ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟΣ, ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ
Β. Ι. Λένιν
…Τον αγώνα όμως ενάντια στην «εργατική αριστοκρατία» τον διεξάγουμε εξ ονόματος της εργατικής μάζας και για να τραβήξουμε την εργατική μάζα με το μέρος μας. Τον αγώνα ενάντια στους οπορτουνιστές και σοσιαλ-σωβινιστές αρχηγούς τον διεξάγουμε επίσης για να τραβήξουμε την εργατική τάξη με το μέρος μας. Θα ήταν ανοησία να ξεχνάει κανείς αυτήν τη στοιχειώδικη και εξόφθαλμη αλήθεια. Και ακριβώς τέτοια ανοησία κάνουν οι «αριστεροί» γερμανοί κομμουνιστές, που εξαιτίας της αντιδραστικότητας και της αντεπαναστατικότητας της κορυφής των συνδικάτων, βγάζουν το συμπέρασμα ότι… πρέπει να βγουν από τα συνδικάτα!! Να μη δουλεύουν σ’ αυτά!! Να δημιουργούν νέες, επινοημένες μορφές εργατικής οργάνωσης!! Ασυγχώρητη βλακεία, ισοδύναμη με την πιο μεγάλη υπηρεσία, που μπορούν να προσφέρουν οι κομμουνιστές, στην αστική τάξη. Γιατί οι δικοί μας μενσεβίκοι, όπως και όλοι οι οπορτουνιστές, σοσιαλ-σωβινιστές, καουτσκικοί ηγέτες, των συνδικάτων, δεν είναι τίποτα άλλο παρά «πράχτορες της αστικής τάξης στο εργατικό κίνημα» (όπως λέγαμε πάντοτε για τους μενσεβίκους) ή «εργατικοί εντολοδόχοι της τάξης των κεφαλαιοκρατών» (Labor lieutenants of the capitalist class) σύμφωνα με τη θαυμάσια και πολύ σωστή έκφραση των οπαδών του Ντανιέλ ντε-Λεόνε στην Αμερική. Το να μη δουλεύεις στα αντιδραστικά συνδικάτα σημαίνει ότι εγκαταλείπεις τις αδύνατα αναπτυγμένες ή καθυστερημένες εργατικές μάζες στην επιρροή των αντιδραστικών ηγετών, των πραχτόρων της αστικής τάξης, των αριστοκρατών εργατών ή των «αστοποιημένων εργατών» (διάβασε σχετικά το γράμμα του Ένγκελς στο Μαρξ για τους άγγλους εργάτες, το 1858).
Η ανόητη, ακριβώς, «θεωρία» για τη μη συμμετοχή των κομμουνιστών στα αντιδραστικά συνδικάτα δείχνει πολύ καθαρά πόσο επιπόλαια οι «αριστεροί» κομμουνιστές αντικρίζουν το ζήτημα της επίδρασης στις «μάζες», και πόση κατάχρηση κάνουν με τις κραυγές τους σχετικά με τη «μάζα». Για να μπορέσεις να βοηθήσεις τη «μάζα» και να καταχτήσεις τη συμπάθεια, την αγάπη και την υποστήριξη της «μάζας», δεν πρέπει να φοβάσαι τις δυσκολίες, δεν πρέπει να φοβάσαι τις στρεψοδικίες, τις τρικλοποδιές, τις προσβολές, τις καταδιώξεις από μέρους των «αρχηγών» (που, όντας οπορτουνιστές και σοσιαλ-σωβινιστές, συνδέονται στις περισσότερες περιπτώσεις άμεσα ή έμμεσα με την αστική τάξη και την αστυνομία), αλλά να δουλεύεις υποχρεωτικά εκεί όπου βρίσκεται η μάζα. Πρέπει να είσαι σε θέση να κάνεις κάθε θυσία, να υπερνικάς τα πιο μεγάλα εμπόδια, για να διεξάγεις μια συστηματική, επίμονη, σταθερή και υπομονετική προπαγάνδα και ζύμωση ίσα-ίσα σε κείνα τα ιδρύματα, τους συλλόγους και τα συνδικάτα, ακόμα και στα πιο αντιδραστικά, που έχουν προλεταριακές ή μισοπρολεταριακές μάζες. (…)
Γιατί το καθήκον των κομμουνιστών είναι, ακριβώς, να ξέρουν να πείθουν τους καθυστερημένους, να ξέρουν να δουλεύουν ανάμεσά τους και όχι να απομακρύνονται απ’ αυτούς με επινοημένα, παιδιάστικα- «αριστερά» συνθήματα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, οι κύριοι Χόμπερς, Χέντερσον, Ζουό, Λέγκιν ευγνωμονούν τους «αριστερούς» αυτούς επαναστάτες, που σαν τη γερμανική αντιπολίτευση «αρχών» (ο θεός να μας φυλάει από παρόμοια πολιτική «αρχών»!) ή σαν μερικούς επαναστάτες από τους αμερικανούς «Βιομηχανικούς εργάτες του κόσμου», προπαγανδίζουν την αποχώρηση από τα αντιδραστικά συνδικάτα και την άρνηση να δουλεύουν σ’ αυτά. Δεν υπάρχει αμφιβολία, οι κύριοι αρχηγοί του οπορτουνισμού θα καταφύγουν σε όλες τις μανούβρες της αστικής διπλωματίας, στη βοήθεια των αστικών κυβερνήσεων, των παπάδων, της αστυνομίας, των δικαστηρίων, για να μην επιτρέψουν στους κομμουνιστές να μπουν στα συνδικάτα, να τους διώξουν με κάθε μέσο απ’ αυτά, να κάνουν τη δουλεία τους στα συνδικάτα όσο το δυνατόν πιο δυσάρεστη, να τους ταπεινώνουν, να τους κατατρέχουν και να τους καταδιώκουν. Πρέπει να είμαστε σε θέση να αντιταχθούμε σ’ όλα αυτά, να δεχτούμε κάθε λογής θυσίες κι ακόμα -σε περίπτωση ανάγκης- να χρησιμοποιήσουμε κάθε λογής τεχνάσματα, πονηριά, παράνομο τρόπο δουλειάς, αποσιώπηση, απόκρυψη της αλήθειας, μόνο και μόνο για να μπούμε στα συνδικάτα, να μείνουμε σ’ αυτά, να κάνουμε με κάθε θυσία κομμουνιστική δουλεία. Στον τσαρισμό ως το 1905 δεν είχαμε καμιά «νόμιμη δυνατότητα», όταν όμως ο Ζουμπάτοφ της Οχράνας οργάνωσε μαυροεκατονταρχίτικες εργατικές συνελεύσεις και εργατικούς συλλόγους για να ψαρεύει τους επαναστάτες και να τους πολεμάει, εμείς στέλναμε σ’ αυτές τις συνελεύσεις και σ’ αυτούς τους συλλόγους μέλη του κόμματός μας (ανάμεσα σ’ αυτούς θυμάμαι προσωπικά το σ. Μπάμπουσκιν, επιφανέστατο εργάτη της Πετρούπολης, που τον τουφέκισαν οι στρατηγοί του τσάρου το 1906), που δημιουργούσαν σύνδεση με τις μάζες, που μηχανεύονταν τρόπους για να κάνουν ζύμωση και που αποσπούσαν τους εργάτες από την επιρροή των ανθρώπων του Ζουμπάτοφ. Φυσικά είναι πιο δύσκολο να γίνει τέτοια δουλειά στη Δυτική Ευρώπη, γιατί είναι ιδιαίτερα διαποτισμένη από τις ιδιαίτερα ριζωμένες προλήψεις νομιμοφροσύνης και τις άλλες συνταγματικές και αστικοδημοκρατικές προλήψεις. Όμως η δουλειά αυτή μπορεί και πρέπει να γίνει και μάλιστα να γίνεται συστηματικά.
Η Εκτελεστική Επιτροπή της ΙΙΙ Διεθνούς πρέπει, κατά την προσωπική μου γνώμη, να καταδικάσει ανοιχτά και να προτείνει στο επόμενο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς να καταδικάσει τόσο την πολιτική γενικά της μη συμμετοχής στα αντιδραστικά συνδικάτα (με μια λεπτομερειακή αιτιολόγηση, που να εξηγεί γιατί είναι παράλογη η μη συμμετοχή και εξαιρετικά επιζήμια για την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης), όσο και τη στάση ειδικά ορισμένων μελών του Κομμουνιστικού κόμματος της Ολλανδίας, που άμεσα ή έμμεσα, ανοιχτά ή σκεπασμένα, ολοκληρωτικά ή μερικά, αυτό δεν έχει σημασία, υποστήριξαν αυτή τη λαθεμένη πολιτική. Η ΙΙΙ Διεθνής να ξεκόψει από την ταχτική της ΙΙ και να μη προσπερνά τα φλέγοντα ζητήματα, να μη τα σκεπάζει, αλλά να τα βάζει ανοιχτά. Είπαμε καταπρόσωπο όλη την αλήθεια στους «ανεξάρτητους» (Ανεξάρτητο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Γερμανίας). Καταπρόσωπο πρέπει να πούμε όλη την αλήθεια και στους «αριστερούς» κομμουνιστές.
