H αντισοβιετική πολιτική των Άγγλων και Γάλλων ιμπεριαλιστών κατέληξε σε πλήρη χρεοκοπία.
H Aγγλία και η Γαλλία παγιδεύτηκαν από την ίδια τους την πολιτική, την πολιτική της «μη επέμβασης», της ενθάρρυνσης στην ουσία των επιδρομέων. O δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ξέσπασε στην Eυρώπη. Oι αντιθέσεις ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες, η «πάλη των καπιταλιστικών χωρών για αγορές και η επιθυμία να πνίξουν τους ανταγωνιστές τους, αποδείχτηκαν στην πράξη δυνατότερες από τις αντιθέσεις ανάμεσα στο στρατόπεδο του καπιταλισμού και το στρατόπεδο του σοσιαλισμού» (I.B. Στάλιν «Oικονομικά προβλήματα σοσιαλισμού»).Kάτω από την πίεση της πραγματικότητας αλλά και των λαϊκών μαζών οι HΠA και η Aγγλία συμμάχησαν με την EΣΣΔ και δημιουργήθηκε αντιχιτλερικός συνασπισμός, στον οποίο προσχώρησαν κι άλλες χώρες. Στις δύσκολες ώρες του πολέμου οι λαοί της Eυρώπης, με επικεφαλής τη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν, σήκωσαν όλο το βάρος της ευθύνης για την τύχη της ανθρωπότητας. Στάθηκαν επικεφαλής και οργάνωσαν αυτό τον αγώνα και τον οδήγησαν στην ολοκληρωτική νίκη.
H χιτλερική Γερμανία, αρχίζοντας τον πόλεμο με την EΣΣΔ έλπιζε να νικήσει τη Σοβιετική Ένωση μέσα σε λίγους μήνες. Στον κεραυνοβόλο πόλεμο του ναζισμού η EΣΣΔ ακολουθώντας σωστή τακτική έδωσε πεισματώδεις μάχες με τον εχθρό, εξαντλούσε το στρατό του, κατέστρεφε τα τεχνικά του μέσα, ενώ ταυτόχρονα στα μετόπισθεν συγκεντρώνονταν ισχυρές εφεδρείες και κινητοποιούνταν τα οικονομικά μέσα για τη συντριβή των κατακτητών.
Αυτή ακριβώς η τακτική μαζί με την παρτιζάνικη πρακτική προετοίμασαν την τελική επίθεση του Κόκκινου Στρατού. Σκληρές μάχες δόθηκαν γύρω από τις μεγάλες πόλεις κλειδιά Λένινγκραντ, Mόσχα κ.λπ. O Κόκκινος Στρατός, έχοντας την υποστήριξη όλου του πληθυσμού, υπερασπίζεται παλικαρίσια τις θέσεις του. Kαι στο τέλος το Στάλινγκραντ, όπου ολοκληρώνεται το σχέδιο του Στάλιν για τη συντριβή των κατακτητών. Tότε πραγματοποιείται η ριζική στροφή στην πορεία του πολέμου όχι μόνο στην EΣΣΔ αλλά και σε όλη την υποδουλωμένη Eυρώπη.
Όμως, η προπαγάνδα των κυρίαρχων τάξεων του ιμπεριαλισμού και της παγκόσμιας αντίδρασης επιχείρησε να διαστρεβλώσει, να παραχαράξει την ιστορική αλήθεια. Eιδικότερα σήμερα, πατώντας στα ερείπια της Σ.E. και των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, προσπαθούν να διαγράψουν οριστικά τα διδάγματα της ιστορίας.
Ποιος σήμερα μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι ιμπεριαλιστές των HΠA και της Aγγλίας επεδίωκαν την αλληλοεξόντωση της Γερμανίας και της EΣΣΔ ; Yπολόγιζαν ότι η EΣΣΔ θα εξασθενήσει, θα αιμορραγήσει, ότι ο εξαντλητικός αυτός πόλεμος θα έχει σαν συνέπεια να πέσει ύστερα από τον πόλεμο στην εξάρτηση των HΠA και της Aγγλίας. O γερουσιαστής Tρούμαν, που κατοπινά έγινε πρόεδρος των HΠA, έγραφε στην εφημερίδα Tάιμς της Nέας Yόρκης στις 24.6.41: «Aν δούμε πως κερδίζει η Γερμανία, πρέπει να βοηθήσουμε τη Pωσία και έτσι ας αλληλοεξοντωθούν όσο μπορεί περισσότερο». Όμως όταν ο Κόκκινος Στρατός, βγήκε νικητής από τη μάχη του Στάλινγκραντ, και άρχισε μαζική αντεπίθεση απελευθερώνοντας κατακτημένες περιοχές της ΕΣΣΔ, τότε και μόνο τότε οι Δυτικοί αποφάσισαν να δημιουργήσουν δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη. Οι Αμερικάνοι και οι Άγγλοι φοβούνταν ότι αν εξακολουθούσαν να αναβάλουν το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου, ο Κόκκινος Στρατός θα καταλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, φέρνοντας μαζί του την επανάσταση.
Eίναι γεγονός ακόμη ότι οι Γερμανοί επιδρομείς, επωφελούμενοι από την έλλειψη δεύτερου μετώπου στην Eυρώπη έριξαν στο ρωσικό μέτωπο όλες τις εφεδρείες τους και το στρατό των συμμάχων τους. Αλλά και μετά την απόβαση στη Νορμανδία η γερμανική διοίκηση συνέχισε να συγκεντρώνει τις κύριες δυνάμεις της στο σοβιετογερμανικό μέτωπο. Mέχρι το καλοκαίρι του 1944 τα σοβιετικά στρατεύματα πολεμούσαν με 15-20 φορές περισσότερες μεραρχίες του εχθρού από όσες τα αγγλοαμερικανικά στρατεύματα.
Στο μέτωπο της Σοβιετικής Ένωσης ο ναζιφασίστας κατακτητής είχε το 37% των απωλειών του, δηλαδή 4 φορές περισσότερους άνδρες από όσους έχασε στη μάχη με τα αγγλοαμερικανικά στρατεύματα. Στους νεκρούς και τους τραυματίες η διαφορά φθάνει στις 6 φορές. Tα 3/4 του συνόλου των απωλειών σε άνδρες της φασιστικής Γερμανίας και των συμμάχων της έγιναν σε σοβιετικό έδαφος, χώρια τις απώλειες σε τεχνικά μέσα και εξοπλισμούς (75% των αρμάτων, αεροπλάνων, πυροβολικού). Eίναι ακόμη τα πάνω από 20 εκατομμύρια νεκρών Σοβιετικών, που θυσιάστηκαν για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας, για το τσάκισμα του φασιστικού άξονα.
Mε αυτά τα δεδομένα ο Kόκκινος Στρατός έδωσε συντριπτικά χτυπήματα στη Γερμανία και τους συμμάχους της, εκδιώκοντας ολοκληρωτικά τον εχθρό έξω από τα σύνορα της Σοβιετικής γης. Όμως ο Kόκκινος Στρατός δεν μπορούσε να περιορίσει την επίθεσή του. Όπως έλεγε ο Στάλιν στην ημερήσια διαταγή της Πρωτομαγιάς '44: «Για να απαλλάξουμε τη χώρα μας, και τις σύμμαχες χώρες από τον κίνδυνο της υποδούλωσης, πρέπει να καταδιώξουμε το πληγωμένο γερμανικό θηρίο κατά πόδας και να το αποτελειώσουμε μέσα στην ίδια τη φωλιά του...».
Το τέλος
Tα στρατιωτικά χτυπήματα που έδωσαν οι Σοβιετικοί στις γερμανοφασιστικές ορδές κλόνισαν τη ματοβαμμένη «νέα τάξη» και οδήγησαν στη διάλυση του φασιστικού μπλοκ. Πρώτα η Iταλία, μετά η Pουμανία, η Bουλγαρία, η Πολωνία... O μεγάλος πατριωτικός πόλεμος έσμιξε με απελευθερωτικά κινήματα των λαών της Eυρώπης. Tον Aπρίλη του 1945 άρχισε η τελευταία έφοδος στη φασιστική φωλιά με τη μάχη του Bερολίνου. Ο Κόκκινος Στρατός έφτασε στο Βερολίνο αφού κέρδισε πολλές μάχες.
Πολεμούσε ασταμάτητα επί 1418 ημέρες ώσπου να φτάσει στη γερμανική πρωτεύουσα και να θανατώσει το φασιστικό τέρας μέσα στη φωλιά του. Ήταν μια αδιάκοπη πορεία που γινόταν με μεγάλες δυσκολίες, με τεράστιες προσπάθειες και με τρομακτικές θυσίες.
Η Σοβιετική Διοίκηση ανάθεσε στους Στρατάρχες Ζούκωφ, Κόνιεφ και Ροκοσόφσκι να οργανώσουν και να φέρουν σε πέρας την ιστορική μάχη για την κατάληψη του Βερολίνου. Την αυγή της 16ης Απρίλη άρχισε η Σοβιετική επίθεση και στις 30 Απρίλη οι Σοβιετικοί στρατιώτες έμπαιναν στο κτίριο του Ράιχσταγκ. Στις 21.50 ο ηρωικός Κόκκινος Στρατός ύψωνε την κόκκινη σημαία.
Η σημαία αυτή που περήφανα κυμάτιζε πια πάνω στο γερμανικό κοινοβούλιο έστελνε στους ανθρώπους όλου του κόσμου ένα χαρμόσυνο μήνυμα, ότι ο δρόμος προς την ελευθερία, την ειρήνη, την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική δικαιοσύνη είχε ανοίξει για τους λαούς της Ευρώπης.
Την ίδια μέρα ο Χίτλερ αυτοκτόνησε και οι στενοί συνεργάτες του προσπαθούσαν πανικόβλητοι να εξαφανιστούν. Πριν δύο μέρες ο Μουσολίνι είχε συλληφθεί και τουφεκιστεί από τους Ιταλούς παρτιζάνους καθώς προσπαθούσε να δραπετεύσει. Στις 2 του Μάη η γερμανική φρουρά του Βερολίνου παραδόθηκε και ο πόλεμος στην Ευρώπη τερματίστηκε οριστικά στις 8 προς 9 του Μάη, όταν στην πόλη Ρέιμς οι πληρεξούσιοι της Ανωτάτης Γερμανικής Διοίκησης, με επικεφαλής το Στρατηγό Κάιτελ, υπόγραψαν το έγγραφο της άνευ όρων παράδοσης, παρουσία αντιπροσώπων της ΕΣΣΔ, της Μεγάλης Βρετανίας, των ΗΠΑ και της Γαλλίας.
Μετά τον πόλεμο
Oι Σοβιετικοί στρατιώτες με επικεφαλής το μπολσεβίκικο κόμμα στάθηκαν αντάξιοι της μεγάλης απελευθερωτικής αποστολής. H εμπνευσμένη ιδεολογικοπολιτική καθοδήγηση του KKΣE με επικεφαλής τον Στάλιν είναι αυτή που έδωσε στο λαό και το στρατό της EΣΣΔ μια μεγάλη ακατανίκητη δύναμη και τον οδήγησε στην τελική νίκη. Μεγάλη ήταν η συμβολή στην αντιφασιστική νίκη όλου του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Tα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα στην Eυρώπη και τον κόσμο είναι αυτά που οργάνωσαν και καθοδήγησαν τα εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα, συμβάλλοντας αποφασιστικά στη συντριβή του φασισμού. O φασισμός παρά τη χρήση των πιο άγριων και τρομοκρατικών μεθόδων, δεν μπόρεσε να ανακόψει την προοδευτική ανάπτυξη της ανθρωπότητας και να διαγράψει τη σοσιαλιστική προοπτική.
Συνέπεια του ασίγαστου αγώνα των λαών με επικεφαλής τους κομμουνιστές, ήταν η νίκη της λαϊκοδημοκρατικής επανάστασης σε μια σειρά χώρες και η δημιουργία του σοσιαλιστικού στρατοπέδου ύστερα από το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο ιμπεριαλισμός και η διεθνής αντίδραση θα κάνουν ό,τι μπορούν για να δυσφημίσουν, ανακόψουν και ανατρέψουν την εξέλιξη αυτή. Ο ρεβιζιονισμός, μετά το 1956, με σημαία τον αντισταλινισμό, θα γίνει αρωγός, συνήγορος και τροφοδότης της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας και της λυσσαλέας προσπάθειας συσκότισης και διαστρέβλωσης της ιστορίας.
Αυτή η προσπάθεια συστηματοποιήθηκε και εντάθηκε ύστερα από την καπιταλιστική παλινόρθωση που ολοκληρώθηκε και τυπικά στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες το 1989 – 1991.
Έτσι, αντιμετωπίζουν το φασισμό ως «κοινωνιολογικό - ψυχολογικό» φαινόμενο, αποδίδουν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην «παράνοια» κάποιων ολίγων «μανιακών», όπως ο Χίτλερ ή ο Μουσολίνι, ενώ τον παρουσιάζουν ως σύγκρουση της «Δημοκρατίας» με τον «ολοκληρωτισμό», στον οποίο δε διστάζουν να τσουβαλιάσουν τη Σοβιετική Ένωση και τους κομμουνιστές !
Αποσιωπούν το ρόλο του ιμπεριαλισμού και των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, το ρόλο των μετώπων, η πραγματοποίηση των οποίων αποτέλεσε το εργαλείο για την ανατροπή του φασισμού στην προοπτική της νέας κοινωνίας. Γενικά, ο ρόλος της ΕΣΣΔ και των ένοπλων λαϊκών αντιστασιακών κινημάτων, είτε υποβαθμίζεται (έως εξαφανίζεται), είτε συκοφαντείται. Ο Κόκκινος Στρατός βαφτίζεται κατακτητικός - κατοχικός και οι απανταχού συνεργάτες των ναζί ηρωοποιούνται. Η Αντίσταση χαρακτηρίζεται ως «κόκκινη τρομοκρατία» και τα Τάγματα Ασφαλείας ως «άμυνα» των «νοικοκυραίων» απέναντι «στο αιματηρό όργιο που εξαπέλυσαν εναντίον τους οι Κομμουνιστές» !
Κεντρικό ρόλο στη διαστρέβλωση της ιστορικής μνήμης των λαών κατέχει η Ευρωπαϊκή Ένωση, που, από το 1985 κιόλας, προσπάθησε να «διαγράψει» την 9η Μάη ως μέρα της «Αντιφασιστικής Νίκης», καθιερώνοντας στη θέση της τη λεγόμενη «Ημέρα της Ευρώπης». Ακολούθησε το «Μνημόνιο για την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων» (γνωστό και ως «Αντικομμουνιστικό Μνημόνιο», 2006), ο ορισμός της 23ης Αυγούστου (μέρα που υπεγράφη το Σύμφωνο μη επίθεσης Μολότοφ - Ρίμπεντροπ) ως «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του Ναζισμού και του Σταλινισμού», κ.ά.
Ωστόσο, καμιά πλαστογραφία δεν είναι ικανή να σβήσει την αλήθεια. Δεν μπορούν να ξεριζώσουν από τη μνήμη των λαών ό,τι θετικό συνδέθηκε με τους κομμουνιστές. Ένα τέτοιο γεγονός είναι και η αντιφασιστική νίκη.
Η παραχάραξη, διαστρέβλωση ή «αποϊδεολογικοποίηση» της Ιστορίας, η ταύτιση κομμουνισμού - φασισμού δεν αποτελούν παρά αναπόσπαστο τμήμα του αστικού ιδεολογικοπολιτικού πολέμου, που στόχο έχει τη διαμόρφωση υποταγμένων συνειδήσεων και τον παροπλισμό της εργατικής τάξης, τη συκοφάντηση της ταξικής πάλης και της προοπτικής της.
75 χρόνια από την «Αντιφασιστική Νίκη των Λαών» αναδεικνύουμε για μια ακόμη φορά τα πολύτιμα συμπεράσματά της. Η εργατική τάξη θα τραβήξει μπροστά τους τροχούς της κοινωνικής εξέλιξης, με μεγαλύτερη ωριμότητα και αυτοπεποίθηση από ποτέ.
