Όλοι στη συγκέντρωση των σωματείων την Πέμπτη στις 12:30 μμ στην Πλατεία Κλαυθμώνος και πορεία στη Βουλή – Απεργιακή κινητοποίηση (με στάση εργασίας) για τον προϋπολογισμό
Είναι η πρώτη χρονιά εδώ και δεκαετίες που η ΑΔΕΔΥ δεν προχωράει ούτε καν στην «καθιερωμένη» απεργία για τον προϋπολογισμό. Ουσιαστικά από το καλοκαίρι η ΑΔΕΔΥ, εκτός από αποφάσεις για αποσπασματικές κινητοποιήσεις που πάρθηκαν μετά από αιτήματα κάποιων κλάδων, έχει επιμελώς αποφύγει το παραμικρό πρόγραμμα δράσης. Όμως μιλάμε για μία πολύ κρίσιμη φάση που βαραίνει πολύ τις ευθύνες όλων αυτών που γίνονται δεκανίκια, που βάζουν επί της ουσίας πλάτη στην επιβολή τής αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής.
Με ευθύνη όλων των παρατάξεων, από τη ΔΑΚΕ και τη ΔΗΣΥ μέχρι τη Συνδικαλιστική Ανατροπή, την Προοπτική (ΣΥΡΙΖΑ) και το ΠΑΜΕ, η ΑΔΕΔΥ έχει βυθιστεί στην απόλυτη απραξία και σίγουρα έχει κηρύξει απεργιακή σιωπή. Και με ευθύνη όλων αυτών επιβάλλεται και η συνδικαλιστική αφωνία μπροστά σε έναν προϋπολογισμό που επισφραγίζει την πολιτική τής βαρβαρότητας και του εγκλήματος που συντελείται στην υγεία.
Αποκαλυπτικά για τις προθέσεις όλων ήταν τα όσα συνέβησαν στο Γενικό Συμβούλιο της 4ης Οκτώβρη. Σε μια περίοδο που οι συνθήκες και οι αγωνιστικές διαθέσεις (κατάσταση στο ΕΣΥ και αναστολές στην υγεία, απεργία αποχή και δικαστικές αποφάσεις στην εκπαίδευση, νόμος Χατζηδάκη κλπ) επέβαλαν και ευνοούσαν την κήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων, η ΑΔΕΔΥ έμεινε χωρίς πρόγραμμα δράσης. Καμία παράταξη από αυτές δεν είχε πρόταση για απεργία και καμία δεν ψήφισε αυτές που κατατέθηκαν από Παρεμβάσεις και ΜΕΤΑ.
Τα πράγματα είναι καθαρά. Εάν δεν βρήκαν στις αρχές Οκτώβρη τους λόγους και τις προϋποθέσεις για να καταθέσουν απεργιακό πρόγραμμα δράσης όλοι αυτοί, τότε δεν θα βρουν ποτέ. Πίσω από δεκάρικους για το νόμο Χατζηδάκη (τη στιγμή που οι διατάξεις του για την απαγόρευση των απεργιών εφαρμόζονταν στην πιο ακραία εκδοχή τους) και τα σχέδια για συνδικαλιστικό τουρισμό στην Καλαμάτα, επιχείρησαν να κρύψουν την απεργιακή αφωνία τους.
Τόσο τους στοίχισε το πρόγραμμα δράσης της ΑΔΕΔΥ που βγήκε πέρσι τέτοιο καιρό. Και που με τους απεργιακούς σταθμούς που έβαλε αποτέλεσε το έναυσμα για το σπάσιμο της πολιτικής του ζόφου και των απαγορεύσεων. Ένα πρόγραμμα που μετατράπηκε σε βαρίδι για όλες τις δυνάμεις της ΑΔΕΔΥ από τη ΔΗΣΥ μέχρι το ΠΑΜΕ. Ένα αγωνιστικό πρόγραμμα που στην πραγματικότητα οι ίδιοι υπονόμευσαν και που προσπαθούσαν να το διαχειριστούν, στην καλύτερη περίπτωση, με μυστικά οργανωμένες φιέστες. Εκείνο το πρόγραμμα όμως ήταν που αξιοποίησαν όσο μπορούσαν οι πραγματικές αγωνιστικές δυνάμεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Το ΠΑΜΕ σταθερά σε ρόλο κομπάρσου!
Και το ΠΑΜΕ το μόνο που έχει να επιδείξει όλους αυτούς τους μήνες είναι …λόγια και απογευματινά συλλαλητήρια. Μετά και την κωλοτούμπα του Ιούνη, που στο όνομα της ενότητας με τη ΓΣΕΕ(!) ακύρωσε την απεργία της 3/6, όλο αυτό το διάστημα έχει κηρύξει απεργιακή σιγή. Και την ίδια στιγμή που στο ΓΣ της ΑΔΕΔΥ (4/10) δεν ήθελε κανένα πρόγραμμα δράσης και καμία απεργία, καλούσε σε πανελλαδικό συντονισμό στο Σπόρτινγκ (5/10). Συντονισμό στον λεκτικό βερμπαλισμό και την απεργιακή απραξία. Έναν συντονισμό που -υποτίθεται- έρχεται να απαντήσει στη στάση αποδοχής και υποταγής των συνδικαλιστικών ηγεσιών, με αφορμή το νόμο Χατζηδάκη και που το μόνο που έχει να παρουσιάσει εκτός από «επαναστατικά μανιφέστα» είναι ένα ακόμη …απογευματινό συλλαλητήριο.
Πρόκειται, σύμφωνα με τους ίδιους, για 115 πρωτοβάθμια σωματεία, Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες. Αναμφισβήτητα μιλάμε για μια πολύ ισχυρή δύναμη στο συνδικαλιστικό κίνημα που, αν πραγματικά ήθελε, θα μπορούσε να επηρεάσει την πορεία των πραγμάτων. Όμως καθόλου τυχαία, ακριβώς μία μέρα πριν τη σύσκεψη του Σπόρτινγκ, οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ στο ΓΣ της ΑΔΕΔΥ έκαναν ξεκάθαρο ότι, όσο και αν μιλούν στο όνομά της, δεν θέλουν καμία πανελλαδικού χαρακτήρα απεργία. Δεν κατέβασαν καμία πρόταση για πρόγραμμα δράσης της συνομοσπονδίας, καταψήφισαν κάθε απεργιακή πρόταση και με αόριστο τρόπο περιέγραψαν μια απεργία το Δεκέμβρη.
Όμως ο Δεκέμβρης ήρθε και, τελικά, στην τελευταία ΕΕ έκριναν και αυτοί μαζί με τους γαφειοκράτες ότι δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για απεργία. Ούτε καν για την άλλοτε «εθιμοτυπική» 24ωρη στην κατάθεση του προϋπολογισμού. Από το καλοκαίρι -και ειδικά από το Σεπτέμβρη και μετά- το ΠΑΜΕ αθροίζεται με όλες αυτές τις δυνάμεις που δεν βλέπουν τις προϋποθέσεις για κήρυξη απεργίας! Επειδή δεν εξασφαλίζεται ο συντονισμός με τον ιδιωτικό τομέα (ΓΣΕΕ–ΕΚΑ). Οι ίδιες δυνάμεις που στην ΑΔΕΔΥ περιμένουν τις αποφάσεις του ιδιωτικού τομέα, στο ΕΚΑ περιμένουν και βάζουν ως προϋπόθεση τις αποφάσεις του δημοσίου. Πρόκειται για έναν παιχνίδι ρόλων, ένα θέατρο που παίζουν όλες οι βασικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος, σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για την ύπαρξη των συνδικάτων.
Έτσι, όπως συνέβη και με τον περσινό (τον χειρότερο μεταπολεμικό -σύμφωνα με τους ίδιους- προϋπολογισμό) και μπροστά στη ψήφιση του φετινού προϋπολογισμού κηρύσσουν τη σιγή και την υποταγή. Και είναι χαρακτηριστικό το πώς αξιοποιεί την επίκληση στην ενότητα αυτό το διάστημα το ΠΑΜΕ! Ως όχημα για την αδράνεια, τη συμμόρφωση και την προσαρμογή. Και στο θέμα του νόμου Χατζηδάκη στην ΑΔΕΔΥ, απέσυρε την πρόταση που κατέβασε τον Οκτώβρη (και στήριζαν Παρεμβάσεις, ΜΕΤΑ και ΣΥΡΙΖΑ) για συνολική απόρριψη του νόμου, στο όνομα της «πρόσθεσης δυνάμεων»! Στο όνομα της ενότητας με τον «κυβερνητικό συνδικαλισμό»! Και συνυπέγραψε και συμφώνησε στο θέατρο της Καλαμάτας, όπου τελικά ούτε εκεί προστέθηκαν δυνάμεις. Ή πιο σωστά και εκεί προστέθηκε το ΠΑΜΕ στις υπόλοιπες δυνάμεις που αναβάλλουν και μεταθέτουν διαρκώς κάθε επιβεβλημένη απόφαση και για το νόμο Χατζηδάκη και για απεργιακό αγώνα.
Να αξιοποιήσουν οι δυνάμεις της αντίστασης και του αγώνα κάθε μέσο για απεργιακή αναμέτρηση
Αφήνοντας το χρόνο να κυλάει πάντα υπέρ της κυβερνητικής πολιτικής, όλοι αυτοί που μίλησαν στην Καλαμάτα για την απεργία του Δεκέμβρη, όταν ήρθε η ώρα την ενταφίασαν. Στην τελευταία ΕΕ της ΑΔΕΔΥ, όλοι αυτοί μαζί (ΔΗΣΥ, ΔΑΚΕ, ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, ΠΑΜΕ, ΣΥΝΔ. ΑΝΑΤΡΟΠΗ) «κρίνουν» ότι δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για την πραγματοποίησή της!
Στην πιο κρίσιμη φάση της μεταπολιτευτικής ιστορίας, με την επιβολή μιας σαρωτικής πολιτικής σε όλα τα επίπεδα, με απολυμένους στο ΕΣΥ και με μια εγκληματική πολιτική στο μέτωπο της πανδημίας, με την κυβέρνηση να προσπαθεί να κηρύξει το τέλος των συνδικάτων και της απεργίας, οι βασικές δυνάμεις εγκαταλείπουν ακόμη και την απεργία ενάντια στο φετινό προϋπολογισμό! Έναν προϋπολογισμό που δεν θα μπορούσε να είναι και δεν είναι τίποτα λιγότερο από το επιστέγασμα αυτής της βάρβαρης πολιτικής.
Οι ευθύνες πλέον είναι ιστορικές για όλους αυτούς που, με παιχνίδια ρόλων, οδήγησαν τη συνομοσπονδία και τις ομοσπονδίες σε αφωνία αυτούς τους κρίσιμους μήνες. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για αδράνεια.
Οι δυνάμεις της ΕΡΓΑΣ και του Εκπαιδευτικού Ομίλου, στο μέτρο των δυνάμεών τους έθεσαν και θέτουν επιτακτικά το ζήτημα των αποφάσεων για απεργιακό βηματισμό.
Πρέπει να εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα να υπάρξει απεργιακή κινητοποίηση για τον προϋπολογισμό και με αφορμή αυτόν.
Αφού εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα να υπάρξουν αποφάσεις τριτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων οργάνων, να κάνουμε τα πάντα ώστε με αποφάσεις πρωτοβάθμιων να πάμε σε κινητοποίηση με στάσεις εργασίας την Πέμπτη (16/12), συγκέντρωση στις 12:30 και πορεία στη Βουλή.
Τα απογευματινά συλλαλητήρια πλέον δεν είναι τίποτε άλλο από ασκήσεις εκτόνωσης και φυγής από την ανάγκη των καιρών. Δεν πρέπει να υπάρχει, καμία ανοχή σε αυτή την τακτική.
