες έκαναν κάθε είδους δουλειά, μετά τις προέτρεψαν να γίνουν καλές νοικοκυρές και μητέρες να φτιαχνουν κουλουρακια! Αυτό κράτησε μέχρι το 1960 όπου αναπτύσσεται το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων, το κίνημα κατά του πολέμου του Βιετνάμ που εξελίχτηκε σε αντιπολεμικό κίνημα και την πολιτιστική επανάσταση του Μάο στην Κίνα.
Αυτοί οι παράγοντες δίνουν νέα ώθηση στο γυναικείο κίνημα που παλεύει ενάντια στον διαχωρισμό στους μισθούς, στην εργασία, στον καταναλωτισμό.
Το βιβλίο της Σιμόν Ντε Μποβουαρ «το δεύτερο φύλλο» αν και γράφτηκε το 1949 γίνεται πολύ δημοφιλές στην δεκαετία του ’60 καθώς και ο «γυναικείος Μύθος» της Φρίντμαν. Ανοίγεται ο δρόμος για τον λεγόμενο φεμινισμό.
Η φράση «η γυναίκα γίνεται, δεν γεννιέται» αποτελεί τον βασικό πυρήνα ενός μικροαστικού ριζοσπαστισμού που επηρέασε την καπιταλιστική ανάπτυξη και οργάνωση. Εκπαίδευση, πολιτισμός, ιεραρχία, πατριαρχία, έγχρωμοι, γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, επιστήμη είναι ορισμένα πεδία άσκησης πολιτικής της νέας αριστεράς που κορύφωσε τις διαμαρτυρίες της στον γαλλικό Μάη του 1968! Εκείνο το διάστημα εμφανίζεται η θεωρία ότι οι μαύροι θα αγωνίζονται για τα δικαιώματα των μαύρων και κατ’ αντιστοιχία οι γυναίκες για τα δικαιώματα των γυναικών. Τα μικτά σχήματα πχ. Κόμματα, συνδικατα δεν μπορούν να προχωρήσουν τον αγώνα για την γυναικεία απελευθέρωση κι ήταν αναγκαίο ένα γυναικείο κίνημα αυτόνομο από κόμματα.
Οι «κόκκινες κάλτσες» το 1969 στο μανιφέστο τους αναφέρουν «…θεωρούμε τους άνδρες σαν φορείς της καταπίεσης μας. Όλες οι άλλες μορφές εκμετάλλευσης (ρατσισμός, καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός) αποτελούν προεκτάσεις της ανδρικής ανωτερότητας….».
Αυτή η θεωρία πέρασε τον ατλαντικό κι έφτασε στην Ευρώπη, βρήκε απήχηση σ’ ένα κομμάτι γυναικών διανοούμενων και πανεπιστημιακών που έμμεσα υποστηρίχτηκε από τις κυβερνήσεις (πχ αννια Μευλεμπελτ («το τέλος της ντροπής») που της αποδόθηκε τίτλος τιμής από την ολλανδική κυβέρνηση) και της έκλεισε το μάτι ο ρεβιζιονισμός κι ο ευρωκομουνισμός. Κι ετσι μετά το 1975 οι λέξεις ιμπεριαλισμός και καπιταλισμός δεν υπάρχουν σ’ αυτή την τάση του γ.κ.- για την γυναικεία καταπίεση ευθύνεται η πατριαρχια!
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 που ξεκινά η 3η φάση του γ.κ. εμφανίζεται σαν ρεύμα ο λεσβιακός φεμινισμός, δίνεται μεγάλη βαρύτητα στις σεξουαλικές σχέσεις. Κυριαρχεί η αντίληψη ότι για να μπει τέλος στην υποταγή των γυναικών πρέπει να υιοθετηθούν από αυτές, τις γυναίκες δηλαδή, ανδρικές συμπεριφορές , ελεύθερες σεξουαλικές σχέσεις αποσυνδεμένες από κάθε συναισθηματικό δεσμό, σχέσεις είτε με άνδρες είτε με γυναίκες.
Συμπερασματικά: θεωρούμε ότι το λεγόμενο φεμινιστικό κίνημα καλλιέργησε αντιλήψεις που απέβησαν σε βάρος του γυναικείου κινήματος και της θέσης της μεγάλης μάζας των φτωχών εργαζόμενων γυναικών. Συγκεκριμένα:
Αγνόησε τις υλικές συνθήκες στον κόσμο κι επικεντρώθηκε σε πολιτιστικές πλευρές.(εκανε το δευτερο πρωτο δηλαδη)
Αγνόησε τις ταξικές διαφορές μεταξύ των γυναικών και τις ανάγκες και τα προβλήματα των φτωχών γυναικών.
Μετατρέποντας την αντίθεση ανδρών – γυναικών σαν την κύρια αντίθεση, αγνοούσαν τις ευρύτερες δυνάμεις , το κοινωνικό σύστημα που αναδείχνει και υπερασπίζεται την πατριαρχική κουλτούρα.
Στρέφοντας τα βέλη του στην «ανδροκρατία» και τον «φαλλοκρατισμο» διαίρεσε την εργατική τάξη,δημιούργησε συνθήκες εμφύλιου πόλεμου ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες - “γυναικα χωρις ανδρα ειναι ψαρι χωρις ποδηλατο” αυτη η θεωρητικη ανοησια κυκλοφορουσε και εβρισκε απηχηση!
Κάλυψε το αστικό καθεστώς και διοχέτευσε σε κανάλια δευτερεύοντα τον αγώνα για την ανατροπή του. Υπάρχει πολυποίκιλη καταπίεση των γυναικών διαχρονικά και συγκαιρικα από τον ανδρικό πληθυσμό? Βεβαίως και υπαρχει! Αλλά αυτό είναι υποσύστημα, υποκεφάλαιο, υποδεέστερο του συνολικού αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση, καταπίεση και απαξίωση. Αν είχαν δίκιο οι φεμινίστριες του γ’ κύματος που προαναφέραμε, τότε θα ’πρεπε και οι σωματικά αδύνατοι να εξεγείρονται ενάντια στους σωματικά ισχυρούς
Αντικατέστησαν την έννοια της ισότητας με την ομοιότητα ανδρών και γυναικών, με αποτέλεσμα να υποστηρίξουν την στρατολόγηση των γυναικών στον αμερικανικό στρατό το 2003. (λίγο νωρίτερα από τον πόλεμο του Ιράκ). Ομως συντροφισσες και συντροφοι, το ζητούμενο είναι η ισότητα ανάμεσα στα δυο φύλλα όπως η ισότητα στους ανθρώπους ηλικιωμένους μετανάστες παιδιά κλπ. με σεβασμό τις ιδιαίτερες ανάγκες τους.
Τέλος, μη δεχόμενες ότι η γυναικεία απελευθέρωση είναι άρρηκτα συνδεμένη με την κοινωνική απελευθέρωση, με την κοινωνική-οικονομική-πολιτική διάρθρωση, με τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, αναζήτησαν λύσεις μέσα στο ίδιο το σύστημα. Αυτό ίσως να ωφέλησε ένα μικρό κομμάτι γυναικών αλλά άφησε απ’ έξω την μεγάλη μάζα που παραμένει στυγνά καταπιεζόμενη.
Το αριστερό προοδευτικό κίνημα αλλά και κάθε προοδευτική σκέψη πρέπει να εργάζεται για την ενότητα της εργατικής τάξης και όλου του λαού ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, χρώμα, θρησκεία, εθνικότητα, σεξουαλικη επιλογη. Η θεση των ατομων στην κοινωνια δεν προσδιοριζεται ουτε απο το φυλλο ουτε απο την ηλικα ουτε απο την σεξουαλοκη επιλογη – προσδιοριζεται σχεδον απολυτα απο την ταξικη τους θεση / αστοι / εργατες/. Οι γυναικες δεν ειναι κοινωνικη ταξη αλλα ειναι γυναικες αστες πολυ πλουσιες / γυναικες εργατριες γυναικες φτωχες / γυναικες αγροτισσες! Ειναι δηλαδη μια διαταξικη κατηγορια! Οι αστοί με διάφορους τρόπους δημιούργησαν «χώρο» στις γυναίκες, και σε ομάδες ανθρώπων πχ έγχρωμοι, παλινοστουντες στην ελλαδα κλπ. Οι 400 μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου έχουν από μια γυναίκα στο Δ.Σ. - εμεις τωρα εχουμε και προεδρο δημοκρατιας γυναικα! Αυτό δεν μείωσε στο ελάχιστο την εκμετάλλευση των ανθρώπων. Οι γυναίκες «καριέρας» δεν έχουν τίποτα κοινό με τις εργάτριες, τις αγρότισσες, τις γυναίκες που παλεύουν για τον βιοπορισμό, τις ανεργες, τις μεταναστριες! Ο δικος μας οριζοντας ομως φιλοι και συντροφοι, ειναι πολυ πιο ευρυς απο τις ποσοστωσεις και τις θετικες διακρισεις – περιλαμβανει την απελευθερωση για ολους και οχι για ολη την κοινωνια και οχι για ενα κομματι της!
Αναμφίβολα υπάρχουν βιολογικές διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα. Ο σωματότυπος, η γέννα, ο έμμηνος κύκλος διαφοροποιούν τη γυναίκα από τον άνδρα. Οι εκμεταλευτικες κοινωνιες αξιοποιουν αυτες τις βιολογικες διαφορες και δημιουργουν κοινωνικες διακρισεις!
Έτσι κατασκευάζεται το πρότυπο-ιδεότυπο της γυναίκας.
Της γυναικας που είναι συναισθηματική, ανασφαλής, κουφιοκέφαλη,με συνειδηση σαν καουτσουκ για να απορροφα τους κραδασμους! συμπληρωματικό στοιχείο του άνδρα. Πρωτοστατουντων των Μεσων Μαζικης Ενημερωσης που καλλιεργουν την αντιληψη πως για να επιτύχεις πρέπει να αγοράσεις, για να ευτυχήσεις πρέπει να ξοδέψεις, για να ανέβεις πρέπει να εξευτελιστείς με κολλαγονα πλαστικες!
Και της θρησκειας! . Ο μύθος του Αδάμ και της Εύας, η οποία πλάστηκε από τα πλευρά του, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της χρήσης της θρησκείας στα κοινωνικά πρότυπα - απόστολοι, προφήτες, μικροί και μεγάλοι, ευαγγελιστές είναι άνδρες! Ό,τι δηλαδή σχετίζεται με την ιουδαϊκή-χριστιανική θρησκεία είναι εξόχως μισογυνικό!
Κι επειδη η κριση 10 χρονια τωρα πολλαπλασιασε την κοιλαδα των δακρυων κι επειδη το λαικο και το γυναικειο κινημα εχει σαφως υποχωρησει οι γυναικες αντι να αλλαξουν τον κοσμο τους αλλαξαν κοσμο! Καταφευγουν στην εκκλησια στις καφετζουδες και στις χαρτοριχτρες! Τις τελευταιες μερες μαλιστα εχουν γινει ακομα περισσοτερα νηματα πισω – η γυναικα φοβισμενη αποπροσανατολισμενη ανενημερωτη πλεκει την φανέλα του στρατιώτη για τα “παλληκάρια μας” που πολεμουν στα συνορα που πολεμουν ξυπολυτους και πεινασμενους και χειροκροτει αυτους που κανουν ασκησεις μαζι με τους τουρκους στο ΝΑΤΟ!
Φιλοι και συντροφοι,
Είναι φανερό ότι τα αιτήματα ενός νέου γυναικείου κινήματος δεν είναι αποκομμένα από το τι παλεύει ο εργαζόμενος λαός. Είναι άμεσα συνδυασμένα με το συνδικαλιστικό κίνημα, ιδιαίτερα την ταξική πτέρυγα του και την πραγματική αριστερά.
Δεν σταματούν στην πόρτα του γραφείου και του εργοστάσιου στα σύνορα του χωραφιού αλλά επεκτείνονται στο σπίτι, στον πολιτισμό και στο μεγάλωμα των παιδιών, στις «εμφυλες» ή διαφυλικες σχέσεις. Προβλήματα τα οποία οξύνονται λόγω της κρίσης .... Πρέπει ν’ αγωνιστούμε όλοι μαζί:
για την κατάργηση όλων των διακρίσεων (και της νομοθεσίας που τις πιστοποιεί και τις αναπαράγει).
για την ισότητα ανδρών και γυναικών στην εργασία (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα).
για το δικαίωμα στην άμβλωση, την αντισύλληψη και τα επιδόματα υγείας, ενάντια στο «εμπόριο σαρκός» ιδιαίτερα στις μετανάστριες.
για την πλήρη προστασία της μητρότητας και της μονογονεϊκης οικογένειας, για την δημόσια και δωρεάν φροντίδα και την εκπαίδευση των παιδιών (δίκτυο βρεφονηπιακών σταθμών κλπ).
Για τον πολιτισμό της ζωής, της φυσικής άσκησης, των ενδιαφερόντων ηθικοπλαστικού περιεχομένου, της δημιουργικής απασχόλησης, του βιβλίου, της μελέτης, της έρευνας, της κριτικής ανάλυσης.
Να αγωνιστουμε ενάντια στην κουλτούρα που αναπαράγει το πρότυπο της γυναίκας – αντικείμενο / που εφ οσον ειναι αντικειμενο μπορει να υποτιμηθει, να βιαστει, ακομα και να δολοφονηθει αν δεν ειναι καλο και υπακουο κοριτσι!! ειναι υποκριτικα και φαρισαΪκα τα δακρυα που χυνουν για την βια εναντια στις γυναικες ολοι αυτοι που την υποθαλπουν και αναπαραγουν!
Πάνω απ’ όλα για το δικαίωμα στη δουλειά.
Φιλες και φιλοι συντροφισσες και συντροφοι,
Βιώνουμε ένα διπλό ζόφο. Την υποχώρηση των ιδεών του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος και την σφαγή του λαού. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η συζήτηση για το γυναίκειο κίνημα είναι πολυτέλεια. Δεν είναι αλήθεια. Τώρα χρειαζόμαστε κάθε μάχιμη δύναμη για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας, του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας. Κι εναντια στον φασισμο που σηκωσε κεφαλι και δηλητηριαζει καθε μερα και περισσοτερο! Ο στόχος πρέπει να είναι σαφής, συγκεκριμένος, αδιαπραγμάτευτος κι αυτόν πρέπει να υπηρετεί κάθε ανάλυση, κάθε ενέργεια. «πρέπει να καταστρέψουμε την Καρχηδόνα».
Εμεις παλευουμε και προσπαθουμε με οσες δυναμεις εχουμε
Να τραβήξουμε τις γυναίκες στις γραμμές του αγώνα / γιατι για μας ομορφη γυναικα ειναι η γυναικα που αγωνιζεται! Γιατι μεσα απο τον αγωνα για δικαιωματα, ζωη κι αξιοπρεπεια ο ανθρωπος και η γυναικα ειναι ανθρωπος(!) ξεφευγει απο την ατομικιστικη θεωρηση των ιδιαιτερων προβληματων του, δεν ψαχνει να βρει ατομικη λυση σ αυτα! Ανθρωπευει ο ανθρωπος! «Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να τις ανυψώσει και να τις μεταφέρει από την περιοχή της ατομικής, στην περιοχή της κοινωνικής μητρότητας» για να θυμηθουμε τον μεγαλο αρχιτεκτονα της οκτωβριανης, τον Λενιν! Γιατι εμεις συντροφισσες και συντροφοι παιδια μας θεωρουμε τα παιδια ολου του κοσμου!
Η γυναικεία χειραφέτηση είναι τμήμα της κοινωνικής.
Ο αγώνας για εθνικη ανεξαρτησία, ειρήνη, δημοκρατία και σοσιαλισμό περιλαμβάνει την γυναικεία απελευθέρωση.
Ο βαθμός δημοκρατίας κάθε κινήματος και κάθε κοινωνίας και καθε σχεσης διαπροσωπικης ακομα! καθορίζεται απ’ τη θέση της γυναίκας σ’ αυτά.
Η ομιλία της σ.Αριάδνης Αλεξίου:
Τι είναι έμφυλη βία
Στην κατηγορία της έμφυλης βίας, σύμφωνα με τη Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών (1993), εντάσσονται πράξεις που προκαλούν σωματικά, σεξουαλικά ή ψυχικά τραύματα, απειλές τέτοιων πράξεων, εξαναγκασμό και στέρηση της ελευθερίας του ατόμου. Αυτές οι πράξεις μπορεί να συμβούν τόσο στην ιδιωτική όσο και στη δημόσια σφαίρα, στο πλαίσιο της οικογένειας, του εργασιακού χώρου, της κοινωνίας ή της κοινότητας. Εμφυλη βία υφίστανται, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, γυναίκες και νεαρά κορίτσια, αλλά και ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Η σωματική βία, η ψυχολογική και συναισθηματική κακοποίηση, η λεκτική βία, η αποστέρηση οικονομικών πόρων και ευκαιριών, είναι μερικές μόνο από τις μορφές έμφυλης βίας.
Η έμφυλη βία είναι ακόμη πιο απειλητική για τις γυναίκες και τα κορίτσια πρόσφυγες και μετανάστριες, τις γυναίκες με αναπηρία, τις άνεργες, τις γυναίκες εξαρτημένες χρήστριες ψυχοδραστικών ουσιών, τις διαζευγμένες, τις μητέρες μονογονεϊκών οικογενειών, τις Ρομά, τις γυναίκες που βρίσκονται στις φυλακές.
Τα στοιχεία των ερευνών προκαλούν σοκ:
-137 γυναικοκτονίες καταγράφονται καθημερινά σε όλον τον κόσμο
-1 στις 3 γυναίκες και κορίτσια, παγκοσμίως, έχουν βιώσει κάποιου είδους βία στη διάρκεια της ζωή τους από άτομο του στενού τους περιβάλλοντος
-70% των θυμάτων εμπορίας ανθρώπων είναι γυναίκες και κορίτσια και 3 /4 από αυτές υφίστανται σεξουαλική εκμετάλλευση
-Μόνο 52% των έγγαμων ή σε σχέση γυναικών παίρνουν ελεύθερα τις δικές τους αποφάσεις για τις σεξουαλικές τους σχέσεις, τη χρήση αντισύλληψης και την υγειονομική τους περίθαλψη
-750 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια που ζουν σήμερα παντρεύτηκαν στην παιδική τους ηλικία
-200 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια έχουν υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων (FGM)
Στις χώρες της δύσης - εκει που υποτίθεται πως έχει κατακτηθεί η γυναικεία απελευθέρωση εχει αυξηθεί η έμφυλη και η ενδο-οικογενειακή βία! Σύμφωνα με στοιχεία του συμβουλίου της Ευρώπης η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί την πρώτη αιτία αναπηρίας και θανάτου στις Ευρωπαίες μεταξύ 15 και 44 χρονών! Σύμφωνα δε με στοιχεία του ευρωπαϊκού ινστιντούτου για την ισότητα των φύλων
Στην Βρετανία, κάθε τρεις μέρες δολοφονείται μία γυναίκα
Στη Σουηδία, κάθε δέκα μέρες κακοποιείται μέχρι θανάτου από το σύζυγο ή σύντροφό της
Στην Ισπανία, μία γυναίκα δολοφονείται κάθε τέσσερεις μέρες, περίπου 100 τον χρόνο
Στην Γαλλία, μία γυναίκα δολοφονείται κάθε πέντε μέρες εξαιτίας κακοποίησης στο σπίτι
Στην Ουγγαρία του Όρμπαν γυναίκες που έχουν πάνω από 4 παιδιά φοροαπαλλάσσονται διότι προσφέρουν στο κράτος “παιδιά ΚΑΘΑΡΟΑΙΜΩΝ Ούγγρων”!
Στις χώρες τις πρώην σοσιαλιστικές που ο καπιταλισμός παλινορθώθηκε πιο αδυσώπητος και άγριος – πολλές γυναίκες πουλούν το σώμα τους και την νοικοκυροσύνη τους!
Στις χώρες της Ασίας και της Αφρικής μικρά κορίτσια γίνονται θύματα βίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης.
Στην Αργεντινή στο Μεξικό και στην Χιλή οι γυναίκες βγαίνουν στον δρόμο απαιτώντας από τις κυβερνήσεις λήψη πρωτοβουλιών για την αντιμετώπιση του φαινομένου (στις χώρες αυτές διεκδικούν και το δικαίωμα της γυναίκας στην άμβλωση).
Στην Ελλάδα, την περίοδο της οικονομικής κρίσης η έμφυλη βία πήρε τεράστιες διαστάσεις.
συμφωνα με τα στοιχεία του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας (ΚΕΘΙ), «από το 2012 μέχρι το 2019, έχουν εξυπηρετηθεί από τα συμβουλευτικά κέντρα 26.500 γυναίκες. Πρόκειται στην πλειοψηφία τους για Ελληνίδες, σε ποσοστό 82%, δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, έγγαμες με παιδιά, ηλικίας 36 έως 45 ετών, στις οποίες ασκήθηκε βία από τον σύζυγο - σύντροφο με τον οποίο συνοικούν ή συνοικούσαν». Συμφωνα δε με στοιχεια της ελληνικης αστυνομιας από το 2014 έως το 2017 έχουν σημειωθεί περισσότερα από 13.700 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, όπου το 70% των θυμάτων είναι γυναίκες.
Η 25η Νοέμβρη καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Μέρα καταπολέμησης της βίας σε βάρος των γυναικών, με απόφαση του ΟΗΕ. Αρκετά υποκριτικό, καθώς αποκρύπτει τα αίτια της βίας ενάντια στις γυναίκες. Η άποψη που κυριαρχεί και προωθείται από τα συντηρητικά κόμματα και από τον ΣΥΡΙΖΑ ειναι πως η βια “ είναι ένα φαινόμενο που δεν γνωρίζει γεωγραφικούς και ιδεολογικούς περιορισμούς, δεν έχει οικονομικούς ή κοινωνικούς περιορισμούς” ( Μ. Συρεγγέλα γραμματέας ισότητας των Φύλων) ενώ η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αγαθοπούλου δήλωσε πως «η βία κατά των γυναικών, η έμφυλη βία, είναι ένα πρόβλημα διαχρονικό, διατοπικό, διαταξικό, δεν γνωρίζει σύνορα, θρησκείες και φυλές».
Όμως οι γυναίκες του λαού βιώνουν ποικιλόμορφη βία.
1ο. Τη βία των αντιλαϊκών πολιτικών (ευέλικτες σχέσεις εργασίας, απειλή απόλυσης λόγω εγκυμοσύνης, ανεργία)
κάτω από τέτοιες συνθήκες οι γυναίκες δεν έχουν οικονομική ανεξαρτησία και εγκλωβίζονται σε σχέσεις και γάμους προβληματικούς και πολλές φορές επικίνδυνους για την σωματική τους ακεραιότητα.
2ο. Οι γυναέκες υφίστανται τη βία των ιμπεριαλιστικών πολέμων τη βία της προσφυγιάς, των κολαστηρίων τύπου Μόριας και Αμυγδαλέζας εκτεθειμένες σε κυκλώματα εμπορίας ανθρώπων (trafficking). Σύμφωνα με στοιχεία της διεθνούς αμνηστείας το 34% των προσφύγων που ήρθαν στην Ελλάδα ειναι γυναίκες κι από αυτές το 12% ειναι ανήλικα κορίτσια.
Η έμφυλη βία είναι παράγωγο της κοινωνίας / είναι παράγωγο και συνέπεια των κοινωνικών σχέσεων και όχι αποτέλεσμα της πατριαρχίας και της ανδροκρατίας όπως ένα κομμάτι του γυναίκειου κινήματος ισχυρίζεται.
Όταν στην κοινωνία ισχύει η αντίληψη πως η γυναίκα είναι κατώτερο ον – κάτι σαν αντικείμενο δηλαδή / η ένας ανάπηρος που δεν μπορεί να δουλέψει και τον ταΐζουμε τζάμπα η ένας πρόσφυγας που ήρθε να μας πάρει τις δουλειές / όταν λοιπόν επικρατεί αυτή η κουλτούρα τότε εφ όσον είναι αντικείμενο άρα μπορεί να βιαστεί να εκπορνευτεί η και να θανατωθεί.
Υπάρχουν βιολογικές διαφορές ανάμεσα στον άνδρα και την γυναίκα;
- προφανώς υπάρχουν όμως ούτε το διαφορετικό σώμα ούτε το διαφορετικό χρώμα ούτε η διαφορετική ηλικία ούτε η αναπηρία ούτε η διαφορετική σεξουαλική επιλογή δεν πρέπει να οδηγεί σε άνισα κοινωνικά δικαιώματα και σε καμιά περίπτωση σε βία του δυνατού προς τον αδύναμο!
Η έμφυλη βία είναι κοινωνική βία!
Το μπούλιγκ στους μαθητές/ η δολοφονία της Τοπαλούδη στην Ρόδο και του Ζακ / ξυλοδαρμοί στις φυλακές γονείς που δεν στέλνουν τα παιδιά τους σχολειό γιατί θεωρούν μιάσματα τα παιδιά των “άλλων” είναι ένας ρατσισμός ένας φασισμός που καθημερινά εξαπλώνεται
Πρέπει να παραδεχτούμε για να το διορθώσουμε πως η οικονομική κρίση των τελευταίων δέκα χρόνων βαρβαροποίησε τον άνθρωπο – έγινε ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος....
Το ότι κακοποιείται μία γυναίκα από έναν «φουσκωτό και σέρτικο άνδρα» δεν είναι μόνο μία ένδειξη της σύγκρουσης του σωματικά δυνατού με έναν αδύναμο, αλλά εικόνα μίας κοινωνικής σχέσης που αναπαράγει το δίπολο άνδρας-γυναίκα με όρους εκμετάλλευσης σε μία ανδροκρατούμενη κοινωνία.
Παλαιότερα η γυναίκα θεωρούνταν -όπως ο δούλος- πράγμα για εκμετάλλευση. Πωλούνταν και αγοράζονταν! Στον μεσαίωνα ήταν συνηθισμένο φαινόμενο το κάψιμο των μαγισσών! - το όποιο ντύθηκε με θρησκευτικές δοξασίες! Θρησκείες όπως ο ιουδαϊσμός, ο χριστιανισμός, ο ισλαμισμός έχουν εξόχως μισογυνικό χαρακτήρα, παρά τα όσα εκ των υστέρων λέγονται. Και στις μέρες μας ξαναγύρισε ο μεσαίωνας! Η εκκλησία θεώρει την άμβλωση αμάρτημα – έγινε και αφίσα μάλιστα η άποψη και κολλήθηκε στο μετρό προκαλώντας την γενική κατακραυγή όποτε κατέβηκαν κακήν κακώς! Η άμβλωση έχει νομιμοποιηθεί μετά από αγώνες του προοδευτικού αριστερού κινήματος – η γυναίκα έχει το απόλυτο δικαίωμα να διαχειρίζεται το σώμα της! Κι όμως ο σκοταδισμός κι η αντιεπιστημονισμός είναι εδώ – στο σχολείο στο στρατό στο κατηχητικό....
Στα χρόνια των μνημονίων η κατάρρευση του δημόσιου συστήματος υγείας έπληξε και την γυναίκα! Η πρόληψη είναι ανύπαρκτη / οι καρκίνοι θερίζουν/ και η συντηρητικοποίηση της κοινωνίας ξανάφερε την “ντροπή” της εγκυμοσύνης! Η ανυπαρξία της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία, αφήνει τους έφηβους και τις έφηβες, σε πελάγη άγνοιας και οπισθοδρόμησης έρμαιο των τηλεσκουπιδιών! Χαρακτηριστικά είναι τα περιστατικά, όπου νεογέννητα πετιούνται σε κάδους σκουπιδιών και σε ακάλυπτους πολυκατοικιών από το φόβο της κοινωνικής κατακραυγής.
Μέσα σ αυτόν τον κυκεώνα και με την οπισθοχώρηση του κινήματος επιστρέψαμε λοιπόν, στις δεισιδαιμονίες στις μάντισσες στις χαρτορίχτρες και στην θρησκεία!
