Θέσεις της ΚΕ για την πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ

Θανάσιμος ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός
για την κυριαρχία στην Ουκρανία
1. Ραγδαίες εξελίξεις σημειώνονται στην παγκόσμια σκηνή σαν αποτέλεσμα του άγριου ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και της διαπάλης τους για την αναδιανομή των παγκόσμιων αγορών και των ζωνών επιρροής με βάση τους νέους συσχετισμούς δυνάμεων και τις σημαντικές ανακατατάξεις που σημειώνονται στη δύναμη των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Μια νέα κατάσταση διαμορφώνεται τώρα στην Ανατολική Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο ύστερα από την τυχοδιωκτική στρατιωτική επίθεση του Πούτιν στην Ουκρανία, που επιταχύνει τη δημιουργία αντίπαλων στρατοπέδων ( ΗΠΑ-ΕΕ, Κίνας-Ρωσίας) και σκοτεινιάζει το διεθνή ορίζοντα, επαναφέροντας την απειλή ενός γενικευμένου πολέμου και πυρηνικού αλληλοεκβιασμού.

Η τελευταία φάση της κρίσης -που τώρα κορυφώθηκε- ξεκίνησε το Δεκέμβρη 2021, όταν η ηγεσία της Ρωσίας απηύθυνε προτάσεις για την υπογραφή Συνθήκης ανάμεσα σε ΗΠΑ – Ρωσία που θα παρείχαν «εγγυήσεις ασφαλείας» και θα απέκλειαν την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και την εγκαθίδρυση αμερικάνικων στρατιωτικών βάσεων στις χώρες του πρώην σοβιετικού χώρου. Με τις προτάσεις αυτές η Μόσχα αξιοποιούσε τις δυνατότητες που απέκτησε τα τελευταία χρόνια και ταυτόχρονα εκμεταλλευόταν την αναγκαστική στροφή της Ουάσιγκτον στην Ασία-Ειρηνικό για την ανάσχεση της Κίνας, επιδιώκοντας να ανατρέψει τις προηγούμενες επώδυνες γι’ αυτήν «ρυθμίσεις» και συμφωνίες που της επιβλήθηκαν και να επιβάλει νέες, περισσότερο επωφελείς για την ίδια.

Στην πραγματικότητα, ο στόχος της ήταν και είναι να αναχαιτίσει την επεκτατική πορεία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, να σπάσει την ασφυκτική περικύκλωση της Ρωσίας και να ανακτήσει την επιρροή και τα συμφέροντα του ρωσικού ιμπεριαλισμού πάνω στα εδάφη τής πρώην Σοβιετικής Ένωσης που απέσπασαν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ύστερα από τη διάλυσή της πριν 30 χρόνια. Οι διαπραγματεύσεις οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο, καθώς οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να προβούν σε παραχωρήσεις προς τη Μόσχα, επιδιώκοντας να συνεχίσουν την πολιτική ασφυκτικής περικύκλωσης της Ρωσίας και ταυτόχρονα να εξαναγκάσουν τις ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα τη Γερμανία και τη Γαλλία, να ευθυγραμμιστούν μαζί τους, προλαβαίνοντας ρήγματα και διαφοροποιήσεις που διαφαίνονταν.
Η ηγεσία της Ρωσίας, μετά την απόφαση της Δύσης να αγνοήσει τις προτάσεις της, προχώρησε στην αναγνώριση της ανεξαρτησίας των «Λαϊκών Δημοκρατιών» του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ και -κλιμακώνοντας τις κινήσεις της- εξαπέλυσε γενικευμένη πολεμική επίθεση με στόχο να κατακτήσει και να διαμελίσει την Ουκρανία, να καταστρέψει τις στρατιωτικές της δυνάμεις, να ανατρέψει το αντιδραστικό καθεστώς του Κιέβου που εγκαθίδρυσαν οι αμερικανοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές με το φασιστικό πραξικόπημα του Μεϊντάν το 2014 και να επιβάλει ένα νέο καθεστώς ανδρεικέλων που θα υπηρετεί τα συμφέροντα του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Με αυτή την πολεμική επίθεση η Μόσχα επιδιώκει να θέσει την Ουκρανία κάτω από τον στρατιωτικο-πολιτικό έλεγχο και την κυριαρχία της, να την «αποστρατιωτικοποιήσει» και να την καταστήσει «ουδέτερη» χώρα, μια «νεκρή ζώνη» δηλαδή ανάμεσα στη Δύση και την Ρωσία, αποκλείοντας εκ των πραγμάτων την ένταξή της στο ΝΑΤΟ.

2. Οι ΗΠΑ και ΕΕ -μαζί με τους εταίρους και λακέδες τους σε όλο τον κόσμο, με την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε περίοπτη θέση- καταγγέλλουν τη στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας, προσφέρουν τη στήριξή τους στα κυβερνητικά τους ανδρείκελα στο Κίεβο και προχωρούν στην επιβολή σκληρών οικονομικών κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας που την εξοστρακίζουν από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, επιδιώκοντας να πλήξουν καίρια τη ρωσική οικονομία και να εξαναγκάσουν σε υποχώρηση και συμβιβασμό τον Πούτιν. Μια μεγάλη απώλεια για τη Ρωσία είναι η απόφαση για το «πάγωμα» -ή ακόμη και την κατάργηση- του Nord Stream 2, γενικότερα η επιχείρηση ενεργειακής απεξάρτησης της ΕΕ -ιδιαίτερα της Γερμανίας- από τη Ρωσία και ο εφοδιασμός της μεσοπρόθεσμα από το υγροποιημένο αμερικάνικο αέριο, ανοίγοντας χρυσές δουλειές για τα γιγάντια αμερικάνικα μονοπώλια. Αναβιώνουν ένα ψυχροπολεμικό κλίμα -μακαρθικού τύπου- λογοκρισίας και πολιτιστικού αποκλεισμού και απομόνωσης της Ρωσίας. Ταυτόχρονα προχωρούν σε ενίσχυση των στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και προετοιμάζονται για τις δικές τους πολεμικές ασκήσεις και επιθετικές κινήσεις με τα αεροπλανοφόρα και την πολεμική αρμάδα τους να καραδοκούν στο Αιγαίο πέλαγος. Την ίδια στιγμή Σουηδία και Φινλανδία εκδηλώνουν το «ενδιαφέρον» τους για ένταξη στο ΝΑΤΟ, προκαλώντας νέες απειλές από την πλευρά της Ρωσίας.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία φαίνεται να οδηγεί στην ενίσχυση των δεσμών ΗΠΑ-ΕΕ και να περιορίζονται οι σοβαρές αντιθέσεις που υπόβοσκαν ή εκδηλώνονταν ανοιχτά στις σχέσεις τους και στα πλαίσια του «εγκεφαλικά νεκρού ΝΑΤΟ». Η εισβολή γίνεται καταλύτης για μια μεγάλη στροφή που σημειώνεται στην πολιτική του Βερολίνου. Η γερμανική κυβέρνηση σπάει τις γέφυρες με τη Ρωσία και ταυτόχρονα ανακοινώνει τη βαρυσήμαντη απόφασή της να προχωρήσει σε ένα τεράστιο πρόγραμμα στρατιωτικών εξοπλισμών με ομοφωνία από το γερμανικό κοινοβούλιο. Αναθέτει από κοινού με τη Γαλλία στις δικές τους πολεμικές βιομηχανίες τον εξοπλισμό των στρατιωτικών τους δυνάμεων και ανοίγει ξανά η συζήτηση για το κατά πόσο ο «ανεξάρτητος ευρωστρατός» μπορεί να αποκτήσει υπόσταση στο μέλλον. Είναι η δεύτερη φορά σε σύντομο χρονικό διάστημα -η πρώτη ήταν ύστερα από την παράκαμψη της ΕΕ από τις ΗΠΑ για τη δημιουργία της Συμμαχίας AUKUS- που οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές ανοίγουν επιτακτικά το ζήτημα της «κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας», με στόχο η ΕΕ κάτω από την ηγεσία του γερμανογαλλικού άξονα να δυναμώσει ως ιδιαίτερος πόλος στη διεθνή «αρχιτεκτονική ασφάλειας». Όχι μόνο για να σταθεί αυτοτελώς με μεγαλύτερες αξιώσεις και σαν στρατιωτική δύναμη απέναντι στη Ρωσία και στις άλλες μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις -την Κίνα αλλά και τις ΗΠΑ μακροπρόθεσμα-, όσο και αν, σήμερα, κοινά δυτικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα τις φέρνουν να είναι δίπλα-δίπλα και μέσα στην ίδια στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ.

Οι συνέπειες από αυτή τη νέα πορεία που ανοίγει ο γερμανογαλλικός άξονας στην ΕΕ δεν θα σημάνει μόνο μια στυγνότερη οικονομική αφαίμαξη των ευρωπαϊκών λαών για να χρηματοδοτηθούν οι γιγαντιαίοι εξοπλισμοί και, μάλιστα, με ταχείς ρυθμούς, για να καλυφθεί η απόσταση στρατιωτικής δύναμης από τους άλλους ιμπεριαλιστές ανταγωνιστές. Θα σημάνει και παραπέρα ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και επεμβάσεων και των πολεμικών κινδύνων που εγκυμονούν και αναμφίβολα ενίσχυση των πολεμοκάπηλων χαρακτηριστικών της ΕΕ.

3. Η Κίνα έδωσε τη στήριξή της στη Ρωσία -χωρίς να ταυτίζεται μαζί της- κρατώντας «αποστάσεις ασφαλείας», υπογραμμίζοντας την ανάγκη «για αυτοσυγκράτηση και διάλογο» μεταξύ των δυο εμπόλεμων χωρών. Αυτό υπαγορεύεται από την επιδίωξη του Πεκίνου να συμπαραταχθεί με τη Μόσχα ενάντια στην Ουάσιγκτον, αλλά ταυτόχρονα να διατηρήσει καλές σχέσεις με την ΕΕ. Μια απροκάλυπτη στήριξη της κινέζικης ηγεσίας στον Πούτιν θα είχε πολύ αρνητικό αντίκτυπο στην Ευρώπη που βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Η απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, σε συνδυασμό με την απροθυμία των ΗΠΑ να εμπλακούν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία, στέλνει μήνυμα στο Πεκίνο πως ο Ινδο-Ειρηνικός αποτελεί πρωταρχικό στόχο για τις ΗΠΑ, όπως κατέδειξε η απόφαση της Ουάσιγκτον πριν λίγους μήνες για τη συγκρότηση της συμμαχίας AUKUS. Κάτω από αυτό το πρίσμα, μια μεγαλύτερη εμπλοκή των ΗΠΑ στην Ευρώπη μόνο θετικά μπορεί να την εισπράξει το Πεκίνο και μάλιστα με διπλό τρόπο. Κατά πρώτο μια παρατεταμένη κρίση στην Ευρώπη δεσμεύει, απορροφά δυνάμεις και θέτει σε δοκιμασία την αμερικάνικη επιρροή στην Ανατολική Ευρώπη, λει­τουργώντας ως περισπασμός για την ηγεσία των ΗΠΑ, η οποία έχει τα βλέμματα στραμμένα στην Κίνα. Και κατά δεύτερο η Ρωσία ωθείται σε όλο και πιο στενή σχέση με την Κίνα, για να αντιμετωπίσει την πίεση της Δύσης και τις οικονομικές κυρώσεις που της επιβλήθηκαν, όπως ακριβώς συνέβη και με τις οικονομικές κυρώσεις το 2014 για την Κριμαία, και σε μια τέτοια περίπτωση τους όρους της συνεργασίας η ηγεσία της Κίνας θα τους θέσει.

4. Οι εκπρόσωποι των ΗΠΑ ξεσηκώνουν παγκόσμιο θόρυβο, εμφανίζονται τώρα υπερασπιστές της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας, καταδικάζουν την αλλαγή των συνόρων και δεν αναγνωρίζουν τα όποια «τετελεσμένα» της εισβολής. Όμως οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές τις τρεις τελευταίες δεκαετίες -και προκειμένου να θέσουν κάτω από τον έλεγχο και την κυριαρχία τους ολόκληρες χώρες και περιοχές- εξαπέλυσαν κατακτητικούς πολέμους, διαμέλισαν, υποδούλωσαν και κομμάτιασαν χώρες και λαούς, οργάνωσαν πραξικοπήματα και «πολύχρωμες επαναστάσεις», υποκίνησαν την εθνικιστική διαίρεση και αξιοποίησαν τον πιο έξαλλο αντιδραστικό εθνικισμό μεταμφιεσμένοι σε οπαδούς του «δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των εθνών». Οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης, της Συρίας, της Υεμένης και τόσων άλλων χωρών έχουν υποστεί τα εγκλήματα και τις θηριωδίες τους. Ακόμη και η ίδια η Ουκρανία και μια σειρά άλλα παρόμοια κράτη είναι δημιούργημα και αποτέλεσμα του διαμελισμού και της διάλυσης της πρώην Σοβιετικής Ένωσης πριν 30 χρόνια, τα οποία αποσχίστηκαν και απέκτησαν την «ανεξαρτησία» τους εξαιτίας της καθοριστικής υποστήριξης του ιμπεριαλισμού και εξακολουθούν να επιβιώνουν τα περισσότερα απ’ αυτά με την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική «προστασία» του. Ο διαμελισμός της Σοβιετικής Ένωσης, της Γιουγκοσλαβίας και η δημιουργία νέων δεκάδων κρατών και κρατιδίων προωθήθηκε τότε από τους ιμπεριαλιστές με το επιχείρημα της εξασφάλισης του «δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των εθνών», που ήταν στην πραγματικότητα μια ολοφάνερη μεταμφίεση της αστικής, εθνικιστικής και ιμπεριαλιστικής πολιτικής της διαίρεσης και υποδούλωσης των εθνών και των λαών.

5. Η κρίση στην Ουκρανία έχει τη βάση της στα εσωτερικά προβλήματα που ξέσπασαν ύστερα από τη διάλυση της Σ. Ένωσης και την ανακήρυξή της σαν ανεξάρτητο κράτος, όμως η κρίση αυτή τροφοδοτήθηκε, οξύνθηκε και πήρε τη σημερινή εκρηκτική της μορφή λόγω της άμεσης ανάμειξης και επέμβασης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ιδιαίτερα ΗΠΑ – Ρωσίας. Βασικός στόχος των αμερικάνων ιμπεριαλιστών όλο αυτό το διάστημα ήταν η πρόσδεση της Ουκρανίας στο φιλοπόλεμο άρμα του ΝΑΤΟ με στήριγμα τους ντόπιους λακέδες τους και ο περιορισμός ή και η εκμηδένιση των ερεισμάτων και της επιρροής της Ρωσίας στην Ουκρανία. Η απάντηση στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα των ΗΠΑ-ΕΕ και στο αντιδραστικό μέτωπο των φιλοδυτικών δυνάμεων της Ουκρανίας δεν μπορεί να δοθεί από μια άλλη ιμπεριαλιστική επίθεση και στρατιωτική επέμβαση που εξαπολύεται με τη σημαία του αντικομμουνισμού και του μεγαλορώσικου σωβινισμού από την πλευρά της Ρωσίας. Αποτελεί μεγάλη αυταπάτη να εναποθέσει τις ελπίδες του ένα μεγάλο τμήμα του λαού της Ουκρανίας για την απόκρουση των δυτικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στον Πούτιν, που πρωταρχικός του στόχος είναι να εδραιώσει και να διασφαλίσει τα μεγαλοκρατικά, ιμπεριαλιστικά συμφέροντα της Ρωσίας πάνω στην Ουκρανία. Ή ακόμα να αξιοποιήσει τα εθνικά αισθήματα του λαού της Ανατολικής Ουκρανίας σαν μοχλό πίεσης, προκειμένου να παζαρέψει με τους αμερικανοευρωπαίους ιμπεριαλιστές έναν ευρύτερο αντιδραστικό συμβιβασμό για τη «διευθέτηση» του ουκρανικού ζητήματος στην πλάτη του λαού της Ουκρανίας.

Από την άποψη αυτή το κύριο πρόβλημα της Ουκρανίας και του λαού της είναι πρόβλημα ιμπεριαλιστικής ανάμειξης και επέμβασης. Και ενάντια σ’ αυτές τις δυνάμεις πρέπει να κατευθύνεται ο αγώνας της εργατικής τάξης και του λαού της Ουκρανίας. Για την απόκρουση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων από ΗΠΑ και Ρωσία, για να ανατραπούν οι κυβερνήσεις ανδρεικέλων που εγκαθιδρύουν, για να μην ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ούτε να μετατραπεί σε προτεκτοράτο της Ρωσίας, για τη συντριβή των φασιστικών δυνάμεων και την ανατροπή συνολικά του καθεστώτος της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Τα πραγματικά εθνικά συμφέροντα μπορεί να τα υπερασπίσει η εργατική τάξη της Ουκρανίας, με επικεφαλής τους κομμουνιστές, συνενώνοντας όλους τους εργαζόμενους, τον ουκρανικό λαό στον αγώνα ενάντια στους αμερικάνους και ρώσους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους λακέδες τους, για την απαλλαγή από την ξενική υποδούλωση και κυριαρχία, για την υπεράσπιση της εδαφικής κυριαρχίας και ακεραιότητας της χώρας του ενάντια σε νέους διαμελισμούς και προσαρτήσεις, για το διώξιμο των ρωσικών στρατευμάτων κατοχής, για την ειρήνη, τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό.

Ένα μήνα μετά τη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία οι μάχες συνεχίζονται σε όλα τα μέτωπα και η έκβαση της πολεμικής αναμέτρησης είναι αβέβαιη. Τα ρωσικά στρατεύματα εισβολής έχουν υποστεί μεγάλες απώλειες, ενώ έχουν ξεκινήσει κάποιας μορφής συνομιλίες και διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δυο αντιμαχόμενα στρατόπεδα και τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ-ΕΕ, Ρωσία-Κίνα) για την επίτευξη συμφωνίας και το σταμάτημα των εχθροπραξιών.

Αυτό που πρέπει να ξεκαθαριστεί είναι ότι οι όποιες συμφωνίες μπορεί να γίνουν ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αυτές έχουν προσωρινό χαρακτήρα, υπόκεινται σε συνεχείς αναθεωρήσεις με βάση το δοσμένο συσχετισμό δυνάμεων κάθε φορά και γίνονται στην προοπτική ενός ακόμη πιο σκληρού και αδυσώπητου ανταγωνισμού. Το βασικό στοιχείο που χαρακτηρίζει τις σχέσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων είναι ο άγριος ανταγωνισμός και η διαπάλη τους για την αναδιανομή των ζωνών επιρροής και το ξαναμοίρασμα των αγορών μέσα από τη στυγνή οικονομική εκμετάλλευση, την αρπαγή και καταλήστευση του πλούτου της μεγάλης πλειοψηφίας των λαών, την εξαπόλυση κατακτητικών πολέμων και επεμβάσεων για την υποδούλωση εθνών και χωρών και την κατάπνιξη του αγώνα των λαών για την εθνική και κοινωνική τους απελευθέρωση.

Η προοπτική απώλειας της ηγεμονικής του θέσης στην παγκόσμια σκηνή κάνει τον αμερικάνικο
ιμπεριαλισμό πιο επικίνδυνο και τυχοδιωκτικό, πηγή πολέμου και επίθεσης
6. Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, μετά την κατάρρευση και διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, σε συνθήκες που ο παγκόσμιος συσχετισμός δυνάμεων άλλαξε αποφασιστικά προς όφελος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και αναδείχθηκε στη μόνη υπερδύναμη, η στρατηγική που διακήρυξαν και εφάρμοσαν οι ηγέτες του συμπυκνώθηκε στο δόγμα: «δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα αντίπαλο κράτος να αμφισβητήσει την παγκόσμια θέση που κατακτήσαμε».

Ωστόσο, οι πολυδάπανοι και μακρόχρονοι κατακτητικοί πόλεμοι και επεμβάσεις που εξαπέλυσαν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, Λιβύη -που τελικά τους έχασαν 20 χρόνια μετά, κάτω από τη γενναία αντίσταση των λαών-, σε συνδυασμό με τη βαθιά και παρατεταμένη οικονομική και πολιτική κρίση που ξέσπασε στο εσωτερικό τους και την ταχεία ισχυροποίηση των ανταγωνιστών τους, υπέσκαψαν και εξασθένισαν την παγκόσμια ηγεμονική τους θέση και έκαναν να ξεθωριάζει το αλαζονικό, αυτοκρατορικό τους όνειρο για έναν «αμερικάνικο 21ο αιώνα». Καθώς οι τάσεις αυτές δείχνουν να εδραιώνονται στην παγκόσμια σκηνή, οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν την απειλή μιας γενικής «αμφισβήτησης της παγκόσμιας θέσης που κατάκτησαν» και σημαντικές αλλαγές και ανακατατάξεις συντελούνται στα πλαίσια του αδιάκοπου ανταγωνισμού των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την παγκόσμια κυριαρχία. Βέβαια όσο κι αν βρίσκονται οι ΗΠΑ σε πορεία εξασθένησης τα τελευταία χρόνια και διχασμένες εσωτερικά, είναι αυτές που απέσπασαν την τελευταία εικοσιπενταετία 14 χώρες από την Ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια και νέες χώρες που προέκυψαν από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, και τις ενέταξαν στο ΝΑΤΟ μέσα από 5 κύματα διαδοχικών επεκτάσεων, αλλάζοντας τους παγκόσμιους συσχετισμούς δυνάμεων προς όφελός τους και οδηγώντας σε μια μεγάλη εξασθένηση και ασφυκτική περικύκλωση της Ρωσίας. Κατά συνέπεια, όσο λάθος είναι η τοποθέτηση πως οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι η αδιαμφισβήτητη υπερδύναμη που παραμένει αδιατάρακτη η μονοκρατορία της, άλλο τόσο ή και μεγαλύτερο λάθος είναι η εκτίμηση πως οι ΗΠΑ ξέπεσαν σε δεύτερη θέση, «αποσύρονται» και βρίσκονται στα πρόθυρα κατάρρευσης.

Η στρατηγική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού -όπως διαμορφώνεται και μέσα από τις αντιπαραθέσεις που ξέσπασαν στο εσωτερικό του, τις αντιφάσεις και τα διλήμματα των τελευταίων χρόνων- είναι να φρενάρει την ορμητική άνοδο της Κίνας και τη σταθερή επάνοδο της Ρωσίας, αποτρέποντας με κάθε τρόπο μια συμμαχία ανάμεσά τους. Με την εξαπόλυση, μάλιστα, απειλών και τη δραστήρια οργάνωση παλιών και νέων επιθετικών στρατιωτικών οργανισμών (ΝΑΤΟ, AUKUS) να εξαναγκάσει όλες τις άλλες δυνάμεις στην Ευρώπη και την Ασία να ευθυγραμμιστούν μαζί του σ’ αυτή την αντιπαράθεση, προλαβαίνοντας διαφοροποιήσεις (πχ Γερμανία, Γαλλία) και ρήγματα. Αντιμετωπίζει ταυτόχρονα δύο στρατιωτικο-πολιτικά μέτωπα, ένα στην Ασία με την Κίνα και ένα στην Ευρώπη με τη Ρωσία. Καθώς οδηγήθηκαν σε ναυ­άγιο οι διαπραγματεύσεις της Ρωσίας με τη Δύση και οι ΗΠΑ σκληραίνουν τη στάση τους γενικότερα απέναντι στη Ρωσία, σταδιακά η σημερινή συμπαράταξη Κίνας-Ρωσίας θα τείνει να μετασχηματιστεί σε συμμαχία των δύο μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αυτή η εξέλιξη θα διαμόρφωνε μια νέα παγκόσμια πραγματικότητα, αφού όποιος κυριαρχεί στην Ευρασία κυριαρχεί στον πλανήτη. Ο ορισμός του στρατηγικού κινδύνου για τις ΗΠΑ, που είναι η ανάδειξη μιας δύναμης ή συνδυασμού δυνάμεων που θα κυριαρχήσουν στην Ευρασία, εμφανίζεται απειλητικά στον ορίζοντα.

Με νέους όρους και δυνατότητες επανέρχεται η Ρωσία στην κεντρική αρένα
του διεθνούς ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού
7. Ύστερα από μια μακρά περίοδο εσωτερικής διάλυσης και εθνικιστικής αποσύνθεσης, απόσχισης εδαφών και εμφυλίων πολέμων -που ξεκίνησε πριν 30 χρόνια με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης- ο ρωσικός ιμπεριαλισμός βρίσκεται σήμερα σε μια φάση ισχυροποίησης και επανάκαμψης, έτοιμος για την εξαπόλυση πολεμικών επιθέσεων μεγάλης κλίμακας. Έχοντας εξασφαλίσει, με το αντιδραστικό καθεστώς Πούτιν, πολιτική σταθερότητα και σχετικά υψηλούς ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης -αν και η οικονομία του βρίσκεται σχετικά σε χαμηλό επίπεδο, με το ΑΕΠ του να αντιπροσωπεύει το 1/10 του ΑΕΠ των ΗΠΑ- και διαθέτοντας τεράστια γεωστρατηγικά εδάφη και ανεξάντλητα ενεργειακά αποθέματα, με ένα πανίσχυρο στρατιωτικό-πυρηνικό οπλοστάσιο που τον καθιστά παγκόσμια στρατιωτική δύναμη, επανέρχεται με νέους όρους στο τραπέζι των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Με μια πολιτική ενεργητικής ανάσχεσης και διεκδίκησης της επιρροής και των ζωτικών συμφερόντων του πάνω στα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, κατάφερε να αναχαιτίσει την επεκτατική πορεία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, να κάμψει και να σπάσει την ασφυκτική περικύκλωση της Ρωσίας. Αυτό ακριβώς επεδίωξε να αποτυπωθεί και σε νομική, δεσμευτική μορφή με τις δυο Συνθήκες που πρότεινε στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, το Δεκέμβρη 2021. Με τις προτάσεις της αυτές -που αγνοήθηκαν από τη Δύση- και ακόμα περισσότερο με την εξαπόλυση του πολέμου για την κατάκτηση της Ουκρανίας, η Μόσχα ξεκαθάρισε με τη δύναμη των όπλων ότι δεν θα αποδεχθεί πλέον την τρέχουσα κατάσταση πραγμάτων -που αντιστοιχούσε σε μια προηγούμενη περίοδο- και πως η Ρωσία και η Δύση πρέπει να επανακαθορίσουν τις σχέσεις τους εξαρχής, στη βάση των νέων συσχετισμών δυνάμεων που έχουν πλέον διαμορφωθεί στον πλανήτη.

Κίνα, μια πανίσχυρη ανερχόμενη ιμπεριαλιστική δύναμη που προκαλεί μεγάλες ανακατατάξεις
στο παγκόσμιο καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα
8. Η ραγδαία άνοδος της Κίνας, την τελευταία ιδιαίτερα δεκαετία, προκαλεί μεγάλες ανακατατάξεις στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα και η προοπτική να εκθρονίσει τα επόμενα χρόνια τις ΗΠΑ από την κορυφή δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από την αμερικάνικη ηγεσία. Γι’ αυτό οι ΗΠΑ κηρύσσουν, φανερά και απροσχημάτιστα, τον οικονομικό και πολιτικό πόλεμο ενάντια στην Κίνα και ιεραρχούν σαν βασικό στρατηγικό τους στόχο την αντιμετώπιση της Κίνας, επειδή -όπως αποφαίνονται τα επιτελεία τους- «η άνοδος της Κίνας μετατοπίζει ριζικά την ισορροπία ισχύος». Η πρόσφατη Συμφωνία ανάμεσα σε ΗΠΑ-Αυστραλία-Μ. Βρετανία, η επονομαζόμενη AUKUS, έρχεται να κλιμακώσει μια γενική γεωπολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα στην Ασία και σε όλο τον πλανήτη για την παγκόσμια ηγεμονία, να τροφοδοτήσει μια νέα κούρσα στρατιωτικών εξοπλισμών. Στην κατεύθυνση αυτή, μετά τη συγκρότηση της συμμαχίας AUKUS, ένα άλλο συμμαχικό σχήμα επαναδραστηριοποιεί η ηγεσία των ΗΠΑ με τους ηγέτες της Ιαπωνίας, της Ινδίας και της Αυστραλίας, που συγκροτούν την Quad (τετράδα), με σαφή και ομολογημένο σκοπό τη συσπείρωση των δυνάμεών τους με στόχο την Κίνα. Η ηγεσία του κινέζικου ιμπεριαλισμού δίνει τη στήριξή της στη Ρωσία στον πόλεμο της Ουκρανίας -χωρίς να ταυτίζεται μαζί της- και συνεχίζει μια πολιτική «χαμηλών τόνων», επιδιώκοντας να κερδίσει χρόνο, να μην οδηγηθεί τώρα σε ρήξη με τις ΗΠΑ, διαβλέποντας πως ο χρόνος δουλεύει αναπότρεπτα σε βάρος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και υπέρ των ανταγωνιστών του. Ταυτόχρονα, συγκροτεί τις δυνάμεις και τις συμμαχίες της στην περιοχή της Ευρασίας μέσα από μια σειρά οικονομικά και πολιτικά σχήματα, με βασικό τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), που αποκτά και χαρακτηριστικά οργανισμού Ασφάλειας. Λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση για την AUKUS, συνήλθε η σύνοδος κορυφής του SCO που αποφάσισε μάλιστα τη διεύρυνσή του με το Ιράν, αγνοώντας τις αμερικάνικες απειλές και τις κυρώσεις που έχει επιβάλει σε αυτή τη χώρα. Οι βασικές δυνάμεις του Οργανισμού είναι η Κίνα και η Ρωσία, τις οποίες η επιθετικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ωθεί σε όλο και πιο στενή συνεργασία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αυτή προχωρεί αδιατάρακτα.

Η αδιάκοπη πάλη των λαών και τα μεγάλα
προβλήματα που υψώνονται μπροστά τους
9. Ο πόλεμος στην Ουκρανία οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη όξυνση την παγκόσμια οικονομική και κοινωνική κρίση που μαστίζει πάνω από μια δεκαετία τον καπιταλιστικό κόσμο και επιδεινώθηκε μέσα στην πανδημία. Τώρα παίρνει και τις δραματικές εκφράσεις μιας τεράστιας ενεργειακής κρίσης, ενός αλματώδους πληθωρισμού που τραντάζει τις κρατικές οικονομίες και σαρώνει τα λαϊκά εισοδήματα και ενός νέου μαζικού ενδοευρωπαϊκού κύματος προσφύγων.

Αναζητώντας διέξοδο από την οικονομική κρίση στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, τους λυσσαλέους ανταγωνισμούς και τις πολεμικές επεμβάσεις, οι ιμπεριαλιστές και το καπιταλιστικό σύστημα αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Οι κυρίαρχες κλίκες του μονοπωλιακού κεφαλαίου και οι κυβερνήσεις τους συνεχίζουν να επιβάλλουν σαρωτικά αντεργατικά μέτρα, προωθώντας ριζικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, κατεδαφίζοντας όλες τις μεταπολεμικές εργατικές κατακτήσεις και επιφέροντας ραγδαία επιδείνωση των όρων διαβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, εκτοξεύοντας στα ύψη τις τιμές της ενέργειας και όλων των ειδών πρώτης ανάγκης. Με πρόσχημα την πανδημία, θωρακίζουν την αντιδραστική πολιτική κυριαρχία τους με τον ακρωτηριασμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων, τα κατασταλτικά μέτρα για την κατάπνιξη των εργατικών και λαϊκών αγώνων και τα σιδερόφρακτα τείχη που υψώνουν για τη βίαιη αναχαίτιση όσων προσφύγων έρχονται από την Ασία και την Αφρική.

Οι λαοί, παρά τα μεγάλα εμπόδια που υψώνονται μπροστά τους, αντιστέκονται στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, στα αντεργατικά και αντιδημοκρατικά μέτρα των εκμεταλλευτριών τάξεων. Αργά μα σταθερά μέσα από την πείρα τους, μέσα από την καταστροφική μανία του καπιταλισμού, τα εγκλήματα και τους πολέμους των ιμπεριαλιστών, οι λαοί αφυπνίζονται και ορθώνουν το ανάστημά τους. Σε όλο τον κόσμο σημειώνεται μια όλο και μεγαλύτερη συνειδητοποίηση και ενεργοποίηση των λαϊκών μαζών. Από την καρδιά του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, όπου πριν δυο χρόνια, ύστερα από τη στυγερή δολοφονία του Τζόρτζ Φλόιντ ξέσπασε μια πρωτοφανής λαϊκή εξέγερση με τη συμμετοχή εκατομμυρίων εργαζομένων, μέχρι τα εκατοντάδες εκατομμύρια των εργαζομένων στις Ινδίες που κατεβαίνουν σε μαχητικές απεργίες, αναπτύσσεται ο αγώνας των λαών ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και την ιμπεριαλιστική καταπίεση, ενάντια στο φασισμό, το ρατσισμό και τον αντιδραστικό εθνικισμό. Σημαντικοί αγώνες αναπτύχθηκαν επίσης σε πολλές χώρες στη Λατινική Αμερική, την Ασία και την Ευρώπη, ιδιαίτερα στη Γαλλία, όπου τα τελευταία χρόνια ο γαλλικός λαός αντιτάχθηκε σθεναρά και ανυποχώρητα για την ανατροπή των αντιδραστικών-αντεργατικών μέτρων, κόντρα στις τρομοκρατικές κατασταλτικές επιθέσεις της κυβέρνησης Μακρόν.

Σίγουρα, από γενική άποψη, οι αγώνες της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων εθνών και λαών συναντούν μεγάλα προβλήματα και δυσκολίες, εξελίσσονται κάτω από δυσμενείς συνθήκες και βρίσκονται σε αναντιστοιχία με το μέγεθος της επίθεσης των αντιδραστικών δυνάμεων, λόγω της υποχώρησης του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος και του αρνητικού συσχετισμού που έχει διαμορφωθεί. Όμως, στα είκοσι χρόνια κατακτητικών πολέμων στη Μέση Ανατολή, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός όχι μόνο δεν βγήκε νικητής, αλλά αντίθετα -όπως έδειξε η έκβαση του πολέμου στο Αφγανιστάν, τη Συρία, το Ιράκ και τη Λιβύη- τα ερείσματα και οι δυνάμεις του στην περιοχή δέχθηκαν ισχυρά πλήγματα, από τη μακρόχρονη και γενναία αντίσταση των λαών. Ο αδούλωτος παλαιστινιακός λαός σε δύσκολες συνθήκες συνεχίζει τον ανειρήνευτο αγώνα του ενάντια στους σιωνιστές του Ισραήλ για πατρίδα και ελευθερία.

Όταν κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα με τις στρατιωτικές επεμβάσεις και τους πολέμους στην Ουκρανία και ηχούν τα τύμπανα του πολέμου στην Ευρώπη, που απειλούν να οδηγήσουν σε παγκόσμια ανάφλεξη, πρέπει σταθερά και επίμονα να θέσουμε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Να ξεσκεπά­σουμε την ιμπεριαλιστική υποκρισία και να καταδείξουμε τους πραγματικούς σκοπούς των πολέμων τους. Να σταθούμε στο πλευρό των λαών που γίνονται θύματα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. Ο λαός μας πρέπει να δυναμώσει τον αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό του αγώνα, να απαιτήσει να μην υπάρξει καμιά εμπλοκή της Ελλάδας στα αμερικανονατοϊκά επιθετικά σχέδια στην ευρύτερη περιοχή και να σταματήσει κάθε στρατιωτική αποστολή όπλων στα ανδρείκελα της Ουκρανίας, παλεύοντας για την έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων, για την ειρήνη και τη φιλία των λαών.

Β. Η εξωτερική πολιτική και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις
10. Σε μια περίοδο εξαιρετικά κρίσιμων διεθνών και περιφερειακών εντάσεων και συγκρούσεων και με το ξέσπασμα μεγάλης κλίμακας πολεμικών επιχειρήσεων στην Ευρώπη, όπου συντελείται μια απότομη επιτάχυνση εξελίξεων ιστορικών διαστάσεων, η κυβέρνηση ΝΔ διακηρύσσει την προσήλωσή της στο ρόλο τής Ελλάδας σαν «το τελευταίο φυλάκιο της Δύσης προς Ανατολάς». Οι εξελίξεις που οδήγησαν στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και όλα όσα ακολούθησαν δείχνουν πόσο επικίνδυνη για το λαό μας είναι η πολιτική αυτή.
Η περίοδος της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και η τωρινή με κυβέρνηση τη ΝΔ χαρακτηρίζεται από την απροσχημάτιστη δουλοφροσύνη στις ΗΠΑ και τους προκλητικούς ύμνους στην «ισχυρή συμμαχία» της Ελλάδας με αυτές. Θυμίζουν και επαναφέρουν έτσι τις πιο σκοτεινές περιόδους του παρελθόντος της απροκάλυπτης αμερικανοκρατίας, από το Δόγμα Τρούμαν, το 1947, και μετά, όταν η ελληνική ολιγαρχία -για να σώσει την εξουσία της- παρέδωσε τη χώρα και το λαό στις ΗΠΑ, για να ακολουθήσουν όλες οι μετέπειτα τραγικές εξελίξεις.

Οι διαχρονικοί δεσμοί εξάρτησης και υποταγής έχουν ισχυροποιηθεί. Η χώρα μας έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ που στοχεύει στον περιορισμό της επιρροής των ανταγωνιστών τους (Ρωσίας και Κίνας) και στην αμερικανική επικράτηση, από τα Βαλκάνια, την Ευρώπη και τη Μαύρη Θάλασσα έως την Ανατολική και Νότια Μεσόγειο, τον Περσικό Κόλπο και τη Βόρεια Αφρική. Οι βάσεις και οι «διευκολύνσεις» αυξάνονται και ενισχύονται, από το Βορρά μέχρι το νότιο άκρο της χώρας -με την Αλεξανδρούπολη, τη Λάρισα, το Στεφανοβίκειο, το Άκτιο, την Ανδραβίδα, τον Άραξο, τη Σούδα να έχουν εκχωρηθεί στις επιθετικές δυνάμεις και σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Και με το λιμάνι -ιδιαίτερα- της Αλεξανδρούπολης να έχει εξελιχθεί σε κρίσιμης σημασίας επιθετικό αμερικανονατοϊκό κόμβο εναντίον της Ρωσίας.

Παράλληλα με τη «στρατηγική σχέση» της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, προέκυψε και η «ισχυρή συμμαχία» της Ελλάδας με τη Γαλλία και η σχετική αμυντική ελληνογαλλική συμφωνία. Με τα Rafale και τις φρεγάτες να αποτελούν όχι «πολλαπλασιαστές ισχύος», όπως διατυμπανίζει ο Μητσοτάκης, αλλά «πολλαπλασιαστές» της πολιτικής της εξάρτησης και των κινδύνων για τον ελληνικό λαό. Και με τις δεσμεύσεις για εμπλοκή της χώρας μας στις πολεμικές εκστρατείες του γαλλικού ιμπεριαλισμού στις χώρες της ζώνης του Σαχέλ, στην Αφρική, να αποτελούν νέα επικίνδυνη εξέλιξη.

Με τον πόλεμο στην Ουκρανία να μαίνεται, η κυβέρνηση ΝΔ, κομπάζοντας πως «ήμασταν πάντα στη σωστή πλευρά της ιστορίας» και υπηρετώντας πιστά το δόγμα της υποτέλειας «ανήκομεν εις την Δύσιν», ευθυγραμμίστηκε και συστρατεύθηκε με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ σε όλες τις επιθετικές αποφάσεις τους. Εμβαθύνοντας την εμπλοκή και την πρόσδεση της χώρας μας στην αντιρωσική συμπαράταξη της Δύσης, έστειλε πολεμικό υλικό στην κυβέρνηση της Ουκρανίας, προχώρησε στον ασφυκτικό έλεγχο της πληροφόρησης, ώστε να κυριαρχεί συντριπτικά η προπαγάνδα των δυτικών, και πρωτοστάτησε σε όλες τις κυρώσεις που αποφασίστηκαν κατά της Ρωσίας φτάνοντας ως το πρωτοφανές σκοταδιστικό σημείο να απαγορεύσει την παρουσία έργων του ρωσικού πολιτισμού. Αυτές είναι οι περίφημες «ισχυρές σχέσεις» με τον αμερικάνικο, το γαλλικό ιμπεριαλισμό και την ΕΕ. Το δυνάμωμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Η Δεξιά είναι η παράταξη που σταθερά πλειοδοτούσε και πλειοδοτεί, χωρίς ενδοιασμούς, σε δουλοφροσύνη απέναντι σε ΗΠΑ και ΕΕ. Πρόκειται για μια εξαιρετικά επικίνδυνη πολιτική που παραδίνει την Ελλάδα στη δίνη των κλιμακούμενων ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων και την καθιστά στόχο. Οι δεσμοί εξάρτησης και υποταγής στους ιμπεριαλιστές, η ταύτιση με τις αμερικανονατοϊκές δυνάμεις της επίθεσης και του πολέμου μόνο δεινά μπορούν να προκαλέσουν στη χώρα και το λαό μας.

11. Τις ευρύτερες γεωπολιτικές ανατροπές και ανακατατάξεις που συντελούνται στην περιοχή μας εκμεταλλεύεται η τουρκική ολιγαρχία. Πρόκειται για μια Τουρκία σε εθνικιστικό παροξυσμό, που χρησιμοποιεί τη στρατιωτική της δύναμη και την οικονομική της διείσδυση με στόχο να εδραιωθεί σαν μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη. Οι προκλήσεις, οι επιθετικές ενέργειες και οι πολεμικές κινήσεις της διαδέχονται η μια την άλλη, ανοίγοντας ταυτόχρονα πολλά μέτωπα. Τα σχέδια και οι επιχειρήσεις επέκτασης των περιοχών επιρροής και προώθησης των συμφερόντων της στην περιοχή του Αιγαίου, της Κύπρου, της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, των Βαλκανίων, της Μαύρης Θάλασσας, του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας, αλλά και στην Ερυθρά και Αραβική Θάλασσα, τον Περσικό Κόλπο, τη Βόρεια Αφρική και τη Δυτική Μεσόγειο είναι σε εξέλιξη.

Σε αυτό το πλαίσιο και με τα παραπάνω δεδομένα, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επηρεάζονται καθοριστικά από τα συμφέροντα, τις παρεμβάσεις και τον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής.

Από τον Ιούλιο του 2020, όταν το Ορούτς Ρέις με συνοδεία πλήθους πολεμικών πλοίων ξεκίνησε έρευνες παραβιάζοντας την ελληνική υφαλοκρηπίδα, μέχρι σήμερα, η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο, την Κύπρο και την Ανατολική Μεσόγειο έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Η σχετική νηνεμία που επικράτησε για μια μικρή περίοδο, κατά την οποία ξεκίνησαν οι «διερευνητικές επαφές» και οι συνομιλίες των κυβερνητικών αξιωματούχων των δυο χωρών, αποδείχθηκε πως ήταν μια προσωρινή ανάπαυλα.

Η κατάσταση είναι πάλι εκρηκτική. Το σχέδιο για τη δημιουργία της «Μεγάλης Τουρκίας», της λεγόμενης «Γαλάζιας Πατρίδας», υλοποιείται βαθμιαία και μεθοδικά. Οι προκλήσεις και οι επιθετικές ενέργειες πολλαπλασιάζονται. Νέα τετελεσμένα «κατοχυρώνονται» διαρκώς. Η τουρκική ολιγαρχία από το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου, από την αμφισβήτηση κάθε ελληνικής κυριαρχίας και ελληνικού κυριαρχικού δικαιώματος πέραν των 6 μιλίων, από τις αναφορές της για την τουρκική μειονότητα της Θράκης και τη μετατροπή του προσφυγικού ρεύματος σε όχημα πιέσεων και εκβιασμών, έχει προχωρήσει στην ευθεία αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε νησιά όπως η Λήμνος, η Σαμοθράκη, η Χίος, η Μυτιλήνη, η Σάμος, η Ικαρία και τα Δωδεκάνησα, απαιτώντας την «αποστρατιωτικοποίησή» τους. Ένα δεύτερο casus belli διαμορφώνεται, που επιχειρεί να πλήξει την εδαφική κυριαρχία και ακεραιότητα της Ελλάδας.

Ταυτόχρονα, οι καθημερινές παραβιάσεις του εναέριου χώρου και οι υπερπτήσεις με εξοπλισμένα, επανδρωμένα και μη επανδρωμένα πολεμικά αεροπλάνα πάνω και από κατοικημένα νησιά πολλαπλασιάζονται, οι ναυτικές ασκήσεις διαδέχονται η μια την άλλη και ο κίνδυνος πολεμικής ανάφλεξης μεγαλώνει.

Στην Κύπρο, η Τουρκία αφού έχει επιβάλει, στην πράξη, την υποβάθμιση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε «ελληνοκυπριακή κοινότητα» και το ψευδοκράτος σε ισότιμο συνομιλητή, προχώρησε στην παραβίαση και κατάλυση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας από τα τουρκικά γεωτρύπανα, άνοιξε το δρόμο -άλλη μια κατάφωρη παραβίαση αποφάσεων του ΟΗΕ- στον εποικισμό της περίκλειστης περιοχής της Αμμοχώστου και προωθεί πλέον, σαν «λύση», την οριστική διχοτόμηση του νησιού σε δύο κράτη. Η τουρκική εισβολή και η παράνομη κατοχή του βόρειου τμήματος της Κύπρου αντιμετωπίζεται πια από «εταίρους» και «συμμάχους» των ελληνικών κυβερνήσεων ως «διμερής διαφορά»!

Η προκλητικότητα της κυβέρνησης Ερντογάν εξελίσσεται σε συνθήκες όπου συμβαίνουν σοβαρές γεωπολιτικές αναστατώσεις και ανακατατάξεις στην ευρύτερη περιοχή. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, τα ανοιχτά μέτωπα στα Βαλκάνια, τη Μ. Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική έχουν αναδείξει, ακόμη περισσότερο, τον κρίσιμης σημασίας γεωπολιτικό ρόλο της Τουρκίας για τις ΗΠΑ, την ΕΕ, τη Ρωσία, την Κίνα. Πράγμα που η τουρκική ολιγαρχία εκμεταλλεύεται και με μια πολιτική ασκήσεων ισορροπίας και «επιτήδειας ουδετερότητας» καταφέρνει να αποσπά σημαντικά οφέλη για τις επιδιώξεις της.

Και ενώ είναι δεδομένη η διαχρονική ανοχή ή και η ενθάρρυνση του τουρκικού επιθετισμού από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, τη Γερμανία και την ΕΕ, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις -και η σημερινή της ΝΔ- και όλα τα αστικά πολιτικά κόμματα, εναποθέτουν τη «διευθέτηση» της ελληνοτουρκικής κρίσης στην «υψηλή εποπτεία» και «προστασία» των αμερικανονατοϊκών συμμάχων τους. Στην πραγματικότητα, η χώρα μας αξιοποιείται σαν ένα πιόνι στα χέρια των ΗΠΑ και της Γαλλίας στη γεωστρατηγική σκακιέρα της περιοχής, για την άσκηση πιέσεων στην Άγκυρα, προκειμένου να μπει φρένο στην προσέγγισή της με τη Ρωσία και την Κίνα και να επανέλθει άνευ όρων στο νατοϊκό μαντρί. Αυτό το ρόλο, του αμερικανικού «μεντεσέ» κατά τον Πάιατ, τον έχει αναλάβει πανηγυρίζοντας η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πιστεύοντας ότι θα αναβαθμίσει τη θέση της και θα εξασφαλίσει ουσιαστικότερο ρόλο και μεγαλύτερο μερίδιο στην περιοχή για λογαριασμό της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.

Πάγια στάση των ελληνικών κυβερνήσεων είναι η πολιτική του κατευνασμού και των υποχωρήσεων απέναντι στον επεκτατισμό της Άγκυρας. Στις κρίσιμες αυτές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αμήχανη και πανικόβλητη, μέσα από διαδοχικές προσαρμογές των περίφημων «κόκκινων γραμμών», στρώνει το έδαφος για τον περίφημο επώδυνο συμβιβασμό, προβάλλοντας την παραπομπή στο Δικαστήριο της Χάγης σαν τη μόνη «ρεαλιστική» στρατηγική της χώρας. Με τη συναίνεση και του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ και επιστρατεύοντας «αναλυτές» και «συμβούλους» προετοιμάζουν το λαό ώστε να συμφιλιωθεί και να αποδεχθεί την πολιτική του δήθεν ρεαλισμού και την «κουλτούρα του συμβιβασμού». Δηλαδή την πολιτική της υποταγής στους ιμπεριαλιστές και του ενδοτισμού στις τουρκικές διεκδικήσεις.

Παράλληλα, η κυβέρνηση ΝΔ προχωράει σε υπέρογκους εξοπλισμούς, επικαλούμενη την «αμυντική θωράκιση» της χώρας, κομπάζοντας με μια εθνικιστική ρητορεία, πως αποκτά τάχα υπεροπλία στο Αιγαίο, απέναντι στην Τουρκία. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για εξοπλισμούς που εντάσσονται και υπηρετούν τους επιθετικούς αμερικανονατοϊκούς σχεδιασμούς στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη, όπως φάνηκε τώρα και με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Δεν έχουν σχέση με τις πραγματικές αμυντικές ανάγκες της χώρας και του λαού. Και το βαρύ αυτό λογαριασμό θα κληθεί, για άλλη μια φορά, να πληρώσει ο ελληνικός λαός.

Ταυτόχρονα, οι ντόπιες κυβερνήσεις, με τη στήριξη των ξένων υπερατλαντικών προστατών τους, για να εξισορροπήσουν τους εκβιασμούς της Άγκυρας προσχώρησαν στην αμερικανόπνευστη «στρατηγική συμμαχία» με το σιωνιστικό Ισραήλ και το φασιστικό καθεστώς της Αιγύπτου και στη σύναψη συμφωνίας για την κατασκευή του αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου East Med, εμπλέκοντας με τυχοδιωκτικό τρόπο τη χώρα μας στη φιλοπόλεμη πολιτική των ΗΠΑ και του ισραηλινού σιωνισμού και θέτοντας σε μεγάλους κινδύνους το λαό μας. Τώρα που άλλαξαν τα σχέδια των ΗΠΑ και η πολιτική τους στην Ανατολική Μεσόγειο και φαίνεται να αναθερμαίνονται οι σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ και μια σειρά αραβικές χώρες, ο East Med πετάχτηκε στα αζήτητα από τους Αμερικάνους και μαζί του βρέθηκαν στον «αέρα» και όλα τα μεγαλεπήβολα σχέδια και οι «στρατηγικές αναβαθμίσεις» του ρόλου των κυβερνήσεων της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης.
Οι τεράστιοι στρατιωτικοί εξοπλισμοί που συσσωρεύονται και στις δυο πλευρές του Αιγαίου τροφοδοτώντας εθνικιστικές κραυγές, οι ασκήσεις πολέμου που έχουν αποκτήσει επικίνδυνη συχνότητα, οι αμερικανικοί Πάτριοτ και οι ρωσικοί S-400, οι γαλλικές φρεγάτες και τα γερμανικά υποβρύχια, τα Drones και τα Ραφάλ κ.ο.κ. αποτελούν απειλή και όχι προστασία για τους λαούς, αποτελούν κέρδη για τους ιμπεριαλιστές και ρίχνουν λάδι στη φωτιά του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και του πολέμου.

Οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν. Δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν από την ένταση και τον ανταγωνισμό των κυρίαρχων τάξεων, από τον αντιδραστικό εθνικισμό και σοβινισμό που δηλητηριάζει τις σχέσεις των δυο λαών. Η ελληνοτουρκική φιλία, όμως, δεν οικοδομείται με τον κατευνασμό και την υποχωρητικότητα απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό και, πολύ περισσότερο, με την πειθήνια υπακοή στα ιμπεριαλιστικά προστάγματα.

Καταδικάζουμε κάθε παραβίαση ή πολεμική απειλή σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων και κάθε αλλαγή των συνόρων των δύο χωρών, υπερασπίζοντας την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας σε περίπτωση επίθεσης από την πλευρά της Τουρκίας και καταγγέλλοντας κάθε τυχοδιωκτική επίθεση που μπορεί να εκδηλωθεί από την πλευρά της Ελλάδας σε βάρος της κυριαρχίας της Τουρκίας.
Μόνο ο κοινός αγώνας των λαών Ελλάδας και Τουρκίας ενάντια στους κοινούς εχθρούς, τον ιμπεριαλισμό και τις ντόπιες ολιγαρχίες, ενάντια στην πολιτική της υποτέλειας και της υποταγής, ενάντια στη σοβινιστική και εθνικιστική υστερία των κυρίαρχων τάξεων, κόντρα στις αντιδραστικές συμμαχίες με τους Ισραηλινούς σιωνιστές και τους Αιγύπτιους πραξικοπηματίες, είναι σε θέση να οδηγήσει σε μία φιλειρηνική επίλυση των προβλημάτων, να συμβάλει στον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, για την απαλλαγή από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, για το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων, για την έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Γ. Εσωτερική κατάσταση
12. Το 2022 βρήκε τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας εξουθενωμένη, με την υγειονομική κρίση ενεργή, σε συνθήκες γενικευμένης ανασφάλειας και δραματικής υποβάθμισης των όρων και των συνθηκών ζωής και εργασίας. Από το 2010, έχουν διανυθεί δώδεκα χρόνια μιας ολομέτωπης αντιλαϊκής επίθεσης, με τα μνημόνια λεηλασίας και υποδούλωσης του λαού και της χώρας να διαδέχονται το ένα το άλλο. Όλες οι κυβερνήσεις που μεσολάβησαν, από τα κόμματα της ελληνικής ολιγαρχίας (το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ και διάφορα κατά καιρούς συμπληρώματα), υπηρέτησαν πειθήνια τις εντολές των δανειστών.

Η ελληνική οικονομική ολιγαρχία, από την εποχή της δημιουργίας και της συγκρότησής της σαν κυρίαρχη τάξη και σε όλη την ιστορική της διαδρομή, υπήρξε υποτελής στους ξένους δυνάστες. Μέσα από την πρόσδεσή της στον ιμπεριαλισμό και την εξασφάλιση της «προστασίας» του διασφαλίζει την αντιλαϊκή κυριαρχία και τα συμφέροντά της. Αποτελεί το εσωτερικό στήριγμα του ιμπεριαλισμού στη χώρα μας και ο ιμπεριαλισμός το δικό της στήριγμα. Συμπαρατάσσεται με αυτόν και από κοινού εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν τον ελληνικό λαό.

Στα τρία, περίπου, χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ, τα αντιλαϊκά χτυπήματα συνεχίζονται. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη -κυρίαρχη δύναμη, τώρα, στο αστικό πολιτικό σύστημα- εφαρμόζει μια σκληρή ταξική πολιτική. Λιτότητα και συνεχείς φοροεπιδρομές στο λαϊκό εισόδημα, μεγαλύτερες περικοπές στις ελάχιστες -έτσι κι αλλιώς- κοινωνικές δαπάνες για Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, σαρωτικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, σκληρά χτυπήματα στη συνδικαλιστική δράση και στο δικαίωμα της απεργίας (ν. Χατζηδάκη) που παραδίδουν τους εργαζόμενους χειροπόδαρα δεμένους στη στυγνή καπιταλιστική εκμετάλλευση, ολοκληρωτικό ξεπούλημα των υποδομών και του πλούτου της χώρας στους δανειστές. Και, ταυτόχρονα, μεγαλύτερη ασυδοσία και κέρδη για το μεγάλο κεφάλαιο και τις πολυεθνικές. Με λίγα λόγια, πειθήνια υπακοή και διεκπεραίωση για όσα επιτάσσουν οι δανειστές και δυνάστες της χώρας και του λαού -οι ΗΠΑ και η ΕΕ- και η ντόπια οικονομική ολιγαρχία.

Αμέσως μετά την εκλογή της, η κυβέρνηση ΝΔ άσκησε πολιτική πυγμής και βίαιων αντιδραστικών ανατροπών, προχωρώντας σε περιστολή και δραστική καρατόμηση εργατοσυνδικαλιστικών κατακτήσεων και θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών, επιχειρώντας να επιβάλει συνθήκες πολιτικού αυταρχισμού και εκφασισμού της δημόσιας ζωής. Η ανοικτή αστυνομοκρατία είναι στην ημερήσια διάταξη, με τα ΜΑΤ μόνιμα εγκατεστημένα στο κέντρο της Αθήνας, με δεκάδες κρούσματα αστυνομικής βαρβαρότητας, με τα «ευέλικτα» αστυνομικά σώματα να αλωνίζουν την πόλη, με τις καταδρομικές εφόδους να διαδέχονται η μια την άλλη, με τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων και των απεργιών να είναι όλο και πιο συχνή. Και, βέβαια, με την κατάργηση του πανεπιστημιακού άσυλου, τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις για τις διαδηλώσεις, την πανεπιστημιακή αστυνομία στα σκαριά, την ακροδεξιού τύπου πολιτική στο προσφυγικό ζήτημα.

Οι απεργίες, οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις του λαού και της νεολαίας ταυτίζονται με «φαινόμενα ανομίας». Και οι διαρκείς επιθέσεις ενάντια σε κάθε προοδευτική ιδέα και κίνημα, η αμαύρωση της Αριστεράς και της ιδεολογίας και της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος, η διαστρέβλωση και ο χλευασμός κάθε αγωνιστικής πρακτικής και κινήματος είναι, επίσης, στην ημερήσια διάταξη. Από τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις μέχρι την πανδημία και τις εξελίξεις στην Ουκρανία, ένας χυδαίος αντικομμουνισμός με παράλληλες θριαμβολογίες για την «ιστορική δικαίωση» του καπιταλισμού εξαπολύεται από τον κυβερνητικό προπαγανδιστικό μηχανισμό, πλημμυρίζει τα πλήρως ελεγχόμενα ΜΜΕ και επιχειρεί να δηλητηριάσει το σώμα της ελληνικής κοινωνίας.

13. Έχουν κλείσει δύο χρόνια με τραγικές συνέπειες από την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, με πάνω από 25.000 θανάτους μέχρι στιγμής και την επιβολή μιας ζοφερής οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Ο απολογισμός είναι δραματικός για τη ζωή και την υγεία του λαού. Και ένας από τους χειρότερους παγκόσμια. Η κυβέρνηση δεν πήρε μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας, δεν δημιούργησε συνθήκες υγειονομικής ασφάλειας και προστασίας του λαού. Το αντίθετο. Τυφλά λοκντάουν, σπασμωδικές κινήσεις, αντιφάσεις και παλινωδίες, «ατομική ευθύνη» ήταν η πολιτική της. Και το σημαντικότερο, καθολική άρνηση να στηρίξει και να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα υγείας και, τελικά, εγκληματική υποβάθμιση και απαξίωσή του.

Παρόλο που η πανδημία ανέδειξε την καθοριστική σημασία που έχει για την υγεία του λαού ο ρόλος του δημόσιου συστήματος Υγείας και ιδιαίτερα η απαξιωμένη στην Ελλάδα Πρωτοβάθμια Υγεία, η συστηματική υποχρηματοδότηση και υποστελέχωσή τους συνεχίστηκε, ενώ πριμοδοτήθηκαν με σκανδαλώδη τρόπο οι κλινικάρχες, οι αλυσίδες διαγνωστικών κέντρων και τα πολυϊατρεία ιδιωτικών συμφερόντων.

Η πραγματική και προκλητική αδιαφορία της για τη ζωή και την υγεία του λαού αποκαλύφθηκε, με εξοργιστικό τρόπο, όταν η κυβέρνηση στον κρατικό προϋπολογισμό για το 2021 και το 2022 -με την πανδημία να εξελίσσεται και να κορυφώνεται- προχώρησε σε μείωση των δαπανών για την Υγεία! Όταν προχώρησε σε συγχωνεύσεις και κατάργηση νοσοκομείων και μονάδων Υγείας! Όταν επέβαλε την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού στους υγειονομικούς βγάζοντας χιλιάδες υγειονομικούς σε αναστολή, εκτός μάχης δηλαδή, υπονομεύοντας κι άλλο το υπό κατάρρευση δημόσιο σύστημα Υγείας. Και τώρα, προετοιμάζεται να απολύσει τους ανεμβολίαστους νοσοκομειακούς, να φέρει στο ΕΣΥ ιδιώτες γιατρούς και να παρέχονται διευρυμένες υπηρεσίες με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Είναι ολοφάνερο πια ότι η κυβερνητική επιχείρηση «Ελευθερία» μόνο υγειονομικό χαρακτήρα δεν είχε. Ήταν μια επιχείρηση ενάντια στην ελευθερία, τη δημοκρατία, τη λαϊκή Υγεία. Ήταν μια επιχείρηση αυταρχισμού, καταστολής, οικοδόμησης ενός αντιδραστικού κράτους «έκτακτης» δήθεν ανάγκης στο όνομα της καταπολέμησης της πανδημίας και της υγειονομικής επιτήρησης. Και ολοκληρωτικής κατεδάφισης του δημόσιου συστήματος Υγείας.

Προτάσσοντας την πανδημία, η κυβέρνηση ΝΔ σκόρπισε την ανασφάλεια και το φόβο, επιδιώκοντας να τρομοκρατήσει, να παραλύσει και αδρανοποιήσει το λαό. Αξιοποιώντας την πανδημία ως πρόσχημα, επέβαλε καταναγκασμούς και φασιστικές απαγορεύσεις και προχώρησε στη βίαιη καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων. Εξαπέλυσε κυνήγι μαγισσών σε όσους δεν συμμορφώνονταν με την πολιτική της και επιχείρησε να δημιουργήσει κοινωνικές συνθήκες διχασμού και κοινωνικού αυτοματισμού. Με τα μνημόνια λεηλασίας και υποδούλωσης εδραιωμένα, η πανδημία έγινε εργαλείο για νέες αντιδραστικές εξελίξεις στα χέρια μιας κυβέρνησης που επιδιώκει να συντρίψει όσες μεταπολιτευτικές οικονομικές, συνδικαλιστικές και δημοκρατικές κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος έχουν απομείνει από το μνημονιακό οδοστρωτήρα.

Στις τραγικές συνέπειες, για το λαό, από την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, προστέθηκαν οι ολέθριοι κυβερνητικοί χειρισμοί για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών στην Εύβοια και την Αττική, που προκάλεσαν μια ανυπολόγιστη περιβαλλοντική, κοινωνική και οικονομική καταστροφή. Μετά ήρθαν οι πλημμύρες, οι σεισμοί και οι χιονιάδες. Το περιβόητο «επιτελικό κράτος» κατέρρευσε σε όλες τις περιπτώσεις.

Σε μια συγκυρία που η πραγματικότητα της κλιματικής αλλαγής επιβάλλει να παρθούν δραστικά μέτρα, αναδείχθηκε για άλλη μια φορά η σκανδαλώδης αδιαφορία της κυβέρνησης να πάρει τα αναγκαία μέτρα για την πρόληψη και την αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών, για την προστασία της ζωής, της περιουσίας, της εργασίας των εργατολαϊκών στρωμάτων.

Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, που αποθεώνεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, σημαίνει εγκατάλειψη, διάλυση και καταστροφή κάθε δημόσιας δομής και υποδομής που μπορεί να υπηρετήσει τις λαϊκές ανάγκες και παράδοσή τους στην απληστία του περίφημου ιδιωτικού τομέα.

14. Καθώς πάνε στην άκρη σιγά-σιγά οι «έκτακτες συνθήκες» της πανδημίας, η «κανονικότητα» που επιφυλάσσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη στο λαό είναι η κλιμάκωση της σκληρής ταξικής πολιτικής της, η φτωχοποίηση και εξαθλίωσή του.

Ο πληθωρισμός έχει σημειώσει ρεκόρ 25ετίας! Με πυρήνα τις εξωφρενικές αυξήσεις στην ενέργεια, ένα σαρωτικό κύμα αυξήσεων εξαπλώνεται στα βασικά είδη διατροφής και πρώτης ανάγκης, που πλήττει τα πλατιά εργατολαϊκά στρώματα δίνοντας τη χαριστική βολή στις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Και ακόμη δεν έχουν φανεί όλες οι επιπτώσεις από την υπολειτουργία της οικονομίας κατά την περίοδο της πανδημίας. Ακόμη δεν έχουν ξεσπάσει οι συνέπειες από τον οικονομικό πόλεμο των ΗΠΑ και της ΕΕ εναντίον της Ρωσίας, που θα έχει δραματικές επιπτώσεις στη ζωή και των λαών της Δύσης.

Τα μέτρα δήθεν «ανακούφισης» των λαϊκών νοικοκυριών, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των ελεύθερων επαγγελματιών, τα ψευτοεπιδόματα είναι σταγόνα στον ωκεανό της ακρίβειας, των κατεστραμμένων περιουσιών και ζωών από την οικονομική κρίση, την πανδημία, τις πυρκαγιές, τους σεισμούς, τις πλημμύρες, τους χιονιάδες.

Το λαϊκό εισόδημα συρρικνώνεται απελπιστικά, η ανεργία εξακολουθεί να είναι σε υψηλά επίπεδα, η φτωχομεσαία αγροτιά δίνει αγώνα επιβίωσης, τα χρέη πνίγουν τα λαϊκά στρώματα, τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται, τα «κόκκινα» δάνεια εκτοξεύονται, οι μαζικοί πλειστηριασμοί απειλούν χιλιάδες λαϊκές κατοικίες και μικρές επιχειρήσεις.

Όσο για το δημόσιο χρέος, μετά από δώδεκα χρόνια σκληρής μνημονιακής δημοσιονομικής «πειθαρχίας», συνεχίζει να αυξάνεται. Είναι το πιο ψηλό στην Ευρώπη και το δεύτερο στον κόσμο και κινείται σε δυσθεώρητα ύψη, πάνω από 200% του ΑΕΠ!

Το κυβερνητικό αφήγημα για την «επανεκκίνηση της οικονομίας» και την «ανάκαμψη» προσγειώνεται στις ανώμαλες και δραματικές συνθήκες μιας πραγματικότητας που άλλα καταμαρτυρεί. Η «ανάπτυξή» τους δεν σημαίνει «ευημερία για όλους». Σημαίνει ισχυροποίηση της οικονομικής ολιγαρχίας και μόνο. Σημαίνει παράδοση του πλούτου και των υποδομών της χώρας στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Σημαίνει λεηλασία του λαού. Ο πλούτος που δημιουργείται συσσωρεύεται προκλητικά στην ολιγαρχία. Οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται και οι ταξικές αντιθέσεις οξύνονται. Οι λίγοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και η ακραία φτώχεια και εξαθλίωση θεριεύουν και επεκτείνονται σε πλατιά εργατολαϊκά στρώματα.

Η κυβερνητική προπαγάνδα για το ευρωπαϊκό «υπερόπλο», το Ταμείο Ανάκαμψης, και την «κοσμογονία» που θα ακολουθήσει, δεν έχουν καμιά σχέση με όσα πραγματικά προετοιμάζονται. Οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης θα αποτελέσουν το νέο μεγάλο «φαγοπότι» της πλουτοκρατίας. Στο λαό θα έρθει μόνο ο λογαριασμός.

Τα δάνεια και οι επιχορηγήσεις του περίφημου Ταμείου συνοδεύονται από δρακόντειους όρους και δεσμεύσεις. Η εκταμίευσή τους θα γίνεται σύμφωνα με το γνωστό μνημονιακό πρότυπο, σε δόσεις, εφόσον έχει διασφαλιστεί η απαρέγκλιτη εφαρμογή μιας πολιτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας και αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που θα δώσουν τη χαριστική βολή σε όσα εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις έχουν επιβιώσει από την δωδεκάχρονη αντιλαϊκή επέλαση. Τα έσοδα για την αποπληρωμή των δανείων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα αντλούνται με νέες φοροεπιδρομές στο λαϊκό εισόδημα.

Ήδη οι εκπρόσωποι των δανειστών, μετά από την αναγκαστική χαλάρωση των «δημοσιονομικών κανόνων» κατά τα δύο τελευταία χρόνια της πανδημίας, επανέρχονται για να ξανασφίξουν το μνημονιακό χαλινάρι. Όλες οι «ιδέες» και οι προτάσεις τους, ειδικά για τις υπερχρεωμένες χώρες όπως η Ελλάδα, οδηγούν σε ένα νέο Σύμφωνο Σταθερότητας που θα προβλέπει ένα ασφυκτικό πλαίσιο δημοσιονομικής πειθαρχίας και εποπτείας που θα εγγυάται τα συμφέροντά τους.

15. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής του θητείας, υπηρέτησε την πολιτική των μνημονίων, υπονόμευσε και χτύπησε τα εργατικά δικαιώματα και ελευθερίες, συμφιλίωσε πλατιά λαϊκά στρώματα με την αστική ιδεολογία και τις αξίες του συντηρητικού χώρου, απογείωσε την πολιτική της υποτέλειας σε ΗΠΑ και ΕΕ.

Τώρα, σαν αξιωματική αντιπολίτευση, ουσιαστικά συναινεί και στηρίζει την πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ, σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα που απασχολούν το λαό και τον τόπο. Στην εσωτερική πολιτική, την υγειονομική και οικονομική κρίση, τα εργασιακά και εκπαιδευτικά ζητήματα, την εξωτερική πολιτική, τον πόλεμο στην Ουκρανία, την ελληνοτουρκική κρίση και την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας, τα εξοπλιστικά προγράμματα οι διαφοροποιήσεις που προβάλλει είναι χωρίς σημασία και υποκριτικές. Οι δημαγωγικές αντιπολιτευτικές του διακηρύξεις πάντα συνοδεύονται από τη στάση «υπεύθυνης πολιτικής δύναμης», επιδιώκοντας να προβάλλεται σαν αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική λύση για να δημιουργήσει συνθήκες επανόδου του στην κυβερνητική εξουσία.

Το αντιλαϊκό κυβερνητικό του παρελθόν και η ουσιαστική ταύτιση της πολιτικής του με αυτή της ΝΔ τον έχει οδηγήσει σε συρρίκνωση της εκλογικής του επιρροής. Οι συνεχείς τριγμοί στις γραμμές του, οι εσωτερικές διαφωνίες και αντιθέσεις, οι αποστασιοποιήσεις και τα εντεινόμενα εκφυλιστικά φαινόμενα είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ιδεολογικής και πολιτικής χρεοκοπίας της πολιτικής του.

Η εντεινόμενη πολιτική φθορά της κυβέρνησης Μητσοτάκη σε συνδυασμό με την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει ισχυρό εκλογικό ρεύμα σπρώχνουν τμήματα των κέντρων εξουσίας να αναζητούν δυνάμεις που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν συμπληρωματικά σε περίπτωση αδυναμίας σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης, στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές.

Αυτό το σκοπό υπηρετεί η μεγάλη προβολή και η ανοιχτή ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και του νέου αρχηγού του, Ν. Ανδρουλάκη, και η κατευθυνόμενη δημοσκοπική εκτίναξή τους. Διαμορφώνουν ευνοϊκές συνθήκες για να αναστυλώσουν έναν πολιτικό χώρο, άλλοτε κυρίαρχο, που κινείται τα τελευταία χρόνια μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, επιχειρώντας να κατευθύνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια που εκδηλώνεται απέναντι στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ σε ανώδυνα μονοπάτια, σε ένα ελεγχόμενο κομματικό δεκανίκι.

Το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, και με τη νέα ηγεσία, προσπαθεί να βρει διακριτό ρόλο με κούφιες αντιπαραθέσεις απέναντι στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ. Και κυρίως να εξασφαλίσει την εύνοια ισχυρών κύκλων μέσα από μια στάση «εθνικά υπεύθυνης πολιτικής δύναμης». Η ταύτισή του με την κυβερνητική πολιτική και με το διεθνές και ντόπιο «αντιρωσικό» στρατόπεδο, σε όσα ακολούθησαν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αυτό το στόχο υπηρετεί.

Το ΜέΡΑ25 είναι ένα αρχηγικό κόμμα που δημιουργήθηκε στα απόνερα της ολοκληρωτικής ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ στην αστική πολιτική, με τον αρχηγό του Γ. Βαρουφάκη να έχει πρωταγωνιστικές ευθύνες για τις τότε εξελίξεις, παρά τη δημαγωγική επίκληση του μύθου περί «σκληρής διαπραγμάτευσης» και «αντιμνημονιακής στάσης». Επιζητώντας υποστηρικτές σε αυτούς που κινούν τα νήματα της εξουσίας, έχοντας ισχυρές διασυνδέσεις με την αμερικανική και ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, τσαλαβουτάει δεξιά και αριστερά ανακατεύοντας ρεφορμιστικές αυταπάτες με την κυρίαρχη αστική πολιτική ενώ αποδέχεται πλήρως το πλαίσιο της εξάρτησης της χώρας από ΗΠΑ και ΕΕ.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και το ΜέΡΑ25 αποτελούν κόμματα που αναπαράγουν και υπηρετούν την πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ελληνικής οικονομικής ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού. Μαζί με τη ΝΔ αποτελούν τους στυλοβάτες του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος εξουσίας. Το κύριο στοιχείο είναι η ταύτισή τους σε όλα τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν το λαό και τη χώρα μας. Οι διαφοροποιήσεις είναι το δευτερεύον. Και οι αντιπολιτευτικοί τόνοι καταγγελίας αποτελούν το αναγκαίο προκάλυμμα. Τα αστικά και ιμπεριαλιστικά κέντρα εξουσίας, μπροστά στις τάσεις πολιτικής αποσταθεροποίησης, παράλληλα με τις συνεχείς παραινέσεις για εξασφάλιση συνθηκών πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης, πυκνώνουν τις διεργασίες για εναλλακτικές εκδοχές διακυβέρνησης που θα εγγυώνται κυβερνητική σταθερότητα.

16. Η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ αποτέλεσε ξεχωριστό στήριγμα στην κυβερνητική πολιτική για την πανδημία. Αποδέχθηκε, ουσιαστικά, την πολιτική των κυβερνητικών απαγορεύσεων και της καραντίνας, ως πολιτική αντιμετώπισης της πανδημίας. Σε όλες τις κρίσιμες αγωνιστικές κινητοποιήσεις για την ανάσχεση αυτής της πολιτικής, όχι απλά δεν έκανε κανένα μαζικό κάλεσμα αλλά υπονόμευσε κάθε τέτοια προσπάθεια, αναπαράγοντας την άποψη ότι οι μαζικές συγκεντρώσεις αποτελούν υγειονομική βόμβα. Την ίδια ακριβώς στάση σιωπής και ανοχής κράτησε όλο το προηγούμενο διάστημα απέναντι στον αυταρχισμό της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών.

Όταν το κίνημα των φοιτητών και των εργαζομένων, με τη σταθερή στήριξη δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, έσπασε τις κυβερνητικές απαγορεύσεις, τότε το ΚΚΕ σύρθηκε στις κινητοποιήσεις και αυτοπαρουσιάστηκε, χωρίς ίχνος ντροπής, σε ρόλο σημαιοφόρου των αγώνων που αναπτύχθηκαν. Ωστόσο, η συμβιβαστική και υπονομευτική γραμμή του εκδηλώθηκε σταθερά και παντού, από το φοιτητικό και εκπαιδευτικό κίνημα μέχρι τους απεργιακούς αγώνες εργαζομένων, τις αναστολές στους υγειονομικούς και τα πρόσφατα αγροτικά μπλόκα. Ούτε στην ΑΔΕΔΥ, ούτε στο ΕΚΑ ή σε Εργατικά Κέντρα και ομοσπονδίες που έχει τον απόλυτο έλεγχο πρότεινε από τον Ιούνη του 2021 απεργία, παρά τους καθημερινούς όρκους στην ανάγκη του πανεργατικού, πανελλαδικού απεργιακού μετώπου. Ακόμη και για το νόμο Χατζηδάκη, σε μια επί της ουσίας σύμπραξη με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ στην ΑΔΕΔΥ, δεν έχει καν προτείνει ή ψηφίσει απόφαση για συνολική απόρριψη όλων των διατάξεων του νόμου και καμιά συνδικαλιστική εργατική κινητοποίηση για την ανατροπή του.

Η γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι στην πραγματικότητα μια γραμμή άσφαιρη που δεν αντιπροσωπεύει καμιά απειλή για τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.

Ταυτόχρονα η πολιτική του ΚΚΕ αφήνει στο απυρόβλητο την κυβερνητική πολιτική της υποτέλειας, έχοντας θάψει το ζήτημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, η οποία δυνάμωσε ακόμα περισσότερο με τις νέες «αμυντικές» συμφωνίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία.

Η πολιτική εγκατάλειψης της πάλης για την εθνική ανεξαρτησία βρήκε την έκφραση της και στη θέση της ηγεσίας του ΚΚΕ σε σχέση με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Η θέση του συνοψίζεται στο σύνθημα «όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο», που χαράζει ένα βαθιά λαθεμένο προσανατολισμό. Τοποθετήσεις όπως αυτή της Αλ. Παπαρήγα σε συγκέντρωση ότι «ο πόλεμος έχει ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα και από τις δυο πλευρές, από τη Ρωσία και την Ουκρανία», ότι «είναι πόλεμος ανάμεσα σε δυο καπιταλιστικά κράτη και τις ηγεσίες τους για τα συμφέροντα της καθεμιάς σε βάρος της άλλης», εμφανίζουν τον πόλεμο στην Ουκρανία σαν ένα πόλεμο μεταξύ ρώσικου και ουκρανικού ιμπεριαλισμού. Η ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ γράφει: «Οι λαοί δεν θα ζήσουν καλύτερα, διαλέγοντας εθνικό ή άλλου τύπου εκμεταλλευτή, αλλά νικώντας, καταργώντας το καθεστώς της εκμετάλλευσης». Για το ΚΚΕ δηλαδή είναι το ίδιο αν θα έχει μια χώρα ξένη κατοχή, ή «εθνικό εκμεταλλευτή», στο βαθμό που δεν έχει σοσιαλισμό! Και πως το βασικό ζήτημα τώρα για το λαό της Ουκρανίας μπροστά στην εισβολή και τον πόλεμο είναι να καταργήσει το «καθεστώς της εκμετάλλευσης». Από την «κοινή ανακοίνωση κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων» που συνυπόγραψε το ΚΚΕ απουσιάζει το αίτημα της αποχώρησης των στρατευμάτων της Ρωσίας από την Ουκρανία και ως κεντρικό αίτημα προβάλλεται το «όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Ουκρανία! Απαιτείται αυτοτελής πάλη ενάντια στα μονοπώλια, στις αστικές τάξεις, για την ανατροπή του καπιταλισμού, την ενίσχυση της ταξικής πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για το σοσιαλισμό!».

Όλα αυτά δεν αποτυπώνουν παρά το θόλωμα της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντι στον πόλεμο στην Ουκρανία που σπέρνει σύγχυση και, στην ουσία, διαστρεβλώνει το χαρακτήρα αυτού του πολέμου και τα καθήκοντα που απορρέουν από αυτόν. Γι’ αυτό αρνείται να διατυπώσει σαν πρωταρχικό αίτημα που εγείρει αυτός ο πόλεμος την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας από τη ρωσική στρατιωτική εισβολή και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.

17. Αυτό το περιεχόμενο δίνουν στον πόλεμο και βασικές δυνάμεις του τροτσκιστικού και «αντικαπιταλιστικού» χώρου και οδηγούνται σε αντίστοιχες με το ΚΚΕ θέσεις.

Οι μονοσήμαντες τοποθετήσεις για αναμετρήσεις αστικών τάξεων αθωώνουν το ρόλο των ιμπεριαλιστών και λειτουργούν υπονομευτικά στην ανάπτυξη του αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.
Οι γενικές και σκόπιμα διφορούμενες αναφορές στον ιμπεριαλισμό, υπονοούν το αφήγημα της «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας» και υπό αυτό το πρίσμα προβάλλεται το αίτημα της «μη εμπλοκής της χώρας». Οι επαναλήψεις για τους «ανταγωνισμούς του κεφαλαίου» παραπέμπουν στη χρεοκοπημένη θεωρία του «ολοκληρωτικού καπιταλισμού», σβήνουν στην πραγματικότητα την αντίθεση ιμπεριαλισμός-λαοί και παρακάμπτουν τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία. Για να καταλήξουν σε άσφαιρες θέσεις για «συγκρότηση ενός μαζικού, διεθνούς, ανεξαρτήτου στρατοπέδου των λαών που θα απειλήσει την πολεμική στρατηγική».

Σημαντική μερίδα οργανώσεων που αναφέρονται στην αριστερά, με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, εξίσου επικίνδυνα, δείχνουν ανοχή, προτίμηση ή ακόμη και ευθεία στοίχιση με τον ρώσικο ιμπεριαλισμό. Πρόκειται για μια στρεβλή ανάγνωση της πραγματικότητας, που ψάχνει, την εθνική ανεξαρτησία, την ελευθερία και το δίκιο των λαών, όχι στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, αλλά μέσα στις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, στις μεγάλες δυνάμεις και τους ανταγωνισμούς τους. Για τις ανάγκες «τεκμηρίωσης» τέτοιων θέσεων, η Ρωσία μετατρέπεται σε καπιταλιστική «περιφερειακή δύναμη» και η εισβολή δικαιολογείται ως αναγκαία επιλογή.

Είτε με τις αναλύσεις του «ολοκληρωτικού καπιταλισμού» και των «ανταγωνισμών του κεφαλαίου» που απαλείφουν τις βασικές αντιθέσεις της περιόδου, είτε με τις αυταπάτες των «θετικών εξελίξεων» που μπορεί να προσφέρει η νίκη της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης, ο ρόλος αυτών των δυνάμεων είναι επιζήμιος για την ανάπτυξη του αναγκαίου αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού κινήματος.

Δ. Παλλαϊκή-πανεργατική αντίσταση και πάλη
18. Το κοινωνικό και πολιτικό κλίμα αλλάζει. Η υγειονομική και οικονομική κρίση έχουν καταλυτική επίδραση στο λαό, ιδιαίτερα από το καλοκαίρι του 2021 και τις πυρκαγιές. Η οργή και η αγανάκτηση διαπερνούν τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Συνειδήσεις αφυπνίζονται, έντονες διεργασίες συντελούνται. Οι διεργασίες αυτές, αν και δεν έχουν βρει ακόμη το δρόμο της μαζικής και οργανωμένης έκφρασης, μπορεί να πάρουν αγωνιστικά και μαζικά χαρακτηριστικά και να οδηγήσουν σε ξέσπασμα των εργαζομένων μπροστά στη συσσώρευση των προβλημάτων και την εξωφρενική εκτίναξη των τιμών. Η σχετική πολιτική σταθερότητα που επιτεύχθηκε με την επικράτηση της ΝΔ στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές το 2019 μπαίνει πλέον σε δοκιμασία. Τα επιτελεία της ΝΔ και της ολιγαρχίας το γνωρίζουν. Ανήσυχα από τις εξελίξεις επιστρατεύουν μια συντριπτική προπαγάνδα εξωραϊσμού και αντιστροφής της πραγματικότητας και χειρισμούς εκλογικού χαρακτήρα, με σκοπό να αμβλύνουν τη λαϊκή αγανάκτηση και να επανεγκλωβίσουν την απαιτούμενη εκλογική μάζα για τη διασφάλιση της πολιτικής τους κυριαρχίας. Επιχειρούν τώρα με θράσος να ξεπλυθούν για τις ολέθριες συνέπειες τις πολιτικής τους, στις εξελίξεις στην Ουκρανία και στη σαρωτική προπαγάνδα της Δύσης, πουλώντας κάλπικα την επιλογή για την «σωστή πλευρά της ιστορίας» ως εγγύηση ειρήνης, ασφάλειας και δημοκρατίας. Παρουσιάζοντας την πολιτική της ακρίβειας και της φτώχειας ως αποτέλεσμα εξωγενών παραγόντων.

Μπροστά στα αλλεπάλληλα αντεργατικά μέτρα, την αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, την αστυνομική βία και καταστολή, ο μόνος δρόμος για το Μ-Λ ΚΚΕ ήταν και παραμένει ο δρόμος της παλλαϊκής-πανεργατικής αντίστασης και πάλης για την ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων που πέρασαν και την απόκρουση αυτών που διαρκώς έρχονται, για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και πολιτικών ελευθεριών που καρατομούνται, σε αναπόσπαστη σύνδεση με τους γενικότερους στόχους πάλης για την έξοδο της χώρας από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων και το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.

Οι πανεργατικοί αγώνες που έγιναν στη χώρα μας την προηγούμενη περίοδο των μνημονίων, συσπειρώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες λαού και νεολαίας, οργανώθηκαν μέσα από τα πρωτοβάθμια συνδικάτα και τους συλλόγους, που ασκώντας ισχυρή πίεση στις συμβιβασμένες και υποταγμένες ηγεσίες των ανώτερων οργάνων του συνδικαλιστικού κινήματος τις εξανάγκαζαν να προκηρύξουν πανελλαδικές, πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις που διευκόλυναν στην πράξη την πιο πλατιά συμμετοχή των εργαζομένων. Και τα τελευταία δυο χρόνια της πανδημίας, παρά τη μεγάλη υποχώρηση του συνδικαλιστικού κινήματος, τα λοκ­ντάουν και τις χουντικές απαγορεύσεις, μέσα από τα συνδικάτα και τους φοιτητικούς συλλόγους κατέβηκαν και συνεχίζουν να κατεβαίνουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις χιλιάδες εργαζόμενοι, υγειονομικοί, εκπαιδευτικοί και φοιτητές.

Όταν η αστυνομία στον πρώτο χρόνο της πανδημίας απαγόρευε κάθε συνάθροιση και κατέβαζε χιλιάδες πάνοπλους αστυνομικούς στο κέντρο της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων, όταν ασκήθηκαν αφόρητες πιέσεις στις αριστερές και κομμουνιστικές δυνάμεις να προσαρμοστούν στην κυβερνητική πίεση και προπαγάνδα, δυο πολιτικοί προσανατολισμοί αντιπαρατέθηκαν στην αρχική δύσκολη περίοδο αλλά και σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας.

Η γραμμή που πρόβαλλαν, παρά τις όποιες φραστικές και επί μέρους διαφοροποιήσεις, τα κοινοβουλευτικά κόμματα -ΣΥΡΙΖΑ, ΜέΡΑ25 και ΚΚΕ αλλά και μια σειρά δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου- του «μετά θα λογαριαστούμε». Η γραμμή της προσαρμογής και της συμμόρφωσης στην κυβερνητική πίεση, που ανέστειλε τις κινητοποιήσεις και -όταν υποχρεώθηκε να τις κάνει- τους έδωσε συμβολικό χαρακτήρα, χωρίς ούτε μια στιγμή να καλεί τον κόσμο μαζικά να διαδηλώσει και μαζικά να αντιταχθεί στην κυβερνητική πολιτική. Και από την άλλη, η γραμμή της αγωνιστικής στάσης που στάθηκε απέναντι στην πίεση, πάλεψε για την απόκρουσή της και πρόβαλλε σταθερά την ανάγκη της μαζικής αντίστασης. Αυτή τη γραμμή πρόβαλλε το Μ-Λ ΚΚΕ από την πρώτη μέρα της πανδημίας μέχρι σήμερα και αυτή την πολιτική στάση κράτησε, συμβάλλοντας στο μέτρο των δυνάμεών του στο σπάσιμο των κυβερνητικών απαγορεύσεων και στο δυνάμωμα των λαϊκών αντιστάσεων.

Παρά τον άθλιο, σαμποταριστικό ρόλο της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και την υπονομευτική πολιτική της ΑΔΕΔΥ και των ανώτερων συνδικαλιστικών οργανώσεων, την περασμένη χρονιά αναπτύχθηκαν μέσα από τα συνδικάτα και τους συλλόγους δεκάδες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις της φοιτητικής νεολαίας, των υγειονομικών, των εκπαιδευτικών, άλλων εργαζομένων, για την υπεράσπιση δημοκρατικών, εκπαιδευτικών και εργασιακών δικαιωμάτων, σε όλη την Ελλάδα, ενάντια στις κυβερνητικές απαγορεύσεις και την εκτεταμένη καταστολή, στέλνοντας αισιόδοξα μηνύματα. Σημειώθηκαν και σημαντικές νίκες των εργαζομένων (e-food, COSCO, εκπαιδευτικοί). Τώρα ένα σχεδόν χρόνο από την περσινή πανεργατική απεργία και ενώ τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα των εργαζομένων οξύνονται εκρηκτικά, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αποφάσισαν για τις 6 Απρίλη γενική πανεργατική απεργία. Η τεράστια έκταση της ανεργίας, η καθήλωση των μισθών, η προσπάθεια να μπουν στο γύψο το δικαίωμα της απεργίας και η λειτουργία των σωματείων με το νόμο Χατζηδάκη, το φούντωμα της ακρίβειας και η προδιαγεγραμμένη επιδείνωση όλων αυτών, καθώς προσθέτονται και οι ολέθριες συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία, έχουν δημιουργήσει μια αφόρητη κατάσταση για την εργατική τάξη. Κάτω από την πίεση που εκδηλώνεται να υπάρξει αντίσταση σε αυτή τη δραματικά εξελισσόμενη κατάσταση, οι ηγεσίες των ανώτερων οργάνων του συνδικαλιστικού κινήματος σύρθηκαν και υποχρεώθηκαν να προκηρύξουν πανεργατική απεργία. Είναι ανάγκη τώρα αυτή η απεργία να μετατραπεί σε μια μεγάλη μαζική κινητοποίηση της εργατικής τάξης και να αποτελέσει αφετηρία για μια πανεργατική απεργιακή κλιμάκωση όλο το επόμενο διάστημα ενάντια στην βαθιά αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Σε αυτό το στόχο πρέπει να επικεντρωθούν όλες οι αγωνιστικές ταξικές δυνάμεις της εργατικής τάξης.

Ενάμιση χρόνο μετά την καταδίκη της φασιστικής συμμορίας της «Χρυσής Αυγής» έχουμε την αναζωπύρωση της τρομοκρατικής δράσης διαφόρων φασιστικών ομάδων. Κήρυκες του αντικομμουνισμού, του αντιδραστικού εθνικισμού και του ρατσισμού επιδίδονται με την ανοχή της κυβέρνησης και της αστυνομίας σε επιθέσεις και τραμπουκισμούς. Η αντιφασιστική κινητοποίηση των λαϊκών μαζών για την πολιτική απομόνωση και την αχρήστευση των σχεδίων τους πρέπει να δυναμώσει και να συνδυαστεί με την καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής και τις αντιδραστικές, αντικομμουνιστικές θεωρίες των «δυο άκρων» που θρέφουν το φασισμό.

Με εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαϊκού αγώνα, στη δύναμη των μαζών
19. Το Μ-Λ ΚΚΕ αντιμετώπισε τη νέα πολιτική πραγματικότητα και την απότομη αλλαγή των συνθηκών που επέφερε η πανδημία με άμεσο, σταθερό και αποφασιστικό τρόπο. Μέσα σε αυτές τις πολύ δύσκολες συνθήκες, πάλεψε να μην περάσει το κλίμα που επιχείρησε να επιβάλει η κυβέρνηση στήνοντας σκηνικό τρομοκρατίας, μαζικής υστερίας και ψύχωσης. Τα μέλη του Μ-Λ ΚΚΕ και της Πορείας ανταποκρίθηκαν με αγωνιστικό πνεύμα στη δύσκολη κατάσταση, δείχνοντας εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαϊκού αγώνα, στη δύναμη των μαζών. Γιατί μόνο το λαϊκό κίνημα, και κανείς άλλος στο όνομά του, είναι αυτό που μπορεί να σταματήσει και να ανατρέψει την κυβερνητική πολιτική.
Σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσει το Μ-Λ ΚΚΕ την πάλη του στα πλαίσια του μαζικού κινήματος και ταυτόχρονα θα αναπτύξει την ανεξάρτητη, αυτοτελή πολιτική του δράση, φέρνοντας παράλληλα στο επίκεντρο της δουλειάς του τα οργανωτικά καθήκοντα, αυτά της κομματικής οικοδόμησης και οργανωτικής ανάπτυξης.

Παραμείναμε στέρεοι και μάχιμοι, με αντοχή και σταθερότητα, μια μάχιμη κομμουνιστική δύναμη με ιδεολογικοπολιτικά εφόδια και εξοπλισμό που μας επιτρέπουν να προχωράμε μπροστά, ξεπερνώντας εμπόδια και δυσκολίες.

Ε. Τα οργανωτικά καθήκοντα
20. Η έμφαση με την οποία τέθηκαν τα οργανωτικά καθήκοντα, τα τελευταία χρόνια, έχει φέρει θετικά αποτελέσματα στη ζωή του κόμματος, που αποτυπώνονται στη λειτουργία του κόμματος, των οργάνων και των ΚΟΒ, στην ένταξη νέων μελών στο κόμμα και τη νεολαία, στη δημιουργία νέων οργανώσεων, στη γνωριμία και σύνδεση με νέους συναγωνιστές και φίλους, παρά τις δυσκολίες που δημιούργησε το τελευταίο διάστημα η πανδημία.

Τα οργανωτικά ζητήματα γενικά και ιδιαίτερα το κρίσιμο ζήτημα της σύνδεσής μας με τον κόσμο που επηρεάζουμε, η ενίσχυση των πολιτικών και οργανωτικών δεσμών μαζί του, η οργανωτική ανάπτυξη και η κομματική στρατολόγηση πρέπει να μας απασχολήσουν περισσότερο και πιο έντονα, αφού εξακολουθούμε να έχουμε αρκετές αδυναμίες στον τομέα αυτό, αδυναμίες που εντάθηκαν κατά την περίοδο της πανδημίας λόγω της κοινωνικής αποστασιοποίησης.

Το Μ-Λ ΚΚΕ διαθέτει έναν ιδεολογικό και πολιτικό προσανατολισμό που δοκιμάστηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια και επιβεβαιώθηκε στην πράξη και στην πορεία των μεγάλων πολιτικών γεγονότων, μια γραμμή προσγειωμένη στο έδαφος της ταξικής πάλης. Αυτή η γραμμή αποτελεί τη δύναμή μας. Η οργάνωση πρέπει να τη μελετήσει βαθύτερα, να την αφομοιώσει και να την αξιοποιήσει.

Με αυτό τον ιδεολογικοπολιτικό προσανατολισμό και τα εργαλεία που διαθέτουμε, μπορούμε να βάλουμε στόχο και να κάνουμε ένα στέρεο οργανωτικό βήμα μπροστά. Κάθε κομματική οργάνωση και πυρήνας, κάθε γραφείο και κάθε υπεύθυνος πρέπει αναλυτικά και διεξοδικά να στραφεί στη συζήτηση αυτή με συγκεκριμένα καθήκοντα και στοχεύσεις.

Ο αποφασιστικός κρίκος για την οργανωτική μας ανάπτυξη είναι η προσήλωση των στελεχών και των μελών της οργάνωσης στην καλλιέργεια και σταθεροποίηση δεσμών με συναγωνιστές που υπάρχουν κοντά μας. (…)

Η σταθερή σύνδεση των μελών του κόμματος με μαζικούς χώρους (σωματεία, συλλόγους κλπ) και η δραστήρια παρέμβαση σ’ αυτούς, με έναν πλατύ τρόπο που θα πείθει για τις θέσεις και την πολιτική μας· η προσπάθεια για το μετασχηματισμό των κοινωνικών, συναδελφικών και συνδικαλιστικών σχέσεων σε σχέσεις σταθερές, ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές· οι ατομικές συζητήσεις, η τακτική προώθηση της εφημερίδας, η οικονομική ενίσχυση· η χρησιμοποίηση μορφών και σχημάτων πολιτικής συζήτησης και η δημιουργία οργανωμένων πυρήνων συναγωνιστών σε ένα πρώτο επίπεδο οργανωτικής σύνδεσης με το κόμμα είναι οι πρώτες μορφές και τα πρώτα βήματα που πρέπει να κάνουμε στο δρόμο της οργανωτικής ανάπτυξης. Παρά τα θετικά βήματα που έχουν γίνει τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια, εντοπίζονται και σημαντικές αδυναμίες στο κεφάλαιο αυτό που πρέπει πιο συστηματικά να απασχολήσουν τις συνεδριάσεις και τις συζητήσεις σε όλη την κλίμακα της οργάνωσης.

Χωρίς να εξαντλείται το κεφάλαιο αυτό, παρατίθενται ορισμένες βασικές αδυναμίες που εμποδίζουν την αξιοποίηση υπαρκτών δυνατοτήτων μας. Και που ο εντοπισμός τους μαζί με άλλες μπορεί να βοηθήσει στην άμβλυνση ή ακόμη και στο ξεπέρασμά τους. Αδυναμίες στο κεφάλαιο γενικότερα μιας οργανωτικής κουλτούρας, συγκεκριμένης σύνδεσης με συγκεκριμένους ανθρώπους, με την επιδίωξη των συγκεκριμένων αποτελεσμάτων οργανωτικής σύνδεσης.

Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που δεν δουλεύουμε μαζί τους για να διαμορφώσουμε προϋποθέσεις στενότερης σύνδεσης και γενικότερα φαινόμενα υποτίμησης στις αξιολογήσεις μας. Όπως και φαινόμενα βιασύνης και αναζήτησης γρήγορων αποτελεσμάτων με συνέπεια την υπονόμευση μιας προσπάθειας και την απογοήτευση. Συμμετοχή ρουτίνας ορισμένες φορές σε εκδηλώσεις μας ή στις διαδηλώσεις, χωρίς να εξαντλείται η ζωντανή προσπάθεια για προσέλκυση περίγυρου.

Αδυναμίες στη σύνδεση της μαζικής συνδικαλιστικής και γενικότερα της πλατιάς δουλειάς μας με την συγκεκριμένη δουλειά της οργανωτικής ανάπτυξης. Αδυναμίες στην κατανόηση των ανεπαρκειών των ανθρώπων που μας περιστοιχίζουν που όμως βάλλονται και βομβαρδίζονται κάθε μέρα από παντοειδείς απόψεις και αντιλήψεις ξένες προς τις δικές μας και αυτό πρέπει να αποτελεί αφετηρία για την προσέγγισή μας. Αλλά και φαινόμενα χαλάρωσης στην κομματική ζωή και φαινόμενα φιλελευθερισμού δεν πρέπει να περνούν απαρατήρητα και να υποτιμούνται. Η σωστή πολιτική γραμμή που έχει επεξεργαστεί και διαθέτει το κόμμα μας διαχρονικά σε όλα τα κρίσιμα προβλήματα της πολιτικής κατάστασης και του κομμουνιστικού κινήματος δεν αρκεί από μόνη της και ούτε θα φέρει οργανωτικά αποτελέσματα αυτόματα. Τα οργανωτικά αποτελέσματα, μιλώντας για τον τομέα της στρατολόγησης, έχουν έρθει όταν εμείς θέσαμε το στόχο αυτό και όταν δουλέψαμε για αυτό. Όταν μας απασχόλησε και αφιερώσαμε χρόνο και κόπο προς αυτή την κατεύθυνση. Μόνο έτσι έγινε και μόνο έτσι μπορεί να γίνει στις συνθήκες που τώρα βρισκόμαστε. Και μόνο έτσι μπορούν να ξεπεραστούν οι ελλείψεις, οι αδυναμίες, η απειρία και οι δυσκολίες που υπάρχουν.

Αναμφισβήτητα τα τελευταία χρόνια η οργάνωση μας έχει αναβαθμίσει την κινητικότητα και τη δραστηριότητά της. Αυτό αποτυπώνεται στη δραστήρια συμμετοχή μας στις κινητοποιήσεις και στις εξορμήσεις, στις εκδηλώσεις, στις εκδόσεις μας, στα κείμενα που γράφονται, στον Πρόλογο, στη δραστηριότητα των τριών πολιτιστικών χώρων, στο κάμπινγκ.
Συνεχίζοντας αυτή τη θετική δραστηριότητα, πρέπει να απασχολήσει το στελεχικό δυναμικό μας και κατ’ επέκταση όλο το δυναμικό της οργάνωσης το ζήτημα της οργανωτικής μας ανάπτυξης και διεύρυνσης της οργάνωσης και βαθύτερα να κατακτηθούν οι απαιτήσεις για την κρίσιμη αυτή υπόθεση.

Η δουλειά στη νεολαία
Η δουλειά στη νεολαία αποτελεί έναν από τους πιο κρίσιμους τομείς της οργανωτικής μας πολιτικής, καθώς αφορά τη συνέχεια και το μέλλον του κόμματος. Αναμφίβολα, τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικά θετικά και ενθαρρυντικά βήματα σε ό,τι αφορά στη στρατολόγηση νέων συντρόφων και συναγωνιστών στην Οργάνωση Νεολαίας. Νέοι σύντροφοι ανέλαβαν κεντρικά κομματικά καθήκοντα, ενώ συνολικά η νεολαία έχει αναβαθμίσει το ρόλο της στο σύνολο της κομματικής δουλειάς. Ωστόσο, η ανάπτυξή μας στη νέα γενιά παραμένει ακόμη αδύναμη και θα απαιτηθούν επίμονες προσπάθειες για να ξεπεράσουμε αδυναμίες και ελλείψεις που παρατηρούνται.
Σε ό,τι αφορά στη δουλειά μας στην εργαζόμενη νεολαία, πρέπει οι σύντροφοι της νεολαίας, που μπήκαν πρόσφατα ή μπαίνουν τώρα στον εργασιακό στίβο και ανήκουν σε μαζικούς χώρους, να γίνουν μέλη των σωματείων τους. Ιδιαίτερα θετική είναι η παρουσία των νέων εργαζόμενων συντρόφων στις απεργιακές κινητοποιήσεις, κόντρα στο κλίμα της εργοδοτικής τρομοκρατίας και του φόβου της απόλυσης. Επίσης, πρέπει να αξιολογηθεί θετικά η σύνδεση των νέων συντρόφων με την ΕΡΓ.Α.Σ. Πρέπει, όμως, να γίνουν αρκετά ακόμη βήματα για το ατσάλωμά τους και το «χώνεμα» της πολιτικοσυνδικαλιστικής της γραμμής. Βασική αδυναμία αποτελεί το χαμηλό επίπεδο σύνδεσης των συντρόφων με τον εργασιακό τους περίγυρο, κάτι που πρέπει άμεσα να απασχολήσει τους πυρήνες της νεολαίας, καθώς και το Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΡΓ.Α.Σ.

Η δουλειά μας στη φοιτητική και μαθητική νεολαία, παρά τα θετικά βήματα που έχουν γίνει, μπορεί και πρέπει να βελτιωθεί. Βασικό μας μέλημα στο φοιτητικό τομέα πρέπει να είναι η σύνδεση με νέους φίλους και συναγωνιστές, με στόχο την ενίσχυση και το δυνάμωμα της αυτοτελούς δράσης και παρουσίας πλατιών πολιτικοσυνδικαλιστικών σχημάτων της Φοιτητικής Πορείας, τόσο στις σχολές που ήδη έχουν παρουσία όσο και σε νέες σχολές όπου υπάρχουν δυνατότητες παρέμβασης. Βασικά εργαλεία για την οργανωτική ανάπτυξη της νεολαίας αποτελούν εκτός από το περιοδικό της Πορείας, η ετήσια κατασκήνωση και οι πολιτιστικοί της χώροι.

Η σύσκεψη της Πορείας που πραγματοποιήθηκε το Δεκέμβριο αποτέλεσε ένα θετικό βήμα της δουλειάς της οργάνωσης της νεολαίας. Η παρουσία σημαντικού αριθμού μελών και φίλων είναι αποτέλεσμα της προηγούμενης προσπάθειας και αποτυπώνει και τις δυνατότητες που υπάρχουν. Αλλά και η ουσιαστική συζήτηση που έγινε γύρω από τα βασικά πολιτικά προβλήματα, για την αποτίμηση της δράσης του κόμματος και της νεολαίας τα δύο προηγούμενα δύσκολα χρόνια της πανδημίας και η συστηματικότερη ανάδειξη της ανάγκης της οργανωμένης πάλης και της συλλογικής δράσης επέδρασαν θετικά στο εσωτερικό της οργάνωσης και στους φίλους που συμμετείχαν.

Το καλοκαιρινό κάμπινγκ αποτελεί μια ιδιαίτερα πετυχημένη δραστηριότητα, που η επιτυχία του κάθε φορά κρίνεται από την μαζικότητά του, από το περιεχόμενο των εκδηλώσεών του και από το επίπεδο της οργανωτικότητάς μας.
Το αγκάλιασμα του κάμπινγκ και η ενεργητική του στήριξη από το σύνολο της οργάνωσής μας αποτελεί στοιχείο που μπορεί και πρέπει να βοηθήσει από πολλές πλευρές τους οργανωτικούς μας σκοπούς.

Ο πολιτιστικός τομέας
Οι τρεις πολιτιστικοί μας χώροι, Σήμα, Σφήνα και Πυξίδα αποτέλεσαν μέχρι σήμερα, ένα νέο κεφάλαιο και χωρίς καμία υπερβολή ένα άλμα στη δραστηριότητα της οργάνωσής μας. Στη σύσκεψη της Πορείας το Δεκέμβριο δόθηκε ο παρακάτω απολογισμός για τις εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στους τρεις χώρους:
110 εκδηλώσεις – συζητήσεις πολιτικού, ιδεολογικού και ιστορικού περιεχομένου.
104 ταινίες και ντοκιμαντέρ
101 μουσικές εκδηλώσεις και γλέντια
18 εκθέσεις ζωγραφικής, χαρακτικής, φωτογραφίας, μικροτεχνίας
9 βιβλιοπαρουσιάσεις
9 θεατρικές βραδιές.
Και όλα αυτά σε περίπου τρία χρόνια, καθώς με το ξέσπασμα της πανδημίας οι χώροι υπολειτούργησαν αναγκαστικά, οργανώνοντας κυρίως, και μόνο σε κάποιο βαθμό, συζητήσεις.
Το επόμενο διάστημα οδεύοντας προς τη χαλάρωση των μέτρων, παρά τα προβλήματα που αφήνει πίσω της η διετής πανδημία, πρέπει να ενισχυθεί η λειτουργία των πολιτιστικών χώρων με κάθε είδους δραστηριότητες και εκδηλώσεις από το συνολικό δυναμικό των οργανώσεων των τριών πόλεων.
Με επίκεντρο τους τρεις πολιτιστικούς χώρους, αλλά και με το κάμπινγκ αναδείχθηκε μια νέα δουλειά, ένας νέος τομέας στη ζωή της οργάνωσης, ο τομέας του πολιτιστικού μετώπου. Πλάι στο κύριο μέτωπο, το πολιτικό, ο πολιτιστικός τομέας έχει συμβάλει και μπορεί να συμβάλει στην οργανωτική μας δουλειά.
Μέσα από την ανάδειξη ενός προοδευτικού περιεχομένου πολιτιστικής δραστηριότητας, αξιοποιώντας εσωκομματικές και εξωκομματικές δυνατότητες, μπορεί ακόμη περισσότερο να βοηθήσει στο κεφάλαιο της κομματικής οικοδόμησης και της οργανωτικής μας ανάπτυξης.

Για το «Λαϊκό Δρόμο»
Εξασφαλίσαμε την αδιάλειπτη έκδοση του «Λαϊκού Δρόμου», ξεπερνώντας τις σοβαρές δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε ιδιαίτερα τον 1ο χρόνο της πανδημίας. Παρά τις έκτακτες συνθήκες της πανδημίας και τις οικονομικές δυσκολίες, στην Αθήνα είχαμε αύξηση της κυκλοφορίας του από τα περίπτερα. Παρά τα προβλήματα, υπάρχει βελτίωση τόσο στο περιεχόμενο και την ποιότητα των κειμένων όσο και στο συντακτικό δυναμικό και το τεχνικό «στήσιμο» από δικές μας δυνάμεις. Πρέπει να επιμείνουμε στο ποιοτικό ανέβασμα και τον εμπλουτισμό της αρθρογραφίας με κείμενα πολιτικού και ιδεολογικού περιεχομένου και ταυτόχρονα να ενισχύσουμε τη σύνταξη, το μηχανισμό έκδοσης και διακίνησής της. Για τη βελτίωση της σύνταξης οφείλουμε να πάρουμε μέτρα ενίσχυσης της συντακτικής επιτροπής, να διευρύνουμε το δίκτυο τακτικών αρθρογράφων στο κέντρο και την επαρχία, να ενεργοποιηθούν τα μέλη του κόμματος για ανταποκρίσεις και κείμενα με θέματα από τους τομείς που δρουν και παρακολουθούν, να επιμείνουμε στην καλύτερη οργάνωση της αρθρογραφίας (εξασφάλιση ιδεολογικών κειμένων, περισσότερα και μικρότερα κείμενα, έγκαιρη προετοιμασία και παράδοση κειμένων κλπ).
Πρέπει να αποτελέσει, ξανά και ξανά, θέμα συζήτησης για τις οργανώσεις μας και σημείο προσοχής για κάθε μέλος χωριστά η συστηματική παρακολούθηση, η μελέτη της εφημερίδας και η πλατύτερη διακίνησή της. Σε όλη μας τη δραστηριότητα, στις ατομικές επαφές, στο σωματείο ή στο σύλλογο, στις κινητοποιήσεις ή στη δουλειά, στη γειτονιά, είναι αναπόσπαστο κομμάτι η διάδοση και διακίνησή της. Σχετικά με τη διανομή και τη διάδοση της εφημερίδας οι κομματικές οργανώσεις οφείλουν να την αποτυπώσουν με συγκεκριμένα στοιχεία, να την προωθήσουν και να την παρακολουθήσουν. Το επόμενο διάστημα θα αναπτυχθεί πανελλαδική καμπάνια για την ενίσχυση της κυκλοφορίας του Λαϊκού Δρόμου.

Μορφωτικές εκδόσεις
Οι μορφωτικές εκδόσεις τα προηγούμενα χρόνια με την επανέκδοση θεωρητικών, ιστορικών και πολιτικών βιβλίων βοήθησαν στην ενίσχυση του ιδεολογικού μετώπου.
Ωστόσο το τελευταίο διάστημα έχει περιοριστεί σημαντικά η εκδοτική δραστηριότητα, όπως και η δραστηριότητα της ιστοσελίδας των Μορφωτικών Εκδόσεων.
Χρειάζεται να αντιμετωπιστεί άμεσα το ζήτημα έτσι ώστε να συγκεντρωθούν και να καταγραφούν οι προηγούμενες εκδόσεις μας, να ανατυπωθεί ό,τι έχει εξαντληθεί, να προγραμματισθούν καινούριες εκδόσεις, να αναζωογονηθεί η ιστοσελίδα και να παρακινηθεί εν τέλει το δυναμικό της οργάνωσης για τη μελέτη και τη διακίνηση των εκδόσεών μας, για την ανάγκη ενίσχυσης του θεωρητικού, ιδεολογικού, ιστορικού και πολιτικού επιπέδου μελών και συναγωνιστών.

Για την οικονομική δουλειά
Τα οικονομικά μας επηρεάζονται από τις αυξανόμενες δυσκολίες -που συνεχίζει να δημιουργεί η οικονομική κρίση- και τη μεγάλη απώλεια εσόδων από τον αναγκαστικό περιορισμό των εκδηλώσεων στους πολιτιστικούς χώρους. Η αντιμετώπιση αυτών των δυσκολιών επιβάλλει μια πιο οργανωμένη και ελεγχόμενη διαχείριση των οικονομικών μας, τόσο στο σκέλος των εσόδων όσο και των δαπανών. Η κανονική καταβολή των συνδρομών χωρίς καθυστερήσεις, η ευρύτερη πολιτική δουλειά και η προσπάθεια να έχουμε οικονομικές ενισχύσεις από τις επιρροές, τους φίλους, τον εργασιακό και κοινωνικό μας περίγυρο, η συμβολή όλων των κομματικών οργανώσεων στην αύξηση των πωλήσεων όλων των εντύπων και των εκδόσεών μας, η εξοικονόμηση πόρων με πιο προσεκτική διαχείριση των εξόδων μας σε συνδυασμό με τη βελτίωση της οργάνωσης, το συστηματικό έλεγχο και την παρακολούθηση της πορείας των οικονομικών από τους οικονομικούς υπεύθυνους είναι μέτρα στα οποία πρέπει να επιμείνουμε.

Πανελλαδική Συνδιάσκεψη
Για το Μάρτη του 2020 είχαμε προγραμματίσει πανελλαδικό σώμα, που δεν μπόρεσε να γίνει λόγω της έναρξης της πανδημίας. Από τότε μέχρι σήμερα στον κόσμο και στη χώρα μας συντελούνται μεγάλες εξελίξεις, που κάνουν επιτακτική την ανάγκη πραγματοποίησης πανελλαδικού σώματος που θα συζητήσει τα διεθνή και εσωτερικά πολιτικά ζητήματα, καθώς και οργανωτικά καθήκοντα.
Για αυτούς τους σκοπούς προγραμματίζεται 27-29 Μαΐου η πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Μ-Λ ΚΚΕ.
Στόχο της Συνδιάσκεψης πρέπει να αποτελέσει η συζήτηση πάνω στα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα και πάνω στην προώθηση αυτών των οργανωτικών σκοπών μας.
Παράλληλα πρέπει η Συνδιάσκεψη να αξιοποιηθεί για τη συγκέντρωση όχι μόνο όλων των μελών του κόμματος και της νεολαίας αλλά και για ένα σημαντικό κύκλο συναγωνιστών και φίλων από την Αθήνα και την επαρχία που θέλουμε να παρακολουθήσουν τη Συνδιάσκεψη, που θέλουμε να κάνουν ένα βήμα μπροστά προς την κοινή μας υπόθεση.
Σε κάθε οργάνωση να τεθεί και να προετοιμαστεί η Συνδιάσκεψη για τη συμμετοχή των μελών του κόμματος και της νεολαίας και των συναγωνιστών και φίλων από την Αθήνα και την επαρχία, που με πλατιά κριτήρια πρέπει να καλέσουμε και να διαμορφώσουμε το κατάλληλο κλίμα και τις προϋποθέσεις για τη συμμετοχή τους.
Αν κινηθούμε έγκαιρα και με το κατάλληλο οργανωτικό πνεύμα μπορεί η Συνδιάσκεψη, μετά τα δυο χρόνια της πανδημίας και των συνεπειών που έφερε, και μπροστά στις μεγάλες εξελίξεις που συντελούνται, και σε σύνδεση με τους οργανωτικούς μας σκοπούς, να αποτελέσει βήμα που θα ενισχύσει ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά το Μ-Λ ΚΚΕ.