Το Σάββατο 14/11 πραγματοποιήθηκε με επιτυχία κοινή εκδήλωση της Πορείας και του Εκπαιδευτικού Ομίλου με θέμα την εξέγερση του Πολυτεχνείου! Την εκδήλωση άνοιξε ο σ. Χρίστος Σοφής με μια συνοπτική αναφορά στα γεγονότα και τα πρώτα συμπεράσματα από την δολοφονική επίθεση στο Παρίσι και στη συνέχεια προλόγισε τους δύο εισηγητές σ. Θανάση Τσιριγώτη και τον σ. Δημήτρη Κουφοβασίλη. Ο σ. Θανάσης Τσιριγώτης καταπιάστηκε με το ιστορικό πλαίσιο πριν τη δικτατορία στο εσωτερικό και διεθνές πεδίο ενώ ο σ. Δημήτρης Κουφοβασίλης ανέλυσε την επίκαιρη διάσταση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και το κόκκινο νήμα που την ενώνει με τους σημερινούς αγώνες του λαού μας! Ακολουθεί η εισήγηση του σ. Δημήτρη Κουφοβασίλη:
Συναγωνιστές και φίλοι,
Βαδίζουμε προς τον τριήμερο εορτασμό του Πολυτεχνείου.
Εδώ και 42 χρόνια, οι εκδηλώσεις μνήμης και τιμής στον αγώνα του Νοέμβρη του ’73, οι οποίες και κορυφώνονται με την αντιφασιστική, αντιιμπεριαλιστική πορεία που καταλήγει στην αμερικανική πρεσβεία, αποτελούν ένα ιδιαίτερο ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο στη χώρα μας, και σίγουρα μοναδικό σε όλη την προοδευμένη Ευρώπη. Και εφέτος, στις 17 αυτού του μήνα, χιλιάδες άνθρωποι, όχι αποκλειστικά στην πόλη της Αθήνας, θα κινητοποιηθούν για να τιμήσουν το Πολυτεχνείο, την πάλη του λαού και της νεολαίας, τη θυσία τους στον αντιφασιστικό αγώνα. Θα κινητοποιηθούν για να βροντοφωνάξουν το σύνθημα που αποτελεί και πεμπτουσία της πορείας: «το Πολυτεχνείο μεσ’ στους αγώνες ζει». Το Πολυτεχνείο δεν είναι βαλσαμωμένο κομμάτι. Η αξία του έγκειται ακριβώς στο επίκαιρο μήνυμά του, στο ότι έχει αναφορά στο ζωντανό σήμερα.
Βαδίζοντας προς τον τριήμερο εορτασμό του Πολυτεχνείο, ήδη έχουμε εγκαινιάσει επισήμως, και για φέτος, την περίοδο εκείνη κατά την οποία συστηματικά εκτοξεύεται λάσπη κατά της ιστορίας και της αλήθειας. Η πρόσφατη περίπτωση των δηλώσεων Μπογδάνου είναι χαρακτηριστική.
Η τρομοκρατία που έχουν ασκήσει τα τελευταία χρόνια χέρι-χέρι τις μέρες αυτές, η Αστυνομία, τα ΜΑΤ και οι γνωστοί άγνωστοι με την τυφλή και μηδενιστική δράση τους, είναι ένα κερασάκι στην τούρτα της απόπειρας αμαύρωσης του Πολυτεχνείου. Όταν το κράτος και τα παπαγαλάκια του δεν διαστρεβλώνουν, υποβαθμίζουν, υποσκάπτουν το πραγματικό αγωνιστικό μήνυμα που ακόμη εκπέμπεται από το Πολυτεχνείο, τότε κάνουν ό,τι περνάει απ’ το χέρι τους τουλάχιστον για να το απομαζικοποιήσουν, να το αποδυναμώσουν, να το φέρουν στα μέτρα τους. Όμως για περισσότερο από 4 δεκαετίες τώρα, η προσπάθειά τους αυτή έχει πέσει στο κενό.
Συναγωνιστές και φίλοι,
Στην υπόθεση του Πολυτεχνείου η νεολαία βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Στον ίδιο ελπιδοφόρο δρόμο καλείται να βαδίσει σήμερα.
Πριν 41 χρόνια, το 1974, ο «εθνάρχης» Κ. Καραμανλής, από τις 365 ημέρες του χρόνου επέλεγε την 17η Νοέμβρη για να στήσει εθνικές κάλπες σε όλη τη χώρα, προσπαθώντας να ακυρώσει τις δρομολογούμενες εκδηλώσεις μνήμης και τιμής προς το Πολυτεχνείο. Απέτυχε παταγωδώς. Χιλιάδες λαού και νεολαίας πλημμύριζαν τους δρόμους της Αθήνας και άλλων μεγάλων πόλεων, επιβάλλοντας έκτοτε τον εορτασμό του Πολυτεχνείου. Η τότε ΟΝΝΕΔ, για να καλύψει τον αρχηγό της, υποχρεωνόταν να δώσει μια δική της ερμηνεία στην επιλογή της ημερομηνίας: «οι ελεύθερες εκλογές της 17ης Νοεμβρίου είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τα παιδιά που αγωνίσθηκαν και έπεσαν στο Πολυτεχνείο, γιατί αποτελούν την πανηγυρική επιβεβαίωση της νίκης των δημοκρατικών δυνάμεων και της παγιώσεως των ελευθέρων δημοκρατικών θεσμών της χώρας». Στην πιο πρόσφατη ανακοίνωσή της για το Πολυτεχνείο, πέρυσι, η σύγχρονη ΟΝΝΕΔ εξακολουθεί να επιχειρεί να νοηματοδοτήσει με τον τρόπο της το μήνυμα του Νοέμβρη, αφού δεν μπόρεσε να το θάψει: στο δελτίο τύπου λοιπόν υπό τον τίτλο «όσο υπάρχει ασυδοσία, ο αγώνας για Δημοκρατία και Ελευθερία θα συνεχίζεται» η ΟΝΝΕΔ προλαβαίνει στις λίγες αράδες της να εντοπίσει πού βρίσκεται συγκεντρωμένη η σημερινή ανελευθερία: «οφείλουμε να γυρίσουμε την πλάτη στις σύγχρονες εκφράσεις της ανελευθερίας από τις μειοψηφίες εκείνες που καταλαμβάνουν πανεπιστημιακούς χώρους, απαγορεύουν στους υπόλοιπους μέχρι και την είσοδο στις σχολές τους και προάγουν τη βία και την ασυδοσία, ως πολιτική πρακτική».
Άλλοτε βουλευτής του ΚΚΕ, έπειτα βουλευτής του Συνασπισμού, του οποίου και διετέλεσε πρόεδρος, μέχρι πριν λίγα χρόνια βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, η Μ. Δαμανάκη πριν 42 χρόνια στεκόταν πίσω από τα μικρόφωνα του πρόχειρου ραδιοφωνικού σταθμού που είχε στηθεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Κρατούσε, πληροφορούμαστε, σφιχτά στο στήθος της για να μη διαβαστούν και να μην ακουστούν στα μεγάφωνα, τα κείμενα και τα συνθήματα που καταφέρονταν χωρίς μισόλογα στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Είχε, φαίνεται, τη δική της άποψη, την οποία και επιχειρούσε να επιβάλλει, για το τι επιτρέπεται να ακούγεται, και τι όχι. Η Μ. Δαμανάκη έχει βρει άξιους συνεχιστές στους συγγενικούς πολιτικούς της χώρους, απ’ τους οποίους εξάλλου, διήλθε.
Η σημερινή ΚΝΕ ελέγχει τις μικροφωνικές εγκαταστάσεις που στήνονται στον χώρο του Πολυτεχνείου. Για να διαβαστεί ένα κείμενο, πρέπει να δώσει πρώτα την έγκρισή της η νεολαία του ΚΚΕ. Η ΚΝΕ καταλαμβάνει με το δίκιο της πυγμής της ολόκληρους τομείς του Πολυτεχνείου (πιο πριν έχει αναλάβει τη διακόσμηση ολόκληρου του τετραγώνου με συνθήματά της τα οποία και υπογράφει), ενώ εξάλλου εργολαβικά, όσο και αυτόκλητα, αναθέτει στον εαυτό της κάθε χρόνο την προστασία του κτηρίου και του περιβάλλοντος χώρου, με τη συνδρομή του ΚΚΕ. Τι παράδοξο! Άλλοτε ήταν η ΚΝΕ που κατηγορούσε τους συγκεντρωμένους στο Πολυτεχνείο, και αποχωρούσε με τα στελέχη της επιδεικτικά από τον χώρο του Πολυτεχνείου για να μην έχει συμμετοχή στην κατάληψη. Η ΚΝΕ πάλι, και το ΚΚΕ, τους πρώτους μήνες μετά τον Νοέμβρη του ’73 κατάγγελλε την κατάληψη σαν έργο προβοκατόρων, οι οποίοι έστρωσαν, υποτίθεται, τον δρόμο για τη χούντα του Ιωαννίδη, που ήταν χειρότερη από του Παπαδόπουλου.
Σήμερα όμως είναι η ΚΝΕ που αναγορεύει εαυτήν πρώτο αγωνιστή και τιμητή του Πολυτεχνείου. Τώρα, ευλογώντας τα γένια της, και αναφερόμενη ονομαστικά σε αυτήν και το ΚΚΕ, διαπιστώνει ότι τα κατάφεραν, καθότι η δική τους «σκληρή ιδεολογική διαπάλη για τον προσανατολισμό του κινήματος ήταν η μαγιά, το έδαφος που προετοίμασε και γέννησε το Πολυτεχνείο».
Η σημερινή ΠΑΣΠ, από την πλευρά της, έχει κάνει μονοπώλιό της τη σημαία του Πολυτεχνείου. Κάθε 17η Νοέμβρη, κρατώντας τη σημαία, φεύγει όσο μπορεί πιο μπροστά και μακριά από τη μάζα της πορείας. Οικειοποιείται ένα σύμβολο αγώνα, τον οποίο δεν υπηρέτησε ποτέ. Έτσι και η αφίσα της για το Πολυτεχνείο, πριν δύο χρόνια, παρουσίαζε τον Λαμπράκη, τον Πέτρουλα, τον Τεμπονέρα, και τον Φύσσα, κάτω από μια βαρύγδουπη, υποτίθεται, φράση του Α. Παπανδρέου για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την εθνική υπερηφάνεια, ντυμένη σε πράσινο φόντο.
Πριν 12 μήνες, η περσινή νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ (σήμερα δεν γνωρίζουμε πόσοι έχουν απομείνει σε αυτήν, πόσοι έχουν προσχωρήσει στη Λαϊκή Ενότητα, και πόσοι έχουν πάει στα σπίτια τους) έφτιαχνε με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου αφίσα με πηχυαίο, μετά βίας ποιητικό, τίτλο «Χούντα δεν γνωρίσαμε ποτέ, ούτε και Δημοκρατία». Αφήνοντας κατά μέρος την απάντηση στο ερώτημα «πόση δημοκρατία γνωρίσαμε με τα έργα και τις ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ του δημοψηφίσματος, των μνημονίων και της κατάλυσης ακόμη κι αυτών των κοινοβουλευτικών διαδικασιών» έχει ενδιαφέρον να δούμε την τοποθέτηση της νεολαίας ΠΑΣΟΚ απέναντι στο μήνυμα της αφίσας: «Υπενθυμίζουμε ότι η Μεταπολίτευση αποτέλεσε την περίοδο εμπέδωσης της Δημοκρατίας, καθώς και της μεγάλης πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής αναδιανομής. Όλα αυτά πιστώνονται στη Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, στους Έλληνες Σοσιαλιστές και Δημοκράτες, όπως εκφράστηκαν μέσα από το ΠΑΣΟΚ»
Ευτυχώς, η ΕΑΑΚ, οι φοιτητές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχουν αναλάβει να δίνουν, κυριολεκτικώς αριστερά και δεξιά, τα απαιτούμενα πιστοποιητικά αγωνιστικότητας. Οι φοιτητές της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ συχνά διώκονται από εκείνους της ΕΑΑΚ, αν τυχόν οι πρώτοι διανοηθούν να καταθέσουν ένα στεφάνι ή να προσεγγίσουν τον χώρο του Πολυτεχνείου. Στην πραγματικότητα, η ΕΑΑΚ, συνεπικουρούμενη και από άλλους, δίνει σε ΔΑΠ, ΠΑΣΠ και τους συν αυτοίς, βολικά άλλοθι. Κάποιοι από τους αυτόκλητους αντικαπιταλιστές υπερασπιστές του Πολυτεχνείου, άλλοτε κάνουν αλυσίδες για να πάρουν πρώτοι τραπεζάκια και καρέκλες από τις αποθήκες του Πολυτεχνείου προσπαθώντας ταυτόχρονα με διαγκωνισμούς να αποκλείσουν την πρόσβαση σε όλους τους άλλους, άλλοτε διαγωνίζονται με την ΚΝΕ για την ένταση εκφώνησης των συνθημάτων προσπαθώντας ο ένας να καλύψει τον άλλο, άλλοτε πετάνε νεράντζια σε μέλη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ ή σε στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, διότι θεωρούν ότι με τον τρόπο αυτό πρέπει να τιμωρείται η υποκρισία των τελευταίων.
Κάποια κόμματα όπως το Ποτάμι, δεν έχουν οργανωμένες νεολαίες να αναπαράγουν τις αντιδραστικές θέσεις τους. Θυμίζουμε ότι ο ίδιος ο αρχηγός του Ποταμιού, Σ. Θεοδωράκης, με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου παρατηρούσε ότι «εάν το ’73 ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στο Πολυτεχνείο, το Πολυτεχνείο δεν θα γινόταν». Έχει απόλυτο δίκιο ο αγαπημένος πολιτικός του Σουλτς. Με τις συγκεκριμένες δυνάμεις, δεν θα είχαμε Πολυτεχνείο. Εξαιτίας της πολιτικής τους ταυτότητας. Όχι επειδή πρόκειται, γενικώς και αορίστως, για «κόμματα». Εκεί θέλει να οδηγήσει τη συζήτηση ο αρχηγός του Ποταμιού, στην ανάγκη να τελειώνουμε με την κομματοκρατία και τα πολιτικά στεγανά. Εξάλλου ο Θεοδωράκης έχει προτείνει επανειλημμένως την κατάργηση όλων των φοιτητικών παρατάξεων στα ΑΕΙ-ΤΕΙ.
Σε παραλλαγή των ίδιων βασικών αντιδραστικών ιδεών στέκεται και η αντίληψη των Ανεξαρτήτων Ελλήνων: «Τασσόμαστε ενάντια στη καπήλευση των αγώνων των νέων αλλά και μεγαλύτερων ανθρώπων, γιατί πρόκειται για αγώνες αχρωμάτιστους στους οποίους συμμετείχαν Έλληνες και Ελληνίδες από κάθε κοινωνική τάξη, με διαφορετικές ιδεολογικές αναφορές, αλλά με την ίδια πίστη στο δημοκρατικό πολίτευμα».
Μέσα στο Πολυτεχνείο, λοιπόν, βρέθηκε ο εργάτης δίπλα στον βιομήχανο, και ο αγρότης δίπλα στον εφοπλιστή. Όσο διαστρεβλωμένη είναι η σημερινή ερμηνεία του ΚΚΕ, ότι ο αγώνας του Πολυτεχνείου ήταν γενικώς «αντικαπιταλιστικός» και «αντιμονοπωλιακός» (την ώρα μάλιστα που με απαράμιλλη ενάργεια αποτυπώθηκαν τα κύρια συνθήματα, «έξω οι ΗΠΑ», «έξω το ΝΑΤΟ» «κάτω η Χούντα», στην κεντρική του πύλη και στα πιο κεντρικά σημεία του χώρου) άλλο τόσο διαστρεβλωμένη είναι η ερμηνεία που λέει ότι στον αγώνα του Πολυτεχνείου συμμετείχαν ανεξαιρέτως όλες οι κοινωνικές τάξεις.
Πάντως είναι σημαντικό ότι ακόμη και η εθνικιστική δεξιά, που έχει πόδι στην συγκυβέρνηση, αναγκάζεται να υποκλιθεί, έστω και προσποιητά, στο Πολυτεχνείο, μολονότι ξεχειλώνει το νόημά του. Ασφαλώς, κοιτάζοντας δεξιότερα από τους ΑΝΕΛ, οι σύγχρονοι υμνητές του Χίτλερ, του Μεταξά, του Παπαδόπουλου και του Ντερτιλή, τάσσονται ανοιχτά, με όση συκοφαντία και ψεύδος διαθέτουν, ενάντια σε όλα εκείνα για τα οποία το Πολυτεχνείο αγωνίστηκε.
Συναγωνιστές και φίλοι,
Όλες οι πολιτικές δυνάμεις και οι νεολαίες τους δίνουν τη δική τους ερμηνεία για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αλλά και για το μήνυμα που κομίζει ο Νοέμβρης στο σήμερα. Βέβαια όσες από τις δυνάμεις αυτές βαδίσουν στην πορεία του Πολυτεχνείου, θα περάσουν σε τρεις ημέρες μπροστά από την Αμερικανική Πρεσβεία. Δεν είναι ένα τυχαίο σημείο της διαδρομής, αλλά αποτελεί τον τελικό προορισμό της πορείας. Ο αγώνας ενάντια στην ξενοκρατία είναι δεμένος με το Πολυτεχνείο.
Από την πρώτη στιγμή, στο πολιτικό έδαφος του Πολυτεχνείου συγκρούστηκαν δύο γραμμές: από τη μία μεριά, η συνθηκολόγηση, η «συνεννόηση», δηλαδή η υποταγή του λαού και η υπόσκαψη της αγωνιστικής του διάθεσης και δύναμης. Σήμερα είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζει τον σχεδιασμό αυτόν.
Από την άλλη μεριά βρέθηκε η γραμμή που κοίταξε τον φασισμό στα μάτια και συγκρούστηκε μαζί του. Στάθηκε το ασυμβίβαστο αριστερό κίνημα, εκείνο που κάλεσε σε αγώνα, όχι σε συνδιαλλαγή, ενάντια στον φασισμό και την 7χρονη δικτατορία των συνταγματαρχών, ενάντια στην εξάρτηση, στον ιμπεριαλισμό και την αμερικανοκρατία. Οι μαρξιστικές λενινιστικές δυνάμεις κατέθεσαν την αγωνιστική συμβολή τους σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση, του αντιφασιστικού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.
Η λεγόμενη μεταπολίτευση, καρπώθηκε την ηθική νίκη της αριστεράς στο Πολυτεχνείο, και ξέπλυνε στην πραγματικότητα το φθαρμένο αστικό σύστημα, του έδωσε μια παράταση ζωής, με παραχωρήσεις σε δημ. δικαιώματα και ελευθερίες.
Αν σήμερα καταλύονται και οι τυπικοί ακόμα αστικοί θεσμοί, με τους νόμους και τον προϋπολογισμό της χώρας να συντάσσεται στις Βρυξέλλες και να μεταφράζεται στην Ελλάδα, αν σήμερα ακόμη κι αυτό το κοινοβούλιο μετατρέπεται σε πομπό αναπαραγωγής των εντολών που έρχονται από τους ξένους κηδεμόνες μας, αν σήμερα με τα μνημόνια και τα πακέτα αντιδραστικών μέτρων που διαδέχονται το ένα το άλλο βαθαίνει η εξάρτηση και η υποτέλεια της χώρας στα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα, κυρίως στις ΗΠΑ και την ΕΕ, αν σήμερα τα δημοκρατικά δικαιώματα καρατομούνται και μας κλέβουν ελευθερίες και κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα, αυτό απλώς σημαίνει ότι η ίδια η κατάσταση αναδεικνύει την ανάγκη να ξαναέρθει στην επιφάνεια, να ξαναέρθει στους αγώνες του λαού και της νεολαίας, το αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο και μήνυμα του Πολυτεχνείου.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα κηρύσσουν την ανάγκη της ρεαλιστικής προσγείωσης στην πραγματικότητα και της προσαρμογής μας, σε βάρος του μεγαλύτερου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας, στη βούληση ΕΕ και ΔΝΤ, αν το ΚΚΕ αρνείται τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και ονομάζει την ίδια την Ελλάδα ιμπεριαλιστική χώρα, αν κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ισοπεδώνουν, μέσα από τον αφόρητο όσο και στείρο αντικαπιταλισμό τους, την ανάγκη της πάλης ενάντια στην εξάρτηση και τον ιμπεριαλισμό, εμείς απλά θα σταθούμε απέναντι στις ιδεολογίες και πολιτικές αυτές.
Συναγωνιστές και φίλοι, όλη η λάσπη, όλη η διαστρέβλωση που έχουν παραχθεί ενάντια στο Πολυτεχνείο, έχουν μια αδυναμία: έρχονται σε σύγκρουση με την ιστορία και τα γεγονότα του Νοέμβρη του ’73, έρχονται σε σύγκρουση και με την πραγματικότητα του σήμερα. Η εκδήλωσή μας αυτή, επιχειρώντας να φωτίσει ένα ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εκδηλώθηκε ο μεγάλος αγώνας του Πολυτεχνείου, καθώς και τη μάχη ιδεών και αντιλήψεων που το συνοδεύουν, συμπληρώνεται και ολοκληρώνεται αναγκαία με την αναφορά στο σήμερα, με την αντίστοιχη ανάγνωση της σύγχρονης συγκυρίας: απέναντι στη φρίκη των πολέμων που γεννά αδιάκοπα ο ιμπεριαλισμός, το συνακόλουθο δράμα της προσφυγιάς, την παγκόσμια δυστυχία και εξαθλίωση που σπέρνει σε όλον τον κόσμο ένα σύστημα που ήδη κλυδωνίζεται, λαός και νεολαία καλούνται να θυμηθούν το πραγματικό αγωνιστικό όσο και ασυνθηκολόγητο μήνυμα του Πολυτεχνείου. Το Πολυτεχνείο του χτες ζει μεσ’ τους αγώνες του σήμερα.
