Εν μέσω έξαρσης της υγειονομικής κρίσης, η νέα ακαδημαϊκή χρονιά βρίσκει τους φοιτητές για ακόμα μια φορά αντιμέτωπους με τα αδιέξοδα της κυβερνητικής πολιτικής, που με το πρόσχημα μιας δήθεν “επαρκούς” εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, αφήνει ανοχύρωτο το σύστημα υγείας ενώ καρατομεί τα μορφωτικά δικαιώματα της νεολαίας.
Έχει αποδειχτεί πως η τηλεκπαίδευση αποκλείει χιλιάδες φοιτητές από την εκπαιδευτική διαδικασία. Πετάει εκτός όσους δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, όσους στερούνται ηλεκτρονικών μέσων ή αναγκάζονται να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους με έναν υπολογιστή για μια ολόκληρη οικογένεια, ενώ για τους υπόλοιπους τηλεκπαίδευση σημαίνει δυσλειτουργικά συστήματα που κρασάρουν, σημαίνει πανεπιστημιακή μόρφωση από το κινητό τηλέφωνο.
Καμιά τηλεδιάσκεψη, κανένα διαδικτυακό σεμινάριο, κανένα σύγγραμμα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη διαδραστική, δια ζώσης μάθηση, τις ζωντανές σχέσεις που χτίζονται μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας. Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση δεν είναι παρά ένα ακόμα μέτρο ενίσχυσης των ταξικών φραγμών, ένα μέτρο που αποκλείει τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα από την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπως είναι και οι διαγραφές φοιτητών που επιθυμεί να εφαρμόσει η Υπουργός Παιδείας στο άμεσο μέλλον.
Όμως το “έκτακτο” μέτρο της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης ήρθε για να μείνει. Όχι για λόγους “δημοσίας υγείας” όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αφού τους μαθητές δεν έχει κανένα πρόβλημα να τους στοιβάζει 27 ανά τάξη, ενώ στις δημόσιες συγκοινωνίες διαιωνίζει την επικίνδυνη κατάσταση των καθημερινών συνωστισμών.
Την ίδια στιγμή που χαρίζονται εκατομμύρια στους καναλάρχες και τους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών κλινικών, που δαπανώνται αμέτρητα ποσά σε δημόσια έργα τα οποία την επόμενη στιγμή ξηλώνονται, την ίδια στιγμή η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως δεν υπάρχουν χρήματα για την παιδεία.
Δεν υπάρχουν χρήματα για τακτικές απολυμάνσεις σχολείων και σχολών, για προσλήψεις καθηγητών και προσωπικού καθαριότητας, για μίσθωση αιθουσών, για μαζικές διεξαγωγές τεστ. Δεν υπάρχουν χρήματα εν τέλει για τις ανάγκες της νεολαίας, γιατί τα χρήματα του λαού η κυβέρνηση τα διοχετεύει στις τσέπες των λίγων και ισχυρών.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, ως αναγκαίο συμπλήρωμα της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής προβάλλει η όξυνση της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής. Όσοι διεκδικούν τα αυτονόητα, μόρφωση-υγεία-δουλειά με δικαιώματα, αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση και το υπουργείο παιδείας με ξυλοδαρμούς, δακρυγόνα, συλλήψεις και φακελώματα. Ο πρόσφατα ψηφισμένος χουντονόμος, που περιορίζει το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, εφαρμόζεται τώρα με σιδηρά πυγμή απέναντι σε όσους δεν συμμορφώνονται στα κυβερνητικά κελεύσματα. Η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να εφαρμόσει πολιτική μηδενικής ανοχής απέναντι στις κοινωνικές αντιδράσεις, γεγονός που αποκαλύπτεται τόσο από τις αστυνομικές επιθέσεις σε όλες τις κινητοποιήσεις των τελευταίων εβδομάδων, όσο και από την προσπάθεια περιορισμού του ελεύθερου συνδικαλισμού.
Οι ηλεκτρονικές εκλογές, που οραματιζόταν πριν από ένα χρόνο ο Κ. Μητσοτάκης, έρχονται τώρα να εφαρμοστούν στους εκπαιδευτικούς, ενώ προετοιμάζονται μέτρα ηλεκτρονικών ψηφοφοριών για τις απεργίες των εργαζομένων. Είναι αυτονόητο πως οι συνθήκες της πανδημίας θα αξιοποιηθούν αντίστοιχα από την κυβέρνηση της ΝΔ για να βάλει χέρι στους φοιτητικούς συλλόγους, τις γενικές συνελεύσεις και τις φοιτητικές εκλογές.
Στο ίδιο πνεύμα αξιοποιείται και η εξ αποστάσεως εκπαίδευση με το εύρημα των “τηλεαπουσιών” -που επιφυλάσσει το υπουργείο παιδείας για τους αγωνιζόμενους μαθητές- και σίγουρα η τηλεκπαίδευση θα αξιοποιηθεί με παρόμοιο τρόπο προκειμένου να εξωθήσει το φοιτητικό κίνημα σε παραίτηση από τις διεκδικήσεις του.
Ενώ η κυβέρνηση κλιμακώνει το αντιλαϊκό της έργο, επιχειρείται η μετατροπή των φοιτητών σε αμέτοχους θεατές στις εξελίξεις. Με ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων που κυριαρχούν στους φοιτητικούς συλλόγους, κύρια των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, όλες οι συλλογικές διεργασίες έχουν παγώσει. Όσα Διοικητικά Συμβούλια παραμένουν ενεργά συνεδριάζουν ερήμην των φοιτητών, ψηφίζουν αποφάσεις που δεν γνωστοποιούνται ποτέ, πουθενά και σε κανέναν, ενώ ακόμα και στις σχολές που λαμβάνονται αποφάσεις για συμμετοχή στις πανεκπαιδευτικές κινητοποιήσεις, αυτό γίνεται μακριά απ’ τους φοιτητές, αφού πίσω από τα πανό των συλλόγων δεν συσπειρώνονται παρά τα μέλη των παρατάξεων που πλειοψηφούν στην εκάστοτε σχολή, με αποτέλεσμα οι φοιτητικοί σύλλογοι να μετατρέπονται σε σφραγίδα για πανό. Είναι επιτακτική ανάγκη να ξαναζωντανέψουν οι φοιτητικοί σύλλογοι, να γίνουν γενικές συνελεύσεις και να παρθούν αγωνιστικές αποφάσεις στην κατεύθυνση να ανοίξουν οι σχολές και να μην αποκλειστεί κανένας φοιτητής από την εκπαιδευτική διαδικασία!
