Αθλητισμός σύμφωνα με την Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια είναι ένα σύστημα οργάνωσης και διεξαγωγής αγώνων καθώς και διάφορες ασκήσεις με σκοπό το δυνάμωμα της υγείας και της φυσικής ανάπτυξης του ανθρώπου. Ακόμα, τεχνική ανάπτυξης της δύναμης, της επιδεξιότητας και άλλων ιδιοτήτων με τη φυσική άσκηση. Ο αθλητισμός κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσε να προωθήσει και να προάγει τη διεθνή συνεργασία, την ειρήνη και την ευγενή άμιλλα μεταξύ των λαών του κόσμου και να δώσει πραγματικό περιεχόμενο στο σύνθημα των Ολυμπιακών αγώνων "μακρύτερα, ψηλότερα, δυνατότερα" (CITIUS, ALTIUS, FORTIUS). Όμως στον καπιταλισμό ο αθλητισμός είναι ένα μέσο ιδεολογικής χειραγώγησης των μαζών. Μέσα κυρίως από τις μεγάλες διοργανώσεις Ολυμπιάδες, Παραολυμπιάδες, Παγκόσμιο Κύπελο Ποδοσφαίρου (MUNDIAL), Πανευρωπαϊκό Κύπελο Ποδοσφαίρου (ΕURO) κ.λ.π. προωθείται η δυτική κουλτούρα για όλους τους τομείς που αφορούν τον πολιτισμό και προβάλλεται σαν ανώτερη, ευγενέστερη και πιο πολιτισμένη σε σύγκριση με άλλες. Οι μεγάλες διοργανώσεις προωθούν τα οικονομικά συμφέροντα μονοπωλιακών κολοσσών που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων: ενδυμασία, ηλεκτονική τεχνολογία, διατροφή κ.λ.π. NIKE, ADIDAS, SEIKO, SONY, COCA COLA. Προωθείται ο πρωταθλητισμός σε βάρος του μαζικού λαϊκού αθλητισμού, τα αναβολικά καταναλώνονται πλέον σαν ασπιρίνες, ακόμα και από παιδιά. Οι κυρίαρχες τάξεις των χωρών που αναλαμβάνουν τέτοιες διοργανώσεις προσπαθούν, χωρίς να το πετυχαίνουν πάντα, μέσα από έργα βιτρίνας να κρύψουν τις ταξικές αντιθέσεις και την καπιταλιστική πραγματικότητα. Όσο για την προώθηση της ειρήνης, τη διεθνή συνεργασία και την ευγενή άμιλλα, μόνο σαν κακόγουστο αστείο μπορεί να ακουστεί, αφού όχι μόνο δεν προωθούνται αλλά, αντίθετα, πολλές φορές οι διοργανώσεις αυτές χρησιμοποιήθηκαν για την προώθηση πολιτικών σκοπιμοτήτων των ιμπεριαλιστικών χωρών. Οι Ολυμπιακοί αγώνες σίγουρα είναι το κορυφαίο αθλητικό γεγονός του πλανήτη. Είναι μια τεράστια εμπορευματική και ιδεολογική διεθνής επιχείρηση όπου βασικό κριτήριο είναι το κέρδος και κύρια χαρακτηριστικά της είναι η στυγνή εκμετάλλευση των πάντων, ο ανελέητος ανταγωνισμός, όπου οι ¨υπεραθλητές¨ αγωνίζονται στην κυριολεξία πολλές φορές μέχρι θανάτου αφού αρκετοί πεθαίνουν από τη χρήση των διαφόρων ουσιών και όπου η ευγενής άμιλλα "πάει περίπατο" αφού οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες συμμετέχουν με εκατοντάδες αθλητές που πίσω τους έχουν στρατιές προπονητών, αθλιάτρων, τεράστια ποσά και πολυεθνικούς κολοσσούς για χορηγούς, ενώ οι αθλητές των χωρών του τρίτου κόσμου έχουν ανύπαρκτα ή υποτυπώδη μέσα και καμμιά φορά τρέχουν ξυπόλητοι.
Ηδη από τις πρώτες Ολυμπιάδες ο ρατσισμός και οι διακρίσεις είναι διάχυτες. Θύματα αυτών των διακρίσεων οι γυναίκες και οι μαύροι. Η ΔΟΕ και ο ίδιος ο Κουμπερτέν για πολλά χρόνια θα αρνούνται πεισματικά την ισότιμη συμμετοχή στους αγώνες των γυναικών και των μαύρων. Στην Ολυμπιάδα του 1896 η συμμετοχή των γυναικών απαγορεύεται. Μαύροι αθλητές συμμετέχουν, αλλά σε ξεχωριστούς αγώνες. Στην επόμενη Ολυμπιάδα, το 1900 στο Παρίσι, συμμετέχουν για πρώτη φορά 20 γυναίκες, μόνο όμως στο γκόλφ και στο τέννις. Στην Ολυμπιάδα του Σαίντ Λιούις των ΗΠΑ το 1904 συμμετέχουν μόλις 6 γυναίκες και μόνο στο αγώνισμα της τοξοβολίας. Μαύροι αθλητές συμμετέχουν επίσης αλλά πάλι σε ξεχωριστούς αγώνες. Το 1908 στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου η ΔΟΕ αρνείται στους Φινλανδούς αθλητές να παρελάσουν με τη δική τους σημαία αφού η χώρα τους ήταν υπο Ρωσική κατοχή, και αυτοί παρέλασαν χωρίς σημαία. Εφόσον η ΔΟΕ αρνιόταν πεισματικά την ισότιμη συμμετοχή των γυναικών στους αγώνες, οι γυναικείες οργανώσεις με επικεφαλής τη Γαλλίδα Αlice Milliat πρόεδρο της Γυναικείας Διεθνούς Ομοσπονδίας διοργάνωσαν γυναικείες Ολυμπιάδες. Η πρώτη γίνεται στο Παρίσι το 1922. Διαρκεί μια μέρα είναι αφιερωμένη σε αγώνα δρόμου και συμμετέχουν 80 αθλήτριες από 5 χώρες μπροστά σε 20.000 θεατές. Η δεύτερη θα γίνει στο Γκέτεμποργκ 4 χρόνια μετά όπου συμμετέχουν αθλήτριες από 10 χώρες. Η ΔΟΕ θορυβημένη από την απήχηση που είχαν οι γυναικείες Ολυμπιάδες αναγκάζεται να υποχωρήσει. Έτσι το 1928 στην Ολυμπιάδα του Αμστερνταμ συμμετέχουν για πρώτη φορά γυναίκες σε αγωνίσματα στίβου, κάτι που η ΔΟΕ απαγόρευε μέχρι τότε επειδή τα θεωρούσε αντρικά, αν και τελικά η ΔΟΕ δέχτηκε μόνο πέντε αγωνίσματα (100μ, 800μ, άλμα είς ύψος, δισκοβολία, σκυταλοδρομία 4x100) και δεν αναγνώρισε τα μέχρι τότε γυναικεία ρεκόρ. Τελικά θα γίνουν άλλες δυο γυναικείες διοργανώσεις, στην Πράγα το 1930 και στο Λονδίνο το 1934. Στην Ολυμπιάδα του Αμστερνταμ το 1928 επίσημος χορηγός θα είναι η COCA COLA. Παράλληλα το εργατικό κίνημα κάτω από την επιρροή αρχικά των σοσιαλιστών και κατόπιν των κομμουνιστών θα δώσει τη δική του απάντηση στην αστική αντίληψη για τον αθλητισμό. Τον Ιούνιο του 1921 στην Πράγα διοργανώθηκε από την Τσεχοσλοβάκικη Αθλητική Ένωση Εργατών , αθλητικό φεστιβάλ για τον εορτασμό της γέννησης του Τσεχοσλοβάκικου έθνους με τη συμμετοχή αθλητών από 12 χώρες. Αυτή η διοργάνωση θεωρήθηκε η πρώτη ανεπίσημη Εργατική Ολυμπιάδα. Η πρώτη επίσημα Εργατική Ολυμπιάδα θα γίνει στη Φρανκφούρτη το 1925 με 150.000 εργάτες-θεατές. Στις τελετές έναρξης και νίκης δεν υπήρχαν εθνικές σημαίες, αλλά μόνο κόκκινες, και ακουγόταν επαναστατικά εμβατήρια όπως η Διεθνής. Εν τω μεταξύ, το 1919 είχε δημιουργηθεί η 3η Κομμουνιστική Διεθνής που το 1921 φτιάχνει την Κόκκινη Αθλητική Διεθνή με έδρα τη Μόσχα και όπου το 1928 διοργανώνεται η πρώτη Σπαρτακιάδα με τη συμμετοχή 7000 αθλητών από 17 χώρες και 22 αγωνίσματα (αγώνες δρόμου, γυμναστκής, κολύμβησης, ποδοσφαίρου, μπάσκετ, ποδηλασία, σκοποβολή, καθώς επίσης και μηχανοκίνητα αθλήματα όπως αγώνες μοτοσυκλέτας και αυτοκινήτου. Επίσης αγώνες χορού, ποίησης,παραδοσιακής μουσικής). Το 1931 πραγματοποιείται στο Βερολίνο η 2η Σπαρτακιάδα. Τον ίδιο χρόνο η Σοσιαλιστική Διεθνής οργανώνει στη Βιέννη Εργατική Ολυμπιάδα. Συμμετέχουν 80.000 αθλητές και διαγωνίζονται μπροστά σε 250.000 θεατές. Το 1935 με την άνοδο του φασισμού η Κόκκινη Αθλητική Διεθνής και η Σοσιαλιστική Διεθνής Ενωση Φυσικής Αγωγής υπογράφουν μαζί ανοιχτή πρόσκληση προς τους αθλητές όλου του κόσμου να μη συμμετάσχουν στην Ολυμπιάδα του Βερολίνου το 1936. Στο ίδιο μήκος κύματος το 1936 η κυβέρνηση του Λαικού Μετώπου στην Ισπανία οργανώνει Λαική Ολυμπιάδα κόντρα στην Ολυμπιάδα του Βερολίνου. Τρία χρόνια νωρίτερα τα φασιστοειδή της ΔΟΕ απέρριψαν τη Βαρκελώνη για να φιλοξενήσει την Ολυμπιάδα του 1936 και διάλεξαν την φασιστική Γερμανία του Χίτλερ. Για την Λαική Ολυμπιάδα καταφτάνουν στη Βαρκελώνη 6000 αθλητές από χώρες της Ευρώπης, τις ΗΠΑ, την Λατινική Αμερική, την Αλγερία. Αμέσως όμως ξεσπά ο εμφύλιος και οι αγώνες ματαιώνονται. Όμως 2000 αθλητές θα μείνουν να πολεμήσουν στο πλευρό των Δημοκρατικών μέσα από τις γραμμές των Διεθνών Ταξιαρχιών. 300 από αυτούς θα πέσουν πολεμώντας το φασισμό. Το 1937 γίνεται η Εργατική Ολυμπιάδα της Αμβέρσας με τη συμμετοχή και της Σ.Ενωσης. Συμμετέχουν 27.000 αθλητές-εργάτες από 17 χώρες. 50.000 άτομα θα παρακολουθήσουν την τελευταία μέρα των αγώνων και 200.000 άνθρωποι θα πάρουν μέρος στις τελετές λήξης. Το 1932 με κυρίαρχη την οικονομική κρίση του 1929 οι ΗΠΑ αναλαμβάνουν τη διοργάνωση της Ολυμπιάδας στο Λος Αντζελες. Ο αμερικανικός λαός αντιδρά με κινητοποιήσεις θεωρώντας υπερβολική σπατάλη την ανάληψη των αγώνων στην καρδιά της οικονομικής κρίσης. Σε μια διαδήλωση στο Σακραμέντο το βασικό σύνθημα των αγροτών είναι «λαχανικά και όχι αγώνες». Η Ολυμπιάδα του Βερολίνου το 1936 ήταν μια χρυσή ευκαιρία για το ναζιστικό καθεστώς να προπαγανδήσει τη ναζιστική ιδεολογία και την ανωτερότητα της «Αρείας Φυλής». Κατασκευάζονται μεγάλα επιβλητικά έργα υποδομής, για πρώτη φορά γίνεται η αφή της Ολυμπιακής φλόγας και η λαμπαδηδρομία σε σύγχρονη Ολυμπιάδα. Στις 15 μέρες των αγώνων ο ναζιστικός ύμνος Houst Wesse! Lied ακούστηκε 480 φορές !!. Συμμετέχουν 3.961 αθλητές από 49 χώρες. Χώρες όπως οι ΗΠΑ, Τουρκία, Ην.Βασίλειο, Σουηδία,Φινλανδία κ.α. αλλά και χώρες που λίγα χρόνια αργότερα θα τις καταπιεί το ναζιστικό τέρας Γαλλία,Ολλανδία, Βέλγιο, Δανία, Νορβηγία, Πολωνία, Τσεχοσλοβακία. Πολλές ομάδες ανάμεσα τους η Γαλλική και η Ελληνική θα χαιρετίσουν φασιστικά. Στη διάρκεια των αγώνων δεν θα λείψουν οι πολιτικές παρεμβάσεις των αθλητών. Ο Σον Κη- Τσονγκ Κορεατικής καταγωγής, χρυσός ολυμπιονίκης στο μαραθώνιο, αγωνιζόμενος με τα ιαπωνικά χρώματα, στρέφει το κεφάλι του αλλού όταν υψώνεται η ιαπωνική σημαία λόγω της ιαπωνικής κατοχής της Κορέας. Ο Ινδός Dhyan Chand, τρείς φορές πρώτος ολυμπιονίκης στο χόκευ αρνήθηκε επίσημη πρόσκληση του Χίτλερ για μόνιμη εγκατάσταση στη Γερμανία. Ο Γερμανός πυγμάχος Herbert Rounge θα διεκδικήσει από τον ίδιο τον Ρούντολφ Ες την παραμονή του έγχρωμου προπονητή του. Εκείνος όμως που θα επισκιάσει τους αγώνες και θα μείνει στην ιστορία της ολυμπιάδας του 1936 είναι ο μαύρος αθλητής Τζέσε Οουενς ο οποίος με τις νίκες του θα συντρίψει τα ναζιστικά ιδεολογήματα για ανωτερότητα της λευκής, αρείας φυλής. Ο Οουενς ο οποίος στις ΗΠΑ βίωνε καθημερινά το ρατσισμό θα κερδίσει 4 χρυσά μετάλλια ( 100μ, 200μ,4χ100, άλμα εις μήκος). Επιστρέφοντας πίσω στις ΗΠΑ ο Τζέσε Οουενς αδικείται κατάφωρα αφου ο τίτλος του «αθλητή της χρονιάς» πάει στον λευκό Γκλέν Μόρις χρυσό ολυμπιονίκη του δέκαθλου. Όπως θα πει ο ίδιος ο Οουενς αργότερα ο Αμερικανός πρόεδρος Ρούσβελτ δεν του έστειλε ούτε τηλεγράφημα να τον συγχαρεί για τις νίκες του. Οι Γερμανοί ολυμπιονίκες θα πάρουν όλοι το βαθμό του λοχαγού στα SS πλήν του Λόντζ Λονγκ δεύτερος στο άλμα εις μήκος ο οποίος με τις υποδείξεις του και την ενθαρρυνσή του βοήθησε τον Οουενς να προκριθεί και ο οποίος ήταν ο πρώτος που τον συνεχάρηκε μετά την νίκη του. Ο Λοντζ Λονγκ θα σκοτωθεί σαν απλός στρατιώτης στη Σικελία το 1943. Η κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στο ύψος γυναικών Γκρέτελ Μπέργκμαν έμεινε εκτός της Εθνικής Γερμανίας λόγω της Εβραικής της καταγωγής. Το 1948 η Σ.Ενωση οργανώνει στη Μόσχα φοιτητική και εργατική ολυμπιάδα προς μεγάλη δυσαρέσκεια της ΔΟΕ. Μόλις το 1952 η ΔΟΕ θα κάνει δεκτή στους κόλπους της τη Σ.Ενωση ενώ δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να δεχτεί αμέσως το νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ. Το 1952 στο Ελσίνκι η Κίνα αρνείται να συμμετάσχει εξαιτίας της αναγνώρισης της Ταιβάν όπως και το 1956 στη Μελβούρνη. Στη Μελβούρνη δεν θα συμμετάσχουν επίσης η Αίγυπτος, το Ιράκ και η Λιβύη εξαιτίας της επέμβασης των Αγγλογάλλων στο Σουέζ αλλά και η Ισπανία,η Ελβετία και η Ολλανδία εξαιτίας της Σοβιετικής επέμβασης στην Ουγγαρία. Tη δεκαετία του `60 απλώνεται σε ολο τον κόσμο ένα κύμα αμφισβήτησης και ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας. Επαναστατικά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα αναπτύσσονται σε πολλές χώρες της Ασίας, της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής, ο πόλεμος του Βιετνάμ , ο γαλλικός Μάης. Ένα μαζικό αντιρατσιστικό, αντιπολεμικό κίνημα αναπτύσσεται και στις ΗΠΑ. Σε ένα τέτοιο διεθνή περίγυρο γίνεται η Ολυμπιάδα του 1968 στο Μεξικό. Για την δικτατορική κυβέρνηση του Μεξικού οι αγώνες είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να προβάλλει την οικονομική ανάκαμψη και τον «εκσυγχρονισμό» της χώρας. Την ίδια στιγμή η συντριπτική πλειοψηφία του μεξικανικού λαού ζει στα όρια της φτώχειας μέσα στην εξαθλίωση και την ανέχεια. Μετά την εισβολή των δυνάμεων καταστολής στο χώρο του Πανεπιστημίου το καλοκαίρι οι κινητοποιήσεις παίρνουν μεγάλες διαστάσεις. Τον Σεπτ.-Οκτ. παίρνουν τη μορφή εξέγερσης. Στις 2 Οκτ. γίνεται μια τεράστια συγκέντρωση στην πλατεία των Τριών Πολιτισμών. Στρατός, αστυνομία με στρατιωτικά ελικόπτερα θα χτυπήσουν τη συγκέντρωση που θα καταλήξει σε λουτρό αίματος , 300 νεκροί, 1000 τραυματίες, χιλιάδες συλλήψεις. Η ΔΟΕ με μια ψήφο διαφορά θα αποφασίσει τελικά να μην ματαιωθούν οι αγώνες παρά το αίμα που χύθηκε που ξεκίνησαν τελικά στις 10 Οκτ. Το πρωι της 16 Οκτ 1968 ο Αφροαμερικάνος Τόμι Σμίθ θα κάνει παγκόσμιο ρεκόρ στον τελικό των 200μ, δεύτερος τερματίζει ο Αυστραλός Πίτερ Νόρμαν και τρίτος ο επίσης Αφροαμερικάνος Τζον Κάρλος. Όταν ήρθε η ώρα της απονομής οι δυο αφροαμερικανοί ανέβηκαν στο βάθρο με τα αθλητικά τους παπούτσια στο χέρι υπενθυμίζοντας την φτώχεια και την ανεργία στα γκέτο και φορώντας κονκάρδες για τα δικαιώματα των μαύρων. Όταν θα αρχίσει ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ θα υψώσουν τις γαντοφορεμένες γροθιές τους και θα γείρουν τα κεφάλια τους χαιρετίζοντας τη Μαύρη Δύναμη, τους Μαύρους Πάνθηρες και θα περάσουν για πάντα στη σφαίρα του θρύλου. Ο Αυστραλός Πίτερ Νόρμαν φορούσε και εκείνος κονκάρδα διαμάρτυρόμενος για τη ρατσιστική πολιτική της Αυστραλίας. Εκατομμύρια τηλεθεατές σε ολο τον κόσμο κράτησαν την ανάσα τους εκείνα τα λεπτά αφού οι αγώνες μεταδίδονταν ζωντανά από την τηλεόραση. Η ΔΟΕ με πρόεδρο τον Αμερικάνο Ειβερι Μπράντειτζ θα λυσάξει. Ανακοινώνει αμέσως τον αποκλεισμό των δυο αθλητών από τους υπόλοιπους αγώνες,τους διατάζει να εγκαταλείψουν αμέσως το ολυμπιακό χωριό και να γυρίσουν πίσω στις ΗΠΑ και τους κατηγορεί ότι παραβίασαν την αρχή της μη ανάμιξης της πολιτικής με τον αθλητισμό. Ο Τόμι Σμίθ θα πεί: « Αν κερδίσω είμαι Αμερικάνος και όχι μαύρος Αμερικάνος. Αν κάνω κάτι θα με αποκαλέσουν νέγρο. Είμαστε μαύροι και είμαστε περήφανοι για αυτό». O Πίτερ Νόρμαν θα πληρώσει και αυτός το θάρρος του, θα αποκλειστεί από την ολυμπιάδα του Μονάχου. Όταν το 2006 ο Πίτερ Νόρμαν πεθάνει ο Τόμι Σμίθ και ο Τζόν Κάρλος θα κουβαλήσουν το φέρετρο. Λίγες μέρες μετά στις 21 Οκτ. 1968 οι τρείς αφροαμερικανοί αθλητές νικητές στη σκυταλοδρομία 4χ100, Λη Εβανς, Ρον Φρήμαν και Λώρενς Τζαίημς θα εμφανιστούν στην απονομή με μαύρους μπερέδες και υψωμένες γροθιές υπενθυμίζοντας και πάλι τους Μαύρους Πάνθηρες. Ο Μωχάμετ Αλι για πολλούς ίσως ο καλύτερος πυγμάχος όλων των εποχών, τρείς φορές παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών. Χρυσός ολυμπιονίκης το 1960 στη Ρώμη. Γυρνώντας στις ΗΠΑ μετά τη Ρώμη θα πετάξει το μετάλλιο του στον ποταμό Οχάιο γιατί σε κάποιο εστιατόριο θα αρνηθούν να τον σερβίρουν αφου σέρβιραν μόνο λευκούς. Θα τον καλέσουν να υπηρετήσει στο Βιετνάμ τρείς φορές. Θα αρνηθεί και τις τρείς. «Δεν εχω καμμιά διαφωνία με τους Βιετκόνγκ. Κανένας τους δεν με αποκάλεσε ποτέ νέγρο» «Δεν θα κάνω 10.000 μίλια για να βοηθήσω στη δολοφονία και στο κάψιμο άλλων ανθρώπων. Αυτή η διαβολική αδικία πρέπει να τελειώσει». Θα δηλώσει. Θα του αφαιρεθεί ο τίτλος του πρωταθλητή θα αποκλειστεί από κάθε αθλητική διοργάνωση για 3,5 χρόνια ενώ θα καταδικαστεί και σε φυλάκιση 5 ετών, ποινή όμως που θα αναιρεθεί 4 χρόνια αργότερα από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Το 1972 στο Μόναχο, Παλαιστίνιοι της οργάνωσης Μαύρος Σεπτέμβρης θα εισβάλλουν στο κτίριο της ισραηλινής αποστολής και θα αιχμαλωτίσουν 11 ισραηλινούς αθλητές και παράγοντες ζητώντας σε αντάλλαγμα την απελευθέρωση 200 Παλαιστινίων φυλακισμένων από τις ισραηλινές φυλακές. Τελικά θα τους δοθεί άδεια να φύγουν με αεροπλάνο. Όμως στο αεροδρόμιο οι γερμανικές δυνάμεις ασφαλείας θα επέμβουν. Η επέμβαση θα οδηγήσει σε μακελειό. Σκοτώνονται οι όμηροι, Παλαιστίνιοι και δεκάδες άνθρωποι τραυματίζονται. Το Μόναχο θα οδηγήσει σε αναθεώρηση των κανόνων ασφαλείας και με ενδιάμεσους σταθμούς την Ατλάντα το 1996 όπου θα εκραγεί βόμβα στο ολυμπιακό χωριό με έναν νεκρό και 110 τραυματίες και φυσικά την 11η Σεπτ. που θα συνοδευτεί από τρομουστερία και την «εκστρατεία» του Αμερικανικού και ευρωπαικού ιμπεριαλισμού ενάντια στην «τρομοκρατία» θα οδηγηθούμε στην παράνοια (Αθήνα 2004, Λονδίνο 2012) δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, με δεκάδες χιλιάδες ενόπλους των δυνάμεων ασφαλείας, πολεμικά πλοία, συστοιχείες πυραύλων και ελικόπτερα σε μια καταφανή προσπάθεια τρομοκράτησης των λαών.
Το 1980 την Ολυμπιάδα της Μόσχας θα μποϊκοτάρουν οι ΗΠΑ και 60 ακόμη χώρες με πρόσχημα την εισβολή στο Αφγανιστάν. Ο πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ απείλησε όποιον αμερικανό αθλητή θα συμμετείχε με αφαίρεση διαβατηρίου. Ήταν μία ακόμα υποκριτική ενέργεια των ΗΠΑ γιατί μόλις λίγους μήνες πριν είχαν εμπλακεί σε πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς στο Ιράν. Την Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες θα μποϊκοτάρει με τη σειρά της η Σ. Ένωση και οι δορυφόροι της. Η Ολυμπιάδα της Σεούλ το 1988 θα μείνει σαν «Ολυμπιάδα της Ντόπας». Το 1992 στη Βαρκελώνη η ΔΟΕ απαγορεύει στη Γιουγκοσλαβία να πάρει μέρος στους αγώνες και έτσι οι αθλητές της θα παρελάσουν με την ολυμπιακή σημαία εκτός από την Κροατία, Σλοβενία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη που θα συμμετείχαν σαν ξεχωριστά κράτη. Η Γιουγκοσλαβία θα αποκλειστεί και το 1996 στην Ατλάντα σαν υπεύθυνη του πολέμου στους αγώνες που θα μείνουν σαν αγώνες της Coca Cola αφού όλα θα έχουν τη σφραγίδα της. Το 2004 στην Αθήνα η ΔΟΕ θα απαγορεύσει στη Σοφία Σκοράφα να αγωνιστεί με τα χρώματα της Παλαιστίνης.
Η βαθιά βουτηγμένη στην αμαρτία και τη διαφθορά ΔΟΕ και οι περιβόητοι «Αθάνατοι» δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα συνονθύλευμα ξεπεσμένων αριστοκρατών, φασιστοειδών, έκπτωτων μοναρχών, δικτατόρων και κοινών απατεώνων. Η ΔΟΕ δημιουργήθηκε το 1894. Πρώτος της πρόεδρος ήταν ο Έλληνας Δημήτριος Βικέλας (1894-96) και δεύτερος ο Κουμπερτέν (1896-1925). Από τότε έχουν περάσει συνολικά 8 πρόεδροι με τελευταίο τον Βέλγο Ζακ Πονγκ που είναι απ’ το 2001 και συνεχίζει. Ο κουμπερτέν ήταν φανατικά αντίθετος στη συμμετοχή γυναικών και πολλοί άλλοι «αθάνατοι» πίστευαν στην ανωτερότητα της λευκής φυλής απέναντι στη μαύρη ενώ ο Βέλγος Ανρί ντε Μπαγιέ Λατούρ (1925-1942) και ο Αμερικάνος Ειβερι Μπράντειτζ (1952-1972)πρόεδροι και οι δύο της ΔΟΕ ήταν φανατικοί αντισημίτες και συνεργάστηκαν με τους Ναζί ενώ ο γνωστός και σε μας Χουάν Αντόνιο Σάμαρανγκ (1980-2001) ήταν υπουργός του Φράνκο. Η Χέραλντ Τρίμπιουν σε δημοσίευμα της το 2000 ανέφερε ότι από τα 113 μέλη των «αθανάτων» της ΔΟΕ έως και 40 από αυτούς έχουν τέτοια φήμη που δε θα έπρεπε να βρίσκονται στο Σύδνεϋ. Άτομα όπως ο Γκαφούρ Ραχίμοφ που διακινούσε πλαστά δολάρια στην Πολωνία, ο Καρλ Τσινγκ και ο Ιβάν Σλάβκοφ που βαρύνονται για οικονομικά σκάνδαλα και ο Μπομπ Χασάν υπόδικος ανακατεμένος σε σκάνδαλα του Ινδονήσιου δικτάτορα Σουχάρτο. Μάλιστα ο τότε πρόεδρος της ΔΟΕ Σάμαρανκ έστειλε επιστολή στον πρωθυπουργό της Αυστραλίας έτσι ώστε να επιτραπεί σε κάποια από αυτά τα κατακάθια να παραβρεθούν στο Σύδνεϋ όπου οι Αυστραλιανές αρχές τους είχαν απαγορεύσει την είσοδο. Το 2002 με την ευκαιρία των χειμερινών Ολυμπιακών του Σολτ Λεικ στις ΗΠΑ πολλά μέλη της ΔΟΕ κατηγορήθηκαν για διαφθορά, 7 αναγκάστηκαν να απομακρυνθούν ενώ άλλα 4 μέλη της παραιτήθηκαν. Η ΔΟΕ σαν διοργανωτής τέτοιων κολοσσιαίων επιχειρήσεων εισπράττει και ανάλογα οφέλη. Το 1972 η ΔΟΕ είχε εισοδήματα 73 εκ. δολάρια και το 1992 πάνω από 780 εκ. δολάρια ενώ το 1996 από τηλεοπτικά δικαιώματα, χορηγούς, εισιτήρια είχε 2 δις 300 εκ. δολάρια (2.300.000.000).
Αναμφίβολα το ποδόσφαιρο είναι το μαζικότερο, το λαϊκότερο και το δημοφιλέστερο άθλημα. Σαν τέτοιο δε θα μπορούσε να μείνει μακριά από τα αδηφάγα βλέμματα μονοπωλιακών κολοσσών και των κυρίαρχων τάξεων τόσο σαν ένα απέραντο πεδίο κέρδους όσο και σαν μέσο χειραγώγησης των μαζών, κυρίως μέσα από μεγάλες διοργανώσεις MUNDIAL, EURO και όχι μόνο.
Το MUNDIAL διοργανώνεται από τη FIFA κάθε 4 χρόνια από το 1930 ενώ το EURO διοργανώνεται από την ΟΥΕΦΑ απ΄ το 1960 επίσης κάθε 4 χρόνια. Το πρώτο MUNDIAL που μεταδόθηκε τηλεοπτικά ήταν του 1954 ενώ σήμερα έχει τη μεγαλύτερη τηλεθέαση μακράν όλων των άλλων διοργανώσεων. Το MUNDIAL του 2002 το παρακολούθησαν 28,2 εκατ. ενώ τον τελικό 1,1 δις τηλεθεατές!! Όπως και οι Ολυμπιάδες έτσι και το MUNDIAL πολλές φορές χρησιμοποιήθηκε για την προώθηση πολιτικών, οικονομικών σκοπιμοτήτων και για τον εξωραϊσμό βαρβάρων δικτατορικών καθεστώτων.
Το MUNDIAL του 1934 το διοργανώνει η Ιταλία η οποία θα είναι και η νικήτρια χώρα. Ο Μουσολίνι θα το μετατρέψει σε μια προπαγανδιστική φιέστα για το καθεστώς του ενώ οι Ιταλοί παίχτες λόγω και της τελικής τους επικράτησης εξυμνήθηκαν σαν παραδείγματα για την ανωτερότητα της φυλής. Το MUNDIAL του 1938 στη Γαλλία με νικήτρια χώρα πάλι την Ιταλία θα είναι μια ακόμα φορά προπαγανδιστική ευκαιρία περί της ανωτερότητας της φυλής.
Το MUNDIAL του 1978 γίνεται στην Αργεντινή. Είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για την αιματοβαμμένη χούντα του Βιντέλα για τον εξωραϊσμό του καθεστώτος. Ο λαός στενάζει κάτω από την χούντα. Οι φυλακισμένοι, οι εξαφανισμένοι, οι νεκροί χιλιάδες. Ξοδεύονται τεράστια ποσά για τη διοργάνωση. Η παρουσία του στρατού έξω από τα γήπεδα έντονη και πριν από κάθε αγώνα γίνεται εντονότερη σε τέτοιο βαθμό ώστε παίχτες ξένων ομάδων να μιλήσουν για ψυχολογικό πόλεμο. Το MUNDIAL του 1986 γίνεται στο Μεξικό. Οι φίλαθλοι που γεμίζουν τα γήπεδα μετατρέπουν τις κερκίδες σε βήμα μαζικών διεκδικήσεων κατά της φτώχειας φωνάζοντας : « Θέλουμε φασόλια όχι γκολ». Η διοργάνωση ήταν μια καλή ευκαιρία για την κυβέρνηση του Μεξικού να κρύψει τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός, φτώχεια, εξαθλίωση, άθλια οικονομική κατάσταση. Το όργιο κερδοσκοπίας που στήθηκε από τις πολυεθνικές για την κατασκευή γηπέδων ερεθίζει ακόμα περισσότερο το λαό. Μαζικές, μαχητικές διαδηλώσεις γίνονται πριν από κάθε παιγνίδι που καταγγέλλουν την κυβερνητική πολιτική και πολλές από αυτές βάφονται στο αίμα.
Φυσικά το ποδόσφαιρο μπορεί να έχει εξυπηρετήσει δικτάτορες και να έχει μετατραπεί από μέσο παιγνιδιού, άθλησης ή θέαμα σε μέσο για την εξασφάλιση του κέρδους και την επιβολή της ιδεολογικής κυριαρχίας των κυρίαρχων τάξεων. Όμως και παρ’ όλο που τα γκολ δεν έχουν αντιιμπεριαλιστικό χρώμα και χωρίς να γίνεται λαθραία ανάγνωση της ταξικής πόλης δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα από αυτό εκφράστηκε η προσδοκία της αντίστασης.
Η Μπαρτσελόνα στη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου έπαιζε φιλικά παιγνίδια στο εξωτερικό για να προπαγανδίσει τον αγώνα των δημοκρατικών. Ο Νίκος Γύδας, άσσος του Ολυμπιακού στη διάρκεια της κατοχής, καπετάνιος του 5ου επίλεκτου λόχου του ΕΛΑΣ Κοκκινιάς με πολλές μάχες στο ενεργητικό του στην Κατοχή και στα Δεκεμβριανά. Συλλαμβάνεται το 1945. Θα περάσει από τις φυλακές Αβέρωφ, Αίγινας, Κέρκυρας χωρίς να υπογράψει δήλωση. Θα εκτελεστεί στις 19 Νοεμβρίου στην Κέρκυρα 27 χρονών με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Τα τελευταία του λόγια προς τους συγκρατούμενους του ήταν : «Νενικήκαμεν. Ζήτω οι Ολυμπιονίκες του σοσιαλισμού. Γεια σας συναθλητές μου».
Εδώ αξίζει να αναφερθούμε στην πραγματικά συγκλονιστική ιστορία των παικτών της Δυναμό Κιέβου το 1942-43. Στη γερμανοκρατούμενη Ουκρανία, στο Κίεβο το καλοκαίρι του 1942 οι Γερμανοί θα εντοπίσουν κάποιους παίκτες της Δυναμό Κιέβου και θα τους αναγκάσουν να δημιουργήσουν μια ομάδα για να παίξει με τις ομάδες των γερμανικών στρατιωτικών μονάδων. Τελικά γίνεται μια ομάδα από παίκτες της Δυναμό Κιέβου και της Λοκομοτίβ Κιέβου και ονομάζεται «Σταρτ». Η Σταρτ κερδίζει επανειλημμένα τις γερμανικές ομάδες. Τελικά οι Γερμανοί θα κάνουν της καλύτερη τους ομάδα αλλά στις 17 Ιουλίου Η Σοβιετική ομάδα θα τους συντρίψει με σκορ 6-0. Στη συνέχεια η Σταρ θα χάσει από ομάδα Ούγγρων αιχμαλώτων. Οι Γερμανοί θεωρούν ότι ήρθε η ώρα για τη ρεβανς. Έτσι οργανώνεται ένας αγώνας για τις 6 Αυγούστου μεταξύ της Σταρ και της μέχρι τότε θεωρούμενης ανίκητης ομάδας της Χουφτβάφε “Flakelf”. Ο αγώνας αναγγέλλεται από τις εφημερίδες και παίρνει μεγάλη δημοσιότητα. Παρά της προσδοκίες των Γερμανών η “Flakelf” θα συντριβεί με 5-1. Στις 9 Αυγούστου οι Γερμανοί θα χάσουν ξανά και στις 16 Αυγούστου του 1942 μια άλλη γερμανική ομάδα η «Rukh” θα πάθει πανωλεθρία με 8-0. Αφού οι Γερμανοί φασίστες δεν μπορούν να κερδίσουν τη Σοβιετική ομάδα στα γήπεδα θα κάνουν αυτό που ξέρουν πολύ καλά. Οι καλύτεροι παίκτες της «Σταρ» συλλαμβάνονται και βασανίζονται μέχρι θανάτου. Το Φεβρουάριο του ’43 άλλοι τρεις παίκτες θα σκοτωθούν στη διάρκεια εξέγερσης και μόνο τρεις καταφέρνουν να δραπετεύσουν και να σωθούν.
Η Απριλιανή χούντα θα διώξει τον ελληνογάλλο άσσο του Ολυμπιακού Ρομέν Αργυρούδη μαζί με τη σύζυγό του που είχε συλληφθεί επειδή μοίραζε προκηρύξεις. Το 1997 ο άσσος της Λίβερπουλ Ρόμπι Φάουλερ θα σηκώσει τη φανέλα του μετά από το γκολ για να φανεί το μπλουζάκι που φορούσε από κάτω με μήνυμα συμπαράστασης στους απεργούς λιμενεργάτες. Η FIFA τον τιμωρεί με πρόστιμο. Λίγα χρόνια μετά, το ίδιο θα κάνει ο Αργεντίνος Σορίν. Το μπλουζάκι του θα γράφει : «Αλληλεγγύη στους απεργούς εκπαιδευτικούς».
Ο όρος “doping” εμφανίζεται για πρώτη φορά σε αγγλικό λεξικό το 1889. Το ντόπινγκ δοκιμάστηκε αρχικά σε άλογα που τους έδιναν στρυχνίνη. Το 1904 στην Ολυμπιάδα του Σαιντ Λιουις ο νικητής του μαραθωνίου Τόμας Χικς καταρρέει μετά τον τερματισμό επειδή κατανάλωσε μπράντι και στρυχνίνη. Αυτό θεωρείται επίσημα το πρώτο κρούσμα ντόπινγκ. Το 1935 ναζί επιστήμονες απομονώνουν την αντρική ορμόνη τεστοστερόνη. Θα τη χορηγούν στους Γερμανούς στρατιώτες για να αυξάνεται η επιθετικότητα τους. Η ουσία θα χορηγηθεί σε Γερμανούς αθλητές στην Ολυμπιάδα του ’36. Το 1954 η ομάδα της Δ. Γερμανίας κατακτά το MUNDIAL. Τις επόμενες μέρες οι Γερμανοί ποδοσφαιριστές νοσηλεύονται με ίκτερο και προβλήματα στο συκώτι. Το 1960 στους Ολυμπιακούς της Ρώμης καταγράφεται ο πρώτος θάνατος αθλητή από αναβολικά όταν ο Δανός ποδηλάτης Κνουτ Γένσεν πεθαίνει κατά τη διάρκεια της κούρσας των 100 χλμ. Από υπερβολική δοση αμφεταμίνης. Το 1967 στον ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας πεθαίνει ο 29χρονος Βρετανός ποδηλάτης Τόμι Σίμπσον από χρήση αμφεταμινών.
Η IAAF απαγορεύει το ντόπινγκ το 1928 και η FIFA το 1966. Στην Ολυμπιάδα του 1964 θα γίνει ο πειραματικός έλεγχος αλλά μόλις το 1968 η ΔΟΕ θα θεσπίσει επίσημα τον έλεγχο ντόπινγκ. Το 1984 στο Λος Άντζελες οι Αμερικανοί θα χρησιμοποιήσουν κατά κόρον τις μεταγγίσεις αίματος. Το 1985 η εταιρεία βιοτεχνολογίας Amgen παρασκευάζει την ουσία ΕΠΟ (ερυθροποιητίνη) που θα γίνει αιτία να πεθάνουν τουλάχιστον 20 Ευρωπαίοι ποδηλάτες τη δεκαετία του ’90. Το 1987 πεθαίνει η Δυτικογερμανίδα επταθλήτρια Μπιργκίτ Ντρέσελ σε ηλικία 26 ετών από τοξικό αλλεργικό σοκ λόγω χρήσης χημικών ουσιών. Η Ολυμπιάδα της Σεούλ το 1988 θα μείνει μεταξύ των ειδικών σαν «Ολυμπιάδα της Ντόπας» εξαιτίας της εκτεταμένης χρήσης αναβολικών. Ο Καναδός Μπεν Τζόνσον μετά το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100μ. θα βρεθεί θετικός ση στανοζολόλη και θα του αφαιρεθεί το μετάλλιο, ενώ εκπρόσωπός του ιατρικού κατεστημένου των ΗΠΑ θα πει για τα ρεκόρ της Σεούλ: « Ποια ρεκόρ, ποιων αθλητών; Όλα αυτά είναι δικά μας επιτεύγματα , εμείς τα πετύχαμε». Το 1989 η πρώην ομοσπονδιακή προπονήτρια της ομάδας στίβου των ΗΠΑ Πατ Κόνολι θα καταθέσει ενώπιον της Αμερικανικής Γερουσίας ότι στην Ολυμπιάδα της Σεούλ το 40% των Αμερικανίδων αθλητριών έκανε χρήση αναβολικών πριν τους αγώνες. Η παγκόσμια πρωταθλήτρια των 100μ και 200μ Φλόρενς Γκρίφιθ Τζόινερ θα πεθάνει το 1998 δέκα χρόνια μετά το ρεκόρ της από χρήση στεροειδών. Οι ολυμπιακοί της Ατλάντα θα ονομαστούν από τους ειδικούς «Αγώνες της Κρεατίνης» εξαιτίας της εκτεταμένης χρήσης της νεοφερμένης αυξητικής ορμόνης ενώ στην Ολυμπιάδα του Σύδνεϋ θα έχει την «τιμητική» της η ΕΡΟ. Η Μάριον Τζόουνς θα κερδίσει 5 μετάλλια στους αγώνες για να ομολογήσει αργότερα η ίδια ότι έκανε χρήση αναβολικών. Η Ολυμπιάδα του 2004 είναι η Ολυμπιάδα της THG ( τετραυδρογεστρινόνη) δημιούργημα της αμερικανικής εταιρείας διατροφικών συμπληρωμάτων BALCO ενώ και στη φετινή Ολυμπιάδα 108 αθλητές αποκλειστήκαν πριν καν φτάσουν στο Λονδίνο επειδή βρέθηκαν θετικοί. Και ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Και στην πρώην Α .Γερμανία είχε γίνει μια πολύ οργανωμένη δουλειά με σκοπό την παραγωγή υπεραθλητών. Πειραματίστηκαν πάνω σε διάφορους τρόπους ντοπαρίσματος. Πολλοί ποδοσφαιριστές πεθαίνουν στον αγωνιστικό χώρο από καρδιακά προβλήματα που συνδέονται άμεσα με τη χρήση αναβολικών ενώ ο συνδυασμός αυξητικής ορμόνης και τεστοστερόνης κάνει θραύση μεταξύ των αθλητών στις προηγμένες χώρες. Στο NBA και το αμερικάνικο μπέηζμπολ οι έλεγχοι είναι ανύπαρκτοι ενώ για να αγωνιστεί η αμερικανική ομάδα μπάσκετ στους Ολυμπιακούς υπογράφεται συμβόλαιο ότι δεν θα περάσει από έλεγχο ουσιών.
Όσον αφορά τους Έλληνες αθλητές, το 1984 στο Λος Άντζελες η Άννα Βερούλη θα βρεθεί θετική στην νανδρολόνη. Θετικοί θα βρεθούν ακόμα ο αρσιβαρίστας Σεραφείμ Γραμματικόπουλος και ο Δημήτρης Ζαρζαβατσίδης που θα αποκλειστεί. Το 1996 ο αρσιβαρίστας Χρήστος Κωνσταντινίδης θα καταγγείλει τον προπονητή Χρήστο Ιακώβου ότι χορηγεί στους αθλητές του απαγορευμένες ουσίες. Εξ’ άλλου είναι γνωστό το σκάνδαλο για το ομαδικό ντοπάρισμα 11 αθλητών της άρσης βαρών μελών της Εθνικής Ομάδας. Το 2004 θα αφαιρεθεί το μετάλλιο από τον αρσιβαρίστα Λεωνίδα Σαμπάνη αφού θα βρεθεί στα ούρα του τεστοστερόνη. Και φυσικά η υπόθεση Τζέκου, Κεντέρη, Θάνου.
Έχει υπολογιστεί πως πάνω από 1 εκατ. Αμερικανοί ηλικίας από μαθητές λυκείου μέχρι και ώριμους ενήλικες κάνουν χρήση αναβολικών. Ο αριθμός αυξάνεται συνεχώς. Το 1993 σε μελέτη που έγινε στον Καναδά στη διάρκεια ενός έτους εκτιμήθηκε ότι 83.000 παιδιά ηλικίας 11-18 ετών έκαναν χρήση αναβολικών. Ακόμα και αθλητές παραολυμπιάδων έχουν βρεθεί ντοπαρισμένοι. Η Κίνα που επίσης έχει δημιουργήσει έναν ολόκληρο μηχανισμό έδινε αναβολικά μέχρι και σε αθλητές σκοποβολής. Τα αναβολικά πλέον δεν αφορούν μερικές εκατοντάδες πρωταθλητές αλλά και χιλιάδες παιδιά και εφήβους, σε πολλές χώρες κυρίως τις πιο προηγμένες. Καταληκτικά τα αναβολικά είναι μια τεράστια πολύπλοκη βιομηχανία πολλών δις όπου εμπλέκονται χημικές βιομηχανίες, βιολογικά και βιοκινητικά εργαστήρια, ερευνητικά κέντρα, κυβερνήσεις καθώς και η ίδια η ΔΟΕ. Η ΔΟΕ απαγορεύει μόλις έξι κατηγορίες ουσιών και τρεις μεθόδους ενισχυμένης απόδοσης. Στο Σύδνεϋ από τους 10000 αθλητές μόνο 300 ελέγχθηκαν, ενώ η ίδια η Αυστραλία σύμφωνα με δημοσιεύματα της εφημερίδας Age της Μελβούρνης είναι από τις πρώτες χώρες παραγωγής παράνομων αναβολικών και στεροειδών. Επίσης η ΔΟΕ το 1984 στο Λος Άντζελες και στην Ατλάντα το 1996 κατηγορήθηκε για συγκάλυψη θετικών δειγμάτων. Και όπως λένε και οι ειδικοί σοβαρό ντόπινγκ χωρίς τη συμμετοχή (συνταγογράφηση), την καθοδήγηση και τη συνεχή παρακολούθηση γιατρών δεν μπορεί να υπάρξει. Αναζητώντας διαρκώς ουσίες που δεν ανιχνεύονται, τις δοκιμάζουν πάνω στους αθλητές «πειραματόζωα» μετατρέποντας τους σε ρομπότ, αδιαφορώντας για την υγεία τους.
Οι μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις σαν τεράστιες εμπορευματικές και ιδεολογικές διεθνείς επιχειρήσεις αφήνουν και τεράστια κέρδη για τα μονοπώλια που «ευγενικά» ονομάζονται χορηγοί. Για τις διοργανώτριες χώρες σημαίνουν μεγάλα κατασκευαστικά ή πολιτιστικά έργα με τα αντίστοιχα οικονομικά οφέλη για ομίλους ξένους και εγχώριους που εμπλέκονται σε αυτά. Τα συνολικά κόστη τέτοιων διοργανώσεων ζαλίζουν και πολλές φορές είναι βαριά ακόμα και για ισχυρές οικονομικά χώρες. Η Ολυμπιάδα του Μόντρεαλ το 1976 το άφησε χρεωμένο μέχρι και το 2005. Ήταν μια τεράστια οικονομική αποτυχία. Μόνο η κατασκευή του ολυμπιακού σταδίου κόστισε 1 δις δολάρια. Τρεις φορές περισσότερο από τον αρχικό προϋπολογισμό. Η Ν. Κορέα, τρία χρόνια μετά την ολυμπιάδα στη Σεούλ το 1988, είχε καταφέρει να εισπράξει μόλις το 40% των οφειλών.
Όσο για την Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004 αν σκεφτεί κανείς ότι μόλις λίγα χρόνια μετά η χώρα και ο ελληνικός λαός βιώνουν την χειρότερη οικονομική κρίση της ιστορίας τους, η ανάληψη τους από την κυβέρνηση Σημίτη ήταν ένα ανοσιούργημα ένα τεράστιο έγκλημα με ανυπολόγιστες συνέπειες. Σύμφωνα με δημοσιεύματα της Real News 30/4/2011 το συνολικό κόστος ήταν 13,5 δις ευρώ, ενώ σύμφωνα με την Ελευθεροτυπία 13/3/2010 το συνολικό κόστος κυμαίνεται από 20-30 δις ευρώ. Μάλλον ποτέ δε θα μάθουμε το ακριβές ποσό. Σύμφωνα πάντα με τη Real News ενώ ο κάθε Αυστραλός πολίτης πλήρωσε 75 ευρώ για την ολυμπιάδα του Σύδνεϋ, ο Έλληνας πλήρωσε 844 ευρώ, λόγω υπερκοστολογήσεων. Μόνο το περιβόητο σύστημα ασφαλείας C41, που τελικά δε λειτούργησε ποτέ, κόστισε 356 εκατ. ευρώ. Το αρχικό κόστος για την ασφάλεια των αγώνων προβλέπονταν στα 750 εκ. ευρώ και τελικά έφτασε το 1,5 δις ευρώ. 10 βουλευτές από διάφορα κόμματα (ΝΔ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ) ζήτησαν να γίνει εξεταστική επιτροπή για να διερευνήσει τις υπερκοστολογήσεις των Ολυμπιακών του 2004. Φυσικά μπαίνει εύλογα το ερώτημα "πού ήταν όλοι αυτοί τότε;" Τότε που συντεταγμένοι όλοι μαζί κυβέρνηση, πολιτικό σύστημα, βουλευτές, κυρίαρχες τάξεις και τα παπαγαλάκια τους των ΜΜΕ μιλούσαν όλοι για την «ισχυρή Ελλάδα» για τη μοναδική ευκαιρία της χώρας, για τον τουρισμό, για τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις που θα δοθούν στους πολίτες και που χρόνια τώρα κυριολεκτικά σαπίζουν.
Στην Ολυμπιάδα του 1896 στην Αθήνα συμμετείχαν 14 χώρες και 241 αθλητές. Στην επόμενη το 1900 στο Παρίσι συμμετείχαν 29 χώρες και 997 αθλητές ενώ στο Πεκίνο το 2008 συμμετείχαν 204 χώρες και 11028 αθλητές και στο Λονδίνο επίσης 204 χώρες και πάνω από 10500 αθλητές. Τα μεγέθη πλέον είναι τεράστια, όπως τεράστια είναι και τα κέρδη για τους κολοσσούς που κατ’ ευφημισμόν ονομάζονται χορηγοί. Μπροστά στα κολοσσιαία κέρδη οι αθλητές επιβάλλεται να ντοπαριστούν για να έχουν καλές επιδόσεις, η άμιλλα και ο μαζικός αθλητισμός αντικαθίστανται από τον πρωταθλητισμό, ο αθλητισμός απ’ το υπερθέαμα, και παράλληλα, στ’ όνομα της ασφάλειας, βροχή τα αντιλαϊκά μέτρα, οι δημοκρατικές ελευθερίες πάνε περίπατο, οι εργασιακές σχέσεις ξεθεμελιώνονται. Στην ασφάλεια της Ολυμπιάδας του 2004 στην Αθήνα συμμετείχαν επτά χώρες (ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, Ισραήλ, Ισπανία, Αυστραλία). Στρατιές ένστολων, πρακτόρων, χαφιέδων ντόπιων και ξένων αλώνιζαν τη χώρα (45000). Απαγορεύσεις κυκλοφορίας, συνεχείς έλεγχοι, ηλεκτρονικά φακελώματα, περιοχές εκκενώθηκαν.
Το κόστος της Ολυμπιάδας του Λονδίνου ξεπέρασε τα 14 δις ευρώ με υπερβάσεις του αρχικού προϋπολογισμού που φτάνουν το 101%. Μόνο για τα μέτρα ελέγχου του πλήθους δαπανήθηκαν 23 εκ. ευρώ. Οι υποβαθμισμένες συνοικίες του Λονδίνου «καθαρίστηκαν», εγκαταλελειμμένα κτίρια γκρεμίστηκαν, γκέτο μεταναστών διαλύθηκαν, το έργο είναι γνωστό. Όσο για τα μέτρα ασφαλείας, κανονική παράνοια. Δεκάδες χιλιάδες ένστολοι, στρατός, αστυνομία, σεκιουριτάδες, ακόμα και 3800 πράκτορες της αντικατασκοπίας (ΜΙ5) αεροπλάνα της RAF στον αέρα, αεροπλανοφόρο στον Τάμεση, συστοιχίες πυραύλων. Όπως έγραψε η “Daily Mail” "Κάπως έτσι ήταν το Λονδίνο στη διάρκεια του Β. Παγκοσμίου Πολέμου". Απαγορεύτηκαν ακόμα και τα μπλουζάκια με τη στάμπα του Τσε. Όποιος φορούσε τέτοιο δεν θα μπορούσε να μπει στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Ο Κόφι Ανάν πρώην Γ.Γ. του ΟΗΕ είχε πει ότι: «Τα ολυμπιακά ιδεώδη είναι και ιδεώδη των Ηνωμένων Εθνών, ανοχή, ισότητα, ίση μεταχείριση και πάνω απ’ όλα ειρήνη. Μαζί οι ολυμπιακοί αγώνες και τα Ηνωμένα Εθνη μπορούν να γίνουν μια νικηφόρα ομάδα». Οι μεγάλες διοργανώσεις και κυρίως οι Ολυμπιάδες είναι χρυσές ευκαιρίες για τις πολυεθνικές, αλλά επικίνδυνες για τα λαϊκά συμφέροντα.
Οι Ολυμπιακοί του Λονδίνου τελείωσαν, τα φώτα έσβησαν, η αυλαία έπεσε. Όλη αυτή η γκλαμουριά, η φανταχτερή διοργάνωση, είναι τελικά πολύ μακριά από τις υποβαθμισμένες συνοικίες του Λονδίνου, τις εργατουπόλεις του Λίβερπουλ, του Μάντσεστερ και εν τέλει απ’ τα πραγματικά προβλήματα του αγγλικού λαού.
