Αναμφίβολα δεν υπάρχει κάποιος εξώκοσμος και υπέρκοσμος νους της ιστορίας, μακριά από την ταξική πάλη και τις κοινωνικές διαιρέσεις. Κάτι τέτοιο θα προσομοίαζε στο θεό τον οποίο απαρνούνται και επί γης αντιπρόσωποί του ενόψει πανδημίας. Η ιστορία βρίσκεται στην καρδιά της ταξικής πάλης και της ανθρώπινης πράξης. Εκεί επιβεβαιώνονται και απορρίπτονται τα διδάγματά της και εκεί φουντώνουν και ρημάζουν οι «γραφές» της.
Έτσι, λοιπόν, η πρόσφατη πανδημία του κορονοϊού, εκτός όλων των άλλων που αναλυτικά εκθέτονται στον Λαϊκό Δρόμο, τροποποίησε σε βάθος και τα επιχειρήματα των αντιπάλων μας. Ο βασιλιάς αποδείχτηκε γυμνός και τα «επιχειρήματά» του χάντρες και καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης. Τόνοι ολόκληροι μυθευμάτων τινάχτηκαν στον αέρα από έναν τόσο δα ιό ή τουλάχιστον από το ιατρικό διάβασμά του. Το τεράστιο αφήγημα της αγοράς και της αγοραίας συνείδησης απέμεινε «σαν καλαμιά στον κάμπο» και «ογκόλιθοι» της αστικής πολιτικής οικονομίας μοιάζουν σαν βότσαλα στην άμμο. Η αγορά αποδείχθηκε λίγη κράζουν οι χήνες στο Καπιτώλιο και στο ίδιο μήκος κύματος ακούγονται κραυγές, όπως επιδοτήστε τις κρατικές δομές και τα νοσοκομεία.
Η φράση «επιτάξτε τα ιδιωτικά νοσοκομεία» δεν ακούγεται διόλου παράταιρη και όσοι έλεγαν πως το δημόσιο είναι ξεπερασμένο το ξανα-σκέφτονται. Είναι απόλυτα λογικό και εξηγήσιμο. Το δημόσιο, το αστικό-δημόσιο, για να συμφωνήσουμε με φίλους που ασχολούνται με τα προφανή και το … filioque, είναι προχώρημα σε σχέση με την ιδιωτική κλινική ή το ιδιωτικό παρασκευαστήριο που δεν πληρώνει μπιτ παρά, που δεν έχει πολιτικό κόστος και που δεν ελέγχεται παρά μόνο από την εφορία.
Στη γειτονική Ιταλία η κυβέρνηση σκέφτεται να επανακρατικοποιήσει την αεροπορική εταιρεία Alitalia, ενώ στη Γερμανία συζητούν ένα πρόγραμμα κρατικοποιήσεων στον τομέα Υγείας. Στην Γαλλία, η Le Monde θεωρητικοποιεί το ζήτημα: ««Αυτό που μας φαινόταν κεκτημένο δεν είναι πια». «Η τραγική επιστροφή του μόνιμου κινδύνου και του θανάτου στην καθημερινή ζωή και στη συνέχεια η επερχόμενη οικονομική κρίση, άγνωστου εύρους, θα επανεπιβεβαιώσουν το ρόλο των κρατών…». Η γαλλική εφημερίδα παραλληλίζει την πανδημία του κορονοϊού με τις προσφυγικές ροές επειδή μπορεί να γίνει αντιληπτή ως «ο καθρέφτης όλων των φόβων μας που συνδέονται με την παγκοσμιοποίηση» – μερικοί σχολιαστές σπεύδουν να κάνουν λόγο για μια πιθανή «αποπαγκοσμιοποίηση». Στις εφημερίδες διαβάζουμε: «Ο Γάλλος Ολιβιέ Μπλανσάρ, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, προέτρεψε την Ουάσιγκτον να μην τσιγκουνευτεί να δώσει χρήματα για την αντιμετώπιση της κρίσης του κορονοϊού».
Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Διόλου δεν προοιωνίζονται το γκρέμισμα του καπιταλισμού. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε αντίπαλο δέος. Αλλά σημαίνουν ότι λιγότερο ή περισσότερο κράτος είναι μέσα στα όριά τους, και η επιστροφή του κράτους, που κάτω από προϋποθέσεις σημαίνει ήττα των αστικών μυθευμάτων για την παγκοσμιοποίηση, μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την αριστερά.
Δεν είναι πανίσχυροι, όπως λένε.
