Από την Πρωτοχρονιά του 2014, η χώρα μας ανέλαβε την εξάμηνη προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με το σλόγκαν: «Ενωμένοι πλέουμε πιο μακριά», που συνοδεύεται από μία χάρτινη βαρκούλα, εφήμερης πλεύσης. Θυμίζουμε ότι η προηγούμενη προεδρία, ήταν το Γενάρη του 2003, με την κυβέρνηση Σημίτη να παρουσιάζει την ψευδαίσθηση μίας απαστράπτουσας Ελλάδας, με «αναδυόμενη» την επίπλαστη οικονομία των δύο ΚΠΣ και του αθρόου δανεισμού, με «πειραγμένο» -ελέω Lehman Brothers- το δημοσιονομικό έλλειμμα, με το βυθισμένο στη ρεμούλα και τις μίζες κυβερνητικό επιτελείο, με τον Καιάδα των χρηματιστηριακών limit ups, με τη «Χρυσή» -για τις κατασκευαστικές εταιρείες και τους μεγαλοεργολάβους- Ολυμπιάδα 2004, με τις ακατονόμαστες «αναθέσεις» στο ντόπιο και ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο.
Η τότε προεδρία είχε μπροστά της τη διεύρυνση της ΕΕ προς τα Βαλκάνια, το Ευρωσύνταγμα, τη «Συνθήκη της Λισαβόνας».
Η σημερινή παραπαίουσα κυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου επιχειρεί να αποδείξει ότι, παρά τη συνεχιζόμενη αδιέξοδη πολιτική της λιτότητας, παρά την οικονομική κρίση, παρά τα μύρια όσα δεινά που έχει σωρεύσει στις πλάτες του λαού μας, παρά την παραλυτική ανεργία του 27% και βάλε, παρά τη μετατροπή της χώρας μας σε «Ειδική Οικονομική Ζώνη», παρά τη μείωση κατά 25% του ΑΕΠ, παρά το αστρονομικό πλέον δημόσιο χρέος, παρά την αδιέξοδη εξωτερική πολιτική, παρά την οριακή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (από 176 βουλευτές όταν ανέλαβε, σε 153 σήμερα), παρά τις εσωτερικές αντιθέσεις, είναι σε θέση να αντιμετωπίσει –πέραν των ελληνικών- και τα ευρωπαϊκά προβλήματα! Με δεδομένο μάλιστα ότι η ευρωπαϊκή πολιτική και οικονομία καθορίζονται από τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα, τα θεσμικά τους όργανα και οργανισμούς, θωρακίζονται δε με τις Συνθήκες, τα Σύμφωνα και τους κοινοτικούς Κανονισμούς, η ελληνική προεδρία ενέχει σχεδόν διακοσμητικό ρόλο, καλούμενη επί της ουσίας να διεκπεραιώσει τις γερμανικές επιλογές που έχουν να κάνουν με την τραπεζική ενοποίηση, την «ανεργία» των νέων και τη «μεταναστευτική πολιτική». Παρ' όλ' αυτά, δεν παύει να αποτελεί μία περίπλοκη διαδικασία, κυρίως συντονισμού των 27 κρατών-μελών, στις κατευθύνσεις που ήδη έχουν χαράξει ο ισχυρός πυρήνας της ΕΕ με επικεφαλής τη Γερμανία, αλλά και η εμπλοκή μέσα στις σπείρες των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που εκδηλώνονται σε πολλαπλά επίπεδα. Μέσα από την προεδρία, η κυβέρνηση βαυκαλίζεται ότι θα μπορέσει να αξιοποιήσει τις επαφές της και θα προβάλλει με τον πιο θεαματικό τρόπο την επιτυχία του «πρωτογενούς πλεονάσματος», του success story και της...εξόδου από την κρίση, στα κέντρα αποφάσεων που γνωρίζουν πολύ καλύτερα την οικονομική κατάσταση της χώρας μας, εποπτεύοντας την με χίλιους δυο τρόπους!
Έτσι, γίνεται φανερό ότι αυτό που ζητά στην πραγματικότητα η κυβέρνηση, είναι μία de facto περίοδο χάριτος από τις αφόρητες πιέσεις της τρόικα, μέχρι τις Ευρωεκλογές του Μάη, μια παράταση χρόνου ζωής της συγκυβέρνησης Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ και της προσπάθειας, με στήριξη της Ε.Ε. για πολιτική της επιβίωση.
Η ελληνική προεδρία, στοχεύει στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ξένων μονοπωλιακών ομίλων και της εξαρτημένης απ' αυτά ντόπιας ολιγαρχίας. Όπου αναφέρονται οι «θυσίες» και τα «όρια αντοχής» του ελληνικού λαού, αυτά αποτελούν το χαλάκι γονυκλισίας της κυβέρνησης προς τους ξένους επικυρίαρχους.
Από άποψη ουσίας η ελληνική Προεδρία, ούτε θέλει ούτε μπορεί να κάνει οτιδήποτε άλλο εκτός από εκείνα που της υπαγορεύουν οι ιμπεριαλιστές ιθύνοντες της Ε.Ε. Αυτούς πρωτίστως εξυπηρετούν οι διαφημιζόμενες τώρα "προτεραιότητες" της ελληνικής Προεδρίας.
Οι προτεραιότητες της ελληνικής Προεδρίας αντικατοπτρίζουν τις ανάγκες και τις ανησυχίες της ελληνικής και ευρωπαϊκής αστικής τάξης απέναντι στον εχθρό-λαό. Η καταπολέμηση της ανεργίας και η δημιουργία θέσεων εργασίας, έχει να κάνει πρωτίστως με την ανελέητη εφαρμογή του «Συμφώνου για το Ευρώ» και την προσαρμογή των μισθών και μεροκάματων στο επίπεδο των «ανταγωνιστών» της ΕΕ, δηλ. της Κίνας, του Μπαγκλαντές, της Ινδίας, κλπ. Συγχρόνως παραπέμπει στην επιδοτούμενη ή ακόμα και τη δωρεάν «μαθητεία», προς όφελος των εργοδοτών. Η εμβάθυνση της οικονομικής διακυβέρνησης της Ένωσης και της Ευρωζώνης σηματοδοτεί την κατοχυρωμένη με νέες, επικείμενες Συνθήκες και Σύμφωνα, σύνθλιψη των δυνάμεων της εργασίας και τη διάλυση των ελάχιστων εργασιακών δικαιωμάτων σε όλο το φάσμα της ΕΕ, προς όφελος των μονοπωλίων. Η ενίσχυση της αμυντικής πολιτικής, δεν σημαίνει παρά την παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ΕΕ και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων κυρίως στην περιοχή της Ν.Α.Μεσογείου, οδηγώντας τους λαούς σε νέες αιματοχυσίες. Η εφαρμογή της τραπεζικής ένωσης αγιοποιεί την κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου έναντι κάθε άλλης μορφής κεφαλαίου, με προφανή στόχο την πιο στυγνή εκμετάλλευση των λαών και τη μεταφορά της καπιταλιστικής κρίσης που βαθαίνει, στις πλάτες των εργαζομένων. Παράλληλα, επιχειρείται η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του τραπεζικού κεφαλαίου με δεκάδες εξαγορές, συγχωνεύσεις αλλά και ελεγχόμενες χρεοκοπίες τραπεζών, με χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων και σε βάρος των λαϊκών καταθέσεων. Η ενίσχυση της ασφάλειας των κοινών μας συνόρων παραπέμπει στην ενίσχυση των μηχανισμών τύπου Frontex, τη συνεχή και αδιάλειπτη τροφοδοσία του πιο άγριου ρατσισμού και την εκτροφή του φασισμού. Οι χρηματοδοτήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ και κυρίως των μικρομεσαίων επιχειρήσεων (μόνο το 20%) αφορούν παντοειδή προγράμματα που τα ακριβοπληρώνουν οι ευρωπαϊκοί λαοί και τα απολαμβάνουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι. Η ολοκληρωμένη θαλάσσια πολιτική για την Ευρωπαϊκή Ένωση, σημαίνει ουσιαστικά το πράσινο φως στα μονοπώλια του τουρισμού, των μεταφορών, των πετρελαίων, για την εκμετάλλευση κάθε πιθαμής θάλασσας που μπορεί να αποφέρει αμύθητα κέρδη.
Ήδη τα ιμπεριαλιστικά κέντρα που είναι υπεύθυνα για τη λεηλασία μισθών, μεροκάματων και συντάξεων, για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, για τη διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης, για την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας και της Παιδείας, αυτά τα κέντρα που σχεδίασαν, στήριξαν και επέβαλαν τις αντιδραστικές πολιτικές της «Νέας Στρατηγικής 2020», της «Νέας Οικονομικής Διακυβέρνησης», του «Συμφώνου για το Ευρώ», του «Δημοσιονομικού Συμφώνου», το αντικομμουνιστικό Μνημόνιο, τους μηχανισμούς καταστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αυτά τα κέντρα, οδηγούν στη φτώχεια και την εξαθλίωση ευρύτατα στρώματα της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης, κάνοντας αφόρητη την επιβίωση των λαϊκών νοικοκυριών.
Πάνω στην καθυπόταξη και την καταστροφή των δυνάμεων της εργασίας και εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, το ευρωπαϊκό μονοπωλιακό κεφάλαιο πατά και υψώνεται, με σημαία την «ανταγωνιστικότητα» και στόχο τα υπερκέρδη, προκειμένου να ανταπεξέλθει στους οξύτατους ανταγωνισμούς με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Σε μεγάλο αναβρασμό βρίσκονται όλοι σχεδόν οι ευρωπαϊκοί λαοί μετά τα ομαδικά «πακέτα μέτρων λιτότητας» που εξαγγέλλουν καθημερινά οι κυβερνήσεις τους. Τα εξαιρετικά επώδυνα μέτρα πλήττουν καίρια τα εισοδήματά τους, δημιουργώντας πυκνές αυθόρμητες εκρήξεις και τη λαϊκή οργή να σιγοβράζει.
Οι πρωτοφανείς μαζικές διαδηλώσεις σε όλες τις πρωτεύουσες και μεγάλες πόλεις της Ευρώπης, δίνουν μία ασφαλή πρόβλεψη, πως υπάρχει σαφής ειδοποιός διαφορά σε σχέση με τα κατά καιρούς διεκδικούμενα αιτήματα. Υπάρχει γενική καθίζηση στον τρόπο ζωής των μεσαίων στρωμάτων και απόλυτη εξαθλίωση των εργατολαϊκών στρωμάτων, στοιχείο που προοιωνίζεται την ένταση των ταξικών ανταγωνισμών ανάμεσα στο προλεταριάτο και τις εργαζόμενες μάζες από τη μια και τις κυρίαρχες αστικές τάξεις από την άλλη. Το ζήτημα παραμένει στον τρόπο οργάνωσης και πάλης των λαϊκών μαζών που καλούνται επιτακτικά να ξαναβρούν τα χνάρια των μεγαλειωδών νικηφόρων αγώνων του 20ου αιώνα.
