Στις 8 Αυγούστου 2019 η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με νόμο που κατέθεσε στη Βουλή μαζί με την Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου καταργεί τελικά το πανεπιστημιακό άσυλο δείχνοντας το βαθιά αντιλαϊκό και αντιδημοκρατικό τους πρόσωπο. Όλα τα προηγούμενα χρόνια συντεταγμένα οι κυρίαρχοι κύκλοι, η πιο μαύρη αντίδραση, ΜΜΕ, πληρωμένοι κονδυλοφόροι, δημοσιογράφοι παπαγαλάκια το κατασυκοφάντησαν, το «βάφτισαν» παράδοξο της νεοελληνικής πραγματικότητας, το ενοχοποίησαν συνδέοντας το κάθε τόσο με τη δήθεν ανομία. Κι όμως όσες φορές οι αστυνομικές δυνάμεις καταπάτησαν το άσυλο ποτέ δεν το έκαναν για να περιορίσουν την ανομία αλλά για να χτυπηθούν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις. Και είναι απύθμενη υποκρισία η σύνδεση του πανεπιστημιακού ασύλου με την ανομία. Και αν πραγματικά η αστυνομία θέλει να πατάξει το έγκλημα και την ανομία ας την πατάξει πρώτα έξω από τα πανεπιστήμια, γιατί δεν το κάνει; To άσυλο υπήρχε στον ελλαδικό χώρο από τα αρχαία ακόμα χρόνια. Υπήρχαν μέρη, ναοί ή άλλοι ιεροί χώροι όπου καταδιωκόμενοι, κυνηγημένοι μπορούσαν να καταφύγουν ζητώντας άσυλο και προστασία. Το πανεπιστημιακό άσυλο καθιερώνεται ήδη από το Μεσαίωνα από την ίδρυση του Πανεπιστημίου της Μπολώνια το 1088 και κατοχυρώνεται νομοθετικά στο κείμενο Authentica habita το 1155. Στην πατρίδα μας το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου μπαίνει για πρώτη φορά το Μάιο του 1859 όταν στο πλαίσιο των γεγονότων που ονομάστηκαν «Σκιαδικά» περίπου 100 φοιτητές που καταδιώκονταν από την αστυνομία μαζί με πλήθος κόσμου μπήκε στο κτήριο του πανεπιστημίου για να προστατευθεί. H αμερικανοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών θα το καταπατήσει βάναυσα στις 14 Φεβρουαρίου 1973 όταν η αστυνομία θα εισβάλει στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και η Σύγκλητος θα παραιτηθεί διαμαρτυρόμενη, στις 20 Μαρτίου 1973 όταν 4.000 φοιτητές θα καταλάβουν τη Νομική Αθηνών και η Σύγκλητος θα δώσει την άδεια για βίαιη εκκένωση της Νομικής και φυσικά στις 17 Νοεμβρίου 1973 όταν το τανκ θα πέσει πάνω στη σιδερένια πόρτα του Πολυτεχνείου και θα δώσει το σύνθημα να εισβάλουν στρατός και αστυνομία. Το 1975 η κυβέρνηση Καραμανλή θα απορρίψει πρόταση για ρητή αναγνώριση του πανεπιστημιακού ασύλου. Τις επόμενες δεκαετίες το άσυλο αναγνωρίζεται αν και δεν κατοχυρώνεται νομοθετικά και πάντα η υπεράσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου θα αποτελεί ένα από τα βασικά αιτήματα του φοιτητικού κινήματος για να εξασφαλίζεται η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και απόψεων. Θα κατοχυρωθεί νομοθετικά με το νόμο 1268/1982. Την τελευταία δεκαετία, τα χρόνια της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων η τριτοβάθμια εκπαίδευση δέχτηκε συνεχή και απανωτά χτυπήματα από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ. Περικοπή των δαπανών για την παιδεία, τμήματα που καταργήθηκαν ή συγχωνεύτηκαν, διαθεσιμότητα, υποστελέχωση, μηδενικές προσλήψεις, τα ΤΕΙ που σε μια νύχτα έγιναν πανεπιστήμια χωρίς κανένα σχέδιο, καμιά προετοιμασία, χωρίς υποδομές και η ΝΔ επικεντρώθηκε στο ζήτημα του ασύλου αντί να επικεντρωθεί στα πραγματικά προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που υπεύθυνη για αυτά ήταν και η ίδια. Η υπεράσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου είναι πρώτα από όλα υπόθεση των φοιτητών και του φοιτητικού κινήματος. Ήδη 35 πανεπιστημιακές σχολές στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τα Γιάννενα, την Πάτρα, την Ξάνθη και την Κρήτη βρίσκονται υπό κατάληψη ζητώντας ανάμεσα στα άλλα και την επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου Θανάσης Κ.
