«Πυρ ομαδόν» ενάντια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση
Ανοιχτό, ολομέτωπο πόλεμο έχει κηρύξει η κυβέρνηση της ΝΔ ενάντια στον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ενάντια στα Ανώτατα και Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, ενάντια στους φοιτητές και τους καθηγητές των σχολών.
Οι περίφημες δηλώσεις του υπουργού Παιδείας για την ανάγκη δημιουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων, διατυπωμένες πριν λίγες εβδομάδες, έμοιαζαν τότε να είναι «το κερασάκι στην τούρτα» στην επίθεση του υπουργείου ενάντια στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο: «Όσες μεταβολές και αν γίνουν, δεν είναι αρκετές για να ανατρέψουν την προβληματική κατάσταση του ελληνικού δημοσίου πανεπιστημίου. Χρειάζεται ένα σοκ, και αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από την αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος, ώστε να σπάσει
το κρατικό μονοπώλιο και να μπορεί στην Ελλάδα να λειτουργήσει ελεύθερα και το μη κρατικό, μη κερδοσκοπικό ΑΕΙ.» Στην πραγματικότητα, οι δηλώσεις τού υπουργού, οι οποίες πυροδότησαν σειρά αντιδράσεων στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ήταν απλώς το προανάκρουσμα μιας συντονισμένης επίθεσης που τώρα εκδηλώνεται σε όλο της το εύρος.
Με μετέπειτα δηλώσεις του λοιπόν (17/05), ο Ευρ. Στυλιανίδης φρόντισε να συντηρήσει το κλίμα και να καταστήσει εναργέστερες τις προθέσεις της κυβέρνησής του: «με το υφιστάμενο καθεστώς, το άρθρο 16 στα όρια της διασταλτικής του ερμηνείας δίνει αυτή τη δυνατότητα να δημιουργηθεί ένα μη κρατικό - μη κερδοσκοπικό πανεπιστήμιο με τη μορφή ΝΠΔΔ.» Βέβαια. Αφού κατάρρευσε παταγωδώς η μανιασμένη προσπάθεια της κυβέρνησης να αναθεωρήσει το σύνταγμα και να προσβάλει το άρθρο 16, τώρα πια, έχοντας αποτύχει στους σχεδιασμούς της, διαπιστώνει ότι ..μπορεί τελικά να ιδρύσει ιδιωτικά πανεπιστήμια, χωρίς να προαπαιτείται συνταγματική αλλαγή. Άδικα λοιπόν μπήκε σε τόσο κόπο..
Ο «συνταγματολόγος» της ΝΔ, Πρ. Παυλόπουλος, δεύτερος τη τάξει στα κυβερνητικά επιτελεία, ερμηνεύοντας (κι αυτός εκ των υστέρων) τα όρια του νόμου, με πρόσφατες δηλώσεις του (24/05) επισημαίνει απ’ την πλευρά του: «εφόσον δεν αναθεωρηθεί το άρθρο 16, και δε θα αναθεωρηθεί -βεβαίως- το άρθρο 16 έτσι όπως πάνε τα πράγματα, τότε από ’κει και πέρα θα εξαντλήσουμε όλα τα περιθώρια τα οποία το Σύνταγμα αφήνει, τη σύμφωνη με το κοινοτικό δίκαιο ερμηνεία του άρθρου 16, ώστε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε.» Στα πλαίσια τής ίδιας, πάντα, υποταγμένης και δουλόφρονης πολιτικής, ή, καλύτερα, «διαχείρισης», ο υπουργός εσωτερικών θα υποβάλει δύσκολα ερωτήματα στα κατευθυντήρια των Βρυξελλών, αν το εθνικό δίκαιο υπερισχύει του ευρωπαϊκού και αν επιτρέπεται καταστατικά να ιδρύσει ιδιωτικά πανεπιστήμια και κολέγια-παραρτήματα. Οι απαντήσεις θα δοθούν από τους εμπνευστές της «Ευρωσυνθήκης», τους άλλοτε δημιουργούς τού «Ευρωσυντάγματος», οι οποίοι (κατά μια περίεργη ομοιότητα, με τα ελληνικά πράγματα) αφού καταψηφίστηκαν, τελικά διαπίστωσαν ότι ..δεν χρειαζόταν ψηφοφορία. Οι απαντήσεις θα δοθούν από τους ίδιους τους συντάκτες των «κοινοτικών οδηγιών για την παιδεία», οι οποίοι επιτακτικά ζητούν αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων των ΚΕΣ, δηλαδή, εμμέσως, ισοτίμηση των πτυχίων που δίνουν τα παντοδαπά κολλέγια και ιδιωτικά εκπαιδευτικά παραρτήματα με εκείνα των ελληνικών πανεπιστημίων.
Από την Ουάσιγκτον, ο υπουργός Οικονομίας, Γ. Αλογοσκούφης, ανταποκρίνεται κι αυτός στο κάλεσμα της κυβέρνησής του, και στις επιταγές της Ε.Ε., για το «πυρ ομαδόν» ενάντια στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο: «..πρέπει να περιμένουμε μερικά χρόνια. Μέχρι τότε, το μόνο που μπορούμε να δούμε είναι αν υπάρχει κάποιο νομικό παράθυρο το οποίο μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια με τη συνεισφορά κοινωφελών ιδρυμάτων και εύπορων ατόμων.» Χωρίς πολλές-πολλές, πλέον, περιφράσεις για «μη κρατικά», «μη κερδοσκοπικά» εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα κορυφαία στελέχη της ΝΔ μιλούν ανοιχτά για ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, ικανοποιώντας τους εμπόρους πτυχίων αλλά και τους γενικότερους σκοπούς του κεφαλαίου: κατάρτιση και τμηματική γνώση αντί για ουσιαστική παιδεία, κουρελόχαρτα στη θέση πτυχίων, διαρκής εργασιακή ομηρία και εξάρτηση αντί για επαγγελματικά δικαιώματα, μόρφωση για τους οικονομικά εύρωστους και υποβαθμισμένες σπουδές για τους υπολοίπους.
Κάπου ανάμεσα στα «κοινωφελή ιδρύματα και τους εύπορους ιδιώτες», ο Νικήτας Κακλαμάνης εξέφρασε την πρόθεση της ΚΕΔΚΕ να προχωρήσει στην ίδρυση μη κρατικού ΑΕΙ, σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων. «Σύντομα θα έρθουμε σε επαφή με τα υπουργεία Παιδείας, Εσωτερικών και Οικονομικών (σ.σ. βλέπε τους πρωτοστατούντες στις δηλώσεις, Στυλιανίδη, Παυλόπουλο, Αλογοσκούφη) τα οποία πρέπει να συμπράξουν για την έκδοση νόμου προκειμένου να διευκρινιστούν οι λεπτομέρειες», ήταν η δήλωση του δημάρχου Αθηναίων. Στη συμμαχία των ..προθύμων, λοιπόν, και η τοπική αυτοδιοίκηση.
Τα «ΝΠΔΔ» φαίνεται ότι είναι ο όρος που θα ακουστεί αρκετά στον χρονικό ορίζοντα που ανοίγεται μπροστά μας, το κλειδί για τη δημιουργία ιδρυμάτων που θα δρουν με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια, δημόσια, χωρίς να είναι δημόσια, και ιδιωτικά, χωρίς να είναι ιδιωτικά. [παρενθετικά ας σημειωθεί ότι το νέο Μουσείο της Ακρόπολης Αθηνών, το οποίο θα ανοίξει τις πύλες του στο κοινό το ερχόμενο φθινόπωρο, θα είναι το πρώτο μη κρατικό μουσείο, και θα εμφανίζεται ως ΝΠΔΔ, θέτοντας έτσι τις βάσεις για το ξεπούλημα και του τομέα του Πολιτισμού.]
Το συντονισμό, φυσικά, της επίθεσης ενάντια στην Παιδεία (αλλά και τους λοιπούς κοινωνικούς τομείς) έχει αναλάβει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος σε ομιλία του στα ΤΕΙ Σερρών επεσήμανε ότι: «Η αξιολόγηση, ο αναπτυξιακός προγραμματισμός, η διεύρυνση της δημοκρατίας με τη συμμετοχή ολόκληρης της ακαδημαϊκής κοινότητας στην εκλογή των οργάνων, η ίδρυση μη κρατικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων είναι οι αυτονόητοι άξονες μιας πολιτικής που τολμά να αντικρίζει το παρόν και να απαντά στις προκλήσεις του μέλλοντος.» Βέβαια εκείνο που δεν είπε ο Κ. Καραμανλής είναι ότι η προώθηση ακριβώς της αξιολόγησης, του αναπτυξιακού και οικονομικού προγραμματισμού και λοιπών σχεδιασμών του ΥΠΕΠΘ θα διενεργηθεί με ανοιχτό εκβιασμό των πανεπιστημίων. Το υπουργείο δεν αιτείται, απαιτεί την κατάρτιση των 4ετών business plans και την εφαρμογή της «αξιολόγησης» από τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα οποία, σε αντίθετη περίπτωση δεν πρόκειται να λάβουν, με την έναρξη της επόμενης ακαδημαϊκής χρονιάς, την προβλεπόμενη οικονομική τους ενίσχυση από το κράτος (!) Αντίστοιχα «κινητροδοτεί» (κατά την ακριβή έκφραση του υπουργού Παιδείας) και τα ΤΕΙ, τα οποία δεν θα εξασφαλίσουν δημόσια κονδύλια για τα μεταπτυχιακά τους προγράμματα, αν δεν συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις του υπουργείου.
Ακριβώς στα πλαίσια αυτά και το τελεσίγραφο-απάντηση του υφυπουργού παιδείας Σπ. Ταλιαδούρου προς τις διοικήσεις των πανεπιστημίων που δηλώνουν αδυναμία να εφαρμόσουν τις διατάξεις του νέου νόμου για τα συγγράμματα. Τα πανεπιστήμια κινδυνεύουν, λίγο πολύ, με την έναρξη του επόμενου ακαδημαϊκού έτους να μείνουν οικονομικά έκθετα, και, οι φοιτητές, χωρίς συγγράμματα! «Σε περίπτωση μη εφαρμογής των διατάξεων του προαναφερομένου Π.Δ. (σ.σ. Π.Δ. 226/2007) το ΥΠΕΠΘ θα βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να μην προβεί στην κοστολόγηση συγγραμμάτων που θα προταθούν με το μέχρι σήμερα ισχύον σύστημα, με συνέπεια τη μη διανομή τους στους φοιτητές και τη μη αποζημίωση των εκδοτών.» (!) Ίσως πρόκειται για την πιο απροκάλυπτη επίθεση που δέχεται το δημόσιο πανεπιστήμιο στα τελευταία 30 χρόνια. Η «σφιχτή» οικονομική πολιτική της κυβέρνησης σε Υγεία, Πρόνοια, Πολιτισμό, κλπ., βρίσκει το κορύφωμά της στον τομέα της Παιδείας. [έστω παρενθετικά αξίζει να αναφερθεί εδώ η νέα εγκύκλιος του ΥΠΕΠΘ προς τα δημοτικά σχολεία της χώρας: Για να αποφευχθεί η καταστροφή των σχολικών βιβλίων κατά τη λήξη της φετινής σχολικής χρονιάς, «το σκίσιμο, το κάψιμο, ο διασκορπισμός σελίδων από τα βιβλία», το υπουργείο ζητά την ..επιστροφή των βιβλίων (!) στο τέλος του διδακτικού έτους, και μάλιστα διευκρινίζει ότι τα μεν φθαρμένα βιβλία θα ανακυκλωθούν, όσα βρίσκονται δε σε καλή κατάσταση θα επαναχρησιμοποιηθούν (!) Η οικονομία σε όλο της το μεγαλείο..]
Η πρωτόγνωρη νεοφιλελεύθερη επίθεση στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν διεξάγεται, βέβαια, από την πλευρά της κυβέρνησης, χωρίς προϋποθέσεις. Ο Κ. Καραμανλής καταρχήν φιλοδοξεί να αιφνιδιάσει το φοιτητικό κίνημα που πέτυχε μεν σημαντικότατη νίκη, μετά από δυναμικούς αγώνες και μαζικές κινητοποιήσεις, τη μη αναθεώρηση του άρθρου 16, πλήρωσε ωστόσο το τίμημα με διπλές εξεταστικές, συμπύκνωση προγραμμάτων, παρατάσεις εξαμήνων κλπ. Στην αγωνιστική κόπωση των φοιτητών επενδύει λοιπόν, κατά πρώτον, ο πρωθυπουργός.
Εξάλλου, πεδίο δράσης λαμπρό ανοίγεται στους αντιδραστικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης με την ουσιαστική απουσία αντιπολιτευτικού λόγου εντός της βουλής: Το ΠΑΣΟΚ θέλει αναθεώρηση του άρθρου 16 και ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά με «συναίνεση», ΣΥΝ και ΚΚΕ αντιδρούν εθιμοτυπικά και περιορίζονται σε διαγωνισμό λογοκοπίας και συνθημάτων, ο ΛΑΟΣ υπερθεματίζει και χειροκροτά τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης. Για τη βαθιά νεοφιλελεύθερη στροφή στο χώρο των πανεπιστημίων πρώτιστα ευθύνεται η κυβέρνηση, μερίδιο ευθύνης ωστόσο φέρουν όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα του κοινοβουλίου: αποπροσανατολίζουν, συναινούν σιωπηρά δια της αδράνειάς τους ή δια της άψυχης δράσης τους.
Να προσθέσουμε εδώ ότι, εντός των πανεπιστημίων, η δράση των φοιτητικών παρατάξεων και ομάδων καθηγητών που πρόσκεινται σε διάφορους πολιτικούς χώρους, εκθέτουν ανάγλυφα το φάσμα των πολιτικών θέσεων που διαμορφώνεται σε συνάρτηση με τον προωθούμενο από την κυβέρνηση νόμο-πλαίσιο. Η έκρηξη του φοιτητικού κόσμου στους αντιδραστικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης εκδηλώνεται τώρα, με αφορμή τις εκλογές πρυτάνεων, κοσμητόρων και προέδρων τμημάτων. Στην ουσία, πρόκειται για συνολική αποδοκιμασία, εκ μέρους φοιτητών και ακαδημαϊκών, του συνόλου των αντι-εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων. Βέβαια ακόμη και στο θέμα αυτό, που ωχριά μπροστά στους οικονομικούς εκβιασμούς και την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ, οι θέσεις και οι δράσεις των διαφόρων πολιτικών φορέων ποικίλλουν.
ΠΑΣΟΚ: Αν δεν κινδύνευε να ρίξει ακόμη περισσότερο τα ποσοστά του κόμματός του, ο Γ. Παπανδρέου θα είχε ψηφίσει και με τα δύο χέρια, έστω στη δεύτερη συνταγματική ψηφοφορία, την αναθεώρηση του άρθρου 16 και την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η υπεύθυνη του ΠΑΣΟΚ στον τομέα της εκπαίδευσης, Άννα Διαμαντοπούλου, με δηλώσεις της (18/05) ομολογεί ανοιχτά ότι «η αναθεώρηση του άρθρου 16 είναι σημαντική και πρέπει να γίνει με συναινετικό τρόπο». Με αγαστή υπομονή η ΝΔ περίμενε να δει αν θα κερδίσει τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ για την αναθεώρηση του Συντάγματος και, όταν διαπίστωσε ότι αυτό τελικά δεν επρόκειτο να συμβεί, θυμήθηκε ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος (ο οποίος μάλιστα είναι και συνταγματολόγος) είχε την πρόθεση να ιδρύσει μη κρατικό πανεπιστήμιο στην Ολυμπία, με τη μορφή ΝΠΔΔ.
Ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπακωνσταντίνου, κατέστησε σαφές ότι είναι δυνατόν να λειτουργήσουν στη χώρα μας ΝΠΔΔ υπό το ισχύον άρθρο 16 και πρόσθεσε ότι είναι υποχρέωση της Ελλάδας να εφαρμόσει την ευρωπαϊκή νομοθεσία για την αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων. Η «διασταλτική» ερμηνεία των άρθρων του Συντάγματος (δηλαδή η σκόπιμη παρερμηνεία του και η καταπάτησή του) και η αναγνώριση των ΚΕΣ (με πρόθεση τη βαθμιαία ισοτίμησή τους με τα ελληνικά πανεπιστήμια), αποτελούν σήμερα το Δούρειο Ίππο της κυβέρνησης για την άλωση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
ΠΑΣΠ: Ας επισημανθεί προκαταρκτικά ότι η Νεολαία ΠΑΣΟΚ, μολονότι διαλύθηκε και επανιδρύθηκε δια χειρός Γ. Παπανδρέου, δεν έχει συγκροτήσει ακόμη τα όργανά της (ήτοι, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει «φυτέψει» ακόμη τα στελέχη της επιλογής του στο Γραφείο της Νεολαίας). Διατυπωμένες, λοιπόν, επίσημες θέσεις της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ δεν έχουμε, γεγονός που έχει τις συνέπειές του στην πολιτική στάση που παρουσιάζει η ΠΑΣΠ από σχολή σε σχολή: αλλού αποδοκιμάζει τις πρυτανικές εκλογές που διεξάγονται στα πλαίσια του νόμου-πλαίσιο και καλεί σε μια αδιάφορη αποχή, αλλού επιδοκιμάζει, καθότι η καθολική ψηφοφορία των φοιτητών (δηλαδή η παράκαμψη των φοιτητικών συλλόγων και η υπόσκαψη του ρόλου και της λειτουργίας τους) συνιστά δημοκρατική διαδικασία. Υπέρ των πρυτανικών εκλογών τοποθετήθηκε και ο γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, Γ. Ραγκούσης, ο οποίος δήλωσε: «Η κάλπη είναι ιερό πράγμα και για να μπουν κάλπες στα Πανεπιστήμια, αγωνίστηκαν, για να μην πω μάτωσαν, γενιές και γενιές».
Την ώρα που η Άννα Διαμαντοπούλου (πριν καλά-καλά ψηφίσουν οι φοιτητικοί Σύλλογοι για τη στάση τους στις επερχόμενες εκλογές) προέβλεπε τον κίνδυνο να χαθεί η εξεταστική του Ιουνίου για τους φοιτητές, η ΠΑΣΠ του Πανεπιστημίου Κρήτης έπαιρνε απόφαση για αποχή από τις πρυτανικές εκλογές, και αλλού πάλι αποφάσιζε την ενεργή συμμετοχή της σ’ αυτές. Οι προτάσεις και τα πλαίσια δράσης που κατατέθηκαν από την ΠΑΣΠ για να μη πραγματοποιηθούν καταλήψεις και να μη κλείσουν οι σχολές, υπερψηφίστηκαν σε ορισμένες σχολές από τους ψηφοφόρους της ..ΔΑΠ. Υπό το σύνθημα «να μην καταληφθούν οι σχολές», είδαμε εξάλλου τις τελευταίες ημέρες ανίερες συμμαχίες, όπως π.χ. τη συνεργασία ΔΑΠ-ΠΚΣ (σε αρκετές σχολές του ΑΠΘ) που θυμίζουν παλιές εποχές.
ΚΚΕ: Το ΚΚΕ θεωρεί ότι είναι το μοναδικό κόμμα (εδώ θα μπορούσε να έμπαινε τελεία) που αντιτίθεται στις αντι-εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Ο Γιάννης Πρωτούλης, βουλευτής του ΚΚΕ και Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ δήλωνε στις 23/05: «Το ΚΚΕ, το καταλαβαίνει και ο κόσμος, είναι το μόνο κόμμα που διαφωνεί επί της ουσίας με το νόμο πλαίσιο..». Ο Ριζοσπάστης (25/10) καλεί σε αποχή από τις πρυτανικές εκλογές, και μέσα σ’ άλλα, επιχειρηματολογεί: «Ας σκεφτούμε ότι ο εκάστοτε πρύτανης εκλέγεται πλέον από ένα θολό, απρόσωπο και συγκεχυμένο εκλογικό σώμα, άρα δεν έχει να δώσει λόγο πουθενά.» Φανταστικό επιχείρημα. Πρόκειται πάντως για το ίδιο σώμα που ψηφίζει τις φοιτητικές παρατάξεις. Άρα κι αυτές δεν χρειάζεται να λογοδοτούν πουθενά; Η σύνταξη της εφημερίδας αδυνατεί να ’δει ότι πίσω από τη δημοκρατική επίφαση της «αμεσοδημοκρατίας» και της καθολικής ψηφοφορίας των φοιτητών (και όχι δια αντιπροσώπων, όπως γινόταν μέχρι σήμερα) για την ανάδειξη πρυτάνεων, κρύβεται ο βασικός κίνδυνος, η πρόθεση του υπουργείου και της κυβέρνησης να απαξιώσει το ρόλο των Φοιτητικών Συλλόγων, να παρακάμψει τις ανεξάρτητες λειτουργίες του φοιτητικού κινήματος και να υποσκάψει το πεδίο δράσης των φοιτητικών παρατάξεων. Και βέβαια, καημός του Ριζοσπάστη, η ..απλή αναλογική: «Αν στα παραπάνω συνυπολογίσουμε ότι οι εκλογές για πρυτάνεις και προέδρους γίνονται με πλειοψηφικό σύστημα και όχι με απλή αναλογική, εκλέγονται διοικήσεις και όχι όργανα αντιπροσωπευτικά, γίνεται κατανοητό ότι η καθολική ψηφοφορία των φοιτητών δεν καταγράφει συσχετισμούς, απλά νομιμοποιεί την εκάστοτε διοίκηση.»
ΠΚΣ: Αντίστοιχα με το ΚΚΕ, η ΠΚΣ θεωρεί ότι είναι η μοναδική παράταξη που δίνει αγώνες για τα συμφέροντα των φοιτητών. Η πράξη πιστοποιεί, δυστυχώς, ακριβώς το αντίθετο. Η ΠΚΣ δεν μπαίνει σε κανέναν αγώνα, του οποίου δεν θα έχει την καθαρή ηγεμονία.
Σε σχολές που η ΠΚΣ αξιολογεί ότι θα «κερδίσει» την πλειοψηφία τού ακροατηρίου και τη συνέλευση, διαφημίζει καταρχήν τον εαυτό της, συνθηματολογεί γενικόλογα ενάντια στον νόμο-πλαίσιο, και καλεί σε αποχή από τις πρυτανικές εκλογές με επιχειρηματολογία που δεν πείθει, καλά-καλά, ούτε τους ίδιους. Μια πολιτική αδιαφορίας και μια πρακτική αδράνειας είναι η μετάφραση της «αποχής», όπως την εννοεί η ΠΚΣ. Το ψοφοδεές αυτό «όχι» στις πρυτανικές εκλογές, είναι το σιωπηρό «ναι» για τη διεξαγωγή τους.
Στις περιπτώσεις κατά τις οποίες η ΠΚΣ εκτιμά ότι «δεν θα περάσει» η δική της πρόταση, προκλητικά αποσύρει τα μέλη της από τις γενικές συνελεύσεις, και με περίσσια δημοκρατικού φρονήματος, παρατηρεί πια ότι η το σώμα δεν έχει απαρτία και ότι δεν μπορεί να συμμετάσχει σ’ αυτό. Σαμποτάρει ουσιαστικά τις προσπάθειες για τη μαζικότερη δυνατή γενική συνέλευση, μιμείται πρακτικές τις οποίες έχει εισαγάγει η ..ΔΑΠ στα πανεπιστήμια, και θριαμβολογεί ως προστάτιδα των καταστατικών και των δημοκρατικών διαδικασιών. Από ’κει και πέρα, με το ίδιο πάντα σκεπτικό, το αποκλειστικό ενδιαφέρον για την ενίσχυση της παράταξης, όχι την πάλη για τα δίκαια αιτήματα του φοιτητικού και σπουδαστικού κόσμου, η ΠΚΣ καλεί σε ξεχωριστές πορείες (βλέπε και ΠΑΜΕ), δηλαδή στις αποκλειστικά δικές της, οι οποίες είναι και καθαρόαιμες, κομμουνιστικές..
Ας σημειωθεί ότι το υποκριτικό της ταλέντο η ΠΚΣ είχε την ευκαιρία να το επιδείξει και στις 23-25 Μάη, ημέρες κατά τις οποίες είχε οριστεί, με τη σύμφωνη γνώμη όλων των μεγάλων παρατάξεων, η διεξαγωγή Πανσπουδαστικού Συνεδρίου. Δικαίως η ΠΚΣ κατηγορεί όλους τους υπολοίπους ότι «μποϊκοτάρουν τη διεξαγωγή συνεδρίων» (τα οποία στη συνέχεια θα εκλέξουν τη νέα ΕΦΕΕ και τη νέα ΕΣΕΕ), άδικα όμως αποκλείει τον εαυτό της από τις ίδιες κατηγορίες: η ΠΚΣ υποκριτικά και ψηφοθηρικά μόνον κόπτεται για Π.Σ. [Ας θυμηθούμε, παρενθετικά, ότι για φέτος η ΠΚΣ αρχικά είχε προτείνει ως ημερομηνία διεξαγωγής του Συνεδρίου στις 11-13/1. Η πρωτοβουλία διατυπώθηκε -από τον ..Ριζοσπάστη- στις 23/12. Οι σχολές είχαν κλείσει ήδη από τις 21/12 και δεν θα άνοιγαν πριν τις 8/1. Θα μπορούσαν άραγε να διοργανώσουν Συνέδριο σε.. 3 μέρες;] Στην πραγματικότητα η ΠΚΣ υποσκάπτει τις δυνατότητες διεξαγωγής Συνεδρίων όσο και οι άλλες παρατάξεις, με τη διαφορά ότι διατρανώνει ότι «θέλει» ΕΦΕΕ και ΕΣΕΕ.
Σε κάθε περίπτωση, οι εκπρόσωποι της ΠΚΣ που συγκεντρώθηκαν στις 23 Μάη για να διαπιστώσουν (με έκπληξη;) ότι οι λοιπές παρατάξεις δεν έχουν στείλει τους αντιπροσώπους τους, αφού πέρασαν από ένα γρήγορο κατηγορητήριο όλους τους απόντες, επικεντρώθηκαν στο ζητούμενο: την ανάγκη για «αγωνιστική οργάνωση του φοιτητικού-σπουδαστικού κινήματος από κάτω προς τα πάνω» («από κάτω και αριστερά» λέει η ΕΑΑΚ, που τους ξεπερνά, στο σημείο αυτό τουλάχιστον, σε «αριστεροφροσύνη»). Οι αντιπρόσωποι της ΠΚΣ, οι οποίοι τελικά δεν κράτησαν ούτε τα προσχήματα σε ένα θέατρο που παίχτηκε από τους ίδιους, με θεατές τους ίδιους, διακήρυξαν: «Δεν είμαστε μόνοι μας! Έχουμε στο πλευρό μας πρώτα και κύρια το ταξικό εργατικό κίνημα, τα ταξικά σωματεία και συνδικάτα, το ΠΑΜΕ, που συγκρούεται με την πλουτοκρατία, την πολιτική των κομμάτων της και τα μέτρα τους..»
ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ: «Θέλουμε να προειδοποιήσουμε την κυβέρνηση και ζητάμε από τον Πρωθυπουργό την Τρίτη (σ.σ. 27/05), όταν γίνει η ψηφοφορία, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, να δεσμευτεί ότι θα εφαρμόσει το σύνταγμα.» Αυτή είναι η δήλωση του Αλ. Αλαβάνου, προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, λίγες μέρες πριν την ψηφοφορία στη Βουλή για την αναθεώρηση του συντάγματος. Πολιτική με ..ξορκισμούς και πολιτικές δεσμεύσεις. Μάλιστα. [Στην περίπτωση βέβαια αυτή ο Αλ. Αλαβάνος δεν τηρεί ούτε το ..fair play -λες και δεν γνωρίζει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας: «όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα..»]
Με ευφυολογήματα τέτοιου τύπου προσπαθεί λοιπόν η ηγεσία του ΣΥΝ να κερδίσει λίγες από τις εντυπώσεις· εντυπώσεις που έχανε, όταν η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΝ ανακοίνωνε, για το θέμα των πρυτανικών εκλογών: «Η καθολική ψηφοφορία αποτελεί πάγιο δημοκρατικό αίτημα της δικής μας Αριστεράς..». Με τον τρόπο αυτό ο ΣΥΝ συναινούσε στην απαξίωση των φοιτητικών Συλλόγων. Το ίδιο συμβαίνει και με μερίδα καθηγητών που πρόσκεινται πολιτικά στον ΣΥΝ, οι οποίοι αναγνωρίζουν στο θεσμό της καθολικής ψηφοφορίας των φοιτητών, το απόγειο της δημοκρατίας. Μα και η Νεολαία ΣΥΝ, αν εξετάσει το ζήτημα το πρυτανικών εκλογών αυτοτελώς, είναι έτοιμη να το χειροκροτήσει. Αναγκάζεται να το αποδοκιμάσει γιατί αυτό ..είναι ενταγμένο στον αντιδραστικό νόμο-πλαίσιο: «δεν αντιλαμβανόμαστε σε τι μπορούν να εξυπηρετήσουν οι εκλογές αυτές ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι θα διεξαχθούν με τον πλέον δημοκρατικό τρόπο, τη στιγμή που διακυβεύεται η αυτονομία και η ακαδημαϊκή αυτοτέλεια των Ιδρυμάτων.» Αν ο Στυλιανίδης κατέθετε σχέδιο για πρυτανικές εκλογές σε χρονική περίοδο ανεξάρτητη με εκείνη του νόμου-πλαίσιο, οι νέοι του ΣΥΝ θα υπερθεμάτιζαν.
ΔΙΚΤΥΟ-ΑΡΕΝ: Υπό αυτά τα δεδομένα και η ΑΡΕΝ τίθεται γενικόλογα ενάντια στις πρυτανικές εκλογές, χωρίς να ξέρει ακριβώς τον λόγο. Μάλλον αβέβαιη παρακολουθεί και τα διάφορα έκτροπα (κλοπές καλπών, σχίσιμο ψηφοδελτίων, κλπ.), τα οποία δεν μπορεί να αποδοκιμάσει, διότι δεν καταλαβαίνει ότι στρέφονται σε βάρος του φοιτητικού κινήματος.
ΑΡΕΝ και ΔΙΚΤΥΟ αισθάνονται εξάλλου ότι καλύπτονται με τις δηλώσεις Αλαβάνου προς την Κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας: «Έχετε πολύ μεγάλες ευθύνες για την στρατηγική έντασης που προσπαθείτε να δημιουργήσετε μέσα στο Πανεπιστήμιο και να πυροδοτήσετε τις δυναμικές βίας μέσα του, με την προβοκατόρικη στάση που κρατάτε.. Έχετε ευθύνη για την παραμικρή χειροδικία, που παρουσιάζεται..» Με τον τρόπο αυτό ο ΣΥΝ κλείνει διακριτικά το μάτι στους διάφορους φίλους των «ζωηρών» επεισοδίων, μεταθέτοντας το σύνολο των ευθυνών στην (όντως) προβοκατόρικη στάση της κυβέρνησης. Στην πραγματικότητα όμως, τα σχετικά γεγονότα που πολλές φορές είδαμε στα τηλεοπτικά κανάλια τις τελευταίες μέρες, μόνο δυσφήμιση έχουν να προσφέρουν στον φοιτητικό αγώνα και στα δίκαια αιτήματά του για την κατάργηση όλων των διατάξεων του νόμου-πλαίσιο.
ΕΑΑΚ: Θιασώτης των «αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών», για μια στιγμή η ΕΑΑΚ σάστισε με την πρόταση του υπουργείου για καθολική συμμετοχή των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές. Παραγνωρίζοντας τη συγκεκριμένη κατάσταση και ψυχολογία του φοιτητικού κινήματος, διαπιστώνει μόνο την ανάγκη να εμποδιστούν οι εκλογές, με κάθε κόστος.
Στα πλαίσια αυτά είδαμε τις δυνάμεις της ΕΑΑΚ του Πολυτεχνείου να δίνουν αγωνιστικό ραντεβού για να ..κλέψουν τις κάλπες στα ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά. Να λοιπόν που είναι δυνατή η ..εξαγωγή επανάστασης!
Η στρεβλή αντίληψη των δυνάμεων της ΕΑΑΚ, που βλέπει έναν αγώνα δίχως αύριο («επανάσταση τώρα») και μια μάχη που πρέπει να εκβιαστεί, να κερδηθεί άμεσα με κάθε τίμημα, στην καλύτερη περίπτωση, μόνο βραχυπρόθεσμα «οφέλη» έχει να προσφέρει στον φοιτητικό κόσμο. Μια σειρά από εξτρεμιστικές πρακτικές που υιοθετούνται από τις δυνάμεις αυτές, συκοφαντούν το φοιτητικό κίνημα (το οποίο θα κατηγορηθεί για αντιδημοκρατικές ενέργειες), φέρνουν τις συντηρητικές παρατάξεις και τους ψηφοφόρους τους στη θέση του «αδικημένου» (οι οποίοι απλά θέλησαν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα), και διαπαιδαγωγούν σε λάθος κατεύθυνση αρκετούς νέους ανθρώπους με γνήσια αγωνιστική διάθεση (οι οποίοι ασκούνται στην υπερεπαναστατική φρασεολογία και στον αγωνιστικό τσαμπουκά, χάνουν όμως το ζητούμενο -την κατανόηση της ανάγκης για υπομονετική δουλειά).
Οι συγκρούσεις που διεξήχθησαν στους χώρους των ΤΕΙ μεταξύ «μπράβων» (προσκεκλημένων της ΔΑΠ για να ..φυλάξουν τις κάλπες) και φοιτητών αντιτιθέμενων στις πρυτανικές εκλογές (οι οποίοι παράλληλα είχαν πρόθεση να κλέψουν τις κάλπες) δεν τιμούν με κανένα τρόπο το φοιτητικό κίνημα, αλλά, αντίθετα, υποσκάπτουν τις υπάρχουσες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη ενός μαζικού, συλλογικού, δημοκρατικού αγώνα.
Οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για να αφυπνιστεί και πάλι ο φοιτητικός κόσμος και ενεργά, συντονισμένα να αναλάβει τις τύχες του, είναι υπαρκτές. Οι μεταρρυθμίσεις που επιχειρεί με συνοπτικές διαδικασίες να επιβάλει σε φοιτητές και πανεπιστημιακούς η κυβέρνηση θα γεννήσουν αναπόφευκτα αντιδράσεις. Δεν είναι μόνο το περιεχόμενο των αλλαγών αυτών, είναι οι εκβιασμοί και τα τελεσίγραφα που στέλνει ο υπουργός Παιδείας και η κυβέρνηση της ΝΔ για την εφαρμογή των νέων διατάξεων, είναι τα πιεστικά χρονοδιαγράμματα που θέτει για την ενεργοποίηση των αντι-εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων.
Μα και στο ίδιο το κυβερνητικό στρατόπεδο εμφανίστηκαν ήδη οι πρώτες ρωγμές: «Είναι δυνατόν μια κυβέρνηση που επιθυμεί να αλλάξει το Σύνταγμα και δεν μπορεί, με ευθύνη της αντιπολίτευσης, να λέει ότι έχει και άλλο τρόπο; Οι νόμοι δεν μπορεί να είναι εκτός Συντάγματος, και, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν μπορούν να επιτύχουν τις αλλαγές που θα μας επέτρεπε η συνταγματική αλλαγή.» Οι δηλώσεις αυτές ανήκουν στη Μ. Γιαννάκου, η οποία παρεμπιπτόντως διετέλεσε υπουργός Παιδείας για την κυβέρνηση αμέσως πριν τον τωρινό Στυλιανίδη. Με δεδομένο ότι δεν αναθεωρείται δια της συνταγματικής οδού το άρθρο 16, δεν βλέπει νομοθετική δυνατότητα για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η πρώην υπουργός συμπλήρωσε, «καρφώνοντας» τον νυν υπουργό: «Λυπάμαι, αλλά δεν θα συμφωνήσω καθόλου με όσους υπουργούς υποστηρίζουν ότι θα καταρτίσουν νόμους για να αλλάξουν όσα δεν επετεύχθησαν μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης.»
Για τις τρέχουσες συγκυρίες, χρέος του φοιτητικού κόσμου είναι να πολλαπλασιάσει τις ρωγμές αυτές, καταδικάζοντας καταρχήν τις προσπάθειες της κυβέρνησης να παρακάμψει, να καταπατήσει το σύνταγμα, καταδεικνύοντας τον αντιδραστικό χαρακτήρα του συνόλου των μεταρρυθμίσεων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, απαιτώντας την οριστική απόσυρση του νόμου-πλαίσιο.