Δύο απεργιακές κινητοποιήσεις καλούνται μέσα στον μήνα Νοέμβρη, η πρώτη από τον συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων για 1η Νοεμβρίου και η δεύτερη από το ΠΑΜΕ για 8η Νοεμβρίου.
Όσον αφορά τον συντονισμό (μέχρι στιγμής 7) πρωτοβάθμιων σωματείων στα οποία ως επί το πλείστον κυριαρχούν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ανακοίνωσή τους καλούν όλα τα σωματεία σε συμμετοχή και αναφέρουν:
“Σημαντικός σταθμός για όλα τα σωματεία πρέπει να είναι η 1η Νοέμβρη. Η επιτυχία της απεργίας και των δράσεων την 1η Νοέμβρη, θα είναι η καλύτερη παρακαταθήκη για να υπάρξει συνέχεια στο μέλλον στην από κοινού συντονισμένη δράση των σωματείων”.
“Επειδή, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι μακριά και πέρα από τις αγωνίες και τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας.” “Η ΓΣΕΕ εδώ και χρόνια επιδίδεται στην αγωνιστική γυμναστική των «ξεκάρφωτων» 24ωρων απεργιών... Η συνολική στάση της έχει καταδείξει πλέον στον καθένα ότι δεν έχουμε να περιμένουμε απολύτως τίποτα από αυτήν... Η διακλαδική απεργία δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ένα κατασκεύασμα «από τα πάνω».”
Αντίστοιχα το ΠΑΜΕ καλεί όλα τα σωματεία σε συμμετοχή στην απεργία της 8ης Νοέμβρη γράφοντας μεταξύ άλλων τα παρακάτω:
“Ενιαία και μαχητική απάντηση, με 24ωρη πανελλαδική απεργία στις 8 Νοέμβρη, ετοιμάζουν Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και Συνδικάτα, κλιμακώνοντας την πάλη τους ενάντια στην επίθεση κυβέρνησης και εργοδοσίας”.
“Η πανελλαδική απεργία στις 8 Νοέμβρη θα είναι η μαχητική απάντηση της εργατικής τάξης, η οποία προβάλλει τις δικές της ανάγκες, τις δικές της διεκδικήσεις...”.
Και βέβαια το δίλημμα 1 ή 8 Νοέμβρη δεν αφορά τις πλατιές μάζες εργαζομένων, αλλά τις συνδικαλιστικές δυνάμεις και επιρροές του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καθώς και έναν ελάχιστο κόσμο (κυρίως της αριστεράς) που μπορεί να συμμετέχει σε σωματεία που ελέγχονται από αυτές τις δυνάμεις.
Σαφώς κάθε πρωτοβάθμιο σωματείο μπορεί και πρέπει να καλεί σε συνδικαλιστικές δράσεις, μπορεί και πρέπει να προκηρύσσει απεργίες όταν υπάρχει η δυνατότητα συσπείρωσης κόσμου, μπορεί και πρέπει να συντονίζεται με άλλα σωματεία σε κινητοποιήσεις προβάλλοντας κοινά αιτήματα και στόχους!
Το επίδικο στη προκειμένη περίπτωση δεν είναι αυτό, το επίδικο είναι η πολιτική και συνδικαλιστική κατεύθυνση πάνω στην οποία διοργανώνονται και προκηρύσσονται αυτές οι κινητοποιήσεις και οι απεργίες.
Μία συνδικαλιστική κατεύθυνση και γραμμή που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δεν μας χρειάζονται, όπως δεν μας χρειάζονται και μία σειρά από μεγάλες ομοσπονδίες που ελέγχονται από εργοδοτικές συνδικαλιστικές δυνάμεις. Και δεν μας χρειάζονται γιατί εκεί κυριαρχούν δυνάμεις που υπηρετούν τα εργοδοτικά συμφέροντα, στηρίζουν τις εκάστοτε μνημονιακές κυβερνήσεις και εγκλωβίζουν τον κόσμο στην αδράνεια. Και εφόσον λοιπόν τα πράγματα είναι έτσι, εμείς θα φτιάξουμε νέα αγωνιστικά κέντρα από «τα κάτω» και θα χαιρόμαστε όταν οι πλατείες στις οποίες καλεί η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ είναι άδειες.
1. Η γραμμή αυτή καταρχήν ταυτίζει τις δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις με τις δυνάμεις που κυριαρχούν μέσα σε αυτές, άποψη άκρως επιζήμια η οποία δεν μπορεί παρά να οδηγεί στην περαιτέρω απαξίωση συνολικά του συνδικαλιστικού κινήματος από τους εργαζόμενους. Γραμμή η οποία οδήγησε αρκετές δυνάμεις να καλούν ακόμα και σε απεργοσπασία όταν στις 30 Μάη η ΓΣΕΕ προκήρυξε απεργία!
2. Η γραμμή αυτή παρακάμπτει μία πραγματικότητα ότι δηλαδή οι αρνητικοί συσχετισμοί στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ όπως και σε όλες τις μεγάλες ομοσπονδίες προκύπτει από τους αρνητικούς συσχετισμούς δυνάμεων στα πρωτοβάθμια σωματεία, δηλαδή στη βάση των εργαζομένων. Και αν λοιπόν δεν μας χρειάζονται η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ γιατί εκεί κυριαρχούν οι εργοδοτικές δυνάμεις, για ποιο λόγο μας χρειάζεται ένα πρωτοβάθμιο σωματείο στο οποίο επίσης κυριαρχούν οι ίδιες δυνάμεις;
3. Αλήθεια το ΠΑΜΕ που υπηρετεί αυτήν τη γραμμή εδώ και χρόνια και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που την επανέφερε τώρα τελευταία με πολύ πιο ακραία επιχειρήματα τι θα έλεγαν αν πλειοψηφούσαν μέσα στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, θα μας ήταν πάλι άχρηστες; Για ποιο λόγο αυτές οι δυνάμεις δίνουν τη μάχη της κάλπης με εκπροσώπους στα συγκεκριμένα όργανα εφόσον πλέον δεν μας χρειάζονται και εφόσον καλούν τον κόσμο να φύγει από τις πλατείες των ξεπουλημένων και να πάει στις πλατείες των ταξικών δυνάμεων; Με άλλα λόγια το πρόβλημα της ύφεσης και του εκφυλισμού του συνδικαλιστικού κινήματος βρίσκεται στην ύπαρξη δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων οργανώσεων από τις οποίες πρέπει να αποδεσμευτούμε ή στους συσχετισμούς δυνάμεων;
3. Η αναφορά στην ανακοίνωση των πρωτοβάθμιων σωματείων ότι «Η διακλαδική απεργία δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ένα κατασκεύασμα από τα πάνω» σε τι συμπέρασμα οδηγεί τους εργαζόμενους για όλες τις μεγάλες μαζικές απεργίες που τράνταξαν τους δρόμους της Αθήνας συσπειρώνοντας δεκάδες χιλιάδες κόσμο, προκηρυγμένες από την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ; Τότε που οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των διαφορετικών συγκεντρώσεων χάνονταν από τη μαζικότητα, τότε που οι πλατείες στις οποίες καλούσε η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ ήταν γεμάτες χωρίς αυτό να προκαλεί κάποια απογοήτευση στις «ταξικές δυνάμεις», τότε που πραγματικά ο κόσμος έπαιρνε κουράγιο και ενισχύονταν η αγωνιστική διάθεση και η πίστη στη δύναμη των σωματείων!
Εμείς λέμε ότι η ενιαία έκφραση των εργαζομένων σε πανεργατικό και πανελλαδικό επίπεδο ιδιωτικού και δημόσιου αντίστοιχα τομέα δεν είναι πρόβλημα, αλλά αποτελεί μία μεγάλη κατάκτηση του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος!
Το πρόβλημα είναι η χρόνια κυριαρχία συνολικά μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα δηλαδή σε πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια όργανα του υποταγμένου γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, που σε καμία περίπτωση δεν υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Υπερασπιζόμαστε ότι ο καθημερινός επίμονος αγώνας για την ανατροπή αυτού του συσχετισμού είναι ο μόνος τρόπος για να πάνε τα πράγματα μπροστά.
«Ωραία λοιπόν», μας ρωτάνε κάποιοι, «και τι να κάνουμε μέχρι να ανατραπούν αυτοί οι συσχετισμοί; Να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια και να περιμένουμε πότε η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ θα προκηρύξουν απεργία;»
Καταρχήν θεωρούμε ότι οι απεργίες που προκηρύσσονται από αυτές τις οργανώσεις δεν είναι αποτέλεσμα της θέλησης των υποταγμένων ηγεσιών τους αλλά αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της πάλης που δίνει μέσα στα σωματεία ο αριστερός προοδευτικός κόσμος, καθώς και της πίεσης και της αγανάκτησης που ασκείται συνολικά από τον κόσμο της εργασίας, άρα κανείς δεν περιμένει με σταυρωμένα τα χέρια.
Επιπλέον αν κάποιοι θεωρούν ότι με την προκήρυξη μίας απεργίας από 7 ή 10 σωματεία στα οποία κυριαρχούν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή του ΚΚΕ, θα τραντάξουν τα νερά του συνδικαλισμού και θα ταρακουνήσουν τον εργαζόμενο που σήμερα βρίσκεται απογοητευμένος στο σπίτι του, τον οποίο όμως δεν μπορούν να τον πείσουν να μπει στο σωματείο, να παλέψει για γενική συνέλευση, να γίνει μέτοχος σε αυτή και τελικά να σηκώσει το χέρι και να υπερψηφίσει αγωνιστικά πλαίσια, τότε αρνούνται να δουν το πρόβλημα.
«Ωραία λοιπόν και τι πειράζει να κάνουμε και τα δύο, και ποιος είπε ότι οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή του ΠΑΜΕ δεν παλεύουν για την ανατροπή των συσχετισμών;» ρωτάνε κάποιοι και εμείς απαντάμε ότι η γραμμή που πλέον από κοινού υπηρετούν –σε διαφορετικές βέβαια πλατείες και ημερομηνίες- υπονομεύει αυτή την πάλη.
Γιατί ή θα λες ότι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και οι συνδικαλιστικοί θεσμοί είναι κατακτήσεις των εργαζομένων τις οποίες πρέπει να υπερασπιστούν και μέσα στις οποίες πρέπει να δώσουν μάχη για να τσακίσουν τον γραφειοκρατικό εργοδοτικό συνδικαλισμό, ή θα καλείς τους εργαζόμενους να γυρίσουν την πλάτη σ’ αυτές γιατί ανήκουν στους εκάστοτε εργατοπατέρες. Νομίζουμε λοιπόν ότι είναι προφανές ότι το ένα υπονομεύει το άλλο. Γιατί ή θα καλούν 7 σωματεία σε απεργία με ένα πλαίσιο που θα στέκεται ενάντια στην εργοδοσία και τους αντεργατικούς νόμους και με στόχο να πιέσουν για προκήρυξη πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας ή θα καλούν 7 σωματεία σε απεργία και θα λένε ότι είναι το πανελλαδικό πανεργατικό κίνημα που ήρθε να δώσει από τα κάτω απάντηση στην κυβέρνηση. Γιατί το ΠΑΜΕ που υπηρετεί αυτήν τη γραμμή εδώ και χρόνια αραδιάζει κάθε φορά δεκάδες «ταξικά» σωματεία τα οποία συμμετέχουν στην απεργία του, εκ των οποίων τα μισά είναι φαντάσματα ή σφραγίδες και τα άλλα μισά μπορεί να απευθύνονται σε χιλιάδες μέλη και τελικά να συγκεντρώνουν στις συνελεύσεις τους 15 και 20 άτομα!
Γιατί όταν ορισμένα σωματεία που ελέγχονται από το ΠΑΜΕ και ορισμένα σωματεία που ελέγχονται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλούν σε πανεργατικές πανελλαδικές, υποτίθεται, απεργίες τις οποίες οι δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι δεν παίρνουν καν χαμπάρι τότε όχι απλά δεν κάνουν μέτοχο όπως λένε τον εργαζόμενο ο οποίος θα αποφασίσει «από τα κάτω», αλλά αντιθέτως δρουν σαν την πεφωτισμένη εκείνη πρωτοπορία που αναλαμβάνει δράση εξ ονόματος όλων αυτών που βρίσκονται καθηλωμένοι και απογοητευμένοι στα σπίτια τους!
Γιατί αν καταφέρεις στις σημερινές συνθήκες να πείσεις έναν συνάδελφο εργαζόμενο από τους χιλιάδες να ξεπεράσει τον φόβο του και την απογοήτευσή του, να μπει στο σωματείο, να παλέψει για γενική συνέλευση, να μπει μέσα σε αυτή και να ορθώσει ανάστημα απέναντι στον κυρίαρχο συνδικαλισμό, την εργοδοσία και τα μνημόνια, τότε έχεις προσφέρει πολλά στο συνδικαλιστικό κίνημα!
Αν δεν μπορείς να τον πείσεις -και στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει σήμερα στη τεράστια πλειοψηφία των σωματείων- και καταφεύγεις στο τέχνασμα της συγκέντρωσης των μυημένων αγωνιστικών δυνάμεων σε μία πλατεία προκειμένου να ικανοποιήσεις την ανάγκη σου για την ύπαρξη απεργιακού κινήματος και προπαγανδίζεις ότι εκεί βρίσκεται η λύση, τότε πας την υπόθεση της ανάπτυξης του συνδικαλιστικού κινήματος πίσω!
Η γραμμή αυτή τελικά είναι ηττοπαθής αφού παραδέχεται την οριστική ήττα των εργαζομένων να μπορέσουν να ανατρέψουν μέσα στις υπάρχουσες συνδικαλιστικές οργανώσεις τους αρνητικούς συσχετισμούς.
Είναι υπονομευτική ενός ισχυρού, πανελλαδικού πανεργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, γιατί διασπά τους εργαζόμενους σε ξεχωριστά κέντρα αγώνα, το καθένα εκ των οποίων ελέγχεται
από διαφορετική πολιτική δύναμη. Και τελικά εθελοτυφλεί μπροστά στο τεράστιο πρόβλημα της απογοήτευσης και της απομάκρυνσης χιλιάδων εργαζομένων από τα σωματεία και τη συνδικαλιστική δράση.
Αφού δεν πείθονται λοιπόν οι πολλοί, παίρνω τους λίγους δικούς μου, πάω στη δικιά μου πλατεία, με το δικό μου πλαίσιο και φωνάζω τα δικά μου συνθήματα!
Οι απεργιακές κινητοποιήσεις πρωτοβάθμιων σωματείων για τη διεκδίκηση αιτημάτων που αφορούν είτε ένα σωματείο είτε έναν κλάδο, είτε συνολικά τους εργαζόμενους προφανώς και πρέπει να αποτελούν στόχο των αγωνιστικών δυνάμεων που δρουν σε αυτά, όπως στόχο πρέπει να αποτελεί και ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων σωματείων για την ανάπτυξη και ενίσχυση των αγώνων τους. Το πρόβλημα είναι η πολιτική κατεύθυνση πάνω στην οποία εξαγγέλλονται σήμερα αυτές οι απεργίες από το ΠΑΜΕ και τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κατεύθυνση η οποία όχι απλά δεν βοηθάει, αλλά είναι άκρως επιζήμια και υπονομευτική για το συνδικαλιστικό κίνημα!
