Η Αμερική, και, μαζί της, ολόκληρος ο πλανήτης, μοιάζει να γύρισε σελίδα. Μάλλον μοιάζει να γύρισε πολλές σελίδες, όλες προς τα πίσω. Εκείνοι που πίστεψαν ότι ο Τραμπ ήταν απλώς ένα πρόσκαιρο προεκλογικό πυροτέχνημα χωρίς μέλλον, εκείνοι που τον θεώρησαν έναν τυπικό παλιάτσο του συστήματος με βραχύβια αποστολή και ρόλο κομπάρσου, εκείνοι που βιάστηκαν να προδιαγράψουν την αποτυχία του μιας και είχε προλάβει ως υποψήφιος να δημιουργήσει έχθρες και αντιπάθειες ακόμη και ανάμεσα στους Ρεπουμπλικανούς, δυστυχώς διαψεύστηκαν.
Παρά το γεγονός ότι ήδη από την ημέρα της ορκωμοσίας του πραγματοποιήθηκαν κινητοποιήσεις με εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές στις ΗΠΑ (κατάσταση κυριολεκτικά πρωτόγνωρη για τα αμερικανικά δεδομένα), παρά το γεγονός ότι από το Λονδίνο μέχρι το Τόκιο, από το Νέο Δελχί μέχρι το Ναϊρόμπι, και από το Σίδνεϊ μέχρι τη Γενεύη οργανώθηκαν εκατοντάδες συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας ενάντια στον μόλις ψηφισμένο πρόεδρο της Αμερικής (και αυτό ασύνηθες, και ειδικά η «παγκοσμιοποιημένη» ταυτόχρονη αντίδραση), παρά το γεγονός ότι από την πρώτη στιγμή της ανάδειξης του Τραμπ σε πλανητάρχη, στήθηκαν ρολόγια που …μετρούν αντίστροφα για τη λήξη της θητείας του (αυτό κι αν είναι πρωτότυπο), η δυσάρεστη αλήθεια είναι ότι περάσαμε σε μια νέα κατάσταση, σε μια νέα συνθήκη.
Προσπερνώντας πολύ γρήγορα το κείμενο της ομιλίας από την ημέρα της ορκωμοσίας (με τους όρους «Αμερικανός», «Αμερική» και «Θεός» να είναι εκείνοι που επαναλήφθηκαν τις περισσότερες φορές) καθώς και το γεγονός ότι ο καινούριος πρόεδρος των ΗΠΑ φαίνεται να σχεδιάζει να πλήξει θανάσιμα τον ισλαμικό φονταμενταλισμό βασικά ενισχύοντας τον …χριστιανικό φονταμενταλισμό, αφήνοντας κατά μέρος τα κηρύγματα εθνικοπαραφροσύνης και παράλληλης μισαλλοδοξίας τα οποία αποτέλεσαν τον πυρήνα του λόγου της ορκωμοσίας, εγκαταλείποντας το πεδίο των προεκλογικών ή και προγραμματικών δηλώσεων του καινούριου πλανητάρχη, έχει ενδιαφέρον να δούμε, ενδεικτικά, ποιες είναι οι πρώτες κινήσεις του, ποιες είναι οι πρώτες ενέργειές του στην πράξη, αυτές τις πρώτες ημέρες -αν όχι ώρες- της προεδρίας του:
1) Χωρίς να του κοστίσει βέβαια ούτε μισό δολάριο, καταρχάς ο Τραμπ απέστειλε στη Γερουσία υπογεγραμμένα έγγραφά του με τα οποία αιτείται την καθιέρωση «Εθνικής Ημέρας Πατριωτισμού». Τώρα, ποιους πολίτες θεωρεί άξιους να ανήκουν στο αμερικανικό Έθνος, και ποιο νόημα δίνει στην έννοια «πατριωτισμός», αυτό δεν είναι δύσκολο να το υποθέσει κανείς.
2) Με προεδρικό διάταγμα, (και μάλιστα με τις τσέπες των …Μεξικανών!) ο καινούριος πλανητάρχης δρομολογεί την ανέγερση τσιμεντένιου τείχους εκατοντάδων χιλιομέτρων ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Μεξικό (συγκεκριμένα, το τείχος θα έχει μήκος τουλάχιστον 1.600 χιλιομέτρων, με το κόστος κατασκευής του να υπολογίζεται σε τουλάχιστον 15 δις δολάρια) με το οποίο θα επιδιώξει τη μείωση του αριθμού των μεταναστών που μπαίνουν στη χώρα …χωρίς τα απαιτούμενα παραστατικά.
3) Επιπλέον, ο καινούριος πρόεδρος των ΗΠΑ σχεδιάζει τις αμέσως επόμενες ημέρες την υπογραφή εκτελεστικών διαταγμάτων αφενός για τον περιορισμό του αριθμού των προσφύγων, αφετέρου για την απαγόρευση έκδοσης βίζας για πολίτες από ορισμένες χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, με βασικά μουσουλμανικό πληθυσμό, όπως πχ. η Συρία, το Σουδάν, η Σομαλία, το Ιράκ, το Ιράν, η Λιβύη, η Υεμένη.
4) Ταυτόχρονα, ζητάει περισσότερη επιβολή του νόμου και πιο αποτελεσματική αστυνόμευση, καταδικάζοντας το «κλίμα κατά της αστυνομίας», όπως το χαρακτηρίζει, το οποίο έχει διαμορφωθεί στο εσωτερικό της χώρας. Φαίνεται ότι το κρεσέντο (εκατοντάδων!) δολοφονιών πολιτών από αστυνομικούς στις ΗΠΑ τα τελευταία έτη (πολλές φορές μάλιστα, εν ψυχρώ) δεν προβληματίζουν τον καινούριο πλανητάρχη.
5) Ας σημειωθεί ότι ο Τραμπ ούτως ή άλλως ήδη εισηγήθηκε την επαναφορά τού «εικονικού πνιγμού» (ή όπως εύσχημα ονομάζεται: «ενισχυμένη τεχνική ανάκρισης») στα διάφορα δεσμωτήρια και σωφρονιστήρια, όπου γης, των Αμερικανών. «Αν πιστεύω ότι αποφέρει αποτελέσματα; Απολύτως και το πιστεύω.» δήλωσε σχετικά ο διεθνής ειρηνοποιός.
6) Εξάλλου, ο Τραμπ πρόλαβε μέσα στις πρώτες ώρες της θητείας του και υπέγραψε μέχρι και νόμο κατά των αμβλώσεων, με τον οποίο στην πράξη θέτει σε κίνδυνο τη ζωή εκατομμυρίων γυναικών ανά τον κόσμο. Οι σκληροπυρηνικοί καθολικοί, πάντως, πανηγυρίζουν.
Διανύοντας τις πρώτες ώρες ενός σύγχρονου μεσαίωνα, οι δείκτες των ρολογιών που ήδη υπολογίζουν αντίστροφα ως τη λήξη της θητείας του Τραμπ, θα χρειαστούν περίπου μια τετραετία για να φτάσουν στο τέρμα του μετρήματός τους. Και, τι θα έχουν πετύχει άραγε, αν απλώς καταγράψουν μια τετραετία στην οποία ο πλανήτης βάζει πλώρη προς το μελανό παρελθόν του;
Ίσως οι δείκτες θα πρέπει να θέσουν για στόχο τους όχι την ορκωμοσία του επόμενου (με την ελπίδα ότι θα είναι καλύτερος από τον Τραμπ) πλανητάρχη, αλλά την αφύπνιση των κοινωνικών αγωνιστικών αντανακλαστικών που θα σημάνουν το πολιτικό τέλος του καινούριου προέδρου των ΗΠΑ και όλων των σκοταδιστικών ιδεών του.
