Μπροστά στις εκλογές που προκηρύχτηκαν για τις 20 Σεπτέμβρη, το ΚΚΕ ξεκίνησε ήδη επίσημα την προεκλογική του εκστρατεία, με ομιλία του Δ. Κουτσούμπα στο Σύνταγμα.
Προσδοκά και προσβλέπει σε επαναπατρισμό πρώην ψηφοφόρων του, υπολογίζει σε εκλογικά οφέλη από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλλει τα «αναχώματα» και προβάλλει τη δική του «πρόταση διεξόδου» και έναν «άλλο εναλλακτικό δρόμο». Πόσο αληθινά «άλλος» είναι ο δρόμος που «προτείνει» από αυτόν που καταγγέλλει;
Ας δούμε συγκεκριμένα τι λέει η εν λόγω «πρόταση»:
«Το ΚΚΕ σε όλα τα δικαιολογημένα ερωτήματα του λαού μας απαντά ότι υπάρχει διέξοδος, υπάρχει δρόμος μπροστά! Το ΚΚΕ απαντά με το Πρόγραμμα για την εξουσία του λαού μας, που βεβαίως θα έχει τα δικά της όργανα εξουσίας, όπως είναι το κοινοβούλιο, η κυβέρνηση.
Ποιο είναι αυτό το Πρόγραμμα; Το ΚΚΕ λέει καθαρά ότι όλα τα «οικονομικά εργαλεία» μπορούν να μπουν στην υπηρεσία του λαού. Να κοινωνικοποιηθούν. Ο ορυκτός πλούτος, οι υποδομές και τα μηχανήματα της βιομηχανίας, η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, οι μεταφορές, το εμπόριο, η γη, οι καπιταλιστικές αγροτικές κτηνοτροφικές επιχειρήσεις, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, να γίνουν όλα λαϊκή περιουσία. Δίπλα σε αυτόν τον κοινωνικοποιημένο τομέα της οικονομίας, να οργανωθεί ο παραγωγικός αγροτικός συνεταιρισμός.
Με αυτά τα εργαλεία, μπορεί η νέα, η εργατική - λαϊκή εξουσία να σχεδιάσει κεντρικά και επιστημονικά την οικονομία, να δώσει δυναμική στην ανάπτυξη των κλάδων και της περιφέρειας...»
Σταματάμε εδώ τον κατάλογο, που είναι ακόμα αρκετά μακρύς, και που περιγράφει τα μέτρα της μελλοντικής «λαϊκής εξουσίας» που επαγγέλλεται το ΚΚΕ, καλύπτοντας κάθε βασική πτυχή της μελλοντικής μας ζωής. Κοντά σ' όλα αυτά, σαν επιστέγασμα και κορύφωση περιλαμβάνεται επίσης «η αποδέσμευση από την ΕΕ», για το νόημα και το περιεχόμενο της οποίας θα αναφερθούμε ξεχωριστά.
Το ΚΚΕ βλέπει πολύ καθαρά και περιγράφει καταλεπτώς το μέλλον, το παρόν δυσκολεύεται να δει (ή κάνει πως δε βλέπει).
Αν και κάνουν λόγο τώρα για το «νέο επαίσχυντο μνημόνιο» του Τσίπρα, δεν βλέπουν στα μνημόνια παρά επιφανειακή «οικονομική» διάσταση που σηματοδοτεί μάλιστα τον «καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης» (!) την ίδια ώρα που χάρη στα μνημόνια δεν έχει μείνει στη χώρα τίποτε όρθιο. Από την ώρα που ανακάλυψαν όψιμα τα μνημόνια, βάλθηκαν σε μια αποθέωση, του καιροσκοπισμού να τα ... καταργήσουν, με υποβολή σχετικής πρότασης νόμου στη Βουλή (!) Στην ουσία συγκαλύπτουν και εξωραΐζουν το ρόλο των μνημονίων, μέσω των οποίων επιβάλλεται η καταλήστευση του λαού και η γενική λεηλασία της χώρας, αλλά και βαθαίνει και παγειώνεται, χαλκεύοντας νέα πιο βαριά δεσμά εξάρτησης, ο νεοαποικιακός οικονομικός και πολιτικός έλεγχος της Ελλάδας. Τα «επαίσχυντα» μνημόνια σηματοδοτούν όχι μόνο οικονομική εξόντωση των πλατειών λαϊκών μαζών αλλά και την κατάλυση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και συνδικαλιστικών ελευθεριών του ελληνικού λαού, με κορυφή του παγόβουνου την εξόφθαλμη έκπτωση και μετατροπή της Βουλής σε τυπικό επικυρωτήριο των προκαθορισμένων αποφάσεων των «εταίρων» και κηδεμόνων της χώρας αμερικανοευρωπαίων ιμπεριαλιστών και των εγχώριων υποτακτικών και φερεφώνων τους.
Τίποτε από όλα αυτά δεν βλέπει το ΚΚΕ, αν και τα γεγονότα βοούν. Το ΚΚΕ κλείνει τα μάτια μπροστά στην εξάρτηση που γίνεται απροκάλυπτη και κραυγαλέα, αρνείται τον αγώνα για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία και υπερπηδά φαντασιακά την ωμή πραγματικότητα.
Αντί για το άμεσο σύνθημα πάλης «Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ», η ηγεσία του ΚΚΕ προτείνει την «αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία».
Αυτή είναι η μόνιμη πλέον επωδός, στις διακηρύξεις, ομιλίες, αναλύσεις κλπ των στελεχών και της ηγεσίας του ΚΚΕ. Ο όρος «αποδέσμευση» (από την ΕΕ) από τότε που πρωτοχρησιμοποιήθηκε, αντικαθιστώντας το «έξω», δεν ήταν η αλλαγή μιας λεξούλας με μιαν άλλη με το ίδιο νόημα. Αντίθετα υποδήλωνε ανέκαθεν (όπως επιβεβαίωσε εξάλλου η πράξη και πριν και μετά το Μάαστριχτ) μια βαθμιαία διαδικασία «σταδιακών» ρεφορμιστικών αλλαγών. Αφού όμως με τα χρόνια «καθιερώθηκε» από το ΚΚΕ, μήπως τάχα έπαψε πλέον να σηματοδοτεί κάτι τέτοιο, ύστερα μάλιστα απ’ το κρεσέντο «ταξικής αδιαλλαξίας» και τις νεότευκτες «επαναστατικές» θεωρίες που κυριάρχησαν και έγιναν με επιταχυνόμενους ρυθμούς ο οδηγός της αλλοπρόσαλλης πολιτικής του ΚΚΕ τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια;
Η τωρινή «αποδέσμευση» που διακηρύσσει το ΚΚΕ, είναι πράγματι διαφορετική στη μορφή από την ομόηχή της των παλαιότερων χρόνων. Αλλά είναι διαφορετική όπως στο ίδιο νόμισμα η μια όψη του από την άλλη. Το ΚΚΕ εμφανίζεται να μιλά για «αποδέσμευση», αλλά την ίδια στιγμή την αποδέσμευση που επαγγέλλεται την εξοστρακίζει από την άμεση πάλη, στο μέλλον που θα περάσουν τα «εργαλεία της οικονομίας» στα χέρια της «λαϊκής εξουσίας». Από την άλλη μεριά, το ΚΚΕ προβάλλει σήμερα τέτοια μέτρα της μελλοντικής «λαϊκής εξουσίας», όπως «κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων»(!), «μονομερή διαγραφή του χρέους» κλπ σαν άμεσα αιτήματα και διεκδικήσεις (μάλιστα τώρα και σαν βασικές προεκλογικές διεκδικητικές εξαγγελίες). Τα μετατρέπει έτσι σε «αιτήματα» και συνθήματα, που αν και αναφέρονται και αφορούν μελλοντικά τους σοσιαλιστικά μέτρα και σχέδια οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, τα «προτείνουν», τα ενσωματώνουν και τα συγχωνεύουν στον «άλλο δρόμο ανάπτυξης υπέρ του λαού» μέσα στο πολύ συγκεκριμένο καπιταλιστικό παρόν! Τα συνθήματα του ΚΚΕ που προβάλλονται κάτω από το ξεφτισμένο περίβλημα ενός δήθεν επαναστατικού προγράμματος, οδηγούν με άλλη μορφή, απ’ τα «αριστερά», στις συνέπειες που κατά τα άλλα η ηγεσία του ΚΚΕ μέρα-νύχτα ξορκίζει: στην αφομοίωση, την ενσωμάτωση, τον εξωραϊσμό του καπιταλιστικού συστήματος. Όπως οδηγούν από άλλο δρόμο στην εξόφθαλμη ενσωμάτωση και εξωραϊσμό αυτό, τα αιτήματα και τα «μεταβατικά» προγράμματα του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για «εθνικοποίηση» των τραπεζών, «εργατικό έλεγχο» στις επιχειρήσεις, διαγραφή του χρέους κλπ, ανεξάρτητα από τις προθέσεις και τις επαναστατικές διακηρύξεις των εμπνευστών τους.
Κανένας αγώνας σήμερα για έξοδο από την ΕΕ δεν θα έχει πρακτικό νόημα, αν πρόκειται να περιμένουμε πρώτα τη λαϊκή εξουσία που επαγγέλλεται το ΚΚΕ! Η «αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία», από όποια πλευρά κι αν εξεταστεί, αποκαλύπτεται πως δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ο συγκερασμός ενός αγιάτρευτου ρεφορμισμού με την επαναστατική λογοκοπία.
Στην πραγματικότητα δεν είναι η «αποδέσμευση» που προϋποθέτει τη «λαϊκή εξουσία», αλλά είναι η ίδια η «λαϊκή εξουσία» (την οποία μάλιστα διάφοροι θεωρητικοί του ΚΚΕ, γελοιογραφώντας το μαρξισμό, την ταυτίζουν με τον «σοσιαλισμό – κομμουνισμό») που για να υπάρξει στο μέλλον, προϋποθέτει ακριβώς τον σταθερό και αδιάλειπτο αγώνα, σήμερα, τώρα, και για όσο χρόνο χρειαστεί, για να φύγει η Ελλάδα από την ΕΕ (και το ΝΑΤΟ), για να ανατραπεί το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας, η κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αντίδρασης. Κανένας δρόμος δεν ανοίγει προς τη «λαϊκή εξουσία» με βάση τις θέσεις του ΚΚΕ, αλλά αντίθετα υπονομεύεται η λαϊκή αντιιμπεριαλιστική πάλη.
Η ηγεσία του ΚΚΕ λέει πως μάχεται κατά της «εξουσίας των μονοπωλίων», αλλά με την πολιτική που προβάλλει εξωραΐζει στην πράξη την υπάρχουσα αντιλαϊκή εξουσία, αφήνει στο απυρόβλητο την εξάρτηση και την υποτέλεια, αρνείται και θεωρεί ξένο προς τα λαϊκά συμφέροντα, παρωχημένο και εκτός εποχής, τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία! Η υπαγωγή της Ελλάδας σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και επιτήρηση από τους κηδεμόνες της ΕΕ και του ΔΝΤ, κατέδειξε το ρόλο δυνάστη που ασκεί πάνω στη χώρα μας ο ιμπεριαλισμός και αποκάλυψε τα χαρακτηριστικά της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και την ξενόδουλη πολιτική των αστικών κομμάτων που εξασφαλίζει με τη ληστρική εκμετάλλευση του λαού, τα ταξικά συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας και πάνω απ’ όλα τα συμφέροντα των ξένων προστατών της που λυμαίνονται την Ελλάδα και το λαό της.
Η προπαγάνδα της μεγαλοαστικής τάξης και των οργάνων της που εξωράιζαν την εξάρτηση και την υποτέλεια με φληναφήματα για την «ισχυρή Ελλάδα» που ανήκει στο θαυμαστό κλαμπ της Ευρωζώνης και των προνομιούχων της ΕΕ, κατέρρευσε με πάταγο, και μαζί χρεωκόπησαν ολοκληρωτικά και οι ψευτοεπαναστατικές θεωρίες που είχαν εκτραφεί και λιπαίνονταν στο έδαφος των αστικών αυτών μύθων. Τέτοιες ήταν ιδιαίτερα οι θεωρίες του ΝΑΡ περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας» και περί του «μύθου της εξάρτησης»(!) που τις είχε λανσάρει σαν την τελευταία λέξη της αντικαπιταλιστικής του κοσμογονίας. Η αδυσώπητη πραγματικότητα της κρίσης και των μνημονίων, τις κονιορτοποίησε. Αλλά την ίδια ώρα που τα γεγονότα έστελναν τις θεωρίες αυτές στα αζήτητα και οι εμπνευστές τους έσπευδαν να αλλάξουν ρότα μπατάροντας δεξιά και ξεσπαθώνοντας έκτοτε κατά της «κατοχής», τις ανυπόστατες και χρεοκοπημένες τους θεωρίες τις υιοθετούσαν με καθυστέρηση, τις εμπλούτιζαν και τις έκαναν δική τους παραλλαγμένη θεωρητική σημαία οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, διαστρεβλώνοντας κατάφωρα τη λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό και νεκρανασταίνοντας ετεροχρονισμένα βασικές αντιλήψεις και δόγματα το τροτσκισμού. Με βάση τις ανιστόρητες σεχταριστικές αντιλήψεις και θεωρίες αυτές, η ηγεσία του ΚΚΕ εξαπολύει πλέον μύδρους όχι εναντίον του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας αλλά εναντίον όσων το καταγγέλλουν και το καταπολεμούν! Ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία αποβάλλεται απ’ τα «αριστερά» από την ηγεσία του ΚΚΕ, στο όνομα μιας υποτιθέμενης ταξικής γραμμής που φυγομαχεί στην ουσία «επαναστατικά» και εκχωρεί συμπλεγματικά το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας στο αστικό οπλοστάσιο, στους εθνοκάπηλους και πατριδεμπόρους.
Ο αγώνας για να ανατραπεί η αντιλαϊκή επίθεση της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας και των ξένων προστατών και κηδεμόνων της, είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με τον αγώνα για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία.
Ο αγώνας των κομμουνιστών, προσηλωμένος αμετακίνητα στον τελικό σκοπό της εγκαθίδρυσης του σοσιαλισμού, δεν παραγνωρίζει και δεν περιφρονεί τα δημοκρατικά και πατριωτικά αισθήματα του λαού, αλλά γίνεται αντίθετα - κόντρα στον αστικό εθνικισμό και στον αστικό κοσμοπολιτισμό – ο αποφασιστικός πρόμαχος και ο πιο συνεπής εκφραστής τους, βαδίζοντας ως το τέλος επικεφαλής του λαού και όλων των φιλειρηνικών, πατριωτικών και δημοκρατικών δυνάμεων, στην ολοκληρωτική απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Κατάχτηση της εθνικής ανεξαρτησίας σημαίνει την ανατροπή της κυριαρχίας του ξένου ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και την άνοδο στην εξουσία των λαϊκών δυνάμεων με επικεφαλής την εργατική τάξη, που πραγματοποιώντας την εθνική και κοινωνική χειραφέτηση του λαού, ανοίγει το δρόμο στη σοσιαλιστική αναγέννηση της Ελλάδας. Η εθνική ανεξαρτησία, παρουσιαζόταν άλλοτε από το ΚΚΕ, πέρα από τα περιτυλίγματα και ποικίλματα αριστερής φρασεολογίας και επαναστατικής δημαγωγίας, σαν υπόθεση βαθμιαίων αλλαγών στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος. Οι ρεβιζιονιστικές θεωρίες (και τα αντίστοιχα, όπως και τώρα, προγράμματά τους!) κήρυσσαν και πρόβαλλαν το ρεφορμιστικό δρόμο μιας εξελικτικής μετάβασης στο σοσιαλισμό, μέσα από διαδοχικές μεταρρυθμίσεις και «ουσιαστικές αλλαγές», χωρίς προηγούμενη ανατροπή του καθεστώτος της κυριαρχίας των μονοπωλίων και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που τάχα προωθούσαν, όπως οι ίδιοι έλεγαν, «το πέρασμα στην αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή δημοκρατία του λαού με προοπτική το σοσιαλισμό» (!).
Αφού το ΚΚΕ για μακρά περίοδο εγκατέλειψε έτσι τους μεγάλους αντιιμπεριαλιστικούς στόχους για την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, και κήρυσσε την ενσωμάτωση του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία στα πλαίσια του συστήματος, τώρα αλλάζοντας το παλιό άχρηστο βιολί του με άλλο εξίσου χαλασμένο και ξεκούρδιστο, υπονομεύει τους στόχους του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα απ’ τα «αριστερά», με τις τροτσκιστικής κοπής νέες θέσεις που κυριαρχούν στη γραμμή του, συνδυασμένες κωμικοτραγικά στην πάλη τους κατά της «εξουσίας των μονοπωλίων» με τα παλιά μεταλλαγμένα ρεφορμιστικά στερεότυπα.
