Στις 18 Μαΐου η Πορεία θα δώσει τη μάχη των φοιτητικών εκλογών δίνοντας τη δική της αγωνιστική συμβολή πάνω στα ζητήματα που αφορούν το φοιτητικό κίνημα. Η πολιτική μας παρέμβαση περιλαμβάνει τρεις άξονες πάλης:
-
Πρώτον, παλεύουμε για την ανασυγκρότηση των δομών και των οργάνων του φοιτητικού κινήματος.
-
Δεύτερον, παλεύουμε για ένα φοιτητικό κίνημα το οποίο θα αγωνίζεται για τα άμεσα προβλήματα των σπουδαστών όπως σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, αντιεκπαιδευτικοί νόμοι, αντιλαμβανόμενοι όμως αυτά τα ειδικά προβλήματα ως κομμάτι της γενικότερης πολιτικής των μνημονίων που η κυβέρνηση εφαρμόζει σύμφωνα με τις επιταγές ΕΕ και ΔΝΤ. Συνεπώς παλεύουμε για ένα φοιτητικό κίνημα το οποίο θα είναι κομμάτι του ευρύτερου λαϊκού κινήματος και θα αγωνίζεται μαζί με όλο το λαό ενάντια στις πολιτικές της ανεργίας, της πείνας και της εξαθλίωσης.
-
Τρίτον, παλεύουμε για ένα αντιιμπεριαλιστικό φοιτητικό κίνημα που θα καταγγέλλει και θα αγωνίζεται ενάντια στις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών και το αιματοκύλισμα των λαών όπως συμβαίνει αυτή την περίοδο στην Συρία. Ταυτόχρονα όμως, θα παλεύει και ενάντια στο καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας μας που έχει σωρεύσει τόσα δεινά για το λαό και τον τόπο ειδικότερα τα τελευταία χρόνια.
Αυτοί οι τρεις άξονες στοιχειοθετούν το δικό μας πολιτικό σκεπτικό με κατεύθυνση την ανασυγκρότηση ενός φοιτητικού κινήματος δημοκρατικού, πολιτικοποιημένου, αντιιμπεριαλιστικού. Τα ζητήματα αυτά όμως, που η ίδια η ζωή τα βάζει σήμερα με ιδιαίτερη ένταση, οι πολιτικές παρατάξεις που δρουν στα πανεπιστήμια δεν τα βλέπουν ή δεν θέλουν να τα δουν. Κι αν επανειλημμένα έχουμε τονίσει ότι την κύρια ευθύνη για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το φοιτητικό κίνημα την έχουν διαχρονικά η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ, αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι είναι μικρές οι ευθύνες που βαραίνουν τις δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά (ΜΑΣ, ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ) που με την πολιτική που ακολουθούν οδηγούν από άλλο δρόμο το φοιτητικό κίνημα στην αποσυγκρότηση, τη διάλυση και την αποπολιτικοποίηση. Στο παρόν άρθρο θα εστιάσουμε στην πολιτική που ακολουθεί η ΕΑΑΚ μέσα στις σχολές.
Η συγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και η στάσης της ΕΑΑΚ
Όπως ειπώθηκε, συστατικό στοιχείο της πάλης μας για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος αποτελεί η πάλη για την ανασυγκρότηση των οργάνων και των δομών του. Αυτή η πάλη διεξάγεται σε τρία επίπεδα:
Πρώτον, πάλη στο επίπεδο των γενικών συνελεύσεων για την μαζικοποίηση τους, για να συσπειρώνονται οι φοιτητές πάνω στο πρόβλημα και να παίρνουν αγωνιστικές αποφάσεις.
Δεύτερον, πάλη στο επίπεδο των ΔΣ ώστε να πάψουν να λειτουργούν γραφειοκρατικά, αλλά να μετατραπούν σε πραγματικά όργανα εκπροσώπησης των φοιτητών.
Τρίτον, πάλη για την αγωνιστική ανασύσταση της ΕΦΕΕ και της ΕΣΕΕ που με την ευθύνη όλων των μεγάλων παρατάξεων έχουν αδρανήσει από το 1997.
Πώς τοποθετούνται λοιπόν τα διάφορα σχήματα της ΕΑΑΚ απέναντι σε αυτά τα ζητήματα; Αρχικά στο επίπεδο των γενικών συνελεύσεων αρνούνται τη λογική της συσπείρωσης των φοιτητών πάνω στο πρόβλημα με την ψήφιση αιτημάτων από τις γενικές συνελεύσεις, αλλά υιοθετούν κι αυτοί την λογική της ψήφισης πλαισίων. Αυτή η λογική, όπως επανειλημμένα έχουμε γράψει, διαιρεί ανάμεσα στα διάφορα πλαίσια τους φοιτητές, ενώ αντίθετα, κάτω από άλλες συνθήκες (αυτές δηλαδή της ψήφισης αιτημάτων), θα ήταν δυνατή η μέγιστη συγκέντρωση δυνάμεων και άρα η διεξαγωγή του αγώνα του φοιτητικού κινήματος με καλύτερους όρους. Ταυτόχρονα, αυτή η λογική υποβάλλει στους φοιτητές την εντύπωση ότι η γενική συνέλευση είναι ένα μίνι κοινοβούλιο όπου οι φοιτητές καλούνται κάθε φορά να ψηφίσουν τη μία ή την άλλη παράταξη, ενώ στην πραγματικότητα η γενική συνέλευση είναι το όργανο εκείνο μέσα στο οποίο όλοι οι φοιτητές συζητάνε και παίρνουν αποφάσεις πάνω στη βάση των κοινών τους προβλημάτων.
Τι λέει η ΕΑΑΚ για το ζήτημα των ΔΣ και της ανασύστασης της ΕΦΕΕ; Διαβάζουμε χαρακτηριστικά στην προκήρυξη του σχήματος ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ της ΕΑΑΚ στη Νομική Αθήνας: «…Όμως κόντρα σε αυτό το σαπισμένο συνδικαλισμό για εμάς οι φοιτητικές εκλογές είναι άλλη μια μάχη της νεολαίας, απ’ την οποία δεν πρέπει να απέχουμε. Δεν είναι μια μάχη για τις έδρες στα ΔΣ. Εξ άλλου τελικά το κίνημα δημιουργείται και αναπτύσσεται στις Γενικές Συνελεύσεις. Αλλά είναι μια μάχη για το ποιο πολιτικό μήνυμα θα στείλει η πληττόμενη νεολαία στις 18 Μάη μέσα απ’ τις φοιτητικές εκλογές…» και λίγο πιο κάτω «…Γιατί θέλουμε συλλογικούς αγώνες μέσα από έναν ανασυγκροτημένο φοιτητικό σύλλογο. Οι φοιτητικοί σύλλογοι πρέπει να ανασυγκροτηθούν προκειμένου να γίνουν το σωματείο του κάθε πληττόμενου φοιτητή. Ο σύλλογος δεν πρέπει να θεωρείται ο χώρος που τσακώνονται οι παρατάξεις, αλλά το σημείο συνάντησης όλων των πληττόμενων φοιτητών για να οργανώσουν την πάλη τους για την επιβολή των αναγκών τους για Μόρφωση - Εργασία - Ελευθερίες. Και γι’ αυτό θα πρέπει να ανασυγκροτηθούν με όλη την εξουσία στις γενικές συνελεύσεις και με σχέδιο δημιουργίας ενός μόνιμου συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων …» (Η υπογράμμιση δική μας). Μάλιστα!!! Η ΕΑΑΚ αντιλαμβάνεται τις φοιτητικές εκλογές ως μια μάχη για το ποιο πολιτικό μήνυμα θα σταλεί και όχι ως μια μάχη για τις έδρες στα ΔΣ αφού το κίνημα δημιουργείται και αναπτύσσεται στις γενικές συνελεύσεις οι οποίες λέει έχουν και όλοι την εξουσία. Αρχικά να πληροφορήσουμε τους συναδέλφους της ΕΑΑΚ ότι οι φοιτητικές εκλογές που δεν είναι μάχη για τις έδρες στα ΔΣ γίνονται ακριβώς για την ανάδειξη αυτών των ΔΣ στα οποία τελικά η ΕΑΑΚ συμμετέχει. Και αν δεν έχουν σημασία οι έδρες στα ΔΣ, είναι άραγε το ίδιο ένας σύλλογος στον οποίο έχει αυτοδυναμία η ΔΑΠ με έναν στον οποίο είναι αποδυναμωμένη; Και τι σημαίνει άραγε το σύνθημα «Όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις»; Μήπως να μην υπάρχουν ΔΣ; Στην πραγματικότητα τα σχήματα της ΕΑΑΚ ως φορείς της οργανωτικό-πολιτικής αμορφίας αντιλαμβάνονται σαν γραφειοκρατική οποιαδήποτε αντιπροσωπευτική δομή και για αυτό στην πραγματικότητα δεν τη θέλουν. Αν σήμερα τα ΔΣ λειτουργούν γραφειοκρατικά, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα διαλύσουμε, αλλά να παλέψουμε για να αλλάξουμε τους συσχετισμούς μέσα σ’ αυτά και από γραφειοκρατικά όργανα να μετατραπούν σε πραγματικά όργανα εκπροσώπησης των συμφερόντων των φοιτητών. Παρόμοια είναι και η αντίληψη που έχει η ΕΑΑΚ για την ΕΦΕΕ. Μολονότι δεν έχει ενιαία γραμμή στο εσωτερικό της, μεγάλο κομμάτι της θεωρεί ότι η ανασύσταση της ΕΦΕΕ, λόγω των αρνητικών συσχετισμών που θα προκύψουν από τα ποσοστά που συγκεντρώνει η ΔΑΠ στις φοιτητικές εκλογές, «θα προσφέρει στην εκάστοτε κυβέρνηση έναν συνομιλητή μέσα στο φοιτητικό κίνημα». Παλιότερα μάλιστα, η ΕΑΑΚ είχαν εμποδίσει προσπάθειες διεξαγωγής πανσπουδαστικού συνεδρίου που θα εξέλεγε νέο κεντρικό συμβούλιο της ΕΦΕΕ. Επειδή λοιπόν για την ΕΑΑΚ η ΕΦΕΕ είναι ένα όργανο στο οποίο τούς συσχετισμούς θα έχει η ΔΑΠ, δεν το θέλει, και στη θέση της θέλει να βάλει, όπως διαβάσαμε παραπάνω, ένα «μόνιμο συντονιστικό γενικών συνελεύσεων». Η πολιτική αυτή της ΕΑΑΚ στην ουσία αδιαφορεί για το γεγονός ότι ένα μεγάλο κομμάτι των φοιτητών βρίσκεται κάτω από την πολιτική επιρροή της ΔΑΠ, αρνείται να κάνει τη δύσκολη δουλειά που απαιτείται προκειμένου να αρχίσουν να αποδεσμεύονται δυνάμεις από αυτήν την επιρροή και γι’ αυτό κηρύσσει τη φυγή από την πραγματικότητα, φτιάχνοντας δικό της συντονιστικό-«καπέλο» όπου θα έχει και τους πολυπόθητους συσχετισμούς.
Παλλαϊκή συσπείρωση απέναντι στην πολιτική των μνημονίων ή διεκδικήσεις που αποπροσανατολίζουν από τα πραγματικά προβλήματα;
Πώς όμως συνδέει η ΕΑΑΚ τα ειδικά φοιτητικά προβλήματα με τη γενικότερη πολιτική των μνημονίων κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ και γενικότερα πώς στέκεται απέναντι σ’ αυτή την πολιτική; Δεν είναι λοιπόν, λίγες οι φορές που στα πλαίσια της ΕΑΑΚ διαβάζουμε ανάμεσα στ’ άλλα για παράδειγμα και για διαγραφή του χρέους. Το συγκεκριμένο αίτημα αποτελεί δάνειο από το λεγόμενο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στην πραγματικότητα αιτήματα σαν κι αυτό αποπροσανατολίζουν τους φοιτητές από τα πραγματικά προβλήματα. Άλλωστε το επιχείρημα της ελάφρυνσης του χρέους είναι αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί στην λεγόμενη «διαπραγμάτευσή» του, τα επώδυνα αποτελέσματα της οποίας έγιναν γνωστά στον ελληνικό λαό. Η ΕΑΑΚ λοιπόν, η οποία επηρεάζει ένα σημαντικό κομμάτι του φοιτητικού κόσμου, αντί να προβάλλει τη γραμμή της παλλαϊκής συσπείρωσης ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ προβάλλει διεκδικήσεις σαν την παραπάνω που στην πραγματικότητα μετατρέπουν το φοιτητικό κίνημα σε ουρά της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΕΑΑΚ απέναντι στο ζήτημα του αντιιμπεριαλιστικού προσανατολισμού του φοιτητικού κινήματος
Τέλος, πώς στέκεται η ΕΑΑΚ απέναντι στο ζήτημα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και την αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος; Διαβάζουμε για παράδειγμα σε προκήρυξη που κυκλοφορούν οι φοιτητές του ΣΕΚ που είναι συνιστώσα οργάνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συμμετέχει στην ΕΑΑΚ: «Διαδηλώσαμε στο φράχτη του Έβρου διεκδικώντας ανοιχτά σύνορα», «Οι ίδιοι οι πρόσφυγες κουβαλάνε εμπειρίες από τις δικές τους χώρες που πολέμησαν δικτάτορες και ιμπεριαλιστές». Μάλιστα! Έχουμε επανειλημμένως υπογραμμίσει τη σημαίνει για μας αλληλεγγύη στους πρόσφυγες. Γιατί ένα πράγμα είναι η αλληλεγγύη με την παροχή υλικής βοήθειας που είναι απαραίτητη προφανώς για την άμεση ανακούφιση των προσφύγων, και ένα άλλο είναι η αλληλεγγύη που κοιτάει βαθύτερα, θέτει το αίτημα του τερματισμού των πολέμων και αναδεικνύει τα αίτια που γεννούν τους πολέμους όσο και τα καραβάνια των προσφύγων.
Η ΕΑΑΚ απ’ την άλλη, στην πραγματικότητα φτάνει μέχρι τα συνθήματα περί του φράχτη στον Έβρο και το επιζήμιο για το λαϊκό κίνημα σύνθημα «ανοιχτά σύνορα». Όταν μάλιστα προσπαθεί να φτάσει στις βαθύτερες αιτίες που γεννούν την προσφυγιά και διατυπώνει με πολύ μεγάλη ευκολία πως «οι πρόσφυγες πολέμησαν και δικτάτορες και ιμπεριαλιστές», στην ουσία καταλήγει στην λογική των ίσων αποστάσεων ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές από τη μία -που με τον πόλεμο που διεξάγουν ρημάζουν ολόκληρες χώρες και λαούς- και στα ντόπια καθεστώτα των χωρών αυτών από την άλλη. Η λογική όμως των ίσων αποστάσεων στην πραγματικότητα χύνει νερό στο μύλο της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας που όπως και τώρα στην περίπτωση της Συρίας δικαιολογεί τον πόλεμο που διεξάγεται στα εδάφη της με το πρόσχημα της απομάκρυνσης του «δικτάτορα» Άσαντ από την εξουσία.
Απ’ την άλλη τέλος, σε ό,τι αφορά την εξάρτηση της χώρας μας από τις ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και την πάλη που πρέπει να δώσει το φοιτητικό κίνημα μαζί με όλο τον λαό για να σπάσουν τα δεσμά αυτά της εξάρτησης, η ΕΑΑΚ όχι απλά δεν κινητοποιεί τον φοιτητικό κόσμο προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά δεν έχουν ψελλίσει ούτε δύο λέξεις πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Παναγιώτης Α.
Αναδημοσίευση από το Περιοδικό Πορεία Νο 42 που κυκλοφορεί!
