Το πώς συμπεριφέρεται, λειτουργεί, δρα και αγωνίζεται η απελευθερώτρια κοινωνική τάξη, δηλαδή η εργατική τάξη, δεν είναι θεωρητικό αλλά πρακτικό ζήτημα. Είναι ζήτημα ζωής, όσο κι αν με αυτό ασχολούνται οι πολιτικοί και οι διανοούμενοι.
Οπωσδήποτε σε μια σύνθετη κοινωνία, όπως είναι η αστική, οι συμπεριφορές των κυριαρχούμενων ή των «από κάτω», όπως λέγεται, επηρεάζονται με δεκάδες τρόπους από την κυρίαρχη ιδεολογία, τα γούστα, τα πρέπει και τα θέλω της ιθύνουσας τάξης.
Σ’ αυτόν το δρόμο, ισχυρότατο ρόλο διαδραματίζουν τα ΜΜΕ, παλιά και νέα, έτσι ώστε οι κανόνες να ενσωματώνονται τόσο βαθειά στα μυαλά των ανθρώπων που να τους νομίζουν δικούς τους.
Δε θα μπορούσαν να περάσουν τόσα και τέτοια μέτρα αν οι εργαζόμενοι δεν είχαν πιει το δηλητήριο των θεωριών της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, του ατομισμού και όλων των ιδεολογικών παρασίτων του νεοφιλελευθερισμού.
Αλλά ποια μπορεί να είναι μία νικηφόρα απάντηση των εργαζομένων; Ποια είναι τα όπλα τους και ποιος είναι ο αποτελεσματικότερος δρόμος;
Πρώτον, είναι η αυτοσυνείδηση της εργατικής τάξης, να ξέρει την ταυτότητα και την αποστολή της. Δεύτερον, να βρίσκεται μέσα στα τείχη των συνδικάτων της, ώστε να πατάει στο έδαφος της συνδικαλιστικής ενότητας και τρίτον, να φοιτά στο σχολείο των αγώνων.
Δηλαδή, για να το πούμε αλλιώς, χρειαζόμαστε κομμουνιστικό κόμμα, συνδικάτα και ταξικούς αγώνες. Πράγματα διόλου εύκολα, αλλά εξόχως αναγκαία.
Αντ’ αυτού όμως περάσαμε στα «ευκολίκια» και στην πάλη μέσω των ειδήσεων. Πρωτομάστορας στα νέα ήθη και έθιμα το τρίπολο ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ο παρδαλός αναρχισμός.
Μαρτυρία των παραπάνω, οι εξελίξεις στο συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Καλαμάτα, όπου εκτός από το πολυθέαμα μπορούν να εξαχθούν και συμπεράσματα, με πολλούς αναγνώστες, αλλά μόνο μία ανάγνωση.
Στην Καλαμάτα, λοιπόν, συνάχθηκε το «σκυλολόι» της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας. Νόθοι σύνεδροι, τσιράκια της εργοδοσίας, βαστάζοι της αστικής πολιτικής, «τσιμπούρια» στο σώμα της εργατικής τάξης.
Και από την -φαινομενικά- άλλη πλευρά, οι καταδρομείς του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ κλπ, που έδωσαν τη δική τους παράσταση στ’ όνομα πάντα της εργατικής τάξης, η οποία απουσίαζε.
Ο βαθμός συγκρότησης της εργατικής τάξης εκφράζεται και αποτυπώνεται κατ’ αρχήν στην «πυκνότητα» των συνδικάτων της. Πόσοι και πόσο είναι οργανωμένοι στα συνδικάτα, τα οποία είναι αμυντικά όπλα στο έδαφος του καπιταλισμού.
Τα συνδικάτα δεν είναι «σοβιέτ», δηλαδή όργανα εξουσίας, και καμία δυαδική εξουσία δεν διακυβεύτηκε τον τελευταίο καιρό.
Όμως η ταξική ανασυγκρότηση, η αλλαγή συσχετισμών και η αριστερή πορεία αποτελούν συνεκτικά στοιχεία της ενεργητικής άμυνας που χρειάζεται το εργατικό κίνημα για να ανασυντάξει τις δυνάμεις του.
Οι εξορμήσεις και η διάλυση των συνεδρίων θυμίζουν ΕΦΕΕ που τριάντα χρόνια δεν συγκροτείται και ακριβώς τόσα η δεξιά ΔΑΠ είναι πρώτη δύναμη.
Οι ασκήσεις θάρρους και παλικαροσύνης, όταν δεν γίνονται από την εργατική τάξη αλλά στ’ όνομά της, το πολύ-πολύ να ενθουσιάσουν τους εργατιστές-αυθορμησίες. Αλλά ρίχνουν σε ακόμα βαθύτερο λήθαργο τους εργαζόμενους και ρίχνουν νερό στο μύλο των ατομικών δυνάμεων.
Η επίδειξη δύναμης δεν είναι απόδειξη ταξικότητας και θα χρειαστεί πολύς κόπος για να κερδηθούν οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι φτωχοί σ’ έναν άλλον δρόμο.
Ως εκ τούτου, τα νέα της Καλαμάτας, αντί να τα αντιμετωπίσουμε, όπως ορισμένοι, με τυμπανοκρουσίες, πρέπει να μας βάζουν σε σκέψεις.
Η καμπάνα που χτύπησε δεν ήταν χαρμόσυνη· πένθιμη ήταν.
