Αυτό το Σαββατοκύριακο δεν είχαμε καμένους ούτε πνιγμένους συμπολίτες μας. Τα ΜΜΕ δεν θα απαιτηθεί να υμνήσουν την κυβέρνηση, καταμετρώντας διασωθέντες (και προσπερνώντας γρήγορα τον αριθμό των θυμάτων).
Αυτό το Σαββατοκύριακο «απλώς» λαμπάδιασε ο Αρχαιολογικός Χώρος των Μυκηνών. Το υπουργείο Πολιτισμού εξηγεί με Δελτίο Τύπου του πώς σώθηκαν από την πυρκαγιά «το Αρχαιολογικό Μουσείο Μυκηνών, η κεντρική είσοδος στην Ακρόπολη των Μυκηνών (Πύλη Λεόντων), ο Ταφικός Κύκλος Α, τα μνημεία στην βόρεια κλιτύ της Ακρόπολης, καθώς και τα κυκλώπεια τείχη» χάρη στις σχετικές πρόνοιες για «ριζική αποψίλωση» του αρχαιολογικού χώρου. Η υπουργός, που ευχαρίστησε «τον Υφυπουργό Πολιτικής Προστασίας κ. Νίκο Χαρδαλιά, με τον οποίον ήταν σε επαφή, για τον συντονισμό της όλης επιχείρησης», ξέχασε να εξηγήσει πώς μεταδόθηκε η φωτιά εντός των τειχών της αποψιλωμένης μυκηναϊκής ακρόπολης, στην Ανατολική Πτέρυγα του Ανακτόρου, στις Βόρειες Αποθήκες, στην περιοχή του αρχαϊκού ναού στην κορυφή του λόφου, στην άνω δυτική κλιτύ της Ακρόπολης, στη ΝΔ Συνοικία και την περιοχή του Θρησκευτικού Κέντρου των Μυκηνών.
Η «ριζική αποψίλωση» όμως δεν είναι ολότελα ψέμα. Πραγματοποιείται. Αφορά τα Μουσεία, τους Αρχαιολογικούς χώρους, τα Μνημεία και τους εργαζόμενους σε αυτά, αφορά ολόκληρο τον τομέα του Πολιτισμού, και αφορά, συνολικά, τα ευρύτερα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας που πλήττονται ανεξαίρετα. Ορθότερα, πρέπει να ονομάζεται «κοινωνική ριζική αποψίλωση».
Ευτυχώς, δεν κάηκαν τα κυκλώπεια τείχη, πανηγυρίζει τώρα το ΥΠΠΟΑ. Πράγματι, μόνο ό,τι δεν είναι δυνατό να καεί ή να καταποντιστεί, περισώζεται αυτήν τη στιγμή από τις αντικοινωνικές και αντιπολιτιστικές πολιτικές της κυβέρνησης και των υπουργείων της.
Από το ξερίζωμα και τεμαχισμό της πολιτισμικής μας παράδοσης (βλ. αρχαιότητες στον σταθμό Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη) μέχρι τη βεβήλωση περιοχών φυσικού κάλλους ή αρχαιολογικού ενδιαφέροντος (βλ. σταθμό ανεμογεννητριών στον Ισθμό Ιεράπετρας), από τα πιο μεγάλα οράματα των τελευταίων κυβερνήσεων (βλ. περιορισμένη κήρυξη του Ελληνικού για ανέγερση πολιτείας τζόγου) μέχρι τις πιο διαφημισμένες διπλωματικές επιτυχίες μας σε επίπεδο αρχαιοτήτων (βλ. συμφωνία …«δανεισμού» της Ελλάδας από τη Γαλλία, μετόπης του Παρθενώνα) ως Σύλλογος θα βρεθούμε απέναντι στις αποφάσεις εκείνες που ρημάζουν ταυτόχρονα τον λαό, τον τόπο, και την ιστορία τους, απέναντι σε εκείνους που επιχειρούν να περιγράφουν τις διαδοχικές καταστροφές (ή καταστροφικές επιλογές τους) σαν απανωτές επιτυχίες τους.
