Την εβδομάδα που ακολούθησε την ψήφιση του νέου νόμου Κεραμέως, οι πολιτικές δυνάμεις που ηγεμονεύουν στο φοιτητικό κίνημα, ΕΑΑΚ-ΠΚΣ, αποφάσισαν να μην καλέσουν σε κεντρική κινητοποίηση στην Αθήνα, την πόλη με τα μεγαλύτερα τριτοβάθμια ιδρύματα και τους περισσότερους φοιτητές. Αντ’ αυτού, το μεσημέρι της Πέμπτης 18/2, την ώρα δηλαδή που στις υπόλοιπες φοιτητουπόλεις της Ελλάδας πραγματοποιούνταν μαζικές διαδηλώσεις, κάλεσαν σε “Συντονιστικό Φοιτητικών Συλλόγων”, και μάλιστα κοινοποίησαν δημόσια τη σύγκληση αυτού του “συντονιστικού”, μία μέρα πριν, ή σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και την ίδια μέρα το πρωί.
Το “Συντονιστικό 26 Φοιτητικών Συλλόγων” ξεκίνησε αρχικά ως μία απόπειρα μασκαρέματος της πολύμηνης απραξίας της ΚΝΕ στα πανεπιστήμια, η οποία μέσω Διοικητικών Συμβουλίων κάλεσε σε “συντονισμό φοιτητικών συλλόγων” στις 19/1, στον οποίο ανταποκρίθηκαν τα ΕΑΑΚ. Οι δυνάμεις της ΚΝΕ στις σχολές εξωθήθηκαν ουσιαστικά σε αυτή την πρωτοβουλία, ύστερα από δύο μαζικές συγκεντρώσεις φοιτητών στο κέντρο της Αθήνας, εκ των οποίων η δεύτερη έσπασε την φασιστικού τύπου απαγόρευση των διαδηλώσεων που είχε επιβάλλει η κυβέρνηση. Σε αυτές τις συγκεντρώσεις η κατά τα άλλα “δεύτερη δύναμη στα ΑΕΙ”, Πανσπουδαστική, δεν είχε να προσφέρει παρά μερικές δεκάδες φοιτητές.
Ύστερα απ’ τη συγκρότησή του, το “συντονιστικό” συνεδρίαζε σχεδόν κάθε εβδομάδα ως και σήμερα, εκδίδοντας αλλεπάλληλα “δελτία τύπου” τα οποία λειτουργούν ως “πλαίσια αγώνα” που κατατίθενται προς ψήφιση στις Γενικές Συνελεύσεις και τα Διοικητικά Συμβούλια των Φοιτητικών Συλλόγων.
Ποιοι συμμετέχουν, ποιον εκφράζουν και σε ποιον λογοδοτούν όσοι παρευρίσκονται στα “συντονιστικά”;
Στην πραγματικότητα συμμετέχουν μερικές δεκάδες μέλη των ΕΑΑΚ-ΠΚΣ, και ορισμένα μέλη μικρότερων παρατάξεων που νομιμοποιούν αυτές τις διαδικασίες, οι οποίες φυσικά πραγματοποιούνται εν αγνοία της συντριπτικής πλειοψηφίας φοιτητών. Το γεγονός ότι οι “αντιπρόσωποι” των Συλλόγων δεν μιλάνε επί της ουσίας ως τέτοιοι, αλλά απλώς αναπαράγουν την πολιτική γραμμή της οργάνωσης τους, συγκαλυμμένη πίσω από τη σφραγίδα ενός συλλόγου, φαίνεται κι από το γεγονός ότι από τους περισσότερους συλλόγους δεν υπάρχει ένας ομιλητής, εξουσιοδοτημένος να εκφράσει την άποψη των συμφοιτητών του, αλλά δύο ή και παραπάνω ομιλητές, ανάλογα με το πόσες παρατάξεις επιθυμούν να τοποθετηθούν από κάθε σχολή και των οποίων οι τοποθετήσεις σε πολλές περιπτώσεις αντιφάσκουν μεταξύ τους. Ποιος από όλους τους ομιλητές εκφράζει τον Σύλλογό του; Επί της ουσίας κανένας, εκτός αν υποθέσουμε πως οι Σύλλογοι στο εσωτερικό τους υιοθετούν αντιφατικές αποφάσεις. Στην πραγματικότητα όμως οι τοποθετήσεις των ομιλητών δεν είναι τοποθετήσεις των Συλλόγων που δήθεν εκπροσωπούν, αλλά τοποθετήσεις των παρατάξεων τους και τίποτα περισσότερο. Υπάρχουν βέβαια και ορισμένες περιπτώσεις όπου στα Διοικητικά Συμβούλια των σχολών υπερισχύει συντριπτικά η μια έναντι των άλλων παρατάξεων, οπότε οι εκφραστές αυτής της παράταξης εκφράζουν τυπικά τους Συλλόγους τους σε αυτά τα “συντονιστικά”. Όταν όμως οι φοιτητές δεν ασκούν δημοκρατικό έλεγχο στους εκλεγμένους εκπροσώπους των Διοικητικών Συμβουλίων είτε μέσω ανοιχτών συνεδριάσεων των τελευταίων, είτε μέσω Γενικών Συνελεύσεων, είτε μέσω εκλεγμένων Συντονιστικών Αγώνα, τότε τα Διοικητικά Συμβούλια μετατρέπονται σε γραφειοκρατικά όργανα επικύρωσης πολιτικών γραμμών, που αποξενώνουν τους φοιτητές από τη συνδικαλιστική οργάνωση, αντί να την ενισχύουν. Επομένως μιλάμε για μαζέματα των λίγων οργανωμένων, μακριά από τη μάζα των φοιτητών, η οποία δεν ασκεί κανέναν έλεγχο στο τι λέγεται και τι αποφασίζεται σε αυτά τα “συντονιστικά”. Μέτρο της αντιπροσωπευτικότητας αυτών των “συντονιστικών” αποτελεί το γεγονός πως πριν την πανδημία, δεν υπήρχε ένα, αλλά δύο “συντονιστικά”, ένα των ΕΑΑΚ, που συνεδρίαζε στο Κάτω Πολυτεχνείου, και ένα της Πανσπουδαστικής, που συνεδρίαζε στο Χημείο, τα οποία αμφότερα προσπαθούσαν να πείσουν τους φοιτητές ότι συσπειρώνουν Φοιτητικούς Συλλόγους, κι όχι αποκλειστικά μέλη οργανώσεων που θέλουν να καπελώσουν τους Συλλόγους, μόνο που τώρα, κάτω από την πίεση της συγκυρίας, συγχωνεύτηκαν, κι έτσι αντί για δύο, το φοιτητικό κίνημα απέκτησε ένα ενιαίο συντονιστικό-καπέλο. Ένα επιπλέον παράδοξο αποτελεί το φαινόμενο ακόμα και σε Συλλόγους όπου την πλειοψηφία του Διοικητικού Συμβουλίου την συγκεντρώνει κάποια άλλη δύναμη, όπως η ΠΑΣΠ, οι φερόμενοι συμμετέχοντες στο “συντονιστικό” εκ μέρους αυτών των Συλλόγων είναι και πάλι μέλη της ΕΑΑΚ και της ΠΚΣ, πράγμα που αποδεικνύει πως δεν υφίσταται κανένας “Συντονισμός Φοιτητικών Συλλόγων”. Αντίθετα, πρόκειται παρά μόνο για μια πολιτική συμφωνία ανάμεσα στις δύο αυτές πολιτικές δυνάμεις, τέτοια που ακόμα και η γνωστή για το ρόλο της ΠΑΣΠ δεν έχει πρόβλημα να τη στήριξη ως…. συντονισμό.
Το “δελτίο τύπου του συντονιστικού” που αναφέρθηκε προηγουμένως, αξιοποιείται ως εργαλείο πρόσδοσης κύρους στα “πλαίσια πάλης” των ΕΑΑΚ-ΠΚΣ στις Γενικές Συνελεύσεις, όταν αυτές οι δυνάμεις διεκδικούν ξανά την ψήφο των φοιτητών για να τους ανατεθεί η οργάνωση των φοιτητικών αγώνων. Μάλιστα το “δελτίο τύπου” παρουσιάζεται στους φοιτητές ως κτήμα των “26 Συλλόγων”, ακόμα κι αν καμιά Γενική Συνέλευση ή Διοικητικό Συμβούλιο δεν έχουν επικυρώσει ακόμα αυτό το “δελτίο τύπου”.Είναι ενδεικτικό της λογικής αυτών των δυνάμεων, το γεγονός πως στις Συνελεύσεις ορισμένων Συλλόγων, κατατέθηκαν αντιπαραθετικά δύο “πλαίσια πάλης βασισμένα στο δελτίο τύπου των ΦΣ”, “δελτίο τύπου” το οποίο από κοινού αυτές οι δυνάμεις συνέταξαν!
Οφείλουμε να κάνουμε ξεκάθαρο ότι η Φοιτητική Πορεία είναι υπέρ του συντονισμού των αγωνιζόμενων φοιτητών και των συλλογικών τους οργάνων, είναι υπέρ της ανάληψης δράσεων που ενισχύουν τους κοινούς αγώνες για τα ενιαία συμφέροντα των φοιτητών. Γι’ αυτό στηρίζουμε την εκλογή Συντονιστικών Επιτροπών Αγώνα από τις Γενικές Συνελεύσεις, στις οποίες θα μπορούν να συμμετέχουν και ανένταχτοι φοιτητές. Διότι η εκλογή αντιπροσώπων αιρετών και ανακλητών, που θα συνεδριάζουν ανοιχτά και που θα έχουν τη δικαιοδοσία να μιλούν εξ ονόματος των φοιτητών, είναι η μόνη διαδικασία που διασφαλίζει τον έλεγχο της μάζας των φοιτητών πάνω σε αυτούς που σήμερα την καπελώνουν πίσω από προφάσεις αμεσοδημοκρατίας, ενώ καταλήγουν να αποξενώνουν τους φοιτητές από τις συλλογικές διαδικασίες. Τα “ανοιχτά συντονιστικά” σύμφωνα με τη λογική των οποίων λειτουργεί και ο τωρινός “Συντονισμός 26 ΦΣ”, τα οποία παρά τον “μη αποφασιστικό χαρακτήρα τους”, λαμβάνουν αποφάσεις, αποτελούν πάτημα για το καπέλωμα των φοιτητικών αγώνων, αφού ο καθένας μπορεί να λέει και να αποφασίζει ό,τι θέλει αφορολόγητα χωρίς να ελέγχεται από κανέναν.
Επειδή υποστηρίζουμε τον ουσιαστικό συντονισμό του φοιτητικού κινήματος, παλεύουμε ώστε οι φοιτητικές εκλογές να πραγματοποιούνται με πανελλαδικό και ταυτόχρονο χαρακτήρα, παλεύουμε ανοιχτά για την ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ (Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας), του δευτεροβάθμιου οργάνου των φοιτητών, όπως έχουν αντίστοιχα οι εργαζόμενοι τις ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Το επιχείρημα πως οι συσχετισμοί στο φοιτητικό κίνημα είναι αρνητικοί και ευνοούν τις συστημικές παρατάξεις, επομένως ένα όργανο όπως η ΕΦΕΕ θα έπαιζε αντιδραστικό ρόλο, είναι εντελώς έωλοι, αφού ίσα-ίσα, η δραστηριότητα των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ-Bloco σε ένα τέτοιο όργανο πανελλαδικής εμβέλειας, θα βοηθούσε στο ξεσκέπασμα του ρόλου αυτών των δυνάμεων στα μάτια των φοιτητών. Άλλωστε, και στα τριτοβάθμια όργανα των εργαζομένων οι συσχετισμοί δεν είναι καλύτεροι, κι όμως κάτω από την πίεση των πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων σωματείων οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ έχουν αναγκαστεί πολλές φορές να καλέσουν σε κινητοποιήσεις, γεγονός που διευκόλυνε τη μαζικοποίηση των εργατολαϊκών αγώνων. Σε κάθε περίπτωση, η ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ δεν θα σήμαινε ότι θα έπαυε η ανάγκη για συντονισμό των συλλόγων και εκτός ΕΦΕΕ, στις περιπτώσεις που οι συσχετισμοί δύναμης θα έμπαιναν τροχοπέδη στην ανάπτυξη των φοιτητικών αγώνων μέσω της ΕΦΕΕ.
Προϋπόθεση για τον πραγματικό συντονισμό των φοιτητών αποτελεί η ζωντανή λειτουργία των συλλόγων, η συνεχής ενημέρωση των φοιτητών για τις δραστηριότητα των Διοικητικών Συμβουλίων, η συχνή σύγκληση Γενικών Συνελεύσεων και η κατάλληλη προετοιμασία τους για την εξασφάλιση απαρτίας. Όσο στους συλλόγους θα ηγεμονεύουν οι πολιτικές δυνάμεις που στην πράξη θα ακολουθούν την αντίθετη κατεύθυνση, και θα δρουν στο όνομα των φοιτητών, αλλά στην πράξη πάνω και έξω από τους φοιτητές, τόσο θα μπαίνουν αντικειμενικά εμπόδια στην περαιτέρω ανάπτυξη και μαζικοποίηση του φοιτητικού κινήματος.
