Στην εφημερίδα «ΠΡΙΝ» στις 26/11 δημοσιεύτηκαν δύο κείμενα που τιτλοφορούνταν αντίστοιχα «Η πολιτική κρίση της ΕΑΑΚ και η υπέρβασή της» και «Για μια ΕΑΑΚ δημοκρατική, αντικαπιταλιστική, εργατικής στροφής». Στα κείμενα αυτά γίνεται λόγος για «εκφυλιστικά φαινόμενα» εντός της ΕΑΑΚ, για «οργανωτικά ξεκαθαρίσματα», ενώ αναφέρεται χαρακτηριστικά «στην ΕΑΑΚ των παραγόντων, της μηδενικής πολιτικής συμφωνίας και της οργανωτικής επιβολής». Αντίστοιχα κείμενα και απαντήσεις για τη λεγόμενη «κρίση» της ΕΑΑΚ που εκφράζουν άλλες τάσεις του μορφώματος μπορεί να διαβάσει κανείς τόσο στις ιστοσελίδες, όσο και στα περιοδικά άλλων οργανώσεων που συμμετέχουν σε αυτό (ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ, ΑΡΙΣ κ.ά.).
Αφορμή για να γραφτούν τα κείμενα αυτά αποτέλεσε το τελευταίο περιστατικό του βίαιου τερματισμού του συντονιστικού της ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης, κατά τη διάρκεια του οποίου οι διάφορες ομάδες και οργανώσεις των ΕΑΑΚ οδηγήθηκαν σ’ ένα -όπως και οι ίδιοι αναφέρουν- άνευ προηγουμένου οργανωτικό ξεκαθάρισμα με όρους τυφλής βίας. Είχαν προηγηθεί τα γεγονότα του περασμένου Μάρτη, όπου αντίστοιχα περιστατικά έλαβαν χώρα στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, και με τη δημοσίευση εκατέρωθεν καταγγελιών και εσωτερικών κειμένων στα σχήματα της ΕΑΑΚ. Τέλος, πριν τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης, την «κρίση» στην ΕΑΑΚ ενέτεινε και ένα περιστατικό «σεξιστικής βίας» ανάμεσα σε μέλη της ΕΑΑΚ στα μέσα του Οκτώβρη, γεγονός που οδήγησε στη δημοσίευση ανακοινώσεων με ιδιαίτερα σκληρή γλώσσα.
Στο σημείωμα αυτό δε θα σταθούμε ιδιαίτερα στα χαρακτηριστικά, τη φυσιογνωμία και την πολιτική κατεύθυνση της ΕΑΑΚ, όσο σε δύο ζητήματα που κατά τη γνώμη μας έχει σημασία να αναφερθούν με αφορμή τα παραπάνω.
1.Τέτοια εκφυλιστικά φαινόμενα όπως αυτά που έλαβαν χώρα πριν από λίγο καιρό στο συντονιστικό της ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης δεν έχουν καμία σχέση με την αριστερά και το φοιτητικό κίνημα. Η οργανωτική επιβολή, τα ξεκαθαρίσματα με στρατιωτικούς όρους, τα κράνη, τα καδρόνια και τα κατσαβίδια αποτελούν ενέργειες και πρακτικές της ΔΑΠ και των μπράβων της, βγαλμένες από το πιο μαύρο και σκοτεινό παρελθόν της δεξιάς βίας και τρομοκρατίας στις σχολές. Θυμίζουμε ότι οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ αναλώθηκαν τον περασμένο Μάρτη σε μία οργανωτικού τύπου αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της ΚΝΕ, μετατρέποντας τις σχολές σε πεδία μάχης μεταξύ τους, επιβεβαιώνοντας στην πράξη ότι οι λογικές του οργανωτικού τσαμπουκά και της τυφλής βίας αποτελούν χαρακτηριστικά στοιχεία στη φυσιογνωμία και των δύο παραπάνω δυνάμεων.
Οι μάχες των μηχανισμών και η προσπάθεια οργανωτικής (και πολιτικής) επιβολής του ενός πάνω στον άλλο που τώρα λαμβάνουν χώρα στην ΕΑΑΚ δε συμβαδίζουν με το ήθος, τις ιδέες και τα οράματα της αριστεράς. Αν μη τι άλλο, και παρά τις διαφωνίες και τις αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του φοιτητικού κινήματος, η αριστερά πρότασσε ανέκαθεν τον πολιτικό διάλογο, την αντιπαράθεση με επιχειρήματα, το άνοιγμα των διαφωνιών στο πεδίο του μαζικού κινήματος, στις γενικές συνελεύσεις και σε κάθε άλλη συλλογική διαδικασία του οργανωμένου φοιτητικού κινήματος. Πρακτικές νύχτας και ξεκαθαρίσματα λογαριασμών ανάμεσα σε νυν και πρώην «συντρόφους» (με την κατάληξη τις περισσότερες φορές να είναι σοβαροί τραυματισμοί και διακομιδή στο νοσοκομείο), ανάμεσα σε δυνάμεις που κατά τ’ άλλα συμφωνούν στην πρόταξη μιας «άλλης κουλτούρας» από την αριστερά, αποτελούν πρακτικές που δυσφημίζουν την αριστερά στο σύνολό της, είναι επικίνδυνες για το φοιτητικό κίνημα και πρέπει ως τέτοιες να καταγγελθούν και να απομονωθούν από κάθε προοδευτικό, δημοκράτη, αγωνιστή και αριστερό φοιτητή.
2.Πίσω από τις «συντροφικές» αψιμαχίες, τις ανακοινώσεις και τις αντεγκλήσεις των διαφόρων ομάδων και οργανώσεων που συμμετέχουν στην ΕΑΑΚ, κρύβεται το πραγματικό υπόβαθρο των παραπάνω εκφυλιστικών φαινομένων. Και αυτό δεν είναι άλλο από την κατεύθυνση την οποία θα ακολουθήσει από ‘δω και στο εξής το μόρφωμα. Μετά τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και τη δημιουργία της ΛΑΕ, οι οργανώσεις της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ εν μία νυκτί αποχώρησαν από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να προσχωρήσουν χωρίς ιδιαίτερες σκέψεις και απαιτήσεις στο υπό διαμόρφωση μετωπικό σχήμα του Λαφαζάνη και των πρώην υπουργών και στελεχών της κυβέρνησης της «πρώτη φορά αριστεράς». Αν και οι δύο δυνάμεις (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) συμπορεύονται σε μια σειρά μέτωπα πάλης και αναπτύσσουν μεταξύ τους κοινές δράσεις και πολιτικές συνεργασίες αυτού ή του άλλου χαρακτήρα, η συνύπαρξή τους στο πλαίσιο των ΕΑΑΚ φαίνεται ότι έχει φτάσει τα όριά της.
Αυτό συμβαίνει διότι -όσο και αν πραγματική βάση συγκόλλησης των ετερόκλητων ομάδων και οργανώσεων που συμμετέχουν στην ΕΑΑΚ είναι η οργανωτική αμορφία, ο πολιτικός χυλός και ο ιδεολογικός αγνωστικισμός- υπάρχουν δύο γραμμές που συγκρούονται ανοιχτά στο εσωτερικό του μορφώματος. Από τη μία βρίσκεται μια δεξιά οπορτουνιστική γραμμή που εκφράζεται από τις δυνάμεις που συμμετέχουν στην ΛΑΕ (ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ) με βασικά χαρακτηριστικά την αφηρημένη «ενότητα» πάνω στη βάση ενός θολού αντιμνημονιακού πατριωτικού μετώπου που ανακυκλώνει στην πραγματικότητα όλο το οπλοστάσιο με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ άλωσε τα μυαλά και τις συνειδήσεις χιλιάδων προοδευτικών και αριστερών ανθρώπων. Και από την άλλη βρίσκεται μία αριστερίστικη γραμμή ηχηρών αντικαπιταλιστικών συνθημάτων στα λόγια και δεξιάς πολιτικής στην πράξη που εκφράζεται από τις δυνάμεις που συμμετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΝΑΡ, ΑΡΙΣ). Η τελευταία, που αποτελεί και την κυρίαρχη άποψη μέσα στα ΕΑΑΚ, έχει ως βασικό της στοιχείο την άρνηση πολιτικής συνεργασίας με μόνιμα χαρακτηριστικά με άλλες δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά (ΑΡΕΝ, ΑΡΔΙΝ κ.ά.), προτάσσοντας ως στόχο την εισχώρηση των δυνάμεων αυτών στην ΕΑΑΚ, με ταυτόχρονη αποδοχή από την πλευρά τους του «αντικαπιταλιστικού» πολιτικού πλαισίου. Ένα ακόμη σημείο αντιπαράθεσης ανάμεσα στις δύο απόψεις είναι και εκείνο της φυσιογνωμίας της ΕΑΑΚ, όπου οι δυνάμεις της ΛΑΕ προωθούν το «δίκτυο σχημάτων», ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και ιδιαίτερα το ΝΑΡ) προτάσσουν τη λεγόμενη «αντικαπιταλιστική πτέρυγα», για τη μετεξέλιξη των ΕΑΑΚ σε κάτι που να θυμίζει περισσότερο φοιτητική παράταξη και λιγότερο σχήματα με διαφορετικές θέσεις και αυτοτέλεια.
Σε κάθε περίπτωση, η κρίση που περνούν τώρα τα ΕΑΑΚ δεν είναι ένα παροδικό φαινόμενο. Η κρίση αυτή είναι πάνω απ’ όλα κρίση γραμμής και αποτελεί τη λογική συνέπεια όλης της πολιτικής λογικής που διαπερνά συνολικά αυτόν τον χώρο. Και είναι αυτή η πολιτική λογική που λειτούργησε ως τροχοπέδη στο φοιτητικό και λαϊκό κίνημα μέσα από την αδιέξοδη προτασεολογία και τα ρεφορμιστικής κοπής και έμπνευσης μεταβατικά προγράμματα, που παρουσίασε τον ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια του λαού και της νεολαίας ως «ρεαλιστική προοπτική», που οδηγήθηκε στη συμμετοχή στις διαδηλώσεις στήριξης της δήθεν «περήφανης» διαπραγμάτευσης τον Φλεβάρη του 2015, που το καλοκαίρι του δημοψηφίσματος οδηγούνταν στην από κοινού συγκρότηση με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ «επιτροπών του ΟΧΙ». Δε γνωρίζουμε ποια θα είναι η κατάληξη του εγχειρήματος της ΕΑΑΚ και στην πραγματικότητα ελάχιστη σημασία έχει αυτό για το φοιτητικό κίνημα. Αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι από την κρίση που περνά τώρα η ΕΑΑΚ αυτό είναι η προσπάθεια οικοδόμησης όρων για την ενίσχυση και το δυνάμωμα μιας συνεκτικής και συγκροτημένης αντιιμπεριαλιστικής μαχητικής κατεύθυνσης στο φοιτητικό κίνημα με στόχο την αγωνιστική του ανασυγκρότηση, ώστε και ο προοδευτικός και αριστερός ανένταχτος κόσμος που βρίσκεται τώρα εγκλωβισμένος στις οργανωτικές αντιπαραθέσεις των ΕΑΑΚ να μην οδηγηθεί στην αποστράτευση και την απογοήτευση, όπου με μαθηματική ακρίβεια τον οδηγούν τα εκφυλιστικά αυτά φαινόμενα.
