Εκκεντρικός, «πολιτικός παλιάς κοπής», γραφικός δισεκατομμυριούχος που απλώς τυχαίνει να ασχολείται με την πολιτική, ή πράγματι ένας νεομακαρθιστής ακροδεξιός που είναι πιθανό να αναδειχθεί σε νέο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών;
Αυτοί και πολλοί ακόμη χαρακτηρισμοί, περισσότερο ή λιγότερο πετυχημένοι, θα μπορούσαν να αποδοθούν στο… «φαινόμενο» Ντόναλντ Τραμπ, το φαβορί των Ρεπουμπλικανών για το προεδρικό χρίσμα. Τι πραγματικά όμως καταδεικνύει τόσο το ίδιο το γεγονός της προώθησης της υποψηφιότητας Τραμπ, όπως επίσης και το «ρεύμα» που φαίνεται να έχει δημιουργήσει;
Το ευρύτερο πλαίσιο
Η επιλογή και το αβαντάρισμα μίας τέτοιας φωνής στο εσωτερικό της «πιο συντηρητικής» από τις δύο μεγάλες πολιτικές παρατάξεις των ΗΠΑ, φωνή που εκφράζει τις πιο αντιδραστικές, νεοφασιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις του αμερικάνικου πολιτικού συστήματος μόνο ως τυχαία δεν μπορεί να ιδωθεί.
Η κρίση στην οποία έχει εισέλθει το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, αρχής γενομένης το 2007 από τις ίδιες τις ΗΠΑ, η επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού ενάντια στα εργατικά, λαϊκά και δημοκρατικά κινήματα των λαών, καθώς και η όξυνση της επιθετικότητας των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κρατών για το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής φαίνεται πως καθιστά «αναγκαία» την ύπαρξη τέτοιων φωνών και αντιλήψεων. Φωνές οι οποίες εκφράζουν ακριβώς τα πιο αντιδραστικά, τα πιο συντηρητικά και τα πιο επιθετικά χαρακτηριστικά της αστικής τάξης και που καλούνται να υπηρετήσουν το αντιδραστικό πρόγραμμά της.
Μέσα σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο, ο Τραμπ δεν είναι ο μοναδικός «παίκτης» στην ακροδεξιά σκακιέρα. Η Λεπέν στη Γαλλία, η άνοδος των νεοναζί στη Γερμανία, στη Βρετανία, αλλά και στη Σκανδιναβία, καθώς και σε μια σειρά άλλες χώρες της ανατολικής κυρίως Ευρώπης, μη εξαιρουμένης και της Ελλάδας, μαρτυρούν και επικυρώνουν την παραπάνω ανάγνωση.
Το πρόταγμα του Τραμπ
Φυσικά, η ρητορική και η συνθηματολογία του Ντόναλντ Τραμπ δεν θα μπορούσε να παρεκκλίνει από αυτήν των ακροδεξιών ομοίων του. Ανάλογα φυσικά με την περίσταση και το ακροατήριο. Ας «θαυμάσουμε», λοιπόν:
«Έξω οι ξένοι» (Ποιοι απ’ όλους; Οι αραβικής καταγωγής πρόσφυγες που συρρέουν σε ΗΠΑ και Ευρώπη, προκειμένου να ξεφύγουν από τις βόμβες των δυτικών ιμπεριαλιστών και του ΝΑΤΟ, των οποίων την είσοδο ο Τραμπ θέλει να αποτρέψει πάση θυσία; Ή οι εξαθλιωμένοι Μεξικανοί και άλλοι Λατινοαμερικανοί που προσπαθούν να επιβιώσουν, ψάχνοντας για μια έστω υποφερτή ζωή, καθώς οι χώρες τους, για δεκαετίες υποδουλωμένες και αφαιμαζόμενες από την νεοαποικιακή πολιτική των ίδιων των ΗΠΑ, έχουν καταστραφεί κυριολεκτικά;).
«Η πατρίς κινδυνεύει» (Από ποιόν άραγε; Από έναν γενικό και αόριστο κίνδυνο που παίρνει σάρκα και οστά ανάλογα με τα συμφέροντα και τις βλέψεις των βιομηχανιών όπλων και των πολυεθνικών; Ή από τον διαβόητο «εσωτερικό κίνδυνο», απότοκο άλλων εποχών; Άλλοτε ο «πολύς» «κύριος» Τραμπ μιλά για κομμουνιστές, άλλοτε για τρομοκράτες, άλλοτε για άθεους και Μουσουλμάνους. Και όλοι αυτοί παρουσιάζονται να έχουν ένα στόχο: Την «αλλοίωση της αμερικανο-ευρωπαϊκής φυλής», την καταστροφή των ΗΠΑ. Και η λίστα δεν έχει τελειωμό!).
«Νέοι φράχτες για να κρατήσουμε μακριά την απειλή» (στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια φράχτης αντίστοιχος αυτών που υψώνει η Ευρώπη σήμερα), μας λέει ακόμη ο Ντόναλντ Τραμπ (Για ποιο λόγο όμως; Για την ευκολότερη διαχείριση του εργατικού δυναμικού που θα εισέρχεται στην επικράτεια των ΗΠΑ από τη Λατινική Αμερική και αλλού, ευέλικτου, υποδουλωμένου, χωρίς κανένα εργασιακό ή ακόμη και ανθρώπινο δικαίωμα; Ή μήπως απλώς για να μείνουν οι ΗΠΑ μακριά από το πρόβλημα που οι ίδιες δημιούργησαν με την ιμπεριαλιστική-ληστρική πολιτική τους; Φυσικά, ούτε λόγος για το ξέπλυμα «μαύρου» χρήματος που πραγματοποιούν οι αμερικάνικες τράπεζες στα καρτέλ ναρκωτικών και όπλων του τσιφλικιού τους -βλ. κεντρική και νότια Αμερική-).
«Οπλοκατοχή για όλους τους Αμερικάνους πολίτες» (Μάλιστα… Δηλαδή η λύση βρίσκεται στις κάνες των όπλων; Τι κι αν μια ολόκληρη κοινωνία εξαθλιώνεται και μετατρέπεται σε ζούγκλα; Τι κι αν δεν υπάρχει ίχνος κρατικής πρόνοιας και μέριμνας; Μήπως οι φτωχοί και οι καταπιεσμένοι είναι αυτοί που θα έχουν τη δύναμη; Ίσα ίσα που με την τακτική αυτή θα πρέπει να ισχυροποιηθεί και ο κατασταλτικός χαρακτήρας του κράτους. Έτσι και οι βιομήχανοι και οι έμποροι όπλων, που τόσο φανερά ποντάρουν στον Τραμπ, θα μείνουν ευχαριστημένοι και θα καθίσταται ευκολότερη η καταστολή της όποιας αντίδρασης ενάντια στην εκμετάλλευση και τις διακρίσεις!).
«Άμεση και κατακόρυφη αύξηση των πολεμικών δαπανών» (Ηγέτιδα δύναμη του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος άλλωστε οι ΗΠΑ, δεν μπορούν να μείνουν πίσω από τον ανταγωνισμό και την πολιτική που έχουν χαράξει εδώ και δεκαετίες. Οι επεμβάσεις σε οποιαδήποτε χώρα τούς εναντιώνονταν ή που έβαζαν στο στόχαστρό τους, απ’ ό,τι φαίνεται θα «πρέπει» να συνεχιστούν. Η πολιτική χαράχθηκε. «Θα αφανίσουμε τους πάντες που μας απειλούν» δήλωσε ο Τραμπ. Η εξωτερική ιμπεριαλιστική πολιτική έχει χαραχθεί!).
Όπως είναι φυσικό, ο Τραμπ όμως δεν μένει μόνο σε αυτά. «Οι γυναίκες στο σπίτι», «όχι στις εκτρώσεις», ανοιχτή υποστήριξη αστυνομικών που έχουν πυροβολήσει και σκοτώσει αναίτια αφρο-αμερικανούς πολίτες, δηλώσεις υπέρ του βασανιστηρίου του εικονικού πνιγμού στις φυλακές, καθώς και κάθε είδους ρατσιστικές και σκοταδιστικές αντιλήψεις κυριαρχούν στο λεξιλόγιό του. Δεν αφήνεται έτσι κανένα περιθώριο παρερμηνείας για το στίγμα και την κατεύθυνση του πολιτικού του προγράμματος του ακροδεξιού πολιτικού.
Ένα ακόμη στήριγμα του καπιταλιστικού συστήματος
Κοντά σε όλα αυτά ο Ντόναλντ Τραμπ δεν σταματά να διατρανώνει την «ανεξαρτησία» του. Ο δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας, ο μεγιστάνας της κτηματομεσιτικής αγοράς, η προσωποποίηση του «american dream», δηλώνει ότι στρέφεται, χωρίς πάτρωνες, ενάντια στο σύστημα, για να «κάνει ξανά μεγάλη τη χώρα του». Σε αυτό το ίδιο που τον εξέθρεψε και τον ανέδειξε πριν τόσα χρόνια, προμοτάροντάς τον στα πολιτικά δρώμενα ήδη από τη δεκαετία του ’80, είτε με τον μανδύα του Δημοκρατικού είτε με αυτόν του Ρεπουμπλικανού. Πολλοί είναι αυτοί που στις μέρες μας δηλώνουν «ανεξάρτητοι» και πολεμούν το σύστημα και τη διαφθορά (Λεπέν, κίνημα Pegida, διάφοροι «αρχηγοί» νεοναζιστικών κομμάτων, η «δική μας» Χρυσή Αυγή κλπ., κλπ.), γιατί όχι και ο Ντόναλντ Τραμπ;
Εμπνεόμενος, έτσι, από οποιαδήποτε νεοναζιστική και νεοφασιστική αντίληψη περί πάντων, που όλο και περισσότερο το καπιταλιστικό σύστημα παγκοσμίως εντάσσει στον επίσημο λόγο και στην πρακτική του, ο Ντόναλντ Τραμπ φιλοδοξεί να αποτελέσει τον νέο πρόεδρο της μητρόπολης του καπιταλισμού. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Σε μία χώρα όπου το εργατικό και το ευρύτερο λαϊκό και δημοκρατικό κίνημα βρίσκονται σε υποχώρηση και χρόνια αποδιοργάνωση, σε μία χώρα όπου για δεκαετίες η επίθεση του κεφαλαίου στα λαϊκά στρώματα παραμένει ασίγαστη και όλο εντείνεται, σε μία χώρα όπου ακόμη και η κάθε έννοια δημοκρατικού δικαιώματος διαστρεβλώνεται και καταπατάται, «φωνές» σαν αυτή του Ντόναλντ Τραμπ θα ακούγονται όλο και περισσότερο.
Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε που το καπιταλιστικό σύστημα και η αστική τάξη χρειάστηκαν «τους» Τραμπ. Πέρα από το πλήθος των διαφόρων «σωτήρων» που κατά καιρούς εμφανίζονται στις ΗΠΑ, πέρα από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού προσωπικού που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ευαγγελίζονταν διαχρονικά πανομοιότυπες ιδέες, πρόεδροι τέτοιου τύπου υπήρξαν πολλοί, από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έως σήμερα. Κάθε φορά με διαφορετικό μανδύα και παραλλαγμένη ρητορική. Με ένα όμως κοινό στόχο και σημείο: Την υπηρέτηση και την ισχυροποίηση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο της αστικής τάξης των ΗΠΑ και την πιστή εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής της πολιτικής.
Αιματηρές ληστρικές επεμβάσεις στο εξωτερικό, καταπάτηση κάθε έννοιας δικαιώματος και δημοκρατίας στο εσωτερικό. Όλα αυτά κάπως «πρέπει» να οργανώνονται, να υποστηρίζονται και να προωθούνται…
Ο αντίλογος λοιπόν σε μία τέτοια πολιτική και στον κάθε επίδοξο εκφραστή και υπηρέτη της είναι ένας: Ένα κίνημα, λαϊκό, δημοκρατικό, πραγματικά ανεξάρτητο, συγκροτημένο και στιβαρό, το οποίο θα έχει ως στόχο την ανατροπή του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος, βάζοντας φρένο στην επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και στον λαό, για κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, ειρηνική και δημοκρατική.
Γιώργος Β.
