Σε περιόδους που δεν υπάρχει έντονη κινητοποίηση του φοιτητικού κινήματος συχνά προωθείται από διάφορες δυνάμεις, οι οποίες κυρίως αναφέρονται στον χώρο του αναρχικού ρεύματος, η πρακτική των λεγόμενων «πρωτοβουλιών». Αυτή συνίσταται στη μετατροπή των γενικών συνελεύσεων που δεν καταφέρνουν να συγκεντρώσουν την απαραίτητη απαρτία σε μια «νέα δομή» με «τακτικές συνεδριάσεις», η οποία μάλιστα καλείται να υλοποιήσει ό,τι δεν κατόρθωσαν σαν οργανωμένο σύνολο οι φοιτητές, χωρίς φυσικά να... υπονομεύει τον φοιτητικό σύλλογο!
Από κοντά σε αυτή τη λογική βρίσκεται και το ΜΑΣ και οι «επιτροπές αγώνα» (μυστήριο παραμένει από ποιους συγκροτήθηκαν) όπου, θες Γενική Συνέλευση, θες συλλογή τροφίμων για τους πρόσφυγες, θες απεργιακή συγκέντρωση, όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει το ΜΑΣ και οι επιτροπές του, τις περισσότερες φορές χωρίς να το μαθαίνουν οι φοιτητές οι οποίοι δεν βρίσκονται σε κάποια «επιτροπή», η πλειοψηφία δηλαδή του φοιτητικού συλλόγου!
Και οι δύο αυτές πρακτικές αν και φαινομενικά κινούνται από τελείως διαφορετικές αφετηρίες και πολιτικούς χώρους, έχουν τον ίδιο πυρήνα σκέψης: πρόκειται ακριβώς για την έλλειψη εμπιστοσύνης στις συλλογικές διαδικασίες, την απουσία εμπιστοσύνης στους ίδιους τους φοιτητές, που συνοδεύεται από τη γνωστή καραμέλα που σε όλες τις περιστάσεις απαιτεί «κάτι να γίνει τώρα»!
Σε Φιλοσοφική και Πάντειο εκδηλώθηκε με σχεδόν πανομοιότυπο τρόπο η συγκεκριμένη λογική! Και διερωτάται κανείς σε αυτό το σημείο «δηλαδή δεν πρέπει να κινητοποιηθούμε άμεσα ενάντια στα προβλήματα μας;»
Η απάντηση είναι σαφής και συγκεκριμένη. Οι φοιτητές σε κάθε συγκυρία μπορούν να κινητοποιούνται ανεξάρτητα από το εάν κινητοποιείται ο σύλλογος! Η πάλη τους όμως πρέπει να στρέφεται στην αλλαγή των συσχετισμών στους συλλόγους και στην προσπάθεια να αγκαλιαστούν οι συλλογικές διαδικασίες από όλο και περισσότερους φοιτητές και όχι από την τεχνητή - φαντασιακή υπέρβαση τους.
Οι φοιτητές μπορούν να νιώσουν κομμάτι του συλλόγου, όχι επειδή υπάρχει κάποιος θεσμικός φετιχισμός από μεριάς μας, αλλά γιατί μέσα στο σύλλογο μπορούν να ξεδιπλωθούν όλες οι απόψεις, οι συντηρητικές και οι προοδευτικές, δεξιές μέχρι αριστερές, και μέσα σε αυτές μπορεί να συντελεστεί το ξεκαθάρισμα στα μάτια των φοιτητών και όχι μέσα από πρωτοβουλίες και επιτροπές ιδεολογικά και πολιτικά διαμορφωμένες εκ των προτέρων! Οι δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα και στα δικαιώματα των φοιτητών δεν πρέπει να αγωνιούν για να γίνεται γενικώς «κάτι», αλλά να βάζουν συντεταγμένα το λιθαράκι τους στη συνειδητοποίηση και αγωνιστική ενεργοποίηση των φοιτητών. Και αυτές οι πρακτικές μόνο σε αυτό δεν συνεισφέρουν! Αντίθετα υπογραμμίζουν με τον πιο απόλυτο τρόπο πως οι ευθύνες της αποσυγκρότησης δεν βρίσκονται αποκλειστικά στη ΔΑΠ αλλά και σε ορισμένους φερομένους «υπερασπιστές» των φοιτητικών διεκδικήσεων!
