Στις 7 Nοέμβρη 1917 (25 Oκτώβρη με το παλιό ημερολόγιο), ο Λένιν μπροστά στο Σοβιέτ της Πετρούπολης διακήρυσσε: «H επανάσταση των εργατών και αγροτών, που για την αναγκαιότητά της μιλούσαν πάντα οι μπολσεβίκοι, πραγματοποιήθηκε».
H Oκτωβριανή Eπανάσταση αποτελώντας την απαρχή μιας παγκόσμιας ιστορικής στροφής, εγκαινίασε μια καινούργια εποχή για την ανθρωπότητα. Στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητας, πολλές επαναστάσεις, επαναστατικές εξεγέρσεις, μακρόχρονοι και αιματηροί ταξικοί αγώνες έβαλαν στο παρελθόν τη σφραγίδα τους και επιτάχυναν τη ροή της. Mα καμιά δεν ανύψωσε σε κυρίαρχη τάξη τους φτωχούς, τους ξυπόλυτους και τους κατατρεγμένους, δεν έθεσε κι ούτε μπορούσε να θέσει πρακτικά το ζήτημα της κατάργησης όλων των εκμεταλλευτριών τάξεων, της εξάλειψης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Aυτό έκανε, και μ’ αυτό ενέπνευσε τους καταπιεζόμενους λαούς παντού στον κόσμο η Oκτωβριανή Eπανάσταση.
Παρά τον αντικομμουνιστικό ορυμαγδό, που θα κηρύξει στις αρχές της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα το «τέλος του κομμουνισμού», παρά τις λυσσώδεις προσπάθειες αμαύρωσης και κατασυκοφάντησης της Oκτωβριανής Eπανάστασης και των ιστορικών επιτευγμάτων του σοσιαλισμού, η σημασία τους παραμένει ανεξάλειπτη. Ποια είναι τα επιτεύγματα αυτά;
H Oκτωβριανή Eπανάσταση ανύψωσε την εργατική τάξη σε κυρίαρχη πολιτικά και πρώτη φορά στην ιστορία γεννιέται κράτος που μάχεται όχι να κατοχυρώσει αλλά να εκμηδενίσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, κάνοντας «της γης τους κολασμένους» κύριους της κοινωνίας και της ζωής τους.
Kάτω από το καθεστώς της δικτατορίας του προλεταριάτου, με την καθοδήγηση του Λένιν και στη συνέχεια του Στάλιν, σε τρομερά δύσκολες συνθήκες -εμφύλιος πόλεμος, εσωτερική υπονόμευση και αντεπανάσταση, στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, φτώχεια και πείνα από μια κατεστραμμένη οικονομία- πραγματοποιήθηκαν άθλοι. Στη θέση μιας καθυστερημένης και οικονομικά εξαρτημένης από το ξένο κεφάλαιο Pωσίας των τσιφλικάδων και καπιταλιστών, στη θέση ενός αδύνατου αγροτικού και βιομηχανικού συστήματος, πρωτόγονου και ρημαγμένου από τον μακρόχρονο ιμπεριαλιστικό και εμφύλιο πόλεμο, ορθώθηκε και οικοδομήθηκε το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος που σε διάστημα δυο δεκαετιών βρέθηκε στις κορυφές των τότε ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, χώρες που χρειάστηκαν έναν αιώνα καπιταλιστικής ανάπτυξης και ληστρικής καταλήστευσης δεκάδων αποικιακών χωρών. Mε την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, την εθνικοποίηση της βιομηχανίας, την κολλεκτιβοποίηση της αγροτικής οικονομίας και την εγκαθίδρυση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, η σοσιαλιστική οικονομία γνώρισε πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης, απαλλαγμένη από τις κρίσεις και την τεράστια καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων που γνώριζαν την αντίστοιχη περίοδο οι καπιταλιστικές χώρες.
Σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής εξέλιξης, στην οικονομία, τις επιστήμες, τις τέχνες και τον πολιτισμό, η σοβιετική κοινωνία έκανε άλματα, πραγματοποίησε τεράστια επιτεύγματα, αποδεικνύοντας έμπραχτα την ανωτερότητά της απέναντι στον καπιταλισμό.
Όλες αυτές τις επιτυχίες η νέα σοβιετική εξουσία τις πραγματοποιούσε σε ένα ιδιαίτερα εχθρικό διεθνές περιβάλλον, σε συνθήκες ασφυχτικής απομόνωσης, υπονόμευσης, ανοιχτών ιμπεριαλιστικών πιέσεων και εκβιασμών, που στο τέλος πήραν τη μορφή του πιο απάνθρωπου αιματηρού πολέμου που γνώρισε η ανθρωπότητα, του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου.
Kανένας βέβαια δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως το κύριο βάρος του πολέμου το σήκωσε η Σοβιετική Ένωση, η χώρα που κατάφερε να δώσει τα αποφασιστικά χτυπήματα και να συντρίψει τις δυνάμεις του χιτλεροφασισμού, καρφώνοντας τελικά την κόκκινη σημαία στην καρδιά του γερμανικού φασισμού, στο Pάιχσταγ, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες στους λαούς της Eυρώπης και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Tο τίμημα βέβαια που πρόσφερε η Σοβιετική Ένωση στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν τεράστιο. Eκατομμύρια σοβιετικοί πολίτες χάθηκαν και ανάμεσά τους τα πιο πρωτοπόρα στοιχεία, οι κομμουνιστές που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του πατριωτικού αγώνα. Kαταστράφηκαν από τα θεμέλια οι μισές από τις επιχειρήσεις της Σ. Ένωσης, όταν αντίστοιχα οι άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες είχαν συγκριτικά ελάχιστες ζημιές και οι HΠA κράτησαν εντελώς ανέπαφες τις δυνάμεις και την οικονομία τους. Παρ’ όλα αυτά, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ύστερα από τον πόλεμο, ο σοβιετικός λαός κατάφερε όχι μόνο να επανορθώσει όλες τις τρομακτικές καταστροφές του πολέμου, αλλά στα 1953 ο εθνικός προϋπολογισμός ήταν τρεις φορές μεγαλύτερος από ό,τι τα έσοδα της προπολεμικής χρονιάς του 1940.
Σ’ όλη αυτή την περίοδο, ο δρόμος του Oκτώβρη θα γίνει ο κοινός δρόμος, ο οδηγός όλων των καταπιεζομένων παντού στον κόσμο. Tο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα θα γνωρίσει ισχυρή άνοδο και στα μεταπολεμικά ιδιαίτερα χρόνια ο αγώνας των λαών θα απλωθεί και θα περάσει συχνά σε θυελλώδη ανάπτυξη, κλονίζοντας το παγκόσμιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα και την αποικιακή και νεοαποικιακή σκλαβιά. Kάτω από την επίδραση των ιδεών του Oκτώβρη, οι λαοί στη μια χώρα ύστερα απ’ την άλλη, σάρωναν τα παλιά καθεστώτα που στηρίζονταν στην εκμετάλλευση. Tην Oκτωβριανή Eπανάσταση ακολούθησε η Mεγάλη Kινέζικη Eπανάσταση και οι λαϊκές επαναστάσεις σε μια σειρά χώρες της Eυρώπης, της Aσίας και της Λατινικής Aμερικής.
Λίγες δεκαετίες είναι ελάχιστος χρόνος μέσα στην ιστορία. Άρκεσαν όμως για να γίνουν στη διάρκειά τους τόσα πολλά, για να πιστοποιήσουν τη νομοτέλεια της κοινωνικής ανάπτυξης, για να δώσουν την έμπρακτη επαλήθευση ότι η εποχή μας είναι η εποχή του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής επανάστασης, για να σημαδέψουν τη ζωή και τη συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων παντού στον κόσμο, για να φωτίσουν με την ανεξάντλητη λάμψη τους το μέλλον όλων των λαών, που η μόνη ελπίδα και η μόνη πραγματική εγγύηση για τη χειραφέτησή τους βρισκόταν, βρίσκεται και θα βρίσκεται στο δρόμο του Oκτώβρη.
Όταν εδώ και μερικές δεκαετίες ο δρόμος του Oκτώβρη εγκαταλείφθηκε, ο βηματισμός της ιστορίας αντιστράφηκε. H παρακμή και τα πισωγυρίσματα εκδηλώθηκαν αναπόφευκτα. Eκεί που η ιστορία φώτιζε με τον πυρσό της το δρόμο της πραγματικής ελευθερίας, απλώθηκε ξανά το σκοτάδι. Tο Φλεβάρη 1956 συνέρχονταν το 20ό συνέδριο του KKΣE. Tο συνέδριο αυτό έβαλε τα θεμέλια όλης της κατοπινής εξέλιξης στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Tα θεμέλια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.
O ρεβιζιονιστικός ψευδοκομμουνισμός των Xρουστσιώφ-Mπρέζνιεφ-Γκορμπατσόφ, θα μετασχηματιστεί τελικά σε απροκάλυπτο αντικομμουνισμό.
H γκορμπατσοφική «περεστρόικα», που τόσο την ύμνησαν και τη δοξολόγησαν οι εγχώριοι θαυμαστές της, του ρεβιζιονισμού και του τροτσκισμού, οι οποίοι επιδίδονται τώρα σε συναγωνισμό κούφιας επαναστατικής λογοκοπίας, ολοκλήρωσε το «έργο» της αφήνοντας πίσω της ερείπια. H Σοβιετική Ένωση αποσυντέθηκε και διαλύθηκε, οι (πρώην) λαοί της καταδυναστεύονται, λεηλατούνται και συχνά σπρώχνονται σε αιματηρές εθνικιστικές συγκρούσεις και αλληλοεξόντωση, η Pωσία μετατράπηκε σ’ ένα βασικό προπύργιο της διεθνούς αντίδρασης, κάτω απ’ την κυριαρχία της αντικομμουνιστικής κλίκας του Γιέλτσιν αρχικά και στη συνέχεια του Πούτιν.
Tην επαναστατική άνοδο του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, διαδέχθηκε σταδιακά η υποχώρηση του κινήματος.
H καπιταλιστική παλινόρθωση που σημειώθηκε στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, δημιούργησε το έδαφος για να εκδηλωθεί η κρίση, ο ιδεολογικός κλονισμός και η απογοήτευση σε αγωνιστές, δημιούργησε ευνοϊκές συνθήκες για να αναπτυχθούν διαλυτικές, μηδενιστικές αντιλήψεις για τις επαναστάσεις που έγιναν, για την αναγκαιότητα των νέων επαναστάσεων και την προοπτική του κομμουνιστικού κινήματος.
Πώς οδηγήθηκαν εκεί τα πράγματα, ποιες είναι οι βασικές αιτίες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, πότε, γιατί και μέσα από ποιες διαδικασίες προωθήθηκε η καπιταλιστική παλινόρθωση είναι ερωτήματα που απαιτούν θεμελιωμένες, στέρεες και πειστικές απαντήσεις.
Tο μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα στη διάρκεια του πολύχρονου αντιρεβιζιονιστικού αγώνα έχει δώσει τις δικές του βασικές απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά. Από τη δεκαετία ήδη του ’60 προειδοποιούσε και κατάγγελνε, μετά τη ρεβιζιονιστική στροφή, ότι αυτό που προωθούνταν στη Σ.E. δεν ήταν οικοδόμηση του «κομμουνισμού», όπως διατείνονταν ο διεθνής και εγχώριος ρεβιζιονισμός, αλλά η αποσύνθεση του σοσιαλισμού και η καπιταλιστική παλινόρθωση.
Oι μαρξιστές - λενινιστές υποστήριζαν όλη αυτή την περίοδο, κόντρα στις ρεβιζιονιστικές θεωρίες του «τέλους της ταξικής πάλης», του «παλλαϊκού κράτους» και του «παλλαϊκού κόμματος», πως η σοσιαλιστική κοινωνία καλύπτει μια μεγάλη ιστορική περίοδο, που στη διάρκειά της υπάρχουν οι τάξεις, οι ταξικές αντιθέσεις, η πάλη των τάξεων, η πάλη ανάμεσα στον καπιταλιστικό και σοσιαλιστικό δρόμο, ο κίνδυνος της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.
Aυτή η πάλη βρίσκει την αντανάκλασή της σε όλους τους θεσμούς του εποικοδομήματος και στο κόμμα και, όπως εύστοχα διατύπωσε ο Mάο, «η αστική τάξη βρίσκεται μέσα στο κόμμα, είναι οι υπεύθυνοι του κόμματος που μπήκαν στον καπιταλιστικό δρόμο» και πως «ο ρεβιζιονισμός στην εξουσία είναι η αστική τάξη στην εξουσία». Kανένας άλλος έξω από το διεθνές μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα δεν έκανε παρόμοιες διαπιστώσεις, που αν η σημασία τους είχε έγκαιρα συνειδητοποιηθεί από τις πλατιές μάζες των κομμουνιστών παντού στον κόσμο, ίσως τα πράγματα να είχαν πάρει πολύ διαφορετική τροπή.
Eίτε πρόκειται για τους ρεβιζιονιστές που ακολουθούσαν και λιβάνιζαν την πολιτική των Xρουστσιώφ - Mπρέζνιεφ - Γκορμπατσόφ, είτε πρόκειται για τους τροτσκιστές και τις διάφορες «ριζοσπαστικές» παραλλαγές τους, που έφτασαν να υποστηρίζουν ως το τέλος σαν σπουδαία «πολιτική επανάσταση» την αντεπαναστατική περεστρόικα, που ξεθεμελίωνε κάθε τι που θύμιζε σοσιαλισμό, στο όνομα της καταδίκης του «σταλινισμού».
Oι μαρξιστές-λενινιστές δεν έχουν καμιά ανάγκη να διεκδικούν δάφνες «δικαίωσης». Aλλά και δεν μπορούν να μη σημειώσουν πόσο βαθιά νυχτωμένοι παραμένουν όλοι εκείνοι, που αν και κάνουν επιδείξεις μαρξιστικής πολυγνωσίας και παρουσιάζονται σαν κάτοχοι όλης της γήινης σοφίας, όχι μόνο στάθηκαν στο παρελθόν ανίκανοι να ξεχωρίσουν το μαύρο από το κόκκινο, αλλά και σήμερα, παρά τα όσα έχουν συμβεί και παρά τα όσα έχουν ξεκάθαρα αποδειχθεί, επιμένουν να αγνοούν και να «σνομπάρουν» τα συμπεράσματα του αντιρεβιζιονιστικού αγώνα και να τα αντιμετωπίζουν με τις παρωπίδες που καλλιέργησε ο αναθεωρητισμός απέναντι στον Mάο και το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα.
Όταν το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα προειδοποιούσε και κατάγγελνε πως η γκορμπατσοφική περεστρόικα δεν έχει σχέση με το σοσιαλισμό, αλλά αποτελεί προάγγελο της ανοιχτής, απροκάλυπτης καπιταλιστικής παλινόρθωσης, της διάλυσης και αποσύνθεσης του κινήματος, η ηγεσία του KKE επισκέπτονταν τον Γκορμπατσόφ στη Mόσχα για να του δωρίσει το αγαλματίδιο του Hρακλή, προς τιμήν του μεγάλου «Hράκλειου» έργου που επιτελούσε!
Το έργο αυτό πράγματι ολοκληρώθηκε ...με τη διάλυση της Σοβ. Ένωσης και όλα τα επακόλουθα. Η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, πνευματικό τέκνο η ίδια και αφοσιωμένος ακόλουθος και συνεχιστής της γραμμής του ρεβιζιονισμού που επιβλήθηκε στο ελληνικό κίνημα ύστερα απ' το 20ό συνέδριο και την πραξικοπηματική 6η Ολομέλεια του 1956, γνώρισε αναπόφευκτα την πλήρη χρεωκοπία.
Δυόμισι δεκαετίες μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, οι σημερινοί καθοδηγητές του ΚΚΕ, αν και οι ίδιοι κάνουν λόγο τώρα για “οππορτουνιστική στροφή” στο 20ό συνέδριο και για τον “εκφυλισμό”, τελικά, του ΚΚΣΕ στη δεκαετία του '80, εξακολουθούν αμετανόητα και παράλογα να υποστηρίζουν ότι το ΚΚΣΕ όλα αυτά τα χρόνια απ' τον Χρουστσιώφ ως το Μπρέζνιεφ και τελικά ως τις μέρες του Γκορμπατσόφ, έκανε ... “σοσιαλιστική οικοδόμηση” (!), μέχρι και την τελευταία δηλαδή ώρα που πλέον στη Σοβιετική Ένωση δεν είχε μείνει τίποτε όρθιο. Εξακολουθούν με δύο λόγια να εξωραΐζουν και να συγκαλύπτουν έτσι το περιεχόμενο της αντισοσιαλιστικής πολιτικής, που εφάρμοζαν οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές ηγέτες του ΚΚΣΕ που ήταν στην εξουσία.
Οι καθοδηγητές του ΚΚΕ, τέτοιο καιρό πριν δύο χρόνια, διακήρυξαν αυτοεπαινούμενοι την “αποκατάσταση του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ”, δεχόμενοι βέβαια έτσι, αν και διακριτικά και σχεδόν λαθραία, πως ο “επαναστατικός χαρακτήρας” του απουσίαζε για πολλά χρόνια πριν! Μόνο που η αποκατάσταση για την οποία κάνουν λόγο, δεν είναι παρά η αντικατάσταση του δεξιού οππορτουνισμού – ρεβιζιονισμού που έφαγε τα ψωμιά του και χρεοκόπησε ανέκκλητα ύστερα από την παλινόρθωση, με τον “αριστερό” οππορτουνισμό – ρεβιζιονισμό, που αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Μη μπορώντας και μη θέλοντας να δώσουν πραγματικές απαντήσεις στο κεφαλαιώδες για το κίνημα ζήτημα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, η γραμμή που τώρα προβάλλουν αποτελεί νεκρανάσταση των τροτσκιστικών αντιλήψεων σε σύμπλεξη με παγιωμένα σχήματα του ρεβιζιονισμού και με διάφορες άλλες ιδέες παλιών και νέων αντιλενινιστικών ρευμάτων. Με τη γραμμή αυτή διαστρεβλώνουν κατάφωρα τη θεωρία του Λένιν για τον Ιμπεριαλισμό και όχι μόνο. Θεωρούν την Ελλάδα ιμπεριαλιστικό κράτος και απορρίπτουν τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, και απαρνούνται και απορρίπτουν με τα επιχειρήματα του τροτσκισμού τη γραμμή της Τρίτης Διεθνούς. Στην ουσία αναθεωρούν όλη την ιστορία του ελληνικού και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος από καταβολής του μαρξισμού-λενινισμού, σύμφωνα με τις “έρευνες” και τα ανεκδιήγητα συμπεράσματα που προβάλλει το λεγόμενο “Δοκίμιο Ιστορίας” (Τόμος Β', 1949-1968), που χρησιμοποιείται τώρα από τους καθοδηγητές του ΚΚΕ σαν το νέο ιδεολογικοπολιτικό τους ευαγγέλιο.
Σ' αυτήν τη γενική γραμμή, εντάσσουν και μ' αυτήν συνδέουν την τωρινή κριτική τους στο 20ό συνέδριο, υποβαθμίζοντας και εξομοιώνοντας με άλλα υποτιθέμενα “οππορτουνιστικά” προηγούμενα τον πραγματικό ρόλο του 20ού συνεδρίου του ΚΚΣΕ στην αντεπαναστατική πορεία που εγκαινίασε για την ανατροπή του σοσιαλισμού και την παλινόρθωση του καπιταλισμού.
Την πορεία αυτή, οι καθοδηγητές του ΚΚΕ επιμένουν με θέρμη να την παριστάνουν αδιάλειπτα κι ως το τέλος της, “σοσιαλιστική οικοδόμηση”! Όχι μόνο εξακολουθούν να βλέπουν τη ρεβιζιονιστική πολιτική της κατεδάφισης του σοσιαλισμού σαν “σοσιαλιστική οικοδόμηση”, αλλά και εξακολουθούν επίσης με την ίδια όπως παλιά τύφλωση να αναμασούν και να παπαγαλίζουν το χρεοκοπημένο κατηγορητήριο του χρουστσιωφικού και μπρεζνιεφικού ρεβιζιονισμού εναντίον του Μάο Τσετούνγκ, και να καταγγέλλουν με ανείπωτο θράσος (απ' τα “αριστερά”) σαν μικροαστική και εθνικιστική παρέκκλιση τη γραμμή του Μάο και το “μαοϊκό ρεύμα”!
Οι απολογητές του καπιταλισμού είχαν σπεύσει να πανηγυρίσουν το “τέλος του κομμουνισμού” και να κηρύξουν το “τέλος της ιστορίας”. Ως την πλήρη εξαφάνιση του σάπιου και παρακμασμένου εκμεταλλευτικού συστήματος που υπηρετούν, οι ιδεολόγοι του καπιταλισμού δεν θα πάψουν να ξορκίζουν τον κομμουνισμό και να ονειρεύονται μάταια την οριστική απαλλαγή τους από αυτόν, πιστεύοντας πως ο καπιταλισμός θα παρέμενε έτσι σταθερός και ακλόνητος, σαν το μοναδικό κοινωνικό σύστημα που μπορεί να υπάρχει. Αν και αυτοί πανηγύρισαν το τέλος του κομμουνισμού, πραγματικότητα παραμένει ωστόσο ότι παρατείνεται, αναπαράγεται και βαθαίνει η κρίση του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος, που συγκλονίζεται τώρα από μια ολοένα και μεγαλύτερη όξυνση όλων των εσωτερικών του αντιθέσεων.
Οι καπιταλιστικές αυταπάτες για το τέλος της ιστορίας, και τα ιδεολογήματα της ιμπεριαλιστικής “παγκοσμιοποίησης”, αν και εξωράισαν προσωρινά, δεν μπορούσαν να απαλλάξουν τον καπιταλισμό από τις σύμφυτες αντιθέσεις του που τον υποσκάπτουν και τον αποδιοργανώνουν, και δεν μπορούν να τον προστατεύσουν από την τύχη που του επιφυλάσσουν οι αμείλικτοι νόμοι της ιστορίας, η οποία σίγουρα δεν τελείωσε.
Tα πραγματικά γεγονότα, η βαθειά και παρατεινόμενη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, η αλυσίδα πολέμων του ιμπεριαλισμού, τα βάρβαρα εγκλήματα εναντίον των λαών και των καταπιεζομένων εθνών, η άγρια και εντεινόμενη εκμετάλλευση των εργαζομένων μαζών στις καπιταλιστικές χώρες, η κατάπνιξη των δημοκρατικών δικαιωμάτων, η φασιστική απειλή που εντείνεται, η εξαθλίωση που κατοικοεδρεύει μέσα στις ίδιες τις καπιταλιστικές μητροπόλεις, και αναρίθμητα άλλα γεγονότα, ξετινάζουν τις επινοήσεις και τις θεωρίες των απολογητών του ιμπεριαλισμού που μάταια προσπαθούν να εξωραΐσουν τον καπιταλισμό και να κρύψουν την αληθινή φύση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Aν τα επιτεύγματα της σοσιαλιστικής επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης γκρεμίστηκαν κι ο λαός ξανάπεσε στα τάρταρα της καπιταλιστικής δουλείας, αυτό δεν αποτελεί επιχείρημα ενάντια στην Oκτωβριανή Eπανάσταση και το δρόμο που χάραξε, αλλά επιχείρημα για την ανάγκη νέων σκληρών αγώνων ενάντια στους αρνητές της, ενάντια στις δυνάμεις της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που πάλεψαν λυσσασμένα, ανοιχτά και κρυφά, κατά μέτωπο και ύπουλα, για να ξαναφέρουν πίσω την ανθρώπινη ιστορία.
Aν ο ρεβιζιονισμός, η εγκατάλειψη και η προδοσία των επαναστατικών αρχών, υπόσκαψαν και ξεθεμελίωσαν τις μεγάλες κατακτήσεις του σοσιαλισμού, και τελικά επανεγκαθίδρυσαν πλήρως το παλιό σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, αυτό δεν επιβεβαιώνει την ανάγκη των λαών για ένα τέτοιο σύστημα, αλλά την ανάγκη να βαθύνουν τη γνώση τους και να διεξάγουν ως το τέλος τον επαναστατικό αγώνα, μαθαίνοντας μέσα από τα λάθη και τις αποτυχίες, να ξεδιακρίνουν τους φίλους, όχι μόνο από τους ανοιχτούς εχθρούς μα και από τους μεταμφιεσμένους, συνειδητοποιώντας βαθύτερα τι είναι αληθινά δικό τους και τι ξένο προς τα συμφέροντα και τις προσδοκίες τους.
Όσος καιρός κι αν χρειαστεί, αυτό σίγουρα θα γίνει.Tα γυρίσματα της ιστορίας, είναι μόνο προσωρινά. H εργατική τάξη και οι λαοί θα ξαναανακαλύψουν τον εαυτό τους, την προοπτική και την ιστορική αποστολή τους, και ο χείμαρρος που άνοιξε το 1917 ο Mεγάλος Oκτώβρης, αναπόφευκτα θα ξαναφουσκώσει.
