Η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία κάθε άλλο παρά σημαίνει την κάλυψη των αναγκών διαβίωσης των φαντάρων από το ελληνικό κράτος, αντίθετα φορτώνει χρέη χιλιάδων ευρώ στα παιδιά λαϊκής καταγωγής και τις οικογένειές τους, σε όσους δηλαδή δεν έχουν τη δυνατότητα να εξαγοράσουν τη θητεία τους ή να την απαλύνουν αξιοποιώντας ευνοϊκές μεταθέσεις και άλλα μέσα.
Η δωρεάν μετακίνηση που θα έπρεπε να παρέχεται καθώς απαιτείται από τους φαντάρους να ταξιδεύουν σε όλη την ελληνική επικράτεια, υποκαθίσταται από μία δωρεάν μετακίνηση μετ’ επιστροφής, ενώ η διοίκηση των ιδιωτικών ΚΤΕΛ αποφάσισε να στερήσει από τους φαντάρους ακόμα και την έκπτωση που δικαιούνται με την επίδειξη της στρατιωτικής ταυτότητας, βάζοντας τους υπαλλήλους στα ταμεία στον σταθμό της Λιοσίων να ρωτάνε αν πρόκειται για μόνιμους στρατιωτικούς ή για φαντάρους, μιας και για τους πρώτους ισχύει η έκπτωση, αλλά όχι και για τους φαντάρους που έχουν μηδενικό εισόδημα!
Αντίστοιχα τα έξοδα για τη συντήρηση, την καθαριότητα και τη φύλαξη του στρατιωτικού ρουχισμού και εξοπλισμού βαραίνει τους φαντάρους με την αγορά γυαλιστικών, καθαριστικών, λουκέτων και άλλων.
Το μόνο πράγμα που παρέχει ο ελληνικός στρατός είναι οι κοριοί και οι ψύλλοι, αφού οι χιλιοχρησιμοποιημένες κουβέρτες και τα σεντόνια πλένονται σπάνια, ενώ σε ορισμένα στρατόπεδα, ακόμη και μεγάλα στη Στερεά Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε πόσιμο νερό, εναποθέτοντας ένα ακόμα οικονομικό βάρος στο πορτοφόλι των φαντάρων, ιδιαίτερα σε συνθήκες καύσωνα. Δεν πρέπει φυσικά να παραλείψουμε τις υποδομές και εγκαταστάσεις, με κτίρια χτισμένα από τη δεκαετία του '60, την επικινδυνότητα όπλων από το '70 και το '80, το λίγο και κακής ποιότητας φαγητό.
Η θητεία με αυτούς τους όρους στον ελληνικό στρατό δεν έχει καμία σχέση με την υπεράσπιση της ακεραιότητας και ανεξαρτησίας της χώρας, αποτελεί έναν ιδεολογικό μηχανισμό εμποτισμένο με την χριστιανοπληξία, τα εθνικιστικά κηρύγματα και την καλλιέργεια της τυφλής υποταγής στους ανωτέρους, στους νόμους του κράτους και των κυβερνήσεων, αυτών δηλαδή που υπονομεύουν τη ζωή και το μέλλον της νεολαίας.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ξεδιπλώνονται σημαντικές διεκδικήσεις για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις συνθήκες διαβίωσης στον ελληνικό στρατό, αγώνες που μπορούν να γαλουχήσουν τα νέα παιδιά όχι στο πνεύμα της υπακοής σε παράλογες διαταγές, αλλά της συλλογικής αντίστασης.
