Ένας χρόνος και λίγες ημέρες από την υπογραφή του Μνημονίου. Η διπλή επιτήρηση (βλέπε: «διπλή υποτέλεια») και τα σκληρά αντεργατικά, αντικοινωνικά μέτρα, αποδεικνύεται πια περίτρανα πού οδηγούν την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό. Οι πολιτικές των υπερατλαντικών και ευρωπαίων εταίρων μας, οι οποίες εφαρμόζονται για τη ..«σωτηρία» της χώρας μας, στην πράξη μεταφράζονται σε εκτόξευση της ανεργίας, λουκέτα για χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, κατακόρυφη αύξηση των απολύσεων, γενίκευση των ελαστικών μορφών εργασίας. Κοινωνικά κεκτημένα δεκαετιών ανακαλούνται από την ελληνική κυβέρνηση, η οποία, υποτίθεται, αναζητά μεθόδους για να «γλιτώσει τη χώρα από την χρεοκοπία». Για τον ίδιο λόγο εξάλλου, προχωρά σε πρωτόγνωρες σε βαθμό και κυνικότητα περικοπές κονδυλίων σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία.
Ταυτόχρονα με την άγρια επίθεση στα εργασιακά, μισθολογικά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπό της ευλογίες βέβαια του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε., επιχειρεί να στείλει ένα μήνυμα τρομοκράτησης προς όλα τα κοινωνικά στρώματα που αντιστέκονται. Τα κύρια επιχειρήματά της είναι η έξαρση της κρατικής βίας και καταστολής, η ασύστολη κλιμάκωση της αστυνομοκρατίας και της δράσης των ΜΑΤ, τα οποία θαυμάσαμε σε όλο τους το μεγαλείο στις απεργιακές πορείες των τελευταίων μηνών, και ειδικά στις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών που χτυπήθηκαν με ξεχωριστή αγριότητα. Παράλληλα, η κυβέρνηση επιχειρεί με «ανεξάρτητες» δηλώσεις των στελεχών της («μαζί τα φάγαμε»), να μεταφέρει την αίσθηση της συν-ευθύνης στον λαό, ο οποίος καλείται σήμερα, ως άλλος οικονομικός «ένοχος», να πληρώσει τον έναν φόρο πάνω στον άλλο, το ένα χαράτσι πάνω στο άλλο.
Ακριβώς στα πλαίσια αυτά, πριν λίγους μήνες, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δήλωνε ανερυθρίαστα ότι «το Μνημόνιο είναι μια ευκαιρία» (!). Κι όμως, στους λόγους αυτούς του Θ. Πάγκαλου, θα βρει ίσως κανείς κάποια δόση αλήθειας. Το Μνημόνιο αποτελεί μία ευκαιρία: όχι όμως για να καταληστέψουν τον ελληνικό λαό, επινοώντας νέα ονόματα στους φόρους και στις ληστρικές επιδρομές τους· όχι για να γυρίσουν τη χώρα δεκαετίες πίσω, κατακρημνίζοντας το βιοτικό του επίπεδο· όχι για να ρίξουν πλατιές μάζες εργαζομένων στην υποαπασχόληση στην ανεργία και στην εξαθλίωση, προκειμένου να μας κάνουν «ανταγωνιστικούς». Το Μνημόνιο είναι μια ευκαιρία για τα ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας να συνειδητοποιήσουν ότι τα ίδια είναι οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, που ολοφάνερα πλέον υφαρπάζεται από ξένους και εγχώριους δανειστές και εταίρους· το Μνημόνιο είναι μια ευκαιρία για τα ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας να ενώσουν τον αγώνα τους ενάντια στους διεθνείς και ντόπιους ληστές, να υψώσουν αντιστάσεις και να αποκρούσουν αποφασιστικά, οργανωμένα, αισιόδοξα, τις επιθέσεις που ήδη έχουν εξαπολυθεί κατά κύματα ενάντια σε λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών.
Η φοιτητική, σπουδαστική, εργαζόμενη νεολαία, η οποία δέχεται, στο όνομα της «σωτηρίας» της χώρας, καίρια πλήγματα, μπορεί να σταθεί σημαιοφόρος των αγώνων που έρχονται, με προπύργια οργάνωσης και συντονισμού της τα ΑΕΙ και ΤΕΙ σε όλη την επικράτεια.
Οι φοιτητές και οι σπουδαστές γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ότι η κατάσταση σε ΑΕΙ και ΤΕΙ επιδεινώνεται δραματικά, μέρα με τη μέρα. Από την αρχή του ακαδημαϊκού έτους έως και λίγες ημέρες πριν από τις φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές, μεγάλα τριτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα σε όλη την επικράτεια έχουν κατά διαστήματα αναστείλει τη λειτουργία τους, λόγω της αδυναμίας τους να ανταποκριθούν στις στοιχειωδέστερες ανάγκες. Ποιος να διαφωνήσει πλέον ότι οικονομική απαξίωση ΑΕΙ και ΤΕΙ από την πλευρά της πολιτείας έχει αγγίξει τα όρια της παντελούς εγκατάλειψης;
Οι φοιτητές φαινομενικά αδρανούν. Όμως η κυβέρνηση πιθανά να τα γνωρίζει καλύτερα τα πράγματα: το υπουργείο Παιδείας δεν τόλμησε να προχωρήσει ακόμη στην υλοποίηση του αντι-εκπαιδευτικού νομοσχεδίου-πακέτου της Διαμαντοπούλου, φοβούμενο αλυσιδωτές εκρήξεις στον χώρο των πανεπιστημίων. Ενώ η υπουργός σχεδίαζε να έχει τον νόμο έτοιμο στα τέλη Φλεβάρη 2011, τώρα ενδεχομένως θα εξετάσει το ενδεχόμενο να νομοθετήσει (κατά την προσφιλή συνήθεια κυβέρνησης και υπουργείου) το κατακαλόκαιρο.
Όμως την ώρα ακριβώς που το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα αναζητά τις διόδους για να επιτύχει τα πρώτα βήματα ανασύνταξής του, δέχεται πυρά πρωτόγνωρης μορφής και στο εσωτερικό του. Κι αν η συστηματική υπόσκαψη της ουσιαστικής λειτουργίας των Συλλόγων είναι το μόνιμο σύστημα των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, το νέο χτύπημα έρχεται αυτή τη φορά απ’ τα «αριστερά»: το ΜΑΣ, με υπερεπαναστατική φρασεολογία και καταγγελτικό (για όλους τους υπόλοιπους) λόγο, προτείνει διεξαγωγή ξεχωριστών φοιτητικών και σπουδαστικών εκλογών ανά Σχολή. Για να το πούμε διαφορετικά: με μία διαλυτική, διασπαστική λογική, όμοια με εκείνη που έχουμε δει να εφαρμόζει το ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα, το ΜΑΣ βάζει βόμβα στα θεμέλια της ενότητας των Φοιτητικών Συλλόγων, στήνοντας ξεχωριστές κάλπες στα εκπαιδευτικά ιδρύματα που διαθέτει κάποιες δυνάμεις.
Απάντηση στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται την ώρα αυτή το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα, η «Πορεία» θεωρεί, πρώτα απ’ όλα, τον ενωτικό αγώνα. Πέρα και αντίθετα με παραταξιο-κεντρικούς υπολογισμούς και σκοπιμότητες, μακριά από διασπαστικές λογικές, που αποδυναμώνουν την ανάπτυξη ενός μαζικού μετώπου.
► Για φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα στο πλευρό του λαού, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και το Μνημόνιο της υποτέλειας.
► Για φοιτητικό κίνημα ζωντανό, οργανωμένο, συνειδητοποιημένο πολιτικά, αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό, έτοιμο να παλέψει για τις πραγματικές ανάγκες των φοιτητών και των σπουδαστών.
► Για την αγωνιστική ανασύνταξη των δυνάμεων της νεολαίας, για ενιαίους και ισχυρούς Φοιτητικούς και Σπουδαστικούς Συλλόγους
Στηρίξτε - Ψηφίστε την Πορεία
