Σε πλήρη ευθυγράμμιση με το κλίμα «εθνικής ομοψυχίας» και την κυβερνητική πολιτική, βρίσκεται η ηγεσία της ΓΣΕΕ, η οποία φαίνεται να καταδικάζει εκ των προτέρων οποιαδήποτε κινητοποίηση ή παρέμβαση εργαζομένων που αντιβαίνει στα κυβερνητικά μέτρα απαγορεύσεων. Σε μία περίοδο υποχώρησης και εκφυλισμού των συλλογικών δράσεων, η καραντίνα και οι απαγορεύσεις που επέβαλε η κυβέρνηση ήρθαν να βολέψουν, ακόμα περισσότερο, αυτούς που χρόνια τώρα αρνούνται να ξεβολευτούν από τις καρέκλες τους, να παρέμβουν στους χώρους δουλειάς, να συσπειρώσουν και να κινητοποιήσουν τους εργαζόμενους σε συλλογικές διαδικασίες, δράσεις και απεργίες, αυτούς που χρόνια τώρα υπονομεύουν την ανάπτυξη του συνδικαλιστικού κινήματος. Έτσι μπροστά στην αχαλίνωτη εργοδοτική ασυδοσία, με την συναίνεση της κυβέρνησης και τη σφραγίδα της πανδημίας η ηγεσία της ΓΣΕΕ όχι απλά σιωπά, αλλά προβαίνει σε έμμεσες καταγγελίες των κινητοποιήσεων, προσφέροντας ουσιαστικά πλήρη στήριξη στα σχέδια της εργοδοσίας και του κεφαλαίου.
«Με αυτά τα στοιχεία πάμε στο υπουργείο και διεκδικούμε, προφανώς δεν κάνουμε απεργίες, προφανώς δεν πάμε έξω από τα super market, όπως κάνουν κάποιοι δήθεν έξυπνοι, να κάνουμε συγκεντρώσεις», αυτά τα απαράδεκτα ξεστόμισε ο πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας και όχι κάποιο κυβερνητικό παπαγαλάκι των ΜΜΕ. Με αυτή τη δήλωση ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, αποφάσισε να βάλει ταφόπλακα στο απεργιακό δικαίωμα, νομιμοποιώντας πολιτικά την απόφαση της κυβέρνησης να επαναφέρει την επίταξη απεργών με πρόσχημα τον κορονοϊό. Αποτελεί δήλωση εχθρική προς τους εργαζόμενους, χαρακτηριστική της άθλιας κατάστασης του συνδικαλιστικού κινήματος και του ξεδιάντροπου ξεπουλήματος της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Το μέτρο της επίταξης απεργών που πέρασε μαζί με την απαγόρευση κυκλοφορίας, όχι απλά δεν συμβάλλει στην αντιμετώπιση της πανδημίας ή τον περιορισμό της διασποράς του ιού, αλλά αποτελεί ευθέως και χωρίς προσχήματα ένα χτύπημα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα σε μία προσπάθεια φίμωσης και τρομοκράτησης των εργαζομένων! Απεργίες μπορούν να προκηρύσσονται χωρίς απαραίτητα να συνοδεύονται από απεργιακές συγκεντρώσεις. Αυτή την τακτική άλλωστε την έχουν ακολουθήσει πολλές φορές οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές παρατάξεις σε εποχές που δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος διασποράς κάποιου ιού. Είναι λοιπόν τουλάχιστον χυδαίο να κουνάει το δάχτυλο ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ λέγοντας «προφανώς και δεν κάνουμε απεργίες». Απεργίες, απεργιακές συγκεντρώσεις, συνδικαλιστικές παρεμβάσεις ή μαζικές κινητοποιήσεις είναι αποφάσεις που μόνο οι εργαζόμενοι δικαιούνται να παίρνουν. Κυβερνητικές παρεμβάσεις που επιβάλλουν απαγορεύσεις, επιτάξεις και φίμωση, ποινικοποιώντας τη δράση των εργαζομένων με πρόσχημα τη διασπορά του ιού, θα έπρεπε να καταδικάζονται από το σύνολο των συνδικαλιστικών δυνάμεων. Αντί αυτού, η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος όχι απλά δεν κατήγγειλε, όπως όφειλε, τις επιτάξεις, αλλά συντάχθηκε πλήρως με την κυβέρνηση και την μεγάλη εργοδοσία ενάντια στους εργαζόμενους.
Σε συνθήκες εντεινόμενης εργοδοτικής επίθεσης με δεκάδες χιλιάδες απολυμένους, με την εξάπλωση της εκ περιτροπής εργασίας και τις δραματικές μειώσεις στους μισθούς, με την επιβολή υποχρεωτικής άδειας σε εκατοντάδες επιχειρήσεις, με χιλιάδες εργαζόμενους να δουλεύουν χωρίς κανένα μέτρο προστασίας, με το δημόσιο σύστημα υγείας διαλυμένο και ανοχύρωτο μπροστά στην απειλή μίας πανδημίας, η ηγεσία της ΓΣΕΕ καταδικάζει εκ των προτέρων κάθε συλλογική δράση και μας κουνάει το δάχτυλο για ανεύθυνη συμπεριφορά.
Όσο προκλητική και αν είναι αυτή η στάση σίγουρα δεν μας προκαλεί μεγάλη έκπληξη. Ο ίδιος συνδικαλιστής που υποτίθεται εκπροσωπεί τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα πανελλαδικά, στην αρχή αυτής της κρίσης και λίγο πριν να ληφθούν τα μέτρα δήλωνε:
«Μία επιδημία σαν τον κορονοϊό, πολλώ δε μάλλον μια ενδεχόμενη πανδημία, δεν έχει ταξικά χαρακτηριστικά, θα μας πλήξει όλους. (...) Το πρόβλημα μας αφορά όλους, να μην επιχειρήσουν κάποιοι να δώσουν ταξική διάσταση (...) κάναμε διάφορες προτάσεις στο υπουργείο….και βεβαίως είπαμε ότι το κόστος θα πρέπει να το αναλάβουμε όλοι».
Αυτά δήλωνε ο εκπρόσωπος των εργαζομένων, την ίδια στιγμή που η Ελληνική κοινωνία διαπίστωνε ότι το δημόσιο σύστημα υγείας, διαλυμένο και υποστελεχωμένο από τις κυβερνητικές πολιτικές των προηγούμενων ετών, αδυνατεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες του λαού. Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση μετρούσε ζεστό χρήμα όχι για να ενισχύσει το ΕΣΥ αλλά για την διάσωση καναλαρχών, κατασκευαστικών εταιρειών, εφοπλιστών και ιδιωτικών κλινικών, την ίδια στιγμή που σχεδίαζαν την πολιτική αντιμετώπιση «μένουμε σπίτι», που για κάποιους σήμανε μένουμε και πεθαίνουμε σπίτι, διότι δεν έτυχε να ανήκουν στην κάστα των πρετεντέρηδων, ο Γ. Παναγόπουλος διαπίστωνε ότι το πρόβλημα δεν είναι ταξικό! Την ίδια στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων βρίσκεται αντιμέτωπη με τεράστια οικονομικά αδιέξοδα, με δεκάδες χιλιάδες απολυμένους και άλλους τόσους να βιώνουν την εργασιακή ανασφάλεια και την απειλή της ανεργίας, ο Γ. Παναγόπουλος μας καλεί να μην επιχειρήσουμε να δώσουμε ταξική διάσταση!
Τέτοιοι συνδικαλιστές πρέπει να απομονωθούν από το εργατικό κίνημα, όχι ως πρόσωπα αλλά ως πολιτικές δυνάμεις, ως φορείς πολιτικών και συνδικαλιστικών θέσεων και πρακτικών που αφοπλίζουν τους εργαζόμενους μπροστά σε κάθε αντεργατική πολιτική και εργοδοτική επίθεση, κηρύσσοντας την εθνική ομοψυχία και τη ταξική συνεργασία. Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να απομονωθούν και τελικά να ανατραπούν γιατί οδηγούν τους εργαζόμενους στη λαιμητόμο, εκχωρούν διαρκώς δικαιώματα και κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, υπονομεύουν την συλλογική δράση και την συσπείρωση των εργαζομένων, εκφυλίζουν τις συλλογικές διαδικασίες και το συνδικαλιστικό κίνημα στο σύνολό του.
